‘Ολοι έχουμε ζήσει στιγμές ανεπανάληπτης μα…γείας στην πρώτη συνεδρίαση του συλλόγου καθηγητών, τον Σεπτέμβριο. Ιδίως αυτή, που αφορά την ανάληψη εργασιών, εμένα μου αρέσει περισσότερο. Έχει μεγάλο suspens,μια απίστευτη αγωνία ποιός θα πάρει τι, απο αυτές τις εξαιρετικά βαριές δουλειές του σχολείου. Εγώ τμήμα; Μα πήρα και περσι. Και ποιός να το πάρει; Αυτός. Και γιατί εγώ; Γιατί εσύ δεν έχεις παιδιά, ενώ εγώ είμαι μάννα. Μη μου πείτε, ότι δεν σας θυμίζει κάτι αυτή η στιχομυθία; Η απόλυτη κορύφωση έρχεται στην ερώτηση: ποιός θα πάρει το πρόγραμμα! Έ ρε γλέντια. Μετά θα σκοτωθούν οι φυσικοί για το εργαστήριο, τρεις ώρες μείον είναι αυτές. Δεν τις αφήνεις, αμαχητί. Και έρχεται και το καλύτερό μου. Όταν ο καθηγητής της πληροφορικής δηλώνει – α! τα κεκτημένα, κεκτημένα – ότι εγώ είμαι υπεύθυνος εργαστηρίου, και ως εκ τούτου δεν αναλαμβάνω καμία άλλη εργασία (πλήν εφημεριών, ας μην είμαστε και αχάριστοι). Έμαθα όμως και κάτι πολύ “γαργαλιστικό”. Είναι, λέει, στην διακριτική ευχέρεια των καθηγητών που είναι πολύτεκνοι να αναλαμβάνουν εργασίες/εφημερίες. Από πότε η πολυτεκνία έγινε ασθένεια, δεν το κατάλαβα. Αλλά ας μου πεί και κάποιος: Τις εργασίες στο σχολέιο ΠΟΙΟΣ θα τις κάνει;;; Όσοι είναι τυχεροί και έχουν Διευθυντή που μπορεί να πιάσει τον ταύρο απο τα κέρατα, έχει καλώς. Τους υπόλοιπους τους περιμένει μια…ενδιαφέρουσα χρονιά. Η μικρή, πλήν όμως ποικίλη σε εμπειρίες, πείρα μου στα σχολεία της βασιλεύουσας, με έχει διδάξει ότι η εργατικότητα έγκειται στο φιλότιμο και στην αγωγή που έχει ο καθένας μας από την οικογένειά του και το περιβάλλον του. Το δικαίωμα να σχολιάζω την “ακαμωσιά”, την ανικανότητα και το “στρίβειν δια του αρραβώνος” μερικών εξ υμών, δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς. Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις, ένα άρθρο του “Ελεύθερου τύπου της Κυριακής 13 Ιουλίου”, περί Νόμου και Τάξης στα θρανία. Γνωρίζουμε για την εγκύκλιο του αρμόδιου Δ/ντή του ΥΠΕΠΘ, για τον προγραμματισμό του σχολικού έτους, που ξεκινά τον Σεπτέμβρη, καθώς επίσης και το να αποστέλλονται φωτοαντίγραφα των τεστ στους σχολικούς συμβούλους. Ένας προγραμματισμός εργασιών δεν θα έβλαπτε κανένα σχολείο. Όλους θα βοηθούσε να υπάρχει ένα πλάνο για το πότε θα γίνει ενημέρωση γονέων, πότε θα δοθούν βαθμοί (άρα και πότε θα παραδοθούν, περαστούν, αντιπαραβληθούν) και ότι άλλο μπορεί να προγραμματιστεί, σύμφωνα με τα δεδομένα κάθε σχολείου και κατόπιν συνεργασίας επι της ουσίας, συλλόγου και Διευθυντών. Έτσι δεν λύσιαξε(!) η ΟΛΜΕ, και για την διαταγή που ήλθε τελευταίες μέρες στα σχολεία, να φέρουν οι μαθητές πίσω τα βιβλία; Ναι, ήταν της τελευταίας στιγμής, ναι, βρήκε απροετοίμαστους και τα παιδιά και τα σχολεία. Αλλά, στο όνομα της δωρεάν παιδείας, να σκίζονται και να πετιούνται στο δρόμο τα βιβλία; Ας γίνει μια αρχή, ας το δούμε το μέτρο και μετά ας βγάλουμε τα … μαχαίρια. Εμένα προσωπικά, δεν με ενοχλεί καθόλου να στείλω φωτοαντίγραφο των test μου στον οιονδήποτε. Ας μην ακουμπήσω την λέξη “αξιολόγηση”, γιατι, κρίμα είναι Ιούλιο μήνα να συγχυστώ, μεγάλη γυναίκα! Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στα σχολεία μας. Δεν μπορεί, έχουμε δει και αν έχουμε δει κάποιους από μας να εξετάζουν γραπτά, με απαράδεκτα test. Τέλος πάντων, ας κάνουν και οι σχολικοί σύμβουλοι το καθήκον τους. Έχω να δώ σύμβουλο χρόνια…Αυτά και άλλα πολλά. και όχι μόνον! Μέχρι τον Σεπτέμβρη, έχουμε να πούμε πολλά.