Θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει στις μέρες μας Έλληνας, μήτε Ελληνόπουλο που να μην γνωρίζει την σημασία της Επανάστασης του ΄21. Αλλοίμονο! Παρόλα αυτά αν googl-άρετε τις λέξεις: «Καραϊσκάκη» και «21» μόνο στο πρώτο λήμμα έρχεται ο γνωστός ήρωας Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ακολουθούν πληροφορίες για το γνωστό γήπεδο!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Στον δε αριθμό «21» οπαδοί γνωστής ποδοσφαιρικής ομάδας!!!!!!!!!!!!!!

Πώς να προστατευτείτε λοιπόν, εσείς οι νέες γενιές, τα μικρά παιδιά, που δεν έχετε ιστορικές μνήμες από την πρόσφατη Ιστορία της Ελλάδας; Πόσο μάλλον από την προγενέστερη…

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε σκοπό να μιλήσουμε εμείς οι υπεύθυνες καθηγήτριες αυτής της γιορτής. Συμμεριζόμαστε την  άποψη ότι οι σχολικές γιορτές πρέπει να γίνονται από τους μαθητές.  Όμως τις δύσκολες αυτές μέρες δεν θα ήταν έντιμο να μην συνδέσουμε την μεγάλη γιορτή της Ελευθερίας και του Ευαγγελισμού (της Καλής Είδησης) με τον μεγάλο αγώνα που δίνει σήμερα η Ελλάδα για να ξεπεράσει μια οικονομική κρίση, που φαίνεται να είναι παγκόσμια,  μα περισσότερο μια κρίση ήθους και αξιών.

Αυτό που μας στεναχωρεί όμως περισσότερο είναι ότι η δική μας η γενιά, η γενιά που κληρονόμησε έναν καλύτερο κόσμο από τους γονείς και τους δασκάλους της, παραδίνουμε σε σας μια κοινωνία της αφθονίας. Μια αφθονία όμως που στο βάθος της έκρυβε  μεγάλες πληγές. Και οι πληγές αυτές άρχισαν πια να αιμορραγούν και να κακοφορμίζουν. Κάπου κι εμείς παρασυρθήκαμε από την επιφανειακή ευμάρεια, την ξαφνική καλοπέραση  και δεν μεταφράσαμε καλά τα σημεία των καιρών. Ακολουθήσαμε τον σωρό. Τον όχλο. Το εύκολο. Δεν διορθώσαμε όσο έπρεπε τα κουσούρια της ελληνικής φυλής.

Δεν ήταν όμως αυτές οι προθέσεις μας. Κάθε άλλο! Ποιος γονιός, ποιος δάσκαλος θέλει τα παιδιά του να μη ζουν καλά; Να μη ζουν ελεύθερα;;;

Γιατί παιδιά, στις μέρες μας η «σκλαβιά και η φοβέρα» δεν υπάρχει μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Με καριοφίλια και γιαταγάνια, με όλμους και ρουκέτες. Υπάρχει ο οικονομικός πόλεμος, τα πολιτικά παιχνίδια που ραγίζουν τις οικονομίες των λαών και τους οδηγούν στην εξαθλίωση. Πώς;

Κοιτάξτε γύρο σας. Παρατηρείστε πώς τα ασήμαντα πράγματα παρουσιάζονται ως επιτεύγματα… Πώς απαξιώνεται ο ρόλος της οικογένειας, της φιλίας, της συνεργασίας. Πώς εκχυδαϊζεται ο έρωτας. Πώς η κάθε είδους βία έχει μπεί στη ζωή μας…  Πώς οι εκδηλώσεις χαράς και πόνου θυμίζουν …γηπεδικές κραυγές…

Πώς τα μέσα και πολλοί «καλοθελητές» κάνουν το ανούσιο, το άχρηστο ουσιαστικό και το σημαντικό ασήμαντο; Πώς κάνουν τον ανθρώπινο πόνο προϊόν τηλεθέασης, πως αγνοούν το πολιτισμό…

Πώς εργάζονται ευσυνείδητα όλα τα χρόνια για τη δημιουργία ενός ασήμαντου σχολείου. Πώς σας περνούν μηνύματα ότι η ζωή    είναι πολύ καλύτερη χωρίς σχολείο.  Πώς απαξιώνεται ο δάσκαλος στα μάτια των μαθητών και των οικογενειών τους…

Γιατί; Γιατί ο αμόρφωτος άνθρωπος γίνεται ένας καταπληκτικός δούλος. Αντί λοιπόν να διορθώσει η κοινωνία τα κακώς κείμενα, είναι πολύ πιο εύκολο να τα απαξιώσει και να οδηγήσει τους νέους στην πνευματική σκλαβιά. Για να  ακολουθήσει η κόλαση της οικονομικής δουλείας.

Χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση. Χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ντροπιάσουν, θα γεµίσουν τη ζωή σας  πλήξη. Και η πλήξη είναι η αρχή πολλών κακών.

Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα του σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία της ζωής του, την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης.

Η αγάπη γα τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του γνωστού Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ` ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ` όλους.

Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν` απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, από αξιοπρέπεια.

Αλήθεια… Αναζητείστε αξιοπρεπείς ανθρώπους σήμερα…

Η ελληνική Μυθολογία μιλά για τον δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Φυσικά και ο δρόμο της Αρετής είναι ο πιο δύσκολος… Και εμείς έχουμε μάθει να  προτιμάμε τα εύκολα… Το κακό είναι ότι έχουμε μάθει και σας. Και τώρα καλείστε να αντιμετωπίσετε τα δύσκολα, μάλλον.. άοπλοι.

Πιστεύω πως η γενιά μου σας οφείλει ένα τεράστιο συγνώμη.  Αλλά τώρα δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε το «ποιος έφταιξε». Χάνουμε χρόνο. Σημασία έχει να κοιτάξουμε πού θέλουμε να πάμε.  Πώς θέλουμε να ζήσουμε. Αλλοιώς θα πάμε εκεί που κοιτάμε, και θα ζήσουμε όπως – όπως…

Ζωή χωρίς ήθος, αξίες και αξιοπρέπεια είναι ζωή μοναχική. Και μια ζωή στη μοναξιά, χωρίς φίλους, συντρόφους και παιδιά δεν αντέχεται.

Ανοίξτε λοιπόν τα μάτια της ψυχής σας. Μην αφήσετε τη ζωή σας να μαραζώσει χαμένη στα ηλεκτρονικά επιτεύγματα, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας. Απαλλαγείτε από τις κακοδαιμονίες της φυλής μας. Όσο ακόμα είναι καιρός.

Η κάθε εποχή είναι οι νέοι της. Αυτοί θα οδηγήσουν με επιτυχία τη γενιά τους και τον τόπο σε καλύτερες μέρες. Πιο φωτεινές.

Δεν είσαστε μόνοι, όμως.  Εμείς θα βάλουμε πλάτη, θα είμαστε δίπλα σας γιατί ξέρουμε ότι η νιότη και η ελπίδα είναι ο συνδιασμός που θα τα καταφέρει.

«

Ενώ τα ζητήματα του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης παραμένουν επίκαιρα σε παγκόσμιο επίπεδο και στη χώρα μας οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να κάνουν περισσότερα με όλο και λιγότερα, μια νέα μελέτη έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα να προσθέσει ένα καινούργιο στοιχείο στο σύνολο των προβλημάτων και δυσλειτουργιών του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Η μελέτη τεκμηριώνει ότι δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε μόνο στο τι γίνεται μέσα στην τάξη μεταξύ του διδάσκοντος  και του διδασκομένου αλλά και στο πώς σχεδιάζονται και διαμορφώνονται οι χώροι της εκπαίδευσης. Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Building and the Environment, το υπογράφει μια ερευνητική ομάδα από την αρχιτεκτονική σχολή του Πανεπιστημίου του Salford στο Μάντσεστερ σε συνεργασία με ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Το συμπέρασμα της μελέτης δείχνει ότι ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός (design) μιας τάξης επηρεάζει κατά 25%, είτε θετικά είτε αρνητικά, την πρόοδο του μαθητή κατά τη διάρκεια ενός ακαδημαϊκού έτους. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει τις άλλες τρεις παραμέτρους που αφορούν στη μάθηση και που είναι οι δυνατότητες του παιδιού, ο ρόλος της οικογενείας και του εκπαιδευτικού. Η διαφορά μεταξύ των δυο ακραίων περιπτώσεων -δηλαδή μεταξύ της αίθουσας με τις βέλτιστες προδιαγραφές και αυτής με τις χειρότερες- αντιστοιχεί στην δυνητική ακαδημαϊκή πρόοδο σε τρία μαθήματα ενός εκπαιδευτικού έτους.

Είναι γνωστό ότι η αρχιτεκτονική και το design ενός χώρου επηρεάζουν με πολλαπλούς τρόπους τους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι μέσα σ’αυτόν είτε είναι έξω απ” αυτόν. Είναι όμως, όπως τονίζουν οι αρθρογράφοι, η πρώτη φορά που συσχετίζονται με τις μαθησιακές επιδόσεις και μάλιστα με ποσοτικό τρόπο. Ο αντίκτυπος είναι μάλιστα πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που περίμεναν.

Η μελέτη έγινε κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτος 2011-12 και περιλαμβάνει 751 μαθητές 34 τάξεων, διανεμημένους σε 7 δημοτικά σχολεία στην περιοχή του Blackpool της Αγγλίας. Αφού συνέλεξαν στοιχεία για την πρόοδο των μαθητών κατά τη διάρκεια του έτους, οι ερευνητές βαθμολόγησαν κάθε εμπλεκόμενη τάξη από το 1 έως το 5 και με 10 διαφορετικές παραμέτρους και υπο-παραμέτρους.

Είναι το φως (συμπεριλαμβάνεται η έκθεση στο φυσικό φως και η δυνατότητα του εκπαιδευτικού να ρυθμίζει τον φωτισμό), ο θόρυβος, η θερμοκρασία, η ποιότητα του αέρα, η δυνατότητα “επιλογής” που έχει να κάνει με την ποιότητα των επίπλων της τάξης και την εργονομία τους. Είναι επίσης οι δυνατότητες (choice) και η ευλυγισία (flexibility) του χώρου (κατά πόσον οι μαθητές μιας τάξης είναι στριμωγμένοι ή όχι και ποιες είναι οι δυνατότητες να μετακινηθούν τα έπιπλα ακολουθώντας τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες). Ακολουθούν τα κριτήρια “διασύνδεσης”(connection), “συνθετικότητας”(complexity) και “χρώματος” και “υφής” (texture). Τα τελευταία σχετίζονται με στις δυνατότητες οπτικής διέγερσης των μαθητών στη τάξη.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τελικά έξι παράμετροι είναι ουσιαστικά σημαντικές: το χρώμα, οι δυνατότητες του χώρου, η συνθετικότητα, η ευλυγισία, οι δυνατότητες διασύνδεσης και το φως. Οι συγγραφείς τονίζουν επίσης ότι το στατιστικό μοντέλο που ακολούθησαν για να αξιολογήσουν τα δεδομένα και να συσχετίσουν τις παραμέτρους με την πρόοδο των μαθητών αντισταθμίζει την επίδραση του δασκάλου στη μαθησιακή διαδικασία.

Η μελέτη θα συνεχιστεί σε άλλες 20 τάξεις της Βρετανίας.

Προβληματισμοί άλλων ανθρώπων, μιας άλλης κοινωνίας με άλλες προτεραιότητες και στόχους; Πηγή

Συνηθίζουμε να λέμε ότι μαθαίνουμε κάνοντας λάθη, ενώ αυτή η ανάγκη να σφάλουμε για να μάθουμε δεν μας είναι και πολύ ευχάριστη. Γιατί όμως κάνουμε λάθη, πώς μαθαίνουμε και γιατί καμμιά φορά θα θέλαμε να μάθουμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε; Ο ερευνητής στο Εργαστήριο Διδακτικής και Επιστημολογίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και καθηγητής Χημείας στην Ecole Normale Supérieure, ο Richard-Emmanuel Eastes (Ρισάρ-Εμμανουήλ Έστ) μας δίνει μερικές κατευθυντήριες απαντήσεις σε μια παραστατική ομιλία του διαρκείας δεκατριών λεπτών.

Οι επεξηγήσεις ξεκινούν με την αφήγηση ενός πειράματος που έκανε το τμήμα του σε παιδιά διαφόρων ηλικιών και το οποίο εξετάζει την εξέλιξη της αντίληψης “για το τι συμβαίνει μες στον οργανισμό αφού φάμε ένα μήλο” με την πάροδο του χρόνου. Δηλαδή καθώς μεγαλώνουν και λαμβάνουν παιδεία. Τα παιδιά απάντησαν με σχέδια.

Έτσι για τα παιδιά 5 ετών κυριαρχούν τριών ειδών απαντήσεις: το μήλο κατεβαίνει μες στον οργανισμό και εκεί διαχέεται (μυστηριωδώς), ή το μήλο μπαίνει από την πάνω είσοδο και βγαίνει από κάτω κάπως αλλοιωμένο, και τέλος το μήλο μπαίνει στο στόμα σε έναν σωλήνα και κάποια στιγμή ο σωλήνας χωρίζεται στα δυο. Το ενδιαφέρον είναι ότι στα 8, στα 12 αλλά και στα 15 τα σχέδια δείχνουν ότι η αντίληψη της πέψης δεν έχει αλλάξει και πολύ από την ηλικία των 5! Τα σχέδια έχουν γίνει πιο σύνθετα καθώς έχει αποκτηθεί ένα σχετικό επιστημονικό λεξιλόγιο αλλά η ανάγκη να χωριστεί ένας σωλήνας στα δύο υπάρχει πάντα: ένας για τα στερεά και ένα για τα υγρά. Σε καμμία περίπτωση τα 15άχρονα δεν αναφέρουν την ύπαρξη της αιμικής κυκλοφορίας που σημαίνει ότι δεν έχει κατανοηθεί από πού προκύπτουν τα ούρα…

 Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί και να συγκρατηθεί αυτή η συγκεκριμένη γνώση; Το ίδιο θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για τη δυσκολία να μάθει κανείς την μέθοδο των τριών ή να συγκρατήσει τον ορισμό του έτους φωτός; Η απάντηση είναι πολυσύνθετη.

Μαθαίνω δεν είναι μόνο απομνημονεύω αλλά και κατανοώ, παίζω, συνδέω, υποφέρω, αντιστέκομαι, προοδεύω, ανακαλύπτω, αφομοιώνω. Όλα αυτά απαιτούν μια τεράστια εμπλοκή σε συναισθηματικό επίπεδο και σε επίπεδο κινήτρου από τη μεριά του μαθητευόμενου και του εκπαιδευτικού.

Για να κατανοήσει κανείς αυτή τη διαδικασία μπορεί να παρακολουθήσει πολλές προσεγγίσεις όπως είναι αυτή που πρεσβεύει η διδακτική των επιστημών, η ψυχολογία, οι νευροεπιστήμες ακόμα και η φιλοσοφία του νου. Όλες έχουν όμως τους περιορισμούς τους: οι διδακτικοί έχουν τάση να ξεχνούν ότι υπάρχει ένας εγκέφαλος επί πλέον, του μαθητή. Οι επιστήμονες ξεχνούν ότι ένας μαθητής βρίσκεται πίσω από έναν εγκέφαλο ενώ οι φιλόσοφοι υποβιβάζουν τον εγκέφαλο και τον μαθητή για να εστιάσουν στον νου. Όλοι μαζί κάπως συνεννοούνται και ορίζουν από κοινού τη διαδικασία της μάθησης.

 Η μάθηση είναι η διαδικασία να αλλάζω, να περνάω από ένα επίπεδο γνώσης σε ένα άλλο. Καμμιά φορά αυτό το βήμα γίνεται μόνο του. Είναι το λεγόμενο “insight” ή «Εύρηκα»! Πολύ σπάνια περίπτωση. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.

Μαθαίνω σημαίνει “κάνω με κάτι” για να πάω “κόντρα σε κάτι”…

Δηλαδή κάνω με αυτά που ξέρω και που θεωρώ σημαντικά, τα χρησιμοποιώ για να ερμηνεύσω την πληροφορία, ώστε τελικά να αλλάξω αυτά που ξέρω φτάνοντας σ” ένα άλλο καινούργιο επίπεδο. Παράδοξη κατάσταση! Δεν περνώ από το αρχικό επίπεδο γνώσης 1 στο τελικό επίπεδο γνώσης 2 ακολουθώντας μια γραμμική παράσταση αλλά περνώ από ένα κατώφλι ενεργοποίησης που απαιτεί να καταστραφούν οι προϋπάρχουσες γνωστικές κατακτήσεις για να αντικατασταθούν με άλλες.

Δύσκολη υπόθεση αν το επίπεδο 1 είναι βαθιά ριζωμένο ή αν το επίπεδο 2 είναι λίγο ασταθές και π.χ. γεννά λιγότερη εμπιστοσύνη, σιγουριά, είναι λιγότερο λειτουργικό και δείχνει να έχει λιγότερο νόημα. Τότε κινδυνεύει κανείς να επιστρέψει στο πιο σίγουρο αρχικό επίπεδο 1 ή να αλλοιώσει και να ερμηνεύσει την καινούργια πληροφορία ώστε να συνεχίζει να ταιριάζει με την υπάρχουσα γνώση. Το αποτέλεσμα είναι λάθος αντιλήψεις.

Το να ζω σημαίνει μαθαίνω. Αλλά το να μαθαίνω είναι δύσκολο. Ενώ όλα όσα μπορούν να μαθευτούν μπορούν και να διδαχθούν εάν και εφ’όσον έχουμε κατανοήσει το πώς χτίζεται η γνώση, πώς οι άνθρωποι σκέφτονται, αντιμετωπίζουν την καινούργια πληροφορία και κυρίως πώς και γιατί κάνουν λάθη.

Πηγή

Ακούγοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλά περί Εκπαιδεύσεως, εχθές, πάλι μ΄έπιασε το… παράπονο!

“Η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ώρα που γεννιέται  μέχρι την ώρα που πεθαίνει” και η ” διαμόρφωση της παιδείας του εξαρτάται από όλα όσα προσλαμβάνει, από όσα συμβαίνουν γύρο του”.

Τί βλέπουμε γύρο μας αυτές τις μέρες; Το χάος…Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες πιά. Οι άνθρωποι “έβγαλαν νύχια”. Καλές συμπεριφορές, ευγένεια, επαγγελματική δεοντολογία είναι λέξεις που ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Η “καλημέρα” ακούγεται δύσκολα και τα χαμόγελα σπανίζουν.

Και πώς αλλοιώς, όταν η ανεργία έχει ανέβει σε δισθεώρατα ύψη, όταν οι μισθοί έχουν πέσει σε Καιάδες; Όταν αντί να αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, αναλογιζόμενοι το μέγεθος του λάθους μας-γιατί δεν μπορεί: κάπου έχουμε κάνει κι εμείς λάθη..- ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον και όλοι μαζί στους “άλλους”.

“Η εκπαίδευση είναι επένδυση και πάθος”!!! Τούτη η χώρα με την εκπαίδευση δεν “τό’χε”, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση των μαθητών μου. Ποτέ δεν επένδυσε σ΄αυτήν και ποτέ δεν την ερωτεύτηκε. Μα κανένας… Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε, όσο κανένας άλλος, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, για πολιτικούς σκοπούς και ίδια οφέλη. Δεν την νοιάστηκε άνθρωπος!

Ακόμα και τώρα, τις μέρες της δικής μας “κατοχής”, αντί η εκπαίδευση να γίνει πρώτη προτεραιότητα, ακρωτηριάζεται με τον χειρότερο τρόπο: με τυχαία και μη αναστρέψιμα χτυπήματα.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών; Μα πώς , μπορείς να ζητήσεις  σ΄έναν κακομαθημένο, κακοπληρωμένο, έντρομο, καχύποπτο δημόσιο δάσκαλο να  ερωτευθεί ή να συνεχίζει να έχει το ίδιο πάθος;

Διάβασα με …χαρά στο “ΠΑΡΟΝ” της 26-8-12, οτι ο Υπουργός Παιδείας διαπιστώνει πως...”τα σημερινά σχολεία δεν …στέκονται στο ύψος τους και οι μαθητές- αν και έχουν περισσότερα μέσα- δεν μαθαίνουν όσα μάθαιναν παλιά. Θυμάται πολύ καλά τί μαθητές “έβγαλε” στο τέλος της δεκαετίας του ΄70 η Ιων’ιδειος ή το Γ΄Γυμνάσιο Πειραιά ΄το Γυμνάσιο της Πλάκας ή το Λύκειο Πετραλώνων, και τί μαθητές “βγαίνουν” σήμερα“!!!!

Να συμπληρώσω σχολεία;;; Β΄Γυμνάσιο Πειραιά, Ράλλειο Σχολείο, Βαρβάκειος, Ανάβρυτα και ουκ έστιν αριθμός!!!! Πιστεύω ότι εύκολα ο κ. Αρβανιτόπουλος θα απάντησε στην απορία του. Αν θυμήθηκε πόσες ώρες οι μαθητές διδάσκονταν Αρχαία Ελληνικά, Νέα Ελληνικά. Το 2ωρο της Έκθεσης απαραιτήτως την εβδομάδα. Και έκθεση υπό μορφή δοκιμίου, όχι αστεία. Πόσες ώρες διδάσκονταν τα Μαθηματικά (Άλγεβρα-Γεωμετρία-Τριγωνομετρία), η Φυσική και η Χημεία! Πώς ήταν η ύλη της Φυσικής και της Χημείας τότε!

Τα πρότυπα σχολεία, θυσιάστηκαν στον βωμό της εξίσωσης προς τα κάτω. Οι ασκήσεις Φυσικής και Χημείας πήγαν “άκλαφτες” για να μην “πιέσουμε” τον μαθητή. Επί Υπουργού Παιδείας Ράλλη -διορθώστε με αν δεν θυμάμαι καλά – χάσαμε τους τόνους στην γλώσσα μας. Δεν είδα τους Γερμανούς να χάνουν τα umlaut, τους Γάλλους τους τόνους τους… Βέβαια απο τον νόμο Ράλλη, μόνο οι τόνοι θυσιάστηκαν…Το να μην υπάρχουν “αιώνιοι φοιτητές, να μην κυριευθούν απο τα κόμματα τα Πανεπιστήμια, αυτό αντιμετωπίστηκε με σθεναρότητα. Μέχρι σήμερα…

Η Γραμματική στα Δημοτικά σχολεία έγινε ένας αχταρμάς. Για τα Μαθηματικά …δεν συζητώ! Ίσως οι περισσότερες περιπτώσεις δισλεξίας να οφείλονται στην “κακοποίηση” των παιδιών στην πρώτη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Θυμάμαι ότι τα αναγνωστικά μας είχαν κείμενα του Καρκαβίτσα, του Παπαδιαμάντη, ποιήματα του Σπεράντζα, του Δροσίνη, του Παλαμά, του Βιζυηνού.  Αυτά αντικαταστάθηκαν κατά το πλείστον, με κάθε “πικραμμένου” υμέτερου την ποίηση. Με κείμενα που πολλές φορές τρομάζουν τα μικρά παιδιά.

Για να φτάσουμε στη δεύτερη βαθμίδα.  Πεδίον δόξης λαμπρόν!!!! Όπου άνοιξαν  θέσεις για πάμπολλες ειδικότητες! Πληροφορική: Θα μπορούσαν οι συνάδελφοι της ειδικότητας αυτής να κάνουν τόσα πολλά χρήσιμα πράγματα στα σχολεία, αντί να διδάσκουν αυτά που τα περισσότερα παιδιά “παίζουν στα δάχτυλά τους”. Και άντε και το διδάσκουν. Πιστοποίηση γιατί δεν παίρνουν; Σε καμοιά χώρα της Ε.Ε δεν υπάρχει η Πληροφορική ως μάθημα. Νομικοί, Κοινωνιολόγοι, Τεχνολόγοι (δηλαδή: απο Πολιτικοί Μηχανικοί έως Φυσικοί και ότι θές).  Ολυμπιακή Παιδεία!!!! ‘Αλλο σκάνδαλο κι αυτό!  Τί φταίνε αυτοί οι άνθρωποι τώρα να χαλάσουν τη ζωή τους, χωρίς οργανικές θέσεις και με τον πέλεκυ της εφεδρείας στο κεφάλι τους;;;;

Τεχνικά Λύκεια. Θα μπορούσαν να γίνουν απο τα πλέον χρήσιμα σχολειά! Αλλά, κακοποιήθηκαν γιατί “ξεπλύθηκε” εκεί όλο το χρέος των “δικών μας παιδιών”! Η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο!

Αντί λοιπόν, να εκμοντερνίσουν τα προγράμματα της δεκαετίας του ’70, να αντικαταστήσουν μαθήματα όπως η Λογική, η Αγωγή του Πολίτη κ.α, να χρησιμοποιήσουν Κοινωνιολόγους, Ψυχολόγους στα σχολεία, που όλοι ξέρουμε πόσο πολύ χρειάζονται (όχι για να κάνουν μάθημα!!!), να αξιολογήσουν και να επιμορφώσουν τους εκπαιδευτικούς, να κρατήσουν το επίπεδο βρε αδελφέ, γίναμε όλοι αχταρμάς! Μαθηματικοί, Φυσικοί, Φιλόλογοι με ή χωρίς μεταπτυχιακά και διδακτορικά, κομμώτριες, πολιτικοί μηχανικοί και φαναρτζήδες αδιακρίτως…το αυτό!

Η γραμματική του Τζάρτζανου, κ. Υπουργέ, η Φυσική του Μάζη, η Γεωμετρία του Κανέλλου ή του Παπανικολάου. Να γιατί “βγαίναμε” μαθητές τότε! Φυσικά και οι καιροί άλλαξαν. Η Τεχνολογία σάρωσε. Οι κοινωνικές συνθήκες  άλλαξαν. Η χώρα δεν ήταν προετοιμασμένη να δεχθεί το κύμα των μαθητών από άλλες χώρες.  Και αντί να τους εντάξει – μετά απο συγκεκριμένο χρόνο χάριτος – στην ελληνική εκπαιδευτική διαδικασία, κατέλειξε να τους δίνει “γη και ύδωρ”, εις βάρος των Ελλήνων μαθητών! ‘Επρεπε να προσαρμοστούμε. Όχι όμως να κάνουμε πασαλλείματα! Αρπαχτές! Αδικίες!  Να ελαττώνονται οι ώρες των Ελληνικών, των Μαθηματικών και της Φυσικοχημείας. Να γίνονται Project, έτσι για να γίνονται…Και άλλα πολλά.

Υπήρχαν και υπάρχουν “δυνατά μυαλά” που ξέρουν τί πρέπει να γίνει! Ακούστε τους! Και επιτέλους! Ξεκινήστε απο τη βάση. Απο το Δημοτικό!

Και βέβαια ναι στην αξιολόγηση! Αλλά όχι σε τέτοιους καιρούς! Με εκπαιδευτικούς κακοποιημένους ηθικά, μισθολογικά, φορολογικά! Με σχολεία χωρίς φράγκο! Αξιολόγηση του ποδαριού;;;;  Πάλι τα ίδια;

Ας έχουμε μια καλή χρονιά, ας έχουμε υγεία και ας μην σταματήσουμε να σκεφτόμαστε! Μπορεί και να τα καταφέρουμε…

«Το σχολείο μας είναι ένα σχολείο χωρίς τοίχους·σχεδόν όλες οι τάξεις έχουν διαδραστικούς πίνακες. Οταν τελειώνει το σχολικό ωράριο κάνουμε σεμινάρια στους υπολογιστές για τους κατοίκους της περιοχής μας. Πολλές φορές οι μικροί μαςείναι εκείνοι που διδάσκουν τους γηραιότερους, καθώς το μάθημα έχει γίνει πλέον το πιο διασκεδαστικό παιχνίδ ι». Ο κ. Γιώργος Μιτάκης είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Παρασκευής. Οπως δηλώνει, το σχολείο του δεν περίμενε να εξαγγείλει η κυβέρνηση πρόγραμμα ηλεκτρονικής «μεταμόρφωσης» των σχολείων της χώρας. Ο διευθυντής του, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, αλλά και με τον σύλλογο των γονέων, προχώρησαν μόνοι τους στη… νέα εποχή. Σήμερα, εκπαιδεύουν τους μαθητές τους σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Ενα περιβάλλον «ηλεκτρονικό», στο οποίο όλα μπορούν να συμβούν. Ο δάσκαλος του σχολείου κ. Κώστας Σιμωτάς λέει στο «Βήμα» ότι « οι μαθητές βρίσκονται περισσότερο από εμάς τους μεγάλους κοντά στην κουλτούρα των οπτικοακουστικών μέσων. Οποιαδήποτε αλλαγή προς αυτή την κατεύθυνση τη δέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό ».

Ο κ. Σιμωτάς ανήκει σε μια νέα γενιά εκπαιδευτικών. Μια γενιά που εργάζεται και διοικεί ανοικτά σχολεία. Χρησιμοποιεί διαδραστικούς πίνακες, καλύπτει τα έξοδά τους με πολύπλοκα επιχειρηματικά σχέδια, οργανώνει προγράμματα ανακύκλωσης, σχεδιάζει προγράμματα κατασκευής εναλλακτικών μορφών ενέργειας.

Ηδη, ο διευθυντής και ο σύλλογος γονέων σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν την ταράτσα του σχολείου για την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών συστημάτων και να καλύπτουν την ενέργεια που καταναλώνει το σχολείο, ενώ έχει παραγγελθεί και ένα ρομποτικό σύστημα, ώστε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο να μπορέσουν να το χρησιμοποιήσουν σε μάθημα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Το κόστος των παραπάνω κάλυψε η σχολική επιτροπή. Εκαναν έρευνα αγοράς, βρήκαν ευκαιρίες, προχώρησαν αρχικά σε μικρές προμήθειες, δούλεψαν όλοι μαζί.

« Για την υποστήριξη των διαδραστικών πινάκων, οι οποίοι είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα, έχουμε αναπτύξει μια ψηφιακή υποδομή που στήναμε επί δυόμισι χρόνια », λέει ο κ. Μιτάκης. « Εχουμε μια αίθουσα υπολογιστών που απασχολεί σε καθημερινή βάση δεκατέσσερις εργαζομένους. Στην αίθουσα αυτή μάλισταγίνεται και μάθημα, ενώ έχουμε “φορτώσει” όλα τα προγράμματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ». Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εργάζονται σκλη ρά, αλλά δεν βλέπουν καμία ανταπόκριση από την πολιτεία και αυτό τους προκαλεί μια πικρία. Ο καθηγητής Πληροφορικής του 2ου Γυμνασίου Ζεφυρίου κ. Αθανάσιος Τσαγκαράκης έχει «στήσει» ένα μικρό εικονικό «παράδεισο» στο σχολείο του, ενώ οι μαθητές του έχουν διακριθεί αρκετές φορές σε πανευρωπαϊκούς διαγωνισμούς.

« Δεν μπορεί να μη σχολιάσεις το γεγονός ότι το σχολείο μου είναι καινούργιο και όμως δεν είχε προβλεφθεί η δημιουργία εργαστηρίων πληροφορικής ή εγκατάστασης υπολογιστών » λέει ο ίδιος. « Αν περιμένεις από την πολιτεία να καλύψει τις ανάγκες δεν καταφέρνεις τίποτα. Τα προβλήματά σου αυξάνονται και μεγεθύνονται. Οι μαθητές μου βγήκαν δεύτεροι σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό πληροφορικής ανάμεσα σε 32 χώρες και 366 συμμετοχές. Τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνουν σταθερά τη δεύτερη θέση. Δεν πήραμε ούτε μία συγχαρητήρια επιστολή από το υπουργείο Παιδείας ».

Το 2ο Γυμνάσιο Ζεφυρίου όμως δεν έχει μόνο διαδραστικούς πίνακες. Η εργασία που βραβεύτηκε σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό πληροφορικής αφορά την κατασκευή ιστοσελίδας για την ανακύκλωση (

http://jym-zefyr.att.sch.

gr/recycle/recycle. html). Το σχολείο όμως στήνει ήδη και μια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη για αντίστοιχα θέματα.

Ο κ. Τσαγκαράκης σχεδιάζει τώρα μία μεγάλη εκπαιδευτική πύλη του σχολείου του, στην οποία θα υπάρχει η δυνατότητα ενημέρωσης, αρθρογραφίας γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών, καθώς και επικοινωνίας με άλλα σχολεία. Επίσης, έχει αναρτήσει και μια προσωπική ιστοσελίδα, στην οποία «ανεβάζει» τα μαθήματά του. ToBHMA

Νέο σχολείο με νέους εκπαιδευτικούς. Στη νέα τάξη ο εκπαιδευτικός θα κάθεται σε μικρό γραφείο που δεν θα φαντάζει μεγαλύτερο από τα θρανία των μαθητών. Δεν θα υπάρχει ο κλασικός μαυροπίνακας, αλλά διαδραστικοί πίνακες τους οποίους θα χειρίζονται οι εκπαιδευτικοί μέσα από το φορητό κομπιούτερ τους. Υπολογιστές θα υπάρχουν παντού. Οι εκπαιδευτικοί θα επικοινωνούν με το υπουργείο Παιδείας από όλες τις γωνιές της χώρας μέσω τηλεδιασκέψεων.

Τα μαθήματα που θα διδάσκονται στη διάρκεια των σπουδών τους οι δάσκαλοι και οι καθηγητές αλλάζουν, ενώ απαραίτητο θα είναι στο μέλλον το Πιστοποιητικό Εκπαιδευτικής Επάρκειας στις εξετάσεις για την πρόσληψή τους στον δημόσιο τομέα.

Ολα αυτά αποτελούν τα σχέδια της κυβέρνησης για τη νέα «ψηφιακή τάξη» και την εικόνα του σχολείου τα επόμενα χρόνια. Το υπουργείο Παιδείας κόβει δραστικά τη διδακτέα και εξεταστέα ύλη από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Την επόμενη σχολική χρονιά δεν θα διδαχθούν στις σχολικές τάξεις κομμάτια της ύλης που αλληλοκαλύπτονται μεταξύ διαφορετικών μαθημάτων. Οι αλλαγές θα αφορούν τις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού, το γυμνάσιο και το λύκειο. Θα περικοπούν τα μαθήματα: Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά, Βιολογία, Πληροφορική, Τεχνολογία και Γεωγραφία. Σε αυτά κόβεται η ύλη που είτε είναι περιττή είτε δυσνόητη, με αποτέλεσμα να μην την καταλαβαίνουν οι μαθητές.

Το «πακέτο» με τις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας παραλαμβάνει τις επόμενες ημέρες ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου , ενώ στο τέλος Φεβρουαρίου οι αλλαγές στον χώρο της Παιδείας θα ανακοινωθούν επίσημα. Κεντρικό κομμάτι της πολιτικής στον χώρο της εκπαίδευσης θα είναι οι νέες τεχνολογίες και το ψηφιακό σχολείο. Μάλιστα, σύμφωνα με τον σχεδιασμό της κυβέρνησης, οι μαθητές θα φεύγουν από το Γυμνάσιο ακόμη με πιστοποίηση των γνώσεων πληροφορικής που πήραν κατά έτος (παίρνοντας πιστοποιητικά, βεβαιώσεις επιπέδου γνώσης κ.ά.).

Προβλέπεται ακόμη αναβάθμιση των σχολείων σε επίπεδο υποδομών (στον βασικό σχεδιασμό του υπουργείου Παιδείας αναφέρεται το αστρονομικό ποσό των 616 εκατ. ευρώ για την ψηφιακή «μεταμόρφωση» των σχολείων της χώρας). Αμεσες ψηφιακές παρεμβάσεις όμως θα γίνουν και στα μαθήματα που διδάσκονται οι μαθητές σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Η ανάπτυξη των νέων προγραμμάτων θα γίνει μέσα στο 2010 και θα εφαρμοστεί σε πρώτη φάση από την ερχόμενη χρονιά. Ακόμη, θα δημιουργηθεί κοινή ψηφιακή «πλατφόρμα» τηλεκπαίδευσης με την οποία θα συνδεθούν όλα τα σχολεία της χώρας, ώστε να εξελίσσονται γρήγορα τα εκπαιδευτικά προγράμματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών. ToBHMA

Ξεπατικοσούρα, δεν το συζητώ, και με την διαδικασία του … κατεπείγοντος απο την TerraComputerata!
θεσμοθέτηση μηχανογραφημένης γραμματειακής υποστήριξης σε επίπεδο σχολείου, με την απασχόληση σε αυτό διοικητικού προσωπικού δηλ. τουλάχιστον ενός γραμματέα εκπαιδευμένου στη χρήση των Τ.Π.Ε. και ειδικά του «e-school» και των λοιπών δραστηριοτήτων που απαιτούν χρήση υπολογιστή (email, πληροφοριακά συστήματα κ.λπ.) ζητά με ανακοίνωσή της η ΟΛΜΕ.

Επειδή αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στα επόμενα τρία τέρμινα, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το ζήτημα είτε με μετατάξεις είτε με διοικητική ρύθμιση. Είναι μερικοί συνάδελφοι που δεν αρέσκονται να μπαίνουν στην τάξη… ας αξιοποιηθούν υποστηρικτικά. Ας θεσμοθετηθεί επίσης η μείωση ωραρίου για τους εκπαιδευτικούς που απασχολούνται με το e-school. Μέχρι στιγμής είναι θέμα παζαριού με τον προϊστάμενο. Τα τελευταία χρόνια είδαμε το βάρος των εργασιών διοικητικής υποστήριξης να μεταβάλλεται εκθετικά χωρίς όμως να υπάρχει η αντίστοιχη βελτίωση των υπηρεσιών του σχολείου προς τον πολίτη. Αρα ή στραβός είναι ο γιαλός ή…

Και επειδή λόγω εμπειρίας, στην μηχανοργάνωση – ο Θεός να το πεί- του σχολείου, δηλαδή: βαθμούς, απουσίες, πιστοποιητικά, στατιστικά κ.α και που κανένας δεν μου έδειξε, παρά μόνον συνάδελφος/συμμαθήτρια (μαθηματικός απο άλλο σχολείο και μία μόνο συνάδελφος της Πληροφορικής – που δεν είχε την αλλαζονία του υπερεπιστήμονα αλλά το φιλότιμο και την ευσυνειδησία του καθηγητή/συναδέλφου- έχω να πω τούτο: Ή θα υπάρξει μείωση ωραρίου στον συνάδελφο που θα αναλάβει το e-school ή θα το αναλάβουν οι συνάδελφοι της Πληροφορικής. Όσοι συνάδελφοι φίλη Terra, δεν αρέσκονται να μπαίνουν στην τάξη είναι κατά την δική μου εμπειρία, απαγορευτικό να έχουν μια τόσο υπεύθυνη ανάθεση.   Όσον αφορά το e-school, οφείλω να αναφέρω την προθυμία των συναδέλφων στο ΥΠΕΠΘ, που αν και εκείνοι δεν ήταν έτοιμοι να σηκώσουν το βάρος ενός προγράμματος που παρουσιάζει ακόμα προβλήματα, εν τούτοις έκαναν ότι μπορούσαν, πάντα πρόθυμα,  για να βοηθήσουν τα σχολεία!

Ένας «Έλληνας» της Γερμανίας, ο Βασίλης Φθενάκης, αναλύει τη σημασία της προσχολικής αγωγής, χαρακτηρίζει την Παιδεία μας μεσαιωνική και καλεί τοΥΠΕΠΘ να προχωρήσει στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αλλά και να προχωρήσει στην αλλαγή του άρθρου 16. Σύμφωνα με τον διακεκριμένο καθηγητή εξελικτικής ψυχολογίας, το υπουργείο Παιδείας οφείλει όχι μόνο να εκσυγχρονίσει την προσχολική αγωγή αλλά και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σημερινής πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας και της συνύπαρξης στα θρανία παιδιών διαφορετικών εθνοτήτων.  Σύμφωνα με τον κ. Φθενάκη, στην Ελλάδα συντελείται αυτήν την εποχή το «μεγαλύτερο εκπαιδευτικό πείραμα. Η συνέπεια της μη επιτυχημένης ένταξης αυτών των παιδιών στην κοινωνία είναι τεράστια, τόσο για τα ίδια, όσο και για τα ελληνόπουλα που θα πρέπει να μάθουν πολύ νωρίς την επικοινωνία και συνεργασία με άτομα από άλλους πολιτισμούς». Ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για την εκπαίδευση, την κατάρτιση, τον πολιτισμό και την νεολαία, Ζαν Φιγκέλ, επισημαίνει: «Η κατάσταση των ανισοτήτων στα σχολεία μπορεί να υπονομεύσει τις ευκαιρίες των νέων μαθητών μεταναστών για επιτυχή ένταξη στην κοινωνία αλλά και στην αγορά εργασίας αργότερα στη ζωή τους. Εάν τα παιδιά των μεταναστών εγκαταλείπουν το σχολείο με μια εμπειρία χαμηλής επίδοσης και κοινωνικού διαχωρισμού που θα συνεχιστεί και μετέπειτα στη ζωή τους, υπάρχει κίνδυνος να επεκταθεί αυτό το φαινόμενο και στην επόμενη γενιά».

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο kathimerini.gr ο κ. Φθενάκης εξηγεί ότι οι επιστημονικές έρευνες καταδεικνύουν ότι οι εκπαιδευτικές επενδύσεις με τη μέγιστη κοινωνική ωφέλεια είναι αυτές που γίνονται στην προσχολική αγωγή, το θεμέλιο μαθησιακής διεργασίας. Στην Ελλάδα, το κέντρο βάρους παραμένει στη σύναψη ανάμεσα στο Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Επίσης, αναφέρεται στην ανάγκη για ενεργητική συνεργασία εκπαιδευτικού και γονέα και, ταυτόχρονα, την επέκταση του χώρου εκπαίδευσης έξω από τη διδακτική αίθουσα. Αναφέρετε στη σημερινή γενιά ως αυτή του youtube, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η νευροεπιστήμη, αλλάζει όσα ξέραμε για τη μαθησιακή διεργασία και επαινεί το ρόλο του ανοικτού πανεπιστημίου στη σύγχρονη ανώτατη εκπαίδευση.

Αν και τον 21ο αιώνα θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι όλοι οι μαθητές φοιτούν σε κανονικά, λειτουργικά σχολεία, φαίνεται ότι στην Ελλάδα κάποιες βασικές υποδομές αποτελούν ακόμα ζητούμενο…Ο λόγος για τα σχολεία του δήμου Αρτέμιδας στην Αν. Αττική, όπου από τις 17 σχολικές μονάδες μόνον οι έξι στεγάζονται σε δημόσια κτίρια. Οι υπόλοιπες είτε συστεγάζονται είτε φιλοξενούν τους μαθητές σε καταστήματα, κοντέινερ και παραπήγματα. Ειδικότερα, σύμφωνα με καταγγελία της Ενωσης Συλλόγων Γονέων δήμου Αρτέμιδας, από τα επτά νηπιαγωγεία μόνο το ένα λειτουργεί σε δημόσιο κτίριο αλλά ακόμα και σ’ αυτό το ένα τμήμα κάνει μάθημα στον διάδρομο! Οσον αφορά στα δημοτικά, μόνο τρία από τα επτά λειτουργούν σε αυτόνομα δημόσια κτίρια. Τα υπόλοιπα βρίσκονται σε ενοικιαζόμενα οικόπεδα με κοντέινερ, ενώ ένα από τα γυμνάσια λειτουργεί εξ ολοκλήρου σε κοντέινερ και μάλιστα σε καταπατημένο οικόπεδο. «Ολες οι αίθουσες του 2ου γυμνασίου είναι προκάτ, ενώ οι 280 μαθητές προαυλίζονται σε έναν μικρό και ακατάλληλο χώρο και μοιράζονται τρεις τουαλέτες», αναφέρει στην «Κ» ο πρόεδρος της Ενωσης Συλλόγων Γονέων, κ. Σταύρος Τατάρογλου, και εξηγεί ότι «μετά τη λειτουργία του αεροδρομίου και της Αττικής Οδού δημιουργήθηκαν μεγάλες ανάγκες και σε άλλες υποδομές αλλά δυστυχώς η Πολιτεία δεν φρόντισε το αυτονόητο, να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την περιοχή, στην οποία τα τελευταία χρόνια παρατηρείται πληθυσμιακή έκρηξη».

Χθες, εκπρόσωποι των Συλλόγων Γονέων της Αρτέμιδας πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας και συναντήθηκαν με τον γενικό γραμματέα, προκειμένου να του εκθέσουν το πρόβλημα της σχολικής στέγης. Ο γ.γ. δεσμεύτηκε ότι μέσα στο 2010, το υπουργείο θα ορίσει ένα χρονοδιάγραμμα για την επίλυση του προβλήματος.

Η Ενωση των Συλλόγων Γονέων ζητάει από το κράτος χρηματοδότηση για την αγορά 10 οικοπέδων, αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου κατά παρέκκλιση για την πόλη της Αρτέμιδας, προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ανέγερσης σχολικών κτιρίων, με χρήση του νόμου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επίσης, οι γονείς προτείνουν να προχωρήσει ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων στην απαλλοτρίωση των ήδη υφιστάμενων χαρακτηρισμένων χώρων, να κατασκευαστούν στέγαστρα στο 2ο, 4ο και 7ο δημοτικό, στο 2ο γυμνάσιο, και κατάλληλοι χώροι υγιεινής. Το ζήτημα της σχολικής στέγης ταλαιπωρεί τους κατοίκους της Αρτέμιδας τα τελευταία 15 χρόνια. Της Ελενας Kαρανατση