από το άρθρο: Lam, W., Williams, J. B., & Chua, A. Y. K. (2007). E-xams: harnessing the power of ICTs to enhance authenticity. Educational Technology & Society, 10 (3), 209-221.

διαθέσιμο στη διεύθυνση: http://www.ifets.info/journals/10_3/14.pdf

Η αυθεντική αξιολόγηση δίνει ίση σημασία στην διαδικασία ένταξης της νέας μάθησης όσο και στο παραγώμενο τελικό προϊόν. Ο μαθητής καλείται σε ένα περιβάλλον με πραγματικές συνθήκες (ή σχεδόν πραγματικές) να αξιοποιήσει τις γνώσεις του για να αντιμετωπίσει μια προβληματική κατάσταση. Έτσι, μετριέται άμεσα η ικανότητα του μαθητή να εφαρμόσει γνώσεις και δεξιότητες και να επιδείξει αυτό που έχει μάθει (κονστρουκτιβιστική προσέγγιση).

 Η αποστήθιση και η απομνημόνευση δεν έχουν θέση στην αυθεντική αξιολόγηση. Οι μαθητές μπορούν να συμβουλευθούν πολλαπλές πηγές, όπως σχολικά βιβλία, ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, παγκόσμιο ιστό. Ο μαθητής καλείται να επιδείξει τις γνώσεις που κατέχει με διαδικασίες (procedural knowledge) και όχι απλώς δηλώνοντάς τις (declarative knowledge). Πρόκειται για μια εγκαθιδρυμένη (situated) αξιολόγηση σε ένα αυθεντικό περιβάλλον (context).

Η αυθεντική αξιολόγηση ξεφεύγει από το συμβατικό μοντέλο της επιτηρούμενης με κλειστά βιβλία εξέτασης, επιδιώκοντας όχι μόνο την αναζήτηση πλούσιων πηγών μέσω του παγκόσμιου ιστού (WorldWideWeb), αλλά και την εμπλαισίωση  (situated) σε ένα αυθεντικό γενικό πλαίσιο (context). Οι μαθητευόμενοι δεν καλούνται να απομνημονεύσουν έννοιες και γεγονότα. Ένα ευρύ φάσμα πηγών, όπως σχολικά βιβλία, ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και ο παγκόσμιος ιστός είναι στη διάθεση των μαθητών κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Η αυθεντική αξιολόγηση ενδιαφέρεται κυρίως για την διαδικαστική γνώση (procedural knowledge), δηλαδή την αιτιολόγηση, παρά για την δηλωτική γνώση (declarative knowledge), δηλαδή την ανάκληση γνώσεων. Στην εποχή που η πληροφορία είναι εύκολα διαθέσιμη στον καθένα, είναι προτιμότερο οι μαθητές να προσπαθούν να την κατανοήσουν, παρά να την απομνημονεύσουν.

Σύμφωνα με τον Wiggins[1] (1990), η αυθεντικότητα μιας αξιολόγησης έγκειται στην ρεαλιστικότητά της και την εφαρμογή της πληροφορίας της στον υπαρκτό κόσμο, στην επίλυση προβλημάτων με περισσότερες από μια λύσεις, οπότε απαιτούν δικαιολογημένη επιλογή, στην υπέρβαση τυπικών διαδικασιών και στην καινοτομία, στην κρίση, στην ανατροφοδότηση και τις δεύτερες ευκαιρίες που παρέχει για επίλυση του προβλήματος.

Για την κατασκευή μιας αυθεντικής αξιολόγησης μπορεί να ακολουθηθεί μια πορεία έξι βημάτων[2]. Το πρώτο βήμα είναι η συγκέντρωση ιδεών από πλούσιες πηγές, όπως εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση. Στη συνέχεια δημιουργείται ένα γενικό πλαίσιο (context) με ένα σενάριο μη σχολικό απαραίτητα, αλλά κοινωνικό (π.χ. ο μαθητής καλείται ως ειδικός σε κάποιον τομέα να κρίνει μια αναφορά ή μια δημοσίευση). Το σενάριο ενισχύεται με κατάλληλα μέσα (φωτογραφίες, βίντεο, αρχεία ήχου) και προσεγγίζει περισσότερο την καθημερινή ζωή. Καθορίζονται οι απαιτήσεις της αξιολόγησης (π.χ. η δικαιολόγηση μιας απόφασης). Προσφέρεται καθοδήγηση και τρόποι προσέγγισης του προβλήματος, χωρίς αναλυτική περιγραφή. Τέλος, οι μαθητές δέχονται οδηγίες για να αποφύγουν αντιγραφή και λογοκλοπία (plagiarism). Εξάλλου, η εμπλαισίωση της άσκησης καθιστά αδύνατη την αντιγραφή. Αλλά και με τη βοήθεια των μηχανών αναζήτησης (Google, Dogpile), είναι ανιχνεύσιμη οποιαδήποτε αποκοπή και επικόλληση από το διαδίκτυο, χωρίς την αναφορά των συγγραφέων.

Το μεγάλο ζήτημα με την αυθεντική αξιολόγηση είναι ο τρόπος βαθμολόγησής της, αφού δεν υπάρχουν προκαθορισμένες απαντήσεις, μιας και οι ερωτήσεις είναι “ανοικτές”. Είναι αναγκαία η εκ των προτέρων δημιουργία αναλυτικών κριτηρίων αξιολόγησης και λεπτομερής κλίμακας. Η κρίση του βαθμολογητή παίζει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια αξιολόγηση.

[2] Williams, J. B. (2004). Creating authentic assessments: a method for the authoring of open book open web examinations. Proceedings of the 21st ASCILITE Conference, 934-937, Retrieved June 2, 2007, from http://www.ascilite.org.au/conferences/perth04/procs/williams.html

Παρουσίαση άρθρου του Bobby Elliott (2007), ?Modernising assessment in the age of web 2.0?, Scottish Qualifications Authority, University wide (OU generally).

Διαθέσιμο στην διεύθυνση: http://kn.open.ac.uk/public/getfile.cfm?documentfileid=12093

Ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρεται στα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου σημερινού τρόπου αξιολόγησης (Αξιολόγηση 1.0), που είναι ότι γίνεται με γραφική ύλη (χαρτί), σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνο, με την παρουσία επιτηρητών, και ότι έχει επίσημο χαρακτήρα.

Ως μεταβατικό στάδιο της παραπάνω αξιολόγησης είναι η προσπάθεια χρησιμοποίησης υπολογιστών και δημιουργίας ηλεκτρονικού χαρτοφύλακα (e-portfolio) με τις εργασίες των μαθητών, κάτι που ορίζεται ως  Αξιολόγηση 1.5.

Ο συγγραφέας του άρθρου επισημαίνει τα προβλήματα των παραπάνω αξιολογήσεων, οι οποίες εστιάζουν σε συγκεκριμένες και περιορισμένες γνώσεις και δεξιότητες, αδιαφορώντας για το σύνολο ικανοτήτων των μαθητών. Οι μαθητές προσαρμόζονται στις απαιτήσεις αυτού του συστήματος και αποστηθίζουν γνώσεις που δεν σκοπεύουν να τις χρησιμοποιήσουν στη μελλοντική τους ζωή, αλλά τις χρειάζονται για να συγκεντρώσουν την απαραίτητη βαθμολογία και να επιτύχουν στη σχολή που επιθυμούν. Το αποτέλεσμα είναι οι μελλοντικοί εργοδότες τους να είναι δυσαρεστημένοι, αφού το εργατικό δυναμικό του 21ου αιώνα χρειάζεται να κατέχει ένα πλήθος δεξιοτήτων, όπως να μπορεί να επιλύει προβλήματα, να συνεργάζεται με άλλους, να έχει καινοτόμες και δημιουργικές σκέψεις. Στην εποχή που η πληροφορία είναι άμεσα διαθέσιμη από το διαδίκτυο, η αποστήθιση δεν έχει νόημα. Δυστυχώς και ο ατομικός χαρακτήρας των εξετάσεων δεν ευνοεί την συνεργατικότητα, που μάλιστα τιμωρείται ως “αντιγραφή”.

Χάρη στα νέα εργαλεία του διαδικτύου και του Web 2.0 οι χρήστες μπορούν να διαβάζουν αλλά και να παράγουν οι ίδιοι ελεύθερα περιεχόμενο, να συνεργάζονται με άλλους που δεν γνωρίζουν προσωπικά σε κοινές προσπάθειες κατάκτησης της γνώσης (π.χ. Wikipedia), να τροποποιούν υπάρχον υλικό στο διαδίκτυο και να το προσαρμόζουν στις ανάγκες τους, να εκμεταλλεύονται λογισμικά ανοικτού κώδικα και ελεύθερες υπηρεσίες του διαδικτύου.

Οι σύγχρονοι μαθητές (Millenials, κατά τον Oblinger, D, 2003, The Millenials. Educause. August 2003) διαφέρουν σε στυλ μάθησης από τους παλαιότερους, αφού μεγάλωσαν με την τεχνολογία και έχουν προσανατολίσει τις καθημερινές τους ασχολίες σε αυτήν. Δεν δέχονται παθητικά την πληροφορία και περισσότερο θέλουν οι ίδιοι να την ανακαλύψουν, προτιμούν να ερευνούν παρά να αποστηθίζουν, να συνεργάζονται παρά να δουλεύουν μόνοι τους, βαριούνται εύκολα και θέλουν να κάνουν ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Θέλουν να έχουν τη μάθηση όταν τη ζητήσουν, ξέρουν πού να βρίσκουν απαντήσεις και προτιμούν το Google από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Δυστυχώς τα σχολεία προσπαθούν με απαγορεύσεις χρήσης κινητών και αποστολής e-mail/IM προσπαθούν να τους περιορίσουν.

Ο συγγραφέας αναφέρεται στα χαρακτηριστικά της Αξιολόγησης 2.0, τα οποία είναι: α) είναι αυθεντική (αναφορά στον πραγματικό κόσμο), β) προσωποποιημένη (ατομικά ενδιαφέροντα), γ)είναι αποδεκτή από το μαθητή δ) είναι συμμετοχική ε) χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες δεξιότητες των μαθητών στ) περιλαμβάνει την αυτο-αξιολόγηση και την αξιολόγηση από τους συμμαθητές (self-assessment, peer-review) ζ) στηρίζεται στη χρήση τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνίας η) έχει ευελιξία στον χρόνο παράδοσης, στον τόπο και στο περιεχόμενο (πολυμέσα, ψηφιακό υλικό, δημοσιεύσεις σε ιστολόγια, συνεισφορές σε wikis κλπ.).

Με αυτή την αξιολόγηση ο μαθητής νιώθει κοντά στην καθημερινή του δραστηριότητα, εντάσσεται ομαλότερα στις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις και στους νέους ρυθμούς ζωής. Φυσικά υπάρχουν δυσκολίες, όπως π.χ. πώς μπορεί να αξιολογηθεί η συνεργατική προσπάθεια και πώς μπορεί να διαπιστωθεί η γνησιότητα του περιεχομένου που προσκομίζει ο μαθητής, αφού είναι πολύ εύκολη η αντιγραφή και η επικόλληση (copy-paste) (λογοκλοπία/plagiarism).