Ακούγοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλά περί Εκπαιδεύσεως, εχθές, πάλι μ΄έπιασε το… παράπονο!

“Η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ώρα που γεννιέται  μέχρι την ώρα που πεθαίνει” και η ” διαμόρφωση της παιδείας του εξαρτάται από όλα όσα προσλαμβάνει, από όσα συμβαίνουν γύρο του”.

Τί βλέπουμε γύρο μας αυτές τις μέρες; Το χάος…Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες πιά. Οι άνθρωποι “έβγαλαν νύχια”. Καλές συμπεριφορές, ευγένεια, επαγγελματική δεοντολογία είναι λέξεις που ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Η “καλημέρα” ακούγεται δύσκολα και τα χαμόγελα σπανίζουν.

Και πώς αλλοιώς, όταν η ανεργία έχει ανέβει σε δισθεώρατα ύψη, όταν οι μισθοί έχουν πέσει σε Καιάδες; Όταν αντί να αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, αναλογιζόμενοι το μέγεθος του λάθους μας-γιατί δεν μπορεί: κάπου έχουμε κάνει κι εμείς λάθη..- ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον και όλοι μαζί στους “άλλους”.

“Η εκπαίδευση είναι επένδυση και πάθος”!!! Τούτη η χώρα με την εκπαίδευση δεν “τό’χε”, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση των μαθητών μου. Ποτέ δεν επένδυσε σ΄αυτήν και ποτέ δεν την ερωτεύτηκε. Μα κανένας… Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε, όσο κανένας άλλος, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, για πολιτικούς σκοπούς και ίδια οφέλη. Δεν την νοιάστηκε άνθρωπος!

Ακόμα και τώρα, τις μέρες της δικής μας “κατοχής”, αντί η εκπαίδευση να γίνει πρώτη προτεραιότητα, ακρωτηριάζεται με τον χειρότερο τρόπο: με τυχαία και μη αναστρέψιμα χτυπήματα.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών; Μα πώς , μπορείς να ζητήσεις  σ΄έναν κακομαθημένο, κακοπληρωμένο, έντρομο, καχύποπτο δημόσιο δάσκαλο να  ερωτευθεί ή να συνεχίζει να έχει το ίδιο πάθος;