Επειδή ως γνωστόν το Άγιον Φῶς στα Ιεροσόλυμα προσφέρεται στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΝΟΝ, προβληματιζόμεθα εάν εφέτος προσφερθῆ εις τον υπογράψαντα στην Κρήτη τας αιρετικάς αποφάσεις “Πατριάρχη” κ. Θεόφιλο, ο οποίος έγινε ένα με τον αιρετικό Πάπα.

ΟΨΟΜΕΘΑ.

Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας σχολιασμό τοῦ κ. Αμβροσίου καθώς και δύο σχετικά κείμενα.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

 Προσφέρεται μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη!

Ας το ακούσουν:

οι εκκλησιαστικοί Παράγοντες της …….Μεγάλης (;;;;) Συνόδου της Κρήτης

και

Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι -ως Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας μας- υπέγραψαν την Απόφαση, ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες είναι και αυτοί  Εκκλησία !!!!!

************

«Λατίνος (Ρωμαιοκαθολικός) αυτόπτης μάρτυρας του Αγίου Φωτός»

Εισαγωγή

Η αλήθεια περί του Αγίου Φωτός για κάθε πιστό Ορθόδοξο είναι κάτι τόσο φυσιολογικό και αυτονόητο όσο και η αναπνοή του. Δεν χρειάζεται ούτε να του το αποδείξουν, ούτε να του το δικαιολογήσουν, ούτε καν να το δει- αφού πρόκειται για γεγονός καταφανέστατο. Όμως επειδή κάποιοι κλονίζονται ή δεν έχουν πιστέψει με τόση θέρμη- πειραζόμενοι και από τον διάβολο και από τους «διαβόλους»- τους προσφέρουμε μια ιστορική  μαρτυρία για το Άγιο Φως. Επίσης είναι σημαντικά τα κείμενα αυτά διότι αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας ως μόνης Εκκλησίας του Χριστού, αφού μόνον στους Ορθοδόξους δίδεται άνωθεν το Άγιο Φως. Ας μην λησμονούμε πως το ότι δέχονται οι αιρετικοί να προσκυνήσουν και να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη δεν είναι απλό πράγμα. Υπογραμμίζουμε πως πιστοποίηση της αξιοπιστίας της μαρτυρίας είναι το ότι προέρχεται από Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικό) κληρικό και αυτόπτη μάρτυρα. Τέλος τονίζουμε πως αυτά τα δημοσιεύουμε προς δόξαν Θεού και αναζωπύρωση της φλόγας της Πίστεως, όχι ως απόδειξη σε απίστους. Αυτοί με εκπομπές, βιβλία και αστεία πειράματα υπογράφουν πως «ερευνούν» εντός λαγουμιών και μάλιστα φορώντας κουκούλες και ωτοασπίδες…

***

Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ.1, σελ. 291. Το γεγονός διηγείται ως εξής ο αρχιεπίσκοπος καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, όπως παραπάνω, σελ. 426-427:

«Διηγείται ένας αυτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ο Πουλχέριος, αυτός που μετά από αυτά έγινε Πατριάρχης, ότι κατά το έτος εκείνο καθόλου δεν εμφανίζονταν το άγιο Φως, παρά όλες τις λιτανείες που τελέσθηκαν, κατά τις οποίες ψάλλονταν το «Κύριε ελέησον» από όλους που συμμετείχαν στις λιτανείες. «Καταληφθήκαμε από μεγάλη λύπη και θλίψη. Πόσες ανακραυγές προς τον Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι οδυρμοί! Γιατί στους οδυρμούς όλοι ψάλλαμε «Κύριε ελέησον», για να ζητήσουμε με τις ψαλμωδίες το έλεος του Κυρίου, όμως, αν και τον ικετεύαμε, καθόλου δε λαμβάναμε το ζητούμενο. Και ήδη ήρθε η εσπέρα και η μέρα έληξε και επειδή σκεφτήκαμε ότι εξαιτίας των αμαρτιών μας συνέβη ό,τι δεν συνέβη τα άλλα χρόνια, ο καθένας μας αποφάσισε ενδόμυχα να διορθωθεί σε όσα αμάρτησε προς τον Θεό. Το άγιο Φως δεν φάνηκε ούτε κατά το πρωί του Πάσχα, ο Βασιλιάς Βαλδουίνος απελπισμένος προσευχόταν μπροστά στον άγιο Τάφο, ο λατινικός κλήρος βρέθηκε σε πολύ δυσάρεστη θέση, αγνοώντας αν έπρεπε να τελέσει ή όχι την εορτή του Πάσχα, χωρίς το άγιο Φως. Καθώς οι Λατίνοι βρίσκονταν σε τέτοια αγωνιώδη κατάσταση, αποφάσισαν να βγουν από το Ναό της Αναστάσεως. Οι Έλληνες όμως που απέμειναν μέσα έκαναν θερμότερες προσευχές, ακολουθούμενοι από τους Ιακωβίτες και τους Αρμενίους, λιτάνευσαν, ικέτευσαν τον Θεό και το άγιο Φως εμφανίστηκε, πλημμυρίζοντας όλον τον Ναό. Με αλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι να πάρουν το Φως από τους Έλληνες. Και επαναλαμβάνουμε ότι το επεισόδιο αυτό το διηγείται αυτόπτης Λατίνος, και όπως κι αν θελήσει κανείς να το εξηγήσει, είναι αναντίρρητο ότι οι Έλληνες που ταπεινώθηκαν και περιφρονήθηκαν από τους σταυροφόρους εξυψώθηκαν με αυτό. Και από τότε η τελετή του αγίου Φωτός παρέμεινε ως καθαρή ελληνική τελετή, ακόμα και κατά την περίοδο των σταυροφόρων».

Η μαρτυρία είναι από την Ιστορία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Απόδοση στην Νεοελληνική για την Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Τέζας Γεώργιος – Φιλόλογος

 «Ξαφνικά η κολώνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως»! – Συγκλονίζει η μαρτυρία του Αγαρηνού Εμίρη  

      Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον.

Για παράδειγμα το 1549 μ.Χ. σύμφωνα πάντα με ιστορικές καταγραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του Πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του τζαμιού που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό.

Η κολώνα αυτή, ραϊσμένη μέχρι σήμερα, δείχνει την αλήθεια τής Ορθοδοξίας! 

Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε “Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών! ‘Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου”.
Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ, ή κατά μια άλλη πιο πιθανή εκδοχή, μαινόμενο πλήθος μουσουλμάνων ανέβηκαν και τον γκρέμισαν από τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων, όπως αναφέρει το orthodox-world.

Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού. Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο.

http://www.kontranews.gr

Πηγή: http://mkka.blogspot.gr/2017/04/blog-post_12.html

Σε λίγη ώρα ξεκινάει στην Θεσσαλονίκη η ημερίδα για την καταδίκη τοῦ οικουμενισμοῦ και τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης. Η ξαφνική αποχώρηση από την ημερίδα εχθές τῶν πατέρων Θ. Ζήση, Ν. Μανώλη, Α. Αγγελακοπούλου και Φ. Βεζύνια σχετίζεται με την διαφωνία που προέκυψε την τελευταία στιγμή στο θέμα τῆς εφαρμογῆς τῆς ακρίβειας ή/και τῆς οικονομίας σχετικά με την μνημόνευση τῶν επισκόπων. Αναμένουμε λεπτομερή ενημέρωση για τις θέσεις/διαφωνίες στο θέμα αυτό.

Παραθέτουμε αποσπάσματα σχετικά με το θέμα τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου από συνέντευξη που παρεχώρησε ο π. Σάββας Λαυρεώτης πρίν από 6 ημέρες. Θεωροῦμε τις προβαλλόμενες θέσεις σωστές μετά την ληστρική «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, και ελπίζουμε αυτές να προβάλλονται στην αποψινή ημερίδα.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

(0:44) π. Σάββας:… θα καταδικάσουμε, κλῆρος και λαός, τις αποφάσεις τῆς «Συνόδου» ότι δεν τις αποδεχόμαστε μια και ανέκαθεν το Σώμα τῆς Εκκλησίας ήταν αυτό που αποδεχόταν ή απέρριπτε τις Συνόδους που γινόταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με σκοπό φυσικά όχι να γίνει απλῶς μια αναφορά και να πούμε ότι δεν συμφωνούμε με την «Σύνοδο» που έγινε και ότι δεν ακολουθούμε την «Σύνοδο» και ότι καταδικάζουμε τον Οικουμενισμό, αλλά να φτάσουμε στο δια ταύτα έτσι ώστε να ποῦμε ότι διακόπτουμε την κοινωνία με τους οικουμενιστές και με τους επισκόπους που δέχονται αυτή την «Σύνοδο».

Δημoσιογράφος: Άρα λοιπόν έχει, απ’ ότι καταλαβαίνουμε, στόχους αυτή εδώ η Σύναξη.

π. Σ.: Ακριβώς.

Δημ.: Βλέπουμε ότι υπάρχουν βέβαια και κάποιες αντιδράσεις δηλαδή υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι λένε ότι διαφωνούμε με την τακτική, βέβαια αυτά είναι πιο βαθειά και θα συζητηθούν μέσα στην Σύναξη δηλαδή με το πηγαίνουνε κάποιοι σε ναούς που μνημονεύονται οικουμενιστές επισκόπους ή να μην πηγαίνουμε κ.λπ. υπάρχει μία σύγχυση τα οποία προφανώς αυτά θα ξεκαθαριστοῦν μέσα σ’ αυτή την Σύναξη;

π. Σ.: Ακριβῶς αυτά όλα θα ξεκαθαριστούν και εμεῖς, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να γίνει η καταδίκη τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, καταδίκη τοῦ Οικουμενισμοῦ από κλῆρο και λαό, καταδίκη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιῶν και ως εκ τούτου να διακόψουμε την κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές πλέον οι οποίοι κατοχυρώνουν τον Οικουμενισμό την αίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ δια Συνόδου, έτσι, να διακόψουμε την κοινωνία με τον Αρχιαιρεσιάρχη Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με αυτούς που δέχονται την Σύνοδο τῆς Κρήτης, αυτό είναι το ψήφισμα. Και μετά από εκεί και πέρα θα συζητηθεῖ το πῶς θα μπορέσουμε να πορευθοῦμε. Και κάποιες λεπτομέρειες αυτές και κάποιες οικονομίες που θα γίνουν, θα συζητηθοῦν περαιτέρω στην Σύναξη.

Δημ.: Ξέρετε όμως τώρα κάτι, έτσι όμως όπως σας ακούει κανείς, μπορεῖ να υποθέσει κάποιος ότι αυτή την στιγμή εσεῖς πάτε να κάνετε σχίσμα. Τι απαντάτε;

π. Σ.: Εμεῖς πάμε να κρατήσουμε αυτά που έχουμε παραλάβει. Δηλαδή, σχίσμα δεν κάνουν αυτοί που παραμένουν εν τη Ορθοδόξω Πίστη επόμενοι τῶν Αγίων Πατέρων, σχίσμα κάνουν αυτοί που μᾶς παραδίδουν κάτι καινούργιο. Και όπως λέγει ο Πρώτος Κανόνας τῆς Εβδόμης Οικουμενικῆς Συνόδου, και ο Δεύτερος τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου, ότι διατηροῦμε ό τι έχουμε παραλάβει από τις Οικουμενικές Συνόδους και από τους Πατέρες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Αυτό.

….

Δημ.: Γέροντα Σάββα Λαυρεώτη, μιλήσατε για διακοπή μνημοσύνου. Ο κόσμος αυτό δεν το καταλαβαίνει. Τι εννοεῖτε όταν λέτε διακοπή μνημοσύνου;

π. Σ.: Διακοπή τοῦ μνημοσύνου είναι όταν δεν μνημονεύουμε το όνομα τοῦ επισκόπου μας στις ιερές ακολουθίες και στα ιερά μυστήρια. Αυτό σημαίνει ότι επειδή υπάρχει διαφορά πίστεως στην ουσία, αυτό λένε οι Άγιοι Πατέρες, γι’ αυτό δεν έχουμε κοινωνία στην πίστη. Αυτό, θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στις εισηγήσεις μας που θα γίνουν στην Σύναξη αυτή που θα κάνουμε, όλα αυτά θα εξηγηθοῦν με λεπτομέρειες.

Δημ.: Μάλιστα, Σε αυτή εδώ την Σύναξη οι άνθρωποι που συμμετέχετε, είσαστε ενωμένοι ή έχει αρχίσει και υπάρχει μεταξύ σας ρήγμα και παρατηροῦνται εγωισμοί τάσεις ηγεσίας ας το πούμε ηγετικῆς πορείας κ.λπ.;

π. Σ.: Κοιτάξτε να δεῖτε, λέγει μέσα στις πράξεις τῶν αποστόλων ότι έγινε παροξυσμός εν τοις αποστόλοις. Δηλαδή υπήρχε ένας παροξυσμός υπήρχαν κάποιες διαφωνίες ανάμεσα τους αποστόλους. Οπωσδήποτε υπάρχουν κάποιες διαφορετικές απόψεις μεταξύ μας, δεν μποροῦμε όλοι να ευτυχιζόμαστε και να έχουμε και να βγαίνει από ένα καλούπι, αλλά αυτό όμως δεν διασπάει την ενότητά μας. Εμεῖς ως αγιορείτες πατέρες διαφυλάσσουμε την ενότητα εν τη Πίστη ακολουθοῦμε την γραμμή τῶν Αγίων Πατέρων την ακρίβεια, την ακολουθοῦμε μέχρι τέλους, αυτό θα το ποῦμε εκεί στην Σύναξη που θα γίνει, δεν κάνουμε καμία έκπτωση στην Πίστη, δεν κάνουμε καμία έκπτωση στην ακρίβεια, αλλά θα γίνουν και κάποιες οικονομίες στους ανθρώπους οι οποίες όμως δεν θα ξεφεύγουν το παραμικρό από αυτά που έχουν καθορίσει οι Άγιοι Πατέρες. Υπάρχουν κάποιες διαφορετικές απόψεις, σίγουρα, αλλά αυτό δεν μας χωρίζει.

…………..

Η Εκκλησία ανήκει στον Χριστό. Δεν κάνουμε εμεῖς κουμάντο, κάνει Αυτός κουμάντο στην Εκκλησία Του. Είναι λοιπόν πολύ εγωιστικό να περιμένουμε εμεῖς να φτιάξουμε τα πράγματα. Εμείς δεν φτιάσουμε, ούτε σώζουμε. Ούτε θα σώσουμε κανέναν. Εμεῖς παραμένουμε στην Εκκλησία μέσα με αυτό που κάνουμε, με την διακοπή μνημοσύνου παραμένουμε στην Εκκλησία, και απλώς ζητάμε να γίνει ορθόδοξη σύνοδος η οποία θα τακτοποιήσει τα πράγματα. Δεν είμαστε εμεῖς Σύνοδο. Εμεῖς είμαστε κλῆρος και λαός, ο πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, οι οποίοι πρέπει να κάνουμε τα αυτονόητα, διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς. Τίποτα παραπάνω.

……

Δημ.: Γέροντα Σάββα, έχετε να πείτε κάτι για να ολοκληρώσουμε;

π. Σ.: Πολλοί μᾶς λένε ότι δεν έχει γίνει ένωση ακόμα και γι’ αυτό δεν πρέπει να βιαστοῦμε. Εμεῖς τους απαντάμε ότι η ένωση γίνεται εν τη πίστη πρῶτα. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να μιλάει για κοινό ποτήριο. Όλοι οι κανόνες μιλάνε για συμπροσευχές με αιρετικούς. Μέχρι εκεί. Εκεί είναι η κόκκινη γραμμή. Εμεῖς την έχουμε περάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Λοιπόν είναι καιρός να αντιδράσουμε δυναμικά. Δεν μποροῦμε να διαιωνίζουμε το πρόβλημα. Αν δεχτοῦμε και μνημονεύουμε τους επισκόπους οι οποίοι δέχονται την «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου ως ορθόδοξη, τότε και εμεῖς συμπλέουμε με τον οικουμενισμό εν τη πράξη. Γι’ αυτό κάνουμε αυτό που θα έκαναν οι Άγιοι, να διακόψουμε κάθε κοινωνία με αυτούς. Είναι το μοναδικό μέσω για να ποῦμε ότι δεν συμπορευόμαστε στην αίρεση.

Δημ.: Και ένας πιστός τώρα τι πρέπει να κάνει σ’ αυτή την περίπτωση, γιατί, ξέρετε, ωραία εσείς τώρα έχετε εκεί πέρα στο Άγιο Όρος και ιερείς που ενδεχομένως να μη μνημονεύουν κ.λπ, σε άλλες περιοχές που ο πιστός δεν έχει να κάνει τίποτα τι να κάνει; Να κόψει να μην πηγαίνει στην εκκλησία, να μην κοινωνάει, να μην αποδέχεται τίποτα; Τι να κάνει;

π. Σ.: Αυτό κανονικά, η ακρίβεια απαιτεί να μην πάμε στις εκκλησίες όπου μνημονεύονται οι επίσκοποι που δέχονται την Κρήτη. Αυτό απαιτεί η ακρίβεια. Αλλά αυτά όλα, το τι οικονομίες θα γίνουν και τι θα ποῦμε, θα κανονίσουμε ένα περαιτέρω γιατί δεν μποροῦμε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να ποῦμε τι έκαναν οι Άγιοι και τι οικονομίες γινότανε έτσι ώστε και εμεῖς να ακολουθήσουμε αυτή την οικονομία που κάνανε τότε και να την μεταφέρουμε στην δικιά μας εποχή. Αυτά όλα θα αναλυθούν στην Σύναξη που θα κάνουμε στη Θεσσαλονίκη.          

https://www.youtube.com/watch?v=U9hFLtmhr1c

Για την Σύναξη: https://www.youtube.com/watch?v=IwVeruZv7yA

Πηγή: http://orthodox-voice.blogspot.gr/2017/03/blog-post_515.html

Είναι ανάγκη να επικρατήση το πνεῦμα τῆς ενότητος όλων τῶν ορθοδόξων (τῶν αντιοικουμενιστῶν λαϊκῶν και κληρικῶν, όλων τῶν βαθμίδων και όπου κι’ αν ανήκουν), προκειμένου να πολεμηθῆ η παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ. Κοινός μας στόχος είναι η πλήρη εκρίζωση αυτῆς τῆς παναιρέσεως, η επιστροφή τῆς αμόλυντης Ορθοδοξίας (που οι οικουμενισταί «επίσκοποι» τόσο πολύ μισοῦν), και η αποκατάσταση τῆς κοινωνίας όλων τῶν ορθοδόξων.

Γι’ αυτό είναι μεγάλη ευλογία η Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης τῆς 4^ης Απριλίου με θέμα ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

Ομοίως αναμένουμε να γίνει μία Ημερίδα Ορθοδόξων (αντιοικουμενιστῶν) Επισκόπων η οποία θα έχει ως στόχο την καταδίκη τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, όπως αναφέρει ο π. Παύλος Δημητρακόπουλος κατά την διάρκεια τῆς Ενημερώσεως με θέμα Οι καταστροφικές συνέπειες για την ορθοδοξία της «Αγίας και μεγάλης συνόδου» https://www.youtube.com/watch?v=9QrbgUZ1E_o  (στο 1:51:45).

Επειδή η ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζονται οι αποφάσεις της στην Εκκλησία τῆς Ελλάδος, χρειάζεται μεγάλος αγώνας όπως έκαναν οι Άγιοι Πατέρες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Παραθέτω το πρόγραμμα τῆς Ημερίδος τῆς Θεσσαλονίκης.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγένθυση

ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΣ ΕΤΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ

Διατυπωθεισῶν ὑπὸ τῆς αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ὅπως λαβοῦσα γνῶσιν διαπιστώσῃ, ἀποκηρύξῃ καὶ καταδικάσῃ αὐτὰς ὡς ἀντικειμένας τῇ ὀρθῇ διδασκαλίᾳ τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Κατατεθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Ν. Πήχου, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς «Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ» Λογγοβάρδας Πάρου.–

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε, Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως αὐτὴ λειτουργεῖ δυνάμει τοῦ Συνοδικοῦ τόμου τοῦ 1850 καὶ τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928 ἐκδοθέντων ἀμφοτέρων ὑπὸ τοῦ σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως,

Εὐλογεῖτε.

Διὰ τῆς παρούσης καταθέτω ἐνώπιόν σας, ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν σκανδαλισμὸν ἐμοῦ προσωπικῶς, τῆς συνοδείας μου, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ πλήθους κόσμου, ὁ ὁποῖος κλυδωνίζεται ταρασσόμενος ὡς ὑπὸ κυμάτων πολλῶν λόγῳ τῶν ἀλλεπαλλήλων ἑτεροδιδασκαλιῶν, αἱ ὁποῖαι διετυπώθησαν κατὰ καιροὺς ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον (ΑκΜΣ) τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης.

Ἐκ προοιμίου σᾶς ἀναφέρω, ὅτι τὰ ὅσα θὰ ἀναγνώσετε καταγγελλόμενα κατωτέρω δὲν εἶναι καρπὸς ἀντιπαθείας ἢ ἀπαρεσκείας εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου οὔτε κἂν πνεῦμα ἀντιλογίας ἢ ἄλλης τινὸς κακοθυμίας ἔναντι αὐτοῦ, ἡ νόμιμος δὲ προσφυγή μου εἰς Ὑμᾶς γίνεται καθηκόντως, μὲ πρόδηλον πνευματικὴν ἀνησυχίαν, μὲ πεποίθησιν ἀληθείας καὶ ἀπὸ ἔντονον καὶ δικαιολογημένον ἐνδιαφέρον. Κατανοῶ ἀπολύτως ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τελεῖ ὑπὸ αἰχμαλωσίαν. Ἡ σῴζουσα ἀλήθεια εἰς τὴν ἡνωμένην «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» εἶναι τὸ ζητούμενον, καὶ αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε νὰ καταφανῇ χωρὶς φόβον καὶ πάθος. Ἐκ παραλλήλου ἡ ἀναίρεσις ὑφ᾽ Ὑμῶν τῶν διατυπωθεισῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν θὰ προλάβῃ τὸ ἐπαπειλούμενον νέον σχίσμα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀνασκοποῦντες λοιπὸν τὴν μέχρι σήμερον πορείαν τοῦ παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας θὰ παρουσιάσωμεν μερικὰ σημεῖα, διὰ τῶν ὁποίων στοιχειοθετοῦνται αἱ ἑτεροδιδασκαλίαι αὐτοῦ.

1.α΄) Ὁ Παναγιώτατος, ἀπὸ τὰ χρόνια διευρύνσεως τῶν σπουδῶν του, εἰς τὴν διδακτορική του διατριβὴν μὲ τίτλον «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» ἐκθέτει τὰς ἀπόψεις του διὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας ποὺ ῥυθμίζουν τὰς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους διὰ τῶν ἑξῆς: «Δὲν δύναν­ται», γράφει, «νὰ ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καὶ πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν αἱ δι­α­τάξεις αἱ κανονίζουσαι τὰς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χρι­στιανῶν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους. Δὲν δύναται ἡ Ἐκ­κλησία νὰ ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τὴν εἴσοδον εἰς τοὺς ναοὺς τῶν ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ᾽ αὐ­τῶν συμπροσευχήν, καθ᾽ ἣν στιγμὴν αὕτη διὰ τῶν ἐκ­προσώπων αὐτῆς προσ­εύχεται ἀπὸ κοινοῦ μετ᾽ αὐτῶν διὰ τὴν τελικὴν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀ­γάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νὰ “ἀρ­δεύσῃ” πολλὰς κανονικὰς διατάξεις πρὸς “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁ­ρισμένων διατάξεων ἐπὶ τὸ φιλανθρωπότερον καὶ ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται καὶ δὲν πρέπει νὰ ζῇ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου».

Οἱ ἱ. Κανόνες, διὰ τοὺς ὁποίους γίνεται λόγος ἀνωτέρω, διὰ τῆς συνεχοῦς παραβάσεώς των ἔχουν καταργηθῆ ἐν τῇ πράξει. Ἡ ἑτεροδιδασκαλία ἔγινε πρᾶξις. Ἁπλῶς μὲ τὴν ΑκΜΣ ἔγινε προσπάθεια νὰ περιβληθῇ σιωπηλῶς μὲ συνοδικὸν κῦρος. Αἱ θέσεις αὐταὶ τοῦ Παναγιωτάτου δὲν ἀποτελοῦν ἑτεροδιδασκαλία, καὶ αἱ παραβάσεις ἱεροκανονικὰ παραπτώματα; Ἀσφαλῶς.

β΄) Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα οἱ ἱ. Κανόνες χαρακτηρίζονται ὡς μὴ ἔχοντες στοιχεῖα φιλανθρωπίας καὶ ρεαλισμοῦ. Ὅτι πάσχουν ἀπὸ ξηρασίαν, καὶ θὰ ἀναζωογονηθοῦν ἐὰν ποτισθοῦν μὲ νάματα ἀγάπης. Δηλαδή, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα παρήγαγε, τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, καρποὺς (τοὺς ἱ. Κανόνας) ἐστερημένους ζωογόνου ἀγάπης; Ὅμως αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων ξεκινοῦν μὲ τὸ «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν»· πῶς εἶναι δυνατὸν αἱ ἐκφάνσεις αὐταὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μὴ ἔχουν στοιχεῖα φιλανθρωπίας καὶ ρεαλισμοῦ, νὰ πάσχουν ἀπὸ ξηρασίαν καὶ νὰ ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ τὴν ζωογόνον ἀγάπην τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

2.α΄) Κατὰ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Φαναρίου 30-11-1998 ὁ Παναγιώτατος προσ­φωνῶν τὴν Παπικὴν ἀντιπροσωπείαν λέγει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς· «Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler καὶ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ οἱ ἀποτελοῦντες τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, …Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζητήσεις εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων. …Εἴθε νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἴδωμεν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν» (περ. «Ἐπίσκεψις» τ. 563/1998, σελ. 22-29).

Παρατηροῦμεν εἰς τὸ ἀπόσπασμα αὐτό, ὅτι ἡ τοποθέτησις τοῦ Παναγιωτάτου ἔναντι τῶν ἱ. Κανόνων δὲν παραμένει ἁπλῶς ἡ ἰδία ἀλλὰ ἐπεκτείνεται ἀκόμη καὶ εἰς τὰ πρόσωπα τῶν θεοφόρων πατέρων, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως». Οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ὡς πύργοι ἄσειστοι καὶ ὡς ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος, κατὰ τὸν ὑμνῳδόν, φωτίζουν τὸν δρόμον ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθῶμεν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἶναι «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως». Νὰ εἴπωμεν, ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἐπεκτείνεται καὶ εἰς τοὺς ἀναριθμήτους μάρτυρας καὶ ὁσιομάρτυρας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ τίμιον αἷμά τους ἐπότισαν καὶ ποτίζουν τὸ ἀειθαλὲς δένδρον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἡ θέσις αὐτὴ ἑτεροδιδασκαλία;

β΄) Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα διαβάζουμε, ὅτι ὁ Παναγιώτατος διατυπώνει ἐνώπιον τῆς Παπικῆς ἀντιπροσωπείας τὴν εὐχὴν «νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἴδωμεν καὶ τὴν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν». Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάσχει κατὰ τὴν ἑνότητά της καὶ δὲν εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως μέχρι τώρα πιστεύομεν; Ἡ ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησιας εἶναι νεκρὰ καὶ περιμένει τὴν ἀνάστασίν της;

γ΄) Ὁ Παναγιώτατος τὸ 1991, ὡς μητροπολίτης Φιλαδελφείας, μιλώντας σὲ παπικούς, εἶχε διατυπώσει μίαν διαφοροποιημένην ἀπὸ τὰ Ὀρθόδοξα δεδομένα Ἐκκλησιολογίαν· «Δὲν εἶναι δυνατό», εἶπε, «νὰ θεωρήσουμε ὅτι, εἴτε ἐμεῖς οἱ Ὀρ­θόδοξοι, εἴτε ἐσεῖς οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἔχουμε ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία τὴν διαδοχὴ τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 464/1-7-1991, σ. 9). Ὥστε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ ὄντως Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπώλεσε τὴν αὐτοσυνειδησίαν της, εἶναι νεκρὰ καὶ περιμένει διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ δῇ τὴν ἀνάστασίν της; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

3. α΄) Ὁ Παναγιώτατος πραγματοποιῶν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τὸ Βατικανὸν τὴν 27-6-1995 καὶ ὁμιλῶν σὲ νεαροὺς παπικοὺς εἶπε μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς· «Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα καὶ ἀγαπητά…, συνεορτάζομεν ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις (ἐννοεῖ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ῾Ρώμης). Θεοῦ τὸ δῶρον… Ἑορτάζομεν, διότι εἴμεθα ἡ ἐπὶ γῆς πορευομένη κοινωνία τῶν Ἁγίων…, εἶναι δὲ ἡ ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας πεπληρωμένη ὅταν εἶναι παροῦσα καὶ συνεορτάζουσα ἡ νεολαία… Ἐλάβατε διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φέρετε ἐν τῇ ψυχῇ καὶ τῷ μετώπῳ ὑμῶν τὰ σημεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 520/31-7-1995, σσ. 19, 20, 5 καὶ 6).

Δηλαδή, δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε; Ἀπὸ πότε ἀπέκτησαν Χάριν τὰ μυστήρια τῶν Παπικῶν; Αὐτὴν τὴν παρακαταθήκην παρελάβομεν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

4. α΄) Ὁ Παναγιώτατος κατὰ τὴν ὁμιλίαν του τὴν 4-11-1994, σὲ διαθρησκειακὴν συνάντησιν εἰς τὴν ἰταλικὴν πόλιν Riva del Garda, ὅπου ὡμίλησε σὲ παρισταμένους ἡγέτας διαφόρων θρησκειῶν, εἶπε· «Πρέπει νὰ συμβάλωμεν ὥστε νὰ φέρωμεν εἰς τὸ προσκήνιον τὰς πνευματικὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. Πράγματι, διὰ τὸν λόγον αὐτὸν συνεκεντρώθημεν ἐδῶ! Αὐτὸς εἶναι ἕνας τρόπος, διὰ τοῦ ὁποίου ἡμεῖς οἱ κληρικοὶ δυνάμεθα νὰ βοηθήσωμεν αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν. Ἡ βαθεῖα καὶ σταθερὰ πνευματικότης μας ἔρχεται εἰς ὀξεῖαν ἀντίθεσιν μὲ τὸν ἐγκόσμιον χαρακτῆρα τῆς συγχρόνου πολιτικῆς. …Αὐταὶ αἱ δυνατότητες ἀνακύπτουν ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν φύσιν τῆς ἰδιότητος ποὺ φέρομεν, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὡς κλητοὶ τοῦ Θεοῦ. Ὡς μία κοινότης πίστεως δυνάμεθα νὰ ἀντιμετωπίσωμεν τὸν κοσμικὸν οὐμανισμὸν καὶ τὸν ἐθνικισμὸν μὲ ἀγάπην, μὲ πνεῦμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τὸν ὑγιῆ σεβασμόν μας πρὸς τὴν παράδοσιν. Ἀλλὰ τοῦτο δυνάμεθα νὰ ἐπιτύχωμεν μόνον ἐὰν εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, “Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων”, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι καὶ Ἰνδουϊσταί, Βουδδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…» (περιοδικὸν «Ὀρθοδοξία» τοῦ Πατριαρχείου, τ. Ὀκτωβρ.-Δεκεμβρίου 1994, κατὰ μετάφρασιν). Ἀγαστὴ συνεργασία τῶν κληρικῶν μὲ τοὺς κυβερνήτας τῶν λαῶν ὑπὸ τὸ προπέτασμα τῆς ἀγάπης!

Δηλαδή, ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστὸς ἔχασε τὸ φῶς του, τὰς πνευματικάς του ἀξίας, ἔγινε φανάρι ποὺ τρεμοσβήνει, καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀπέμεινεν εἶναι «νὰ φέρωμεν εἰς τὸ προσκήνιον τὰς πνευματικὰς ἀρχὰς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης»;

Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα καλεῖ νὰ ἑνωθοῦν «ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, “Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων”, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι καὶ Ἰνδουϊσταί, Βουδδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…». Κύριε, ἐλέησον!… Δηλαδὴ εἰς τὸν ἴδιον Θεὸν πιστεύουν Χριστιανοί, Μουσουλμᾶνοι, Ἰνδουϊσταί, Βουδισταὶ καὶ Κομφουκιανισταί…; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

Δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ Παναγιωτάτου πάσχει· δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος, εἶναι Οἰκουμενιστική.

β΄) Ὁμιλῶν ὁ Παναγιώτατος τὴν 20-12-2001 εἰς τὴν Α΄ Διαθρησκειακὴν Συνάντησιν τῶν Βρυξελλῶν καὶ ἀπευθυνόμενος σὲ ἐκπροσώπους τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν χρησιμοποίησε ὁμοειδῆ Θεολογία καὶ διὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους (Ἰουδαϊσμοῦ, Μουσουλμανισμοῦ, Χριστιανισμοῦ) καὶ εἶπε· «Παρακαλοῦμεν θερμῶς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους νὰ δώσωμεν εἰς τοὺς πιστούς μας καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἀνόθευτον τὸ εἰρηνοποιὸν μήνυμα τοῦ ἑνὸς καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνεκέν­τρωσεν ἐν τῇ ἀγάπῃ Του ἐνταῦθα. …Ἡμεῖς οἱ πιστεύοντες εἰς ἕνα προ­σω­πι­κὸν Θεὸν ἔχομεν τὴν ἐμπειρίαν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ καὶ τῆς εἰρήνης, ἡ ὁποία ἐγκαθίσταται εἰς τὴν ψυχήν μας καὶ πληροῖ καὶ ἀναπαύει αὐτήν, ὅταν ἀποκαθίσταται ἡ κοινωνία τῶν προσωπικῶν ὑπάρξεων τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ μεγάλου Θεοῦ… Ἐὰν σταθῶμεν μὲ τὸ προσῆκον δέος ἀπέναντι τῶν προσωπικῶν ἀναζητήσεων ἑκάστης ψυχῆς, ἡ ὁποία, γεννηθεῖσα εἰς ὡρισμένην θρησκευτικὴν παράδοσιν, ἀνοίγει τὰς πτέρυγάς της διὰ νὰ πετάξῃ εἰς ἀναζήτησιν τοῦ Ἠγαπημένου, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀνθρώπινον χρέος νὰ σεβασθῶμεν ἀπολύτως τὴν προσωπικὴν πορείαν ἑκάστου πρὸς τὴν ὑπερτάτην ἀγάπην. Τότε ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχὴν αὐτὴν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καὶ προσευχῇ τὴν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μὲ ἡμᾶς (τοὺς Χριστιανοὺς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τὸν Ἰουδαϊσμὸν ἢ τὸ Ἰσλάμ), διότι ὁ Ἠγαπημένος Θεός, ὁ Κύριός της, τὴν ἀναμένει καὶ θὰ τῆς δείξῃ τὸν δρόμον. Δὲν χρειάζεται ἀπὸ μέρους ἡμῶν οὐδεμία βία, οὐδεμία πίεσις, μόνον στοργὴ καὶ εἰρήνη» (περιοδικὸν «Ἐπίσκεψις» τ. 603/31-12-2001).

Ἔχουν λοιπὸν καὶ οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Μουσουλμᾶνοι τὴν ἐμπειρίαν τοῦ ἑνὸς προσωπικοῦ Θεοῦ, τοῦ πλήρους ἀγάπης ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ; Ἔτσι κατανοεῖ ὁ Παναγιώτατος τὸ «Τζιχάντ» τῶν μουσουλμάνων ἢ τὰς ἐκκαθαριστικὰς ἐπιχειρήσεις τῶν Ἰσραηλιτῶν; Ἡ θεολογία τοῦ Παναγιωτάτου δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Εἶναι ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὴν βλάσφημον θεωρίαν τῶν Ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, τὴν ὁποίαν διετύπωσεν ὁ Γάλλος Ἰσλαμολόγος Louis Massignon (1883-1962), δι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ θεολογία του παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον τοιαύτην. Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

5. α΄) Συνεπὴς πρὸς τὴν καινοφανῆ ἐκκλησιολογίαν του, ὁ Παναγιώτατος ἔχει παραιτηθῆ ἀπὸ τὴν θεόθεν καθωρισμένην ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς…» (Ματθ. 28,19). Δὲν ἐπιδιώκει νὰ ὁδηγήσῃ ἑ­τεροδόξους καὶ ἑτεροθρήσκους εἰς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ διεκήρυξε «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» εἰς τὸ Durban τῆς Ν. Ἀφρικῆς τὴν 17-3-2001 σὲ μήνυμά του μὲ τὴν εὐκαιρίαν Παγκοσμίου Διασκέψεως λέγοντας· «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἐπιδιώκει νὰ πείσῃ τοὺς ἄλλους περὶ συγκεκριμένης τινὸς ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἢ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νὰ τοὺς μεταστρέψῃ εἰς συγκεκριμένον τινὰ τρόπον σκέψεως» (ἱστοσελίδα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας· www.orthodoxa.org/GB/patriarchate/speech/­statement.htm). Εἰς τὴν θείαν ὅμως λειτουργίαν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τὴν εὐχὴν ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὸν καθαγιασμόν, παρακαλοῦμεν τὸν Κύριον λέγοντες· «τοὺς ἐσκοτισμένους ἐπισυνάγαγε· τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικὴ καὶ ἀποστολική Ἐκκλησία». Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; διὰ τῆς σιωπῆς καὶ ὄχι διὰ τῆς μαθητείας καὶ τοῦ κηρύγματος; Διὰ τῆς σιωπῆς θὰ γίνῃ ἡ εἰσδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἑτεροθρήσκων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει «ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ» (Ρωμ. 10, 17). Εἰς τὴν Κόρινθον ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λαμβάνει συγκλονιστικὸν μήνυμα ἀπὸ τὸν Κύριον· «… μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς» (Πραξ. 18, 9). Δὲν εἶναι ἡ θέσις αὐτὴ τοῦ Παναγιωτάτου καταστρατήγησις Κυριακῆς ἐντολῆς; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἑτεροδιδασκαλία;

β΄) Ὁ Παναγιώτατος προσφέρει ὡς δῶρον τὸ Κοράνιον καὶ τὸ ὀνομάζει ἱερὸν καὶ ἅγιον. Τὴν 29-10-2009 μετέβη εἰς τὴν Ἀτλάντα τῶν Η.Π.Α., ἐπισκέφθηκε τὸν πρόεδρον τῆς Coca-Cola κ. Muhtar Kent καὶ τοῦ προσέφερεν ἕνα Κοράνιον λέγοντας· «Ἔχω ἕνα μικρὸ ἀναμνηστικό. Μικρὸ καὶ σπουδαῖο. Ἀναμνηστικὸ (γιὰ) τὸν Muhtar. Αὐτὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Κοράνιο, τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας» (www.youtube.com/watch?v=­5p7DqpeTJM8). Δυστυχῶς τὴν χειρονομίαν αὐτὴν τὴν ἐμιμήθησαν καὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἐπὶ μεγάλῳ σκανδαλισμῷ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν.

γ΄) Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προωθεῖ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν προωθοῦσε ἀρχικὰ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960, τὸν στόχον του ὅ­μως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον (1965) καὶ τὸν ἀπεδέ­χθη ὁ μακαριστὸς πατριάρχης Ἀ­θηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατρι­αρχεῖον μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 150 πρωτ. 420/26-5-1995 ἐγκύκλιόν του ἔκανε λόγον διὰ «τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα». Ἀγνοεῖ ὁ Παναγιώτατος ἢ περιφρονεῖ τὰ περὶ τούτου διακελευόμενα ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

6. ῾Ο Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ παλαιότερον δημοσίευμά του εἰς τὸ Ρωμαιοκαθολικὸν περιοδικὸν «The National Catholic Reporter» (in the January 21, 1977) ἔγραψε τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ τῶν προθέσεών του διὰ τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον: «Οἱ δικοί μας στόχοι εἶναι ἴδιοι μὲ αὐτοὺς τοῦ πάπα Ἰωάννου 23ου νὰ ἐκσυγχρονίσωμεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ προωθήσωμεν τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος θὰ σημάνῃ τὸ ἄνοιγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί́ας εἰς τὰς μὴ Χριστιανικὰ́ς θρησκείας καὶ εἰς ὁλό́κληρον τὴν ἀνθρωπό́τητα. Αὐτὸ́ σημαί́νει μί́αν νέ́αν στάσιν ἔ́ναντι τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Βουδισμοῦ́, τοῦ σύγχρόνου πολιτισμοῦ́ καὶ ὅ́σον ἀφορᾷ́ τὰς ἐπιδιώ́ξεις διὰ ἀδελφό́τητα χωρὶ́ς ρατσιστικὰ́ς διακρί́σεις … μὲ ἄ́λλα λό́για θὰ σημά́νῃ τὸ τέ́λος δώ́δεκα αἰώ́νων ἀπομονώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί́ας». Συνεπῶς «ὅπερ ἔδει δεῖξαι»!

Tὸ Ἀγγλικὸ κείμενο ἔχει ὡς ἑξῆς· In an article dating back from when Ecumenical Patriarch Bartholomew was still a Metropolitan, in the journal The National Catholic Reporter, the Patriarch said the following, revealing his intentions for the Pan-Orthodox Council: “Our aims are the same an John’s (Pope John XXIII): to update the Church and promote Christian unity… The Council will also signify the opening of the Orthodox Church to non-Christian religions, to humanity as a whole. This means a new attitude toward Islam, toward Buddhism, toward contemporary culture, toward aspirations for brotherhood free from racial discrimination…in other words, it will mark the end of twelve centuries of isolation of the Orthodox Church.”[4]

[4] “Council Coming for Orthodox”, interview by Desmond O’Grady, The National Catholic Reporter, in the January 21, 1977 edition. See also:http://orthodoxinfo.com/ecumenism/towards.aspx.

Μακαριώτατε, Ἅγιοι Συνοδικοί.

Ἐκ τῶν παρατεθέντων ἀνωτέρω σταχυολογημάτων ἀποδεικνύεται, ὅτι ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος εἶχε τὴν ἀτυχῆ ἔμπνευσιν νὰ διατυπώσῃ ἑτεροδιδασκαλίας καὶ νὰ ὑποπέσῃ οὕτως εἰς σωρείαν ἱεροκανονικῶν παραβάσεων, αἱ ὁποῖαι καταδικάζονται ὑπὸ τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων ἱερῶν Κανόνων.

στ΄ Κανὼν τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αἱρετικοὺς δὲ λέγομεν, τούς τε πάλαι τῆς Ἐκκλησίας ἀποκηρυχθέντας, καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ᾽ ἡμῶν ἀναθεματισθέντας· πρὸς δὲ τούτοις, καὶ τοὺς τὴν πίστιν μὲν τὴν ὑγιῆ προσποιουμένους ὁμολογεῖν, ἀποσχίσαντας δὲ καὶ ἀντισυνάγοντας τοῖς κανονικοῖς ἡμῶν ἐπισκόποις».

ι΄ Ἀποστολικός· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικοῦ ἢ ἀφωρισμένου δι᾽ ἀφορισμοῦ τιμωρεῖται».

με΄ Ἀποστολικός· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικῶν συνεπάγεται ἀφορισμὸν διὰ κληρικούς, ἀλλ᾽ οὗτοι ἐπὶ πλέον καθαιροῦνται ἐὰν δεχθῶσι τοὺς αἱρετικοὺς ὡς κληρικούς».

ξδ΄ Ἀποστόλων· «Συμπροσευχὴ μεθ᾽ αἱρετικῶν συνεπάγεται ἀφορισμὸν οἴκοι. Ἐὰν γίνῃ εἰς συναγωγὴν Ἑβραίων ἢ αἱρετικῶν, συνεπάγεται καθαίρεσιν διὰ κληρικὸν καὶ ἀφορισμὸν διὰ λαϊκόν».

στ΄ Λαοδικείας· «Αἱρετικοὶ μὴ ἀπαρνούμενοι τὴς αἵρεσιν ἑαυτῶν ἐμποδίζονται εἰσελθεῖν εἰς Ναὸν Ὀρθόδοξον».

ξη΄ Ἀποστόλων· «Χειροτονία, βάπτισμα κ.λπ. μυστήρια αἱρετικῶν ἄκυρά εἰσι».

ιδ΄ Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου· «Γάμος μεθ᾽ αἱρετικῶν ἢ ἀλλοθρήσκων ἀπαγορεύεται».

ρλα΄, ρλβ΄, ρλγ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)· κανόνες οἱ ὁποῖοι ὑπενθυμίζουν τὸ ἱερὸν χρέος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν αἱρετικῶν (τῶν πεπλανημένων) εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ζ΄ Ἀποστόλων· «Εἴτις Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσῃ, καθαιρείσθω».

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι τὸ Πανάγιον Πνεῦμα δὲν συνηγορεῖ εἰς τὴν καταπάτησιν τῶν ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν ἐπίπνοιάν Του διετυπώθησαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως.

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι οἱ Κανόνες τῶν Ἱερῶν Σύνόδων εἶναι Ἁγιοπνευματικοὶ καὶ διατυπώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας μὲ φιλανθρωπίαν, ἀγάπην καὶ ρεαλισμόν, αἰσθανόμεθα δὲ τὴν ζωογόνον δρόσον καὶ τὴν διαχρονικότητά των ὅταν καλούμεθα νὰ τοὺς ἐφαρμόσωμεν, χωρὶς νὰ χρειάζωνται ἀναζωογόνησι ἀπὸ τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐπειδὴ φρονοῦμεν ὅτι διὰ τῶν ἀνωτέρω ἑτεροδιδασκαλιῶν καὶ τῶν ἱεροκανονικῶν παραπτωμάτων τοῦ Παναγιωτάτου ἐπέρχεται μεγάλος σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, μὲ ὁρατὸν πλέον τὸν κίνδυνον σχίσματος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπειδὴ πιστεύομεν ὅτι, ἀκολουθοῦν καὶ μερικοὶ ἄλλοι κληρικοὶ τὸν Παναγιώτατον εἰς τὰς ἱεροκανονικὰς του παραβάσεις καὶ ὑπάρχῃ κίνδυνος αὐτὸ νὰ γενικευθῇ καὶ νὰ γίνͺῃ θεσμὸς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ἐπειδὴ διὰ τῆς συγκλήσεως τῆς ΑκΜΣ, τῆς ὑπὸ ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων –ὅπως ἀπεδείχθη– ἐπιβληθείσης, ἔγινε προσπάθεια νὰ περιβληθοῦν μὲ Συν­οδικὸν κῦρος ὅλα τὰ μέχρι σήμερα ἀντικανονικῶς λεχθέντα καὶ πραχθέντα ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, διὰ νὰ μένουν ἀναντίρρητα εἰς διηνεκές.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Παρακαλοῦμεν τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως συσκεφθεῖσα καθ᾽ ἑαυτὴν διαπιστώσῃ καὶ κάνῃ δεκτὴν τὴν κατάγνωσιν τῶν ἀνωτέρω ἑτεροδιδασκαλιῶν, ἀποκηρύξῃ δὲ καὶ καταδικάσῃ αὐτὰς ὡς ἀντικειμένας τῇ ὀρθῇ διδασκαλίᾳ τῆς κατὰ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἐφαρμοσθῶσι τὰ ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν νὰ κοπάσῃ ὁ κλυδωνισμὸς ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πλείονα στοιχεῖα θὰ καταθέσω διὰ λεπτομεροῦς Ὑπομνήματός μου, ὅταν κληθῶ ὑπὸ τοῦ Ἀνακριτοῦ. Μάρτυρας προτείνω τοὺς κατωτέρω:

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ:

Σεβ. Μητροπολίτην Κονίτσης κ. Ἀνδρέαν, ΚΟΝΙΤΣΑΝ,

Σεβ. Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐστάθιον ΣΠΑΡΤΗΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Ἠλείας κ. Γερμανόν, ΠΥΡΓΟΝ,

Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον, ΝΑΥΠΑΚΤΟΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ΠΕΙΡΑΙΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, Ν. ΣΜΥΡΝΗΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Γλυφάδας κ. Παῦλον, ΓΛΥΦΑΔΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ΚΥΘΗΡΑ,

Σεβ. Μητροπολίτην Αἰτωλίας κ. Κοσμᾶν, ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίαν, ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΝ,

Σεβ. Μητροπολίτην Μόρφου κ. Νεόφυτον – ΜΟΡΦΟΥ Κύπρου,

Σεβ. Μητροπολίτην Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιον – ΛΕΜΕΣΟΝ Κύπρου,

Σεβ. Μητροπολίτην Ἀντινόης Παντελεήμονα Λαμπαδάριον – ΚΑΛΥΜΝΟΝ                                                                                               <metropolitanantinoes@gmail.com>.

ΚΑΘΗΓΗΤΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ:

Πρωτοπρεσβύτερον π. Γεώργιον Μεταλληνόν, Ὁμ. Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,

Πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρον Ζήσην, Ὁμ. Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.,

κ. Δημήτριον Τσελεγγίδην, Ὁμ. Καθηγητὴν Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.,

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥΣ – ΙΕΡΕΙΣ – ΜΟΝΑΧΟΥΣ:

Ἀρχιμ. π. Ἀθανάσιον Ἀναστασίου, Προηγούμενον τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, Καλαμπάκαν,

Ἀρχιμ. π. Μάξιμον Καραβᾶν, Ἡγούμενον Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Ἑορδαίας, Πτολεμαΐδα

Ἀρχιμ. π. Γρηγόριον Χατζηνικολάου, Ἡγούμενον Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Τριάδος Γατζέας Βόλου,

Ἀρχιμ. π. Σαράντην Σαράντον, Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἀμαρούσιον

Ἀρχιμ. π. Νικόδημον Πετρόπουλον, Προϊστάμενον ἱ. Ν. Ἁγίου Παύλου Πατρῶν – Πάτρας,

Ἀρχιμ. π. Παῦλον Δημητρακόπουλον, Θεολόγον (Mr Θεολογίας), Διευθυντὴν τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Πειραιᾶ

Ἀρχιμ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρον, Ἱεροκήρυκα, Ἱ. Μητροπόλεως Κονίτσης, Κόνιτσαν,

Ἀρχιμ. π. Κύριλλον Κωστόπουλον, (Dr. Θεολογίας) Ἱεροκήρυκα Ἱ. Μητροπόλεως Πατρῶν, Ἀσημάκη Φωτήλα 14-16 – τ.κ. 262 24 Πάτρας,

Πρωτ/ρον π. Πέτρον Heers, διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ, e-mail: info@ uncutmountain.com,

Πρωτ/ρον π. Ἀναστάσιον Γκοτσόπουλον, Θεολόγον, (Μr. Θεολογίας), ἐφημέριον Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, Πάτρας,

Πρωτ/ρον π. Ἄγγελον Ἀγγελακόπουλον, Θεολόγον, κληρικὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Πειραιᾶ

ὁσ. Μοναχὸν Ἀρσένιον Βλιαγκόφτην, Ἱ. Μονὴν Ἁγ. Ἀρσενίου Καπαδόκου, Βατοπέδι Χαλκιδικῆς.

ὁσ. Μοναχὸν Ἐπιφάνιον Καψαλιώτην, Καψάλαν Ἁγίου Ὄρους, Καρυὰς

ὁσ. Μοναχὸν Δαμασκηνόν, Κελλίον Φιλαδέλφου Ἁγίου Ὄρους, Καρυὰς

ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ:

κ. Σταῦρον Μποζοβίτην, Θεολόγον – Συγγραφέα, μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», – Ἰσαύρων 42, Ἀθήνας

κ. Νικόλαον Σαββόπουλον, Θεολόγον, Ἐπιδαύρου 1, Ἁλμυρὴ Γαλατακίου, 201 00 Κόρινθον

κ. Δημήτριον Ρίζον, τηλ. 23850-28940, Φλώριναν,

κ. Ἰωάννην Τάτσην, Καρτάλη 12Α, 453 32 Ἰωάννινα, thriskeftika.­blogspot.­com/. τηλ. 26510-68589

ΘΕΟΛΟΓΟΥΝΤΑΣ:

κ. Δημήτριον Νατσιόν, Διδάσκαλον, Μεσημβρίας 20, 611 00 Κιλκὶς

κ. Βασίλειον Κερμενιώτην, Ἐκπαιδευτικόν, Κ. Ἀδαμοπούλου 11, 502 00 Πτολεμαΐδα

Λογγοβάρδᾳ τῇ 25 Φεβρουαρίου 2017

Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τα–

ρασίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Μετὰ σεβασμοῦ

† Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Ν. Πῆχος

Ἡγούμενος Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς

«Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ» Λογγοβάρδας

Πάρου

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/03/blog-post_94.html

Πρωτοπρεσβύτερος
Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς
Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
18ο χλμ. Θεσσαλονίκης-Περαίας
570 19 Ν. Ἐπιβάται
ΤΗΛ.: 23920.24865 FAX: 23920.27402

Θεσσαλονίκη 14.03.2017

Παναγιώτατον
Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης
κ. Ἄνθιμον

Ἐνταῦθα

Θέμα: Ἀπάντηση στὰ διωκτικὰ δικαστικὰ ἔγγραφα τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης

Παναγιώτατε,

Μετὰ τὴν δι᾽ ἐπιστολῆς γνωστοποίηση ὅτι προέβην σὲ διακοπὴ τῆς μνημόνευσης τοῦ ὀνόματός σας ὡς ἐπισκόπου κατὰ τὴν τέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (5-3-2017), τὴν ὁποία ἐπιστολὴ ἐλάβατε μέσῳ γραφείου ταχυμεταφορῶν τὸ μεσημέρι τῆς ἑπομένης (6-3-2017), μοῦ ἀποστείλατε κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον δύο ἔγγραφα τὸ πρωΐ τῆς ἑπομένης ἡμέρας (9.30 π.μ. 7-3-2017).

Μὲ τὸ ἕνα ἔγγραφό σας (ἀριθμ. πρωτ. 163, 6-3-2017) μοῦ ἀνακοινώσατε ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς λήψεως τοῦ ἐγγράφου δὲν ἔχω τὴν πνευματικὴ καὶ κανονική σας ἄδεια νὰ ἱερουργῶ καὶ νὰ ὁμιλῶ στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ὅπως ἐπίσης καὶ σὲ οἱονδήποτε ἄλλο ναὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μὲ τὸ δεύτερο ἔγγραφο (ἀριθμ. πρωτ. 164, 6-3-2017), διογκωμένο μὲ ἄσχετα γραφικά, συνοδικὰ καὶ πατερικὰ χωρία, ὡς καὶ μὲ σχόλια Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων σὲ διάφορους ἱστοτόπους, μοῦ ἀνακοινώνετε ὅτι, μὲ βάση τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς διατάξεις τοῦ Νόμου 5383/1932 «Περὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας», ἀσκεῖτε κανονικὴ δίωξη ἐναντίον μου γιὰ κατονομαζόμενα πέντε κανονικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα, ἤτοι: α) σχίσμα, β) ἀπείθεια καὶ καταφρόνηση τῆς προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, γ) σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν, δ) ἐξύβριση καὶ συκοφαντία καὶ ε) φατρία (σελ. 13 ἐγγράφου). Συμπερασματικὰ στὸ τέλος προσθέτετε καὶ ἄλλα ἐπιτίμια, ὅπως τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας καὶ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ ὀφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου καὶ ἐντέλλεσθε «ὅπως ἀνυπερθέτως ἐντὸς πέντε (5) ἡμερῶν ἀπὸ τῆς λήψεως τοῦ ἐγγράφου» ἀπαντήσω ἐγγράφως στὶς κατηγορίες ποὺ μοῦ ἀποδίδονται.

Ἐπ᾽ αὐτῶν σᾶς γνωρίζω τὰ κατωτέρω, τὰ ὁποῖα δὲν ἀποτελοῦν ἀποδοχὴ τῆς ἀντικανονικῆς δικαστικῆς δίωξης ποὺ ἀσκεῖτε, ἀλλὰ ἐνημέρωση ὑμῶν καὶ τῶν συνεργατῶν σας, ὡς καὶ τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως αὐτοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, γιὰ τὴν ἄδικη, ἀντικανονική, ἀντορθόδοξη, οἰκουμενιστική, ἄκριτη, βιαστική, σκόπιμη καὶ στοχευμένη δίωξή μου.

1. Ἐσπευσμένη καὶ ἐκδικητικὴ ἡ δίωξη. Ἐπωμίζονται μεγάλο βάρος. Ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες λύσεις

Προκαλεῖ ἐν πρώτοις ἐντύπωση ἡ ἄμεση καὶ ταχύτατη σύνταξη τῶν ἐγγράφων τῆς δίωξης. Οἱ συνεργάτες σας ἦσαν κυριολεκτικὰ μὲ τὸ δάκτυλο στὴν σκανδάλη· εἶχαν ἕτοιμα τὰ ἔγγραφα καὶ οὔτε ἐδιάβασαν καθόλου τὸ ἰδικό μου ἔγγραφο, ὅπου ἐξηγοῦσα τοὺς θεολογικοὺς καὶ κανονικοὺς λόγους τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου. Μὲ αὐτὰ θὰ ἀσχολούμαστε τώρα; Σημασία ἔχει νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ στόχος· ἡ φίμωση τοῦ π. Θεοδώρου, ἡ ἐκδίωξή του ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ὥστε νὰ μὴν ἔχει ἐκκλησιαστικὸ ἀκροατήριο, νὰ ἀπομονωθεῖ καὶ νὰ μὴν ἀκούγονται ὅσα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης λέγει καὶ διδάσκει. Καὶ μόλις ὁ στόχος πρόβαλε, πάτησαν τὴν σκανδάλη, ἐφαρμόζοντας τὴν λαϊκὴ παροιμία «λαγὸς τὴν φτέρη κούναγε, κακὸ τῆς κεφαλῆς του».

Σὲ ποιῶν κεφάλια βέβαια θὰ στραφεῖ τὸ κακὸ ὁ Θεὸς γνωρίζει, καὶ ἐμεῖς τὸ ἀπευχόμαστε· ἀντίθετα εὐχόμαστε γιὰ μετάνοια καὶ ἐπίγνωση τῆς κακῆς, ἀντορθόδοξης, ἀντιπατερικῆς, μεταπατερικῆς, αἱρετικῆς πορείας. Οὔτε κάποιες στιγμές, κάποιες ὧρες, κάποιες ἡμέρες, κάποιες ἑβδομάδες, περίσκεψης καὶ περισυλλογῆς μεσολάβησαν. Ἀλλὰ ὅπως μοῦ τηλεφώνησε εὐλαβὴς Ὀρθόδοξος πιστὸς αὐτὸ ἐθύμιζε τό «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Μακάρι νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε μέτοχοι τῶν παθημάτων τοῦ ἀδίκως ὑπὸ ἀρχιερέων καὶ πρεσβυτέρων διωχθέντος καὶ παθόντος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί θὰ ἐγίνετο, ἂν ἀνεβάλλετο ἐπ᾽ ὀλίγον ἡ ἔναρξη τῆς δίωξης, καὶ ἐδίδετο χρόνος γιὰ περίσκεψη, συμβουλευτικὲς διασκέψεις, ἐκτίμηση τῶν συνεπειῶν; Ἂν ἐξακολουθοῦσε ὁ π. Θεόδωρος νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ ὁμιλεῖ μερικὲς ἀκόμη ἑβδομάδες, κοντὰ στὶς ὑπερχίλιες ἑβδομάδες ποὺ διακονεῖ ἐπὶ εἴκοσι τέσσερα ἔτη (24) στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, ἀπὸ τὸ 1993. Ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ἐμπάθεια, ὁ φθόνος εἶναι κακοὶ σύμβουλοι. «Φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε προτιμᾶν τὸ συμφέρον», κατὰ τὸν ὕμνο τῆς Μ. Ἑβδομάδος[1].

Σᾶς εἶχα ὑποδείξει, Παναγιώτατε, τὴν ἐνδεδειγμένη λύση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου μὲ βάση τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς ὁποίους τολμᾶτε καὶ ἐπικαλεῖσθε, ἐνῶ τοὺς κουρελιάσατε καὶ τοὺς κουρελιάζετε διαχρονικά, σεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας Οἰκουμενιστές. Ἐπειδὴ δὲν περίμενα νὰ μὲ ἐπαινέσετε, ὅπως ἐπιτάσσει ὁ 15ος κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου, σᾶς παρεκάλεσα νὰ μὴν ἀσκήσετε δίωξη ἀντικανονική, ἀλλὰ νὰ μὲ ἀφήσετε νὰ λειτουργῶ καὶ νὰ ὁμιλῶ στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, χωρὶς νὰ μνημονεύω τὸ ὄνομά σας. Τὸ ἔπραξαν πολλοὶ συνεπίσκοποί σας στὸ παρελθόν, ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅταν τοῦ ἔκοψαν ἐπὶ τρία ἔτη οἱ Ἁγιορεῖτες τὸ μνημόσυνο (1969-1972), ἀλλὰ καὶ σήμερα στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας, τοῦ ὁποίου τὸ μνημόσυνο διέκοψε ἡγούμενος μοναστηρίου τῆς ἐπαρχίας του ἀπὸ τὸν περασμένο Αὔγουστο (2016), δὲν ἄσκησε δικαστικὴ δίωξη. Λέγεται μάλιστα καὶ αὐτὸ δείχνει σύνεση καὶ φόβο Θεοῦ, ὅτι ἀπαντώντας σὲ ὑποδείξεις ἄλλων ἐπισκόπων νὰ λάβει μέτρα ἐναντίον του ἀπήντησε θεοδιδάκτως: «Καὶ ἂν ἔχει δίκαιο, πῶς ἐγὼ θὰ γίνω θεομάχος;» Μὲ αὐτὸ θυμόμαστε τὸ ἐπεισόδιο καὶ ὅσα εἶπε στὸ παράνομο συνέδριο τῶν Ἰουδαίων ὁ Φαρισαῖος Γαμαλιήλ, «νομοδιδάσκαλος τίμιος παντὶ τῷ λαῷ», γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸ φονικὸ μῖσος τῶν ὑπολοίπων μελῶν τοῦ δικαστηρίου ἐναντίον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στοὺς ὁποίους εἶχαν δώσει ἐντολὴ νὰ μὴ κηρύσσουν καὶ νὰ μὴ διδάσκουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τώρα παραγγέλλετε καὶ σὲ μᾶς νὰ μὴ διδάσκουμε γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας καὶ ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ καταλύει τὴν μοναδικότητα τῆς σωτηρίας ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ· «Οὐ παραγγελίᾳ παρηγγείλαμεν ὑμῖν μὴ διδάσκειν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τούτω;». Μᾶς κατηγορεῖτε γιὰ ἀνυπακοὴ καὶ ἀπειθαρχία, γιατὶ δὲν ἀκούσαμε τὶς παράνομες ἐντολές σας, ἀλλὰ ἀκολουθήσαμε αὐτὸ ποὺ ἀπήντησαν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». Τότε βρέθηκε ὁ τίμιος νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ, ποὺ τοὺς εἶπε καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ ἀφήσουν τοὺς Ἀποστόλους ἀνενόχλητους, διότι, ἂν ὅσα κάνουν εἶναι ἀνθρώπινες κακὲς ἐνέργειες, θὰ καταστραφοῦν μόνες τους· ἂν ὅμως εἶναι ἐκ Θεοῦ ὑπάρχει κίνδυνος νὰ γίνουν θεομάχοι: «Ἀπόστητε ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τούτων καὶ ἐάσατε αὐτούς· ὅτι ἐὰν ᾖ ἐξ ἀνθρώπων ἡ βουλὴ αὕτη ἢ τὸ ἔργον τοῦτο καταλυθήσεται· εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό, μὴ ποτε καὶ θεομάχοι εὑρεθῆτε»[2]. Τώρα δὲν βρέθηκε στὸ περιβάλλον σας ἕνας ἄνθρωπος, δίκαιος καὶ τίμιος, νὰ σᾶς προφυλάξει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐσπευσμένη καὶ ἄδικη δίωξη.

Στὴν Φλώρινα ἐπίσης, ὁ μητροπολίτης δὲν ἄσκησε δικαστικὴ δίωξη ἐναντίον ἡγουμένου-ἀρχιμανδρίτου, ὁ ὁποῖος ἔχει διακόψει τὸ μνημόσυνό του ἐδῶ καὶ πολλοὺς μῆνες, καί, ἐνῶ ἔχει πάρει ἐπιστολὴ ἀπὸ ἄλλον ἡγούμενο γνωστῆς ἀνδρικῆς μονῆς ἀπὸ τὶς ἀρχὲς Φεβρουαρίου, μὲ τὴν ὁποία, ὅπως ἔπραξα καὶ ἐγώ, τοῦ γνωστοποιεῖ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου, ἐπέρασαν τώρα σαρανταπέντε ἡμέρες, ἕνας μήνας καὶ μισός, καὶ ἀκόμη δὲν ἐκδηλώθηκε ἡ ἐπισκοπικὴ δικαστικὴ εὐαισθησία. Στὴν μεγαλόνησο Κρήτη, ὅπου θεαρέστως καὶ θεοσεβῶς τέσσερις Κρῆτες ἱερεῖς ἀπαλείφουν ἢ μετριάζουν ἐπαινετῶς μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου τὸ ὄνειδος τῆς οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου, μὲ πειθήνιους κατὰ πάντα ἐπισκόπους στὰ κελεύσματα τοῦ Φαναρίου, δὲν ἐκδηλώθηκε τέτοια ταχύτατη καὶ ἀστραπιαία ἀντίδραση, ὅπως ἡ δική σας στὴ Θεσσαλονίκη. Στὴ Ρωσία, στὴν Οὐκρανία, στὴν Μολδαβία ἐπίσκοποι, μοναστήρια καὶ πλῆθος ἱερέων ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου καὶ πολλῶν μητροπολιτῶν καὶ ἐπισκόπων, καὶ ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται, ἀλλὰ ἐπαινοῦνται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ταλανίζουν ἑαυτούς, γιατὶ καὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὸ θάρρος νὰ πράξουν τὸ ἴδιο.

Καὶ μόνο σεῖς, Παναγιώτατε, στὴν πόλη τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου καὶ τοῦ ὁμολογητοῦ ἀντιπαπικοῦ καὶ ἀντιοικουμενιστοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, διεκδικεῖτε τὴν ἀσεβῆ πρωτιὰ νὰ διώκετε ἱερεῖς ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν φίλη Ὀρθοδοξία, γιὰ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ὁ μεγαλομάρτυς πολιοῦχος ἔχυσε τὸ αἷμα του καὶ ὁ δεύτερος πολιοῦχος καὶ προκάτοχός σας στὸν θρόνο, διώχθηκε, φυλακίσθηκε, συκοφαντήθηκε. Εὐχόμαστε νὰ ἀλλάξετε, ἔστω καὶ τώρα, πορεία. Μπορούσατε καὶ μπορεῖτε ἀκόμη, ἂν δὲν ἀντέχατε σεῖς καὶ οἱ συνεργάτες σας τὴν παρουσία μου καὶ τὶς διδαχές μου στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, νὰ μοῦ δώσετε ἀπολυτήριο ἀπὸ τὴν Μητρόπολή σας, καὶ ὄχι νὰ στήνετε παράνομα ἱεροδικεῖα, καταδικαστήρια καὶ ὄχι δικαστήρια. Ἔτσι ἔπραξε ὁ πρώην πρωτοσύγκελλός σας καὶ νῦν μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, ὁ ὁποῖος σὲ ἔγγαμο ἱερέα, σοβαρὸ καὶ νηφάλιο ἐκπαιδευτικό, ὁ ὁποῖος διέκοψε μαζί μου τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ μνημόσυνό του, δὲ τοῦ ἄσκησε δικαστικὴ δίωξη, ἀλλὰ τοῦ ὑπέγραψε τὸ ἀπολυτήριό του καὶ βρίσκεται τώρα σὲ ἀναζήτηση μητροπολίτου ποὺ θὰ τὸν δεχθεῖ. Λησμονήσατε ὅτι καὶ τὸ Φανάρι πρὶν ἀπὸ μιὰ δεκαετία περίπου, ἐνοχλημένο ἀπὸ τὴν ἀντιπαπικὴ καὶ ἀντιοικουμενιστική μου στάση, δὲν μὲ εἰσήγαγε σὲ δίκη, οὔτε μοῦ ἐπέβαλε ἐπιτίμια, ἀλλὰ μοῦ ἔδωσε ἀπολυτήριο, προφανῶς γιὰ νὰ μὴ πάρει τὸ βάρος μιᾶς τέτοιας ἄδικης συμπεριφορᾶς ἢ ἐκτιμώντας τὴν πολύμοχθη καὶ πολυετῆ προσφορά μου πρὸς τὴν ὄντως μαρτυρικὴ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ποὺ τώρα εἶναι αἰχμάλωτη στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν τιμητικὴ γιὰ μένα καὶ συνετή γιὰ τὸ Φανάρι, καὶ ἐν πολλοῖς φιλάνθρωπη στάση, μὲ συμπεριλάβατε μετὰ ἀπὸ αἴτησή μου στοὺς κληρικοὺς τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖνοι δίστασαν νὰ μὲ δικάσουν καὶ μὲ ἀπέλυσαν· καὶ τὼρα φορτώνεσθε σεῖς τὸ βάρος μιᾶς κραυγαλέως ἄδικης καὶ ἀντικανονικῆς δίωξης. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς φωτίσει νὰ ἀποσείσετε αὐτὸ τὸ βάρος, ὅπως τὸ ἀπέσεισε ἐπαινετῶς καὶ ὁ μακαριστὸς ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καὶ ἦρε σύντομα τὴν ἀργία ποὺ μοῦ εἶχε ἐπιβάλει τὸ 2005 σὲ συνεννόηση μαζί σας.

2. Δὲν θὰ μᾶς ἐκφοβίσουν

Ἂν πάντως κάποιοι ἐκτιμοῦν ὅτι θὰ μᾶς ἐκφοβίσουν καὶ θὰ μᾶς τρομοκρατήσουν καὶ ὅτι διώκοντας κάποιους ἐπώνυμους θὰ ἀνακόψουν τὸ ρεῦμα τῆς ὀρθόδοξης ἀντίστασης ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κάνουν μεγάλο λάθος. Στηριζόμαστε ὄχι στὶς δικές μας δυνάμεις ἀλλὰ στὴν δύναμη καὶ στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας ἀλλὰ δυνάμεως[3] καὶ μᾶς συνέστησε πολλὲς φορὲς νὰ μὴ φοβόμαστε καὶ δειλιοῦμε ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς· διότι ἀκόμη καὶ ἂν μᾶς θανατώσουν καὶ ἀποκτείνουν τὸ σῶμα, δὲν μποροῦν νὰ πειράξουν τὴν ἀθάνατη ψυχή μας[4]. Οἱ δειλοὶ δὲν θὰ μετάσχουν κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη, τῆς νίκης τοῦ Ἀρνίου, ἀλλὰ θὰ συγκαταριθμηθοῦν μὲ τοὺς ἄλλους ἁμαρτωλοὺς στὴν αἰώνια κόλαση[5]. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖ ὁ Σατανᾶς μὲ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς αἱρέσεις νὰ νικήσει τὴν Ἐκκλησία, ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνίκητος, καὶ ἠχεῖ κάθε φορὰ ἐνθαρρυντικὰ ἡ διαβεβαίωσή του ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος καὶ ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας[6], καὶ «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[7] καὶ ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[8].

3. Ἀντικανονικὸς καὶ μεσαιωνικὸς ὁ νόμος 5383/1932. Δὲν θὰ συμμορφωθοῦμε

Ἡ ἐσπευσμένη, μέσα σὲ λίγες ὧρες, ἀπόφασή σας, Παναγιώτατε, νὰ στήσετε ἱεροδικεῖο ἐναντίον μου ἢ καὶ ἄλλοι πιθανῶς λόγοι δὲν σᾶς ἐπέτρεψαν νὰ μελετήσετε τὸ κείμενο-δήλωση διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου ποὺ σᾶς ἀπέστειλα. Ἐνεργήσατε σπασμωδικὰ καὶ κοσμικὰ καὶ ὄχι ψύχραιμα καὶ χριστιανικά, μὲ συνέπεια ἡ παραπομπή μου στὸ ἐπισκοπικὸ δικαστήριο νὰ εἶναι παντελῶς μετέωρη καὶ ἀδικαιολόγητη καὶ ἀπὸ τὸ θεῖο καὶ ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο δίκαιο, οἱ δὲ κατηγορίες καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα τὰ ὁποῖα μοῦ προσάπτετε βρίσκονται μόνο στὴν ἐμπαθῆ φαντασία καὶ θεολογικὴ ἀγραμματοσύνη τῶν συνεργατῶν σας, κατάλληλο περιτύλιγμα τοῦ μοναδικοῦ τους στόχου, νὰ φιμώσουν τὸ λόγο μου καὶ νὰ διαλύσουν τὴν παράταξη τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θὰ σᾶς κάνω βέβαια τὴν χάρη μιᾶς νομικῆς ἀντιπαραθέσεως, γιατὶ καὶ αὐτὸ θὰ νομιμοποιοῦσε τὴν παράνομη καὶ ἀδικαιολόγητη δικαστικὴ δικαιοδοσία ποὺ ἐπιβάλλει ὁ ἀντικανονικός, ἀντισυνταγματικός, δεσποτοκρατικός, ἐπισκοποκεντρικός, μεσαιωνικὸς νόμος 5383 τοῦ 1932 «Περὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας», ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν γνώμη ἐγκύρων νομικῶν καὶ θεολόγων ἀντιβαίνει καὶ στὸ Σύνταγμα καὶ στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί, ἀντὶ νὰ βελτιώσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία, κατέστησε τὴν ἀπονομή της ἐπισφαλῆ καὶ ἄδικη. Μελετᾶται ἤδη ἀπὸ καιρὸ ἡ ἀναθεώρησή του, ἡ ὁποία πρέπει νὰ γίνει μὲ βάση τὸ φιλάνθρωπο πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση νὰ μειωθεῖ ἡ δεσποτοκρατία, τὸ δικονομικὸ χάσμα μεταξὺ ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνός, παντοδυνάμων καὶ πανισχύρων, καὶ πρεσβυτέρων καὶ διακόνων ἀφ᾽ ἑτέρου, ἀδυνάμων καὶ δούλων.

Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει σύνθεση δικαστηρίου, στὴν ὁποία ἕνα μόνο μέλος, ὁ ἐπίσκοπος, ἔχει ἀποφασιστικὴ ψῆφο τὰ δὲ ὑπόλοιπα, ἐπιλεγμένα ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο, εἶναι ἀνίσχυρα καὶ ἀνενέργητα, συνήθως δὲ καὶ ἄλαλα γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τόν «δεσπότη»; Αὐτὸ συμβαίνει μὲ τὴν σύνθεση τῶν ἐπισκοπικῶν διαστηρίων γιὰ πρεσβυτέρους καὶ διακόνους, ποὺ προβλέπει ὁ ἐν λόγῳ νόμος, ἄγνωστη παντελῶς καὶ ἀδιανόητη στὴν Ἱεροκανονικὴ Παράδοση. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἐξεγείρεται τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα ἀκόμη καὶ στὸ πιὸ ὑπανάπτυκτο σύστημα ἀπονομῆς δικαιοσύνης, ὅταν ὁ κατήγορος εἶναι συγχρόνως καὶ δικαστής, ὅταν στὴν συγκεκριμένη δική μου περίπτωση σεῖς ποὺ μὲ κατηγορεῖτε γιὰ ἀνύπαρκτα ἀδικήματα θὰ μὲ δικάσετε ὡς πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου μαζί μὲ τοὺς ἁπλῶς παριστάμενους, χωρὶς ψῆφο καὶ οὐσιαστικὰ χωρὶς λόγο, συνεργάτες σας; Δὲν εἶναι βέβαιο καὶ ἀνεμενόμενο ὁ κατήγορος-δικαστὴς νὰ μεροληπτήσει ὑπὲρ τῶν ἰδικῶν του θέσεων καὶ νὰ ἀδικήσει τὸν κατηγορούμενο;

4. Παραδείγματα ἀδίκων ἀποφάσεων ἀπὸ παράνομα δικαστήρια

Πόσες φορὲς δὲν συνέβη στὴν ἱστορία νὰ ληφθοῦν τέτοιες ἀποφάσεις ἀπὸ παρανόμους κριτὲς καὶ δικαστές; Αὐτὸ δὲν μᾶς θυμίζει ὁ ὑπέροχος ὕμνος τῆς Μεγάλης Πέμπτης γιὰ τὴν ἄδικη ἀπόφαση ποὺ πῆρε τὸ προεδρευόμενο ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα Καϊάφα Ἰουδαϊκὸ συνέδριο ἐναντίον τοῦ ἀθωοτέρου στὴν ἱστορία κατηγορουμένου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; «Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως παρὰ κριτῶν ἀδίκων, καὶ Ἰησοῦς δικάζεται καὶ κατακρίνεται σταυρῷ». Ἤθελε καὶ ὁ Καϊάφας νὰ ἐμπλέξει τὸν Κύριο στὴν ἄδικη δικαστικὴ διαδικασία ὡς κατήγορος καὶ δικαστὴς συγχρόνως καὶ νὰ τὸν παρασύρει σὲ διάλογο καὶ ἀπολογία, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς ἐσιώπα[9]. Μήπως θὰ ἄλλαζε ἡ προειλημμένη ἀπόφαση καταδίκης Του, ἂν ἀπελογεῖτο; Ποιός ἐμπαθὴς καὶ σκοτισμένος νοῦς θὰ πρόσεχε τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ θείου ὑποδίκου, τοῦ κατ᾽ ἄνθρωπον ἀπείθαρχου καὶ ἀνυπάκουου; «Ἐσιώπας δὲ Χριστέ, φέρων αὐτῶν τὴν προπέτειαν», σημειώνει ἄλλος ὕμνος τῆς ἡμέρας τῶν Ἁγίων Παθῶν.

Αὐτὴν τὴν στάση ἐκράτησαν καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι σὲ δίκες ποὺ τοὺς ἔστηναν αἱρετικῶν συνέδρια καὶ ἀδίκων. Ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς τὴν παρόμοια στάση ποὺ κράτησε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος στὴν δίκη ποὺ ἔστησε ἐναντίον του στὴν διαβόητη «Ἐπὶ δρῦν» σύνοδο τοῦ 403, ὁ ἐμπαθὴς πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος. Καὶ σημειώνουμε ὅτι ὁ μεγαλειώδης Ἅγιος Πατὴρ ἦταν ἄριστος νομομαθὴς καὶ δικηγόρος, μελλοντικὸς διάδοχος τοῦ περιφήμου ρήτορος Λιβανίου, ἂν δὲν προσχωροῦσε στὸ θεῖο κήρυγμα καὶ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς διηγεῖται λοιπὸν ὁ πιστὸς μαθητής του ἐπίσκοπος Ἑλενουπόλεως Παλλάδιος, ὅτι ἔστειλε ἡ παράνομη σύνοδος ἐκπροσώπους της στὸ πατριαρχεῖο καὶ δι᾽ αὐτῶν ἐκάλεσε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο νὰ μεταβεῖ ἀπέναντι στὴν Χαλκηδόνα, στὴν τοποθεσία «Ἐπὶ δρῦν», ὅπου συνεδρίαζε τὸ παράνομο συνέδριο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Καὶ τί ἔπραξε, τί ἀπήντησε ὁ μέγας Ἅγιος καὶ Πατὴρ καὶ σπουδαῖος νομομαθής; Γνωρίζοντας ὅτι ὅσα ἔπραττε ὁ Θεόφιλος ἦσαν παράνομα καὶ ἀντικανονικά, «ὃ μάλιστα καὶ παρὰ κανόνας καὶ παρὰ πάντας νόμους ἦν», ἀρνήθηκε νὰ παρουσιασθεῖ ὡς ὑπόδικος, διότι δὲν θὰ πήγαινε σὲ ἀμερόληπτο δικαστήριο ἀλλὰ σὲ ἐχθρικό· «συνειδότες ὅτι οὐ πρὸς δικαστὴν ἀφικνούμεθα (ἢ γὰρ μυριάκις ἂν παρεγενόμεθα), ἀλλὰ πρὸς ἐχθρὸν καὶ πολέμιον, καθάπερ τὰ ἔμπροσθεν καὶ τὰ μετὰ ταῦτα ἐδήλωσεν». Δὲν ἦταν ἐναντίον μιᾶς δίκαιης καὶ ἀμερόληπτης δίκης, ἀλλὰ ἐναντίον τῆς ἐμπαθοῦς καὶ μεροληπτικῆς κρίσεως τοῦ Θεοφίλου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ· δὲν ἀπέφευγε τὴν ἀνάκριση, ἀλλὰ τὴν φανερὴ ἀπέχθεια καὶ ἐχθρότητα· «καὶ ἀκρόασιν οὐ φευγόντων, ἀλλ᾽ ἀπέχθειαν φανεράν»[10].

5. Βιάζονται τόσο πολὺ νὰ μὲ καταδικάσουν, ὥστε παραβαίνουν καὶ τὸν νόμο ποὺ ἐπικαλοῦνται. Αὐταρχισμὸς καὶ δεσποτοκρατία

Μὴν περιμένετε, λοιπόν, νὰ ἐμφανισθῶ ὡς κατηγορούμενος μπροστὰ στὸ ἐπισκοπικό σας δικαστήριο, διότι δὲν θὰ εἶναι δίκαιο καὶ ἀμερόληπτο δικαστήριο, ἀλλὰ ἐχθρικὸ καταδικαστήριο. Προχωρῆστε σὲ ἐρημοδικία (=δίκη ἐρήμην, χωρὶς τὴν παρουσία μου) καὶ ἀνακοινῶστε γρήγορα τὴν καταδικαστική σας ἀπόφαση, τὴν ὁποία μόνον σεῖς καὶ οἱ «σὺν ὑμῖν» θὰ ἀποδεχθοῦν καὶ θὰ ἐπικυρώσουν. Βιάζεσθε τόσο πολὺ νὰ μὲ καταδικάσετε, ὥστε δὲν τηρήσατε οὔτε τὶς δικονομικὲς διατάξεις τοῦ ἀντικανονικοῦ νόμου 5383 τοῦ 1932, ὁ ὁποῖος προβλέπει ὅτι ὁ κατηγορούμενος καλεῖται σὲ ἀπολογία καὶ ἀνάκριση ἀπὸ τὸν ὁρισθέντα ἀνακριτὴ μὲ ἔγγραφο ποὺ φέρει τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἀνακριτοῦ[11]. Σεῖς, πρὶν νὰ ὁρίσετε ἀνακριτὴ καὶ πρὶν ὁ ἀνακριτὴς μοῦ στείλει ἔγγραφο μὲ τὴν ὑπογραφή του, ἐνέργειες ποὺ ἀπαιτοῦν κάποιο χρόνο, νοσφίζεσθε, κλέβετε ἁρμοδιότητα ἄλλου ὀργάνου, προβαίνετε σὲ ἀντιποίηση ἀρχῆς καὶ μοῦ στέλνετε βιαστικὰ ἔγγραφο, μὲ τὴν δική σας ὑπογραφὴ καλώντας με ἀναρμοδίως σὲ ἀπολογία. Πρόεδρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ δικαστηρίου εἶσθε, δεσπότης καὶ κύριος, καὶ ἀπέναντι σὲ δούλους καὶ σκλάβους κάνετε ὅ,τι θέλετε.

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτὴ ἡ παρανομία σας· πρὶν νὰ συνέλθει καὶ νὰ ἀποφασίσει τὸ δικαστήριό σας μοῦ ἐπιβάλλετε ποινὲς ἀδικαιολόγητες, πολὺ πέραν ἐκείνων ποὺ θὰ ἐδικαιολογοῦντο ἀπὸ μία προδικαστικὴ πειθαρχική σας παρέμβαση. Μοῦ ἀπαγορεύετε νὰ λειτουργῶ καὶ νὰ κηρύττω στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου καὶ εἰς ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, προδικάζοντας δὲ καὶ τὴν καθαίρεσή μου ἐπικαλεῖσθε τὸ ἄρθρο 102 τοῦ ἐν λόγῳ νόμου καὶ μοῦ ἀπαγορεύετε προσωρινὰ τὴν τέλεση πάσης ἱεροπραξίας, καὶ ἐπὶ πλέον ἐπιβάλλετε τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας καὶ μοῦ ἀφαιρεῖτε τὸ ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου, τὰ ὁποῖα δὲν προβλέπει τὸ ἄρθρο 102 τοῦ Ν. 5383/1932 ποὺ ἐπικαλεῖσθε. Λέγει τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο: «Ἐπὶ παραπτωμάτων προβλεπομένων καὶ ὑπὸ τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, δι᾽ ἃ διετάχθη ὑπὸ τῆς κοινῆς δικαστικῆς ἀρχῆς ἡ προφυλάκισις τοῦ κληρικοῦ ἢ ἱερωμένου μοναχοῦ, ὁ ἁρμόδιος μητροπολίτης δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ προσωρινῶς μέχρι τῆς ἐκδόσεως τῆς ἀποφάσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἄνευ στερήσεως τοῦ μισθοῦ. Τὸ αὐτὸ δικαίωμα ἔχει ὁ Μητροπολίτης καὶ ἐπὶ παντὸς ἑτέρου παραπτώματος κολαζομένου διὰ τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως, ἐφ᾽ ὅσον τοῦτο προεκάλεσε δημόσιον σκάνδαλον».

Ἀπὸ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ ἄρθρου προκύπτει ὅτι ἡ ἀπαγόρευση πάσης ἱεροπραξίας ἐπιβάλλεται σὲ κληρικοὺς καὶ ἱερομονάχους ποὺ ἔχουν διαπράξει ποινικὰ ἀδικήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου καὶ ἔχει διαταχθῆ γι᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κοινὴ δικαστικὴ ἀρχὴ ἡ προφυλάκιση. Προφανῶς δὲν ὑπάγομαι σ᾽ αὐτὴν τὴν ρύθμιση. Ἀξιοσημείωτο πάντως εἶναι ὅτι καὶ σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς δὲν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλὰ προαιρετική, δυνητική: «Ὁ μητροπολίτης δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ προσωρινῶς». Τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ ἄρθρου ἐξέλαβαν οἱ νομομαθεῖς τῆς Μητροπόλεως ὅτι ἰσχύει γιὰ μένα, γιατὶ ἔκριναν μόνοι τους, ὡς ἀλάθητοι δικαστὲς πρὶν ἀπὸ δικαστικὴ ἀπόφαση, ὅτι τὰ παραπτώματά μου κολάζονται μὲ τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ ὅτι προκάλεσαν δημόσιο σκάνδαλο, γι᾽ αὐτὸ καὶ μοῦ ἐπιβάλλουν τὴν προσωρινὴ ἀπαγόρευση πάσης ἱεροπραξίας, ἡ ὁποία καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι δυνητικὴ καὶ ὄχι ὑποχρεωτική. Θαυμᾶστε λοιπὸν πῶς ἡ Μητρόπολη ἐφαρμόζει αὐτὸ τὸ ἄρθρο καὶ πῶς δὲν ἀρκεῖται μόνον στὴν ποινὴ ποὺ προβλέπεται, ἀλλὰ μοῦ ἐπιβάλλει πρὶν ἀπὸ τὴν δίκη τρεῖς ἄλλες ποινές· ἀπαγόρευση θείου κηρύγματος, ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας καὶ ἀφαίρεση τοῦ ὀφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου. Καὶ αὐτὰ βάσει τοῦ ἄρθρου 102 τοῦ Ν. 5383/1932. Εὖγε στοὺς νομικοὺς συμβούλους τῆς Μητροπόλεως. Γράφει συμπερασματικὰ τὸ ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 164/6-3-2017 ἔγγραφο τοῦ μητροπολίτου, μὲ τὸ ὁποῖο ἀσκεῖται ἐναντίον μας ἡ κανονικὴ δίωξη: «Βάσει τῶν ἀνωτέρω καλεῖσθε ἐν ὄψει τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἄρθρου 102 τοῦ Ν. 5383/1932 “περὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας” (ΦΕΚ Α´ 110/11-4-1932) (ἀπαγορεύσεως τελέσεως Ἱεροπραξιῶν, πάσης Ἱερᾶς Ἀκολουθίας, Θείας Λειτουργίας καὶ θείου κηρύγματος ὡς καὶ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας καὶ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ ὀφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου) ὅπως, ἀνυπερθέτως ἐντὸς πέντε (5) ἡμερῶν ἀπὸ τῆς λήψεως, τοῦ παρόντος ἡμετέρου ἐγγράφου, νὰ ἀπαντήσητε ἐγγράφως ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν αἱ ὁποῖαι σᾶς ἀποδίδονται».

Δὲν πρόκειται βέβαια, ὅπως προεῖπα, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὶς προφανέστατες παρανομίες τῶν διωκτικῶν ἐγγράφων οὔτε νὰ ἀναθέσω σὲ δικηγόρο-συνήγορο νὰ ἐπισημάνει τὶς παρανομίες καὶ νὰ ζητήσει ἀκύρωση τῆς διωκτικῆς διαδικασίας ἢ διόρθωση ἢ ἐπέμβαση τοῦ εἰσαγγελέως. Ἁπλῶς θὰ δημοσιοποιήσω αὐτήν μου τὴν Ἀπάντηση, ὥστε νὰ πληροφορηθοῦν καὶ οἱ εἰσαγγελικὲς ἀρχὲς καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι στὸν χῶρο ἀπονομῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης ὑπάρχει αὐταρχισμὸς καὶ δεσποτοκρατία, τυραννικὴ ἐξουσία τοῦ ἐπισκόπου ἐπὶ τῶν ἄλλων κληρικῶν, θεωρουμένων ἀκόμη ὡς σκλάβων καὶ δούλων, καὶ μὴ τολμώντων νὰ ἐκφρασθοῦν ἐλεύθερα, διότι εἶναι νομικῶς ἀνυπεράσπιστοι.

6. Ἀπὸ τὸ νομικὸ στὸ θεολογικὸ ἐπίπεδο

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, Παναγιώτατε, θὰ μεταφέρω τὸν λόγο μου ἀπὸ τὸ νομικὸ ἐπίπεδο μὲ τὴν προβληματικὴ διαδικασία στὸ ἐκκλησιατικὸ καὶ θεολογικὸ ἐπίπεδο, γιὰ νὰ δοῦμε ἂν ἡ δικαστικὴ δίωξη ποὺ ἀσκήσατε ἐναντίον μου εὐσταθεῖ. Σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι στὰ δύο ἔγγραφα ποὺ σᾶς ἀπέστειλα δὲν ἀμφισβητοῦσα οὔτε τὴν νομιμότητα οὔτε τὴν κανονικότητα τῆς ἐκλογῆς σας ὡς ἐπισκόπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, μολονότι ἄλλοι τὴν ἀμφισβήτησαν, λόγῳ τῆς ἀντικανονικῆς μεταθέσεώς σας ἀπὸ τὴν Ἀλεξανδρούπολη. Οὔτε ἐπίσης διάφορες οἰκουμενιστικές σας ἐνέργειες καὶ πράξεις ἢ παραλείψεις ὡς πρὸς τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ὁδήγησαν στὴν σκέψη νὰ διακόψω τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός σας στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Ἐκτιμοῦσα ὅτι δὲν πληροῦνται οἱ προϋποθέσεις ποὺ θέτει ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μεγάλου Φωτίου (861), δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ ἐπίσκοπος νὰ κηρύσσει “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” αἵρεση, ὑπὸ συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην. Σεῖς, μολονότι εἶσθε κρυπτοοικουμενιστής, φανερὰ καὶ ἀπροκάλυπτα δὲν κηρύξατε κάποια αἵρεση. Ὑπῆρχε βέβαια τὸ θέμα τῆς ἐκ μέρους σας μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος δικαιολογημένα θεωρεῖται ὡς λατινόφρων καὶ πρωτεργάτης τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνα δὲ μὲ τὴν στάση ποὺ κράτησαν πολλοὶ Ἅγιοι ἔναντι τῶν λατινοφρόνων μετὰ τὶς προδοτικὲς συνόδους τῆς Λυὼν (1273) καὶ Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39) καὶ γενικῶς ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ἀκοινώνητος, δὲν πρέπει νὰ ἔχει κάποιος καμμία σχέση μαζί του, πολὺ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ τὸν μνημονεύει ψευδῶς ἐνώπιον τῆς Αὐτοαληθείας, τοῦ θυομένου ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζη Κυρίου Ἰησοῦ, ὡς ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν τὸν θεωρήσουμε ὡς λατινόφρονα ἀλλὰ ὡς κήρυκα «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ κατὰ τὴν πατερικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση καθίσταται ἀκοινώνητος καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, ὅπως κατέστησαν ἀκοινώνητο τὸν αἱρετικὸ πατριάρχη Νεστόριο οἱ κληρικοὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πρὶν νὰ καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Γ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

7. Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης θεσμοθετεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τὴν αἵρεση

Πάντως ἐγώ, οἰκονομώντας τὰ πράγματα, δὲν διέκοψα τὸ μνημόσυνό σας, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν κηρύσσατε αἵρεση, ἔστω καὶ ἂν μνημονεύατε καὶ συμφωνούσατε κρυφὰ μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Αὐτὸ ὅμως ἄλλαξε τελείως μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία κυριολεκτικὰ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» καὶ «ἐπ᾽ ἐκκλησίας», στὸ ὑψηλότερο ἐπίπεδο ἐκκλησιαστικῆς αὐθεντίας, ὑπὸ τὰ ὄμματα καὶ εἰς τὰ ὦτα ὅλης τῆς οἰκουμένης, ὀνόμασε τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες, ἀποδέχθηκε ὅλα τὰ αἱρετικὰ κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, νομιμοποίησε τὴν συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καὶ εἰσήγαγε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δι᾽ αὐτῆς τὸν Ἀντίχριστο μέσα στὸν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ ἀρχίσει νὰ ἐνεργεῖται τό «μυστήριο τῆς ἀνομίας», συνέπεια τοῦ ὁποίου θὰ εἶναι νὰ πλανηθοῦν πολλοί· «Καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ᾽ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ»[12].

Τὰ αἱρετικὰ κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου οὔτε ἀποσύρθηκαν οὔτε καταδικάσθηκαν, ὅπως πρέπει, ἀλλὰ παραμένουν ἐσαεὶ (scripta manent) κηρύσσοντα σταθερῶς καὶ συνεχῶς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐγκωμιαζόμενα καὶ προβαλλόμενα ἀπὸ στρατευμένους ἀποστόλους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Τῆς αἱρετικῆς αὐτῆς ψευδοσυνόδου κήρυκας καὶ ἐγκωμιαστής, φανερὸς πιὰ οἰκουμενιστής, καὶ ὄχι πλέον κρυπτοοικουμενιστής, εἶσθε καὶ σεῖς μητροπολίτα Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμε. Ἐπαινέσατε τὴν ψευδοσύνοδο κατὰ τὴν σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2016, συνιστώντας στὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ γίνει δεκτὴ χωρὶς συζήτηση ἡ ἐπαινετικὴ τῆς ψευδοσυνόδου εἰσήγηση τοῦ μητροπολίτου Σερρῶν κ. Θεολόγου, καὶ διανείματε στοὺς ναοὺς τῆς Μητροπόλεως τὸ παραπλανητικὸ καὶ ψευδόμενο ὑπὲρ τῆς ψευδοσυνόδου κείμενο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου «Πρὸς τὸν Λαό», μὲ ἐντολὴ νὰ τὸ ἀναγνώσουν οἱ ἱερεῖς στοὺς ναοὺς κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐνῶ πολλοὶ ἐπίσκοποι δὲν τὸ διένειμαν καὶ πολλοὶ ἱερεῖς δὲν τὸ ἀνέγνωσαν.

Πῶς λοιπὸν θὰ ἐξακολουθοῦσα νὰ σᾶς μνημονεύω παραβαίνοντας καὶ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας καὶ τὸν 31ο Ἀποστολικό, ὁ ὁποῖος τιμωρεῖ βέβαια τὸν καταφρονοῦντα τὸν ἐπίσκοπο κληρικό, ἐκτὸς ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἔχει σφάλει σὲ θέματα δικαιοσύνης καὶ πίστεως· «μηδὲν κατεγνωκὼς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ»[13]. Ἂν σᾶς ἐμνημόνευα, θὰ ἐδήλωνα ὅτι εἶμαι καὶ ἐγὼ οἰκουμενιστής-αἱρετικός, διότι ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου, ὅπως σᾶς ἐξήγησα σὲ προηγούμενο κείμενό μου, σημαίνει ταυτότητα πίστεως μεταξὺ μνημονεύοντος καὶ μνημονευομένου. Δὲν σᾶς θεωρῶ λοιπὸν πλέον ὡς ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο καὶ γι᾽ αὐτὸ διέκοψα τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός σας, μέχρι νὰ δηλώσετε δημοσίως ὅτι καταδικάζετε τὶς αἱρέσεις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀπορρίπτετε τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἁπλᾶ πράγματα μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια διατυπωμένα· ἕνα καὶ ἕνα κάνουν δύο· «ἁπλοῦς ὁ μῦθος τῆς ἀληθείας ἔφυ».

8. Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου δὲν εἶνα κανονικὸ παράπτωμα, ἀλλὰ κανονικὴ σύσταση καὶ ἐπαινετή. Τοῦ ἐπισκόπου αὐτοῦ δὲν ἀναγνωρίζεται ἡ δικαστικὴ ἁρμοδιότητα

Ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου γιὰ θέματα πίστεως, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ δηλαδὴ καὶ μὴ ἀπόρριψη τῶν αἱρέσεων ποὺ ἐμνημόνευσα καὶ τῆς ψευδοσυνόδους τῆς Κρήτης, εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἀσκήσατε ἐναντίον μου τὴν κανονικὴ δίωξη. Αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερο ἀπὸ τὸ ὅτι προηγουμένως δὲν εἴχατε λόγους νὰ μὲ διώξετε καὶ ὀρθῶς τὸ ἀποφύγατε. Ἀλλά, ὅταν διακόπτει κανεὶς τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου γιὰ θέματα πίστεως, δὲν διαπράττει κανονικὸ παράπτωμα, ἀλλὰ εἶναι ἄξιος ἐπαίνου κατὰ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας καὶ κατὰ σύνολη τὴν πατερικὴ καὶ συνοδικὴ παράδοση. Θὰ σᾶς ἐπαναλάβω πάλιν καὶ πολλάκις τὶ λέγει ὁ κανόνας, ὁ ὁποῖος μάλιστα ὁμιλεῖ πλέον μὲ βαρύτατους χαρακτηρισμοὺς ὄχι περὶ ἐπισκόπων ἀλλὰ περὶ ψευδεπισκόπων: «Οἱ γὰρ δι᾽ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

Μὲ βάση λοιπὸν τὸν ἐν λόγῳ κανόνα καὶ τὸν 31ο Ἀποστολικὸ ποὺ σᾶς ἀνέφερα, ποὺ ἐκφράζουν σύνολη τὴν πατερικὴ καὶ συνοδικὴ παράδοση, ἡ δίωξη ποὺ ἀσκεῖτε ἐναντίον μου ἐξ αἰτίας τῆς διακοπῆς μνημοσύνου δὲν εἶναι κανονική, ὅπως ἰσχυρίζεσθε στὴ σελ. 13 τοῦ διωκτικοῦ σας ἐγγράφου[14] ἀλλὰ ἀντικανονική. Ὡς συνέπεια δὲ τῆς ἰδικῆς μου κανονικῆς ἐνεργείας νὰ διακόψω τὸ μνημόσυνο ἑνὸς μὴ ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, ἀλλὰ ἑνὸς ψευδεπισκόπου, κατὰ τὸν κανόνα, καὶ μάλιστα πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, ἀκολουθεῖ ἡ μὴ συμμόρφωση καὶ ὑπακοὴ σὲ δικαστήριο ποὺ στήνει ἐναντίον μου ὁ ἐν λόγῳ ἐπίσκοπος, ὡς πρόεδρος μάλιστα τοῦ δικαστηρίου καὶ κατήγορος, διότι ἡ ἀπόφαση εἶναι προειλημμένη καὶ προαποφασισμένη εἴτε λάβω μέρος στὴν διαδικασία εἴτε δὲν λάβω. Ἀλίμονο ἂν οἱ Ἅγιοι ὁμολογητὲς ὑπήκουαν σὲ αἱρετικὰ δικαστήρια καὶ στὶς ἀποφάσεις τους. Πόσες αἱρετικὲς ἀρειανικὲς σύνοδοι κατεδίκασαν τὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν καθήρεσαν, ἀλλὰ σὲ καμμία δὲν ὑπήκουσε. Ἔπρεπε ὁ Μ. Βασίλειος νὰ ὑποκύψει στὶς ἀπειλὲς τοῦ ἐπάρχου Μοδέστου, ἀπεσταλμένου τοῦ Ἀρειανοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος, καὶ νὰ δεχθεῖ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἢ νὰ μὴ κηρύσσει ἐναντίον τοῦ Ἀρειανσμοῦ, ἐπειδὴ οἱ ἄλλοι ἐπίσκοποι ἐδειλίασαν καὶ ὑπέκυψαν; Εἶναι γνωστὴ ἡ θαραλλέα ὁμολογητική του ἀπάντηση καὶ ἡ ἔκπληξη τοῦ Μοδέστου, γιατὶ τόλμησε ἕνας ἐπίσκοπος νὰ σταθεῖ ὄρθιος: Κανένας μέχρι τώρα δὲν μοῦ μίλησε ἔτσι καὶ μὲ τέτοια παρρησία, εἶπε πρὸς τὸ Βασίλειο ὁ Μόδεστος. Καὶ ὁ Βασίλειος τοῦ ἀπήντησε, ὅτι αὐτὸ ἔγινε γιατὶ ἴσως δὲν συνάντησες ἀληθινὸ ἐπίσκοπο· οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε ταπεινοὶ καὶ ἐπιεικεῖς στὰ ἄλλα. Ὅπου ὅμως κινδυνεύει ἡ πίστη, ἀφήνουμε ὅλα τὰ ἄλλα καὶ σ᾽ αὐτὸ μόνο στρέφομε τὴν προσοχή μας. Γι᾽ αὐτὸ κάνε ὅ,τι θέλεις, ἀπειλές, βασανιστήρια, ὕβρεις, συκοφαντίες, ἀπόλαυσε τὴν ἐξουσία σου. Δὲν θὰ συμφωνήσουμε οὔτε θὰ συνθηκολογήσουμε μὲ τὴν αἵρεση, καὶ μὲ τὶς πιὸ φοβερὲς ἀπειλές[15].

9. Τὰ παραπτώματα εἶναι κατασκευασμένα, ἀνυπόστατα καὶ ἀναληθῆ.

Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ὁ λόγος ποὺ διώκομαι καὶ ἐγὼ μὲ ὑπόδειξη τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ καὶ ἀρχιαιρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου. Τὸ ὅτι δηλαδὴ δὲν ἀποδέχομαι τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἄλλες αἱρέσεις καὶ ἐπὶ ἔτη τώρα κηρύσσω ἐναντίον τους. Ὅλα τὰ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα ποὺ μοῦ ἀποδίδετε εἶναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, χαλκευμένες, κατασκευασμένες κατηγορίες, καὶ ἀνυπόστατες, ποὺ δὲν ἔχουν ἴχνος ἀληθείας. Ἐπιχειρεῖτε ἀπὸ κατηγορούμενοι γιὰ συνεχεῖς παραβάσεις θείων καὶ ἱερῶν κανόνων νὰ ἐμφανισθῆτε ὡς κατήγοροι καὶ στήνετε ἱεροδικεῖα, καταχρώμενοι τὴν φιλάνθρωπη ἱερατικὴ ἐξουσία ποὺ σᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ὁδηγεῖτε τὸν λαό Του στὴν σωτηρία διδάσκοντας τὰ ὀρθόδοξα δόγματα καὶ καταπολεμώντας τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες. Ἀντὶ νὰ πολεμεῖτε τὶς αἱρέσεις στὴν ἐπαρχία σας, πολεμεῖτε ἐμᾶς ποὺ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν αἱρέσεων πλάθοντας ἀνυπόστατες κατηγορίες ἐναντίον μας. Καθίστασθε ἔτσι ὑπεύθυνος γιὰ ἀπώλεια πολλῶν ψυχῶν «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», διότι τοὺς μὲν Ὀρθοδόξους δὲν τοὺς προφυλάσσετε ἀπὸ τὴν μόλυνση τῶν αἱρέσεων, τοὺς δὲ αἱρετικοὺς τοὺς ἀφήνετε νὰ ἐπαναπαύονται στὴν αἵρεση καὶ νὰ χάνονται.

Πόσο ἀνυπόστατες εἶναι οἱ κατηγορίες καὶ πόσο πλασματικὰ καὶ κατασκευασμένα τὰ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα ποὺ μοῦ προσάπτετε θὰ προσπαθήσω σύντομα νὰ σᾶς δείξω, μὲ τὴ σύσταση καὶ συμβουλὴ νὰ διαβάζουν καὶ νὰ μελετοῦν οἱ συνεργάτες σας στοιχειώδεις θεολογικὲς καὶ ἱεροκανονικὲς ἔννοιες, πρὶν τολμήσουν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ καὶ τεταραγμένῳ νοῒ νὰ κατηγορήσουν καὶ ἐνοχοποιήσουν ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς των. Οἱ ἄδικες κατηγορίες καὶ συκοφαντίες προσμετρῶνται ἀπὸ τὸν Θεὸ σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὶς κατασκευάζουν. Γράφετε λοιπὸν στὸ διωκτικὸ δικαστικό σας ἔγγραφο ὅτι «ἡ δίωξις ἀσκεῖται διὰ τὰ κάτωθι κατ᾽ ἐξακολούθησιν τελούμενα ὑφ᾽ ὑμῶν κανονικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἐξετάσῃ ἡ ἐν λόγῳ ἀνακριτικὴ διαδικασία, ἤτοι: α) σχίσμα, β) ἀπείθειαν καὶ καταφρόνησιν τῆς προϊσταμένης σας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, γ) σκανδαλισμὸν τῶν πιστῶν, δ) ἐξύβρισιν καὶ συκοφαντίαν καὶ ε) φατρίαν»[16]. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι ἡ δίωξη ἀσκεῖται γιὰ τὴν διακοπὴ μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός σας στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκδηλώθηκε ἀμέσως μετὰ τὴν διακοπὴ καὶ ὄχι προηγουμένως. Ὅλα λοιπὸν αὐτὰ τὰ παραπτώματα καὶ μάλιστα «κατ᾽ ἐξακολούθησιν» τὰ διέπραξα μέσα σὲ εἰκοσιτέσσερις ὧρες (24) ἀπὸ τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (5-3-2017) μέχρι τὸ μεσημέρι τῆς ἑπομένης ποὺ συνετάγη τὸ ἔγγραφο (6-3-2017); Ἂν «κατ᾽ ἐξακολούθησιν» διέπραττα τόσο βαριὰ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα, γιατί δὲν μοῦ ἀσκήσατε δίωξη πρὶν ἀπὸ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου;

10. Ἀναίρεση τῶν συκοφαντικῶν κατηγοριῶν

Ἂς πάρουμε ὅμως τὰ παραπτώματα μὲ τὴ σειρά: α) Σχίσμα. Καὶ οἱ πρωτοετεῖς φοιτηταὶ τῆς Θεολογίας μαθαίνουν τί εἶναι σχίσμα σὲ διάκριση μάλιστα ἀπὸ τὴν αἵρεση, κατὰ τὴν κλασικὴ καὶ σὲ ὅλους γνωστὴ ἐξήγηση τοῦ Μ. Βασιλείου σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀμφιλόχιο Ἰκονίου, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται ὡς πρῶτος κανὼν στὴν συλλογὴ τῶν ἐνενήντα δύο κανόνων τοῦ Μ. Βασιλείου. Σύμφωνα μὲ τὴν ἐξήγηση αὐτὴ ἡ αἵρεση ἀποτελεῖ παρέκκλιση καὶ διαφορὰ στὴν πίστη, ἐνῶ τὸ σχίσμα προκύπτει ἀπὸ κάποιες διαφορὲς γιὰ διοικητικὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα ποὺ εἶναι μάλιστα ἰάσιμα: «Αἱρέσεις μὲν τοὺς παντελῶς ἀπερρηγμένους καὶ κατ᾽ αὐτὴν τὴν πίστιν ἀπηλλοτριωμένους, σχίσματα δὲ τοὺς δι᾽ αἰτίας τινὰς ἐκκλησιαστικὰς καὶ ζητήματα ἰάσιμα πρὸς ἀλλήλους διενεχθέντας»[17]. Πότε λοιπὸν ἐγώ, Παναγιώτατε, δημιούργησα προστριβὲς καὶ ἀναστατώσεις στὴν Μητρόπολη γιὰ θέματα διοικητικά, οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα; Λειτουργῶ σὲ ἕνα μικρὸ ναό, τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ ὁποίου δὲν ἔχω οὔτε τὴν οἰκονομικὴ διαχείριση, οὔτε τὴν μισθοδοσία τοῦ προσωπικοῦ (νεωκόρου, ἱεροψαλτῶν) οὔτε τέλεση μυστηρίων, οὔτε εἴσπραξη τυχερῶν. Ὅλη ἡ διοίκηση καὶ ἡ διαχείριση γίνεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας. Ξεσηκώθηκα μήπως καὶ ζήτησα ἀπεξάρτηση διοικητικὴ τοῦ ναοῦ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη ἤ ἔπηξα δικό μου θυσιαστήριο ἤ οἰκοδόμησα δικό μου ναό στὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεως, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζω τὴν δική σας δικαιοδοσία; Ὑπάρχει στὰ ἀρχεῖα τῆς Μητροπόλεως κανένα ἔγγραφο, καμμία καταγγελία γιὰ δική μου διοικητικὴ ἢ οἰκονομικὴ ἀτασθαλία; Μόνο στὰ κεφάλια τῶν συντακτῶν τοῦ διωκτικοῦ ἐγγράφου, τὰ τόσο εὐφάνταστα, σφηνώθηκε, δὲν ξέρω ἀπὸ ποιόν, ἡ κατηγορία τοῦ σχίσματος. Θὰ ἤμουν ὁ τελευταῖος ποὺ θὰ διενοεῖτο νὰ διαπράξει σχισματικὴ κίνηση, διότι γνωρίζω ἄριστα ὡς μελετητής, σπουδαστὴς καὶ διδάσκαλος τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅτι τὸ «σχίσαι Ἐκκλησίαν χεῖρον τοῦ εἰς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν». Ἀκόμη καὶ εἰς τὰ γνωστὰ «Δίπτυχα» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ 2017 στὴν μερίδα τῆς Μητροπόλεώς σας καταγράφονται οἱ μεγαλοεφημέριοι ὅλων τῶν μεγάλων ναῶν, καὶ στὰ παρεκκλήσια τῶν Ἱερῶν Μονῶν φέρομαι ὡς ὑπεύθυνος στὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. Ἐξέφρασα ποτὲ κανένα παράπονο ἢ ἐζήτησα νὰ μὲ τοποθετήσετε ἀλλοῦ καί, ἐπειδὴ δὲν τὸ ἐπράξατε, προχώρησα σὲ σχίσμα; Πῶς κακοποιοῦνται ἔτσι οἱ ἔννοιες καὶ ἡ ἀλήθεια; Ἐπειδὴ δὲν μπορεῖτε νὰ κατανοήσετε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους προέβην σὲ διακοπὴ μνημοσύνου, καὶ οἱ λόγοι αὐτοὶ εἶναι λόγοι πίστεως καὶ δόγματος, προβαίνετε στὴν διατύπωση τῆς ἀνυπόστατης καὶ συκοφαντικῆς κατηγορίας γιὰ σχίσμα. Ἀλλὰ σᾶς ἀποστομώνει ὁ ἴδιος ὁ 15ος κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι οἱ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου κληρικοὶ δὲ προκαλοῦν σχίσμα, ἀλλὰ προφυλάσσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα, διότι οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ αἱρετικοὶ προκαλοῦν τὰ μεγαλύτερα σχίσματα: «Καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ οἱ οἰκουμενισταὶ σχίζουν τὴν Ἐκκλησία τὴν τελευταία ἑκατονταετία καὶ μὴν προσπαθεῖτε ἀπὸ κατηγορούμενοι νὰ μεταμορφωθῆτε σὲ κατηγόρους, ἀπὸ σχίστες σὲ εἰρηνοποιούς. Στὴν πρὸς ἐσᾶς ἐπιστολή μου γιὰ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, ἀκριβῶς ἐπειδὴ διέβλεπα ὅτι θὰ συκοφαντούσατε τὴν κίνησή μου ὡς σχισματική, σᾶς ἔγραφα ὅτι «ἐγὼ δὲν θὰ προκαλέσω σχίσμα, διότι δὲν θὰ προσχωρήσω σὲ σχισματικὴ ὁμάδα, οὔτε θὰ μνημονεύω ἄλλον ἐπίσκοπο. Θὰ ἀναμένω μετὰ καλῶν ἐλπιδων νὰ ἐπαναλάβω τὸ μνημόσυνό σας, ὅταν δημο-σίως καὶ “ἐπ᾽ ἐκκλησίας” καταδικάσετε τὶς αἱρέσεις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀ-πορρίψετε τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης». Εἶναι ὁλοφάνερο ποιός προκαλεῖ σχίσμα.

β) Ἀπείθεια καὶ καταφρόνηση τῆς οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς. Εἶναι προφανὲς ὅτι μὲ τὴν διατύπωση αὐτῆς τῆς κατηγορίας ἐννοεῖτε ὅτι δὲν ὑπήκουσα στὴν σύσταση καὶ συμβουλή σας τὴν ὁποία γραπτῶς μοῦ ἐστείλατε, κατ᾽ ἀπαίτησιν τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, νὰ παύσω νὰ ὁμιλῶ ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Καὶ ἐγὼ βεβαίως, ὀρθῶς καὶ ὀρθοδόξως ποιῶν, δὲν ὑπήκουσα, πρᾶγμα ποὺ ἐσεῖς τὸ ἑρμηνεύετε ὡς καταφρόνηση τῆς οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς. Ὁ Οἰκουμενισμός, Παναγιώτατε, εἶναι νόθευση, παραποίηση καὶ ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἑπομένως ἡ ἀπαγόρευσή σας νὰ ὁμιλῶ γιὰ τὸ γνήσιο Εὐαγγέλιο, γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὁμοιάζει μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῶν ἀρχιερέων καὶ Φαρισαίων πρὸς τοὺς Ἀποστόλους νὰ μὴ κηρύσσουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἀγνοεῖτε ἀσφαλῶς ὅτι πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ βρίσκεται πάλιν ἰουδαϊκὸς δάκτυλος, ὁ Σιωνισμὸς καὶ ἡ Μασονία. Ἐπιθυμεῖτε λοιπὸν νὰ μὴ ὑπακούσω στὸ Θεὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ νὰ δείξω, μέσῳ ὑμῶν, εὐπείθεια στοὺς Ἑβραίους καὶ στοὺς Μασόνους; Ἤδη σᾶς παρέθεσα τί εἶπαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι στοὺς Ἑβραίους ἀρχιερεῖς, δηλαδὴ τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις»[18]. Ἡ εὐπείθεια πρὸς τὸν Θεὸ προτιμᾶται, ὅταν ἔρχεται σὲ σύγκρουση πρὸς τὴν ὑπακοὴ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀπειθοῦν πρὸς τὸν Θεὸ καὶ δὲν σέβονται τὶς ἐντολές του. Μπροστὰ στὴν ἴδια κατηγορία ποὺ διατυπώνετε πρὸς ἐμένα γιὰ ἀπείθεια καὶ περιφρόνηση τῆς ἀρχῆς βρέθηκε καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, ὡς μὴ συμμεριζόμενος τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος καὶ ἑπομένως ὡς περιφρονῶν τὸν αὐτοκράτορα. Τὸν κατηγόρησαν μάλιστα καὶ γιὰ ὑπερηφάνεια, γιὰ ἐγωϊσμὸ καὶ θρασύτητα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑπέκυψαν καὶ μόνον αὐτὸς ἀποθρασύνεται, ὅπως κατηγοροῦν καὶ ἐμᾶς πολλοὶ σήμερα, γιατὶ δὲν ἀκολουθοῦμε τοὺς πολλοὺς στὴν ὑποταγὴ καὶ στὴν εὐπείθεια. Ἀπήντησε λοιπὸν ὅτι δὲν ἀκολουθεῖ τὸν αἱρετικὸ βασιλέα, γιατὶ αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ δικός του βασιλεύς, ὁ Θεός. Σέβεται καὶ τὸν βασιλέα καὶ τὸν ἔπαρχο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τιμιώτεροι τοῦ Θεοῦ. Τοὺς σέβεται ὅπως ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ὅλοι εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν πρόσωπα καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ τὴν πίστη: «Οὐ γὰρ προσώποις τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλὰ πίστει χαρακτηρίζεσθαι»[19].

Καὶ ἐπειδὴ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς πρὸς τὸν ἐπίσκοπο καὶ πρὸς τοὺς πνευματικοὺς ἔχει δημιουργήσει τοῦ κόσμου τὶς πνευματικὲς ἀγκυλώσεις καὶ ἔχει γίνει φόβητρο γιὰ πολλοὺς ἁπλοϊκοὺς πιστούς, ποὺ τοὺς θέλουν πολλοὶ πειθήνια καὶ ἄβουλα ὄργανα, ἄλογα προβατάκια, πρέπει μὲ σαφήνεια νὰ ξεκαθαρίσουμε κάτι πολὺ ἁπλό. Ὄντως ἡ ὑπακοὴ στὸν ἐπίσκοπο, στὸν πνευματικό, στὸν Γέροντα εἶναι μεγάλη ἀρετὴ γιὰ ὅλους, καὶ ἐξαίρεται ἰδιαίτερα στὸν Μοναχισμό. Εἶναι ἑπομένως ὀρθά, δεκτὰ καὶ αὐτονόητα ὅσα σχετικὰ διδάσκουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἀρνηθεῖ καὶ νὰ τὰ ἀμφισβητήσει. Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν ὑπὸ μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση· ἀπὸ τὸ ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὀρθόδοξος, ἂν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἂν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἂν δικαιολογεῖ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες, τότε ὄχι μόνο παύει ἡ ὑποχρέωση τῆς ὑπακοῆς, ἀλλὰ πρέπει ἀμέσως νὰ διακόψουμε κάθε ἐπικοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο, πνευματικό, γέροντα, γιὰ νὰ μὴ μεταδοθεῖ καὶ σὲ μᾶς τὸ δηλητήριο καὶ ἡ μόλυνση τῆς πλάνης. Δυστυχῶς, αὐτὴν τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση τὴν ἀποκρύπτουν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ τὰ πνευματικά τους παιδιὰ οἱ ἐπίσκοποι καὶ κάποιοι εὐσεβοφανεῖς Γεροντάδες καὶ τοὺς κρατοῦν αἰχμάλωτους μέσα στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἂν αὐτὸ ἴσχυε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἦσαν ὅλοι ὑπάκουοι σὲ ὅλα στοὺς πατριάρχες καὶ στοὺς ἐπισκόπους καὶ δὲν ἀντιδροῦσαν, ὅταν ἐκήρυτταν αἱρέσεις, τότε ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶχε καταληφθῆ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, διότι σχεδὸν ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἦσαν πατριάρχες καὶ λοιποὶ κληρικοί.

Θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω πλῆθος σχετικῶν μαρτυριῶν, βιβλικῶν καὶ πατερικῶν, ἀπέναντι τῶν γνωστῶν καὶ αὐτονοήτων περὶ ὑπακοῆς καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὸν ἐπίσκοπο, ποὺ παρατίθενται γιὰ ἐντυπωσιασμὸ στὸ διωκτικό σας ἔγγραφο. Ἀντ᾽ αὐτοῦ σᾶς ἀποστέλλω, ὡς συνημμένο, τὸ βιβλίο μου «Κακὴ ὑπακοὴ καὶ ἁγία ἀνυπακοή», ὅπου παρατίθεται ἡ ὀρθὴ βιβλικὴ καὶ πατερικὴ θέση.[20]

γ) Σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν. Δὲν ἀποκλείω τὸ ἐνδεχόμενο κάποιοι ἐλάχιστοι πιστοὶ τῆς Μητροπόλεως, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν δική σας οἰκουμενιστικὴ στάση καὶ τῶν περισσοτέρων ἱερέων ποὺ σᾶς ἀκολουθοῦν, ἐπειδὴ εἶναι ἀκατήχητοι καὶ ἀνενημέρωτοι, μὲ ἰδική σας εὐθύνη, γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἐνοχλοῦνται, ὅταν ἀκούουν τὰ ἰδικά μου ἀντιοικουμενιστικὰ καὶ ἀντιαιρετικὰ κηρύγματα. Ὅταν ὅμως κάποιος σκανδαλίζεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, αὐτὸ δὲν εἶναι σκανδαλισμός, ἀλλὰ ἄγνοια, ἀμάθεια, ἔλλειψη διδαχῆς καὶ ποιμαντικῆς φροντίδος. Ὅταν μάθουν τὴν ἀλήθεια, καὶ εἶναι καλοπροαίρετοι ὄχι μόνο δὲν σκανδαλίζονται, ἀλλὰ τιμοῦν καὶ σέβονται αὐτὸν ποὺ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν πλάνη, ὅπως συνέβη πολλάκις στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ τὸ πολυπληθὲς γιὰ τὴν χωρητικότητα τοῦ ναοῦ ἐκκλησίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τὸ ὁποῖο, ἂν σκανδαλιζόταν, θὰ εἶχε ἀδιάσει τὸν ναὸ καὶ τὴν παρακείμενη ὑπόγεια αἴθουσα διδασκαλίας. Παραμένει ὅμως σταθερὸ καὶ ὄχι μόνο δὲν μειώνεται σκανδαλιζόμενο, ἀλλὰ αὐξάνει ἀναπαυόμενο καὶ ἀνυψούμενο. Τῶν κακοπροαιρέτων καὶ αἱρετιζόντων ἡ κακὴ μαρτυρία δὲν λαμβάνεται ὑπ ὄψιν. Σᾶς ἀποστέλλω συνημμένως καὶ ἄλλο πρόσφατο βιβλίο γιὰ τὴν διακονία μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ὅπου θὰ διαβάσετε ἐνδεικτικῶς ἀληθεῖς μαρτυρίες περὶ τοῦ ἀντιθέτου, ἀπὸ μὴ σκανδαλιζομένους[21].

δ) Ἐξύβρισις καὶ συκοφαντία. Ὅταν ἔλαβα τὸ ἐκτενὲς δικαστικό σας ἔγγραφο, Παναγιώτατε, ἐξεπλάγην ἀπὸ τὴν ἔκτασή του καὶ σκέφθηκα κατ᾽ ἀρχὴν ὅτι θὰ μοῦ ἔχουν μαζέψει πολλὰ παραπτώματα καὶ θὰ κουρασθῶ νὰ τὰ ἀνατρέψω. Μὲ ἔκπληξη εἶδα ὅτι σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ ἔγγραφο καταλαμβάνουν οἱ αὐτονόητες μαρτυρίες ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες γιὰ τὴν ὑπακοὴ καὶ εὐπείθεια στοὺς ἐπισκόπους, στὶς ὁποῖες ἀναφέρθηκα, καὶ πλῆθος σχολίων ἀνωνύμων καὶ ἐπωνύμων πιστῶν, σὲ διάφορες ἱστοσελίδες, ἀπαξιωτικῶν γιὰ τὸ πρόσωπό σας καὶ τὶς ἐνέργειές σας ἐναντίον τῶν δύο ἀγωνιζομένων κληρικῶν τῆς Μητροπόλεώς σας, τῶν πρωτοπρεσβυτέρων Θεοδώρου Ζήση καὶ Νικολάου Μανώλη, τὰ ὁποῖα σχόλια σεῖς θεωρεῖτε ὑβριστικὰ καὶ συκοφαντικά. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι, ποιά σχέση ἔχω ἐγὼ μὲ τοὺς σχολιαστὲς καὶ τὶς ἱστοσελίδες, ὥστε νὰ φορτώνετε σὲ μένα τὶς κατὰ τὴν γνώμη σας ὕβρεις καὶ συκοφαντίες. Ὅσοι ἐδιάβασαν τὰ σχόλια ἀγνώστων ἀνωνύμων εἰς βάρος σας μὲ ἀπόδοση εὐθυνῶν σὲ μένα γέλασαν μὲ τὴν καρδιά τους γιὰ τὴν νομικὴ ἐμβρίθεια καὶ ἐλαφρότητα τῶν συνεργατῶν σας. Δὲν εἶδα νὰ ἐντοπίζετε ὕβρη καὶ συκοφαντία σὲ κάποιο δικό μου κείμενο, καὶ ἂν εἶχα κακία καὶ ἐκδικητικότητα, θὰ μποροῦσα ἐγὼ νὰ στραφῶ ἐναντίον σας δικαστικά, διότι μὲ συκοφαντεῖτε ὡς ὑβριστὴ καὶ συκοφάντη, συκοφαντία ποὺ ἐπεκτείνεται καὶ στὰ ἄλλα ἀνύπαρκτα καὶ ἀνυπόστατα παραπτώματα ποὺ μοῦ προσάπτετε.

ε) Φατρία. Καὶ ἔρχομαι στὸ τελευταῖο κανονικό μου παράπτωμα τοῦ φατριαστῆ, τοῦ συμπήξαντος φατρίαν. Ἔχω εὐτυχῶς στὰ χέρια μου μελέτη ἐπιφανοῦς δικαστικοῦ, καλοῦ γνώστη καὶ ἐρευνητῆ τοῦ Κανονικοῦ καὶ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, μὲ εἰδικὲς σπουδὲς στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, ἡ ὁποία συμβάλλει στὴν κατανόηση τοῦ περιεχομένου αὐτοῦ τοῦ ἀδικήματος. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι «Φατρία, κατὰ τὸ κανονικὸ δίκαιο, εἶναι ἡ ἄνευ ὅρκου συνυπόσχεσις πλειόνων προσώπων, νὰ ἐκτελέσουν σχέδιο ποὺ ἀνατρέπει ἐκ βάθρων κάποια ἀπὸ ὅσα ἐπιτάσσει ὁ Θεός ἢ τὸ κανονικὸ δίκαιο». Ἂν σ᾽ αὐτὴν τὴν συνυπόσχεση ὑπάρχει καὶ ὅρκος, τότε πρόκειται γιὰ συνωμοσία. Μὲ βάση λοιπὸν αὐτὸν τὸν ὁρισμὸ τῆς φατρίας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο κάποιοι συμφωνοῦν καὶ ὑπόσχονται νὰ ἀνατρέψουν ὅσα ἐπιτάσσει ὁ Θεὸς καὶ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, νὰ ψάξετε, Παναγιώτατε, νὰ βρῆτε φατρίες ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν πραγματικὰ καὶ ἀποδεδειγμένα: Σὲ ὁμάδες οἰκουμενιστῶν ἀρχιερέων ποὺ μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ ἀνατρέπουν τὸ σωτηριῶδες σχέδιο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀθετοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ δικά σας φυντάνια· στὴν μεταπατερικὴ καὶ μετακανονικὴ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος· στοὺς ἀγαπητούς σας θεολόγους τῆς παρασυναγωγῆς τοῦ «Καιροῦ» ποὺ χρησιμοποιεῖτε ὡς συμβούλους καὶ συνεργάτες καὶ στὸ κοντινὸ ἱερατικὸ περιβάλλον σας, ποὺ δικαιολογεῖ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δικαιολογεῖ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις καὶ ἐξυμνεῖ τὴ χαρὰ τοῦ ἔρωτα, «ἀνατρέποντας ἐκ βάθρων ὅσα ἐπιτάσσει ὁ Θεὸς καὶ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο» κατὰ τὸν ὁρισμὸ τῆς φατρίας. Ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε καὶ ἀποκαλύπτουμε καὶ ἐπικρίνουμε τὰ σχέδια ὅλων αὐτῶν τῶν φατριῶν καὶ δὲν ἀποτελοῦμε κανενὸς εἴδους φατρία. Καὶ γιὰ νὰ μὴ σᾶς παραξενέψει αὐτὴ ἡ δική μας ἐκτίμηση παραθέτουμε ἐπὶ λέξει ὅσα λέγει ὁ ἐμβριθὴς δικαστικός: «Ὑπάρχει φατρία ἢ καὶ συνωμοσία, ἰδίως ὅταν κάποιοι, ὁσονδήποτε ὑψηλὰ εὑρισκόμενοι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, προδίδουν ἀπὸ κοινοῦ καὶ κατόπιν σχεδίου πρὸς τοῦτο τὴν ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθεῖσαν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν». Σ᾽ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς φατρίες κατὰ τὸν ἴδιο ἀνήκουν οἱ ἐπίσκοποι ποὺ διδάσκουν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αἱρετικὲς ἀπόψεις ἐπαναλαμβανόμενες καὶ καταδικαζόμενες ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση τῶν πιστῶν[22].

Συμπεράσματα

Ἀπὸ τὰ ἀναπτυχθέντα προκύπτουν τὰ ἑξῆς συμπεράσματα:

1. Ἦταν ἐσπευσμένη καὶ ἐκδικητική, ὄχι ψύχραιμη καὶ ἀπαθής, ἡ σύνταξη τῶν διωκτικῶν ἐγγράφων.
2. Στηρίζονται στὸν ἀπηρχαιωμένο, ἀντισυνταγματικὸ καὶ ἀντικανονικὸ νόμο 5383/1932, ποὺ εὐνοεῖ τὴν δεσποτοκρατία εἰς βάρος τῶν ἄλλων κληρικῶν καὶ στήνει ἐπισκοπικὰ δικαστήρια, ὅπου κατὰ παγκόσμια δικαστικὴ πρωτοτυπία ὁ πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου, ὁ ἐπίσκοπος, εἶναι συγχρόνως καὶ κατήγορος, τὰ δὲ λοιπὰ μέλη στεροῦνται ψήφου.
3. Καὶ αὐτοῦ τοῦ ἀπηρχαιωμένου καὶ δεσποτοκρατικοῦ νόμου ἀπὸ σπουδὴ καὶ βιασύνη δὲν τηρήθηκαν οἱ διατάξεις· ἐκλήθη ὁ κατηγορούμενος σὲ ἀπολογία ὄχι ἀπὸ τὸν ἀνακριτή, ποὺ δὲν ἔχει ὁρισθῆ ἀκόμη, ὅπως προβλέπει ὁ νόμος, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο πρόεδρο, καὶ ἐπιβλήθηκαν ἐπιτίμια καὶ ποινὲς πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκδίκαση τῆς ὑπόθεσης.
4. Ἡ ἐκδικαζόμενη ὑπόθεση ἀφορᾶ στὴν διακοπὴ μνημονεύσεως τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ τὸν κατηγορούμενο γιὰ θέματα πίστεως. Ἑπομένως καὶ ὁ ἐπίσκοπος πρόεδρος καὶ τὰ μέλη τοῦ δικαστηρίου ποὺ ὁρίζονται ἀπὸ αὐτὸν διάκεινται εὐνοϊκὰ καὶ μεροληπτικὰ ὑπὲρ τοῦ προέδρου – κατηγόρου καὶ ἐχθρικὰ ὑπὲρ τοῦ κατηγορουμένου. Εἴτε παραστεῖ ὁ κατηγορούμενος εἴτε ὄχι ἡ καταδίκη του εἶναι σίγουρη. Δὲν πηγαίνει σὲ δικαστήριο, ἀλλὰ σὲ καταδικαστήριο.
5. Προτιμᾶ γι᾽ αὐτὸ νὰ μὴν παραστεῖ, ἀλλὰ νὰ δικασθεῖ ἐρήμην, γιὰ νὰ μὴ νομιμοποιήση μιὰ ἄδικη διαδικασία καὶ μία προειλημμένη ἀπόφαση.
6. Σὲ θεολογικὸ καὶ ἱεροκανονικὸ ἐπίπεδο οἱ κατηγορίες γιὰ α) σχίσμα, β) ἀπείθεια καὶ ἀνυπακοή, γ) σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν, δ) ἐξύβριση καὶ συκοφαντία καὶ ε) φατρία, εἶναι κατασκευασμένες καὶ ἀνυπόστατες. Βαρύνουν ὄχι τὸν κατηγορούμενο ἀλλὰ τοὺς κατηγόρους.
7. Ὁ πραγματικὸς λόγος τῆς διώξεως εἶναι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου, ἐπειδὴ ὑποστηρίζει καὶ προβάλλει παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι κανονικὸ παράπτωμα, ἀλλὰ τήρηση τῆς βιβλικῆς, πατερικῆς καὶ ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία ἔπρεπε κατὰ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861) νὰ ἐπαινεθεῖ καὶ ὄχι νὰ τιμωρηθεῖ.

Ἐπίλογος

Ἐλπίζω καὶ εὔχομαι, Παναγιώτατε, νὰ ἀντιληφθῆτε τὸ ἄδικο καὶ ἀντικανονικὸ τῆς διώξεως ποὺ ἀσκεῖτε ἐναντίον μου, νὰ σταματήσετε τὴν δίωξη καὶ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπανέλθω στὰ ἱερατικά μου καθήκοντα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ὅπου διακονῶ ἐπὶ ἕνα τέταρτο αἰῶνος (24 ἔτη, ἀπὸ τὸ 1993), χωρὶς νὰ μνημονεύω τὸ ὄνομά σας, ὅπως πράττουν καὶ ἄλλοι συνεπίσκοποί σας καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες, καὶ ἐπίσης ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ μακαριστὸς ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ποὺ ἐσταμάτησε τὴν δικαστική μου δίωξη τὸ 2005. Ἀφῆστε καὶ κάποιους νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ φωνάζουν. Θὰ χαροποιήσετε πολλοὺς ἐν ὄψει καὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα καὶ θὰ ξεφορτωθῆτε ἕνα βάρος ποὺ θὰ κουβαλᾶτε καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ στὴν μέλλουσα.

Μὲ σεβασμὸ στὴν ἀρχιερωσύνη σας

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Συνημμένα:

Τὰ δύο βιβλία μου ποὺ ἀναγράφονται στὶς ὑποσημειώσεις 20 καὶ 21.

[1]. Τροπάριον αἴνων ὄρθρου, Μ. Τετάρτης: «Ὤ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος!».

[2]. Ὅλο τὸ ἐπεισόδιο βλ. εἰς Πράξ. 5, 26-42.

[3]. Β´ Τιμ. 1, 7.

[4]. Λουκᾶ 21, 12-18. Ματθ.10, 26-31.

[5]. Ἀποκ. 21, 8: «Τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδω λολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι, τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος».

[6]. Ἐφ. 2, 20. 1, 22.

[7]. Ματθ. 16, 18.

[8]. Ματθ. 28, 20.

[9]. Ματθ. 26, 62: «Καὶ ἀναστὰς ὁ ἀρχιερεὺς εἶπεν αὐτῷ· οὐδὲν ἀποκρίνη; Τί οὗτοί σου καταμαρτυροῦσιν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα».

[10]. Παλλαδιου Ελενουπολεως, Διάλογος ἱστορικός. Περὶ βίου καὶ πολιτείας τοῦ μακαρίου Ἰωάννου, ἐπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου 2, PG 47, 9.

[11]. Νόμος 5383/1932, ἄρθρο 10: «Ὁ κατηγορούμενος προσκαλεῖται πρὸς ἐξέτασιν δι᾽ ἐγγράφου κλήσεως, ἐκδιδομένης ὑπὸ τοῦ ἀνακρίνοντος καὶ φερούσης τὴν ὑπογραφὴν αὐτοῦ».

[12]. Β´ Θεσ. 2, 1-12.

[13]. 31ος Ἀποστολικὸς Κανών: «Εἴ τις Πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγει καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξει, μηδὲν κατεγνωκὼς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ καθαιρείσθω ὡς φίλαρχος. Τύραννος γάρ ἐστιν· ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται, οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ Ἐπισκόπου γινέσθω». Ἑρμηνεύοντας τὸν κανόνα ὁ Ἅγιος Νικόδημος γράφει: «Ὅσοι δὲ χωρίζονται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπόν τους πρὸ συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατὶ αὐτὸς κηρύττει δημοσίᾳ καμμίαν κακοδοξίαν καὶ αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τὰ ἀνωτέρω ἐπιτίμια δὲν ὑπόκεινται, ἀλλὰ καὶ τὴν πρέπουσαν εἰς τοὺς ὀρθοδόξους τιμὴν ἀξιώνονται κατὰ τὸν ιε´ τῆς α´ καὶ β´». (Βλ. Πηδάλιον, Ἐκδοτ. Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 33-34). Εἶναι τόση ἡ παραπληροφόρηση ποὺ ἐπιχειροῦν κάποιοι ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι νὰ περάσουν στὸν ἀκατήχητο λαό, ὥστε κυκλοφοροῦν ἔντυπα, ὅπου ἀποκρύπτεται τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 15ου κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας καὶ ἡ ἐξαίρεση τοῦ 31ου Ἀποστολικοῦ, ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, καὶ ἐξαίρεται ὁ ιγ᾽ κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ὡς ὁ βασικὸς κανόνας γιὰ τὸ θέμα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀναφέρεται σὲ διακοπὴ μνημοσύνου ὄχι γιὰ θέματα πίστεως, ἀλλὰ γιὰ ἄλλα, διοικητικά, οἰκονομικὰ κ.τ.λ. Αὐτὴν τὴν παρανόηση θεραπεύει τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 15ου κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας, τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς συμφέρει καὶ τὸ ἀποκρύπτουν.

[14]. Λέγει τὸ ἔγγραφο: «Κατόπιν τούτων… σᾶς γνωρίζομεν ὅτι ἀσκοῦμεν κανονικὴν δίωξιν διὰ τὰ κατωτέρω ἀδικήματα…».

[15]. Αγιου Γρηγοριου Θεολογου, Ἐπιτάφιος εἰς τὸν Μ. Βασίλειον 50, ΕΠΕ 6, 212: «Τούτοις καταπλαγέντα τὸν ὕπαρχον, -Οὐδείς, φάναι, μέχρι τοῦ νῦν οὕτως ἐμοὶ διείλεκται, καὶ μετὰ τοσαύτης τῆς παρρησίας, τὸ ἑαυτοῦ προσθεὶς ὄνομα. –Οὐδὲ γὰρ ἐπισκόπῳ ἴσως, φησίν, ἐνέτυχες· ἤ πάντως ἂν τοῦτον διειλέχθη τὸν τρόπον, ὑπὲρ τοιούτων ἀγωνιζόμενος. Τἄλλα μὲν γὰρ ἐπιεικεῖς ἡμεῖς, ὕπαρχε, καὶ παντὸς ἄλλου ταπεινότεροι, τοῦτο τῆς ἐντολῆς κελευούσης· καὶ μὴ ὅτι τοσούτῳ κράτει, ἀλλὰ μηδὲ τῶν τυχόντων ἑνὶ τὴν ὀφρὺν αἴροντες. Οὗ δὲ Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον καὶ προκείμενον, τἄλλα περιφρονοῦντες, πρὸς αὐτὸν μόνον βλέπομεν. Πῦρ δέ, καὶ ξίφος, καὶ θῆρες, καὶ οἱ τὰς σάρκας τέμνοντες ὄνυχες, τρυφὴ μᾶλλον ἡμῖν εἰσιν, ἤ κατάπληξις. Πρὸς ταῦτα ὕβριζε, ἀπείλει, ποίει πᾶν ὅ,τι οὖν ἂν ᾖ βουλομένῳ σοι, τῆς ἐξουσίας ἀπόλαυε. Ἀκουέτω ταῦτα καὶ βασιλεύς· ὡς ἡμᾶς γε οὐχ αἱρήσεις, οὐδὲ πείσεις, συνθέσθαι τῇ ἀσεβείᾳ, κἂν ἀπειλῇς χαλεπώτερα».

[16]. Σελ. 13 τοῦ διωκτικοῦ ἐγγράφου.

[17]. Πηδάλιον, Αὐτόθι, σελ. 587.

[18]. Πράξ. 5, 29.

[19]. Αγιου Γρηγοριου Θεολογου, Αὐτόθι 48, ΕΠΕ 6, 210: «Τί σοι, φησίν, ὦ οὗτος, βούλεται, τοὔνομα προσειπών (οὔπω γὰρ ἐπίσκοπον ἠξίου καλεῖν), τὸ κατὰ τοσούτου κράτους τολμᾶν, καὶ μόνον τῶν ἄλλων ἀπαυθαδιάζεσθαι; – Τοῦ χάριν, ὁ γεννάδας φησί, καὶ τίς ἡ ἀπόνοια; Οὔπω γὰρ ἔχω γινώσκειν. -Ὅτι μὴ τὰ βασιλέως θρησκεύεις, φησί, τῶν ἄλλων ἁπάντων ὑποκλιθέντων καὶ ἡττημένων. –Οὐ γὰρ ταῦτα, ἔφη, βασιλεὺς ὁ ἐμὸς βούλεται· οὐδὲ κτίσμα τι προσκυνεῖν ἀνέχομαι, Θεοῦ τε κτίσμα τυγχάνων, καὶ Θεὸς εἶναι κεκελευσμένος. Ἡμεῖς δέ τί σοι δοκοῦμεν; Ἤ οὐδέν, ἔφη, ταῦτα προστάττοντες; Τί δαί; οὐ μέγα σοι τὸ μεθ᾽ ἡμῶν τετάχθαι, καὶ κοινωνοὺς ἔχειν ἡμᾶς; -Ὕπαρχοι μέν, φησίν, ὑμεῖς, καὶ τῶν ἐπιφανῶν, οὐκ ἀρνήσομαι· οὔπω δὲ Θεοῦ τιμιώτεροι. Καὶ τὸ κοινωνοὺς ἔχειν, μέγα μέν (πῶς γὰρ οὔ; πλάσμα Θεοῦ καὶ ὑμεῖς), ἀλλ᾽ ὡσεί τινας ἄλλους τῶν ὑφ᾽ ἡμῖν τεταγμένων. Οὐ γὰρ προσώποις τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλὰ πίστει χαρακτηρίζεσθαι».

[20]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Κακὴ ὑπακοὴ καὶ ἁγία ἀνυπακοή, (Ἡ πνευματικὴ καὶ διοικητικὴ κρίση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), Θεσσαλονίκη 2006.

[21]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Ἡ διακονία μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης. Ἀπάντηση στὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2017.

[22]. Νικολαοσ Σταυριανιδησ, Πρόεδρος Πρωτοδικῶν (τότε), «Ἡ φατρία ὡς κανονικὸ παράπτωμα ἀκόμη καὶ ἐπισκόπων», Θεοδρομία 8 (2006) 210-216.

Πηγή: https://katihisis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_39.html

Από πολύ καιρό παρακολουθώ τις κακοδοξίες τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, και το resume περί «ενότητος». Οι βλάσφημες θέσεις, διατυπώσεις, νοηματικά συμπεράσματα τοῦ αιρετικοῦ Πατριάρχου Κων/λεως και άλλων οικουμενιστῶν, εμόλυναν την εκκλησιαστική ζωή και ορθόδοξο παράδοσή μας. Τα φληναφήματα περί «ενώσεως» και «ενότητος» εσκότισαν τον νοῦν τοῦ πατριάρχου και τῶν λαλούντων πεπλανημένα λοιπῶν εκκλησιαστικῶν ηγετῶν προς επαλήθευσιν τοῦ Αποστόλου Παύλου στις Πράξ. Κεφ. ε’ 29-30. «ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·
30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν.» Η «σύνοδος» τῆς Κρήτης απεκάλυψε την πλάνη τῆς συμφωνίας όχι τοῦ Αγίου Πνεύματος (κεφ. ιε’ 28) «έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» τῆς Αποστολικῆς Συνόδου, αλλά τοῦ σκότους τῶν απόψεων και γνωμῶν.

Το άρθρο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου «Χάριν τῆς ἑνότητος» που παραθέτω στη συνέχεια σκιαγραφεῖ ουσιαστικά την «σύνοδο» τῆς Κρήτης αλλά και τῆς Ελλάδος.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

«Χάριν τῆς ἑνότητος»

τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Πολλές φορές στίς διάφορες συναντήσεις ἀνθρώπων, ἀκόμη καί σέ ἐκκλησιαστικά Συνοδικά Ὄργανα, διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι πρέπει νά συμφωνήσουμε σέ ἕνα θέμα, ἔστω καί ἄν ἔχουμε διαφορετική γνώμη, «χάριν τῆς ἑνότητος». Καί συμβαίνει τά ἴδια τά Συνοδικά Ὄργανα, στά ὁποῖα συμμετέχουν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, νά ἀποφασίζουν διαφορετικά, πράγμα τό ὁποῖο δικαιολογεῖται ὅτι γίνεται «χάριν τῆς ἑνότητος» ἤ «γιά τήν ἑνότητα».

Ὑπάρχουν δέ καί ἄνθρωποι, πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοί, οἱ ὁποῖοι διατείνονται ὅτι ἀγωνίζονται γιά τήν ἑνότητα τοῦ σώματος στό ὁποῖο συμμετέχουν, ὡσάν κάποιοι ἄλλοι νά μή ἐνδιαφέρωνται γιά τήν ἑνότητα.

Ἀπό τήν ἀρχή, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνότητα στήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀπώτερος στόχος στόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποβλέπουμε. Ἰδίως στήν Ἐκκλησία αὐτό εἶναι σκοπός ὅλων, ἀφοῦ αὐτό ἐπιτεύχθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σύμφωνα μέ τό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος∙ ὅτε τοῦ πυρός τά γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, γι’ αὐτό ὑπάρχει ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων στήν θεολογία.

Ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νά σημειωθῆ ὅτι ἑνότητα μποροῦν νά ἔχουν καί ὅσοι ἐργάζονται τό κακό καί ὅσοι ἀπαρτίζουν μιά ἐγκληματική ὀργάνωση, πού ἀποβλέπουν στήν διαίρεση καί τήν κακοδαιμονία τῆς κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἑνότητά τους, ὥστε νά διαπράττουν τό κακό καί νά μή ἀποκαλυφθοῦν. Ὁπότε, δέν εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός ἡ ἑνότητα, ἀλλά ὁ συνδυασμός τῆς ἑνότητας μέ τήν ἀλήθεια.

Στήν θεία Λειτουργία προτρέπονται οἱ πιστοί μέ τούς λόγους: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἡ ἑνότητα στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα δέν εἶναι ἀφηρημένη καί ἀπροϋπόθετη, ἀλλά συνδέεται μέ τήν πίστη, εἶναι ἑνότητα τῆς πίστεως, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Θεό στούς ἁγίους καί συνδέεται σαφέστατα μέ «τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί βεβαίως προϋποθέτει τήν ἐγκατάλειψη ὅλης τῆς ζωῆς μας στόν Χριστό. Μιά τέτοια ἑνότητα εἶναι εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἡ ἑνότητα πού μπορεῖ νά ἔχουν καί οἱ αἱρετικοί μεταξύ τους, πού στηρίζονται στόν στοχαστικό λόγο καί πολεμοῦν τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του συνιστᾶ στούς Χριστιανούς νά ἀγωνίζονται νά τηρήσουν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, πού συνδέεται μέ τόν ἕνα Κύριο Θεό, μέ τήν μία πίστη καί τό ἕνα βάπτισμα. Γράφει: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν∙ εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. δ΄, 3-6). Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τόν ἕναν Κύριο, τήν μία πίστη, τό ἕνα βάπτισμα, τό ἕνα σῶμα, τό ἕνα Πνεῦμα.

Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος σέ ἕναν ἑπόμενο στίχο ὁμιλεῖ γιά τήν ἑνότητα στήν θέωση: «καί αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ΄, 11-13). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τήν ἐπίγνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἔχει σκοπό τήν τελειότητα, νά ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος τό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή στήν θέωση.

Στήν ἴδια προοπτική κινοῦνται καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νά διατηρήσουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη, ἀποδιώκοντες ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μέ τίς αἱρετικές διδασκαλίες διασποῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἵρεση διασπᾶ τήν ἑνότητα καί ὄχι ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν γινόταν γιά τήν διασφάλιση τῆς ἑνότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες ὅταν ἀπομάκρυναν τούς αἱρετικούς ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν διασποῦσαν τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν προάσπιζαν. Μιά διαφορετική ἑρμηνεία ἀποτελεῖ παραχάραξη τῆς λειτουργίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος συνδέει τήν ἕνωση τῶν Χριστιανῶν μεταξύ τους μέ τήν ἴδια φρόνηση. «Οὐδέ οὕτω ποιεῖ ἕνωσιν, ὡς τό τοῖς αὐτοῖς χαίρειν καί τά αὐτά φρονεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ!». Αὐτός ὁ λόγος συνδέεται μέ πολλά χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γιά παράδειγμα, στούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης γράφει: «Ὁ δέ Θεός τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τόν Θεόν καί πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ιε΄, 5-6). Ἐπίσης, στούς Χριστιανούς τῶν Φιλίππων γράφει: «Εἴ τις οὖν παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις κοινωνία Πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καί οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τήν χαράν, ἵνα τό αὐτό φρονῆτε, τήν αὐτήν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλ. β΄, 1-2).

Ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος προσδιορίζει τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ πνευματική ἕνωση. Γράφει: «Ἡ ἕνωσις ἡ πνευματική ἐστι μνήμη ἀσφράγιστος∙ ἥτις ἐν διαπύρῳ πόθῳ ἀδιαστάτως ἐν τῇ καρδίᾳ πυρσεύεται, ἐκ τῆς διαμονῆς τῆς πρός τάς ἐντολάς δύναμιν λαμβάνουσα πρός τόν δεσμόν οὐ καταχρηστικῶς, οὐδέ φυσικῶς». Ἡ πνευματική ἕνωση γίνεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνάπτει τόν θεῖο πόθο στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Στήν κοινωνία γίνεται λόγος γιά ἑνότητα παρά τίς ὑπάρχουσες διαφορετικές ἀπόψεις καί σέ αὐτό ἀποβλέπει τό δημοκρατικό πολίτευμα. Οἱ διαφορετικές ἀρχές καί τά διαφορετικά προγράμματα μεταξύ τῶν κομμάτων, οἱ διαφορετικές θέσεις καί μέσα στίς ἐνδοκομματικές ἐργασίες, πού ἀποδεικνύονται ἀπό τίς ψηφοφορίες, ὅταν ἐκφράζωνται μέ δημοκρατικό τρόπο, θεωροῦνται ὡς στοιχεῖο ἑνότητας.

Ὅμως, στήν Ἐκκλησία τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ἡ ἑνότητα δέν εἶναι μιά ἐξωτερική συμφωνία ἀπόψεων, καί μάλιστα διαφοροποιημένων ἀπό τήν παραδοθεῖσα πίστη καί τήν ἀποκαλυφθεῖσα παράδοση, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἑνότητα πίστεως.

Ἑπομένως, στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν «χάριν τῆς ἑνότητος» νά ἀναιρεῖται ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καί τελικά νά ὑπονομεύεται ὅλη ἡ ἀποκαλυφθεῖσα πίστη. Ὅταν ἐπικρατῆ ἀπόκλιση ἀπό τήν πίστη δέν εἶναι ἐπαινετή ἡ ἑνότητα, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού διαφυλάσσει τήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη διαφυλάσσει τήν ἑνότητα. Ἐπίσης, στά ἐκκλησιαστικά θέματα δέν μπορεῖ κανείς νά ἀκολουθῆ τήν διπλωματία καί νά παλινωδῆ, νά ἀλλάση κάθε φορά ἀπόψεις καί νά χαρακτηρίζη αὐτήν τήν νοοτροπία ὡς συμβολή στήν ἑνότητα.

Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀποδομοῦνται καί οἱ ἴδιες οἱ λέξεις, ἰδιαιτέρως τό νόημα τῆς λέξεως τῆς ἑνότητας, χάριν μιᾶς ἐξωτερικῆς ἐπίπλαστης καί μεταβαλλόμενης διπλωματικῆς νοοτροπίας, ἡ ὁποία κρύπτει στοιχεῖα σκοπιμότητας καί ὠφελιμισμοῦ.

Φεβρουάριος 2017

 Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – parembasis.gr

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2017/03/blog-post_31.html#more

Στην Ιερᾶ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης δύο κληρικοί, ο π. Νικόλαος Μανώλης και ο π. Θεόδωρος Ζήσης, προέβησαν στην διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ επισκόπου των για λόγους πίστεως.

Ο π. Νικόλαος Μανώλης στην επιστολή του 17-2-2017 προς τον κ. Άνθιμο αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξῆς:

«Διδάσκετε, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, μὲ δημόσια ἔργα καὶ λόγους, τὴν Παναίρεσην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συμπαρασύροντας στὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας τὸ ποίμνιό σας. Ὑπηρετεῖτε, ὅπως σᾶς ἀπέδειξα μὲ πρόσφατο ἔγγραφό μου (ὑπ. ἀρίθμ. πρωτ. μητροπόλεως 106/14-2-2017), τὸ συγκριτιστικὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, καθὼς τέκνον αὐτῆς εἶναι ἡ τρισκατάρατη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Στὸ ἔγγραφο αὐτὸ ἀνέφερα λεπτομερῶς ὅλα τὰ οἰκουμενιστικὰ καὶ αἱρετικὰ δρώμενά σας, τὰ ὁποία μὲ ἀνάγκασαν νὰ λάβω τὴν ἀπόφαση τῆς διακοπῆς τῆς πνευματικῆς κοινωνίας μαζί σας. …

Ἡ πολιτική σας, νὰ ἐνστερνιστεῖτε τὶς ἀποφάσεις τὶς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καὶ νὰ ἐπιχειρεῖτε νὰ τὶς περάσετε στὴν μητρόπολή σας, διανέμοντας τὸ σχετικὸ ψευδέστατο κείμενο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος “Προς το Λαό“, εἶναι ἡ σταγόνα ποὺ ξεχείλισε τὸ ποτήρι. Ἀνερυθρίαστα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, κηρύσσετε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου. …

Χτίζω ἕνα τεῖχος ἐντός της Ἐκκλησίας, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀποτείχιση ἄλλωστε, γιὰ νὰ ἀπομονώσω τὴν αἵρεση ποὺ διδάσκετε, ὥστε νὰ μὴν ἔχω καμία πνευματικὴ σχέση μὲ αὐτήν, νὰ μὴν ἔχω πνευματικὴ σχέση μὲ τὸν μητροπολίτη μου ὅπως ὁρίζεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ εἰδικότερα στὸν ΙΕ΄ τῆς πρωτοδευτέρας ἱερᾶς Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου. Εἶναι ἕνας κανόνας ποὺ δὲν γράφτηκε γιὰ νὰ εἶναι ἀνενεργὸς, ἀλλὰ νὰ χρησιμοποιεῖται σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. …

Θὰ περιμένω στὴ θέση αὐτή, μέχρι νὰ ταρακουνηθεῖτε καὶ νὰ καταδικάσετε τὸν Οἰκουμενισμό, τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καὶ τὶς αἱρετικὲς δράσεις τοῦ Φαναρίου. Ἂν ἐπιστρέψετε στὴν Ὀρθόδοξη πορεία ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ διαδρομὴ ποὺ ἐπιλέξατε νὰ ἀκολουθήσετε, τότε, πάλι θὰ ἀρχίσω νὰ μνημονεύω τὸ ὄνομά σας στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.» https://katanixis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_64.html#more

Χθές, Κυριακή τῆς Ορθοδοξίας, ανακοίνωσε ο π. Θεόδωρος Ζήσης την διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Από το κήρυγμά του μεταφέρουμε τα ακόλουθα αποσπάσματα:

«Στὴν κατηγορία τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων ἀνήκετε ὁλοφάνερα κι ἐσεῖς Παναγιώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε ὅπως σᾶς ἐξήγησα πρὸ ἡμερῶν στὴν ἐπιστολὴ ποὺ σᾶς ἔστειλα ἀπαντῶντας στὴν «πατρική» (ἐντὸς εἰσαγωγικῶν) καὶ νουθετήρια ἐπιστολή σας μὲ τὴν ὁποία μοῦ συνιστούσατε “νὰ παύσω νὰ ὁμιλῶ γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ γιὰ τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης γιατὶ ἀναστατώνω” δῆθεν “τὶς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας”! Ἐπιβεβαιώσατε ὁλοφάνερα γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὴν οἰκουμενιστική σας ταυτότητα μὲ τὴν ἐγκωμιαστικὴ ἀποδοχὴ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης κατὰ τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 23 -24 Νοεμβρίου τοῦ 2016 καὶ μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ διαβαστῇ καὶ νὰ διανεμηθῇ στοὺς ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Μητροπόλεώς σας τὸ ψευδέστατο κείμενο πρὸς τὸν λαό. Ὅση προσπάθεια καὶ ἂν καταβάλετε ἐσεῖς καὶ οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταὶ ἐπίσκοποι νὰ ἐξωραΐσετε τὴν ψευδοσύνοδο, δὲν πρόκειται νὰ τὰ ἐπιτύχετε διότι αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε “ἁγία” οὔτε “μεγάλη” οὔτε “σύνοδος” ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀληθῆ μαρτυρία τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ λοιπόν ἐμπίπτετε σὲ ὅσα «περί Ἐπισκόπων ποὺ κηρύσσουν αἵρεσι» διαλαμβάνει ὁ 15ος Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μεγάλου Φωτίου συνοψίζοντας τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοσι, γι’ αὐτὸ διακόπτω τὴν μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός σας (ἀκολουθοῦν επεφημίαι) κατὰ τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες συμβολικὰ ἀπὸ σήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν ἀνέχεται ἡ ἱεραρχικὴ μου συνείδησι ἡ μὲν Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Συνόδων νὰ καταδικάζῃ σήμερα ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς εἰκονομάχους, σεῖς ὅμως νὰ ἀναγνωρίζετε τὶς αἱρέσεις ὡς “ἐκκλησίες” καὶ νὰ συναποτελῇτε μὲ τοὺς εἰκονομάχους Προτεστάντες τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο “Ἐκκλησιῶν”. Μνημονεύοντας τὸ ὄνομά σας δηλώνω ὅτι εἶμαι κι ἐγὼ οἰκουμενιστής, ὅτι ἔχω τὴν ἴδια πίστι μ’ ἐσᾶς καὶ ψεύδομαι ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θύοντος καὶ Θυομένου ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὅπως ψεύδεστε τώρα καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ ἐπίσκοποι, Παλαιᾶς καὶ Νέας Ἑλλάδος, ίσχυριζόμενοι ἐκφώνως ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας. Θὰ χαρῶ πολύ, ἂν ἐφαρμόζοντας κι’ ἐσεῖς τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, ἰδιαίτερα τὸν 15ο Πρωτοδευτέρας, ἐπαινέσετε ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἢ τοὐλάχιστον μὲ ἀφήσετε νὰ ἐπιτελῶ τὸ λειτουργικὸ καὶ διδακτικό μου ἔργο στὸν ἱερό Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. Δὲν θέλω νὰ φύγω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο (χειροκροτήματα ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαζόμενο Λαὸ τοῦ Θεοῦ). Θὰ σᾶς πῶ στὸ ἀρχονταρίκι τί εἶπα σὲ κάποιον ἐπίσκοπο ὁ ὁποῖος μοῦ τηλεφώνησε ‘χθὲς καὶ μὲ συνιστοῦσε: «πάτερ, μὴ τὸ κάνετε! Θὰ προκληθῇ μεγάλη ἀναταραχή!» -Καιρὸς νὰ προκληθῇ ἀναταραχή, νὰ ἀφυπνιστῇ ὁ κόσμος, νὰ μάθῃ ὁ κόσμος.…(χειροκροτήματα)…»
http://www.youtube.com/watch?v=eSke3N2wYRw (ἀπομαγνητοφωνήθηκε ἀπὀ http://apotixisi.blogspot.gr)

Η αναφορά στον 15^ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου υποχρεώνει την Ιεραρχία τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος να ασχοληθεί με την κατεγνωσμένη αίρεση τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Όπως είδαμε προηγουμένως οι δύο κληρικοί ζητούν από τον κ. Άνθιμο να καταδικάσει την ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης ώστε να επαναφέρουν την μνημόνευση τοῦ ονόματός του. Ωστόσο ο 15^ος Κανόνας ονομάζει τον επίσκοπο που κηρύττει γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κατεγνωσμένη αίρεση «ψευδεπίσκοπο και ψευδοδιδάσκαλο» και επιβάλλει την συνοδική διάγνωση περί τῆς αιρέσεως τοῦ ψευδεπισκόπου.

Εκτός από αυτή την υποχρέωση τῆς Ιεραρχίας που απορρέει από τους Ιερούς Κανόνες, υπάρχει και ένας άλλος σοβαρός λόγος για τον οποίον πρέπει να ασχοληθεί με τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Ο κ. Άνθιμος προκειμένου να απαλλάξη τον εαυτόν του από την τιμωρία τοῦ 15^ου Κανόνος, μεταφέρει στον π. Νικόλαο Μανώλη την ενοχή του, επιβάλλοντας όλως αντικανονικῶς ποινές (βλ. https://katanixis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_2.html). Το έγγραφο τοῦ κ. Ανθίμου καταλήγει ως εξής:

«… ΣΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΜΕΝ προσωρινῶς από τῆς ΣΗΜΕΡΟΝ 1^ης ΜΑΡΤΙΟΥ και ΜΕΧΡΙ τῆς εκδόσεως τῆς αποφάσεως Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου την τέλεσιν πάσης Ιερᾶς Ακολουθίας και Αγιαστικῆς Πράξεως, Ιερῶν Μυστηρίων, Θείας Λειτουργίας και Θείου Κηρύγματος, άνευ στερήσεως τῶν μηνιαίων αποδοχῶν σας, εις εφαρμογήν τοῦ άρθρου 102 τοῦ εν λόγω Ν. 5383/1932 «περί τῶν Εκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων και τῆς προ αυτῶν διαδικασίας» (ΦΕΚ Α’ 110/11-4-1932) ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝ προσωρινῶς, και ως πνευματικόν μέτρον, την αποκοπήν εκ τῆς εκκλησιαστικῆς κοινωνίας – Θείας Ευχαριστίας (επιτίμιον τῆς ακοινωνησίας), ουχί προς κύρωσιν, αλλά επ’ ελπίδι παύσεως τῆς ανωτέρω συμπεριφορᾶς και εμπράκτου μεταμελείας, επιφυλασσόμενοι προς ανάκλησιν τοῦ οφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου αναλόγως τῆς εκβάσεως τῆς υμετέρας κανονικῆς υποθέσεως.»

Επειδή ο 15^ος Κανόνας απαγορεύει ρητά την τιμωρία τοῦ κληρικοῦ που διακόπτει το μνημόσυνο για λόγους πίστεως, πρέπει η Ιεραρχία να ακυρώσει τις ποινές στον π. Νικόλαο Μανώλη.

Όσον αφορά το ανορθόδοξο φυλλάδιο «Προς το Λαό» οι ορθόδοξοι Ιεράρχες οφείλουν να αποδοκιμάσουν την Δ.Ι.Σ. που το ενέκρινε. Αν δεν απαιτήσουν μια ορθόδοξη πορεία τῆς Εκκλησίας, θα είναι συνυπεύθυνοι για τις επόμενες «εκπλήξεις» που ετοιμάζουν οι αιρετικοί οικουμενιστές.

Έφτασε η ώρα που κάθε ιεράρχης υποχρεώνεται να ομολογήσει τι πιστεύει και τι είναι. Είναι ορθόδοξος ή είναι οικουμενιστής, μασόνος και ουνίτης;

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

Greece, Mt, Athos, Esfigmenou Monastery. (Photo by Education Images/UIG via Getty Images)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ HUFFINGTON POST

Αλέξανδρος Στεφανόπουλος,
Δημοσιογράφος Εκκλ. ρεπορτάζ

Πού είναι οι «ευαισθητοποιημένοι» μας έγκριτοι νομικοί και δημοσιολόγοι; Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος γιατί σιωπά και κωφεύει; Μήπως πρέπει να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία Αγάπης και Ειρήνης;

Η είδηση: «Σε ποινή φυλάκισης 20 ετών καταδικάστηκε στις 27 Ιανουαρίου 217 από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης ο ηγούμενος της παλιάς Αδελφότητας της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους Μεθόδιος, για τα επεισόδια με τις μολότωφ που εκτυλίχθηκαν τον Ιούλιο του 2013 στο αντιπροσωπείο (κονάκι) της Μονής, στις Καρυές. Για τα επεισόδια καταδικάστηκε και ένας ακόμη μοναχός της ίδιας Αδελφότητας. Τις επόμενες μέρες θα εκδοθούν εντάλματα που θα αποσταλούν στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα, ώστε να συλληφθούν οι φυγόποινοι μοναχοί, που βρίσκονται στο Άγιο Όρος και να οδηγηθούν στη φυλακή… Το Δικαστήριο έκρινε, κατά πλειοψηφία, ένοχο τον ηγούμενο Μεθόδιο ως ηθικό αυτουργό των επεισοδίων, ενώ ο δεύτερος κατηγορούμενος καταδικάστηκε ως φυσικός αυτουργός για έκρηξη, πρόκληση εμπρησμού κ.ά. Να σημειωθεί ότι τα επεισόδια προκλήθηκαν, όταν δικαστικοί επιμελητές επιχείρησαν να εκκενώσουν το αντιπροσωπείο, κατ’ εφαρμογήν προηγούμενης δικαστικής απόφασης, με αποτέλεσμα να εκδηλωθούν αντιδράσεις και να εκτοξευτούν αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ. Τα παραπάνω επεισόδια εντάσσονται στην πολυετή διαμάχη μεταξύ παλιάς και νέας Αδελφότητας Εσφιγμένου. Η νέα Αδελφότητα συγκροτήθηκε, με απόφαση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους το 2005 και έκτοτε θεωρείται νόμιμη, αλλά η παλιά αρνείται να παραδώσει το Μοναστήρι και το αντιπροσωπείο, με συνέπεια να σημειώνονται κατά καιρούς εντάσεις και επεισόδια, αμαυρώνοντας την εικόνα της μοναστικής Πολιτείας».

Αυτή είναι η είδηση όπως δόθηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Και έκτοτε ουδέν νεότερο! Σχεδόν ένας μήνας από την δημοσιοποίηση της δικαστικής απόφασης και καμία (μα καμία απολύτως) άλλη αντίδραση από την κατά τα άλλα ευαισθητοποιημένη κοινωνία μας! Μόνο μια «χλιαρή» διαμαρτυρία στη Θεσσαλονίκη προ ημερών από υποστηρικτές της κανονικής ιστορικής Μονής Εσφιγμένου. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι φώναξαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης… Μεταδόθηκε από τα τοπικά ΜΜΕ της συμπρωτευουσας και από κάποια συστημικά ΜΜΕ και αυτό είναι όλο!

Καμία αντίδραση από τους κατά τα άλλα γνωστούς, διαπρεπείς και «έγκριτους» «ευαισθητοποιημένους» Πολίτες της χώρας. Καμία αντίδραση και από πουθενά από όλους εκείνους, που μόλις καεί το κέντρο της Ελλάδος ή σημειωθούν εκτεταμένες ή μεμονωμένες ταραχές και καούν τα πάντα, και ως αντίδραση η πολιτεία αναγκαστεί να κάνει καμιά προσαγωγή -προσέξτε προσαγωγή όχι σύλληψη- έτσι για το θεαθήναι κάποιων εκ των γνωστών κουκουλοφόρων και μασκοφόρων, μπαχαλάκηδων, και εκ των συνήθων «πρωταγωνιστών», οι επίσης γνωστοί μας σχολιαστές επί παντος επιστητού, δημοσιλόγοι και παπαρολόγοι της στιγμής, ξεσηκώνουν τον κόσμο! Ούτε το ως συνήθως ελληνικό facebook twitter και τα λοιπά social media πήραν φωτιά μετά την ανακοίνωση της δικαστικής απόφασης για την καταδίκη σε κάθειρξη 20 ετών για ηθική αυτουργία στον Ηγούμενο της Μονής Εσφιγμένου Μεθόδιο, «πήρε φωτιά» όπως μεταδίδουν κάθε φορά όλα τα συστημικά ΜΜΕ όπως συμβαίνει στα αλήθεια -και όχι παραμύθια- όταν μετά από ταραχές, πλιάτσικο, καταστροφές και κακουχίες ατυχών πολιτών που έτυχε να βρεθούν μπροστά σε εκεινα τα άγνωστα «γνωστά» παιδιά των Βορείων Προαστείων που κατακαίνε τα πάντα και πλιατσικολογούν στις περιουσίες των πολιτών. Αλλά άμα τους περάσουν χειροπέδες αφού τους έπιασαν επ αυτοφώρω, μετά οι γνωστοί μας δημοσιολόγοι, συγγραφείς, νομικοί, πολιτικοί κάθε απόχρωσης, ξεσηκώνουν τον κόσμο!

Τι άρθρα! Τι σχόλια στα social media! Τι γενικός χαμός! Τι ξανά και από την αρχή θα κατακάψουν τα πάντα οι ελεύθεροι δημοκράτες και άλλες (σκοτεινές) δυνάμεις μέχρι να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι στη ΓΑΔΑ. Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα εκατοντάδες σκηνικά βγαλμένα από την ιστορία (παλαιότερη και νεότερη) της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά που καίγεται η Αθήνα και άλλες πόλεις με κάθε αφορμή, αλλά άμα συλληφθεί -πόσο μάλλον να καταδικασθεί κάποιος μόνο για κάποιους μήνες – ας τολμήσουν περισσότερο έτσι για παραδειγματισμό να εφαρμόσουν απλά τον νόμο (και όχι όπως εξάντλησαν την αυστηρότητα τους οι δικαστές μας στον γέροντα Μεθόδιο της Εσφιγμένου) και τότε τα λέμε να δεις τι έχει να γίνει(!). Το έργο το έχουμε δει εκατοντάδες φορές! Αυτό που είδαμε για πρώτη φορά -και εύχομαι να είναι και η τελευταία και να μην υπάρξει συνέχεια γιατί και τραγική θα είναι και οδυνηρή και αιματοβαμμένη- είναι η καταδίκη για ηθική αυτουργία, ούτε καν για συμμετοχή δηλαδή σε βιαιοπραγίες, και ολόκληρο το σύστημα -δικαστικό και μη- έπεσε να κατασπαράξει ένα καλόγερο!

Καμία αντίδραση από τους δικηγορικούς συλλόγους. Από τα πολιτικά (εντός και εκτός Βουλής) κόμματα σιγή ιχθύος. Ουδεμία αντίδραση. Καμία ανακοίνωση έτσι για να πέσει στάχτη στα μάτια των κοινών θνητών. Κανένας δικηγορικός σύλλογος δεν είπε κουβέντα για την κατάφωρη αδικία! Ουδείς εκ των πολλών διακεκριμένων, των κατά τα άλλα λαλίστατων και έγκριτων νομικών έβγαλε άχνα! Τσιμουδιά! «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…». Μη τύχει και κακοκαρδίσουμε τον αίτιο. Κανένας εκ των λεγομένων οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είπε λέξη! Καταδικάστηκε ένας μοναχός με ποινή λες και είχε κάψει το κέντρο της Αθήνας! Όπως το 1985 με το Κάπα Μαρούσης και το Κατράτζος Sport που είχαν καεί ολοσχερώς, αλλά ακόμα οι αίτιοι και πρωταίτιοι αναζητούνται… (ψάξτε την υπόθεση και θα καταλάβετε τι εννοώ…). Απόφαση βόμβα εναντίον ενός μοναχού για ηθική αυτουργία σε τι; Σε πρόκληση βλαβών και ηθικές φθορές; Επειδή έφερε αντίσταση κατά της αρχής;

Ας μην υποκρινόμαστε άλλο ούτε ως κοινωνία ούτε ως άτομα ούτε ως πρόσωπα. Η απόφαση, που μοιάζει περισσότερο με απόφαση καθ’ υπαγόρευση και «για να είμεθα αρεστοί» στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και στις μεγάλες -πολιτικές και άλλες- εξουσίες, επιβλήθηκε για άλλους λόγους. Ας είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς. Η απόφαση είναι τόσο αυστηρή προς τον ηγούμενο Μεθόδιο της Μονής Εσφιγμένου, επειδή αρνείται η Ιερά αδελφότητα της Μονής Εσφιγμένου, να μνημονεύσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαθολομαίο και επειδή πρωτοστάτησε εναντίον της σύγκλησης της Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, αυτή είναι η ωμή αλήθεια!Επειδή η Μονή Εσφιγμένου εξακολουθει να παραμένει πιστή στην Ορθοδοξία και Ορθοπραξία, της από αιώνων παραδοθείσας Πίστεως από τους Πατέρες της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας μας, και της δια των Αποστολικών και Αγιοπατερικών εννέα Οικουμενικών Συνόδων και στα ειωθότα, τις θεολογικές παραδόσεις, τους Ιερούς κανονες, και το πηδάλιο της Μίας Αγίας Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας, εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον για μια τριαντακονταετία, αρνείται να μνημονεύσει τον (εκάστοτε) Οικουμενικό Πατριάρχη, επειδή παραβιάστηκαν συστηματικά όροι, Κανόνες και Προϋποθέσεις της Εκκλησίας μας, όλα αυτά τα χρόνια προετιμασίας της Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης. Όπως τώρα το ίδιο πράττουν δεκάδες, μεμονωμένοι και καθ’ ομάδες Μοναχοί και Ιερόμοναχοι του Αγίου Όρους και άλλων μοναστικών αδελφοτήτων, αλλά και Ιεράρχες παύουν να μνημονεύσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο λόγω της γενικότερης στάσης του έναντι του διεθνούς και παγκόσμιου Οικουμενιστικού κινήματος και των σχέσεων που έχει αναπτύξει με τους Ρωαμαιοκαθολικούς τους Προτεστάντες και άλλους μη Ορθόδοξους θρησκευτικούς χριστιανικούς σχηματισμούς, όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο Έκκλησιών(ΠΣΕ).

Κατάσταση που καθημερινά χειροτερεύει στους κόλπους της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο μετά τις «αποφάσεις» και τα κείμενα που υιοθετήθηκαν στη Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης το καλοκαίρι του 2016. Η Ορθοδοξία αυτή τη στιγμή δυστυχώς είναι διχασμένη! Κομμένη στα δύο (ίσως και τρία κομμάτια)… Αυτή είναι η μοναδική σκληρή αλήθεια που έχει να κάνει όμως ειδικώς με τον δικαστικό και νομικό κόσμο της Θεσσαλονίκης -και όχι μόνον αλλά και της Ελλάδος γενικώς την βαθιά υποκρισία- που από τη μια (από)δέχεται a priori όλα αυτά τα έκτροπα που συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες και από την άλλη τηρεί ένοχη σιγή ιχθύος σε μια καταφανώς άδικη και σκληρή απόφαση, χωρίς ουδείς να αντιλαβάνεται τις συνέπειες αυτής της ως μη όφειλε δικαστικής εξέλιξης. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια για την άδικη και σκληρή απόφαση για την Μονή Εσφιγμένου, παρά επειδή επειδή αρνήθηκε να παραδώσει το γραφείο (άλλως «Κονάκι» όπως λέγεται) της αντιπροσωπείας της ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στη νέα κα’θ υποβολή αδελφότητα που συνέστησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έσπευσαν (χλιαρά αλλά το έκαμαν) να αναγνωρίσουν και οι άλλες Μονές της Αθωνικής Πολιτείας το 2005.

Και ερωτώ μήπως ήρθε η ώρα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να επέμβει και να δείξει αγαπητκή διάθεση; Μήπως η ιστορία και ο Θεός του δίδει μια θαυμάσια ευκαιρία να διορθώσει τα αδιόρθωτα; Αν ο Πάππας Ιωάννης Παύλος συγχώρεσε τον παρ’ ολίγο δολοφόνο του Τούρκο Αλί Ακτζά, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν μπορεί να αναλάβει μια πρωτοβουλία αγάπης έναντι των μοναχών και του Ηγουμένου Μεθόδιου και της συνοδείας του; Ίδωμεν. Η συνέχεια και η ιστορία θα δείξει… πολλά.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.gr/alexandros-stefanopoulos/-_10226_b_14904338.html

Εικόνα από Romfea.gr

Βάσει τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου επί Μ. Φωτίου, πρέπει να παραπεμφθῆ σε δίκη ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος δια την κήρυξη γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κατεγνωσμένης αιρέσεως. Αυτή είναι η προβλεπόμενη διαδικασία μετά από διακοπή μνημοσύνου σύμφωνα με τον 15^ον Κανόνα, και τίποτα άλλο.

Παραθέτομεν τον Ιερόν Κανόνα με τονισμό τόσο στην απαγόρευση τῆς τιμωρίας τοῦ κληρικοῦ όσο και στην υποχρεωτική ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ τῆς αιρέσεως τοῦ επισκόπου.

«Τά ὁρισθέντα περί πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν πολλῷ μᾶλλον ἐπί Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καί μή ἀναφέροι τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῆ θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσοι· τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι εἴ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ἐσφράγισταί τε καί ὥρισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων, καί σχίσμα ποιούντων καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν παραπάνω Ἱερό Κανόνα, ἀναφέρει:

«Ἑκεῖνα ὁποῦ οἱ ἀνωτέρω Κανόνες ἐδιώρισαν περί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν, τά αὐτά διορίζει, καί πολλῶ μᾶλλον, ὁ παρών Κανών, περί Πατριαρχῶν, λέγων ὅτι, ὅστις Πρεσβύτερος ἤ Ἐπίσκοπος ἤ Μητροπολίτης ἤθελε χωρισθῆ ἀπό τήν συγκοινωνίαν τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ, καί δέν μνημονεύη τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό σύνηθες (ὁ Μητροπολίτης δηλ. μόνος˙ ὁ γάρ Πρεσβύτερος τοῦ Ἐπισκόπου του τό ὄνομα μνημονεύει, ὁ δέ Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτου του) πρό τοῦ νά φανερώσουν τά κατά τοῦ Πατριάρχου αὐτῶν εἰς τήν Σύνοδον καί παρά τῆς Συνόδου αὐτός νά κατακριθῆ˙ οὖτοι, λέγω, πάντες νά καθαίρωνται παντελῶς, οἱ μέν Ἐπίσκοποι καί Μητροπολῖται, πάσης Ἀρχιερατικῆς ἐνεργείας, οἱ δέ Πρεσβύτεροι, πάσης Ἱερατικῆς. Πλήν ταῦτα μέν νά γίνωνται, ἐάν δι’ ἐγκλήματα τινά, πορνείαν θετέον, ἱεροσυλίαν καί ἄλλα, χωρίζονται οἱ Πρεσβύτεροι ἀπό τούς Ἐπισκόπους των, οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τούς Μητροπολίτας των, καί οἱ Μητροπολίτες ἀπό τούς Πατριάρχας των.(1)  Ἐάν δέ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ἦναι αἱρετικοί καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία (2), καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένη ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν. Όρα και τον λά Ἀποστολικόν.»    

Αξίζει να αναφέρομεν επίσης ένα απόσπασμα από το άρθρο «Λογοκρισία, ρατσιστική συμεριφορά και άσκηση εκκλησιαστικού εκφοβισμού (bulliying) έναντι των ορθοδόξων εκ μέρους των οικουμενιστών» το οποίο λέγει:

Ἔλλειψη θεολογικῶν καί ἐπιστημονικῶν ἐπιχειρημάτων

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ κ.κ. Βαρθολομαῖος καί Ἄνθιμος, μή μπορώντας νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἀντιφρονοῦντες μέ ἐπιστημονικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα, καταφεύγουν στήν γνωστή τακτική τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς σπιλώσεως διά τῆς συκοφαντίας προσώπων καί τῆς ἀπειλῆς μέ ἐπιβολή ἐπιτιμίων, σέ περίπτωση μή συμμορφώσεώς τους. http://aktines.blogspot.gr/2016/12/bulliying.html

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος – Νομικός