Ένα παραμύθι αφόρμηση για να μιλήσουμε στα παιδιά για την τήξη και την πήξη είναι ο κλασικός μύθος του Αισώπου “Η Καρακάξα και το διαμάντι”
«Στη μεγάλη βελανιδιά στο δάσος ζούσε μια καρακάξα κι όλη μέρα τριγυρνούσε για να βρει τροφή. Μα πιο πολύ από οποιοδήποτε φαγώσιμο χαιρόταν όταν έβρισκε παράξενα αντικείμενα, που τα μάζευε και τα έκρυβε στη φωλιά της. Πότε ένα γυαλιστερό κουμπί, πότε ένα χρυσαφένιο λουλουδάκι, πότε ένα λαμπερό πετραδάκι, πότε ένα αστραφτερό γυαλί. Μάζευε δηλαδή ότι γυαλιστερό έβρισκε. Ένα κρύο πρωινό, σε μια μισοπαγωμένη λακκούβα με νερό, είδε μέσα κάτι να λάμπει. Έσκυψε, κοίταξε καλύτερα κι είπε ενθουσιασμένη «Τι τυχερή που είμαι! Βρήκα το πιο ωραίο, λαμπερό και μεγάλο διαμάντι». Αμέσως το πήρα στη φωλιά της και το έβαλε μαζί με τους άλλους θησαυρούς. Την άλλη μέρα ξαναπήγε στο δάσος και όταν γύρισε στη φωλιά της το μεγάλο διαμάντι είχε κάνει φτερά! Στη θέση του υπήρχε μια μικρή λιμνούλα από νερό. Ανάστατη άρχισε να αναζητά τον κλέφτη του διαμαντιού … όμως κανείς δεν το είχε κλέψει … Τι είχε συμβεί ; Τι απέγινε το διαμάντι;
Παροτρύναμε τα παιδιά να σκεφτούν τη λύση. Θέσαμε ερωτήματα που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν.
-Πού βρέθηκε το διαμάντι;
-Τι υπήρχε εκεί;
– Τι έγινε το απόγευμα;
-Ποιος ήταν ο κλέφτης;
-Τι βρέθηκε στη θέση του;
-Ποιο το συμπέρασμα;
-Πού θα έπρεπε να το κρύψει για να μη χαθεί;
