ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

          Τά θεμέλια τής Πίστεώς μας ανασκάπτονται επί δεκαετίες τώρα, από τήν παναίρεση τού οικουμενισμού καί παπισμού. Σκοπός όλων αυτών πού εργάζονται σέ αυτή τήν σκοτεινή κατεύθυνση, είναι η υποταγή τής Ορθοδοξίας στόν αιρετικό πάπα. Διότι η Β’ Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν:
«Εάν η Ανατολική (=Ορθόδοξος) Εκκλησία προσέλθη ποτέ εις τήν ενότητα τής Καθολικής (= παπικής) Εκκλησίας, θά λάβη τήν αναμένουσαν αυτήν θέσιν υπό τήν πατρικήν «στέγην» τού Παπισμού.» (περ. Εκκλησία 1963 σελ. 482)
Πρωτοπόρος στήν αίρεση καί τήν πλάνη, από πλευράς «ορθοδόξων», είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος. Τόν Οκτώβριο 2007 υπεγράφη τό λεγόμενο «Κείμενο τής Ραβέννας», τό οποίο προβάλλει τό πρωτείο τού πάπα. Μιά σχιζοφρενής κατάσταση αν σκεφτεί κανείς ότι ορθόδοξοι ποιμενάρχαι είναι πρόθυμοι νά συζητήσουν κάτι τέτοιο με τόν πάπα ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΟΥΝΙΑ. Διότι εκτός από τό ότι ο παπισμός είναι αίρεση καί έχει καταδικαστεί από Οικουμενικάς Συνόδους (π.χ. δέν έχουν αποστολική διαδοχή, επομένως δέν έχουν μυστήρια, πολλές είναι οι κακοδοξίες των), ο παπισμός είναι η αιτία τής αιματοχυσίας πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ορθοδόξων (σταυροφορίες, Σερβία κ.α.)  Παραθέτω κατωτέρω τά συμπεράσματα γιά τήν μέ δόλο μεθοδευμένη ψευδένωση μέ τούς Λατίνους τού πρεσβυτέρου π. Αθανασίου Μηνά. Επίσης συμπεράσματα τής Ημερίδας τής Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης πού πραγματοποιήθηκε στίς 20 Μαΐου 2009, μέ θέμα «Ορθόδοξοι προβληματισμοί μέ αφορμή τό κείμενο τής Ραβέννας» (από τό thriskeftika.blogspot.com).

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Πολιτ. Επιστήμων, Νομικός,
Θεολόγος-καθηγητής

ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΑΡΝΗΣΙΣ ΣΤΗ ΜΕ ΔΟΛΟ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΨΕΥΔΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ 

Συμπεράσματα:
         Α) Σύμφωνα μὲ τὰ ἀνωτέρω ἐνδεικτικὰ ἐκτεθέντα ἡ Τριαδολογία, Χριστολογία καὶ Πνευματολογία τῶν Λατίνων εἶναι δυσσεβής. Ἀναδεικνύονται ἑπόμενοι τῶν μεγάλων αἱρεσιαρχῶν Ἀρείου, Σαβελλίου, Εὐνομίου, Μακεδονίου, κ. λπ.
         Β) Ἀφοῦ διδάσκουν ὅτι ἡ ἄκτιστος Τριαδικὴ ἐνέργεια δὲν μετέχεται άπὸ τοὺς καθαροὺς τῇ καρδίᾳ ἁγίους καὶ ἀξίους, περιορίζουν τὸν νοῦν στὰ γήινα, στὰ στεγανά, στὰ κτιστά, στὰ φθαρτὰ καὶ ὁδηγοῦν σὲ πνευματικὴ ἀσφυξία καὶ μαρασμὸ τοὺς ὁπαδούς τους. Ἐνῷ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ θεία ἔλλαμψις τοῦ ἀκτίστου Φωτὸς μὲ τὴν δυναμικὴ ἐνέργεια καὶ παρουσία τοῦ Παρακλήτου, εἶναι ὄχι μόνον ἐφικτή, ἀλλὰ καὶ τὸ τέλος καὶ ὁ σκοπὸς στὸν ὁποῖο καλοῦνται νὰ φθάσουν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί.
         Γ) Ὡς Ὀρθόδοξος ποιμένας δηλώνω ὅτι δὲ θὰ ἀποδεχτῶ ποτὲ τὴ μὲ δόλο μεθοδευόμενη ἐπικείμενη ψευδένωση μὲ τοὺς Λατίνους παραμένοντας πιστὸς στὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
         Οἱ παραπάνω ἀναφορές μας στὴν Ὀρθόδοξη Πνευματολογία στὸ πλαίσιο τῆς ἀντιρρητικῆς ἐναντίον τῆς αἱρετικῆς παπικῆς ἐκκινῶνται ἀπὸ δηλώσεις θέσεων Ὀρθοδόξων θεολόγων, ποὺ ποδοπατοῦν κυριολεκτικὰ αὐτὴ τὴν Ὀρθόδοξη Πνευματολογία, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ὕψιστη βλασφημία ποὺ συνιστᾷ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ Διαλόγου τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικούς· ἡ ὡς ἄνω Ἐπιτροπὴ λαμβάνει ὡς βάση γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ διαλόγου τὸ κείμενο αὐτό. Μέχρι τώρα ὅμως ἔχουν συνταχθεῖ πολλὲς ἐργασίες ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ βλασφημία του· ἔναντι αὐτοῦ ἀντιδρᾷ ὄχι μόνο ἡ ἐλαχιστότητά μου, ἀλλὰ καὶ πλειάδα Κληρικῶν δηλώνουν ἀγανακτισμένοι μὲ αὐτὸ καὶ τονίζουν μὲ κάθε ἔμφαση ἀφ’ ἑνὸς ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Ραβέννας καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὅτι, ἐὰν γίνει ἀποδεκτὸ ἐπίσημα τὸ παπικὸ πρωτεῖο ὑπὸ τὴν ὑποκριτικὴ ὀνομασία «πρωτεῖο διακονίας», θὰ ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι, Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοί, θὰ ἐμπνευστοῦν ἀπὸ τὸ στέρεο βάθρο τῆς Ἀποκαλύψεως, 2, 10 «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς», καὶ δὲ θὰ δεχθοῦν στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία μας τὴν ἀνάμιξη τῆς ἀληθοῦς πίστεως μὲ τὴν αἵρεση.

Η­ΜΕ­ΡΙ­ΔΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ο ΘΕ­Ο­ΛΟ­ΓΙ­ΚΟΣ ΔΙ­Α­ΛΟ­ΓΟΣ ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩ­ΜΑΙ­Ο­ΚΑ­ΘΟ­ΛΙ­ΚΩΝ
Θέ­μα:«ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ»�

Γ΄ Ε­ΠΙ­ΛΟ­ΓΟΣ-ΣΥΜ­ΠΕ­ΡΑ­ΣΜΑ­ΤΑ
Συ­νο­ψί­ζον­τας τήν κρι­τι­κή μας στά προ­βλη­μα­τι­κά ση­μεί­α τού κοι­νού Κει­μέ­νου τής Ρα­βέν­νας α­πό ορ­θό­δο­ξη ά­πο­ψη, θά μπο­ρού­σα­με νά πού­με τά ε­ξής:
Στό κοι­νό Κεί­με­νο η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α ε­πε­κτεί­νε­ται καί ε­φαρ­μό­ζε­ται α­νε­πί­τρε­πτα καί στούς ε­τε­ρο­δό­ξους. Αυ­τό γί­νε­ται α­προ­ϋ­πό­θε­τα, χω­ρίς δη­λα­δή νά λαμ­βά­νον­ται υ­πό­ψη οι υ­φι­στά­με­νες δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρές, πράγ­μα πού νο­μι­μο­ποι­εί εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κά τήν ε­τε­ρο­δο­ξί­α καί τήν ε­ξι­σώ­νει μέ τήν Ορ­θο­δο­ξί­α.
Ο εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κός αυ­τός νε­ω­τε­ρι­σμός δι­α­πο­τί­ζει όλο τό κοι­νό Κεί­με­νο καί εκ­βάλ­λει σέ ε­πι­μέ­ρους εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κές πα­ρα­δο­ξό­τη­τες,[8] οι ο­ποί­ες αλ­λοι­ώ­νουν τήν έ­ως τώ­ρα αυ­το­συ­νει­δη­σί­α τής Ορ­θο­δο­ξί­ας. Τό κοι­νό Κεί­με­νο δη­λα­δή φαί­νε­ται νά προ­ϋ­πο­θέ­τει σα­φώς, ό­τι Ορ­θό­δο­ξοι καί Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί α­νή­κουν στή «Μί­α Εκ­κλη­σί­α» καί ό­τι οι Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί έ­χουν κοι­νή μέ μάς α­πο­στο­λι­κή πί­στη, πα­ρά τήν ταύ­τι­ση ου­σί­ας καί ε­νέρ­γει­ας στό Θε­ό, πα­ρά τό F­i­l­i­o­q­ue, πα­ρά τήν ε­σφαλ­μέ­νη δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τους γι­ά τόν κτι­στό χα­ρα­κτή­ρα τής ά­κτι­στης καί θε­ο­ποι­ού Χά­ρι­τος. Ό­λα τά πα­ρα­πά­νω, στά ο­ποί­α πα­ρα­μέ­νουν στα­θε­ρά μέ­χρι σή­με­ρα οι Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί, α­κυ­ρώ­νουν στήν πρά­ξη τό χα­ρα­κτή­ρα τής Εκ­κλη­σί­ας ως «κοι­νω­νί­ας θε­ώ­σε­ως»[9], μέ τήν ον­το­λο­γι­κή ση­μα­σί­α τού ό­ρου, πραγ­μα­τι­κή δη­λα­δή καί ό­χι συμ­βο­λι­κή με­το­χή τού αν­θρώ­που στή θεί­α ζω­ή. Α­κυ­ρώ­νουν ό­μως ταυ­τό­χρο­να καί τόν οὐ­σι­α­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα τῶν μυ­στη­ρί­ων της.
Στη­ρι­ζό­με­νοι στή δι­α­τύ­πω­ση τού κοι­νού Κει­μέ­νου -καί χω­ρίς νά ε­πε­κτα­θού­με στίς άλ­λες δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις τών Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κών, οι ο­ποί­ες α­να­φέ­ρον­ται στό πρω­τεί­ο, τό ἀ­λά­θη­το, τό κα­θαρ­τή­ρι­ο πύρ, τήν ά­σπι­λη σύλ­λη­ψη κ.λπ. -μπο­ρού­με α­σφα­λώς νά υ­πο­στη­ρί­ξου­με ό­τι η βά­ση τού δι­α­λό­γου, θε­ο­λο­γι­κώς κρι­νό­με­νη, εί­ναι, δυ­στυ­χώς, τε­λεί­ως ε­σφαλ­μέ­νη. Καί τού­το, γι­α­τί πα­ρα­με­ρί­στη­καν θε­με­λι­ώ­δεις βι­βλι­κές καί πα­τε­ρι­κές προ­δι­α­γρα­φές-προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Γι’ αὐ­τό καί ἡ οὐ­σι­α­στι­κή ἀ­πο­τυ­χί­α τοῦ πραγ­μα­τι­κοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Δι­α­λό­γου εἶ­ναι προ­δι­κα­σμέ­νη. Ο Θε­ο­λο­γι­κός Δι­ά­λο­γος ο­δή­γη­σε ή­δη τή Μι­κτή Δι­ε­θνή Ε­πι­τρο­πή σέ κα­τά­θε­ση 10 κοι­νών Κει­μέ­νων χω­ρίς τίς πα­ρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­σεις, α­φού σέ κα­νέ­να κοι­νό Κεί­με­νο δέν γί­νε­ται λό­γος γι­ά σα­φή κα­τα­δί­κη τών και­νο­φα­νών δογ­μά­των τού Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμού, ό­πως λ.χ. τού F­i­l­i­o­q­ue. Τήν πρα­κτι­κή αυ­τή βλέ­πον­τας μέ έκ­δη­λη πνευ­μα­τι­κή α­νη­συ­χί­α ο μα­κα­ρι­στός Γέ­ρον­τας π. Πα­ΐ­σι­ος ο Α­γι­ο­ρεί­της, πα­ρα­τή­ρη­σε εύ­στο­χα καί προ­φη­τι­κά: «Γι­ά αλ­λού ξε­κι­νή­σα­με καί αλ­λού πη­γαί­νου­με, χω­ρίς νά τό κα­τα­λα­βαί­νου­με, ό­ταν δέν α­κο­λου­θού­με τά χνά­ρι­α τών Α­γί­ων Πα­τέ­ρων». Α­πό τίς αρ­χές τού 20^ου αι­ώ­να, μέ τή γνω­στή Πα­τρι­αρ­χι­κή Εγ­κύ­κλιο τού 1920, άρχισε νά παραμερίζεται ου­σι­α­στι­κά η σύ­στα­ση τού α­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου Πα­λα­μά πρός τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς καί νά υι­ο­θε­τούν­ται άλ­λες προ­ϋ­πο­θέ­σεις γι­ά τό Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο μέ τούς ε­τε­ρο­δό­ξους. Έτ­σι, εγ­και­νι­ά­στη­κε μι­ά άλ­λη μή Πα­τε­ρι­κή πο­ρεί­α, μέ α­να­πό­φευ­κτη συ­νέ­πει­α τώ­ρα «νά πη­γαί­νου­με αλ­λού, χω­ρίς (ί­σως) νά τό κα­τα­λα­βαί­νου­με». Τό Κεί­με­νο τής Ρα­βέν­νας, μέ τή θε­ο­λο­γι­κή κρι­τι­κή τού ο­ποί­ου α­σχο­λη­θή­κα­με, πα­ρου­σι­ά­ζει εύ­γλω­ττα τίς αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πει­ες τών ε­σφαλ­μέ­νων προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων τού Θε­ο­λο­γι­κού Δι­α­λό­γου καί προ­δι­α­γρά­φει τό ποι­όν καί τού ε­πο­μέ­νου κοι­νού Κει­μέ­νου τόν Ο­κτώ­βρι­ο στήν Κύ­προ, ε­κτός καί άν στό με­τα­ξύ αλ­λά­ξουν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις τού Δι­α­λό­γου.

Από τό http://thriskeftika.blogspot.com/2009/06/blog–post_5339.html