Για την εποχή πριν το 1833 πληροφορούμαστε ότι στο Cerneci κατοικούσαν Έλληνες, οι οποίοι ασχολούνταν με το εμπόριο. Πολλοί είχαν εγκατασταθεί στο Mehedinţi από πριν και κατείχαν μεγάλες περιουσίες ή μισθωμένη γη. Μεταξύ των πιο γνωστών Ελλήνων εμπόρων του Cerneci ήταν και ο Χατζής-Γεωργάκης. Με τη διαθήκη του, το 1806, ο Έλληνας έμπορος άφηνε την περιουσία του για την ίδρυση
τριών σχολείων, δύο στο Cerneci και ένα στη Banoviţa, με την επιθυμία σε ένα από αυτά τα μαθήματα να γίνονται στην ελληνική γλώσσα.
Το 1865, οι Έλληνες καταλάμβαναν την τέταρτη θέση, ποσοστό 4% επί του συνολικού πληθυσμού του Severin. Οι περισσότεροι ήταν Ηπειρώτες, προερχόμενοι από την καρδιά της Πίνδου και εγκαταστάθηκαν στο Severin προερχόμενοι από το Ζαγόρι, από το Πάπιγκο (οικογένειες Φουρτούνα,
Πολυχρονίου, Αναστασίου, Αναγνωστόπουλου, Τσέλιου-Παναγιωτέσκου, Δημητρίου, Ντάσκα, Τσιοτίδη, Αποστόλου, Γκικουλέσκου, Μηχαηλίδη, Μούζα, Σκουρτόπουλου, Χριστοδούλου, Δαλαηνόπουλου, Γιαννόπουλου, Μιχαήλ, Γεωργίου, Λάππα, Οικονόμου, Πρωτοσύγγελου, Νικολάου, Χρυσοχοΐδη, Μιλανόπουλου, Ζηκόπουλου). Η πλειοψηφία των Παπιγκιωτών που εγκαταστάθηκαν στο Severin
ήταν επιχειρηματίες. Οι περισσότεροι ήταν ιδιοκτήτες μαγαζιών και οινοποιείων.
Οι περισσότερες οικογένειες της Μακεδονίας προέρχονται από τη Βλάστη, αλλά και από το Αϊδονοχώρι, Τσοτύλι, Σιάτιστα, Πτολεμαΐδα, Πιπιλίστεα, Μολόβιστε, Σέρρες.
Από τα 27 πανδοχεία, τα έξι διαχειρίζονταν Έλληνες.
(Ντίνας, Σούτσιου, Χατζηπαναγιωτίδη, Χρηστίδης, 2011:109-114)
Το 1885 η πόλη είχε οκτώ (8) χιλ. κατοίκους και η διασπορά είχε κυρίαρχη θέση στην εμπορία αποικιακών, στα εστιατόρια και στην εμπορία κρασιών. Η εγκατάσταση νέας διασποράς συνεχιζόταν και η προμήθεια αποικιακών προϊόντων, η ιδιοκτησία ξενοδοχείων και η εμπορία δημητριακών βρισκόταν στα χέρια των μελών της στην πόλη και στην περιοχή γύρω στο 1900.
Οι πλέον επιτυχημένοι οικονομικά, ωστόσο, ήταν οι Μιχάλης Αναστασίου και Μιχάλης Πολυχρονίου από το Πάπιγκο, ευεργέτες του τόπου καταγωγής των. Ιδιαίτερα ο Μιχάλης Αναστασίου που ήταν μεγάλος κτηματίας, τραπεζίτης, έμπορος δημητριακών, μισθωτής αγροκτημάτων και Πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας, δώρισε το 1888 ένα σπίτι του για να στεγαστεί νοσοκομείο για τους φτωχούς της πόλης και το 1894 δώρισε, επίσης, ένα διώροφο οίκημα, ώστε από τα έσοδά του να συντηρούνται τα σχολεία του Τούρνου Σεβερίν.
(Φλώρος, 2017:341-342)
