Με αφορμή το ποίημα “Σημαία” τα νήπια έγραψαν τη λέξη “Σ Η Μ Α Ι Α “ και τη χρωμάτισαν.

Φωνάξαμε Α Ε Ρ Α !!! Και μάθαμε να γράφουμε το γράμμα Αα…

Και τέλος προχωρήσαμε στον αριθμό 2.

Στην προσχολική ηλικία, τα παιδιά αναπτύσσουν τη φαντασία τους και δεν έχουν ακόμη την πλήρη δυνατότητα να ξεχωρίζουν τη φαντασία από την πραγματικότητα. Αυτός ο παράγοντας μπορεί να κάνει τα παιδιά ιδιαίτερα ευάλωτα σε διάφορους φόβους.
Μερικοί συνηθισμένοι φόβοι στα Παιδιά Προσχολικής Ηλικίας είναι ο :

1. Φόβος του σκοταδιού
2. Φόβος του αποχωρισμού
3. Φόβος για άγνωστα άτομα
4. Φόβος για δυνατούς ήχους
5. Φόβος για φανταστικά πλάσματα

Οι φόβοι ή οι φοβίες στην ηλικία του νηπιαγωγείου οφείλονται κάποιες φορές στην αυξημένη φαντασία που διαθέτουν, η οποία κάνει τα παιδιά ευάλωτα σε ανεξήγητα γεγονότα, καθώς και η έλλειψη κατανόησης του πραγματικού κόσμου. Έρχονται να προστεθούν οι αποχωρισμοί και αλλαγές όπως είναι η είσοδος τους στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, αλλά και οποιαδήποτε διαφοροποίηση της καθημερινής τους ρουτίνας, ως παράγοντες άγχους. Τα παιδιά επίσης, συνηθίζουν να μιμούνται τους φόβους που παρατηρούν στους γονείς ή σε άλλα παιδιά που συναναστρέφονται συχνά.

Όταν ένα νήπιο νιώθει φόβο για κάτι χωρίς να μπορεί να εκφράσει τι το φοβίζει, μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, οι οποίοι σχετίζονται με την ανάπτυξη του λόγου, της συναισθηματικής ωριμότητας και της κατανόησης του περιβάλλοντος. Τα νήπια συχνά δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ή να εκφράσουν τους φόβους τους με λόγια, είτε επειδή δεν έχουν αναπτύξει αρκετά την ικανότητα της γλωσσικής έκφρασης, είτε επειδή οι φόβοι τους είναι ασαφείς ή δύσκολο να περιγραφούν.

Είναι σημαντικό να συζητούνται οι φόβοι του παιδιού με απλά λόγια, βοηθώντας το να κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω του.
Εάν ένα παιδί φοβάται κάτι συγκεκριμένο, όπως έναν δυνατό ήχο, η σταδιακή έκθεση σε αυτό με ασφάλεια μπορεί να βοηθήσει.
Χρειάζεται παρατήρηση για το πότε και πού εκδηλώνεται ο φόβος. Η αγκαλιά, το χάδι ή η σωματική παρουσία των ενηλίκων του προσφέρει αίσθημα ασφάλειας και άνεσης, ακόμα και όταν δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι το φοβίζει. Είναι σημαντικό να δείχνουμε κατανόηση και υπομονή. Με τον χρόνο και την υποστήριξη, το νήπιο θα μπορέσει να εκφράσει καλύτερα τους φόβους του ή να τους ξεπεράσει. Σταδιακά, καθώς το παιδί αναπτύσσεται και αποκτά εμπειρίες, αυτοί οι φόβοι συνήθως μειώνονται και αντικαθίστανται από πιο ώριμες αντιδράσεις στο περιβάλλον.

Στην τάξη μας συζητήσαμε για τυχόν φόβους μας. Κάποια παιδιά εξέφρασαν κάτι συγκεκριμένο και άλλα κάτι πιο αόριστο. Εστιάσαμε σε τρόπους αντιμετώπισής τους. Έτσι τα παιδιά πρότειναν:

1. Φυσάμε τον φόβο μακριά
2. Κτυπάμε με δύναμη το πόδι μας στο πάτωμα να τον τρομάξουμε και να φύγει
3. Με γροθιές στα χέρια και έντονη έκφραση στο πρόσωπο του δείχνουμε ότι δεν φοβόμαστε
4. Του λέμε “Ξου ξου”
5. Με μια κίνηση του χεριού μας τον διώχνουμε μακριά

Τα παζλ ενισχύουν τις γνωστικές ικανότητες, καθώς βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν τη λογική σκέψη και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Επίσης, προάγουν την λεπτή κινητικότητα, καθώς τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται τα κομμάτια με ακρίβεια. Επιπλέον, τα παζλ ενισχύουν την υπομονή και την επιμονή, καθώς απαιτούν συγκέντρωση και προσοχή. Έτσι μετατρέψαμε την ελληνική σημαία σε παζλ και τα νήπια τοποθέτησαν και κόλλησαν τα κομμάτια που έλειπαν.

(περισσότερα…)

Σε συνέχεια της επαφής των μαθητών/τριών με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, τα νήπια κλήθηκαν να αναγνωρίσουν σε φύλλο εργασίας το έτος 1940 που βρισκόταν ανακατεμένο ανάμεσα σε άλλους αριθμούς. Χρειάστηκε να επιστρατεύσουν την παρατηρητικότητά τους και τη συγκέντρωσή τους ώστε να εντοπίσουν το 1, το 9, το 4 και το 0 σε κάθε σειρά.

Στη συνέχεια έγραψαν σε επόμενο φύλλο εργασίας, “ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ”!!!!

Σε μορφή αλεξίπτωτου, τα νήπια χρωμάτισαν την Ελληνική Σημαία με τέμπερα χρησιμοποιώντας το δαχτυλάκι τους, προσπαθώντας να ακολουθήσουν σωστά το μοτίβο μπλε-λευκό.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια σημαντική μέρα για την Ελλάδα, γνωστή και ως “Ημέρα του Όχι”.
Με απλά λόγια τα νήπια άκουσαν πως εκείνη την ημέρα η Ελλάδα είπε “Όχι” σ’ ένα μεγάλο ξένο στρατό που ήθελε να περάσει μέσα από τη χώρα μας και να τη χρησιμοποιήσει στον πόλεμο. Έναν πόλεμο που ξεκίνησε η Γερμανία και είχε σύμμαχό της την Ιταλία.

Πιο συγκεκριμένα, ένας Ιταλός στρατηγός ο Μουσολίνι, ζήτησε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Ιωάννη Μεταξά, να αφήσει τον στρατό του να μπει στην Ελλάδα. Όμως, ο Μεταξάς απάντησε “Όχι”, γιατί δεν ήθελε η Ελλάδα να υποταχθεί και να χάσει την ελευθερία της. Αυτό το “Όχι” έκανε τους Έλληνες πολύ περήφανους, γιατί έδειξαν ότι αγαπούν την πατρίδα τους και θα πολεμούσαν για την ελευθερία τους. Έτσι, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, και οι Έλληνες στρατιώτες πήγαν να πολεμήσουν στα βουνά, υπερασπιζόμενοι τη χώρα τους.

Από τότε, κάθε χρόνο γιορτάζουμε αυτή τη μέρα για να θυμόμαστε την αγάπη για την πατρίδα μας και το θάρρος των προγόνων μας.

Παρακολουθήσαμε σχετικό βίντεο, είδαμε τον γενναίο ελληνικό στρατό να φωνάζει “ΑΕΡΑ”, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η χώρα και όσα ακολούθησαν, διαπιστώνοντας πως ο πόλεμος φέρνει μόνο δεινά. Είδαμε την πυγμή των στρατιωτών μας αλλά και τον σημαντικό ρόλο των Ελληνίδων γυναικών στον πόλεμο αυτό.

Θελήσαμε και εμείς να πούμε με χρώματα το δικό μας ΟΧΙ!!! Έτσι ξεκινήσαμε να προετοιμάζουμε τον “καμβά” μας.

Στο μάθημα των Αγγλικών τα νήπια έμαθαν για τα συναισθήματα μέσα από το τερατάκι των Χρωμάτων και ξεκίνησαν την κατασκευή του τροχού των συναισθημάτων.

Τα παιδιά στην αυλή του σχολείου μάζεψαν αμύγδαλα. Όταν τα συγκεντρώσαμε αποφασίσαμε να τα μετρήσουμε. Διαπιστώσαμε ότι όπως ο καθένας τα έφερε στην χούφτα του, δεν είχε τον ίδιο αριθμό αμυγδάλων (τόσα όσα) με τον διπλανό του. Έχοντας όμως κατά νου ότι οι φίλοι μοιράζονται, τα αμύγδαλα πήγαν ένα προς ένα σε κάθε χεράκι, έτσι που όλα τα παιδάκια να έχουν τον ίδιο αριθμό.

Στην τάξη, μέσω μιας προγραφικής άσκησης δουλέψαμε το χεράκι για να προετοιμαστεί να γράφει το Λ, το Ν, το Μ, το Α, το Δ.
Επίσης, παρατηρήσαμε κάποια σχήματα και βάλαμε το σωστό χρώμα στο κάθε σχήμα (κύκλο, τρίγωνο, τετράγωνο) που διακοσμούσε την ομπρέλα, σύμφωνα με τις οδηγίες.

δ

Διαβάσαμε το βιβλίο «Οι φίλοι είναι για πάντα» του ΓΚΡΙΝΤΛΕΙ ΣΑΛΙ, εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

Το βιβλίο έλεγε για τον τεράστιο αρκούδο Ζαχαρία και την μικρούλα αλεπουδίτσα Ναταλία, οι οποίοι αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες μαζί, ενώ η φιλία τους τους βοηθάει να ξεπερνάνε όλα τα εμπόδια.

Τα νήπια διαπίστωσαν πως ότι συνέβαινε μεταξύ του αρκούδου και της αλεπουδίτσας συνήθως συμβαίνει με τους/τις φίλους/ες τους όταν παίζουν. Παρατήρησαν συναισθήματα, όπως του θυμού, της ενόχλησης, της λύπης, της ντροπής, καθώς και της χαράς, της αγάπης και της ευγνωμοσύνης. Είδαν πως μεταξύ των φίλων δεν χρειάζεται να υπάρχει ανταγωνισμός γιατί μοιραζόμαστε και χαιρόμαστε το κάθε παιχνίδι και πως δεν κάνουμε αγώνα για την πρωτιά. Τα δύο ζωάκια φανέρωσαν πως οι φίλοι νοιάζονται και φροντίζουν ο ένας τον άλλον.

Στη συνέχεια παρατηρήσαμε εκφράσεις προσώπων σε μια εικόνα.

Αναγνωρίσαμε τα συναισθήματα. Τα παιδιά ανέφεραν τον θυμό, τη λύπη, τη χαρά, τον πόνο, την ηρεμία, τον φόβο, την έκπληξη.

Κόψαμε τις εκφράσεις, δηλαδή ξεχωριστά τα μάτια και τα χείλη, και τα ανακατέψαμε.

Μετά ένα ένα παιδάκι διάλεγε μάτια και στόμα τυχαία και τα κολλούσε σε έναν κύκλο που αντιπροσώπευε το πρόσωπο, και  αναγνώριζε το συναίσθημα που είχε αποδώσει.

Μεταφέραμε κάθε συναίσθημα στο δικό μας πρόσωπο και παίξαμε το παιχνίδι «Μάντεψε ποιο συναίσθημα είμαι»;

Δυνάμει των παραπάνω δράσεων ο/η μαθητής/ρια καθίσταται ικανός/ή:

• Να μαθαίνει και να αναγνωρίζει βασικά συναισθήματα, όπως χαρά, λύπη, θυμό, φόβο, έκπληξη.
• Να χρησιμοποιεί εκφράσεις προσώπου, τόνους φωνής, και σωματικές ενδείξεις για να αναγνωρίσει πώς αισθάνονται οι άλλοι.
• Να κατανοεί ότι διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν διαφορετικά συναισθήματα για το ίδιο γεγονός.
• Να εμπλουτίζει το λεξιλόγιό του/της για να περιγράψει τα δικά του/της συναισθήματα και των άλλων.
• Να μαθαίνει να μπαίνει στη θέση των άλλων και να αναγνωρίζει τα συναισθήματα που μπορεί να βιώνουν οι γύρω του.
• Να μαθαίνει στρατηγικές για τη διαχείριση των έντονων συναισθημάτων, όπως η αναπνοή, η έκφραση μέσω λέξεων, ή η απομάκρυνση από μια έντονη κατάσταση.

Το παιχνίδι με άλλους, είναι κρίσιμο για την ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών, αφού αναπτύσσουν συνήθειες και συμπεριφορές που θα τα ακολουθούν σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Έτσι, στο πλαίσιο δεσίματος της ομάδας, τα νήπια έδρασαν με τους παρακάτω τρόπους:

1. Σεντόνι πάνω-σεντόνι κάτω
   Τα παιδιά κρατούν ένα σεντόνι το οποίο κυματίζει στο ρυθμό της μουσικής. Μόλις γίνει παύση, τα παιδιά αφήνουν το σεντόνι και συσπειρώνονται για να πέσει πάνω τους να τα σκεπάσει. Σημαντικό είναι όλα τα παιδιά να κρατούν γερά και σωστά το σεντόνι, ώστε όταν αφεθεί, να κατέλθει όσο πιο ανοικτό γίνεται για να μπορούν να κρυφτούν από κάτω.

        2.Ανάποδες μουσικές καρέκλες

Ακόμη και αν έχει μείνει μία καρέκλα, κερδίζουν όλοι εάν  μπορούν να χωρέσουν στην αγκαλιά του πρώτου παιδιού που κάθισε στην μοναδική καρέκλα.

3. Χωρίς χεράκια κρατώ μπαλονάκια
   Η νηπιαγωγός φούσκωσε μπαλόνια.
   Ανά ζευγάρια, στον ήχο ενός μουσικού οργάνου, τα παιδιά έπρεπε να διανύσουν μια συγκεκριμένη απόσταση κρατώντας το μπαλόνι ανάμεσα τους π.χ. στην κοιλίτσα ή στην πλάτη. Ο στόχος ήταν να συντονίσουν τις κινήσεις τους με τέτοιον τρόπο ώστε το μπαλόνι να μην πέσει κάτω.
   Το παιχνίδι επεκτάθηκε και στην αυλή.

Όλα τα παραπάνω, καθιστούν τον/την μαθητή/τρια  ικανό/ή:

• Να κινείται με αυτοπεποίθηση και επιδεξιότητα στον χώρο.
• Να ισορροπεί και να προσανατολίζεται με ευκολία, όπου απαιτείται, έχοντας αντίληψη του σώματός του/της και των γύρω του.
• Να ακολουθεί τους κανόνες και τις οδηγίες που αφορούν στις κινητικές δραστηριότητες.
• Να εμπιστεύεται τον εαυτό του και τους άλλους.
• Να εκτιμά τις εκάστοτε συνθήκες προκειμένου να επιτευχθεί ένας στόχος.
• Να αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί αιτία συγκεκριμένων αποτελεσμάτων τόσο σε ατομική, όσο και σε ομαδική δράση.

Σε συνέχεια της ιστορίας “Το ΤΙΚ και το ΤΑΚ”, τα παιδιά έκοψαν χάρτινες καρδούλες διαφόρων χρωμάτων, πρώτα στο περίγραμμα και μετά στη μέση.

Στο ρυθμό ενός τραγουδιού, τα παιδιά έπρεπε να περπατούν γύρω από τις μισές καρδιές. Στο σταμάτημα του ήχου, έπρεπε να πάρουν στα χέρια τους τη μισή καρδιά που βρισκόταν κοντά τους, δηλαδή το ΤΙΚ, αναζητώντας γρήγορα στο χώρο το άλλο τους μισό, το ΤΑΚ.

Στη συνέχεια, τα νήπια κλήθηκαν ανά δύο να πειραματιστούν με διάφορα χρώματα. Με τη βοήθεια μιας πλαστικής κάρτας, τα ανάμιξαν από πάνω προς τα κάτω και από δεξιά στα αριστερά και το ανάποδο.

Στη συνέχεια έκοψαν χάρτινες φιγούρες του καλλιτέχνη Κιθ Χάρινγκ.

Η εργασία ολοκληρώθηκε ανά ζεύγη σ’ ένα κολλάζ όπου στην ζωγραφική του ο/η καθένας/μία, πάντα σε συνεργασία, κόλλησε τη φιγούρα του, τη μισή καρδιά με την άλλη μισή που συμβόλιζε το ΤΙΚ & το ΤΑΚ απ’ το ομώνυμο βιβλίο, και το προσωπάκι του/της.
Έτσι, όλοι είχαν έναν πίνακα με τον φίλο τους, αστείο, χαρούμενο και μοναδικό.

Σε δεύτερο χρόνο, αναζητήθηκαν εικόνες στον Η/Υ που φανέρωναν την έννοια της φιλίας.
Περιείχαν αγκαλιές, χέρια ενωμένα και όμορφες κουβέντες. Εκτυπώθηκαν και τα νήπια με τη βοήθεια της νηπιαγωγού τις έκοψαν καθώς και τις ζωγραφιές που είχαν κάνει με τα ανθρωπάκια του Κιθ Χάρινγκ δημιουργώντας ένα κολλάζ ομαδικό με σύνθημα «Όλα τα μπορώ εάν σαν ομάδα λειτουργώ».
Τους άρεσε η ιδέα με το σώμα τους να αναπαραστήσουν έννοιες που δήλωναν τη φιλία και την αγάπη.

Βάσει των παραπάνω δραστηριοτήτων, ο/η μαθητής/ρια καθίσταται ικανός/ή:

• Να εκφραστεί δημιουργικά, να λειτουργήσει ομαδικά και να επικοινωνήσει τις ιδέες του/της.
• Να μοιραστεί τις δεξιότητές του/της με τον διπλανό του/της.
• Να προσφέρει βοήθεια όπου προκύπτει σχετική ανάγκη.
• Να σεβαστεί το χώρο και το χρόνο του/της συμμαθητή/ριας του/της.
• Να νιώθει εξοικείωση με τις βασικές μορφές ψηφιακής πληροφορίας (κείμενο, εικόνα, ήχος)
• Να αναπτύσσει δεξιότητες χρήσης ποντικιού.
• Να εξασκεί τη λεπτή του/της κινητικότητα.