Αν πρόκειται οι σύγχρονοι μαθητές να βοηθηθούν από το σχολείο τους στην απόκτηση απαραίτητων δεξιοτήτων για τον 21ο αιώνα, τότε οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να κατέχουν οι ίδιοι τεχνολογικές γνώσεις και δεξιότητες.

Ένα απλός προβολέας διαφανειών δεν είναι αρκετός για τον παραπάνω σκοπό. Το μάθημα πλέον σήμερα χρειάζεται να ανταποκρίνεται στις εξατομικευμένες ανάγκες των μαθητών και να καλύπτει τα διαφορετικά μαθησιακά στυλ που έχουν. Αυτή η εξατομίκευση όμως δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μέσω της σημερινής μετωπικής διδασκαλίας που εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη μέθοδο διδασκαλίας, αλλά μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας.

Προς την παραπάνω κατεύθυνση κινείται και η επένδυση στην αγορά διαδραστικών πινάκων (interactive whiteboards), που ενισχύουν τα κίνητρα των μαθητών και δίνουν ευκαιρίες για μεγαλύτερη συμμετοχή και ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων και αυτοπεποίθησης. Το περιεχόμενο αυτών των διαδραστικών πινάκων μπορεί να συνδέεται με προσωπικές συσκευές των μαθητών και έτσι οι μαθητές μπορούν να εμπλέκονται περισσότερο στη μάθησή τους και να είναι πιο δημιουργικοί.

Ωστόσο προκύπτει το εξής ζήτημα: ακόμα και αν τα σχολεία προχωρήσουν στην ακριβή αγορά διαδραστικών πινάκων, πόσο εκπαιδευμένοι ή πρόθυμοι να εκπαιδευτούν είναι οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σε αυτά; Με δεδομένο ότι οι εκπαιδευτές εκπαιδευτικών εξακολουθούν να χρησιμοποιούν στην πλειοψηφία τους παραδοσιακές μεθόδους, οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί δεν διαθέτουν πείρα στο χειρισμό και στην ένταξη στο σχεδιασμό ενός μαθήματος τέτοιων τεχνολογικών μέσων.

Η γενιά των τεχνολογικά “γηγενών” (digital natives) νέων, που δεν μπορούν να σκεφτούν τη ζωή τους χωρίς το διαδίκτυο, το ipod ή τα video games, προχωρεί ούτως ή άλλως τεχνολογικά και συμβαδίζει με την πρόοδο, ενώ το σχολείο φαίνεται αδύναμο να κατευθύνει αυτή τη γενιά στην εκπαιδευτική αξιοποίηση τέτοιων τεχνολογικών εξελίξεων και μέσων.

πηγή: Christine Van Dusen, eSN Special Report: 21st-Century Teacher Education, eSchoolNews, Mon, Jun 01, 2009