Άρθρα: εθνικές επέτειοι

Μαρ 14
25

Θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει στις μέρες μας Έλληνας, μήτε Ελληνόπουλο που να μην γνωρίζει την σημασία της Επανάστασης του ΄21. Αλλοίμονο! Παρόλα αυτά αν googl-άρετε τις λέξεις: «Καραϊσκάκη» και «21» μόνο στο πρώτο λήμμα έρχεται ο γνωστός ήρωας Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ακολουθούν πληροφορίες για το γνωστό γήπεδο!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Στον δε αριθμό «21» οπαδοί γνωστής ποδοσφαιρικής ομάδας!!!!!!!!!!!!!!

Πώς να προστατευτείτε λοιπόν, εσείς οι νέες γενιές, τα μικρά παιδιά, που δεν έχετε ιστορικές μνήμες από την πρόσφατη Ιστορία της Ελλάδας; Πόσο μάλλον από την προγενέστερη…images

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε σκοπό να μιλήσουμε εμείς οι υπεύθυνες καθηγήτριες αυτής της γιορτής. Συμμεριζόμαστε την  άποψη ότι οι σχολικές γιορτές πρέπει να γίνονται από τους μαθητές.  Όμως τις δύσκολες αυτές μέρες δεν θα ήταν έντιμο να μην συνδέσουμε την μεγάλη γιορτή της Ελευθερίας και του Ευαγγελισμού (της Καλής Είδησης) με τον μεγάλο αγώνα που δίνει σήμερα η Ελλάδα για να ξεπεράσει μια οικονομική κρίση, που φαίνεται να είναι παγκόσμια,  μα περισσότερο μια κρίση ήθους και αξιών.

Αυτό που μας στεναχωρεί όμως περισσότερο είναι ότι η δική μας η γενιά, η γενιά που κληρονόμησε έναν καλύτερο κόσμο από τους γονείς και τους δασκάλους της, παραδίνουμε σε σας μια κοινωνία της αφθονίας. Μια αφθονία όμως που στο βάθος της έκρυβε  μεγάλες πληγές. Και οι πληγές αυτές άρχισαν πια να αιμορραγούν και να κακοφορμίζουν. Κάπου κι εμείς παρασυρθήκαμε από την επιφανειακή ευμάρεια, την ξαφνική καλοπέραση  και δεν μεταφράσαμε καλά τα σημεία των καιρών. Ακολουθήσαμε τον σωρό. Τον όχλο. Το εύκολο. Δεν διορθώσαμε όσο έπρεπε τα κουσούρια της ελληνικής φυλής.

Δεν ήταν όμως αυτές οι προθέσεις μας. Κάθε άλλο! Ποιος γονιός, ποιος δάσκαλος θέλει τα παιδιά του να μη ζουν καλά; Να μη ζουν ελεύθερα;;;

Γιατί παιδιά, στις μέρες μας η «σκλαβιά και η φοβέρα» δεν υπάρχει μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Με καριοφίλια και γιαταγάνια, με όλμους και ρουκέτες. Υπάρχει ο οικονομικός πόλεμος, τα πολιτικά παιχνίδια που ραγίζουν τις οικονομίες των λαών και τους οδηγούν στην εξαθλίωση. Πώς;

Κοιτάξτε γύρο σας. Παρατηρείστε πώς τα ασήμαντα πράγματα παρουσιάζονται ως επιτεύγματα… Πώς απαξιώνεται ο ρόλος της οικογένειας, της φιλίας, της συνεργασίας. Πώς εκχυδαϊζεται ο έρωτας. Πώς η κάθε είδους βία έχει μπεί στη ζωή μας…  Πώς οι εκδηλώσεις χαράς και πόνου θυμίζουν …γηπεδικές κραυγές…

Πώς τα μέσα και πολλοί «καλοθελητές» κάνουν το ανούσιο, το άχρηστο ουσιαστικό και το σημαντικό ασήμαντο; Πώς κάνουν τον ανθρώπινο πόνο προϊόν τηλεθέασης, πως αγνοούν το πολιτισμό…

Πώς εργάζονται ευσυνείδητα όλα τα χρόνια για τη δημιουργία ενός ασήμαντου σχολείου. Πώς σας περνούν μηνύματα ότι η ζωή    είναι πολύ καλύτερη χωρίς σχολείο.  Πώς απαξιώνεται ο δάσκαλος στα μάτια των μαθητών και των οικογενειών τους…

Γιατί; Γιατί ο αμόρφωτος άνθρωπος γίνεται ένας καταπληκτικός δούλος. Αντί λοιπόν να διορθώσει η κοινωνία τα κακώς κείμενα, είναι πολύ πιο εύκολο να τα απαξιώσει και να οδηγήσει τους νέους στην πνευματική σκλαβιά. Για να  ακολουθήσει η κόλαση της οικονομικής δουλείας.

Χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση. Χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ντροπιάσουν, θα γεµίσουν τη ζωή σας  πλήξη. Και η πλήξη είναι η αρχή πολλών κακών.

Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα του σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία της ζωής του, την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης.

Η αγάπη γα τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του γνωστού Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ` ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ` όλους.

Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν` απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, από αξιοπρέπεια.

Αλήθεια… Αναζητείστε αξιοπρεπείς ανθρώπους σήμερα…

Η ελληνική Μυθολογία μιλά για τον δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Φυσικά και ο δρόμο της Αρετής είναι ο πιο δύσκολος… Και εμείς έχουμε μάθει να  προτιμάμε τα εύκολα… Το κακό είναι ότι έχουμε μάθει και σας. Και τώρα καλείστε να αντιμετωπίσετε τα δύσκολα, μάλλον.. άοπλοι.

Πιστεύω πως η γενιά μου σας οφείλει ένα τεράστιο συγνώμη.  Αλλά τώρα δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε το «ποιος έφταιξε». Χάνουμε χρόνο. Σημασία έχει να κοιτάξουμε πού θέλουμε να πάμε.  Πώς θέλουμε να ζήσουμε. Αλλοιώς θα πάμε εκεί που κοιτάμε, και θα ζήσουμε όπως – όπως…

Ζωή χωρίς ήθος, αξίες και αξιοπρέπεια είναι ζωή μοναχική. Και μια ζωή στη μοναξιά, χωρίς φίλους, συντρόφους και παιδιά δεν αντέχεται.

Ανοίξτε λοιπόν τα μάτια της ψυχής σας. Μην αφήσετε τη ζωή σας να μαραζώσει χαμένη στα ηλεκτρονικά επιτεύγματα, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας. Απαλλαγείτε από τις κακοδαιμονίες της φυλής μας. Όσο ακόμα είναι καιρός.

Η κάθε εποχή είναι οι νέοι της. Αυτοί θα οδηγήσουν με επιτυχία τη γενιά τους και τον τόπο σε καλύτερες μέρες. Πιο φωτεινές.

Δεν είσαστε μόνοι, όμως.  Εμείς θα βάλουμε πλάτη, θα είμαστε δίπλα σας γιατί ξέρουμε ότι η νιότη και η ελπίδα είναι ο συνδιασμός που θα τα καταφέρει.

 

 

 

 

«

 

Μαρ 14
23

Επετειακόν

Νοέ 08
17
Κάτω από (εθνικές επέτειοι, Εκ βαθέων) από στις 17-11-2008 και με ετικέτα

Είναι κιόλας 2 εβδομάδες που γύρισα στο σχολείο. Ομολογώ, πως μου έλειψε. Αλλά, εδώ και λίγες μέρες, παρατηρούσα μια κινητικότητα ορισμένων συναδέλφων. Διαισθανόμουν μια κρίση άγχους, ένα «κάτι τι» να περιφέρεται στην «καθηγητόσφαιρα». Απορροφημένη όμως απο θέματα που έπρεπε να διευθετηθούν, όπως να βρώ ημερομηνίες για τα διαγωνίσματά μου, να “επανακαταλάβω” το γραφείο και την καρέκλα μου, να μάθω κάτι παραπάνω για τους μαθητές μου, δεν είχα σταθεί περισσότερο στο θέμα. Έμαθα όμως. Το πρόβλημα ήταν, τί θα γίνει τη Δευτέρα, ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου. Ο «σοφός Σολομών» (η αφεντιά μου, δηλαδή), έδωσε την τυπική, πλην αληθινή, για τα σχολικά δεδομένα, απάντηση: «ότι γίνεται κάθε χρόνο». Αμ, δέ! Γιατί, όταν έγιναν οι κατανομές, κανένας δεν ήθελε να «αναλάβει» την γιορτή.

13__502_x_709_.jpgΜα, ανατίθενται οι… μνήμες; Πρέπει να ανατεθεί σε έναν «δάσκαλο», η ηθική υποχρέωση να μεταφέρει, ίσως και τις μοναδικές του μνήμες απο την σύγχρονη ιστορία της χώρας, στους μαθητές του; Τα παιδιά μας – ευτυχώς – δεν έχουν μνήμες από κανένα γεγονός της σύγχρονης ιστορίας. Οι λέξεις, «χούντα», «δικτατορία», «εξέγερση», «φασισμός» αν δεν τους είναι τελείως άγνωστες, έχουν χάσει λίγο-πολύ το νόημά τους και μια σύγχυση αγγίζει το μυαλό και την σκέψη τους.

Έχει, νομίζω, κάποιος το δικαίωμα να σκεφτεί, ότι οι πολίτες που δεν ενδιαφέρονται να κρατήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη και να κάνουν τα παιδιά τους κοινωνούς των γνώσεων και των εμπειριών τους, της Ιστορίας του τόπου τους, είναι πολίτες που θέτουν το μέλλον των παιδιών τους σε κίνδυνο. Θέλοντας ή μη τα αποκόβουν από ζωτικές πηγές, που είναι ικανές να τροφοδοτήσουν την ψυχή τους με αξίες και ιδανικά, να δημιουργήσουν αντιστάσεις απέναντι στη φτήνεια και των εκχυδαϊσμό των ημερών μας.

Ειμαστε λοιπόν κι εμεις υπεύθυνοι για την δική τους άγνοια. Εμεις οι γονείς τους, γιατί δεν συζητάμε μαζί τους όσο χρειάζεται. Εμείς οι καθηγητές τους, γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί οτι μερικές φορές τα ουσιαστικότερα μαθήματα δεν προβλέπονται απο τα αναλυτικά προγράμματα και δεν βρίσκονται στις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Αναφερόμαστε λοιπόν σε γεγονότα σαν κι αυτό που τιμάμε σήμερα επετειακά – μουσειακά και σχεδόν πάντα, με την αίσθηση της ρουτίνας.

Ο καλύτερος τρόπος για να δείξει κάποιος τον σεβασμό του και να αποδώσει τιμή είναι να προσπαθήσει να κάνει πράξη εκείνα, για τα οποία αγωνίστηκαν εκείνοι, που υποτίθεται πως τιμά. Ας γυρίσουμε στο βασικό σύνθημα των ημερών εκείνων και ας θυμηθούμε ποιό ήταν και τι απ΄όλα δεν έμειναν λόγια αλλ’ έγιναν ή γίνονται έργα.
ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.

17-11-07_249351_1.gifΌσον αφορά το ΨΩΜΙ φαίνεται ότι ζούμε σε μια περίοδο παγκόσμιας άρσης σημαντικών κατακτήσεων των εργαζομένων, σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πού «κανείς» δεν γνωρίζει τίποτε για το «έγκλημα» και τον περιορισμό της ποιότητας σε αρκετούς τομείς της ζωής των ανθρώπων. Οι γεωπολιτικές συνθήκες, από τότε έχουν αλλάξει κατά πολύ, η ανθρωπομορφική σύνθεση της σημερινής κοινωνίας, πόρω απέχει απο την τότε εποχή.
Στο θέμα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γιατί πολύ απέχουμε απο τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που θα είναι ελκυστικά και θα ανακαλύπτουν τάσεις και κλίσεις του ανθρώπου και θα του ανοίγουν πνευματικούς και καλλιτεχνικούς ορίζοντες, με πνεύμα στραμμένο στο μέλλον της επιστήμης και την γνώσης. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φώναζαν εκείνα τα παιδιά και είναι γεγονός πως οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν στη χώρα μας. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο για να φτάσουμε στη πλήρη ισοτιμία των πολιτών ανεξάρτητα απο φύλο, θρήσκευμα, κοινωνική θέση και υπηκοότητα. Οσο για την εθνική ανεξαρτησία, νομίζω οτι δεν μπορούμε να καυχηθούμε για την εφαρμογή μιας πλήρως ανεξάρτητης πολιτικής.

Ως πολιτεία, ως χώρα έχουμε νομίζω απομακρυνθεί απο τα οράματα του πολυτεχνείου. Αν τελικά απομακρυνθήκαμε τόσο απο εκείνον τον εαυτό μας ή αν ποτέ δεν είμασταν ειλικρινείς, τότε ας σταματήσουμε τις ψεύτικες αποδώσεις τιμών σε εκείνα τα ηρωϊκά παιδιά. Αν όχι τότε ας επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας εμείς οι μεγαλύτεροι και ας βοηθήσουμε τους νεότερους να διαλέξουν, αν όλα αυτά τους αφορούν, αφού πρώτα τους δείξουμε όλα αυτά που σηματοδοτούν μια άλλη στάση ζωής, απ’αυτήν που επικρατεί σήμερα.

philmusart-dali-figure.jpgΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ- ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, έλεγε η φωνή εκείνων των παιδιών με τα μακριά μαλλιά που τους έλεγαν αλήτες και ζητούσαν ?’να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση”. Που να βρίσκονται αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που τα μαλλιά τους έχουν προ πολλού γκριζάρει;

Πολλοί απ΄αυτούς γύρισαν την πλάτη τους σε κείνη τη νιότη. Κάποιοι έγιναν επώνυμοι απόκτησαν θέσεις κέρδισαν αξιώματα. Καμιά φορά το αγωνιστικό παρελθόν εξαργυρώνεται και μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι όταν αποκηρύσσεις το παρελθόν σου οι αντίπαλοί σου σπεύδουν να σε δεχθούν, γιατί αποτελείς γι αυτούς το πιο πολύτιμο άλλοθι. Κάποιοι άλλοι κουράστηκαν. Απογοητεύθηκαν κι απελπίστηκαν. Τρέλλες της νιότης, είπαν, και η ωριμότητα τους έκανε πιο … συνετούς.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που εξακολουθούν την ιδια πορεία με το ίδιο ήθος. Ίσως με λιγότερο πάθος και λιγότερο ενθουσιασμό. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από τιμές και δόξες. Δεν είναι ήρωες αλλά αληθινοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που …χαμηλώνουν γιατί απο μακριά δεν «ζωγραφίζονται τα όνειρα, δεν διακρίνεται η αλήθεια». Είναι η ζωή που συνεχίζεται, είναι η μικρή ελπίδα, πού όλοι έχουμε ανάγκη…


Νοέ 08
17

Σήμερα, με αφορμή το Πολυτεχνείο, η τηλεόραση θα γεμίσει από φλύαρους πενηντάρηδες. Όλοι θα μας μιλήσουν για «τους αγώνες της γενιάς τους». Όλοι θα προσπαθήσουν να εκφράσουν την δυσαρέσκεια τους για την «απάθεια της νέας γενιάς». shutup.jpgΠολιτικοί, δικηγόροι και όλες οι «πονεμένες αλογοουρές» που έγραφε και ο Coupland θα αγωνίζονται να μας πείσουν ότι ήταν στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. Όμως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων θα βρίσκονται κλεισμένοι στο σπίτι τους. Βουβοί και αμέτοχοι σε αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Υ.Γ1
Είχαμε δει, πέρσι νομίζω, κάποιους από αυτούς σε μια εξαιρετική εκπομπή του Κούλογλου.
Υ.Γ2
Ένα απο τα λίγα πράγματα που είμαι σίγουρος ότι έχω μάθει σε αυτή την ζωή είναι ότι όσοι αξίζουν το βουλώνουν…

lifo

 

Νοέ 08
16
Κάτω από (εθνικές επέτειοι) από στις 16-11-2008 και με ετικέτα

….. από το ΠαΣοΚ τη σημαία της εξέγερσης!!!

O πρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Κ.Μουτζούρης αλλά και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών κ. Δ. Πρωτοψάλτης με επιστολή τους προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητούν να παραδοθεί στο Ιδρυμα η ιστορική σημαία, η οποία έχει μείνει στη «φύλαξη» της φοιτητικής παράταξης του κόμματος από την περίοδο όπου λειτουργούσε το συμβούλιο της ΕΦΕΕ με πρόεδρο τον κ. Χρ.Παπουτσή…greece-flag.jpg Έκτοτε, και εφόσον η ΕΦΕΕ διαλύθηκε, η σημαία έμεινε στη φοιτητική παράταξη του ΠαΣοΚ (ΠΑΣΠ), η οποία κάθε χρόνο τη μεταφέρει στον χώρο του Πολυτεχνείου για την επέτειο της ιστορικής εξέγερσης και μετά τη μεγάλη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία την παίρνει πίσω στα γραφεία της Χαρ. Τρικούπη! Στην πορεία των χρόνων που ακολούθησαν η σημαία του Πολυτεχνείου έγινε συχνά αιτία για διαπληκτισμούς μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων, ενώ οι εκπρόσωποι της ΠΑΣΠ ποτέ δεν την παρέδωσαν στις πρυτανικές αρχές του Ιδρύματος.

Στην επιστολή που απευθύνουν προς τον Γραμματέα του ΠαΣοΚ κ. Ι. Ραγκούση οι κκ. Μουτζούρης και Πρωτοψάλτης ζητούν την παράδοση της σημαίας στη διοίκηση του Ιδρύματος ώστε «να παραμένει στον μουσειακό χώρο του Πολυτεχνείου και να μην την εμφανίζει η Νεολαία του ΠαΣοΚ κάθε χρόνο ως αποκλειστικότητά της». Από την πλευρά του ΠαΣοΚ δεν υπήρξε χθες καμία επίσημη αντίδραση, ενώ οι εκπρόσωποι της ΠΑΣΠ αρνήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός….

 

Οκτ 08
28

Ο Αγγελος Παπαναστασίου κατέγραψε κρυφά με μια κάμερα τις θηριωδίες των ναζί και τη σκληρή καθημερινότητα στην κατεχόμενη Αθήνα. Άφησε παρακαταθήκη ένα σπάνιο ντοκουμέντο από την τραγωδία της πατρίδας μας, καταγράφοντας την καθημερινότητα στους δρόμους της γερμανοκρατούμενης Αθήνας. kaneraman.jpgΚατάφερε να κινηματογραφήσει και να διαφυλάξει το ανεκτίμητο υλικό από τους ναζί κατακτητές. Το φιλμ συμπεριελήφθη ως αποδεικτικό υλικό στη δίκη της Νυρεμβέργης για τις ναζιστικές βαρβαρότητες σε βάρος των Ελλήνων τις οποίες μέχρι τότε αρνούνταν οι κατακτητές….Αλλά το 1978, οι επιτελείς του Πολεμικού Μουσείου αποφάσισαν προφανώς ότι… έπρεπε να λογοκριθεί. Από 45 λεπτά, το υλικό έμεινε μόλις 27. Για «άγνωστους λόγους» αφαιρέθηκαν και εξαφανίστηκαν τα τμήματα που παρουσίαζαν πρόσωπα βασανισμένων, πορείες διαμαρτυρίας, αλλά και «εν δράσει» Ελληνες συνεργάτες των Γερμανών…Ο Αγγελος Παπαναστασίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας με ένα τσίγκινο τενεκεδάκι. Εκεί έκρυβε το μεγάλο του μυστικό: μια κινηματογραφική μηχανή με την οποία κατέγραφε συνεχώς τους στρατιώτες, τη ζωή και την πείνα στην κατακτημένη πρωτεύουσα. Κρυφά από την οικογένεια, τους φίλους και τους οικείους του φύλαγε την «αποστολή» του – παρακαταθήκη για την ιστορία και τους Ελληνες. Πρόκειται για το μοναδικό υπάρχον βιντεοσκοπημένο υλικό στην Ευρώπη που περιέχει σκηνές καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής.  «Επήρα μια απόφαση να κινηματογραφήσω την άφιξη του γερμανικού στρατού στην Αθήνα και εν συνεχεία ότι μπορούσα περισσότερα κατά την περίοδο της κατοχής των. Υπελόγιζα ότι η εις την Ελλάδα παραμονή τους θα ήτο μόνον μια Εθνική Περιπέτεια, αλλά όχι και Εθνική Συμφορά όπως απεδείχθη κατά την περίοδο της κατοχής.
Ο Αγγελος Παπαναστασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1896 και νεαρό ακόμη παιδί εισήχθη στη Σχολή Δοκίμων Βασιλικού Ναυτικού. Τοποθετήθηκε φύλακας στον τότε πρίγκιπα Παύλο. «Ηταν, όμως, άνθρωπος της δράσης, της ζωής. Αποφάσισε, λοιπόν, να αποστρατευτεί για να ακολουθήσει τον ιδιωτικό τομέα. Το 1929, μαζί με τον φίλο του Αδαμάντιο Καρόκη άνοιξαν το μεγαλύτερο και μοναδικό εργοστάσιο μπαταριών στα Βαλκάνια, με την επωνυμία ΠΑΚ, από τα αρχικά τους (Παπαναστασίου Αγγελος, Αδαμάντιος Καρόκης). Η κατάληψη της Αθήνας από τους ναζί σήμανε και την κατάληψη του εργοστασίου των μπαταριών ΠΑΚ. Ο Α. Παπαναστασίου, που δεν ήθελε να συνεργαστεί με τους κατακτητές, αποχώρησε από τη διεύθυνσή του… Εκανε μάλιστα και σαμποτάζ: οι μπαταρίες που τον ανάγκασαν να δώσει στους Γερμανούς για τα τανκ τους στη Μ. Ανατολή φρόντισε να είναι αλλοιωμένες. Και όταν ο Γερμανός διοικητής τον κάλεσε στο γραφείο του για να τον επιπλήξει που όλα τα μηχανοκίνητα του γερμανικού στρατού είχαν ακινητοποιηθεί, ο Παπαναστασίου το απέδωσε στην… κακή ποιότητα των μπαταριών.

02.jpgΤο κόλπο με το τενεκεδάκι. Για την καλύτερη λήψη, ο Α. Παπαναστασίου είχε βρει ένα κόλπο. Ολοι τότε κυκλοφορούσαν με ένα τενεκεδάκι, για να βάλουν ό,τι φαγώσιμο θα έβρισκαν. «Σε αυτό το τενεκεδάκι έκανε μια τρύπα, έβαλε την κάμερά του και άρχισε να γυρνάει και να τραβάει πλάνα, με τον κίνδυνο ότι οποιαδήποτε στιγμή τον έπιαναν, θα τον εκτελούσαν», λέει η κόρη του. Χάρη στα πλάνα του Α. Παπαναστασίου, μπορούμε σήμερα να δούμε τους σκελετωμένους Αθηναίους στα νοσοκομεία και στους δρόμους, στις διαδηλώσεις κατά της βουλγαρικής κατοχής, τους κρεμασμένους αγωνιστές στην οδό Ξενίας, τους τραυματίες στα νοσοκομεία. Ο Παπαναστασίου δρούσε σαν πολεμικός ρεπόρτερ, καλύπτοντας τα πιο σημαντικά γεγονότα της κατοχής. Η δίκη της Νυρεμβέργης. «Οταν ήρθε η ώρα για τη δίκη της Νυρεμβέργης σε βάρος των ναζί εγκληματιών πολέμου, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε από τον πατέρα μου το φιλμ. Στη δίκη, οι ναζί υποστήριζαν ότι είχαν σεβαστεί την Ελλάδα, αφού δεν είχαν πραγματοποιήσει βομβαρδισμούς στην Αθήνα, δήθεν για να προστατεύσουν την Ακρόπολη. Οταν προβλήθηκε το φιλμ του Παπαναστασίου στη μεγάλη αίθουσα του δικαστηρίου, όλα τους τα επιχειρήματα κατέρρευσαν. Οι εικόνες ήταν ο απόλυτος μάρτυρας του τι είχε συμβεί…», λέει η Λουκία Παπαναστασίου.

Για να προστατεύσει το υλικό με τίτλο «Από την τραγωδία της πατρίδας μας 1941-1944», η κ. Παπαναστασίου και ο σύζυγός της Φίλιπ Γουόκερ ανέθεσαν στο πασίγνωστο Imperial War Museum να το συντηρήσει – τόσο μεγάλη έκριναν τη σημασία του φιλμ, που το διεθνούς φήμης μουσείο το έκανε δωρεάν. Τους το ζήτησε γιατί το ήθελε για τη συλλογή του.  «Το φιλμ αυτό είναι απολύτως ελληνικό και πρέπει να υπάρχει για την Ελλάδα», ήταν η απάντηση της κόρης του Α. Παπαναστασίου, που έχει το copyright.

Η περιπέτεια με το πολεμικό Μουσείο.  Πώς λογοκρίθηκαν 18 από τα 45 λεπτά της ταινίας. Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ ήταν 45 λεπτά, όταν το 1978 η κόρη του Αγγελου Παπαναστασίου, Λουκία, επέτρεψε στο Πολεμικό Μουσείο να πραγματοποιήσει μία και μόνη προβολή (σ.σ.: υπεύθυνος του Μουσείου ήταν τότε ο αντιστράτηγος Παναγιώτης Πολιτάκης). Οταν τελικά το πήρε πίσω, έκπληκτη διαπίστωσε ότι από το υλικό είχε αφαιρεθεί τμήμα 18 λεπτών, με πρόσωπα βασανισμένων, τραγικές σκηνές, πορείες διαμαρτυρίας αλλά και Ελληνες συνεργάτες των ναζί. «Το 1978, πήγα στην Αγγλία για να παντρευτώ με τον νυν σύζυγό μου, σκοτσέζικης καταγωγής, Φίλιπ Γουόκερ. Οταν έλειπα, τηλεφώνησαν στη μητέρα μου από το Πολεμικό Μουσείο για να πραγματοποιήσουν μία και μόνη προβολή στη μνήμη του πατέρα μου. Η μητέρα μου το έδωσε, καθώς αυτή ήταν η επιθυμία του πατέρα μου», λέει η κ. Παπαναστασίου.
«Φύλλο και φτερό».  Οταν, όμως, γύρισα και παραλάβαμε, το φιλμ το βρήκαμε “φύλλο και φτερό”. Ο σύζυγός μου ύστερα από πολλές ώρες λεπτομερούς εργασίας, ακολουθώντας τους τίτλους του φιλμ μπόρεσε να το συνδέσει στη σωστή αρχική του σειρά. Διαπιστώσαμε ότι έλειπαν 18 λεπτά. Οταν ξαναπήγαμε στο Μουσείο αναζητώντας το χαμένο υλικό, δεν μπόρεσαν να δώσουν απάντηση. Εως σήμερα παραμένει μυστήριο το τι έγινε και πού βρίσκεται. Ακόμα το αναζητούμε και θέλουμε να βρεθεί το χαμένο υλικό που δεν πήραμε ποτέ πίσω». Σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα της, η κ. Λουκία Παπαναστασίου επιθυμεί να παρουσιάσει το υλικό σε σχολεία και μουσεία, όπου αυτό ζητηθεί. «Μια φορά πήγαμε σε ένα σχολείο στο Κερατσίνι και, δεν σας κρύβω, πήγα με αρκετή επιφύλαξη. Στο τέλος, όμως, τα παιδιά έκλαιγαν αγκαλιασμένα και χειροκροτούσαν με όλη τους την καρδιά», μας λέει.

«”Θα συνεχίσω τας προβολάς διότι έτσι δεν θα ξεχάσουμε εύκολα τα μαρτύριά μας”, είχε γράψει. Μου το κληροδότησε για να μπορέσω να το διαδώσω. Να μάθουν και οι νέες γενιές τα όσα πέρασε αυτός ο τόπος και οι άνθρωποί του…», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» η Λουκία Παπαναστασίου.

Της Μαρίας Ψαρά απο το Έθνος.

 

Οκτ 08
28
Κάτω από (εθνικές επέτειοι) από στις 28-10-2008 και με ετικέτα

Μετά τον τυφώνα «επιμόρφωση», ξεκίνησα να αναδιαμορφώνω τους χώρους στην βιβλιοθήκη, για να τοποθετήσω ότι …είχε συσσωρευθεί στο γραφείο μου όλον αυτόν τον καιρό. Σε κάθε τέτοια διαδικασία, πάντα βρίσκω «ένα» βιβλίο, που θα μου φτιάξει τη μέρα! Για μια ακόμη φορά, κράτησα στα χέρια μου, τις … αναμνήσεις της μητέρας μου! Εποχή; 1940- 1941! Σύμπτωση; … Μοιράζομαι μαζί σας …
11.jpg «Όταν ο Έλλην αρνηθή, την ποθητήν Ελλάδα, τότε κι εγώ θα σ΄αρνηθώ γλυκειά μου φιλενάδα», «Εν τω ανθώνι φθείρονται τα άνθη και τα ία, έν μόνον μένει άφθαρτον, η παρ΄ημίν φιλία». «Τί ιδέα έχετε για τον Έλληνα στρατιώτη, δια τον Βρετανόν, τον Γερμανόν και τον ηττα-λό;», «Χειρότερος απο σκυλί έγινε ο Μουσολίνι, που στην Ελλάδα ήθελε κυρίαρχος να γίνει/28-12-40», «Χριστούλη που γεννήθηκες ετούτη τη βραδιά, γλύτωσε την πατρίδα μας απ΄την πικρή σκλαβιά/24-12-40», και σταματώ, αναγνωρίζοντας τα γράμματα της γιαγιάς μου: 23-4-1941:
«Τα μάτια μου δεν το ήλπιζαν ποτές πως θα ιδούνε, μέσα εις την Ελλάδα μας τους Γερμανούς να μπούνε»! Και στο τέλος του λευκώματος υπάρχει η επιστολή του Γεωργίου Α. Βλάχου προς τον Α. Χίτλερ, επιστολή που η μητέρα μου είχε μάθει απ΄έξω-όπως μου είχε εξομολογηθεί. «…αυτούς τους στρατιώτας φύλακας, θα υπάρξη στρατός δια να τους κτυπήση;Ο ολίγος στρατός όπως εστάθη εις την Ήπειρον θα σταθή, εαν κληθή και εις την Θράκην. Και θα αγωνισθή και θα αποθάνη. Και θα αναμείνη την εκ Βερολίνου επιστροφήν του δρομέως, ο οποίος ήλθε προ πέντε ετών και έλαβεν απο την Ολυμπίαν το φώς, δια να μεταβάλη εις δαυλόν την λαμπάδα και να φέρει την πυρκαϊάν εις τον μικρόν την έκτασιν, αλλά μέγιστον τούτον τόπον, ο οποίος αφού έμαθε τον κόσμον όλον να ζεί, πρέπει τώρα να τον μάθει να…αποθνήσκη».
angel-jigsaw-puzzle.gif Συλλογίζομαι την γενιά της μητέρας μου και των φιλενάδων της: της Μαίρης, της Άννας, της Ρόζας, της Βαρβάρας, του «Ξανθού άγγελου», της «Δούκισσας της Ουαλίας», της «Χαβάγιας», βλέπετε δεν υπέγραφαν όλες με τα όνοματά τους! Παιδική αθωότητα, σε όλο της το μεγαλείο. Πόσα όνειρα δεν πήγαν χαμένα; Πόσα σπίτια δεν τα έκλεισε ο πόλεμος; Πόσοι γονείς ήλθαν σε απόγνωση; Αναρωτιέμαι συχνά πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή τους, αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος. Απο τις αλάνες του παιχνιδιού και τα κουκλόπανα, μεγάλωσαν απότομα. Κάποιοι κλήθηκαν στα 14 τους να θρέψουν οικογένεια. Δεν πρόλαβαν να σπουδάσουν, να ερωτευθούν, να ονειρευτούν. Πώς είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς πεινασμένος; Πώς μπορεί να ζεί κάποιος με τον φόβο; Πως νταγιαντιέται ο…θάνατος;! Πόσοι γονείς δεν έφτασαν στην απόγνωση; Πόσο αδικημένη γενιά!

caricature3.gif Μεγαλώνοντας, οι εθνικές επέτειοι με συγκινούν ολοένα και περισσότερο. Και για να προλάβω τους κακόπιστους, τα συναισθήματά μου κάθε χρόνο είναι και διαφορετικά. Ο τρόπος εορτασμού τους στα σχολεία, δεν μου λέει τίποτε, θα έλεγα ότι με …κουράζει, αφού κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Μόνο τα πρόσωπα των μαθητών αλλάζουν. Πόσα θα είχαμε να πούμε στα παιδιά μας, αν ήταν το μεράκι αυτό που θα οργάνωνε την εκδήλωση, η γνώση και όχι η ανία και μεμψιμοιρία που μας διακρίνει. Η έννοια κάθε εθνικής επετείου διαστρεβλώθηκε στις συνειδήσεις των παιδιών μας. Σ΄αυτό βέβαια βοήθησε ότι -ευτυχώς- τα σημερινά παιδιά δεν έχουν μνήμες. Η γενιά αυτή δεν υπάρχει πιά – οι γονείς μου είναι υπερήλικες, αλλά το μικρό τους θαύμα τό΄χουν κάνει και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους, όσον αφορά την μεταφορά των αναμνήσεων – και εμείς έχουμε πάψει να διηγούμαστε στα παιδιά τις «ιστορίες» των γονιών μας. Τώρα πιά, μόνο ο «εφιάλτης μιας χούντας» επικρέμεται στα κεφάλια μας, κάθε φορά που κάποιοι θέλουν να μας «τρομάξουν». Εκεί πρέπει, λέει, να θυμόμαστε! Ποιοί; Η δικιά μου η γενιά ήταν δεν ήταν στο δημοτικό σχολείο! Ας επανέλθω όμως στις γενιές του ΄40.

Φυσικά δεν μπορώ να μην αναλογιστώ τι θα γινόταν σήμερα αν οι γείτονές μας αποφάσιζαν να μεγαλώσουν την επικράτειά τους. Πόσοι πιστεύετε ότι θα αφήναν το φρεντοτσίνο τους για να τρέξουν στα σύνορα; Κι όλα αυτά τα Hummer; Τα Cherokee; Να αδειάσει η …Μύκονος; Να μην ανοίξουν τα Πέντε- Οκτώ Πηγάδια; Να μην κάνουμε σκί στην Αράχωβα; Όπου φύγει-φύγει… Μόνο κάτι Λιακόπουλοι μπορεί να επιδίδονταν σε ανταρτοπόλεμο. Μήπως να έχει δίκιο ο Τζιμάκος που μας αποκαλεί… ελβετόψυχους, αμερικανοτσολιάδες;

Χαράς τον Έλληνα που ελληνοξεχνά…

Για την Μαίρη, την Άννα, τη Ρόζα , τη Βαρβάρα, τον «Ξανθό Άγγελο », τη «Δούκισσα της Ουαλίας», τη «Χαβάγια », για τη μητέρα μου

 

 

Οκτ 08
28
Κάτω από (εθνικές επέτειοι) από στις 28-10-2008 και με ετικέτα

Μετροφυλώντας την Καθημερινή, στη ραστώνη του πρωϊνου καφέ, μέρα που είναι σήμερα, στάθηκα στην κοπελούδα της φωτογραφίας. Είναι πηγή ζωής τα νιάτα, και δεν περιμένω παρελάσεις ή τέτοιες φωτογραφίας να το συνειδητοποιήσω και να το ομολογήσω. Τα καμαρώνω κάθε μέρα στο Πανεπιστήμιο και,  επιτρέψτε μου, “κλέβω” απο την φρεσκάδα τους. Ανέμελα, χαρούμενα… Εύχομαι τίποτε να μην διακόψει την ευχάριστη εξέλιξη αυτής της νιότης. 

Το άρθρο όμως του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ, μου αφήνει μια πικρία, ομολογουμένως δικαιολογημένη…

 “Λιγότερες φαίνονται οι σημαίες που βρήκαν φέτος θέση στα μπαλκόνια, με την επέτειο. Κανείς δεν μπορεί να πανηγυρίσει μόνο από συνήθεια και λίγους, ελάχιστους, συνεπαίρνουν τα κουρασμένα διαγγέλματα, που επαναλαμβάνουν ένα «πρέπει» το οποίο δεν αφορά πρώτα και κύρια αυτούς τους ίδιους που, από θέση κύρους και ισχύος, το απευθύνουν στους πολίτες. 28-10-08_290007_1.gifΗ περίσταση, με τα ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και οικονομικά της γνωρίσματα, όλα τους δυσοίωνα, δεν ευνοεί τους πανηγυρισμούς, δεν προκαλεί την «ψυχική ανάταση» που αναφέρουν τα δελτία ειδήσεων, κουρασμένα κι αυτά και μηχανικά. Και μάλλον πέφτουν στο κενό οι (ανοίκειες έτσι κι αλλιώς) παραγγελίες και σκηνοθετικές οδηγίες μητροπολιτών μέσα στους ναούς, του είδους «εδώ χειροκροτάμε!», όπως του μητροπολίτη Ανθιμου στη Θεσσαλονίκη. Χειροκρότημα κατ’ εντολήν δεν νοείται, τουλάχιστον σε καιρούς δημοκρατίας, έστω μιας δημοκρατίας που και μόνη της φθείρεται και στους εξωθεσμικούς ρυθμιστές της δεν αντιστέκεται με το πείσμα που απαιτείται. Οι πανηγυρισμοί για το δοξασμένο παρελθόν αποκτούν νόημα και δεν εξαντλούνται σε μιαν άκαρπη νοσταλγία όταν το παρόν μας έχει να περηφανευτεί για κάποιες αξίες που τιμά, για κάποια ιδεώδη προς τα οποία κινείται με σχέδιο και πίστη. Οι «αξίες» που τώρα θριαμβεύουν στον χώρο εκείνων που υποτίθεται ότι σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, καθώς και εκείνων που (πάλι υποτίθεται) είναι αφιερωμένοι στο πνεύμα με ασκητική εγκράτεια, έχουν το όνομα του χρήματος, της διαπλοκής, της εξουσιολαγνίας. Αυτό είχαμε πολλούς λόγους να το υποψιαζόμαστε και πριν γίνουν γνωστά τα τόσα σκάνδαλα, μια αλυσίδα που καταντάει βρόχος στον λαιμό των «ανωνύμων», γιατί εκεί στα ψηλά της «επωνυμίας» και της δύναμης φαίνεται πως ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά στα ζητήματα της ηθικής· εκεί άρχει ο σχετικισμός και λείπουν τα μικρά έστω «όχι» απέναντι στους τόσους πειρασμούς. ΄Η, μάλλον, λείπουν τα «όχι» της τιμής επειδή περισσεύουν τα όχι που αρθρώνει η βαθιά πλέον διάβρωση: όχι στην ευθύνη, όχι στη μνήμη, όχι στην αγωνία των πολιτών, όχι στoν ίδιο τον σεβασμό των θεσμών της δημοκρατίας, αν κρίνουμε κι από την περιφρόνηση που εισέπραξε η Βουλή. Για τους ψυχρούς ιστορικούς του μέλλοντος, το 2008 θα είναι το έτος όπου εισήχθη με απόλυτη ωμότητα και δέσποσε χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερες δυσκολίες το δόγμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (δόγμα όχι ενός προσώπου, ενός υπουργού, αλλά ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος). Θα είναι το έτος της πλήρους απογύμνωσης και χρεοκοπίας ενός σπουδαίου τμήματος της Εκκλησίας, το οποίο, διά του σκανδάλου του Βατοπεδίου, αποδείχθηκε μαμωνικότερο του Μαμωνά, καθώς και το έτος της οικονομικής καταβαράθρωσης. Τι να πανηγυρίσει λοιπόν το παρόν;

 

greek_flag.jpg

Πλαστικά σημαιάκια και γιρλάντες. Απαγγελίες ποιημάτων. Θεατρικά σκετς με πρωταγωνιστές τον Κολοκοτρώνη, τις γυναίκες της Πίνδου, τα παιδιά του Πολυτεχνείου. «Κορόιδο, Μουσολίνι», «Ελευθερία ή θάνατος», «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…». Τραγούδια και συνθήματα. Παρελάσεις. Στρατιωτικές και σχολικές. Οι μακεδονομάχοι, οι ανάπηροι πολέμου, τα «υπερσύγχρονα άρματα μάχης» και οι… μπαλαρίνες F-16 που εκτελούν χορογραφίες στον ουρανό συναντούν μαθητές ντυμένους με glamour άσπρα πουκάμισα, μαθήτριες με «καυτές» μπλε μίνι φούστες και τους «εξοδούχους» Αθηναίους που δραπετεύουν από την πόλη κάθε εορταστικό τριήμερο. Υπάρχει λόγος για να οργανώνουμε τέτοιες δημόσιες τελετουργίες; Η αποφυγή της λήθης αποτελεί υποχρέωση πολιτών και Πολιτείας προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Πρόκειται, όμως, για ειλικρινή ανάσυρση ιστορικών μνημών ή για απλή παρουσίαση αποστειρωμένων και… ανακατασκευασμένων ιστορικών στιγμών; Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Πέτρος Ευθυμίου, ο καθηγητής κ. Αντώνης Μακρυδημήτρης και ο συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος δίνουν απαντήσεις στο ερώτημα.