Οι ημέρες της σχολικής χρονιάς τελειώνουν… Έμειναν πια τόσες, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού! Ο χρόνος κύλησε για άλλη μια φορά τόσο γρήγορα…
Σήμερα τα παιδιά ετοίμαζαν τις μπομπονιέρες για τους γάμους μας, καθώς η παράστασή μας “Ο ψαράς και οι θυγατέρες του” σχετίζεται με τα έθιμα παραδοσιακών γάμων, όπως γίνονται στη γειτονιά μας, στις γειτονιές της Ελλάδας και τις γειτονιές του κόσμου.
Σε κάποιο παιδί περίσσεψε λοιπόν ένα χαρτάκι, ένα μικρό μαύρο χαρτάκι. Με πλησίασε λέγοντας: “Θα το βάλω κυρία στη γωνιά του κολάζ” – αυτή ήταν η οδηγία που είχε δοθεί από την αρχή της χρονιάς για τα χαρτιά που περισσεύουν –.
Αυθόρμητα του απάντησα: “Τι να το κάνουμε στη γωνιά του κολάζ;” έχοντας στο μυαλό μου τις πέντε ημέρες διδακτικής χρονιάς που έχουν απομείνει…
“Θα το χρειαστούμε για τις επόμενες ημέρες” μου απάντησε.
Τότε του μέτρησα τις ημέρες στο ημερολόγιο: 1, 2, 3, 4, 5.
Και η απάντησή του ήταν: “Ναι, κυρία έχουμε μέρες!”
Οι στιγμές, οι ημέρες, ο χρόνος μετριούνται τόσο διαφορετικά… από τους μικρούς -αν και σε λίγο μεγάλους “απόφοιτους” – του νηπιαγωγείου. Ίσως πάλι έτσι να εκφράζουν ότι δε θέλουν να τελειώσει αυτή η χρονιά… και μαζί η φοίτησή τους στο νηπιαγωγείο!