Αρχική » 2008 » Σεπτέμβριος » 12
Αρχείο ημέρας 12 Σεπτεμβρίου, 2008
Στρατηγικές διδασκαλίας (instructional strategies)
Οι στρατηγικές διδασκαλίας (instructional strategies) είναι οι τρόποι που χρησιμοποιούν οι διδάσκοντες για να εκπληρώσουν τους μαθησιακούς τους στόχους (learning objectives) κατά τη διαδικασία της διδασκαλίας.
Στην ιστοσελίδα Instructional Strategies online (http://olc.spsd.sk.ca/DE/PD/instr/index.html) παρουσιάζονται πέντε κατηγορίες διδακτικών στρατηγικών:
· Άμεση διδασκαλία (direct instruction)
· Έμμεση διδασκαλία (indirect instruction)
· Εμπειρική-Βιωματική διδασκαλία (experiential learning)
· Ανεξάρτητη μελέτη (independent study)
· Διαδραστική διδασκαλία (interactive instruction)
Με τη χρήση κατάλληλων μεθόδων οι εκπαιδευτικοί μπορούν να προσαρμόσουν τη διδασκαλία τους σε ένα μαθησιακό περιβάλλον που προάγει τους σκοπούς της.
Ασφαλείς εικονικοί κόσμοι για την σχολική τάξη
από το άρθρο: Stefanie Olsen, Are virtual worlds the future of the classroom?, CNET News.com, δημοσιευμένο: 12 Ιουνίου, 2006,διαθέσιμο στη διεύθυνση: http://news.cnet.com/Are-virtual-worlds-the-future-of-the-classroom/2009-1041_3-6081870.html?tag=txt
Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στα οφέλη που αποκομίζουν οι μαθητές από τον εικονικό κόσμο του Whyville στα ζητήματα ασφάλειας. Συγκεκριμένα, οι μαθητές γνωρίζουν να προστατεύονται από επίδοξους απατεώνες, που επιδιώκουν να προσποιηθούν ότι ανήκουν στο προσωπικό της εταιρείας που διαχειρίζεται το Whyville, φορώντας ένα ειδικό καπέλο που ξεχωρίζει το υπαλληλικό προσωπικό, προκειμένου μέσω e-mail να αποσπάσουν τους κωδικούς τους και να κλέψουν την εικονική ιδιοκτησία τους.
Ο εικονικός κόσμος του Whyville δημιουργεί εμπόδια στους επίδοξους εκμεταλλευτές. Για να κερδίσει κάποιος το προνόμιο να συζητάει (chat) με άλλα μέλη, να στέλνει ένα εσωτερικό email ή να δημοσιεύει μηνύματα σε πίνακες διαλόγου (bulletin boards), πρέπει οι γονείς του να στείλουν ένα fax που επιβεβαιώνει την αίτηση του παιδιού να πάρει μέρος στο Whyville και εγκρίνει αυτές τις δραστηριότητες. Χωρίς αυτή την άδεια, τα παιδιά μπορούν να παίζουν παιχνίδια ή να παίρνουν μέρος σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν με άλλους. Επιπλέον, η κοινότητα απαιτεί τα νέα μέλη να λάβουν την δική τους “chat license”, που απαιτεί ένα κουίζ πολλαπλών επιλογών που εξετάζει τις γνώσεις του στο πώς να ενεργεί με ξένους, τι πληροφορίες να δίνει σε άλλα μέλη (όχι προσωπικές πληροφορίες) και άλλα τέτοια πράγματα. Και τα παιδιά πρέπει να κάνουν είσοδο τρεις διαφορετικές μέρες πριν να μπορούν να συζητήσουν. Επίσης, τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης φιλτράρει κακές λέξεις ή που υπαινίσσονται πράγματα και ζητάει από τους συνομιλητές να αλλάξουν την φράση στην πρότασή τους. Αν το πρόσωπο επιμείνει, χάνει το προνόμιο συνομιλίας.
Αλλά και για το River City, οι δημιουργοί του λένε ότι είναι απόλυτα ασφαλές, δεδομένου του ότι διανέμεται μόνο σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προστατεύεται από κωδικούς και επιθεωρείται από δασκάλους. Οι ψηφιακοί χαρακτήρες των μαθητών μπορούν να επικοινωνούν μόνο με μέλη της ομάδας τους μέσω chat ή email. Οι διδάσκοντες επίσης συχνά ελέγχουν τις καταγεγραμμένες συνομιλίες για να εξασφαλίσουν ότι δεν παρενοχλείται κανένα παιδί.
“River City”: ένας εικονικός κόσμος για τη σχολική τάξη
από το άρθρο: Stefanie Olsen, Are virtual worlds the future of the classroom?, CNET News.com, δημοσιευμένο: 12 Ιουνίου, 2006,διαθέσιμο στη διεύθυνση: http://news.cnet.com/Are-virtual-worlds-the-future-of-the-classroom/2009-1041_3-6081870.html?tag=txt
Η Stefanie Olsen υποστηρίζει ότι ορισμένοι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι οι τα πολυχρηστικά εικονικά περιβάλλοντα είναι το μέλλον της σχολικής τάξης, διότι προωθούν την ενεργητική μάθηση, την κατανοήση εννοιών και ηθικών ζητημάτων που σχετίζονται με τα σχολικά μαθήματα και ήδη πολλά παιδιά έχουν αποκτήσει εξοικείωση με αυτά
Ο Chris Dede, καθηγητής στο Harvard και δημιουργός του “River City”, θεωρεί ότι τα MUVEs μπορούν να προσφέρουν προσομοιώσεις εμβυθιστικές (δηλαδή με απώλεια της συνείδησης του φυσικού εαυτού, έντονη συγκέντρωση, απώλεια αίσθησης του χρόνου και ακούραστη δράση) και ελκυστικές που συμπληρώνουν διαλέξεις, σχολικά βιβλία, εργαστήρια και επισκέψεις σε χώρους (field trips) σαν μέρος ενός αποτελεσματικού αναλυτικού προγράμματος επιστημονικών μαθημάτων». Ένας εικονικός κόσμος μπορεί να εξάψει την φαντασία του παιδιού περισσότερο από ένα σχολικό βιβλίο που είναι γεμάτο με υπέροχες εικόνες. Ωστόσο, με την άνοδο του MySpace, πολλοί γονείς επίσης ανησυχούν ότι τα παιδιά τους δεν είναι ασφαλή απέναντι στους επίδοξους κυνηγούς των ψηφιακών κοινοτήτων.
Τα παιδιά στο «River City” έχουν avatars και μπορούν να περιηγηθούν στην πόλη και να κολυμπήσουν στο μολυσμένο ποτάμι της και τους γεμάτους από κουνούπια βάλτους της. Οι μαθητές εργάζονται σε ομάδες για να ερευνήσουν την εικονική πόλη, κάνουν κλικ σε αντικείμενα για να πάρουν πληροφορίες από άλλους και συλλογικά να σχηματίσουν υποθέσεις σχετικά με το τι μολύνει την πόλη και αρρωσταίνει τους κατοίκους της. Εντός της πόλης μπορούν να έχουν πρόσβαση στην βιβλιοθήκη της και σε άλλες πηγές δεδομένων – και κάθε μάθημα στηρίζεται στο αναλυτικό πρόγραμμα για την βιολογία και την ιστορία. Οι μαθητές πρέπει να εκπληρώσουν εργασίες , όπως να αναλύσουν δείγματα νερού σε ένα εικονικό εργαστήριο, και έτσι μετατρέπονται σε μικροί επιστήμονες και οδηγούνται σε χρήσιμα συμπεράσματα αναφορικά με τις αιτίες διάδοσης της επιδημίας (π.χ. πυκνοκατοικημένη πόλη) ή με τους παράγοντες που μπορούν να εμποδίσουν την εξάπλωσή της. Αλλάζοντας τις συνιστώσες της προσομοίωσης διαπιστώνουν την περιπλοκότητα του κόσμου σε ό,τι αφορά τις αιτιώδεις σχέσεις του.
Τα μαθήματα στο River City βοήθησαν σημαντικά τα παιδιά που συνήθως δεν συμμετέχουν στην τάξη ή που έχουν ένα ιστορικό απουσιών. Οι μαθητές με χαμηλούς βαθμούς συνήθως τα πηγαίνουν το ίδιο καλά με τους υψηλόβαθμους μαθητές.