Με αφορμή την πρόταση κατάργησης των Ελληνικών από την Ισπανική Εκπαίδευση.

Ο Δημήτριος Χριστοδούλου είναι μαθηματικός και φυσικός, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου του 1951, ενώ διδάσκει στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο (ETH) της Ζυρίχης, ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα της  Ευρώπης. Η έρευνά του αφορά τη Θεωρία των Μερικών Διαφορικών Εξισώσεων, της Διαφορικής Γεωμετρίας, της Θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας, των εξισώσεων του Einstein καθώς και της Μηχανικής των ρευστών. Ήταν 17 ετών όταν άφησε πίσω την Ελλάδα για μεταπτυχιακές σπουδές στη φυσική στο Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ, ήταν μόλις στη Β’ Λυκείου τότε. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του μέσα σε 3 χρόνια και το μέλλον ήταν μπροστά του. Το 1972, αν και μόλις 22 ετών επέστρεψε στην Ελλάδα ως καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παραιτήθηκε μετά από μικρό χρονικό διάστημα για την επόμενη στάση της καριέρας του, ως ερευνητής στο CERN στη Γενεύη. Έχει διδάξει σε πολλά Πανεπιστήμια, στο Syracuse της Νέας Υόρκης, στο Princeton, στο Ινστιτούτο Courant της Νέας Υόρκης και από το 2001 έως σήμερα βρίσκεται στο ETH στη Ζυρίχη. Έχει αναγορευθεί σε Επίτιμο Διδάκτορα σε πλειάδα Πανεπιστημίων όπως το  Brown University, το Boston University,  το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κ.α. Η διδακτορική του διατριβή περιείχε την κεντρική ιδέα, που οδήγησε στη συνέχεια τον S. Hawking, τον J. Bekenstein και άλλους στη τελική διατύπωση της θερμοδυναμικής των Μελανών Οπών και της ακτινοβολίας Hawking. Στο πλαίσιο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, έχει αποδείξει (σε συνεργασία με τον S. Kleinerman), την ευστάθεια του χωρόχρονου Minkowski στον οποίο ζούμε και έχει διατυπώσει αυστηρά θεωρήματα σχετικά με τον σχηματισμό των Μελανών Οπών. Το 2011 του απενεμήθη το βραβείο Shaw, εκ των πιο σημαντικών βραβείων, γνωστό ως το «Νόμπελ της Ασίας», για το σύνολο της προσφοράς του στα Μαθηματικά, το 2008 το βραβείο Αστρονομίας Tomalla, το 1999 το βραβείο Bocher της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρίας, το 1993 το βραβείο του Ιδρύματος Mac Arthur για τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Τον Ιούλιο του 2000 δέχθηκε το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. (Το Τάγμα του Φοίνικος απονέμεται από την ελληνική κυβέρνηση σε Έλληνες πολίτες που υπερέχουν στις τέχνες και τις επιστήμες.) Είναι μέλος της Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών.

Ακούγοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλά περί Εκπαιδεύσεως, εχθές, πάλι μ΄έπιασε το… παράπονο!

“Η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ώρα που γεννιέται  μέχρι την ώρα που πεθαίνει” και η ” διαμόρφωση της παιδείας του εξαρτάται από όλα όσα προσλαμβάνει, από όσα συμβαίνουν γύρο του”.

Τί βλέπουμε γύρο μας αυτές τις μέρες; Το χάος…Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες πιά. Οι άνθρωποι “έβγαλαν νύχια”. Καλές συμπεριφορές, ευγένεια, επαγγελματική δεοντολογία είναι λέξεις που ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Η “καλημέρα” ακούγεται δύσκολα και τα χαμόγελα σπανίζουν.

Και πώς αλλοιώς, όταν η ανεργία έχει ανέβει σε δισθεώρατα ύψη, όταν οι μισθοί έχουν πέσει σε Καιάδες; Όταν αντί να αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, αναλογιζόμενοι το μέγεθος του λάθους μας-γιατί δεν μπορεί: κάπου έχουμε κάνει κι εμείς λάθη..- ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον και όλοι μαζί στους “άλλους”.

“Η εκπαίδευση είναι επένδυση και πάθος”!!! Τούτη η χώρα με την εκπαίδευση δεν “τό’χε”, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση των μαθητών μου. Ποτέ δεν επένδυσε σ΄αυτήν και ποτέ δεν την ερωτεύτηκε. Μα κανένας… Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε, όσο κανένας άλλος, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, για πολιτικούς σκοπούς και ίδια οφέλη. Δεν την νοιάστηκε άνθρωπος!

Ακόμα και τώρα, τις μέρες της δικής μας “κατοχής”, αντί η εκπαίδευση να γίνει πρώτη προτεραιότητα, ακρωτηριάζεται με τον χειρότερο τρόπο: με τυχαία και μη αναστρέψιμα χτυπήματα.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών; Μα πώς , μπορείς να ζητήσεις  σ΄έναν κακομαθημένο, κακοπληρωμένο, έντρομο, καχύποπτο δημόσιο δάσκαλο να  ερωτευθεί ή να συνεχίζει να έχει το ίδιο πάθος;

Ποιός να μου το’ λεγε! Ότι τώρα στην …ώριμη ηλικία θα ξανακαθόμουν στα θρανία!!!

Αποφάσισα λοιπόν η τάλαινα, να βελτιωθώ δια της μαθήσεως, παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΚΠΑ “Τεχνολογίες της Πληροφορίας για την Εκπαίδευση”.

Δια βίου μάθηση δεν έλεγε η αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας; Ε! Για μένα προορίζονταν οι “πόντοι”! Αλλά, δε έλαβα καλά υπ΄όψιν μου τη σοφία του λαού που λέει: “Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…”!!!!

Πήγα λοιπόν η καλή σου, με το νεανικό προφίλ -τρομάρα μου- κι ξαναβρέθηκα στα έδρανα του Χημείου και του ΤΕΙ Πειραιά.
Ομολογώ οτι στο κτίριο της Ναυαρίνου είχα να πάω απο το 1982. Πραγματικά, συγκινήθηκα. Θες η ατμόσφαιρα, θες συγχρωτισμός με το φοιτηταριό, θες η ανεμελιά των παιδιών, νωχελικά απλωμένη στα σκαλάκια, έφεραν αυτόματα deja vu της δικής μου νιότης.

Όλα διαφορετκά! Το μόνο ίδιο, αλλά στο πολύ εμπορικό, σκανδαλώδες πια, οι “βιτρίνες” των κομμάτων. Θλίψη…Απογοήτευση… Αυτές οι πανέξυπνες μούρες, αυτά τα υπέροχα παλλικαράκια και οι χαριτωμένες κοπελλίτσες, που η ζέση τους για ζωή μπορεί να σε κάνει να παλέψεις με βουνά, “τσιμπάνε” τόσο πολύ στο δόλωμα του κάθε κόμματος.

Εκεί συνάντησα και μια μαθήτρια μου προ 12ετίας. Την Κατερίνα.
-Κυρία! Τί κάνετε εσείς εδώ;
(θα νομίζει οτι κάνω κανένα μεροκάματο στην καντίνα ή στην καθαριότητα, σκέφτηκα, για να συμπληρώσω τον πενιχρό μισθό μου με κανένα εξτραδάκι..)
-Εσύ; (ρώτησα για να κερδίσω χρόνο)
-Το δεύτερο μεταπτυχιακό μου!!!!! Αλλά εσείς κυρία; Εσείς;
Ξεστόμισα σχεδόν με αιδώ τον λόγο… ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στην Ιωάννα, την συμφοιτήτριά μου, που χάζευε το θέαμα.
Φυσικά και σε ένα ποστ δεν μπορώ να σας μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου, από τον Ρουβίκωνα που και με την θέλησή μου αλλά και με την “σμπρωξιά” της Simeterrae μου, διαβαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι “κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο”, αλλά παίρνω ανάσες ζωής. Η ωριμότητα (έτσι θα λέμε τις 10ετίες που έχουμε στην πλάτη μας, πια! Πιο δόκιμος όρος) βοηθάει να διαπιστώνεις πώς θες να είσαι και πώς θες να μην γίνεις. Ζηλεύω τους “συμφοιτητές” μου. Γιατί έχουν μεγαλύτερη κατάρτιση, περισσότερες δεξιότητες. Η αντιληπτική τους ικανότητα είναι στο maximum. Η ζωντάνια τους δεν περιγράφεται. Φυσικά -μεταξύ μας – μερικές φορές δεν τους “πιάνω” αλλά κάνω τεχνιέντως τον …κινέζο (η ωριμότητα που λέγαμε…).

Εκείνο όμως που κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται, ακόμα παραπάνω λόγω των ημερών, είναι το πλήθος των νέων ανθρώπων που μέσω της κατάρτισης, της παραπάνω εκπαίδευσης ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, οι πιο τυχεροί. Και σε θέση εργασίας, οι λιγότερο τυχεροί. Θα είναι έτσι; Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο- στα τέλη του προηγούμενου αιώνα- ένα Πανεπιστήμιο “σκληρό” και αυταρχικό, δεν είχαμε την κατάρτιση αυτών των παιδιών. Νομίζω όμως, νομίζω, ότι είχαμε …μόορφωση. Θα μου πείτε: Γι αυτό τα κάνατε …μαντάρα; Σιωπώ….

Σήμερα τελειώνει το Α εξάμηνο. Επιβίωσα. Θα επανέλθω σύντομα….

Διάβασα στο περιοδικό «Επίκαιρα» της 14-20 Οκτωβρίου το άρθρο του Γιώργου Διονυσόπουλου:

«Ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές που έχω ζήσει. Σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πως δεν μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν στην Ελλάδα. Τέτοιες σκηνές, τόσο φανατισμό και μίσος συναντά κανείς μόνο στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όχι σε μία χώρα που είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε. Και στη Γαλλία υπάρχουν μουσουλμάνοι, αλλά τέτοια φαινόμενα όπως αυτά που βίωσα στο μειονοτικό χωριό Θέρμες της Θράκης, δεν θα τα δεις να συμβαίνουν πουθενά μέσα στη γαλλική επικράτεια». Με αυτά τα λόγια περιγράφει, μιλώντας στα «Επίκαιρα» την εξάωρη ομηρία της από φανατικούς μουσουλμάνους της μειονότητας στο χωριό Θέρμες στο νομό Ξάνθης, η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λιμπερασιόν» και ανταποκρίτρια του γαλλικού κρατικού τηλεοπτικού σταθμού «France 3» στην Αθήνα, Έφη Τσελίκα. Μαζί της και τρία μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου που παρακολουθούσαν αμήχανα και φοβισμένα περισσότερα από 150 άτομα να τους βρίζουν σε μία άγνωστη γι’ αυτούς γλώσσα, να τους φτύνουν και να τους προπηλακίζουν, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. «Για μια στιγμή νόμισαν ότι βρίσκονταν στην Καμπούλ», ανέφερε η κ Τσελίκα, σπεύδοντας να προσθέσει ότι ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα τους που ένιωθαν ένα τόσο μεγάλο πολιτισμικό σοκ.

Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου μήνα όταν και στο πλαίσιο ενός ταξιδιωτικού αφιερώματος, με χορηγία μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το συνεργείο της εκπομπής «Λεωφόρος της Ευρώπης» που μεταδίδεται κάθε εβδομάδα από τον τηλεοπτικό σταθμό «France 3», αποφάσισε να επισκεφθεί τα Πομακοχώρια στον ορεινό όγκο της Ξάνθης, προκειμένου να αναδείξει σε ένα ρεπορτάζ τεσσάρων μόλις λεπτών την πολιτισμική κουλτούρα της περιοχής. Τέσσερα λεπτά που στην πορεία όμως φάνηκαν στο συνεργείο του γαλλικού καναλιού σαν ένας ολόκληρος αιώνας…

Όμηροι του πλήθους

Ένας ολόκληρος μηχανισμός στην ευρύτερη περιοχή, που έχει στηθεί με ευθύνη και του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, κινητοποιήθηκε μέσα σε χρόνο – ρεκόρ, κρατώντας επί έξι συνεχείς ώρες τους Γάλλους σε ομηρία. Εκατοντάδες άνθρωποι ξεφύτρωσαν στην κυριολεξία από το πουθενά εγκλωβίζοντας το τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο αυτοκίνητο που το μετέφερε, απειλώντας ταυτόχρονα με τσεκούρια, μαχαίρια και ρόπαλα, τα μέλη του ότι θα τους «κόψουν τα κεφάλια» και όλα αυτά υπό το… άγρυπνο βλέμμα 10 περίπου ελλήνων αστυνομικών οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα για να σταματήσουν όλα όσα εξωπραγματικά συνέβαιναν. Δίπλα σε αυτούς, κοινοτάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι από τα γύρω χωριά, οι οποίοι είχαν επίσης καταφθάσει μέσα σε διάστημα λίγης μόλις ώρας στις Θέρμες, με την πλειονότητά τους να δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το φανατισμό του πλήθους εναντίον των γάλλων. «Καμία Αρχή, δεν έπαιξε το ρόλο της ως Αρχή. Κανείς δεν επιχείρησε να επιβάλει το νόμο και τη τάξη. Είμασταν στην κυριολεξία στο έλεος του όχλου» τονίζει η κ. Τσελίκα προσθέτοντας ότι για όλο αυτό το διάστημα ένιωθε σαν να βρίσκεται σε μία χώρα «εκτός δικαίου».

Από την πρώτη στιγμή που το γαλλικό τηλεοπτικό συνεργείο έφτασε στις Θέρμες, συνοδευόμενο από τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Πομάκων Ιμάμ Αχμέτ, ήρθε αντιμέτωπο με μία πρωτόγνωρη εχθρότητα από την πλευρά του τοπικού πληθυσμού. Στο πρώτο μόλις πλάνο που επιχείρησε να τραβήξει το συνεργείο, έκανε την εμφάνισή της, σύμφωνα με την κ. Τσελίκα, «μία μαυροντυμένη γυναίκα ντυμένη με την παραδοσιακή αράβικη φορεσιά που άφηνε ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο και ξεκίνησε να μας βρίζει με χυδαία λόγια, λέγοντας ότι εδώ είναι Τουρκία. Σε κλάσματα δευτερολέπτων μαζεύτηκαν γύρω της πάνω από 150 άτομα, τα οποία ξεπετάχτηκαν μέσα από ένα παρακείμενο τζαμί. Απαίτησαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει για να δουν εάν μέσα εμφανίζονταν τα παιδιά του σχολείου που εκείνη την ώρα έπαιζαν στην αυλή του, η οποία όμως δεν ήταν παρά ένας δρόμος όπου περνούσαν συνεχώς αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή μία ομάδα από αυτούς κύκλωσε το αυτοκίνητο του συνεργείου και με απειλές μας ζητούσαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να προφυλαχτούμε, αφού φοβηθήκαμε ακόμη και για την ίδια μας την ζωή, εξαιτίας του μένους του πλήθους. Μαζί τους κουβαλούσαν τσεκούρια και μαχαίρια οι άνδρες και ρόπαλα οι γυναίκες» σημειώνει η κ. Τσελίκα.

Ο αστυνομικός με το ροζ μπλουζάκι

Η συνέχεια θα έκρυβε όμως ακόμη χειρότερες εκπλήξεις για τα μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου. «Επικοινωνήσαμε με την αστυνομία και σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ένας άνδρας ο οποίος φορούσε ένα ροζ μπλουζάκι και μας συστήθηκε ως αστυνομικός, χωρίς όμως να προσφέρει καμία ουσιαστική βοήθεια» τονίζει η ελληνογαλίδα δημοσιογράφος. Λίγη ώρα μετά, σαν να είχαν ειδοποιηθεί από ένα αόρατο τηλεφωνικό κέντρο, στην πλατεία των Θερμών φθάνει, με κάθε είδους μέσο, πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, Μελίβια, Εχίνο, Κοτύλη, Δημάριο. Το πλήθος πλέον ελέγχεται δύσκολα. Ουρλιάζει και απειλεί να λυντσάρει τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου του «France 3».

Περισσότερα από 700 άτομα πλέον είχαν μαζευτεί γύρω από τους γάλλους, οι οποίοι από το πουθενά βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε ένα σκηνικό που όμοιό του συναντά κανείς στα χωριά και τις πόλεις των Ταλιμπάν. Εν ριπή οφθαλμού στην περιοχή έφτασαν το τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι ΤRT, οι υπεύθυνοι των εφημερίδων MILLET και BIRLIK, ο δήμαρχος Μύκης Μεχμέτ Αγγά, ο αντινομάρχης Μεμίς Τουρκές, ο Μουσταφά Τσουκάλ και οι πρόεδροι όλων των γύρω χωριών. «Μας ζήτησαν να βγάλουμε την κασέτα μέσα από την κάμερα και να τους δείξουμε τι είχαμε τραβήξει. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι σύμφωνα με την δεοντολογία και τους νόμους του ελληνικού κράτους κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο παρουσία εισαγγελέα ή άλλων θεσμικών παραγόντων του ελληνικού κράτους και σίγουρα όχι υπό καθεστώς βίας και απειλές εναντίον της ζωή μας. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Απειλούσαν ότι εάν δεν τους δίναμε την κασέτα δεν θα μας άφηναν να φύγουμε. Ένας μάλιστα από τους προέδρους που ήταν μαζεμένοι εκεί μου είπε επί λέξει πως έπρεπε να πάμε σε αυτόν πριν κάνουμε το οτιδήποτε, προκειμένου εν συνεχεία εκείνος να υποδείξει σε αυτούς με τους οποίους συνομιλήσαμε τι θα έπρεπε να πουν. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ελεύθερη. Αντιμετωπίζαμε ένα καθεστώς κράτους εν κράτη. Το κλίμα τρόμου δε, ήταν τέτοιο που κάθε φορά που επιχειρούσαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο μας, -όπου και όλες αυτές τις ώρες μας είχαν εγκλωβισμένους – προκειμένου να διαπραγματευτούμε μαζί τους μας έλουζαν με βρισιές και μας έφτυναν. Έκαναν σαν δαιμονισμένοι. Μείναμε έξι ώρες εκεί και μας πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό μόνο όταν ολοκληρώθηκαν οι σχετικές διαπραγματεύσεις» αναφέρει η κ Τσελίκα.

Οι απεσταλμένοι του τουρκικού Προξενείου

Είναι η στιγμή που στο χωριό κάνει την εμφάνισή του ένας άτυπος μάλλον απεσταλμένος του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μαζί με έναν δικηγόρο. Ο μεν πρώτος εμφανίζεται να έχει ειδικότητα στις κάμερες, αφού εκτός από την κασέτα ζητάει να ελέγξει και την ίδια την τηλεοπτική κάμερα θεωρώντας ότι μπορεί ενδεχομένως να έχουν καταγραφεί εικόνες στην εσωτερική της μνήμη, όπως και τελικά γίνεται. Η προβολή είναι δημόσια και γίνεται κάτω από τις απειλές και τα ουρλιαχτά του φανατισμένου πλήθους. Από την πλευρά του ο δικηγόρος έχοντας ήδη έτοιμο ένα έγγραφο το οποίο βγάζει μέσα από την τσάντα του, το δείχνει στην κ Τσελίκα και της ζητάει να το υπογράψει. «Νόμιζε ότι δε ξέρω να διαβάζω ελληνικά και είχε γράψει ένα ολόκληρο κατεβατό. Το διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα από αυτά που έγραφε. Δεν υπήρχε περίπτωση με τίποτα να βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο. Πήρα ένα στυλό και έσβησα τα πάντα από ένα σημείο και κάτω. Άφησα μόνο τη φράση ότι στα πλάνα μας δεν είχαμε τραβήξει και δεν επρόκειτο να δείξουμε τα παιδιά του σχολείου» συνεχίζει τη διήγησή της η κ Τσελίκα.

Σαν σκηνή βγαλμένη μέσα από αμερικανική κινηματογραφική ταινία, στο χωριό μιάμιση ώρα περίπου μετά την έναρξη του επεισοδίου έφτασαν περιπολικά οχήματα της αστυνομίας από την Ξάνθη. Η διαδικασία απεγκλωβισμού του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου είχε μόλις ξεκινήσει. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις «απεγκλωβισμού των ομήρων» θα κρατήσουν πάνω από τέσσερις ώρες. Συνοδεία περιπολικών μπρος και πίσω, το αυτοκίνητο που μετέφερε τους γάλλους πήρε το δρόμο της επιστροφής προς τον πολιτισμό. «Έπρεπε να μας είχατε ειδοποιήσει ότι θα ανεβαίνατε να κάνετε ρεπορτάζ στα χωριά που κατοικούν οι μουσουλμάνοι» ήταν η φράση με την οποία υποδέχτηκε την κ. Τσέλικα ο επικεφαλής των αστυνομικών. «Είναι μία ελεύθερη χώρα η Ελλάδα ή όχι; Εφόσον είναι, τότε ο δημοσιογράφος μπορεί και πρέπει να κάνει την δουλειά του οπουδήποτε χωρίς να χρειάζεται γι αυτό άδεια της αστυνομίας» ήταν η απάντηση της ελληνογαλλίδας δημοσιογράφου. Ενδιαφέρον για όσα συνέβησαν στους γάλλους υπηκόους και εξηγήσεις για το θέμα ζήτησε από την ελληνική πλευρά και το γαλλικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες στη Ξάνθη προτίθεται να μεταβεί και ο γάλλος πρόξενος κ. Κριστιάν Τιμονιέ.

Επρόκειτο βεβαίως για ένα περιστατικό το οποίο καταδεικνύει αφενός ότι η κατάσταση στα χωριά που κατοικεί η μουσουλμανική μειονότητα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, αφετέρου κάνει σαφές την τεράστια επιρροή που ασκεί στην περιοχή το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής. Το εντυπωσιακό είναι ότι τέτοιου είδους περιστατικά αφορούν μόνο τα ελληνικά ή ξένα τηλεοπτικά συνεργεία που επιχειρούν να τραβήξουν εικόνες από την περιοχή και όχι τα τουρκικά ΜΜΕ που τριγυρνούν συνεχώς στα χωριά της μειονότητας σε Ξάνθη και Κομοτηνή κάνοντας προπαγάνδα και προβάλλοντας την τουρκική γλώσσα και κουλτούρα. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όλα αυτά τα χωριά τα μόνο κανάλια που «πιάνουν» οι τηλεοπτικοί δέκτες, είναι τα τουρκικά… Να σημειώσουμε ότι στα Πομακοχώρια ένας μεγάλος αριθμός Πομάκων διαφωνεί με τις πρακτικές του τουρκικού προξενείου, ζητώντας να σταματήσει να τους διδάσκεται με το ζόρι στα σχολεία η τουρκική γλώσσα, αφού δεν είναι η γλώσσα τους. Η στάση της Πολιτείας στο συγκεκριμένο αίτημα, είναι ανάλογη με τη στάση που τήρησε η ελληνική αστυνομία στο παραπάνω περιστατικό. Απλά παρακολουθεί «νίπτοντας τα χείρας της»…

Διαβάστε ακόμα …το άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ

Ελάτε στη θέση του. Είσαι μεροκαματιάρης των 700, άντε 1.000 euros. Ολημερίς και ολονυχτίς βολοδέρνεις μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα δάνεια τρέχουν. Οι ανάγκες κατραπακιές σού ρίχνουν. Τα καθημερινά έξοδα καλπάζουν.

Τα παιδιά σου από τα κέφια μιας ξένης τρόικας θα κριθεί αν θα πεθάνουν ή θα ζήσουν. Θεέ μου. Καλύτερα να μην ξυπνήσω. Πριν από τη χώρα πρώτος εγώ θα χρεοκοπήσω. Λίγο έλεος, λίγο οίκτο.

Μια τόση δα ελπίδα. Ετσι να ανασάνω. Ετσι για να ψευτοζήσω. Τίποτα. Στου ανάλγητου την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Αυτό το ετοιμόρροπο πλάσμα. Αυτό το δείγμα ανθρώπου. Αυτό το απομεινάρι ενός πάρτι που κάποιοι το έστησαν χωρίς να τον ρωτήσουν. Αυτόν που την ψήφο του για μία ακόμη φορά θα τη ζητήσουν. Αυτόν που στο όνομά του έχουν συμβεί πλιάτσικα, διαπλοκές, εγκλήματα, όλες οι γνωστές και άγνωστες του τόπου πομπές. Αυτόν λοιπόν γιατί να τον ενδιαφέρει ποιος το υπουργείο της Οικονομίας και ποιος την Υγεία θα κουμαντάρει. Για αυτόν όλος αυτός ο επικοινωνιακός θόρυβος εκλαμβάνεται σαν ταινία με εξωγήινους που κατεβαίνουν σε μια γεωγραφική κουκκίδα με το όνομα Ελλάντα. Και όπου σκάνε από τα γέλια βλέποντας ονόματα σπουδαίων πολιτικών να γράφονται και να σβήνονται και να ξαναγράφονται και να ξανασβήνονται σε ένα τεφτέρι πρωθυπουργικό. Τους οποίους τους καλοπληρώνει για να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και οι οποίοι μετακινούνται από υπουργείο σε υπουργείο όπως οι τουρίστες στα νησιά, στις παραλίες και στα μουσεία. Και το θηριώδες και ανατριχιαστικό ερώτημα αυτού του καταρρέοντος ανθρώπινου είδους ένα και απλό: Αυτοί αποτυχημένοι και όμως ξανά στα υπουργεία και ξανά μοσχοπληρωμένοι. Εγώ που σκοτώνομαι για φραγκοδίφραγκα και που δουλεύω διπλοβάρδια, γιατί ανά πάσα στιγμή να κινδυνεύω από τα αφεντικά μου; Γιατί σ΄ αυτή την ελληνική Δημοκρατία, η Πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι το διαχρονικό άσυλο της Αποτυχίας. Και γιατί σ΄ αυτό το σύστημα η Εργασία είναι ο διαρκής εφιάλτης μιας καθημερινής δοκιμασίας. Γι ΄αυτό!  ΤοΒΗΜΑ

O γνωστός πια για τους τακτικούς αναγνώστες μου Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Απιος στους διασωθέντες Οξυρρύγχειους Παπύρους συνεχίζει να περιγράφει τα κύρια χαρακτηριστικά των προ δύο και πλέον χιλιάδων χρόνων Ελλήνων που προσδιορίζουν τη συμπεριφορά τους και οδηγούν στην αυτοκαταστροφή εαυτών και των σπουδαίων επιτευγμάτων τους. Και εγώ συνεχίζω την αντιγραφή των διαχρονικών, όπως αποδεικνύεται, διαπιστώσεων του κυβερνήτη τής υπό ρωμαϊκή κατοχή περιοχής της Αχαΐας (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου):

Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας σπρώχνουν σχεδόν τον Ελληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο ανάμεσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα,παραβλέποντας ό,τι γίνηκε πριν και ό,τι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος τον δρόμο τον σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του Ελληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλει τη σκέψη του στην βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης προτιμάει να ριψοκινδυνεύει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών μερίδων τους με τους δήθεν φίλους των και θα δεις ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λέει τη γνώμη του, βελτιώνει την διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις, χωρίς ούτε να περιμένειούτε να θέλει καμία αντιγνωμία. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ελληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις,γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του.

Τούτη η μοιραία για την τύχη των Ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό:Οπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας,σύντομα και βιαστικά, για να συντελεστούν όλα προτού το πρόσωπο εκλείψει.Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες δεν σηκώνει ούτε βιασύνηούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων.Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλά σε ομάδες προσώπων,σε διαδοχικές γενιές.Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση διαρκέστερες υποστάσεις,λαοί,οικογένειες,πολιτικές μερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μέσα στην ιστορία είναι υπερπροσωπικά.Και δυστυχώς ή δεν φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργουή όταν φτάσουν φέρνει μέσα του το έργο του το ίδιο το σπέρμα της φθοράς (…) Εάν λείπει κάτι των Ελλήνων πολιτικώνδεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψηςούτε η αγωνιστική διάθεση.Στον χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη τον συναγωνιστή τους και γι΄ αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Τα δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι Ελληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον, μιαν έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία,την νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού. Βλέπετε ο Ελληνας γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής».

Ανατριχιαστικά προφητικό το εκπληκτικό ψυχογράφημα των Ελλήνων που διατυπώθηκε στους Οξυρρύγχειους Παπύρους πριν από 2.300 χρόνια, οι οποίοι ανευρέθησαν στην περιοχή της Οξυρρύγχου της Αιγύπτου το 1934. Εστω και αν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος φαίνεται να παραδέχθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του ότι δεν πρόκειται για μετάφραση ρωμαϊκού κειμένου αλλά για προσωπικές σκέψεις του. Και έτσι όμως οι προ πεντηκονταετίας διαπιστώσεις του υπήρξαν καίριες και αποδεικνύονται τραγικά επίκαιρες. Παραμείναμε αδιόρθωτοι και αλληλοτρωγόμαστε ακόμη και μπροστά στο χείλος της καταστροφής, παραβλέποντας την εκ βαθέων διαπίστωση-συμβουλή του εθνικού μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου «μόνο η ομόνοια σώνει τα έθνη».  Του Γ. Μαρινου

Διαβάστε και το πλέον πρόσφατο άρθρο του Γ. Μαρίνου εδώ… Είναι πολύ ενδιαφέρον!

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ»; Η αυτοθαυμαστική αυτή μεγαλοστομία που εκτοξεύει σε κάθε ευκαιρία ο συνήθης Ελληνας σκιαγραφείται πολύ παραστατικά στους Οξυρρύγχειους Παπύρους που διασώζουν συμβουλές του ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Απιου προς τον φίλο του Ατίλιο Νάβιο, μελλοντικό ρωμαίο κυβερνήτη τής υπό κατοχή Αχαΐας πριν από 2.300 χρόνια.

«Αρέσει στον Ελληνα να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής. Λέγοντας πως ο Ελληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω, αλλά μου πέφτει δύσκολο να σου το εξηγήσω. Ακόμη υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους καθώς είναι χρέος σου και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους ο Ελληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και για αυτόν πάντα βρίσκει καιρό. Για την κατανόηση την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συμπάθεια για αυτό που κατανοείς, δεν θέλει τίποτε να θυσιάσει. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ό,τι αξίζει τον έπαινο. Θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά. Οταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο Ελληνας “αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιότερός του, τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται”. Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Ελληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Μόνον όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Στον κάθε Ελληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι΄ αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων, και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του».

«Κινημένος από την ίδια εγωπάθεια, τη ρίζα αυτή του κάθε ελληνικού κακού, ο Ελληνας δεν συγχωρεί στον συμπολίτη του καμιά προκοπή. Οποιος τον ξεπεράσει, ο Ελληνας τον φθονεί με πάθος και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίσει από εκεί που ανέβηκε θα το κάνει.Μα το πιο σπουδαίο,για να καταλάβεις τον Ελληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου, ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου που αφήνει του δολοφονημένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρει την ατίμωση και τη γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες. Γιατί και τη συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι Ελληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται ότι πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία. Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο Ελληνας τον Ελληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος τον φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή αλλά και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό».

Νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη αξία η ανάδειξη αυτής της διαχρονικής ψυχαναλυτικής περιγραφής του χαρακτήρα των Ελλήνων που αμετάβλητα υπαγορεύει την καταστροφική συμπεριφορά τους και σήμερα. Και προειδοποιεί ότι αν δεν αλλάξουμε (πολιτικοί και πολιτικές) όντως θα βουλιάξουμε.  Γιάννης Μαρίνος

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις,έχουμε και λέμε:

Άσκηση 1
Να βρεθεί:

Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί…Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.

Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ !

Άσκηση 2
Να βρεθεί:

Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις:

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό:

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).  Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).

O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).  Ο Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.

O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης – Kυριακός (1875-1951).

Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο:

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875,
1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).

O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του
Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).

O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933). O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το
1950-51).

O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05). O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).

Το ξαναγράφω – αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ”ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” …

Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους
εξώρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα… Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων ;

“…Σ’ αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,

όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι……..”

Γιώργος Σεφέρης
 

… Αχ, βρε Καραγκιόζη, δεν προλάβαμε να σε νομιμοποιήσουμε σαν να ‘σουν ημιυπαίθριος, να κατοχυρώσουμε την ονομασία προέλευσής σου σαν να ‘σουν φέτα ή τουλουμοτύρι και τώρα διεκδικούμε λίγα κουρέλια από τα χιλιομπαλωμένα ιμάτιά σου. Εσύ έχεις φύγει, όμως πληθαίνουν οι Χατζηαβάτηδες που υποκλίνονται μπροστά στους σύγχρονους πολυεθνικούς πασάδες – και ίσως κι εμείς οι γραφιάδες θα πρέπει, μαζί με τους πολιτικούς, να πηγαίνουμε τοίχο τοίχο και γωνιά γωνιά μην τυχόν μας πετάξεις κανένα ποτιστήρι στο κεφάλι. …“K”