Άρθρα: Κοινωνία

Διάβασα με …χαρά στο “ΠΑΡΟΝ” της 26-8-12, οτι ο Υπουργός Παιδείας διαπιστώνει πως...”τα σημερινά σχολεία δεν …στέκονται στο ύψος τους και οι μαθητές- αν και έχουν περισσότερα μέσα- δεν μαθαίνουν όσα μάθαιναν παλιά. Θυμάται πολύ καλά τί μαθητές “έβγαλε” στο τέλος της δεκαετίας του ΄70 η Ιων’ιδειος ή το Γ΄Γυμνάσιο Πειραιά ΄το Γυμνάσιο της Πλάκας ή το Λύκειο Πετραλώνων, και τί μαθητές “βγαίνουν” σήμερα!!!!

Να συμπληρώσω σχολεία;;; Β΄Γυμνάσιο Πειραιά, Ράλλειο Σχολείο, Βαρβάκειος, Ανάβρυτα και ουκ έστιν αριθμός!!!! Πιστεύω ότι εύκολα ο κ. Αρβανιτόπουλος θα απάντησε στην απορία του. Αν θυμήθηκε πόσες ώρες οι μαθητές διδάσκονταν Αρχαία Ελληνικά, Νέα Ελληνικά. Το 2ωρο της Έκθεσης απαραιτήτως την εβδομάδα. Και έκθεση υπό μορφή δοκιμίου, όχι αστεία. Πόσες ώρες διδάσκονταν τα Μαθηματικά (Άλγεβρα-Γεωμετρία-Τριγωνομετρία), η Φυσική και η Χημεία! Πώς ήταν η ύλη της Φυσικής και της Χημείας τότε!

Τα πρότυπα σχολεία, θυσιάστηκαν στον βωμό της εξίσωσης προς τα κάτω. Οι ασκήσεις Φυσικής και Χημείας πήγαν “άκλαφτες” για να μην “πιέσουμε” τον μαθητή. Επί Υπουργού Παιδείας Ράλλη -διορθώστε με αν δεν θυμάμαι καλά – χάσαμε τους τόνους στην γλώσσα μας. Δεν είδα τους Γερμανούς να χάνουν τα umlaut, τους Γάλλους τους τόνους τους… Βέβαια απο τον νόμο Ράλλη, μόνο οι τόνοι θυσιάστηκαν…Το να μην υπάρχουν “αιώνιοι φοιτητές, να μην κυριευθούν απο τα κόμματα τα Πανεπιστήμια, αυτό αντιμετωπίστηκε με σθεναρότητα. Μέχρι σήμερα…

Η Γραμματική στα Δημοτικά σχολεία έγινε ένας αχταρμάς. Για τα Μαθηματικά …δεν συζητώ! Ίσως οι περισσότερες περιπτώσεις δισλεξίας να οφείλονται στην “κακοποίηση” των παιδιών στην πρώτη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Θυμάμαι ότι τα αναγνωστικά μας είχαν κείμενα του Καρκαβίτσα, του Παπαδιαμάντη, ποιήματα του Σπεράντζα, του Δροσίνη, του Παλαμά, του Βιζυηνού.  Αυτά αντικαταστάθηκαν κατά το πλείστον, με κάθε “πικραμμένου” υμέτερου την ποίηση. Με κείμενα που πολλές φορές τρομάζουν τα μικρά παιδιά.

Για να φτάσουμε στη δεύτερη βαθμίδα.  Πεδίον δόξης λαμπρόν!!!! Όπου άνοιξαν  θέσεις για πάμπολλες ειδικότητες! Πληροφορική: Θα μπορούσαν οι συνάδελφοι της ειδικότητας αυτής να κάνουν τόσα πολλά χρήσιμα πράγματα στα σχολεία, αντί να διδάσκουν αυτά που τα περισσότερα παιδιά “παίζουν στα δάχτυλά τους”. Και άντε και το διδάσκουν. Πιστοποίηση γιατί δεν παίρνουν; Σε καμοιά χώρα της Ε.Ε δεν υπάρχει η Πληροφορική ως μάθημα. Νομικοί, Κοινωνιολόγοι, Τεχνολόγοι (δηλαδή: απο Πολιτικοί Μηχανικοί έως Φυσικοί και ότι θές).  Ολυμπιακή Παιδεία!!!! ‘Αλλο σκάνδαλο κι αυτό!  Τί φταίνε αυτοί οι άνθρωποι τώρα να χαλάσουν τη ζωή τους, χωρίς οργανικές θέσεις και με τον πέλεκυ της εφεδρείας στο κεφάλι τους;;;;

Τεχνικά Λύκεια. Θα μπορούσαν να γίνουν απο τα πλέον χρήσιμα σχολειά! Αλλά, κακοποιήθηκαν γιατί “ξεπλύθηκε” εκεί όλο το χρέος των “δικών μας παιδιών”! Η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο!

Αντί λοιπόν, να εκμοντερνίσουν τα προγράμματα της δεκαετίας του ’70, να αντικαταστήσουν μαθήματα όπως η Λογική, η Αγωγή του Πολίτη κ.α, να χρησιμοποιήσουν Κοινωνιολόγους, Ψυχολόγους στα σχολεία, που όλοι ξέρουμε πόσο πολύ χρειάζονται (όχι για να κάνουν μάθημα!!!), να αξιολογήσουν και να επιμορφώσουν τους εκπαιδευτικούς, να κρατήσουν το επίπεδο βρε αδελφέ, γίναμε όλοι αχταρμάς! Μαθηματικοί, Φυσικοί, Φιλόλογοι με ή χωρίς μεταπτυχιακά και διδακτορικά, κομμώτριες, πολιτικοί μηχανικοί και φαναρτζήδες αδιακρίτως…το αυτό!

Η γραμματική του Τζάρτζανου, κ. Υπουργέ, η Φυσική του Μάζη, η Γεωμετρία του Κανέλλου ή του Παπανικολάου. Να γιατί “βγαίναμε” μαθητές τότε! Φυσικά και οι καιροί άλλαξαν. Η Τεχνολογία σάρωσε. Οι κοινωνικές συνθήκες  άλλαξαν. Η χώρα δεν ήταν προετοιμασμένη να δεχθεί το κύμα των μαθητών από άλλες χώρες.  Και αντί να τους εντάξει – μετά απο συγκεκριμένο χρόνο χάριτος – στην ελληνική εκπαιδευτική διαδικασία, κατέλειξε να τους δίνει “γη και ύδωρ”, εις βάρος των Ελλήνων μαθητών! ‘Επρεπε να προσαρμοστούμε. Όχι όμως να κάνουμε πασαλλείματα! Αρπαχτές! Αδικίες!  Να ελαττώνονται οι ώρες των Ελληνικών, των Μαθηματικών και της Φυσικοχημείας. Να γίνονται Project, έτσι για να γίνονται…Και άλλα πολλά.

Υπήρχαν και υπάρχουν “δυνατά μυαλά” που ξέρουν τί πρέπει να γίνει! Ακούστε τους! Και επιτέλους! Ξεκινήστε απο τη βάση. Απο το Δημοτικό!

Και βέβαια ναι στην αξιολόγηση! Αλλά όχι σε τέτοιους καιρούς! Με εκπαιδευτικούς κακοποιημένους ηθικά, μισθολογικά, φορολογικά! Με σχολεία χωρίς φράγκο! Αξιολόγηση του ποδαριού;;;;  Πάλι τα ίδια;

Ας έχουμε μια καλή χρονιά, ας έχουμε υγεία και ας μην σταματήσουμε να σκεφτόμαστε! Μπορεί και να τα καταφέρουμε…

Κάθε ομάδα έχει τέσσερις βασικούς και οκτώ αναπληρωματικούς. Στο παιχνίδι κυριαρχούν η δύναμη, το πάθος και η ταχύτητα για τη νίκη. Σε αντίθεση όμως με ό,τι ξέρουμε στον αθλητισμό, ηττημένοι δεν υπάρχουν ποτέ, διότι στο ράγκμπι με αναπηρικό αμαξίδιο όλοι οι παίκτες καθίστανται νικητές. Το πρώτο Διεθνές Πρόγραμμα ράγκμπι με αναπηρικό αμαξίδιο ξεκινά την επόμενη Πέμπτη, 16 Σεπτεμβρίου, στον Κολινδρό της Πιερίας και διοργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό σωματείο «Αλλη όψη», που έχει στόχο την προβολή του συγκεκριμένου αθλήματος στην Ελλάδα. Το σπορ, που γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα με τετραπληγία.

Οπως σημειώνει ο ιδρυτής του σωματείου κ. Α. Διβάνογλου, «το συγκεκριμένο σπορ έχει ξεκινήσει από τον Καναδά το 1984 και έγινε παραολυμπιακό άθλημα το 1994». «Στην Ελλάδα δεν έχει καμία προβολή πέρα από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη χώρα μας.Σκοπός μας λοιπόν είναι να το γνωρίσουν τα τετραπληγικά άτομα στην Ελλάδα και να ασχοληθούν μαζί του γιατί πραγματικά αξίζει» σημειώνει. «Ενας αισιόδοξος στόχος είναι να σχηματίσουμε μια ομάδα και να λάβουμε μέρος στο μεγάλο διεθνές τουρνουά που θα γίνει την άνοιξη στην Κολονία της Γερμανίας. Με μεγάλη ευχαρίστηση έχουμε δει να υπάρχουν αρκετές αιτήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα,δεδομένου ότι οι θέσεις είναι περιορισμένες. Εχουν ήδη καλυφθεί οι 10 στις 15» καταλήγει ο κ. Διβάνογλου.

Ο ίδιος είναι φυσικοθεραπευτής, με διδακτορικό στην Κάκωση Νωτιαίου Μυελού, και λέκτωρ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ιδρυσε το σωματείο όταν διεπίστωσε ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος εκπαίδευσης αναπήρων στην Ελλάδα. Ετσι, το 2007 η «Αλλη όψη», η οποία ασχολείται αποκλειστικά με άτομα παραπληγικά και τετραπληγικά, ξεκίνησε τη δράση της.

«Ως τώρα έχουμε τις εισφορές όσων συμμετέχουν στο σωματείο. Για το πρόγραμμα ράγκμπι έχουμε ως τώρα τα χρήματα από τις συμμετοχές, μια μικρή χορηγία από μια επιχείρηση, κι από εκεί και πέραελπίζουμε ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να συνεισφέρει» συμπληρώνει. «Για εμάς είναι πολύ σημαντική αυτή η διεξαγωγή, καθώς θέλουμε τα άτομα με τετραπληγία να μην κάθονται σπίτι τους, αλλά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα. Γι΄ αυτό και δεν μας ενδιαφέρει ακόμη και να “μπούμε μέσα” οικονομικά.Απώτερος σκοπός μας πάντως είναι να τεθούμε υπό την αιγίδα της Παραολυμπιακής Επιτροπής» τονίζει ο κ. Διβάνογλου. Στους αγώνες θα συμμετάσχει μια αξιολογήτρια από το Βέλγιο, η οποία θα κρίνει τον βαθμό της αναπηρίας σε κάθε αθλητή, ώστε να σχηματιστούν ομάδες όσο το δυνατόν πιο ισότιμες. Πάντως μόνο απλή γυμναστική δε θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το ράγκμπι με αμαξίδια, αφού πρόκειται για ένα άθλημα ιδιαίτερα σκληρό και με πάρα πολλές επαφές μεταξύ των αμαξιδίων. «Στο πρόγραμμα που διεξάγουμε εμείς δεν θα υπάρξουν τόσο σκληρά παιχνίδια, στα υψηλότερα επίπεδα όμως υπάρχουν δυνατές συγκρούσεις και μπορεί ακόμη και να τραυματιστεί κάποιος. Οχι σοβαρά όμως, καθώς το ειδικό αμαξίδιο είναι έτσι κατασκευασμένο έτσι ώστε να παρέχει τη μέγιστη ασφάλεια στον αθλητή» σημειώνει ο κ. Διβάνογλου. Εξηγεί μάλιστα ότι «είναι ειδικά φτιαγμένα ώστε και να προλαμβάνουν τραυματισμούςαλλά και να προσαρμόζονται ανάλογα με το άτομο. Υπάρχουν αμαξίδια που είναι για άμυνα και άλλα που είναι για επίθεση.Η διαφορά τους είναι ότι αυτά της άμυνας είναι πιο μακριά προκειμένου να μπορούν καλύτερα να μπλοκάρουν τον αντίπαλο» .

Στη διοργάνωση αυτή επίσης θα συμμετάσχουν παίκτες από Γερμανία και Σουηδία, οι οποίοι θα προπονήσουν όσους θέλουν να εξασκηθούν στο συγκεκριμένο σπορ. Κάθε ημέρα θα υπάρχουν δύο δίωρες προπονήσεις, αλλά και κάποιοι αγώνες μεταξύ των νεοσύστατων ομάδων.  TOBHMA

Ιούλ 10
12

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό.
Ένα κρύο πρωινό του Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ’οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του. 4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της. 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά. 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης. Κανείς δεν το ‘ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:

Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του
κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά
όργανα… πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;

 

 

 

Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης.Του Ευγένιου Τριβιζά

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

applegoodevil.jpgΑν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
1. «Crowd events in the Μetropolitan Αrea», Τhe Κingston Law Review, vol.9, Νo.3, December 1979.
2. Αshley Μontagu, Floyd Μatson «Τhe Dehumanization of Μan», Νew Υork: ΜcGraw-Ηill, 1983

Φεβ 10
11
Κάτω από (Απόψεις, Κοινωνία) από στις 11-02-2010

Η φράση «βαριέμαι του θανατά» τελικά δεν έχει μόνο μεταφορική σημασία. Για μερικούς ανθρώπους έχει κυριολεκτικό νόημα, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι όσοι βαριούνται τη ζωή τους, είναι πιθανότερο να πεθάνουν πιο νέοι.

bored.jpgΗ έρευνα έγινε από επιστήμονες του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College του Λονδίνου (UCL), υπό τον Μάρτιν Σίπλεϊ, και θα δημοσιευτεί στο «International Journal of Epidemiology» (Διεθνές Περιοδικό Επιδημιολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph».

Σύμφωνα με τη μελέτη, όσοι παραπονιούνται για «υψηλό επίπεδο» βαρεμάρας στην προσωπική ζωή τους, αντιμετωπίζουν διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από την καρδιά τους ή από εγκεφαλικό, σε σχέση με όσους απολαμβάνουν την ζωή τους.

Η έρευνα κάλυψε πάνω από 7.500 δημοσίους υπαλλήλους ηλικίας 35 – 55 ετών για μια μεγάλη χρονική περίοδο 25 ετών. Όσοι δήλωσαν ότι βαριούνταν, ήσαν πιθανότερο σε ποσοστό 40% να έχουν πεθάνει έως το τέλος της μελέτης. Οι…βαρεμένοι είναι πιο πιθανό να αποκτούν ανθυγιεινές συνήθειες, όπως κατανάλωση αλκοόλ και κάπνισμα, που κόβουν χρόνια ζωής.

Η έρευνα διαπίστωσε ότι περίπου ένας στα δέκα άτομα βαριέται πολύ, ενώ το ποσοστό των γυναικών που βαριούνταν, ήταν υπερδιπλάσιο από αυτό των ανδρών. Οι νεότερης ηλικίας και όσοι έκαναν πιο «ταπεινές» δουλειές, ήσαν επίσης πιο επιρρεπείς στη βαρεμάρα.

«Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη βαρεμάρα και στην καρδιοπάθεια», ανέφερε ο Σίπλεϊ, ο οποίος τόνισε πως «είναι σημαντικό όσοι κάνουν άχαρες δουλειές, να βρίσκουν άλλα ενδιαφέροντα, ώστε να αποφεύγουν τη βαρεμάρα, παρά να το ρίχνουν στο ποτό και στο κάπνισμα».

Ο ψυχολόγος Γκράχαμ Πράις συμβούλευσε όσους βαριούνται, να φτιάξουν τη διάθεσή τους σκεπτόμενοι περισσότερο για τις ανάγκες των άλλων. «Αντί να σκέφτονται συνέχεια ‘εγώ, εγώ, εγώ…’, θα έπρεπε να σκέφτονται ‘τι μπορώ να κάνω για την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, ακόμα και για το αφεντικό μου». “K”

 

Φεβ 10
08

Η εννιάχρονη Γκιζέμ με τις τρύπιες μπότες έγινε διάσημη σε όλη την Τουρκία όταν οι συμβουλές της προς τους συμμαθητές της απαθανατίστηκαν με μια κάμερα από τον δάσκαλό της και ανέβηκαν στο Facebook. Χάρις σε αυτό το βίντεο, η Γκιζέμ εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ δέχθηκε πρόταση να συμμετάσχει σε διαφήμιση.contentsegment_13664106w232_h250_r0_p0_s1_v1jpg.jpgΚαι στο σπίτι της φθάνουν καθημερινά καινούργια ζευγάρια μπότες. «Είχαμε ένα τσουβάλι κάρβουνα στο σπίτι, τώρα έχουμε 80», λέει ο άνεργος πατέρας της.

Η ζωή της μικρής Γκιζέμ άλλαξε όταν μαζί με τη συμμαθήτριά της Χαβά προσπάθησαν να πείσουν τους συμμαθητές τους να διαβάζουν περισσότερο. «Φίλοι μου, εμένα ο δάσκαλος δεν με έκανε πρόεδρο επειδή είμαι φτωχή, αλλά επειδή είμαι καλή μαθήτρια.

Κοιτάξτε τις μπότες μου, είναι τρύπιες. Σήμερα ήρθα στο σχολείο με βρεγμένες κάλτσες. Ο πατέρας μου δούλευε στις οικοδομές κι έπεσε από τον τέταρτο όροφο. Δούλευε για να μας σπουδάσει. Η καρδιά μου είναι βαθιά πληγωμένη αυτήν τη στιγμή». Ο δάσκαλος της Γκιζέμ έστειλε το βίντεο στη Γερμανία, στην κόρη του, κι εκείνη το ανέβασε στο Facebook. Μέσα σε λίγες ώρες έσπασε ρεκόρ επισκέψεων. Κι ύστερα, η Γκιζέμ δέχθηκε προσκλήσεις από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές της χώρας. Όλη η Τουρκία τη θαύμασε. «Είναι για φτύσιμο», ξέσπασε αυθόρμητα η Γκιζέμ για την αρχή Εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια του προγράμματος κάνοντας τον τηλεπαρουσιαστή να τρέξει κοντά της και να της κλείσει το στόμα φοβούμενος για τις συνέπειες. «Η κόρη μου έχει μάθει να λέει μόνο αλήθειες», έσπευσε να συμπληρώσει ο πατέρας της υπερήφανος για την κόρη του. Μια τουρκική παροιμία λέει άλλωστε ότι «στην Τουρκία το καλό τιμωρείται»!

301301_alg_overweight.jpgMια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου η KLM-Air France επέβαλλε ένα μέτρο που θα τρομοκρατήσει τους χοντρούς όλου του κόσμου – οι πολύ παχιοί θα πρέπει από δω και πέρα να αγοράζουν δυο θέσεις στο αεροπλάνο.

Πιο συγκεκριμένα εκτός από το αρχικό τους εισιτήριο οι πελάτες που θα ξεπερνούν κάποιες συγκεκριμένες διαστάσεις θα υποχρεούνται να πληρώσουν 75% για τη δεύτερη θέση. Εάν το αεροπλάνο τυχαίνει να έχει άδειες θέσεις θα παίρνουν τα εξτρά λεφτά της δεύτερης θέσης πίσω. Η υπεύθυνη τύπου της εταιρείας Monique Matze δήλωσε ότι η απόφαση είναι θέμα ασφαλείας.

Στην πραγματικότητα βέβαια η απόφαση έρχεται μετά από μια δικαστική διαμάχη με έναν πάνχοντρο Γάλλο ο οποίος αναγκάστηκε να πάρει ένα δεύτερο εισιτήριο για να πετάξει από το Νέο Δελχί στο Παρίσι. Ο Γάλλος κατέφυγε στα δικαστήρια τα οποία των αθώωσαν με το σκεπτικό ότι η εταιρεία δεν έλεγε πουθενά στο καταστατικό της ότι έπρεπε να αγοραστεί δεύτερη θέση.    lifo

Ιαν 10
20
Κάτω από (Mόδα, Κοινωνία) από στις 20-01-2010

Ηταν στην Πατησίων. Ενα μικρό μαγαζί, στο δεξί σου χέρι κατεβαίνοντας. Η επιγραφή έλεγε «Κατερίνα – Μόδα για Παχουλές». Η Κατερίνα είχε δει προφανώς ένα κενό στην αγορά και είχε βουτήξει σ’ αυτό, υποψιαζόμαστε με επιτυχία. Μα όσο τα χρόνια περνούσαν, όλο και περισσότερο εκείνο το μικρό μαγαζί τής Πατησίων έμοιαζε με μια ειρηνική, συνοικιακή αντίσταση στο τσουνάμι του extra small που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στις ελληνικές αγορές.

0or16.jpgΔεκαπέντε χρόνια αργότερα, κι ενώ στην Ελλάδα αναζητούμε το next top model («δεν μπορώ ούτε να το βλέπω», δήλωσε ένας κριτής με αποστροφή για τη γάμπα που τη στένευε το μποτάκι), κάτι φαίνεται να αλλάζει διεθνώς. Συνεπές στην προ τριμήνου εξαγγελία του, το «Brigitte», το δημοφιλέστερο γυναικείο περιοδικό της Γερμανίας, με πωλήσεις άνω των 700.000, έβγαλε πριν από λίγες ημέρες το πρώτο τεύχος της νέας, μετα-μοντέλων εποχής του. «Για χρόνια χρησιμοποιούσαμε το Photoshop για να παχαίνουμε τις κοπέλες που βάζαμε στο περιοδικό» είχε δηλώσει σχετικά ο Αντρέας Λέμπερτ, αρχισυντάκτης του Brigitte. «Ειδικά τους μηρούς και το στέρνο τους. Αλλά αυτό είναι ενοχλητικό και παράλογο και τι σχέση μπορεί να έχει με τον αληθινό μας αναγνώστη; Τα σύγχρονα μοντέλα ζυγίζουν 23% λιγότερο σε σχέση με τις συνηθισμένες γυναίκες».

Με μια απόφαση που έγινε πρωτοσέλιδο στον γερμανικό Τύπο, λοιπόν, το περιοδικό αποφάσισε να «εξοστρακίσει» τις επαγγελματίες του χώρου (τις λεγόμενες και size zero, δηλαδή μεγέθους μηδέν) και να γεμίζει τις σελίδες της μόδας του με κορίτσια της διπλανής πόρτας. Και, πράγματι στο τεύχος Ιανουαρίου 2010, οι αναγνώστες του Brigitte δεν βρήκαν φωτομοντέλα, αλλά κάποιες από τις ομορφότερες Γερμανίδες που είχαν θέσει υποψηφιότητα στην ιστοσελίδα του περιοδικού να γίνουν τα νέα πρόσωπα της μόδας. Οπως ήταν αναμενόμενο, τα σχόλια από το πρώτο αυτό δείγμα γραφής ήταν μεικτά – πολλοί κατηγόρησαν το περιοδικό ότι περιλαμβάνοντας θέματα δίαιτας στις σελίδες του, δεν καταπολεμά το πρόβλημα της ανορεξίας, όπως και ότι οι γυναίκες που έντυσε στα εντιτόριαλ μόδας θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μοντέλα.

Ομως η συζήτηση μοιάζει να έχει ανοίξει για τα καλά. Αλλωστε, και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένα άλλο δημοφιλέστατο και άκρως προοδευτικό περιοδικό, το V Magazine, αφιερώνει το τεύχος Φεβρουαρίου στα μεγάλα μεγέθη. «Γεμάτες, μικρόσωμες, τσιλιβίθρες, χοντρούλες – όλες είναι όμορφες», είπε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Στίβεν Γκαν, «και το περιοδικό βγήκε για να το αποδείξει». Το V μάλιστα το είπε και το εννοούσε, παρουσιάζοντας μια σειρά φωτογραφιών με υπέροχες, σέξι γυναίκες που εύκολα θα χαρακτηρίζονταν «νταρντάνες». Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, οδήγησε όμως σε νέο γύρο αντιπαράθεσης με τη μια πλευρά να θριαμβολογεί που τα μοντέλα θυμίζουν επιτέλους τη μέση Αμερικανίδα και την άλλη να υποστηρίζει ότι δεν πολεμάς την ανορεξία προβάλλοντας ως πρότυπο την παχυσαρκία. Στα διαδικτυακά αυτά ντιμπέιτ, διάβαζες και την περιβόητη φράση του Καρλ Λάγκερφελντ «κανείς δεν θέλει να βλέπει γυναίκες με καμπύλες».

Οι εκδοτικές αυτές κινήσεις αποτελούν το επιστέγασμα μιας εκστρατείας που υπέβοσκε εδώ και χρόνια στον χώρο της μόδας. Πριν από περίπου δύο χρόνια, η Ισπανία πέρασε νόμο που απαγόρευε τη «χρήση» λιπόσαρκων μοντέλων στις πασαρέλες της Εβδομάδας Μόδας της Μαδρίτης, ενώ το ίδιο έκανε και η Ιταλία για τα σόου του Μιλάνο. Το 2006 άλλωστε, όπως υπενθυμίζει ο Guardian, ο χώρος της μόδας σείστηκε συθέμελα από μια σειρά θανάτων μοντέλων που προκλήθηκαν από εξαντλητικές δίαιτες. Τον Ιανουάριο του 2007, η Ισπανία σκλήρυνε ακόμα περισσότερο την πολιτική της, με το υπουργείο Υγείας να προχωρά σε συμφωνία με αλυσίδες καταστημάτων ρούχων, όπως η Ζara και η Μango ώστε οι κούκλες στις βιτρίνες τους να φορούν τουλάχιστον μέγεθος 10 (αλλιώς 36).

Τον Απρίλιο του 2008, στη Γαλλία, διαφημιστές, βουλευτές και εκπρόσωποι της μόδας συνυπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας για την προαγωγή ενός πιο υγιούς προτύπου σώματος, ενώ τον περασμένο Σεπτέμβριο χαιρετίστηκε η πρωτοβουλία του αμερικανικού περιοδικού Glamour να δημοσιεύσει φωτογραφία της Λίζι Μίλερ, μιας πανέμορφης 20χρονης γυναίκας με ύψος 1,80 και βάρος 79 κιλά. Το περιοδικό κατακλύστηκε από επιστολές γυναικών από όλο τον κόσμο – γυναικών που προφανώς για χρόνια ασφυκτιούσαν στα μικρά τους νούμερα.

Από καιρού εις καιρόν βέβαια η συλλογική προσπάθεια υπονομεύεται από απερίσκεπτες δηλώσεις, όπως για παράδειγμα εκείνη της Κέιτ Μος, που τον περασμένο Νοέμβριο σόκαρε λέγοντας ότι «τίποτα δεν έχει καλύτερη γεύση από το να είσαι πολύ αδύνατος».

Την καλύτερη απάντηση πάντως έδωσε προχθές ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης δρ Κων. Μανολόπουλος, ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα έρευνας, σύμφωνα με τα οποία το επιπλέον βάρος στους γοφούς και την κοιλιά -τα γνωστά «πιασίματα»- αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για μια σειρά από ασθένειες.  Της Λινας Γιανναρου

Ιαν 10
17

images.jpg

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ-Μ.Κ.Ο. ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ-ΑΝΑΠΗΡΙΑ.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ:
Το Ινστιτούτο Ειδικής Αγωγής δια του Internet café « Ο Άγγελός μου » σας καλεί να συμμετέχετε στο πρόγραμμα κοινωνικής ένταξης και δημιουργικής απασχόλησης αξιοποιώντας τον ελεύθερο χρόνο των ατόμων με ειδικές ανάγκες-αναπηρία από 10 ετών και άνω.

ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Επιλογή Δραστηριοτήτων

1. Χορήγηση αναψυκτικού-παγωτού-ροφήματος-σάντουιτς-σοκολατόπιττας.
2. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα: www.meagapi.gr. Εκπομπή «με αγάπη» ΑΝΤ1,(Τρίτη 24 Μαρτίου 2009).
Προβολή ταινιών – ντοκιμαντέρ.
3. KARAOKE
4. Επιτραπέζια παιχνίδια.
5. Διεξαγωγή θεατρικού παιχνιδιού.
6. Play Station 3
7. Σερφάρισμα στο Internet και παιχνίδια στο PC.
8. Συμμετοχή σε ομάδες φιλικής συζήτησης.
9. Δωρεάν εκπαιδευτική εκτίμηση.
10. Πληροφορίες για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες.

Οι δραστηριότητες γίνονται με την υποδοχή και καθοδήγηση εθελοντών, κάθε μέρα και σαββατοκύριακα από 5 μ.μ. – 9 μ.μ.

Το Internet café βρίσκεται επί της Πλατείας Καμινίων Πειραιά στο ύψος της Δωδεκανήσου 54, πάροδος Χίου 3

Τηλ. Επικοινωνίας: 210 4208568 (5 – 9 μ.μ). Μέγιστος αριθμός ατόμων με αναπηρία, για κάθε ημέρα της εβδομάδος: 30 άτομα. Με τη δική σας βοήθεια, συνεχίζουμε για 3η χρονιά!

Δεκ 09
31

300774_demou_185.jpg

• Έχω πάνω από μισόν αιώνα να σου γράψω – σίγουρα δεν θα με θυμάσαι, ούτε θα με βρεις στα κιτάπια σου. Θα αναρωτηθείς τι με έπιασε να σου στείλω επιστολή. Διάβασε και θα καταλάβεις.

• Όλες αυτές τις μέρες ακούω γύρω μου τη λέξη «δώρο». Δώρο Χριστουγέννων, δώρα κάτω από το δέντρο, δώρα εορτών. Καμιά φορά το λένε και bonus, ή εφάπαξ ή εθελούσια έξοδο. Κι επειδή εσύ είσαι ο Άγιος των Δώρων, είπα να σου γράψω το παράπονό μου.

• Κανείς ποτέ δεν μου έδωσε δώρο 500.000 ευρώ επειδή έκανα σωστά τη δουλειά μου, ούτε 230.000 ευρώ για να αφήσω τη δουλειά μου. (Τόσα διαβάζω παίρνουν bonus οι ανώτεροι τραπεζικοί, ή αποζημίωση οι λιμενεργάτες του ΟΛΠ για την εθελουσία.) Γενικά, κανείς δεν μου έχει δώσει δώρο, ούτε καν των Χριστουγέννων (δεν ήμουν μισθωτός – πάντα ελεύθερος επαγγελματίας).

• Ακόμα κι ως παιδί, δώρα πολλά δεν πήρα. Πριν την Κατοχή ήμουν βρέφος, στην Κατοχή δεν κυκλοφορούσαν Αϊ Βασίληδες, μετά δεν υπήρχε μία – και μετά ήμουνα ήδη μεγάλος.

• Αχ, ας μου έρθει κάποια στιγμή κι εμένα ένα ποσό μεγάλο. Πολύ θα το ήθελα. Ένας γνωστός μου βγήκε στη σύνταξη και πήρε ένα εφάπαξ, νααα! Δώρο, επειδή μία ζωή στη δημόσια υπηρεσία έχαβε μύγες. Άλλος έχαβε μύγες στην Ολυμπιακή. Τον πληρώσανε χρυσό για να φύγει, πήρε δώρο και σύνταξη – και δουλεύει αλλού. (Ή, μάλλον, δουλεύει άλλους.)

• Πώς όμως να πάρω εθελουσία, αφού εθελουσίως εργάζομαι; Πώς να πάρω εφάπαξ, αφού δεν έχω ούτε σύνταξη; Πώς να μου πέσει το λαχείο, αφού δεν αγοράζω λαχνούς;

• Γι’ αυτό απευθύνομαι σε σένα, Άγιε μου Βασίλη. Είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Μήπως και σου ξεμείνει κανένα μπλοκ επιταγών και γράψεις έναν εξαψήφιο; Αν αθροίσεις όλα τα δώρα Χριστουγέννων που δεν πήρα, όλα τα εφάπαξ και τα bonus που δεν μου δόθηκαν – ακόμα και τα κατοχικά παιχνίδια που μου έλειψαν, δεν δικαιούμαι κι εγώ κάτι, κάτω από το έλατο;