Είναι πράγματι συναρπαστικό να σας εισάγουμε στο πρόγραμμα δράσεων μας με τίτλο “Τοιχογραφίες από καρδιά εμπνευσμένες από μεγάλους ζωγράφους “.
Αυτή η πρωτοβουλία έχει ως στόχο να εξερευνήσει τη σχέση μας με την τέχνη, την εκφραστικότητα και την ανθρώπινη συνδεσμολογία μέσα από έργα διάσημων καλλιτεχνών.
Ξεκινώντας από τον Mondrian, τον πρωτοπόρο του νεοπλαστικισμού, που με τις γεωμετρικές του συνθέσεις αναδείχθηκε ως ένας από τους πρωταγωνιστές της αφαιρετικής τέχνης.
Λίγα λόγια για τον Πητ Μοντριάν
Ο Πητ Μοντριάν ήταν Ολλανδός ζωγράφος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης και συνιδρυτής του κινήματος του νεοπλαστικισμού μαζί με τον Theo van Doesburg. Θεωρείται από τους πλέον επιδραστικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα.
Ο Μοντριάν ονόμαζε αυτούς τους αφηρημένους πίνακες συνθέσεις (σύνθεση είναι η διάταξη των σχημάτων και των εικόνων σε ένα έργο). Aποτελούνταν από ορθογώνια και τετράγωνα σχήματα: κόκκινα, μπλε, κίτρινα, μαύρα, άσπρα που διαχωρίζονται από κάθετες και οριζόντιες γραμμές διαφορετικού πάχους.
Όταν ο Μοντριάν ζωγράφιζε, πάντα έφτιαχνε τα δικά του χρώματα, ποτέ δεν χρησιμοποιούσε το χρώμα απευθείας από το σωληνάριο. Συχνά χρησιμοποιούσε τα βασικά χρώματα – κόκκινο κίτρινο και μπλε – όπως σε αυτόν τον πίνακα.
Ο Μοντριάν δεν χρησιμοποιούσε χάρακα για να μετρήσει τις γραμμές του! Σκεφτόταν όμως με μεγάλη προσοχή που θα τις τοποθετούσε, όπως αυτές που βλέπετε στον παραπάνω πίνακα. Παρατηρήστε πώς το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε τοποθετούνται στο πλάι και το κέντρο της ζωγραφικής δεν έχει κανένα χρώμα. Ο Μοντριάν συχνά χρησιμοποιούσε το χρώμα και τη σύνθεση με αυτόν τον τρόπο.
Ίσως ο γνωστότερος πίνακας του καλλιτέχνη είναι η «Σύνθεση σε κόκκινο, κίτρινο και μπλε» (1930). Σε αυτό το έργο ο Μοντριάν χρησιμοποίησε γραμμές, απλά γεωμετρικά σχήματα – ορθογώνια και τετράγωνα διάφορων μεγεθών- και τα βασικά χρώματα. Επέλεξε να χρωματίσει ορισμένα μόνο από τα γεωμετρικά σχήματα.
Εμείς διαλέξαμε να ζωγραφίσουμε στον τοίχο του σχολείο μας το έργο του που έχει τίτλο ” Το κορίτσι”
Τόσο στην τέχνη όσο και στην επιστήμη, είναι πανάρχαια η αναζήτηση νέων τρόπων αναπαράστασης της πραγματικότητας. Η προσπάθεια αυτή καρποφορεί τη στιγμή που γεννιέται η δημιουργία, τότε που τα σύνορα των γνωστικών πεδίων καταρρέουν και κάποιες έννοιες της αισθητικής αποκτούν μέγιστη σημασία. Για να κατανοήσει κανείς αυτό φαινόμενο πρέπει να διερευνήσει τη φύση της δημιουργικής σκέψης».
