Πρόκειται για μια τεχνική που μπορεί να χρησιμοποιηθεί παράλληλα με τη διδασκαλία σε μικρές ομάδες (τριών ή τεσσάρων μαθητών). Η διδασκαλία με ζευγάρια συμμαθητών (peers) είναι μια μορφή εξατομικευμένης διδασκαλίας, αφού εξασφαλίζει πολύ εύκολα την αναλογία ένας δάσκαλος προς έναν μαθητή. Κάθε ζευγάρι αποτελείται από έναν μαθητή στο ρόλο του δασκάλου (tutor) και έναν άλλο στο ρόλο του μαθητή. Οι ρόλοι αλλάζουν περιοδικά, προκειμένου και οι δύο μαθητές να έχουν την ευθύνη  για τη διδασκαλία, την αξιολόγηση της διαδικασίας και την παροχή ανατροφοδότησης.

Οι μαθητές μαθαίνουν περισσότερα και σε λιγότερο χρόνο, σε τομείς όπως η ανάγνωση, η ορθογραφία, το λεξιλόγιο και τα μαθηματικά, σε σύγκριση με συμβατικές δασκαλοκεντρικές μεθόδους. Επίσης, δέχονται πιο ευχάριστα την καθοδήγηση, παρακολούθηση και αξιολόγηση των συμμαθητών τους, χωρίς να νιώθουν το φόβο της εξέτασης και το άγχος της αποκάλυψης τυχόν αδυναμιών στον διδάσκοντα. Αποδέχονται πιο εύκολα τις πληροφορίες από τους συνομηλίκους τους και υιοθετούν γρηγορότερα καταλληλότερες στάσεις και συμπεριφορά.

Η διαδοχική εναλλαγή στους ρόλους του δασκάλου και του μαθητή των δύο ομοτίμων τους εμπλέκει ενεργά στις διαδικασίες της μάθησης, διοχετεύοντάς τους μεγαλύτερο βαθμό ελέγχου πάνω σε αυτή. Η τεχνική της μάθησης με διδασκαλία (learning by teaching) στηρίζεται στην ιδέα ότι για να διδάξεις σε κάποιον άλλο κάτι, θα πρέπει προηγουμένως να το έχεις κατακτήσει ο ίδιος σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να μπορείς να το απλοποιήσεις, να το επεξηγήσεις και να δώσεις παραδείγματα που να το καταστήσουν σαφέστερο. Οι μαθητές λαμβάνουν άμεση και γρήγορη ανατροφοδότηση και παράλληλα καλλιεργούν κοινωνικές δεξιότητες, περιορίζοντας αισθήματα κοινωνικής απομόνωσης και δίνοντας έμφαση στη συνεργατική μάθηση.

Τα προβλήματα από την εφαρμογή της φροντιστηριακής διδασκαλίας με ζευγάρια μαθητών αφορούν την διάθεση ικανού χρόνου οργάνωσης της τάξης και διεξαγωγής τέτοιων δραστηριοτήτων, το βαθμό προθυμίας των μαθητών να δεχτούν ως δάσκαλό τους έναν συμμαθητή τους που μπορεί και να αμφισβητούν γνωστικά, ή και γενικότερα την προθυμία για συνεργασία και κοινωνική μάθηση. Είναι αυτονόητο ότι η επιτυχία αυτής της μεθόδου εξαρτάται απόλυτα από την ποιότητα των σχέσεων που θα αναπτυχθούν σε αυτή τη μικρή κοινότητα των δύο ατόμων: αν επικρατήσουν άνισες και καταχρηστικές σχέσεις και αμφισβήτηση μεταξύ των συνομηλίκων, τότε είναι αδύνατο να υπάρξουν θετικά μαθησιακά αποτελέσματα. Επιπλέον, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται για απλά για μάθηση με τους φίλους μας, αλλά θα πρέπει οι προσπάθειες να παραμένουν προσηλωμένες στα καθήκοντα και στις ευθύνες που περιέχουν οι εναλλασσόμενοι ρόλοι.

Η σύνθεση των ζευγαριών θα πρέπει να αλλάζει σε εβδομαδιαία βάση. Οι μαθητές μπορούν να γίνονται ζευγάρια ανάλογα με το επίπεδο ικανότητας είτε και με τυχαία σειρά. Ο εκπαιδευτικός κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έχει άπλετο χρόνο να παρακολουθήσει και να επιβλέψει τα ζευγάρια ομοτίμων αξιολογώντας το βαθμό και την ποιότητα συμμετοχής τους.

πηγές:

α)Teaching Tips for College and University Instructors: A Practical Guide, by David Royse, University of  Kentucky, Allyn and Bacon publishers. 

β) http://ctl.stanford.edu/Tomprof/postings/268.html