Τά θεμέλια τής Πίστεώς μας ανασκάπτονται επί δεκαετίες τώρα, από τήν παναίρεση τού οικουμενισμού καί παπισμού. Σκοπός όλων αυτών πού εργάζονται σέ αυτή τήν σκοτεινή κατεύθυνση, είναι η υποταγή τής Ορθοδοξίας στόν αιρετικό πάπα. Διότι η Β’ Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν:
«Εάν η Ανατολική (=Ορθόδοξος) Εκκλησία προσέλθη ποτέ εις τήν ενότητα τής Καθολικής (= παπικής) Εκκλησίας, θά λάβη τήν αναμένουσαν αυτήν θέσιν υπό τήν πατρικήν «στέγην» τού Παπισμού.» (περ. Εκκλησία 1963 σελ. 482)
Πρωτοπόρος στήν αίρεση καί τήν πλάνη, από πλευράς «ορθοδόξων», είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος. Τόν Οκτώβριο 2007 υπεγράφη τό λεγόμενο «Κείμενο τής Ραβέννας», τό οποίο προβάλλει τό πρωτείο τού πάπα. Μιά σχιζοφρενής κατάσταση αν σκεφτεί κανείς ότι ορθόδοξοι ποιμενάρχαι είναι πρόθυμοι νά συζητήσουν κάτι τέτοιο με τόν πάπα ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΟΥΝΙΑ. Διότι εκτός από τό ότι ο παπισμός είναι αίρεση καί έχει καταδικαστεί από Οικουμενικάς Συνόδους (π.χ. δέν έχουν αποστολική διαδοχή, επομένως δέν έχουν μυστήρια, πολλές είναι οι κακοδοξίες των), ο παπισμός είναι η αιτία τής αιματοχυσίας πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ορθοδόξων (σταυροφορίες, Σερβία κ.α.)
Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Πολιτ. Επιστήμων, Νομικός,
Θεολόγος-καθηγητής
ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΑΡΝΗΣΙΣ ΣΤΗ ΜΕ ΔΟΛΟ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΨΕΥΔΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ
ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ
Θέμα:
Γ΄ ΕΠΙΛΟΓΟΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Συνοψίζοντας τήν κριτική μας στά προβληματικά σημεία τού κοινού Κειμένου τής Ραβέννας από ορθόδοξη άποψη, θά μπορούσαμε νά πούμε τά εξής:
Στό κοινό Κείμενο η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία επεκτείνεται καί εφαρμόζεται ανεπίτρεπτα καί στούς ετεροδόξους. Αυτό γίνεται απροϋπόθετα, χωρίς δηλαδή νά λαμβάνονται υπόψη οι υφιστάμενες δογματικές διαφορές, πράγμα πού νομιμοποιεί εκκλησιολογικά τήν ετεροδοξία καί τήν εξισώνει μέ τήν Ορθοδοξία.
Ο εκκλησιολογικός αυτός νεωτερισμός διαποτίζει όλο τό κοινό Κείμενο καί εκβάλλει σέ επιμέρους εκκλησιολογικές παραδοξότητες,[8] οι οποίες αλλοιώνουν τήν έως τώρα αυτοσυνειδησία τής Ορθοδοξίας. Τό κοινό Κείμενο δηλαδή φαίνεται νά προϋποθέτει σαφώς, ότι Ορθόδοξοι καί Ρωμαιοκαθολικοί ανήκουν στή «Μία Εκκλησία» καί ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν κοινή μέ μάς αποστολική πίστη, παρά τήν ταύτιση ουσίας καί ενέργειας στό Θεό, παρά τό Filioque, παρά τήν εσφαλμένη δογματική διδασκαλία τους γιά τόν κτιστό χαρακτήρα τής άκτιστης καί θεοποιού Χάριτος. Όλα τά παραπάνω, στά οποία παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί, ακυρώνουν στήν πράξη τό χαρακτήρα τής Εκκλησίας ως «κοινωνίας θεώσεως»[9], μέ τήν οντολογική σημασία τού όρου, πραγματική δηλαδή καί όχι συμβολική μετοχή τού ανθρώπου στή θεία ζωή. Ακυρώνουν όμως ταυτόχρονα καί τόν οὐσιαστικό χαρακτήρα τῶν μυστηρίων της.
Στηριζόμενοι στή διατύπωση τού κοινού Κειμένου -καί χωρίς νά επεκταθούμε στίς άλλες δογματικές διαφοροποιήσεις τών Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίες αναφέρονται στό πρωτείο, τό ἀλάθητο, τό καθαρτήριο πύρ, τήν άσπιλη σύλληψη κ.λπ. -μπορούμε ασφαλώς νά υποστηρίξουμε ότι η βάση τού διαλόγου, θεολογικώς κρινόμενη, είναι, δυστυχώς, τελείως εσφαλμένη. Καί τούτο, γιατί παραμερίστηκαν θεμελιώδεις βιβλικές καί πατερικές προδιαγραφές-προϋποθέσεις. Γι’ αὐτό καί ἡ οὐσιαστική ἀποτυχία τοῦ πραγματικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου εἶναι προδικασμένη. Ο Θεολογικός Διάλογος οδήγησε ήδη τή Μικτή Διεθνή Επιτροπή σέ κατάθεση 10 κοινών Κειμένων χωρίς τίς παραπάνω προϋποθέσεις, αφού σέ κανένα κοινό Κείμενο δέν γίνεται λόγος γιά σαφή καταδίκη τών καινοφανών δογμάτων τού Ρωμαιοκαθολικισμού, όπως λ.χ. τού Filioque. Τήν πρακτική αυτή βλέποντας μέ έκδηλη πνευματική ανησυχία ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος ο Αγιορείτης, παρατήρησε εύστοχα καί προφητικά: «Γιά αλλού ξεκινήσαμε καί αλλού πηγαίνουμε, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, όταν δέν ακολουθούμε τά χνάρια τών Αγίων Πατέρων».
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.