Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και την έννοια της Δημοκρατίας

Σήμερα στην τάξη ασχοληθήκαμε με ένα ιδιαίτερο πρόβλημα – το πρόβλημα της δικαιοσύνης. Φώτο εδώ.
Με μια εικόνα με ένα δέντρο γεμάτο μήλα, τρία παιδιά με διαφορετικό ύψος και έξι καφάσια, καλέσαμε τα παιδιά να σκεφτούν:

«Πώς μπορούν όλα τα παιδιά να φτάσουν εύκολα τα μήλα για να φάνε;»

Αρχικά τα παιδιά πρότειναν λύσεις και γρήγορα διαπίστωσαν ότι τα καφάσια μπορούν να βοηθήσουν… όμως πώς θα τα μοιράσουμε δίκαια; Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες για να λύσουν το πρόβλημα συνεργατικά.

Πρώτη σκέψη: όλα τα παιδιά να πάρουν τον ίδιο αριθμό καφασιών. Ας δώσουμε από δύο καφάσια στον καθένα!

Όμως σύντομα τα παιδιά είδαν ότι, ακόμη κι έτσι, κάποιοι δε φτάνουν τα μήλα, ενώ άλλοι μπορεί να φτάνουν πολύ εύκολα.
Έτσι γεννήθηκε το ουσιαστικό ερώτημα:

Είναι το “ίσα” πάντα “δίκαια”;

Η ανακάλυψη της λύσης

Μέσα από συζήτηση και δοκιμές, τα παιδιά κατέληξαν ότι:

• Το πιο κοντό παιδί χρειάζεται 3 καφάσια.

• Το μεσαίου ύψους παιδί χρειάζεται 2 καφάσια.

• Το ψηλότερο παιδί χρειάζεται 1 καφάσι.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο γιατί ακόμα και έτσι κάτι δεν πάει καλά…

Μέσα από δοκιμές συμπεραίνουμε ότι δεν φτάνει να δώσουμε απλώς καφάσια— αλλά πρέπει και να τοποθετήσουμε τα παιδιά στη σωστή θέση ώστε όλοι να μπορούν να φτάσουν τα μήλα με την ίδια ευκολία.

Κι έτσι κατέληξαν στο μεγάλο συμπέρασμα της ημέρας:

«Κάποιες φορές Δίκαια σημαίνει να παίρνει ο καθένας αυτό που χρειάζεται, σύμφωνα με τις ανάγκες του.»

«Άλλο ίσα… κι άλλο δίκαια!»

Αναστοχασμός στην ομάδα

Κλείνοντας, συζητήσαμε για:

• Πώς συνεργαστήκαμε στις ομάδες.

• Ποιες λύσεις δοκιμάσαμε και γιατί κάποιες δεν λειτούργησαν.

• Πώς φτάσαμε τελικά στο συμπέρασμα .

Τα παιδιά κατανόησαν μέσα από μια βιωματική δραστηριότητα ότι η δίκαιη λύση δεν είναι πάντα η «ίση» λύση — και αυτό ήταν το σημαντικότερο μάθημα της ημέρας.