Στο νηπιαγωγείο, το μάθημα των συναισθημάτων παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, καθώς είναι η πρώτη επίσημη ευκαιρία για τα παιδιά να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Σε αυτήν την ηλικία, τα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν όχι μόνο πώς νιώθουν τα ίδια αλλά και πώς οι πράξεις τους επηρεάζουν τους γύρω τους. Η διδασκαλία των συναισθημάτων βοηθά τα παιδιά να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα δικά τους συναισθήματα, να αναπτύσσουν ενσυναίσθηση και να χτίζουν υγιείς σχέσεις με τους συνομηλίκους τους.

Η διδασκαλία των συναισθημάτων πραγματοποιήθηκε από τις φοιτήτριες Δ΄έτους του Τμήματος Προσχολικής Αγωγής
Γκουγκούδη Αρετή – Ιωάννα και Ελευθερία Κατσαβούνη
με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Βρετουδάκη Ελένη

Αυτήν την εβδομάδα μιλήσαμε για τα συναισθήματά μας. Συγκεκριμένα ασχοληθήκαμε με τη χαρά, τη λύπη, τον φόβο και τον θυμό… Οι δραστηριότητες μας φυσικά συνεχίζονται και στο ολοήμερο! Κι επειδή η ώρα του μεσημεριανού μας γεύματος είναι πολύτιμη… Διαβάσαμε με πολλή προσοχή το παραμύθι “Ένα φοβισμένο ελεφαντάκι”. Σταθήκαμε στον τίτλο αρκετή ώρα και αναρωτηθήκαμε γιατί άραγε ο ήρωας του παραμυθιού μας είναι φοβισμένος. Γιατί νιώθει φόβο; Ορίστε μερικές ιδέες των παιδιών: Χρυσάνθη: Γιατί χάθηκε!

Ελένη: Γιατί είδε τέρας ή φάντασμα.

Ζηνοβία: Γιατί μπορεί να το τρόμαξε ένας δεινόσαυρος.

Κώστας: Μπορεί να είδε έναν γορίλα με κόκκινα μάτια.

Γρηγόρης: Ένας λύκος πήγε να τον φάει.

Ανδρέας: Μπορεί το ελεφαντάκι να είχε δει έναν άνθρωπο που του έλειπε ένα πόδι, το οποίο το είχε φάει ένα λιοντάρι…

Μας άρεσε πολύ η ιστορία αυτή!!! Και τι καταλάβαμε στο τέλος;;; Χμμμ… Όταν έχεις φίλους, μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα. Όπως το ελεφαντάκι κατάφερε να ξεπεράσει τον φόβο του με την φίλη του την λεοπάρδαλη, έτσι κι εμείς, με παιχνίδια στην αυλή, θα νιώσουμε πόσο σημαντική είναι η φιλία στην ζωή μας. Φτιάξαμε ζευγαράκια και εμπιστευτήκαμε τον/την συμμαθητή/τριά μας για να καταφέρουμε να διανύσουμε την αυλή από τη μια μέριά στην άλλη. Απολαύστε μας

Την βδομάδα αυτή γνωρίσαμε τα συναισθήματα και μάθαμε να τα εκφράζουμε λεκτικά, με εκφράσεις του προσώπου μας και με τις ζωγραφιές μας.