ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

17 Αυγούστου, 2017

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΣΧΙΣΜΑ

560701-agioi apostoloi Εικόνα http://1myblog.pblogs.gr


Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

ΔΕΝ  ΘΑ  ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ  ΣΧΙΣΜΑ

Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις

Μερικά πρόσωπα τά ὁποῖα διαπνέονται ἀπό τήν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη πρός ὅσους ἐν τῷ κόσμῳ κληρικούς ἔχουμε παύσει τήν μνημόνευση τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, ἀλλά καί ἀπό τόν γενικότερο σεβασμό πρός τούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδιαίτερα, μάλιστα, ὅσα πρόσωπα δέν γνώρισαν καλά τόν γράφοντα καί δέν τόν ἔχουν ζήσει, ὥστε νά ἑρμηνεύουν σωστά τήν τελευταία ἐνέργειά του τῆς διακοπῆς τοῦ λειτουργικοῦ μνημοσύνου τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, ἀνησυχοῦν ἀπό σκοπίμως διαδιδόμενες φῆμες ἤ καί ἀπό ἰδικές των ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις, ὅτι ὁ π. Θεόδωρος θά κάνει σχίσμα. Συνδυάζουν μάλιστα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή καί τά ὅσα λέγουν ἤ πράττουν ἄλλα πρόσωπα μέ τά ὁποῖα συνεργάσθηκε ἤ συνεργάζεται ὁ π. Θεόδωρος, χωρίς ὅμως πράγματι νά συμφωνεῖ ἤ νά συμπράττει σέ ὅλα μαζί τους, καί ἐξ αὐτοῦ βγάζουν λάθος συμπεράσματα.

  1. Τί προκύπτει ἀπό τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας

Γιά νά διασκεδασθοῦν λοιπόν αὐτές οἱ ἀνησυχίες καί νά ἠσυχάσουν κάποιων οἱ λογισμοί, τῶν καλοπροαιρέτων βέβαια, δίνονται οἱ ἑξῆς ἐξηγήσεις: Ἡ διακοπή μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου συνιστᾶται ἀπό τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861) τοῦ Μ. Φωτίου, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δημοσίως κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», δηλαδή φανερά, ἀπροκάλυπτα, κάποια αἵρεση, καταδικασμένη ἀπό Συνόδους ἤ Ἁγίους Πατέρες[1]. Ἀπό τόν κανόνα προκύπτουν τά ἑξῆς:

(α) Ἡ διακοπή μνημοσύνου ἀφορᾷ τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καἴ ὄχι ὅλους τούς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἕκαστος κληρικός διακόπτει τό μνημόσυνο τοῦ δικοῦ του ἐπισκόπου.

(β) Οὔτε συνιστᾶται οὔτε ἐπιβάλλεται ἡ διακοπή μνημοσύνου νά εἶναι συντεταγμένη, νά γίνει δηλαδή ἀπό πολλούς, νά μήν εἶναι μεμονωμένη. Μπορεῖ καί ἕνας πρεσβύτερος νά προχωρήσει σέ διακοπή μνημοσύνου.

(γ) Ὁ ἐπίσκοπος, τοῦ ὁποίου τό μνημόσυνο διακόπτεται, πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά αἱρετίζει, ἀλλά καί νά κηρύσσει δημόσια τήν αἵρεση.

(δ) Τήν διακοπή αὐτή τοῦ μνημοσύνου ὁ κανών τήν χαρακτηρίζει ὡς ἀποτείχιση· «τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἑαυτούς ἀποτειχίζοντες». Δέν εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἀποτείχιση καί ἄλλο ἡ διακοπή μνημοσύνου. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ἀποτείχιση ἀπό τήν διακοπή μνημοσύνου, ὥστε νά νομίζουν μερικοί ὅτι ἀποτειχίζονται, χωρίς νά προβοῦν σέ διακοπή μνημοσύνου.

(ε) Ἡ ἀποτείχιση αὐτή δέν προκαλεῖ σχίσμα, διότι δέν ἀποτειχίζεται κανείς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπό τήν αἵρεση[2] · δέν ἀποτειχίζεται ἀπό ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο, ἀλλά ἀπό δῆθεν ἐπίσκοπο, ἀπό «τόν καλούμενον ἐπίσκοπον ἑαυτούς ἀποτειχίζοντες», τόν ὁποῖο στή συνέχεια ὁ κανών ἀποκαλεῖ «ψευδεπίσκοπο» καί «ψευδοδιδάσκαλο».

(στ) Οἱ διακόπτοντες τό μνημόσυνο τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου δέν διαπράττουν κανονικό παράπτωμα· γι΄ αὐτό καί δέν ὑπόκεινται σέ κανονική δίκη καί ἐπιτίμηση, δηλαδή δέν πρέπει νά παραπέμπονται σέ ἐπισκοπικά ἤ συνοδικά δικαστήρια.

(ζ) Καί ὄχι μόνον δέν πρέπει νά παραπέμπονται σέ δικαστήρια καί νά τιμωροῦνται, ἀλλά ἀντίθετα πρέπει νά τιμῶνται, διότι προφυλάσσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό σχίσματα καί διαιρέσεις, δέν προκαλοῦν σχίσμα. Τά σχίσματα τά προκαλοῦν οἱ αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι.

(η) Δέν εἶναι ἀπαραίτητο ὁ αἱρετίζων ἐπίσκοπος νά ἔχει καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο, ὥστε μετά τήν συνοδική καταδίκη του νά γίνει ἡ διακοπή μνημοσύνου. Αὐτό ἐπιτρέπεται νά γίνει καί πρό τῆς συνοδικῆς καταδίκης «πρό συνοδικῆς διαγνώσεως». Ὁ κανόνας εἶναι σαφής καί μόνον ἀγράμματοι καί ἀδιάβαστοι δυσκολεύονται νά τόν κατανοήσουν ἤ κάποιοι τόν παρερμηνεύουν, γιά νά μήν ὑποστοῦν ὅσα ὑπαγορεύει: «Οἱ τοιοῦτοι (οἱ διακόπτοντες τήν μνημόνευση) οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

(θ) Εἶναι παραλογισμός λογικός, θεολογικός, ἐκκλησιολογικός, νομικός, τό νά δεχθεῖ κανείς ὅτι ἡ διακοπή μνημοσύνου προκαλεῖ σχίσμα. Εἶναι δυνατόν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μέ κανόνα ἐπίσημης καί περιφανοῦς συνόδου, στήν ὁποία μάλιστα προήδρευε ὁ Μέγας Φώτιος, μεγαλειώδης διδάσκαλος, θεολόγος, κανονολόγος, νομικός, φιλόσοφος, καί πλεῖστοι ἄλλοι ἐπίσκοποι, νά συνιστοῦν τήν τέλεση σχίσματος καί μάλιστα ὄχι μόνον ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐναντίον τῶν ἰδίων ὡς ἐπισκόπων; Ἡ Ἐκκλησία μέ τίς συνόδους προσπαθεῖ νά κρατήσει τά μέλη της μέσα στά ὅριά της, προφυλάσσοντάς τα ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Εἶναι δυνατόν νά τούς λέγει «διακόψτε τό μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου καί βγῆτε ἐκτός Ἐκκλησίας»;

(ι ) Ὁ διακόπτων τό μνημόσυνο ἐφαρμόζει τήν κανονική σύσταση τήν ὥρα πού τελεῖ τήν Θεία Εὐχαριστία, τήν ὥρα πού λειτουργεῖ· αὐτό σημαίνει πώς ὁ κανών ἐπιτρέπει τήν τέλεση τῆς Λειτουργίας, χωρίς νά μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος· δέν ὁρίζει, ὅτι ὁ διακόπτων τό μνημόσυνο πρέπει νά νά παύσει νά λειτουργεῖ, διότι δῆθεν ἡ Λειτουργία τελεῖται «εἰς τό ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου», καί ὅπου δέν μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα, κατά τήν πρωτοφανῆ καί πεπλανημένη γνώμη τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, ὑπέρ τῆς ὁποίας δέν ὑπάρχει καμμία ἁγιογραφική καί πατερική μαρτυρία, παρά μόνον ὁ αἱρετικός ἐπισκοποκεντρισμός, καί ἡ παπίζουσα δεσποτοκρατία. Θά συνιστοῦσαν ποτέ νά γίνονται ἄκυρα μυστήρια ὁ Μ. Φώτιος καί οἱ λοιποί θεοφόροι Πατέρες τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, πού συνιστοῦν τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου; Τά μυστήρια ὅλα καί ἡ Θεία Λειτουργία τελοῦνται εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἤ εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι εἰς τό ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου. Δέν χρειάζεται νά ἐπεκταθοῦμε περισσότερο γιά αὐτονόητα πράγματα. Μνημονεύουμε ἁπλῶς ἐνδεικτικά αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους, πού εἶχαν διαιρεθεῖ σέ ὁμάδες ὀπαδῶν ἐπί κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἔβαζαν κάποιους ἀποστόλους-διδασκάλους καί ὄχι τόν Χριστό. Διαμαρτύρεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας πού ἐσταυρώθη ὑπέρ ἡμῶν, καί εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ τελοῦνται τά Μυστήρια. «Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μή Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπέρ ὑμῶν; Ἤ εἰς τό ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ, ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα»[3]. Ἄν λοιπόν ὁ οὐρανοβάμων καί θεόπτης Παῦλος ἀρνεῖται ὅτι τελεῖ εἰς τό ὄνομά του τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, πόσο ἐγωισμό καί παπική ὑπερηφάνεια κρύπτει ἡ ζηζιούλεια γνώμη ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία τελεῖται «εἰς τό ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου»; Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποστέλλων τούς μαθητάς εἰς τό κήρυγμα τούς ἔδωσε ἐντολή νά βαπτίζουν εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα υά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[4]. Συνιστώντας δέ καί ἱδρύοντας τό Μηστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου δέν εἶπε ὅτι αὐτό θά τό τελεῖτε στό ὄνομά σας, ἀλλά γιά νά θυμᾶσθε ἐμένα· «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν»[5]. Ἡ Θεία Λειτουργία καί οἱ ἄλλες ἀκολουθίες ἀρχίζουν μέ τριαδολογική ἐπίκληση «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» «Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν πάντοτε …». Δέν ἀρχίζουμε μέ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου. Ἄς κάνουν τόν κόπο οἱ ἀδιάφοροι καί ἀδιάβαστοι ἐπίσκοποι, μερικοί τῶν ὁποίων οὔτε τίς ὁμιλίες πού τούς γράφουν ἄλλοι μποροῦν νά ἀναγνώσουν, καί νά δοῦν σέ κάποιο λεξικό τῆς Κ. Διαθήκης (Concordantia) στή λέξη «ὄνομα», γιά νά δοῦν τό ὄνομά ποίου ἐπεκαλοῦντο οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, γιά νά ἐπιτελέσουν θαύματα; Τό ὄνομα κάποιου ἐξ αὐτῶν ἤ ὅλα ἐγίνοντο «ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», «ὀνομάζοντες τό ὄνομα Χριστοῦ», σέ ἀμέτρητα γεγονότα καί περιστάσεις. Μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου γίνεται γιά ἄλλους λόγους καί ὄχι γιατί ἀποτελεῖ οὐσιῶδες στοιχεῖο τοῦ Μυστηρίου, χωρίς τό ὁποῖο τό μυστήριο εἶναι δῆθεν ἄκυρο. Σέ ποιά Ὀρθόδοξη Δογματική διδάσκεται αὐτή ἡ κακόδοξη διδασκαλία; Ὁ ἐπίσκοπος μνημονεύεται, κυρίως γιά νά φανεῖ, ὅτι ὁ μνημονεύων καί ὁ μνημονευόμενος ἔχουν τήν ἴδια πίστη, ὅτι εἶναι ἀμφότεροι ὀρθόδοξοι, ὅτι ὁ μνημονευόμενος ἔχει τήν ἴδια πίστη μέ τόν μνημονεύοντα, εἶναι ταυτογνωμονοῦντες καί ταυτοπιστεύοντες. Δέν παραγνωρίζουμε τήν σημαντική, τήν σπουδαία, τήν πρωτεύουσα θέση πού ἔχει ὁ ἐπίσκοπος στήν Ἐκκλησία, σύμφωνα καί μέ ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας. Ἀλλά ὅλα αὐτά ἰσχύουν, ὅταν πρόκειται περί ὀρθοδόξου ἐπισκόπου καί ὄχι περί ψευδεπισκόπου.

Ἑπομένως ὁ διακόπτων τό μνημόσυνο συνεχίζει νά λειτουργεῖ καί δέν ὑπόκειται «εἰς κανονικήν κατάγνωσιν», σύμφωνα μέ τόν κανόνα, ἄν δέ τοῦ ἐπιβληθεῖ ὁποιαδήποτε ποινή ἀργίας ἤ καθαιρέσεως ἀπό τά ἁρμόδια «ἐκκλησιαστικά» δικαστήρια, αὐτή ὡς ἀντικανονική εἶναι ἄκυρη καί μή ἐφαρμόσιμη. Ἀλλοίμονο, ἄν οἱ διωκόμενοι καί καθαιρούμενοι ἀπό αἱρετικές συνόδους Ἅγιοι Πατέρες πειθαρχοῦσαν καί ὑπήκουαν στίς ἀποφάσεις τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Θά εἶχε καταλυθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία.

  1. Κατεγνωσμένη αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός

Ἡ διακοπή μνημοσύνου λοιπόν τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου προϋποθέτει τήν ὑπ΄ αὐτοῦ ἀποδοχή καί κήρυξη αἱρέσεως. Ὑπάρχει σήμερα κάποια αἵρεση πού κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», δηλαδή δημοσίως, φανερά καί ἀπροκάλυπτα; Μόνον ἀδιάφοροι περί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχοντες «πορισμόν τήν εὐσέβειαν»[6] στρουθοκαμηλίζουν καί δέν βλέπουν ὅτι ἐδῶ καί ἕνα αἰῶνα κατατρώγει τήν Ἐκκλησία , διαβρώνει συνειδήσεις, παρασύρει ἐπισκόπους, κληρικούς, μοναχούς, καθηγητάς Θεολογικῶν Σχολῶν καί θεολόγους, ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως προσφυῶς χαρακτηρίσθηκε ἀπό τόν μεγάλο δογματολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς,, τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη καί πολλούς ἄλλους συγχρόνους Πατέρες καί διδασκάλους. Ὁ Οἰκουμενισμός ἐμπίπτει στήν ἀπαίτηση τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας, συμφώνως μέ τήν ὁποία ἡ κηρυσσόμενη αἵρεση ἀπό τόν ἐπίσκοπο πρέπει νά εἶναι «παρά τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένη». Ἐκτός τοῦ ὅτι ἤδη σύγχρονοι Ἅγιοι Πατέρες τήν ἔχουν καταδικάσει, οἱ βασικές διδασκαλίες της ἔχουν καταδικασθῆ ἀπό παλαιούς Ἁγίους καί ἀπό παλαιές συνόδους, ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή, διότι προσβάλλει βασικά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι συμπερίληψη ὅλων τῶν αἱρέσεων, γι΄ αὐτό καί χαρακτηρίζεται ὡς παναίρεση. Δέν χρειάζεται μεγάλη θεολογική γνώση καί ἔρευνα γιά νά χαρακτηρίσει κανείς ὡς αἱρετικούς αὐτούς πού δέν ἀποδέχονται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Σωτήρας καί Λυτρωτής, κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πολλαχοῦ καί πολλαχῶς μαρυρουμένη. Μνημονεύουμε ἀπό τά πάμπολλα μόνον τό τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου κατά τήν ὁμιλία του ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων, τῶν ἀρχιερέων καί θεολόγων τῆς ἐποχῆς: «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἔτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[7]. Αὐτό δέν λέγει καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ἀναφερόμενο εἰς τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν δι΄ Αὐτοῦ σωτηρία; «Τόν δι΄ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν …». Αὐτό τό θεμελιῶδες δόγμα τῆς μοναδικότητος καί ἀποκλειστικότητος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας προσβάλλει ὁ Οἰκουμενισμός, ἰσχυριζόμενος ὅτι καί στίς ἄλλες θρησκεῖες σώζονται οἱ ἄνθρωποι καί ἑπομένως ὅτι κάνει λάθος ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή καί σύμπασα ἡ Πατερική Παράδοση, πού διδάσκουν ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία».

Ἀκόμη καί τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος προσβάλλει ἐμμέσως ὁ Οἰκουμενισμός, μολονότι δέν τολμᾶ ἐπισήμως νά τό διακηρύξει, μέ τά διδασκόμενα ἀπό πολλούς Οἰκουμενιστές καί τήν Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, ὅτι οἱ τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες, οἱ τρεῖς ἀβρααμικές θρησκεῖες, δηλαδή ὁ Ἰουδαϊσμός, ὁ Χριστιανισμός καί τό Ἰσλάμ πιστεύουμε στόν ἴδιο Θεό. Μόνον ἐμεῖς, ὅμως, πιστεύουμε στήν Ἁγία Τριάδα, οἱ ἄλλες δύο θρησκεῖες ἀρνοῦνται τήν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀρειανικές καί πνευματομαχικές, γι΄ αὐτό οὔτε καί στόν ἀληθινό Θεό πιστεύουν, διότι ὅποιος δέν πιστεύει στόν Υἱό δέν πιστεύει καί στόν Πατέρα[8]. Καί ὅπως ψάλλουμε σέ κάθε Λειτουργία στό τέλος: «Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα Προσκυνοῦντες». Δέν εἶναι περιττό νά προσθέσουμε ὅτι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος προσβάλλει καί ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, ἡ διδασκαλία δηλαδή τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ ἐξ αὐτοῦ προελθόντος Προτεσταντισμοῦ, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι μόνον ἐκ τοῦ Πατρός, ὅπως διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ[9], καί ἐδογμάτισε ἡ Ἐκκλησία στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀλλά ἐκπορεύται «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque), κατά τήν ἐπίσημη ἀντικυριακή καί ἀντιπατερική διδασκαλία τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, τούς ὁποίους, ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ οἰκουμενιστική ψευδο-σύνοδος τῆς Κρήτης ἀποδέχεται ὡς ἐκκλησίες, παρά τό πλῆθος τῶν αἱρέσεων πού διδάσκουν, ἐκτός τοῦ Filioque.

Ἡ πιό κραυγαλέα ὅμως πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης εἶναι ἡ προσβολή καί ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ δόγματος, τό ὁποῖο δέχεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί ὄχι πολλές, καί ὅτι αὐτή ἡ μία Ἐκκλησία ἔχει μία πίστη καί ἕνα Βάπτισμα, κατά τό Παύλειο «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν Βάπτισμα»[10]. Τό δόγμα αὐτό τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας μέ τήν ταυτότητα τῆς Πίστεως, μέ τήν ἴδια δηλαδή ἀποστολική καί πατερική διδασκαλία, πού ἐξικνεῖται μέχρι καί τά πιό μικρά, τά ὁποῖα πρέπει νά μένουν ἀπαραχάρακτα καί ἀπαρασάλευτα, τό διεφύλαξε ἡ Ἐκκλησία διά τῶν αἰώνων ἀπό τούς ἀποστολικούς ἤδη χρόνους. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως φαίνεται μέσα στά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, καί μέχρι σήμερα, ἐμφανίζονται ψευδοδιδάσκαλοι καί ψευδοπροφῆτες, ὡς καί ψευδεπίσκοποι καί ψευδοκληρικοί, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά ἀλλοιώσουν, νά διαστρέψουν τήν ἑνιαία Πίστη τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, εἰσάγοντας δικές τους αἱρετικές διδασκαλίες, οὐσιαστικά κηρύσσοντας ἄλλο εὐαγγέλιο, «ἕτερον εὐαγγέλιον»[11], καί δημιουργώντας αἱρετικές παρασυναγωγές πού τίς ὀνομάζουν ἐκκλησίες. Μέ πολλή αὐστηρότητα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες καταπολεμοῦν τίς αἱρέσεις καί τίς καταδικάζουν, διότι ὅσοι ἐμπλέκονται εἰς αὐτές χάνουν τήν σωτηρία τους, στερούμενοι τῆς σωτηριώδους Χάριτος, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ μόνον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας· ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία (extra Ecclesiam nulla salus), κατά τήν ἀποφθεγματική καί κοινά παραδεκτή ρήση τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ. Σέ ὅλες τίς περιόδους τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί στό σύνολο τῆς πατερικῆς γραμματείας, ὅπως καί στά ὑμνολογικά μας κείμενα, βλέπει κανείς τό ἀνύστακτο, τό ἄγρυπνο ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων, καί τούς κοπιώδεις καί μαρτυρικούς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, πολλοί τῶν ὁποίων ἔγιναν μάρτυρες καί ὁμολογηταί, στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας, προκειμένου νά διασωθεῖ ἡ ὀρθότης τῶν δογμάτων, ἡ Ὀρθοδοξία, καί νά μή κυριαρχήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη. Ἀρκεῖ νά διαβάσει κανείς τό «Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας», ὅπου κατονομάζονται καί ἀναθεματίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί. Γιά νά μή μείνει δέ καμμία αἵρεση χωρίς καταδίκη, στό τέλος ἀναθεματίζει ἡ Ἐκκλησία γενικῶς ὅλους τούς αἱρετικούς: «Πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα».

Δέν θά μποροῦσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες νά σκεφθεῖ, ὅτι θά φθάναμε σήμερα ὡς Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔνδον διά πολλῶν ἐπισκόπων, ἄλλων κληρικῶν καί θεολόγων, νά γκρεμίσουμε τά σύνορα τῆς Ἐκκλησίας, «τά ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν»[12], καί νά εἰσαγάγουμε μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλες τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις, θεωρώντας καί ὀνομάζοντας τίς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, ὅπως ἔκανε ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης. Αὐτό ἀποτελεῖ ἀνατροπή τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἁγίων Συνόδων, πού κατεδίκασαν τίς αἱρέσεις, καί προσβολή τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί Ὀμολογητῶν.

Ἄν μάλιστα προσθέσει κανείς καί τήν συνοδική ἀποδοχή τῶν κοινῶν κειμένων τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, στά ὁποῖα ἀναγνωρίζουμε στούς αἱρετικούς Μονοφυσῖτες, Παπικούς καί Προτεστάντες ἔγκυρο Βάπτισμα καί Ἀποστολική Διαδοχή, ὅπως καί τήν συνοδική ἔγκριση νά συμφυρόμαστε μέ τούς Προτεστάντες στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», εὐτελίζοντας τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί καθιστώντας την μία μικρή ψηφίδα στό κακότεχνο ψηφιδωτό τῶν αἱρέσεων, δέν θά δυσκολευθεῖ νἀ συμπεράνει, ὅτι ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης προσέβαλε τό ἐκκλησιολογικό δόγμα καί εἰσήγαγε νέα αἱρετική ἐκκλησιολογία.

  1. Ἐπίκαιρα ἐρωτήματα καί προβλήματα

Ὑπάρχει λοιπόν καί παραϋπάρχει κατεγνωσμένη αἵρεση στίς ἡμέρες μας, ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός, τόν ὁποῖο πολύ σύντομα περιγράψαμε, ἔστω καί ἄν πολλοί προσποιοῦνται ὅτι δέν τόν βλέπουν, γιατί ἡ ἀντιμετώπισή του συνεπάγεται κόπους, θυσίες, συκοφαντίες, διωγμούς, ξεβόλεμα. Μέχρι τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης τόν Οἰκουμενισμό ἐκήρυσσαν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» μεμονωμένοι κληρικοί καί θεολόγοι, μεταξύ τῶν ὁποίων κορυφαῖοι καί ἐπιφανεῖς οἱ δύο πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας καί Βαρθολομαῖος. Εἶναι πολλές οἱ αἱρετίζουσες, οἰκουμενιστικές πλάνες καί ρήσεις τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, οἱ ὁποῖες δκαιολογημένα ὁδήγησαν τίς περισσότερες Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί κελλιῶτες μοναχούς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν Ἅγιο Παΐσιο, κατά τήν τριετία 1969-1972,στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του, ὡς οἰκείου ἐπισκόπου, κατά τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861). Ἀπείρως περισσότερες εἶναι οἱ οἰκουμενιστικές ἐκτροπές τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, συλλογές τῶν ὁποίων κατά καιρούς ἔχουν δημοσιευθῆ σέ καταγγελτικά ἐναντίον του κείμενα, ὅπως π.χ. τό κείμενο τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν», μέ τίτλο «Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», τό ὁποῖο ἐκτός ἀπό τά μέλη τῆς Συνάξεως ὑπέγραψαν ἑκατοντάδες κληρικῶν καί μοναχῶν καί χιλιάδες πιστῶν, ἀλλά πρωτίστως ἐννέα ἀρχιερεῖς, οἱ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος, Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Ἀντινόης Παντελεήμων, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Ἱερόθεος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς καί Γόρτυνος Ἱερεμίας[13]. Σημαντική εἶναι ἡ συλλογή πού δημοσίευσε ἐσχάτως ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Πῆχος, Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας Πάρου μέ τίτλο «Κατάγνωσις ἑτεροδιδασκαλιῶν τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»[14]. Ἀρκετοί κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἔχουν συγκεντρώσει ἐπίσης πλῆθος πολύ οἰκουμενιστικῶν λεχθέντων καί πραχθέντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τά ὁποῖα, ὅταν δημοσιευθοῦν καί σχολιασθοῦν, θά ἐκπλήξουν τούς ἀπληροφόρητους ὑποστηρικτές του.

Ἔπρεπε λοιπόν ἡ διακοπή μνημονεύσεως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου νά εἶχε γίνει ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἀπό τά Ἁγιορειτικά Κοινόβια καί τούς Κελλιῶτες ἱερεῖς πού τόν μνημονεύουν καθημερινά στίς ἀκολουθίες ὡς οἰκεῖο ἐπίσκοπο, σύμφωνα μέ τήν κανονική καί πατερική παράδοση, ἀλλά καί τήν ἁγιορειτική, παλαιά καί πρόσφατη. Τό ἴδιο ἔπρεπε νά ἔχουν πράξει καί οἱ ἀρχιερεῖς τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ἀκολουθώντας τήν ὁμολογητική, θαρραλέα στάση τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τῶν «Νέων Χωρῶν», πού διέκοψαν μαζί μέ τίς Ἁγιορειτικές Μονές κατά τά ἔτη 1969-1972 τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, δηλαδή τῶν μακαριστῶν Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, Φλωρίνης Αὐγουστίνου καί Παραμυθίας Παύλου.

Ἄν αὐτό εἶχε γίνει, οἱ προοπτικές γιά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης θά ἦσαν διαφορετικές. Ὁ πατριάρχης θά ἐδίσταζε νά συγκαλέσει τήν «Σύνοδο» ἤ καί θά ἀπέφευγε νά τήν συγκαλέσει, διότι θά ἐμφανιζόταν ὠς ὑπέυθυνος τῆς ἀναταραχῆς στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα καί οὐσιαστικῶς ὡς κατηγορούμενος, καί ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμός θά παρέμενε προσωπική ἐπιλογή καί πλάνη κάποιων κληρικῶν καί θεολόγων. Τώρα, μετά τήν ἀτολμία, τούς δισταγμούς, τίς δῆθεν ποιμαντικές δυσκολίες καί συνέπειες ὁ αἱρετίζων πατριάρχης ἔμεινε στήν πράξη ἄτρωτος καί ἀλώβητος, καί μέ τήν ἐξουσιαστικότητα καί δύναμη πού ἔχει συνεκάλεσε, χωρίς πολλά ἐμπόδια, τήν ψευδοσύνοδο καί, ἐνῶ ἔπρεπε νά ἐμφανισθεῖ ὡς κατηγορούμενος σέ μία ὀρθόδοξη σύνοδο, ἐμφανίσθηκε ὡς κατήγορος ὅσων ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχοντας μάλιστα τώρα μεγαλύτερο θράσος στήν ἄσκηση διωγμῶν καί στήν σπίλωση καί συκοφάντηση τῶν ἀγωνιστῶν, ἐφ΄ ὅσον ὅσα πλανεμένα ἔλεγε καί ἔπραττε, ἔχουν τώρα καί συνοδική κατοχύρωση. Ἐμεῖς δέν εἴμαστε πλέον οἱ ἀμφισβητοῦντες ἁπλῶς τίς προσωπικές του γνῶμες, ὅπως ἔχουμε ὑποχρέωση καί δικαίωμα, ἀλλά εἴμαστε οἱ «ἀπείθαρχοι, οἱ σχισματικοί, οἱ ἀντάρτες, οἱ ἐγωιστές καί ἀλάθητοι, πού δέν δεχόμαστε αὐτά πού ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία ἐν συνόδῳ», ὅπως ἐπαναλαμβάνουν τά παπαγαλάκια τοῦ Φαναρίου, ἀμαθεῖς καί ἡμιμαθεῖς ἐπίσκοποι καί νεοχειροτόνητοι θεολόγοι, πού ὡς ἄγρια θηρία κατασπαράσσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, κατά τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου[15]. Ξεχνοῦν ὅτι ἡ ἐγκυρότητα τῆς συγκλήσεως καί λειτουργίας μιᾶς συνόδου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό ὅτι συνάγονται πατριάρχες καί ἐπίσκοποι καί συζητοῦν, ἀλλά ἀπό τήν ὀρθότητα τῶν δογμάτων καί τῶν ἀποφάσεων καί ἀπό τήν κατακολούθηση τῶν προηγουμένων συνόδων[16]. Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται στίς συνόδους τῶν ἐπσικόπων, ὅταν αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν ἀκολουθοῦν καί ὑποστηρίζουν τήν αἵρεση καί τή πλάνη, ἡ Ἐκκλησία ἀπουσιάζει, δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ[17]. Εὑρίσκεται ἐκεῖ πού φυλάσσεται καί κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια, καί ἑπομένως εἶναι σαφές ποιοί εἶναι ἐντός καί ποιοί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Πολυάριθμες Σύνοδοι στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ἀποκηρύχθηκαν καί καταδικάσθηκαν ὡς ληστρικές, ὡς ψευδοσύνοδοι καί ὡς συνέδρια παρανόμων. Μεταξύ αὐτῶν θά συναριθμηθεῖ καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης.

Δώσαμε, λοιπόν, μέ τήν ἀπραγία, τήν δειλία, τήν ποιμαντική δῆθεν φροντίδα, καί φοβία, τήν δυνατότητα στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί στούς ὁμοφρονές του Προκαθημένους καί ἐπισκόπους νά συγκαλέσουν τήν «Σύνοδο», νά κατοχυρώσουν τόν Οἰκουμενισμό μέ συνοδική βούλα καί συνοδικές ὑπογραφές. Αὐτό κάνει τά πράγματα χειρότερα, πολύ χειρότερα, διότι τώρα ὁ Οἰκουμενισμός κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ὄχι μόνον ἀπό πέντε-δέκα ἤ εἴκοσι πατριάρχες καί ἐπισκόπους, ἀλλά ἀπό ὅσους ἔλαβαν μέρος στήν «Σύνοδο» καί ἐπεκύρωσαν μέ τίς ὐπογραφές τους τίς ἀποφάσεις, ὅπως καί ἀπό ὅσους ἀποδέχονται τίς ἀποφάσεις καί τίς ἀνακοινώνουν στό ποίμνιο, ἀκόμη καί ἀπό ὅσους σιωποῦν καί οὔτε τίς καταδικάζουν οὔτε τίς ἀποδέχονται. ἀλλά «ποιοῦν τήν νῆσσαν», κατά τό λεγόμενον. Ἡ ἐνδεδειγμένη στάση τῶν ἐπισκόπων, ἀπέναντι τῆς «Συνόδου» εἶναι ἕνα ξεκάθαρο «ναί» ἤ ἕνα ξεκάθαρο «ὄχι». Οὔτε «ναί καί ὄχι», ἀλλά οὔτε σιωπή, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι ἡ σιωπή σημαίνει συγκατάθεση[18] καί ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας[19], ἤδη τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς λέγει ὅτι στά θέματα τῆς Πίστεως δικαιολογεῖται νά εἶναι κανείς εἴτε ψυχρός εἴτε θερμός· ἀκόμη καί τούς ψυχρούς τούς ἀνέχεται ὁ Θεός, τούς ἀντέχει τό «στομάχι» Του· τούς χλιαρούς, τούς προσαρμοσμένους, τούς διπλωμάτες, τούς «ναί καί ὄχι», δέν τούς ἀντέχει· τούς ἀποβάλλει, τούς ξερνᾶ: «Οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ, οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς ἤ ζεστός· οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»[20].

Καί ἐπειδή καί ὁ Οἰκουμενιστές δέν ἀρνοῦνται τό ὑψηλό ἐπίπεδο αὐθεντίας τῆς «Συνόδου», ἐπί τῇ βάσει τοῦ ὁποίου θεωροῦν τίς ἀποφάσεις της δεσμευτικές γιά ὅλους, εἶναι ὑποχρεωμένοι νά δεχθοῦν ὅτι ἐπάνω σ’ αὐτό τό ὑψηλό ἐπίπεδο τῆς «Συνόδου», «ἐπ΄ ὄρους ὑψηλοῦ καί ἐπῃρμένου», ἐπί παγκοσμίου, πανορθοδόξου ἐπιπέδου, κηρύχθηκε καί ἐπικυρώθηκε ὁλοφάνερα ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ». Ἐξακολουθητικά δέ κηρύσσεται πάλιν καί πολλάκις ἀπό ὅσους ἀποδέχονται καί προβάλλουν τίς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου». Κατά συνέπειαν, τώρα, δέν εἶναι μόνον ὁ Βαρθολομαῖος πού ὑπόκειται στήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός του στίς ἱερές ἀκολουθίες, ἀλλά καί ὅσοι ἐπίσκοποι συνήργησαν καί συνεργοῦν στήν ἀποδοχή, διάδοση καί ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεών της.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἔπραξαν ἄριστα οἱ Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Μοναχοί, δυστυχῶς ὄχι οἱ μεγάλες Μονές, οἱ ὁποῖοι διορθώνοντας τήν προηγούμενη ἀπραγία καί διστακτικότητα καί διασώζοντας τό κῦρος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς κιβωτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, διέκοψαν σχεδόν ἀμέσως μετά τήν «Σύνοδο» τό μνημόσυνο τοῦ πρωτεργάτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς συνοδικῆς του ἐπικύρωσης ἀρχι-οικουμενιστῆ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. Ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» σέ κείμενό της μέ τίτλο «Ἀνοικτή Ἐπιστολή – Ὁμολογία γιά τή “Σύνοδο” τῆς Κρήτης», πού ὑπογράφτηκε ἀπό πολλούς πού συμφωνοῦσαν κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, ἐστήριξε καί ἐπῄνεσε τούς Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες γιά τήν ἐνέργειά τους αὐτή, ἐπειδή, ὅπως γράφαμε, «ἐκεῖ ἄμεσος ἐπίσκοπός των εἶναι ὁ πρωτεργάτης κάι κήρυξ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα δέν θέλουν νά μνημονεύεται στίς ἱερές ἀκολουθίες. Διαπράττουν μεγάλο κανονικό καί ἐκκλησιολογικό λάθος ὅσοι, ἀντί νά ἐπαινοῦν, καταδιώκουν τούς μοναχούς πού τηροῦν τήν πατερική, ἱεροκανονική καί ἁγιορειτική Παράδοση»[21].

Ὁ ἔπαινος αὐτός τῆς δικαιολογημένης ἀπόλυτα πράξεως τῶν Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν, δέν ἄρεσε καί σέ πολλούς παραδοσιακούς κληρικούς καί θεολόγους, ἀκόμη καί σέ μέλη τῆς «Συνάξεώς» μας, διότι ὅ,τι ἐπαινεῖς πρέπει καί σύ νά τό ἐφαρμόσεις· ἀπό τήν θεωρία ὅμως καί τά λόγια μέχρι τήν πράξη ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση. Μέχρι τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης οἱ δικοί μας ἐπίσκοποι, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στήν πλειονότητά τους δέν ἐνέπιπταν στόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861), γιατί δέν ἐκήρυσσαν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» καί φανερά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἔπρατταν ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ. Φάνηκε μάλιστα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2016, πρό τῆς «Συνόδου», ὅτι οἱ ὁμόφωνες προτάσεις τῶν Ἱεραρχῶν ἦσαν ἱκανές νά ἀποδομήσουν τόν οἰκουμενιστικό χαρακτῆρα τῆς «Συνόδου» καί νά ἀναπαύσουν τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων. Δυστυχῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ εἰκοσιτετραμελής (24) ἀντιπροσωπία στήν «Σύνοδο» δέν φάνηκαν ἀντάξιοι τῶν ἀποφάσεων τῆς ὁλομελείας, οὔτε τῶν προσδοκιῶν τοῦ πληρώματος· ὑπανεχώρησαν στά οὐσιώδη καί ἱκανοποιήθηκαν μέ ἐλάχιστες ἀλλαγές στά ἐπουσιώδη, οἱ ὁποῖες δέν τραυμάτισαν θανάσιμα τό σῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ προκάλεσαν ἁπλῶς κάποιες ἀνώδυνες ἀμυχές, ἐπιφανειακά γρατσουνίσματα.

Μεταθέσαμε τίς ἐλπίδες μας καί πάλι στήν ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας πού συνῆλθε τόν Νοέμβριο τοῦ 2016, γιά νά διαψευσθοῦμε τρανότατα καί τραγικά. Δέν ἔγινε καμμία ἀποτίμηση τῆς «Συνόδου», οὔτε ψηφοφορία γιά τήν ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψή της, ἁπλῶς ἔγινε συζήτηση καί ἐνημέρωση μέ βάση τήν θετικώτατη εἰσήγηση τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν κ. Θεολόγου, τοῦ ὁποίου τίς θετικές ἐκτιμήσεις καί προτάσεις γιά τήν ποιμαντική ἀξιοποίηση τῶν ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου» ὁμοφώνως ἔκαναν ἀποδεκτές ὅλα τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας σύμφωνα μέ τό «Ἀνακοινωθέν» τῆς Ἐπιτροπῆς Τύπου. Οὐδείς ἔλεγχος γιά τήν ἀνατροπή, τήν ὑπαναχώρηση, τήν ἐγκατάλειψη τῶν ἀποφάσεων τοῦ Μαΐου. Ἐλάχιστοι ἀρχιερεῖς διαμαρτυρήθηκαν ὅτι τό «Ἀνακοινωθέν» εἶναι ἀνακριβές, ὅτι δέν ἐλήφθη καμμία ἀπόφαση θετική ἤ ἀρνητική, ὅπως οἱ Κυθήρων κ. Σεραφείμ καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος. Οἱ διαμαρτυρίες ἔφθασαν εἰς ὦτα μή ἀκουόντων· ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἱεροκρυφίως, χωρίς σχετική συζήτηση καί ψηφοφορία, ἀποδέχθηκε θετικά τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ὑπάρχει μήπως κανείς πού νά νομίζει καί νά ἰσχυρίζεται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει νά συναριθμηθεῖ μεταξύ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν πού ἀπορρίπτουν τήν «Σύνοδο» καί νά αὐξηθοῦν αὐτές εἰς πέντε (5) μέ ἀντίστοιχη μείωση τῶν Ἐκκλησιῶν πού τήν δέχονται σέ ἐννέα (9) ;

Καί δέν φθάνει πού οὐσιαστικά ἔγινε ὑφαρπαγή τῆς θετικῆς στάσης τῆς Ἱεραρχίας ἔναντι τῆς «Συνόδου», ἀκολούθησε τό γνωστό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Πρός τόν Λαό», μέ τίτλο «Γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης», μνημεῖο ψεύδους καί παραπληροφόρησης, μέ φερόμενο συντάκτη τόν συνοδικό Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, ἄν δέν ἀλλοιώθηκε μετά τήν σύνταξή του, χωρίς πάντως νά διαμαρτυρηθεῖ ὁ συντάξας, ὅπου «ἡλίου φαεινότερον» γίνεται ἀποδεκτή ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ἁπλῶς παραπληροφοροῦν καί κοροϊδεύουν τόν Λαό, γιά νά μειώσουν τίς ἀντιδράσεις. Δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό κείμενο αὐτό· τό ἔχουν κάνει ἤδη πολλοί, ἀλλά καί ἐμεῖς σέ μάθημά μας στό «Ἀρχονταρίκι» τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, πού μεταδόθηκε καί στό διαδίκτυο, ἑτοιμάζουμε δέ τώρα καί τήν γραπτή διευρυμένη μορφή τῆς κριτικῆς του. Ἐστάλη τό συνοδικό κείμενο στίς μητροπόλεις μέ τήν ἐντολή νά ἀναγνωσθεῖ στούς ναούς, τέλη Ἰανουαρίου τοῦ 2017· ἀναγνώσθηκε καί διανεμήθηκε, ὄχι σέ ὅλες τίς μητροπόλεις, ἀρχές Φεβρουαρίου.

Ἑπομένως τώρα, ὅπως εἴπαμε, κατά ἀναγκαστική λογική ἀκολουθία, τόν Οἱκουμενισμό δέν κηρύσσει «γυμνῇ τῆ κεφαλῇ» μόνον ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀλλά «ἐπάνω ὄρους κειμένη» καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, τό ἀνώτατο ὄργανο διοικήσεως καί διαποιμάνσεως τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι οἱ ὑπογράψαντες καί οἱ συμφωνοῦντες μέ τίς ἀποφάσεις της, δηλαδή ἡ συντριπτική πελιοψηφία τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τώρα δέν εἶναι μόνον οἱ Ἁγιορεῖτες πού δικαιοῦνται νά διακόψουν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, δηλαδή τοῦ Βαρθολομαίου, ἀλλά ὅλοι οἱ κληρικοί τῆς ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας. Μεταξύ αὐτῶν μάλιστα ἐλπίζαμε, περιμέναμε, προσδοκούσαμε, ἀλλά διαψευσθήκαμε, ὅτι καί κάποιοι ἐπίσκοποι τῆς παλαιᾶς, τῆς «Κάτω Ἑλλάδος», θά διέκοπταν τό μνημόσυνο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά μή ψεύδονται ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου λέγοντες κατά τήν Θεία Λειτουργία «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Πολύ περισσότερο, κατά μείζονα λόγον, αὐτό ἔπρεπε νά πράξουν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ψεύδονται διπλᾶ, λέγοντες: «Τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου καί τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας».

Ἐφαρμόζοντας λοιπόν τόν 15ο κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861) ὁρισμένοι κληρικοί διακόψαμε τήν μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι μετασχόντες τῆς ψευδοσυνόδου, ὅπως οἱ Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος καί Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννης, ἤ ὑποστηρίξαντες φανερά τήν «Σύνοδο», ὅπως ὁ Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος καί διανείμαντες τό φυλλάδιο «Πρός τόν Λαό», ἐκήρυξαν καί αὐτοί «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δέν ἐξαιρεῖται ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, τοῦ ὁποίου διέκοψαν τό μνημόσυνο εὐάριθμοι κληρικοί, ἐν πρώτοις διότι καί αὐτός, παρά τίς ἀρχικές ἐπιφυλάξεις γιά τήν συμμετοχή του στήν «Σύνοδο» καί τήν ἄρνησή του νά μετάσχει, τελικῶς ἀποδέχθηκε τίς ἀποφάσεις της καί διένειμε τό φυλλάδιο «Πρός τόν Λαό». Οἱ κληρικοί του καί μεγάλο μέρος τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς ἐπαρχίας του τόν ἤθελαν νά ἀκολουθεῖ τά βήματα τοῦ προκατόχου του ἀγωνιστοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη καί νά δώσει πρῶτος αὐτός τό σύνθημα τῆς ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως, πολύ περισσότερο, διότι γαλουχηθέντες ἐπί μακρόν μέ τά ὀρθόδοξα φλογερά κηρύγματα τοῦ μακαριστοῦ ἱεράρχη δέν ἀνέχονταν, ἀπό ἀγάπη καί σεβασμό, νά τόν ἀκούουν ὡς ἀρχιερέα τῶν «Νέων Χωρῶν», νά ψεύδεται μνημονεύοντας τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὡς «ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας».

Δέν ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἐξ ἴσου ὑπεύθυνοι γιά τήν ἀποδοχή τῆς ψευδοσυνόδου καί ὅτι ἔλειψαν παντελῶς οἱ ὀρθοδόξου φρονήματος ἀντι-οικουμενιστές ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι γιά διαφόρους λόγους δειλιοῦν καί σιωποῦν ἀδικαιολογήτως. Οὔτε πολύ περισσότερο, ὅτι πρέπει νά προχωρήσουμε σέ γενική ἀκοινωνησία μέ ὅλους τούς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ἀφοῦ ἀκόμη καί οἱ μή μετασχοῦσες στήν «Σύνοδο» τέσσαρες ἐκκλησίες (Ἀντιοχείας, Ρωσσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας) ἐξακολουθοῦν νά μνημονεύουν διά τῶν Προκαθημένων τους τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Ἡ Ἐκκλησία πέρασε στήν ἱστορία της παρόμοιες καταστάσεις μέ εὔθραυστα τά ὅρια καί μή δακρινόμενα μεταξύ ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν ἐπισκόπων, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων μεταμεληθέντες προσχώρησαν στήν ὀρθόδοξη παράταξη, πρό παντός μέ σύγχυση καί ἀγνωσία τοῦ ποιμνίου, τό ὁποῖο δέν πρέπει νά ἀφεθεῖ ἀπροστάτευτο καί ἀκαθοδήγητο στά χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν αἱρετικῶν, νά μή χάσουμε τήν ἐπικοινωνία μαζί του. Γι΄ αὐτό οἱ Πατέρες δέχονται ὅτι ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία δύο εἴδη κυβερνήσεως, ἡ ἀκρίβεια καί ἡ οἰκονομία. Ἀκόμη καί μεγάλοι ζηλωτές Ἅγιοι, ὅπως ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, σέ παρόμοιες κρίσιμες καταστάσεις ἄφηναν προσωρινά «πρός καιρόν» τήν ἀκρίβεια καί ἐφήρμοζαν τήν οἰκονομία, πρός ἀποφυγήν μείζονος κακοῦ[22].

Δέν ἔχει μολυνθῇ ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν αἵρεση, καί δέν εἶναι ἄκυρα τά μυστήρια, ἐκεῖ ὅπου μνημονεύονται αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι, ὅπως ἰσχυρίζονται κάποιοι ἀδιάκριτα καί διασπαστικά. Ἡ ποιμαντική διάκριση καί φροντίδα πρός τό παρόν καί κατ΄ οἰκονομίαν ἀποτυπώνονται εἰς αὐτά πού συμφωνήσαμε μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες λίγες ἡμέρες πρίν τήν Ἡμερίδα τοῦ Ὡραιοκάστρου πού ἔγινε στίς 4 Ἀπριλίου τοῦ 2017,τήν ὁποία δυστυχῶς ἐκεῖνοι παρέβησαν τήν τελευταία στιγμή, ταχθέντες ἀποκλειστικά ὑπέρ τῆς ἀκριβείας, ὑπέρ τοῦ νά ἐκκλησιάζονται δηλαδή οἱ πιστοί ἀποκλειστικά καί μόνο ἐκεῖ ὅπου οἱ ἱερεῖς ἔχουν διακόψει τό μνημόσυνο, πρᾶγμα πού δημιουργεῖ πολύπλοκα ποιμαντικά, ἐκκλησιολογικά, ἀλλά καί δογματικά προβλήματα, διότι προϋποθέτει ὅτι ὁ αἱρετίζων ἐπίσκοπος καί πρό τῆς συνοδικῆς καταδίκης του ὡς αἱρετικοῦ τελεῖ ἄκυρα καί ἀνυπόστατα μυστήρια. Δέν θά ἐπιχειρηματολογήσουμε τώρα ὑπέρ τοῦ ἀντιθέτου· ἀρκεῖ μόνον νά ποῦμε ὅτι ἐπί αἰῶνες ἡ Ἀνατολή βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τήν Δύση, ἐνῶ ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, καί τό πιό ἁπλό, ὅτι τά μυστήρια ὅσων διακόψαμε τό μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων δέν ἦσαν ἄκυρα τήν προηγούμενη Κυριακή πού μνημονεύαμε τούς ἐπισκόπους. Λέγει μήπως κάτι τέτοιο ὁ 15ος κανών, ὅτι δηλαδή διακόπτουμε τό μνημόσυνο, διότι, ὅταν μνημονεύουμε, τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα ; Ἠ συμφωνία πού κάναμε μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀθετήθηκε, γι΄ αὐτό καί ἐμεῖς δέν λάβαμε μέρος στήν Ἡμερίδα τοῦ Ὡραιοκάστρου (4 Ἀπριλίου τοῦ 2017), ἔλεγε τά ἑξῆς: «Συνιστᾶται στούς πιστούς νά ἀποφεύγουν νά ἐκκλησιάζονται ὅπου λειτουργοῦν ἤ μνημονεύονται φανεροί αἱρετικοί οἰκουμενιστές, ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς. Νά προτιμοῦν νά πηγαίνουν ἐκεῖ πού λειτουργοῦν ὀρθόδοξοι στό φρόνημα ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, ἔστω καί ἄν γιά κάποιους λόγους δέν ἔχουν κόψει τό μνημόσυνο, καί αὐτό κατ’ οἰκονομίαν. Τό ἄριστο καί ἐπαινούμενο κατά τήν κανονική ἀκρίβεια εἶναι νά ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ πού δέν μνημονεύονται οἱ αἱρετίζοντες, ἐκεῖ δηλαδή πού οἱ ἱερεῖς ἔχουν προχωρήσει σέ διακοπή μνημοσύνου».

  1. Δέν ἔχουμε σχισματικά σχέδια. Τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὀρθόδοξη Πίστη προφυλάσσουμε.

Συμπερασματικά καί πρός ἀναίρεση τῶν κακόβουλων συκοφαντιῶν καί ἐφησυχασμό ὅσων καλοπροαίρετα ἀνησυχοῦν καί θέλουν ἐπίσημα νά μάθουν, δηλώνουμε, ὅτι γνωρίζοντας πόσο μεγάλο κακό εἶναι τό σχίσμα, τό ὁποῖο οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου μπορεῖ νά διορθώσει, ἀλλά ἐπίσης καί πόσο μεγαλύτερο ἐκκλησιολογικά κακό εἶναι ἠ αἵρεση, ἡ ὁποία στερεῖ τήν σωτηρία, μέ τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετιζόντων ἐπισκόπων προφυλασσόμαστε καί προφυλάσσουμε τούς πιστούς ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χωρίς νά δημιουργοῦμε σχίσμα, ὑπαγόμενοι σέ ἄλλη ἐκκλησιαστική διοίκηση, μή κανονική, καί μνημονεύοντας στίς ἀκολουθίες ἄλλους ἐπισκόπους. Ὅπως ἔχουμε δηλώσει, προχωρήσαμε μέ πόνο καί θλίψη εἰς αὐτήν τήν ἐνέργεια, γιατί οἱ ἐπίσκοποί μας δέν κατενόησαν εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε ἀπό πρόθεση, τά ἱεροκανονικά καί ἀπολύτως ἐκκλησιολογικά κατοχυρωμένα κίνητρα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου, μᾶς ἔδιωξαν ἀπό τούς Ναούς πού λειτουργούσαμε καί διεσκόρπισαν τό μικρό μας ποίμνιο, πού εἶναι κυρίως δικό τους, στούς τέσσερις ἀνέμους, ἀπογοητευμένο, καί προβληματισμένο γιά τήν ἀγάπη τῶν «ποιμένων» του.

Ἐμεῖς κάναμε τό καθῆκον μας καί ἔχουμε τήν συνείδησή μας ἀναπαυμένη, γιατί ἀκολουθοῦμε τήν ἀσφαλῆ ὁδό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, ὅπως Ἐκεῖνοι. Θά ἐπαναλάβουμε τήν μνημόνευση τῶν ἐπισκόπων, ὅταν δημοσίως καταδικάσουν τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀποκηρύξουν τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἐδῶ στεκόμαστε καί δέν κάνουμε βῆμα οὔτε δεξιά οὔτε ἀριστερά. Μένουμε μέσα στά ἀσφαλῆ τείχη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τά ὅρισαν καί τά οἰκοδόμησαν διαχρονικά οἱ Ἅγιοι Πατέρες, καί γκρεμίζουμε τά τείχη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ πρόμαχοι καί ὑποστηρικτές του δημιουργοῦν παρα-εκκλησίες μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ὑποστήριξη τῶν αἱρέσεων καί αὐτοί εἶναι ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ συνόλου τῶν Ἁγίων Πατέρων καί Ὁμολογητῶν, πού ἔχουν ἤδη στήσει γι΄ αὐτούς στόν οὐρανό ἐπισκοπικά καί συνοδικά δικαστήρια.

Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐκφράζουν οὔτε ὁ Βαρθολομαῖος οὔτε ὁ Ἱερώνυμος· τήν ἐκφράζει ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων (consensus Patrum) καί ὅσοι συμφωνοῦν μέ αὐτούς, καί ὄχι ὅσοι στήνουν ψευδοσυνόδους, νεωτεριστικές, ὡσάν τῆς Κρήτης, ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐπαναλαμβάνουμε αὐτά πού εἶπε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅταν πρώην συμμοναστής καί φίλος του τόν κατηγοροῦσε ὅτι προκαλεῖ σχίσμα. Τοῦ γράφει λοιπόν ὅτι δέν σχίζει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ κανένα τρόπο. Καί μολονότι δέν εἶναι ἀναμάρτητος, ἐν τούτοις εἶναι ὁμόσωμος καί τρόφιμος τῆς Ἐκκλησίας καί φυλάσσει τά δόγματα καί τούς ἱερούς κανόνες. Τήν Ἐκκλησία ταράσσουν καί σχίζουν ὅσοι διαστρέφουν τήν πίστη, καί ὁ βίος τους εἶναι ἀκανόνιστος καί ἄθεσμος: «Οὐκ ἐσμέν ἀποσχίσται, ὦ θαυμάσιε, τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, μήποτε τοῦτο πάθοιμεν· ἀλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασι τυγχάνομεν, ὁμόσωμοι αὐτῆς καί τρόφιμοι μετά τῶν θείων δογμάτων καί τούς κανόνας αὐτῆς καί διατυπώσεις γλιχόμενοι φυλάττεσθαι. Τό δέ ταράττειν αὐτήν καί ἀποσχίζειν ἀπ΄ αὐτῆς, τῆς μηδεμίαν κηλῖδα ἤ ῥυτίδα κατά τε τόν τῆς πίστεως λόγον καί τόν τῶν κανόνων ὅρον ἀπ’ ἀρχῆς αἰῶνος καί μέχρι τοῦ δεῦρο, ἐκείνων ἐστίν, ὧν ἡ πίστις τό ἐνδιάστροφον ἔχει καί ὁ βίος τό ἀκανόνιστον καί ἄθεσμον»[23]

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ – ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1]. 15ος Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861): «Οἱ γάρ δι΄ αἵρεσίν τινα, παρά τῶν Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ὑποτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».

[2]. Βλ. σχετικῶς ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἀποτείχιση ἀπό τήν αἵρεση, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία», Θεοδρομία 19 (2017) 3-13.

[3]. Α΄ Κορ. 1, 11-17

[4]. Ματθ. 28, 19

[5]. Λουκ. 22, 20

[6]. Α΄Τιμ. 6, 5

[7]. Πράξ. 4, 12

[8]. Α΄ Ἰω. 2, 23: «Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τόν Υἱόν οὐδέ τόν Πατέρα ἔχει». Ἰω. 5, 22-23: «Ἵνα πάντες τιμῶσι τόν Υἱόν καθώς τιμῶσι τόν Πατέρα. Ὁ μή τιμῶν τόν Υἱόν οὐ τιμᾷ τόν Πατέρα τόν πέμψαντα αὐτόν».

[9]. Ἰω. 15, 26: «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος ὅν ἐγώ πέμψω ἡμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ».

[10]. Ἐφ. 4, 5

[11]. Β΄Κορ. 11, 4: «Εἰ μέν γάρ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὅν οὐκ ἐκηρύξαμεν ἤ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὅ οὐκ ἐλάβετε, ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον ὅ οὐκ ἐδέξασθε». Γαλ. 1, 6: «Θαυμάζω, ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπό τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὅ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καί θέλοντες μεταστρέψαι τό εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ».

[12]. Παροιμ. 22, 28: «Μή μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου».

[13]. Βλ. τό κείμενο εἰς Θεοδρομία 16 (2014) 557-570.

[14]. Βλ. ἐπίσης τό κείμενο εἰς Θεοδρομία 19 (2017) 18-29.

[15]. Λόγος 28, Θεολογικός 2, 2, PG 36, 28, ΕΠΕ 4, 36: «Εἰ δέ τις θηρίον ἐστί πονηρόν καί ἀνήμερον καί ἀνεπίδεκτον πάντη λόγων θεωρίας καί θεολογίας μή ἐμφωλευέτω ταῖς ὕλαις κακούργως καί κακοήθως, ἵνα τινός λάβηται δόγματος ἤ ρήματος, ἀθρόως προσπηδῆσαν, καί σπαράξῃ τούς ὑγιαίνοντας λόγους ταῖς ἐπηρείαις· ἀλλ΄ ἔτι πόρρωθεν στηκέτω καί ἀποχωρείτω τοῦ ὄρους· ἤ λιθοβοληθήσεται καί συντριβήσεται καί ἀπολεῖται κακῶς κακός· λίθοι γάρ τοῖς θηριώδεσιν οἱ ἀληθεῖς λόγοι καί στερροί».

[16]. ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Περί τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ ἐξορίᾳ, 12, PG 90, 148: «Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἅς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν». ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, Ἐπιστολή 24, Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ, G. Fatouros (Ed.), Theodori Studitae Epistulae, τόμ. 1, σελ. 66: «Ἀλλ΄ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μεμένηκεν ἀπήμαντος, κἄν πολλοῖς ἐβλήθη τοξεύμασι, καί πύλαι ᾍδου κατισχῦσαι αὐτῆς οὐ δεδύνηνται. Οὐδέ παρά τούς κειμένους ὅρους καί νόμους πράττειν τι καί λέγειν ἀνέχεται, κἄν πολλοί πολλαχῶς ποιμένες ἠφρονεύσαντο καί ἐκκλησίας Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασιν καί ὑπέρ κανόνων ἐφρόντισαν τό δοκεῖν, κατά κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι … Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι ἱεράρχας τε καί ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων γάρ, φησίν, εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου ἐν τῇ ἐρεύνῃ καί φυλακῇ τῶν κανόνων … Οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τήν καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησίαν οὔτε ἑτέραν παρά τούς κειμένους νόμους καί κανόνας ποιεῖν τι. Ἐπεί εἰ τοῦτο δοθείη, κενόν τό εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες, καί ἕκαστος κατά τόν καιρόν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδή ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετά τῶν σύν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. Ἀλλ΄ οὐδαμῶς· παραγγελίαν γάρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ΄ ὅ παρελάβομεν, παρ΄ ὅ οἱ κανόνες τῶν κατά καιρούς συνόδων καθολικῶν τε καί τοπικῶν ἐάν τις δογματίζῃ ἤ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτόν ἔχειν μηδέ λογίζεσθαι αὐτόν ἐν κλήρῳ ἁγίων».

[17]. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ἀναίρεσις Γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας 3, ΕΠΕ 3, 608: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτον μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ΄ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ΄ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμνήμεθα».

[18]. ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ, Ἐπιστολή 43, Ἰωσήφ ἀδελφῷ καί ἀρχιεπισκόπῳ, ἔνθ’ ἀνωτ. (Fatouros), τόμ. 1, σελ. 125: «Ἡ δέ σιωπή μέρος συγκαταθέσεως».

[19]. Πρός τόν εὐλαβέστατον ἐν Μοναχοῖς κύρ Διονύσιον 5, ἐν Γρηγορίου Παλαμᾶ Συγγράμματα, ἔκδ. Π. Χρήστου, τόμ. 2, Θεσσαλονίκη 1966, σελ. 482: «Τρίτον δέ εἶδος (ἀθεΐας), οὐ πόρρω τῆς ἀνωτέρω πονηρᾶς ξυνωρίδος, τό παραιτεῖσθαι τι λέγειν τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ ὑπ’ ἀνευλαβοῦς εὐλαβείας … ».

[20]. Ἀποκ. 3, 15-16

[21]. Βλ. Θεοδρομία 18 (2016) 478-487. Τό παράθεμα στή σελ. 485.

[22]. Βλ. π.χ. τήν Ἐπιστολή 49, Ναυκρατίῳ τέκνῳ, ἔνθ’ ἀνωτ. (Fatouros) , τόμ. 1, σελ. 142: «Οὕτω κἀν τοῖς ἁγίοις ἐν ταῖς οἰκονομίαις, ὡς καί Κυρίλλῳ τῷ μεγάλῳ ἐν τῷδε· μικρόν γάρ πάντως ἀνέμενε τῶν Ἀνατολικῶν τό βραδύνουν ἤ προσπαθές πρός τό αἱρετικόν μή ὑπολαμβάνειν τόν ὄντως αἱρετικόν. Τί γάρ ἦν ἄλλο τό μεσολαβοῦν, ἐπάν ὀρθοδόξως ἐκήρυττον τήν πίστιν κἀν τούτῳ αὐτόν τόν μνημονευόμενον αὐτοῖς ἀναθεματίζοντες; Ἐπειδή πᾶς ὀρθοδοξῶν κατά πάντα, πάντα αἱρετικόν δυνάμει, κἄν οὐ ρήματι, ἀναθεματίζει».

[23]. Ἐπιστολή 28, Βασιλείῳ μονάζοντι,ἔνθ’ ἀνωτ., (Fatouros), τόμ. 1, σελ. 76.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2017/08/blog-post_16.html#more

10 Αυγούστου, 2017

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΟΥ ΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΛΑΥΡΙΩΤΕΣ

41a98-piso2simeiakairwn.wordpress.com

Θερμή παράκληση Νικολάου Γ. Σαββοπούλου, θεολόγου: Παρακαλοῦνται οι ορθόδοξοι Αρχιερεῖς μας, αξιοποιώντας την σκόπιμη ασάφεια τῆς Ιερᾶς Συνόδου στο θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμοῦ και τῆς ληστρικῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, όπως δεχθοῦν στην αγκαλιά Τους τούς καταδιωκομένους Αγιορείτας και λοιπούς Πατέρας, οι οποίοι ομολογοῦν την Πίστιν και πάσχουν δι’ Αυτήν.


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΛΑΥΡΙΩΤΕΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΩΝ ΛΑΥΡΙΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΠΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΕΚΚΟΥ

Γέροντας Σάββας,  Ὀρθόδοξος Λαυριώτης

         Ἐκεῖνος πού διώκεται ἀπό αὐτούς πού φαίνεται ὅτι εἶναι ὁμόπιστοι, λόγω τῆς ὑγιοῦς πίστεως, θά ἔχη μεγαλύτερον στέφανον ἀπό αὐτόν πού μαρτυρεῖ ἀπό εἰδωλολάτρη (Ἅγ. Ἰωσήφ, Πατρ. Κων/λεως)

          Ἐν πρώτοις, εὐχαριστοῦμεν τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, πού μᾶς ἀξιώνει νά ὁμολογοῦμεν τήν πίστην μας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα νά διωκόμαστε καί νά ἐξοριζόμαστε δι’ αὐτήν. Καί γι’ αὐτό, εὐχαριστοῦμε καί τούς Λαυριῶτες πατέρες πού, παρά τοῦ ὅτι ἀποδεικνύουν ἑαυτούς ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ καί ἀλλότριους Αὐτοῦ, μέ τόν διωγμό πού κινοῦν ἐναντίον μας, μᾶς καταστοῦν, ἄν καί ἀνάξιοι καί ἁμαρτωλοί, ὁμολογητές.

         Πολλοί θά θεωρήσουν αὐτήν τήν ἐπιστολή σκληρή καί ἀκραία. Καί ὅμως, ἐγράφη ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπη, διότι ὅταν ἡ ἀρρώστια εἶναι σέ τελικό στάδιο τότε τό νυστέρι πρέπει νά εἰσχωρήσει μέχρι τό κόκκαλο μήπως καί ἐπέλθει ἡ ἐπιθυμητή ἴασις. Ἄν καί νομίζω πώς οἱ ἀγαπητοί, κατά τ’ ἄλλα, Λαυριῶτες πατέρες, ἤδη ἐνεκρώθηκαν ὡς πρός τήν πίστιν καί «εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ Λαυριώτην εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν», (πρβ Μάρκ. Ι, 25). Ἀλλά ποιός ξέρει, γίνονται καί σήμερα θαύματα.

         Οἱ πατέρες τῆς Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας ξεπέρασαν κάθε μέτρο, λαμβάνοντας θέση διωκτῶν ἔναντι στούς πατέρες πού ἀγωνίζονται γιά τήν πατροπαράδοτη ἀποστολική μας πίστη καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἔγιναν ἀρνητές τῆς Ὀρθοδοξίας καί προδότες τοῦ Χριστοῦ.

         Ὑποστηρίζουν, ἀνοικτά πλέον, πώς ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι «ἅγιος» ἄνθρωπος, πώς ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά τόν φθάσουμε οὔτε στό μικρό του δακτυλάκι, πώς ὅποιος εἶναι ἀντίθετος μέ αὐτόν καί μέ αὐτά πού κάνει ὑπακούει τόν σατανά καί εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί σωτηρίας!!!

         Δέν διαβάσατε ποτέ, ταλαίπωροι Λαυριῶται, πώς «Ὁ φθείρων τὴν πίστιν ἐν τῇ κακῇ διδασκαλίᾳ, ρυπαρὸς γενόμενος εἰς πῦρ ἄσβεστον χωρήσει ὁμοίως καὶ ὁ ἀκούων αὐτοῦ;» (Ἅγιος Ἰγνάτιος Θεοφόρος, P.G, 5,657)

         Δέν καταλαβαίνετε πώς ἀθετεῖτε τήν παράδοση τῶν Ἀποστόλων ἀκολουθώντας καί μνημονεύοντας τόν μασόνο, αἱρετικό καί ἀντίχριστο πολέμιο τοῦ Χριστοῦ μας, Ἀρχοντώνη καί κατά συνέπεια ἀθετεῖτε τόν ἴδιον τόν Κύριον; Δέν διαβάσατε ποτέ, ἄθλιοι, στό Εὐαγγέλιο τά λόγια τοῦ Σωτῆρος πού μᾶς λέει: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. Ι, 16);

         Δέν διαβάσατε ποτέ σας τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, ὅπου ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ οἱ Ἅγιοι διέκοπταν τήν κοινωνία μέ τούς ἀκρίτους ἀκόμη αἱρετικούς;     

Δέν γνωρίζετε πώς «ὅστις βούλεται σωθῆναι, πρό πάντων χρή αὐτῷ τήν καθολικήν κρατῆσαι πίστιν, ἥν εἰ μή τις σώαν καί ἄμωμον τηρήσειεν, ἄνευ δισταγμοῦ, εἰς τόν αἰῶνα ἀπολεῖται» (Μ. Ἀθανάσιος); Δέν καταλαβαίνετε πώς ὁδηγεῖτε ἐσᾶς καί αὐτούς πού σᾶς ἀκολουθοῦν, στήν κόλαση τῶν τυμπανιαίων Λαυριωτῶν;

Μήπως ἐκαθεύδετε, ὅταν διαβάζαμε τό συναξάρι τῶν 26 ὁσιομαρτύρων Ζωγραφιτῶν, οἱ ὁποῖοι εἰδοποιήθηκαν γιά τήν ἔλευση τοῦ αἱρετικοῦ φιλενωτικοῦ αὐτοκράτορος ἀπό τόν ὅσιο Γαβριήλ, κατόπιν τοῦ ὁράματος ὅπου εἶχε ἀπό τήν Παναγία καί ἡ ὁποία τοῦ εἶπε τά ἐξῆς: «Ἄπελθον ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον εἰς τούς ἀδελφούς καί τόν Καθηγούμενον ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπόν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἄς κρυφθῇ, ἕως ὅτου παρέλθει ὁ πειρασμός. Οἱ δέ ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικούς στεφάνους ἄς παραμείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ». Καί ἐνῶ ἔχουμε χειρότερον τοῦ Βέκκου, τόν Βαρθολομαῖο, ἐσεῖς συντάσσεσθε μέ αὐτόν. Τόν ἐχθρόν τῆς Παναγίας μας. Καί θέλατε νά σᾶς ἀκολουθήσωμεν, ὅταν μοῦ γράφατε νά ξαναμνημονεύσω τό «σεπτόν ὄνομα τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχη» πού τόσο ἀγωνίζεται γιά τήν Ὀρθόδοξον πίστιν μας!!!!! 

        Καί τώρα, τολμᾶτε νά διώκετε τόν Γέροντα Εὐστράτιο Ἱερομόναχο, πού πραγματικά δέν μπορεῖτε νά τόν φθάσετε οὔτε στό μικρό του δακτυλάκι, διότι ἐτόλμησε καί ὁμολόγησε τήν ἀλήθεια, διακόπτοντας τό μνημόσυνο τοῦ ἀντίχριστου Βαρθολομαίου; Τόν διώκετε καί τόν διώχνετε ἀπό τό μοναστήρι, μετά ἀπό 50 χρόνια ἀόκνου διακονίας καί ἀμέμπτου βίου, τήν στιγμή πού ὑπάρχουν ἄνθρωποι στό μοναστήρι πού ντροπιάζουν μέ τήν ζωή τους τό Εὐαγγέλιο; (Θοῦ Κύριε φυλακήν τό στόματί μου!)

         Ὁ Γέροντας Εὐστράτιος, ἀκολουθώντας τούς ἁγίους Πατέρες, διακόπτει τό μνημόσυνο διότι «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα ἤ πράσσων κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ φθορὰν προβάτου κατεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος Θεοφόρος P.G.5, 912). Ἐνῶ ἐσεῖς προτιμᾶτε τίς θεσοῦλες σας, εὐαρεστοῦντες τήν «κεφαλή σας» τόν Ἀρχοντώνη καί ὄχι τόν Χριστό, κερδίζοντας μία θέση στήν κόλαση μέ τούς λοιπούς αἱρετικούς καί τούς φίλους σας ἐξωμότες τυμπανιαίους Λαυριῶτες ἐπί Βέκκου.        

        Διώκετε ὅλους ἐμᾶς πού ἀκολουθοῦμε τίς παραδόσεις καί τίς ἐπιταγές τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, λέγοντας ὅτι δημιουργοῦμε σχῖσμα καί πώς βγάζουμε ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας, πώς ἔχουμε ἄκυρα μυστήρια, βλασφημώντας ἔτσι κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μόνο καί μόνον ἐπειδὴ διακόπτουμε τὴν κοινωνία μέ τούς αἱρετικοὺς καὶ δὲν τοὺς ἀκολουθοῦμε στὴν ἀπώλεια τῆς αἱρέσεως. Ἐμεῖς τὸ πτωχὸ καὶ μικρὸ ποίμνιο προτιμοῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ ἱερὰ παράδοση τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, γενόμενοι «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσι».

         Τά πανηγύρια καί τά κονδύλια τῶν Ἑβραιομασόνων, δέν σᾶς ἄφησαν χρόνο νά διαβάσετε πώς: «Ὁ σιωπῶν ἐν καιρῷ ἀσεβείας εἶναι ἔνοχος γιά τὸ αἷμα τῶν ἁμαρτανόντων» (Μ.Βασιλείου P.G.31,1257) καί πώς: «Εἰ δὲ τις προσποιεῖται ὁμολογεῖν μὲν ὀρθήν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις τόν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφὸν· ἐὰν δὲ φιλονίκως ἐπιμένῃ τὸν τοιοῦτον παραιτῆσθε»(Ε.Π.Ε. 12,400,31). Δηλαδή, «ὅποιος προσποιεῖται ὅτι ὁμολογεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἀλλὰ ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ μὲ τοὺς αἱρετίζοντες, δηλ. μὲ αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦν καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, ὅπως εἶναι σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς, αὐτὸν ἀρχικὰ νὰ τὸν προτρέπετε νὰ ἀπέχει ἀπὸ αὐτὴ τὴν συνήθεια τῆς κοινωνίας· καὶ ἐὰν μὲν σταματὴσει ἄς τὸν ἔχετε ὡς ἀδελφὸν· ἐὰν ὅμως ἐπιμένει νὰ φιλονικεῖ, (ἐμεῖς τοιαύτην συνήθεια δὲν ἔχουμε), τότε ἄς τὸν παρατήσετε» (καὶ ἄς τὸν λυπηθεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου νὰ τοῦ δώσει μετάνοια).

        Ἀποδεικνύεστε ἁγιομάχοι, διότι ὄχι μόνον δέν δέχεσθε τά τῶν Ἁγίων, ἀλλά πράττετε καί τά ἀντίθετα μέ αὐτούς. Ἔτσι ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέγει πώς: «Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικοὺς» (Ἅγιος Χρυσόστομος PG.99,1048), ἐσεῖς μνημονεύετε τόν Βαρθολομαῖο ὡς ὀρθοτομοῦντα τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἀλήθεια, πατέρες, ὑπῆρξε ποτέ ἄνθρωπος πού ἔχει ξεστομίσει τόσες καί τέτοιες βλασφημίες, ὅπως ὁ Βαρθολομαῖος; Ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι γνωστές σέ ὅλους, τίς εἶχα καταθέσει καί στά πρακτικά τῆς Μονῆς ὡς Προϊστάμενος.

        Ὁ Ἅγιος Συμεών, ἐνῶ μᾶς δίνει ἐντολή, «Κάθε κληρικὸ τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μέ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει μύρια θαύματα» (Ἁγίου Συμεὼν Ν.Θεολόγου, Λόγος 6ος), ἐσεῖς τούς αἱρετικούς οἰκουμενιστές τούς δέχεσθε ὡς πατέρες καί δεσπότες σας. Ἄς εἶναι! Νά ξέρετε πώς μέ αὐτόν τόν τρόπο προσκυνεῖτε τόν Σατανά.

         Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ καί Λαυριώτης, μᾶς λέγει πώς «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί» (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Συγγραμ. Β’, 627), «μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ἔνθ’ ἀν.). Ἐσεῖς σπιλώνετε τήν μνήμη του, ἐνῶ νομίζετε πώς τόν τιμᾶτε, πράττοντας ἀκριβῶς τά ἀντίθετα μέ αὐτά πού μᾶς διδάσκει.

         Ἐμεῖς, «κοινωνοῦμεν οὕς μνημονεύομεν καὶ μνημονεύομεν οἷς κοινωνοῦμεν» (Δοσίθεος Ἱεροσολύμων). Διότι «Οἱ μὲν αἱρετικοὶ τέλεον περί τὴν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δὲ εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεμποτίσθηκαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, P.G. 99, 1116A). Γιά ἐμᾶς, «ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα» (Ἁγίου Νεκτάριου Αἰγίνης, Περὶ σχέσεως μὲ αἱρετικοὺς, ἔκδ. Παναγόπουλος).

          Κάναμε χρήση τοῦ 15ου κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου ἐπί Ἁγίου Φωτίου, καί τοῦ 31ουτῶν Ἀποστόλων, ἀλλά ἀμφιβάλλω ἄν ξέρετε κἄν ὅτι ὑπάρχουν τέτοιοι κανόνες. Θεολογικά δέν τολμῶ νά σᾶς μιλήσω, διότι τό μόνον πού ξέρετε εἶναι νά φωνασκεῖτε, νά καταριέστε καί νά συκοφαντεῖτε. Αὐτό μάθατε νά κάνετε μία ζωή, μέσα στό Μοναστήρι.

         Αὐτά τά γνωστοποιῶ δημοσίως, γιά νά μήν μπορεῖ κάποιος νά μέ κατηγορήσει περί ψεύδους, ἀφοῦ μπορεῖτε κάλλιστα νά τά διαψεύσετε. Ἄν προσπαθήσετε ὅμως νά τό κάνετε, σᾶς περιμένει μία μεγάλη ἔκπληξη. Δέν τήν λέμε γιατί τότε παύει νά εἶναι ἔκπληξη.

         Γνωρίζω ὅτι λέτε πώς ἐσεῖς κατέχετε τήν ἀλήθεια καί ὅτι βρίσκεστε ἐντός Ἐκκλησίας καί δέν πλανᾶσθε καί πώς ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι πλανεμένοι ἐκτός ἀπό ἐσᾶς. Νά ξέρετε πώς τά λόγια πού ταιριάζουν ἀπόλυτα σέ ἐσᾶς, εἶναι τοῦ Κυρίου μας: «ὅτι λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός, συμβουλεύω σοι ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ χρυσίον πεπυρωμένον ἐκ πυρὸς ἵνα πλουτήσῃς, καὶ ἱμάτια λευκὰ ἵνα περιβάλῃ καὶ μὴ φανερωθῇ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου, καὶ κολλύριον ἵνα ἐγχρίσῃ τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς» (Ἀποκ. κεφ. 3, 17-18).

         Ὁ Κύριος γνωρίζει πώς καθημερινῶς προσεύχομαι γιά τήν ἀνάνηψή σας καί τήν ἐπιστροφή σας στήν Ὀρθόδοξον Πίστη μας. Ἀλλά ἄν, παρ’ ἐλπίδα, ἀκολουθήσετε τήν πορεία πού ἔχετε χαράξει, τότε σᾶς συμβουλεύω νά διαθέσετε καί ἕνα ἐβραιομασονικό κονδύλιον γιά τήν διάνοιξη τῆς σπηλιάς, ὅπου ἔχουν βάλει τούς τυμπανιαίους, τούς ἐξωμόσαντας ἐπί Βέκκου, διότι δέν νομίζω νά σᾶς χωρέσει ὅλους μαζί.

Μετά ἀληθείας καί εἰλικρινοῦς ὁμολογίας,

Γέροντας Σάββας,  Ὀρθόδοξος Λαυριώτης

Πηγή: https://katanixis.blogspot.gr/2017/08/blog-post_32.html

 

3 Αυγούστου, 2017

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ – ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ – ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

metamorfosi

Ως καθηγητής επί εξαετία στην Αθωνιάδα Σχολή, γνώρισα από κοντά ησυχαστάς που ζούσαν μέσα στο άκτιστο φῶς τῆς μεταμορφώσεως και ακτινοβολοῦσαν το φῶς. Επίσης γνώρισα τα τοῦ Αγίου Σιλουανοῦ (άγια λείψανα – βίο Του, άκτιστο φῶς και η θεωρία Του). Το Άγιον Όρος στη κορυφή τοῦ Άθωνος έχει ναό τῆς Μεταμορφώσεως σαν στόχο και αποστολή τῶν Μοναχῶν, την οποίαν ο Πάπας δεν θέλει. Γι’ αυτό κατήργησε και την Εορτή τῆς Μεταμορφώσεως ακόμη. Ο στόχος τῆς θεώσεως, περιγράφεται από τον μακαριστό καθηγητή μου π. Ιωάννη Ρωμανίδη στο βιβλίο «Πατερική Θεολογία» ως εξῆς:

«.…Το άκτιστο Φως, όταν οράται, είναι πολύ πιο φωτεινό σε έντασι από το φως του ηλίου και διαφορετικής φύσεως από αυτό. Είναι το ίδιο το Φως της Μεταμορφώσεως. Αλλά το Φως αυτό δεν είναι καν φως, όπως το εννοούμε, όπως το γνωρίζομε εμείς το φως. Γιατί; Διότι υπερβαίνει το φως!

Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην κατάστασι αυτή του δοξασμού, όταν παρέλθη η όρασις του Φωτός, συνεχίζει να συναναστρέφεται κανονικά με τους άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντος του, για όσο διάστημα συνεχίζεται αυτή η θεωτική ενέργεια επάνω του. Αυτό το βλέπομε καθαρά στους βίους των Αγίων. Βλέπομε δηλαδή ότι, όταν βρίσκεται ο άνθρωπος σε υπέρ φύσιν κατάστασι, συνεχίζει να συναναστρέφεται τους άλλους γύρω του με μόνη τη διαφορά ότι δεν τρώγει, δεν πίνει, δεν κοιμάται, δεν πηγαίνει για φυσική του ανάγκη κατά την διάρκεια της καταστάσεως αυτής, διότι βρίσκεται σε υπέρ φύσιν κατάστασι και τον συντηρεί στην ζωή μόνη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Οπότε, αν αυτή η κατάστασις διαρκέση π.χ. 40 ημέρες και 40 νύχτες, όπως συνέβη στον Μωϋσή στο όρος Σινά39, αυτός ο άνθρωπος για τόσες ημέρες και νύχτες δεν κοιμάται, δεν κουράζεται, δεν τρώει, δεν πίνει κλπ. Είναι δηλαδή ελεύθερος από τα αδιάβλητα πάθη, τα φυσικά πάθη του σώματος. Και τούτο συμβαίνει, διότι γίνεται τότε μία αναστολή της λειτουργίας του πεπτικού συστήματος καθώς και του ύπνου και ο άνθρωπος γίνεται επίγειος άγγελος. Κατά τα άλλα όμως συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι. Περπατάει, μιλάει, συναναστρέφεται με τους άλλους, μπορεί να διδάσκη κλπ. και ταυτόχρονα να βρίσκεται και στην κατάστασι αυτή…..

  1. Έξοδος 34, 28-31. »

http://www.oodegr.com/oode/biblia/pateriki_theologia/19.htm

«….Ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να δη τον Θεόν, όσο και αν προσπαθήση. Μόνον, όταν ο Θεός δοξάζη τον άνθρωπον, ο άνθρωπος γενόμενος κατά Χάριν θεός μέσω του Θεού βλέπει τον Θεόν69. Ο άνθρωπος μόνον όταν είναι μέσα στο άκτιστο Φως, όταν καταυγάζεται από το άκτιστο Φως, γινόμενος Φως κατά χάριν, βλέπει το Φως. Ο άνθρωπος δοξάζεται, σημαίνει ότι όλο το σώμα του, όλο το είναι του είναι μέσα στο άκτιστο Φως. Και, εφ’ όσον βρίσκεται μέσα στο Φως, βλέπει το Φως, μέσα στο οποίο υπάρχει.

Ταυτόχρονα όμως βλέπει και όλο το φυσικό περιβάλλον γύρω του να καταυγάζεται και να διαποτίζεται και αυτό από το Φως. Το Φως αυτό λούζει, φωτίζει, διαπερνά τα πάντα.

Εκείνος που βλέπει, βλέπει το Φως της Θεότητος να διαπερνά όλη την κτίσι. Αυτό εκφράζει η φράσις «ο Θεός είναι πανταχού παρών», καθώς και ο στίχος του αγγελικού ύμνου «πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου». Αυτή η πλήρωσις του ουρανού και της γης από την δόξα, δηλαδή το Φως του Θεού, λέγεται κράσις70.

Η βασιλεία του Θεού δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η δόξα, το Φως του Θεού και είναι άκτιστος και πανταχού παρούσα. Ο άνθρωπος όμως δεν μετέχει σ’ αυτήν, αν και βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν. Μετέχει σ’ αυτήν μόνο κατά την εμπειρία του φωτισμού ή της θεώσεως, οπότε αυτή η δόξα ή βασιλεία αποκαλύπτεται σ’ αυτόν, όταν πληροί τις προϋποθέσεις της καθαράς καρδίας. Κατά τον φωτισμό, το Φως της δόξης του Θεού είναι εσωτερικό, ενώ κατά την θέωσι μετέχουν και οι σωματικοί οφθαλμοί στη θέα του. Ο ερχομός της βασιλείας του Θεού δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η αποκάλυψις της δόξης του Θεού στον άνθρωπο.

Οπότε στην εμπειρία της θεώσεως βλέπει κανείς εκείνο, που ήδη υπάρχει γύρω και μέσα σ’ αυτόν και το οποίο απλώς του αποκαλύπτεται για να το γνωρίση. Έτσι γνωρίζει πλέον εκείνο το οποίο πίστευε, διότι το είδε. Γνωρίζει πλέον ότι υπάρχει αυτή η κράσις μεταξύ της ακτίστου δόξης του Θεού και των κτισμάτων.

  1. Λόγω αυτής της εμπειρίας, ο Προφήτης Δαυΐδ και οι μετ’ αυτόν θεωθέντες είπαν «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» (Ψαλμ. 35, 10).
  2. Από το ρήμα κεράννυμι, που σημαίνει αναμιγνύω. »
    http://www.oodegr.com/oode/biblia/pateriki_theologia/34.htm

Παρουσιάζω στη συνέχεια αποσπάσματα επίσης τοῦ καθηγητοῦ μου Γ. Μαντζαρίδη και άλλων, που αναπτύσσουν το μεγαλεῖο τῆς Εορτῆς η οποία αποτελεῖ κλειδί ερμηνευτικό τῆς Ορθοδοξίας.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος


«….Λίγες μέρες προ του σταυρικού πάθους του ο Κύριος μαζί με τους μαθητές του, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη ανέρχεται στο Θαβώριο όρος όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως… ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε…» (Μθ 17, 1-9). Αυτή η επέκεινα της φθαρτής και πεπερασμένης φυσικής νομοτέλειας υπερβατική μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού εκφράζεται και στη συναφή θεόπνευστη υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην οποία ο Κύριος έδειξε «τοις μαθηταίς την δόξαν καθώς ηδύναντο». Εύστοχα ο πανεπιστημιακός Διδάσκαλος Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Τζέρπος γράφει: «Τα κυριώτερα δε θέματα γύρω από τα οποία περιστρέφονται οι ύμνοι της εορτής είναι τα εξής: α) η αποκάλυψη του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, όπως αυτή περιγράφεται ιδιαίτερα στο εξαποστειλάριο της εορτής: «Φως αναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός αγεννήτου εν τω φανέντι φωτί σου σήμερον εν Θαβωρίω, φως είδομεν τον Πατέρα, φως και το πνεύμα, φωταγωγούν πάσαν κτίσιν», β) η ενότητα της Θείας Αποκαλύψεως στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, αφού η Μεταμόρφωση του Χριστού εμφανίζεται προτυπούμενη στις Θεοφάνειες του Όρους Σινά και Χωρείβ, γ) η Μεταμόρφωση του Κυρίου ως προετοιμασία των μαθητών για το πάθος «ίνα θεωρήσαντες τα θαυμάσιά» του, «μη δειλιάσουσι τα παθήματά» του, δ) η με βάση τη χριστολογία της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου διδασκαλία περί της διαμέσου «θεολαμπούσης σαρκός του Κυρίου» φανέρωση της θείας φύσεώς του… ε) η αποκάλυψη της διαμέσου της θείας ενανθρωπήσεως δημιουργηθείσας νέας οντολογικής και σωτηριολογικής καταστάσεως, αφού με τη Μεταμόρφωσή του ο Χριστός έδειξε «το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος», το οποίο «θεασάμενοι των αποστόλων οι πρόκριτοι», «την θείαν ηλλοιώθησαν έκστασιν», και στ) η προεικόνιση της «εκ των βροτών εναλλαγής» δηλαδή, της αλλαγής την οποία θα υποστούν τα ανθρώπινα σώματα κατά τη δεύτερη ένδοξη παρουσία του Κυρίου».

….Άξιο μνείας είναι και το γεγονός ότι κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεως έχει από αιώνων καθιερωθεί το έθος της ευλογίας των σταφυλιών και η διανομή τους προς ευλογία για τους πιστούς, οι οποίοι δεν γεύονται των καρπών αυτών πριν η Εκκλησία ευλογήσει «τα γεννήματα της αμπέλου». Γι’ αυτό και οι σχετικές ευχές «επί προσφερόντων απαρχάς» ή «επί προσφερόντων καρπούς νέους» αναγιγνώσκονται ως έκφραση ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τον παντός αγαθού δομήτορα Θεό «τω οικονομούντι τα προς ζωάρκειαν και θεραπείαν ημών».

Η θεολογία περί της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού και του Θαβωρίου φωτός είναι άμεσα συνδεδεμένη με την περί ακτίστου ενεργείας και ακτίστου χάριτος του Θεού διδασκαλία, όπως αυτή μοναδικά και όντως θεόπνευστα διετυπώθη και εκηρύχθη υπό του θεοφόρου μεγίστου Θεολόγου Πατρός Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της βασικής οντολογικής διακρίσεως μεταξύ της ακτίστου ουσίας του Θεού που είναι αμέθεκτη και της ακτίστου ενεργείας Αυτού που είναι μεθεκτή και αποτελεί τη μεταμορφωτική δύναμη, η οποία καθιστά τον άνθρωπο «φωτοφόρο», «πνευματοφόρο», «θεοφόρο», «φωτόμορφο» και «σύμμορφον Χριστώ» κατά την προς «εν Χριστώ τελείωση» και «θέωσή» του.

….Η Εκκλησία στο φωτοφόρο πρόσωπο της αυτοζωής και του αυτόφωτος που είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός ψάλλει αδιαλείπτως: «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον» και απαύστως ανά τους αιώνες δέεται: «Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον».

….Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, κατά τη διάρκεια της νοεράς προσευχής ο άνθρωπος, χωρίς να απωλέσει τις συνήθεις πνευματικές-νοητικές λειτουργίες του, έρχεται ενώπιον του Θεού. Υφαρπάζεται από αφθονία φωτός, από το άκτιστο φως της θείας δόξας που εκπέμπεται αιωνίως από την Αγία Τριάδα. Το Φως του Όρους Θαβώρ που είδαν οι μαθητές στη Μεταμόρφωση, το φως που βλέπουν ανά τους αιώνες οι ησυχαστές και η υπόσταση των αγαθών της μελλούσης ζωής είναι τρεις φάσεις του ίδιου πνευματικού γεγονότος σε μία άχρονη πραγματικότητα.

…..Στο πλαίσιο της παλαμικής θεολογίας περί του ακτίστου φωτός, ο Γεώργιος Μαντζαρίδης επισημαίνει ότι: «το γεγονός της μεταμορφώσεως του Χριστού αποτελεί τον αρραβώνα της “πρόσωπον προς πρόσωπον” θεωρίας του Θεού από τους ανθρώπους κατά τον μέλλοντα αιώνα. ….»

http://poimin.gr/thavorion-fos-endoxi-metamorfosi-tou-sotiros-christou-peri-aktistou-fotos-ke-aktistou-charitos/


«…Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
 

Ό Θεάνθρωπος Χριστός δεν έλαβε κατά τη Θεία Μετα­μόρφωση κάτι πού δεν είχε. Αντίθετα, οι Απόστολοι ξέφυγαν για λίγο από τα δεσμά του χρόνου καί του χώρου καί γεύτηκαν την πραγματικότητα της θείας δόξας, «καθώς ήδύναντο». «Το φως της Θείας Μεταμορφώσεως», γράφει ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, «αν καί έγινε ορατό με τα σωματικά μάτια για λίγο χρόνο πάνω στη μικρή κορυφή ενός όρους, δε δημιουργείται, ούτε φθείρεται, ούτε συλλαμβάνεται με τις αισθήσεις του ανθρώπου. Το είδαν όμως οί μαθητές, γιατί υπέστησαν μια εναλλαγή των αισθήσεων τους πού έγιναν πνευματικές από σαρκικές».

Με άλλα λόγια το μυστήριο της άπερινόητης Τρια­δικής Θεότητας αποκαλύφθηκε μέσα από τις άκτιστες ενέρ­γειες της τόσο, όσο μπορούσαν να αντέξουν τα έκπληκτα μά­τια των Αποστόλων κι ακόμη πιο πολύ τα δικά μας βεβαρημέ­να από την αμαρτία πρόσωπα. Γεύση λοιπόν αθανασίας καί βίω­ση της αιωνιότητας αποτελούσε για τους θνητούς Μαθητές, αλλά καί για μας ή Μεταμόρφωση του Σωτήρος.

….Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΠΤΙΑΣ

Ή επιθυμία των Αποστόλων «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι» (Ματθ. 17, 4), να βρίσκονται δηλαδή μόνιμα στο έκπαγλο εκείνο κάλλος της θείας θεοπτίας, εκπληρώνεται από τον Κύ­ριο με την ίδρυση της Εκκλησίας.

Σ’ αυτήν όσοι μετέχουν όχι τυπικά, αλλά ενεργά καί ουσιαστικά, μπορούν ν’ απολαμβάνουν τη λαμπρότητα του προσώπου του Θεού καί τη χαρά της ανα­στροφής Του.Την εμπειρία αυτή της θεοπτίας την παρέλαβε ή πατερική θεολογία, για να τη μεταφέρει στο πλήρωμα της Εκκλησίας, πού αγωνίζεται να βιώνει μέσα από την πράξη καί τη θεωρία τη γνησιότητα της χριστιανικής ζωής. Τη σπάνια αυτή εμπειρία του άκτίστου φωτός την ζούσαν οί «Αγιοι της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό στις εικόνες το πρόσωπο τους βρίσκεται στο επίκε­ντρο του άπλετου φωτός μέσα στο όποιο ζούσαν καί όχι κά­ποιου φυσικού τοπίου, καθώς θέλει ή δυτική τεχνοτροπία. ….»

https://poimin.gr/metamorfosi-tou-sotiros-os-pigi-theognosias/


«Ο Άγιος Σιλουανός γνωρίζει πολύ καλά από την εμπειρία όπως και όλοι οι Άγιοι, ότι η θεωρία είναι ακριβώς η θέα του Θεού. Για να φθάσει κανείς σ’ αυτή δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την άσκηση. Η διανόηση, όπως πίστευε ο Βαρλαάμ απορρίπτεται όσον αφορά τον δρόμο προς τη θέωση. Ο Θεός δεν είναι διανόηση είναι ζωή, είναι εμπειρία είναι μέθεξις.

Ο Άγιος Σιλουανός γράφει ότι: «Αν όλοι οι άνθρωποι μετανοούσαν και τηρούσαν τις εντολές του Θεού, ο παράδεισος θα ήταν στη γή. Ο Κύριος δίνει παράδεισο και την αιώνια Βασιλεία μαζί Του σ’ όποιον μετανοεί.
Η μετάνοια και η τήρησης των εντολών καταξιώνουν τον άνθρωπο να πλησιάσει τον Θεό. Ο γέροντας Σωφρόνιος, ο βιογράφος του βιβλίου του  Αγίου Σιλουανού στο βιβλίο του «Περί προσευχής θέλησε να δείξει ότι οι εντολές και η τήρηση τους είναι ο ασφαλέστατος δρόμος προς τη θέωση. Αναφέρει σχετικά oτι: «όταν ζώμεν εν τω πνεύματι των ευαγγελικών προσταγμάτων, είμεθα ήδη τεθεωμένοι, διότι η άναρχος ζωή διαπερά ημάς». Και ακόμη: «ότι πάσα απόκλισις από της οδού των ευαγγελικών εντολών απομακρύνει από την οδό της γνώσεως εν τη οποία περικλείεται η αιώνιος ζωή».
Στη συνέχεια της διδασκαλίας του περί «ακτίστου φωτός και θεωρίας αυτού», ο «Αγιος Σιλουανός τονίζει ότι όταν ο Θεός εμφανίζεται σε μέγα φως τότε ο άνθρωπος δεν αμφιβάλλει καθόλου ότι αυτός που φανερώθηκε είναι ο Χριστός. Για πλήρη εμπιστοσύνη όμως ο Άγιος συμβουλεύει ότι η καταφυγή στους Αγίους Πατέρες και ανθρώπους που αξιώθηκαν αυτής της θέας είναι ασφαλέστατο.
«Κατά την ώρα της προσευχής το πνεύμα του ανθρώπου βγαίνει έξω από τις εικόνες του κόσμου και εισέρχεται στη σφαίρα του ατέλειωτου φωτός, γιατί μια τέτοια όραση παρέχει μεγαλύτερη γνώση για τα μυστήρια του μέλλοντος».
Ο θεούμενος όταν αρπαγή τότε γνωρίζει τον Θεό και αποκτά τη γνώση για τα μυστήρια. Ανοίγει τα πνευματικά του μάτια και καταλαμβαίνει τους λόγους των όντων, τα κεκρυμμένα μυστήρια.
Τρανό παράδειγμα είναι ο Απόστολος Παύλος ο οποίος «αρπάχθηκε» μέχρι τρίτου ουρανού και «οίδα τον τοιούτον άνθρωπον είτε εν σώματι είτε έκτος του σώματος ούκ οίδα ο Θεός οίδεν• ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ούκ εξόν ανθρώπου λαλήσαι». Και άλλου «α οφθαλμός ούκ είδε και ούς ούκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ούκ ανέβα ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν». ….
Πηγή: Περιοδικό «Παράκληση», Διμηνιαία έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, έτος 4ο, τ. 20, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2004.»

http://www.diakonima.gr/2013/09/24/%CE%BF-%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%87-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF/

29 Ιουλίου, 2017

Τί προέχει τούτη τήν δύσκολη ὥρα;

Πεντ_71 Σύνοδος Αγίων ΠατέρωνΕικόνα από saint.gr


Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

26.7.2017

Τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατάφερε τά τελευταῖα χρόνια νά γίνει ἡ ἀποκλειστική σχεδόν ἀπασχόληση τῶν θεολόγων καθηγητῶν, πολλῶν ἱεραρχῶν καί πλήθους ἄλλων προσώπων, πού ἐνδιαφέρονται καί πονᾶνε γιά τό θέμα. 

Ἠ ἀνεκτίμητη ἀξία γιά τό μέλλον τοῦ Γένους μας ἑνός μαθήματος θρησκευτικῶν μέ Ὀρθόδοξο ἀποκλειστικά προσανατολισμό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν λυσσώδη ἐμμονή κάθε ἀντίχριστου καί ἀφελληνισμένου παράγοντα, ὄχι ἁπλά νά τό καταργήσουν, ἀλλά νά τό διδάξουν στά παιδιά μας ἀνακατεμένο μέ τά δηλητήρια τῆς πανθρησκείας καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ. 

Τούτη, ὅμως, τήν ἱστορική καί κρίσιμη περίοδο στανικῆς ἐπιβολῆς τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τί μᾶς συμφέρει ὡς λαό νά βάλουμε πρῶτο; Τό βιβλίο τῶν θρησκευτικῶν ἤ τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας;

Νά πέσουμε ὅλοι μας μέ τά μοῦτρα πάνω στήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος τῶν θρησκευτικῶν, πού εἶναι μέν σοβαρότατο, ἀλλά συνιστᾶ τό μέρος  ἤ νά δώσουμε τήν πρωτιά στόν ἀγῶνα ὑπέρ τοῦ ἀνόθευτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού εἶναι τό ὄλον καί τό πᾶν;

Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας κάνουν πίσω καί τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα ἀποφασίζεται τελικά νά διδάσκεται μέ περιεχόμενο ἀποκλειστικά ὀρθόδοξου δογματικοῦ καί ἐκκλησιολογικοῦ προσανατολισμοῦ. 

Νά γίνει, δηλαδή, μάθημα κατηχουμένων στήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.

Στήν ὑποθετική αὐτή ἐξέλιξη -βέλτιστη ἐκδοχή γιά ἕναν συνειδητά Ὀρθόδοξο λαό- γίνεται φανερό, ὅτι γιά τήν περίπτωση τήν δική μας (τῶν Ἑλλήνων τοῦ 2017)  ἀνακύπτουν τρία, τοὐλάχιστον, ἐνώδυνα ἐρωτήματα.

Πρῶτον: Ποιοί καί πόσοι, ὄντως πιστοί καί ἐνάρετοι καθηγητές θεολόγοι, θά ἀναλάβουν τό ἔργο τῆς διδασκαλίας τῶν νέων βιβλίων;

Δεύτερον: Ποιοί καί πόσοι μαθητές, θά ἐπιδείξουν καλή διάθεση οἱ ἴδιοι καί θά ἐνθαρρυνθοῦν ἐμπράκτως ἀπό τό σπίτι τους ὥστε, νά καταστοῦν πρόθυμοι ἀκροατές ἑνός λόγου, πού σώζει μέν, ἀλλά ἀπαιτεῖ ξεβόλεμα καί ἀσκητική;

Καί τό τρίτον, ἴσως καί τό σημαντικότερο: Ποιοί θά εἶναι οἱ συγγραφεῖς αὐτῶν τῶν νέων σχολικῶν βιβλίων Ὀρθόδοξης κατήχησης; Θά εἶναι διδάσκαλοι τοῦ Θείου Λόγου ‘’ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’ ἤ κάποιοι γνωστοί οἰκουμενιστές, παραδομένοι στά πανθρησκειακά κελεύσματα τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ;

Ἔτσι τά δύο ὑπό συζήτηση μεγέθη, τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀφ’ ἑνός καί τό ἀνόθευτον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ἀφ’ ἑτέρου, μπαίνουν ἀναπόφευκτα σέ σύγκριση ἀξιακή.

Ἐάν ἡ πολυτίμητη Ὀρθοδοξία μας, γιά λόγους τάχα συμμόρφωσης μέ τίς ἐπιταγές του παγκοσμίου συμβουλίου ‘’ἐκκλησιῶν’’, ἀλλοιωθεῖ καί γίνει ἕνα μέ τό σκουπιδαριό τῆς Δυτικῆς Βαβέλ -ὅπως τό βιώνουμε καθημερινά ἀπό τό Κολυμπάρι καί μετά- τότε τί νόημα μπορεί νά ἔχει ἡ σχολική χρήση ἕνός ἐγχειριδίου Ὀρθοδόξου κατηχήσεως;

Ἐάν προηγηθεί ἡ περιφρόνηση τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας Πατέρων -ὅπως ἀπροκάλυπτα πλέον ἐπιχειρεῖται τελευταίως, καί μάλιστα διά χειρῶν καί λόγου πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων- τότε ποιά παιδιά καί ποιοί γονεῖς θά συγκινηθοῦν ἀπό ἕνα βιβλίο θρησκευτικῶν, ἀμιγῶς Ὀρθόδοξου χαρακτῆρα;

Ἐάν λαός καί διοικοῦσα ἐκκλησία προσχωρήσουν ὁλοκληρωτικῶς στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας, τότε ποιοί θά εἶναι ἐκεῖνοι, πού θά προτείνουν καθαρόαιμους Ὀρθοδόξους συγγραφεῖς σχολικῶν βιβλίων, ‘’ἑπομένους τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’;

Τί προέχει, λοιπόν, τούτη τήν δύσκολη ὥρα, γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἀλλά καί γιά τήν ἀπολύτρωση τοῦ Γένους μας ἀπό τά δεινά τῶν κατοχικῶν δυνάμεων; Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν αὐτό καθ’ αὐτό ἤ ἡ γλυκυτάτη καί σωτηριώδης Ὀρθοδοξία μας;

Τί ἔχει μεγαλύτερη ἀξία γιά τό παρόν καί τό μέλλον τοῦ Γένους μας; Ἡ συγγραφή ἁπλά καί μόνον ἑνός καλοῦ σχολικοῦ βιβλίου ‘’θρησκευτικῆς ἀγωγῆς’’ ἤ ἡ ἀγωνιστική ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας Πατέρων καί ἡ διαφύλαξή της ἀπό τίς δαιμονικές παγίδες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ;

Ἐάν πάνω ἀπ’ ὅλα κρατήσουμε τήν Πίστη μας ἀνόθευτη καί Πατερικῷ τῷ τρόπῳ (μέ Σύνοδο τῷ ὄντι Οἰκουμενική) κρατήσουμε ἀποστάσεις ἀσφαλείας ἀπό ὅλους τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, πού μέ δική μας ἀβελτηρία παριστάνουν σήμερα τίς ‘’ἀδελφές ἐκκλησίες’’ καί τούς ‘’ἄλλους κλάδους’’, τότε τά πάντα στήν ζωή μας θά δρομολογηθοῦν κατά Θεόν. Τότε τά πάντα θά λάβουν τήν σειρά τους καί θά λειτουργηθοῦν θεαρέστως καί σωτηριωδῶς. Τότε καί τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν θά βρεῖ τήν λύση του, κατά τρόπο μάλιστα πού θά ἁρμόζει σέ ἕναν ἱστορικό Ὀρθόδοξο λαό σάν καί τόν δικό μας.

Μέ Πίστη, ὅμως, ἀλλοιωμένη, μέ Ὀρθοδοξία ὑποταγμένη στόν πάπα καί στό λεγόμενο  ΠΣΕ, τί ἀξία μπορεῖ νά ἔχει γιά τήν σωτηρία μας ἕνα σχολικό βιβλίο θρησκευτικῶν ἀπό μόνο του, ὅσο ἄρτιο καί νά εἶναι;

Συνεπῶς ὀφείλουμε νά δώσουμε προτεραιότητα στόν ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου  Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ἀγῶνα. Ἄς μή μᾶς ξεγελάει ὁ πονηρός μέ τά δευτερεύοντα καί ἀφήνουμε στήν μπάντα τά πρῶτα καί καίρια.

Πῶς ἀλλιῶς, αὐτή ἡ ἔρημη ἀπό ἁγνό πατριωτισμό καί ἀνόθευτη Ὀρθοδοξία Πατρίδα, θά τά καταφέρει νά ξαναβλαστήσει ‘’βοτάνη’’ ἀρετῆς καί νά ξανακαρπίσει ἔτσι ἡ Σοφία τῶν Προγόνων μας καί ἡ ἀσκητική τῶν Ἁγίων μας Πατέρων;

26 Ιουλίου, 2017

ΔΙΩΓΜΟΣ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΕΚΚΟΥ

Ο Πατριάρχης Κων/λεως προκειμένου 4 Ιερές Μονές Αγίου Όρους να μη διακόψουν το μνημόσυνό του, απειλεῖ τον Γέροντα Εφραίμ τῆς Αριζόνας ότι θα έχει συνέπειες στο έργο του στην Αμερική και τιμωρία του αν οι 4 υπό την εποπτεία του Αγιορείτικες Ιερές Μονές (Ξηροποτάμου, Φιλοθέου, Καρακάλλου και Κωνσταμονίτου) διακόψουν το μνημόσυνό του. Αυτά δηλώνει ο Γέροντας Ευστράτιος στο βίντεο που ακολουθεῖ.

https://youtu.be/WiprxagEpB0

Γι’ αυτό παρ’ όλο την διαμαρτυρία τῶν τεσσάρων Ιερῶν Μονῶν, αυτές, για να προστατευθεί ο Γέροντάς τους Εφραίμ και το έργο του, δεν τολμοῦν να διακόψουν το μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου.

Χρειάζεται η Αρχιεπισκοπή Αμερικῆς να φύγει από το παναιρετικό και πανθρησκειακό Φανάρι προκειμένου να κινοῦνται ορθόδοξα οι Μονές αυτές.

Παραθέτω στη συνέχεια ουσιώδη σχολιασμό τοῦ π. Αναστασίου Γκοτσοπούλου για την στάση τοῦ Αγίου Όρους έναντι τῆς ληστρικῆς και αιρετικῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος


Πάτρα  25.7.2017

Τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ  ἡ  Σύνοδος τῆς  Κρήτης

Παρατηρήσεις στό  ἀπό  17/30.6.2017

«Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους  περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου»

Πρωτοπρεσβύτερος  Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Δημοσιεύθηκε στὶς 17/30.6.17 μετὰ ἀπὸ πολύμηνη κυοφορία κείμενο τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τοῦ Ἁγ. Ὄρους ποὺ ἀναφέρεται στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης καὶ ἐπιγράφεται «Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου»[1].

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἔτυχε ποικίλης ἀντιμετωπίσεως: Ἀπὸ θετικὰ σχόλια, μέχρι αὐστηρὴ καὶ τεκμηριωμένη κριτική, ἐνῶ δὲν ἦσαν λίγοι ποὺ τὸ προσπέρασαν ἀδιάφορα, ὡς μὴ ἀνταποκρινόμενο στὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητας[2].

Α. Νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη μία σύντομη ἀναφορὰ στὴν προϊστορία τοῦ κειμένου:

  1. Τό  ΙΕΡΟΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ  τῆς  12/25.5.2016

Τὸ Ἅγιο Ὅρος τὴν 12/25 Μαΐου 2016 (ἕνα μήνα πρὸ τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης) μὲ ἐπίσημο Ἱεροκοινοτικὸ Γράμμα Του[3] πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κοινοποιηθὲν σὲ ὅλες τὶς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐξέφραζε τὶς ἔντονες ἀνησυχίες Του γιὰ πολλὰ σημεῖα τοῦ Κανονισμοῦ Λειτουργίας τῆς Πανορθοδόξου καὶ τῶν προσυνοδικῶν κειμένων «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καὶ «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας».

Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀνησυχίες τοῦ Ἁγ. Ὄρους ποὺ διατυπώθηκαν στὸ Ἱεροκοινοτικὸ Γράμμα δὲν ἔγιναν οὐσιαστικὰ ἀποδεκτὲς ἀπὸ τοὺς τὰ πρῶτα φέροντες τῆς Κρήτης. Αὐτὸ εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ στὶς Συνόδους μετὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενική, κανένα ἄλλο σημεῖο ἀπὸ τὶς καίριες παρατηρήσεις τοῦ Ἁγ. Ὄρους ποὺ ἀναφέρονται στὸ ἀνωτέρω γράμμα δὲν ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴ Σύνοδο! Οὐσιαστικὰ ἡ κραυγὴ ἀγωνίας τοῦ Ἁγ. Ὄρους δὲν εἰσακούσθηκε ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης.

  1. ΕΙΣΗΓΗΣΗ  ΙΕΡΟΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ  ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ  τῆς 13/26.11.2016.

Μετὰ τὴν «Πανορθόδοξη», ἡ ΕΔΙΣ (Ἔκτακτος Διπλὴ Ἱερὰ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Ὄρους) τῆς 23.9./3.10.2016 ἀνέθεσε σὲ πενταμελή Ἱεροκοινοτικὴ Ἐπιτροπὴ τὴ σύνταξη Εἰσηγήσεως ἐπὶ τῶν ἐγκριθέντων Κειμένων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἦταν: οἱ Καθηγούμενοι Ξηροποτάμου ἀρχιμ. Ἰωσήφ, Σίμωνος Πέτρας ἀρχιμ. Ἐλισσαῖος, Σταυρονικήτα ἀρχιμ. Τύχων, ὁ ὁποῖος καὶ συμμετεῖχε ὡς σύμβουλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης καὶ οἱ ἱερομόναχοι Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός καί  Λουκᾶς Γρηγοριάτης.

Ἡ Εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς  13/26.11.2016[4], παρὰ τὴν εὐγενικὴ καὶ μὲ σεβασμὸ ἐκφρασθεῖσα ἀναφορά της πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τοὺς λοιποὺς Προκαθημένους, διακρίνεται γιὰ τὴν αὐστηρότητα τοῦ λόγου καὶ τὴν ἀκρίβεια καὶ σαφήνεια τῶν θεολογικῶν της θέσεων καὶ τῆς κριτικῆς τῶν συνοδικῶν κειμένων τῆς Κρήτης.

Ἡ Ἱεροκοινοτικὴ Ἐπιτροπὴ στὴν Εἰσήγησή της ἀναφέρεται μεταξὺ ἄλλων στὸ ἀπὸ 12/25 Μαΐου 2016 Γράμμα ἐπισημαίνοντας ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ὅτι οἱ ἐν αὐτῷ παρατηρήσεις τοῦ Ἁγ. Ὄρους δὲν ἐλήφθησαν ὑπ’  ὄψιν ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης .

Καὶ μόνο ἡ τελευταία φράση τῆς Εἰσηγήσεως μὲ τὴν ὁποία κατακλείεται ἡ Εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς ἀποτελεῖ κόλαφο καὶ οὐσιαστικὰ τὴ θεολογικὴ ἀκύρωση τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου». Γράφει τὸ Ἃγ. Ὄρος:  «Προσβλέπομεν μετ’ ἐλπίδος εἰς τήν περαιτέρω θεολογικήν ἐπεξεργασίαν καί πλέον αὐθεντικήν διατύπωσιν τῶν συνοδικῶν κειμένων, ὥστε αὐτά νά ἀνταποκρίνωνται εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, συμφώνως πρός τόν Ὅρον τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν· ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται...».

Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ Ἁγιορεῖτες δηλώνουν ὅτι τὰ τελικὰ κείμενα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ὅπως εἶναι διατυπωμένα δὲν ἀνταποκρίνονται «εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον»! Εἶναι ὅμως ἐντελῶς ἀδιανόητο μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος ποὺ θέλει νὰ αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «Ἁγία καὶ Μεγάλη» καὶ μὲ ἀπαίτηση οἱ ἀποφάσεις της νὰ τύχουν «πανορθοδόξου ἀποδοχῆς», τὰ κείμενά της νὰ μὴν ἀνταποκρίνονται «εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον»!  Σὲ τί ἔγκειται, λοιπόν, τὸ «Ἁγία καὶ Μεγάλη»;

Ἀκόμα σοβαρότερη εἶναι ἡ ἑπόμενη φράση-καταγγελία τοῦ Ἁγ. Ὄρους γιὰ τὴν Κρήτη:  Οἱ Ἁγιορεῖτες διακρίνουν ὅτι τὰ τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης, ὡς ἔχουν, δὲν εἶναι  σύμφωνα «πρός τόν Ὅρον τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν· ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται». Τί σημαίνει ἡ φράση αὐτὴ γιὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης; Ὅτι ἡ Σύνοδος ἐλέγχεται ὡς κακόδοξη ἀφοῦ δὲν μπορεῖ σήμερα ὡς ἔχει νὰ στοιχηθεῖ στὴν ἀποστολική, πατερικὴ καὶ ἐν γένει ἐκκλησιαστικὴ παράδοση!

Οἱ Ἁγιορεῖτες, βέβαια, ἔχοντες «καλὸ λογισμὸ» δηλώνουν ὅτι «προσβλέπουν μετ΄ ἐλπίδος» στὴ διόρθωση τῶν κειμένων. Φοβᾶμαι ὅμως ὅτι – κατ’  ἄνθρωπον – εἶναι μάταιη ἡ ἐλπίδα τους αὐτή, ἐπειδὴ οἱ ἁρμόδιοι τῆς Συνόδου ἐπέλεξαν συνειδητὰ καὶ μεθόδευσαν τὴ διατύπωση καὶ τὶς συγκεκριμένες ἀποφάσεις. Αὐτὴ τὴ θεολογία πιστεύουν, αὐτὴ τὴ θεολογία θέλουν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ἐκκλησία μας.

Εἶναι, λοιπόν, πολὺ δικαιολογημένη ἡ σφοδρὴ δυσαρέσκεια τοῦ Φαναρίου γιὰ τὴν Εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς παρὰ τὶς εὐγενεῖς καὶ φιλόφρονες ἀναφορὲς τῆς Ἐπιτροπῆς στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, διότι οὐσιαστικὰ τὸ Ἃγ. Ὄρος ἀποδόμησε θεολογικὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης!

  1. Τό  «ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ» τῆς 17/30.6.2017.

Ἔτσι, σὲ μία προσπάθεια νὰ “ξεπεραστεῖ” ἡ ἒντονη δυσαρέσκεια τοῦ Φαναρίου στὴν ΕΔΙΣ τῆς 18.4/1.5.2017, ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας ἀρχιμ. Ἐλισσαῖος πρότεινε τὸν λόγιο Προηγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων ἀρχιμ. Βασίλειο (Γοντικάκη), νὰ συντάξει ἄλλο κείμενο ποὺ θὰ κυκλοφοροῦσε ὡς «Μήνυμα τοῦ Ἁγ. Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου».

Τὸ κείμενο τοῦ ἀρχιμ. Βασιλείου συζητήθηκε στὴν συνεδρίαση τῆς ΕΔΙΣ τῆς 17/30.6.2016 καὶ ἔγινε ἀποδεκτὸ κατὰ πλειοψηφία. Μειοψήφησαν οἱ Καθηγούμενοι καὶ ἀντιπρόσωποι πέντε Ἱ. Μονῶν: Ξηροποτάμου, Γρηγορίου, Καρακάλου, Φιλοθέου καὶ Κωνσταμονίτου. Γιὰ τὴν ἱστορία ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ συνήθης ἁγιορείτικη πρακτικὴ εἶναι τὰ σχέδια κειμένων τοῦ Ἁγ. Ὄρους νὰ ὑποβάλονται πρῶτα στὶς Ἱ. Μονὲς γιὰ νὰ ἀποφασίσουν οἱ Γεροντικές τους Συνάξεις τί γνώμη θὰ ἐκφέρουν οἱ Ἀντιπρόσωποί τους στὴν ΕΔΙΣ. Κάτι τέτοιο δὲν ἔγινε μὲ τὸ κείμενο τοῦ π. Βασιλείου, ἀλλὰ ἦρθε κατ’ εὐθείαν στὴν ΕΔΙΣ.

Θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω κειμένων τῶν «θεσμικῶν» ὀργάνων τοῦ Ἁγ. Ὄρους τόσο κατὰ τὴν προσυνοδικὴ περίοδο ἀλλὰ κυρίως μετὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας πολὺ σημαντικὰ κείμενα ἀπὸ τὸ Ἃγ. Ὄρος (ἀπὸ Ἱ. Μονὲς[5] ἢ Κελλιῶτες[6] μοναχούς), ἀπό τὰ ὁποῖα ἄλλα πιὸ αὐστηρὰ καὶ ἄλλα μὲ λεπτότητα διατυπώσεως, πάντως στὸ σύνολό τους ἐξέφραζαν τὴν ἀνησυχία, ἀρχικά, καὶ κατόπιν τὴν ἔντονη διαμαρτυρία γιὰ τὶς θεολογικὲς θέσεις τῆς Κρήτης.

Τονίζουμε μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅτι κανένα ἁγιορείτικο κείμενο δὲν μίλησε μὲ ἐνθουσιασμὸ ἢ ἔστω μέ ἁπλὴ ἱκανοποίηση γιὰ τὴν Κρήτη.  Ἂν οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ συμμετεῖχαν στὴν Κρήτη σέβονται πράγματι τὸν ἁγιορείτικο μοναχισμό, ὅπως κατ’ ἐπανάληψιν δηλώνουν, καλὸ εἶναι νὰ προβληματιστοῦν πολὺ ἀπὸ τὴ στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τῶν ἀποφάσεων πού ἒλαβαν στὴν Κρήτη!  Νομίζουμε εἶναι μοναδικὸ στὴν συνοδικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια Σύνοδος, ἡ ὁποία προετοιμαζόταν ἐπὶ δεκαετίες, μὲ δεκάδες συσκέψεων, συνεδρίων, διασκέψεων σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, ἡ ὁποία «λανσάρεται» ὡς τὸ μέγιστο συνοδικὸ γεγονὸς τῆς β-γ΄ χιλιετίας, νὰ τύχει τοσαύτης καὶ τοιαύτης ἀπαξιώσεως ἀπὸ τὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος!  Οἱ πρωτεργάτες τῆς Συνόδου δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ὑπερήφανοι γιὰ τὸ κατόρθωμά τους αὐτό…

Τέλος, δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει τὸ ὅτι λόγῳ τῶν ἀποφάσεων τῆς Κρήτης ὑπάρχει σοβαρὴ ἀναταραχὴ στὸ Ἃγ. Ὄρος ποὺ ἔχει ἐκδηλωθεῖ μὲ τὴ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, δηλ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου (ἐπίσημα γνωστοποιημένη ἢ ὄχι) καὶ τὴν ἐπιβολὴ αὐστηρῶν ποινῶν σὲ πολλούς Κοινοβιάτες καὶ Κελλιῶτες μοναχούς – γεγονός μοναδικό τίς τελευταίες δεκαετίες στό Ἃγ. Ὄρος

Β. Ἂς ἔρθουμε τώρα στὸ «Μήνυμα τοῦ Ἁγ. Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου». Ἐπιγραμματικὰ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἐμφανὲς ὅτι εἶναι καρπὸς συμβιβασμοῦ τῶν τάσεων ποὺ ὑπάρχουν σήμερα στὸ Ἃγ. Ὄρος καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὴν Ἱ. Κοινότητα.

  1. Θεωροῦμε ἰδιαίτερα σημαντικὸ ὅτι μνημονεύονται στὴν ἀρχὴ τοῦ «Μηνύματος» τὰ δύο παλαιότερα Ἱεροκοινοτικὰ κείμενα: Ἡ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη (12/25 Μαΐου 2016)  καὶ ἡ Εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς (13/26.11.2016). Μάλιστα τὸ «Μήνυμα» αὐτοπροσδιορίζεται ὡς ἀπόφαση τοῦ Ἁγ. Ὄρους «ἐν συνεχείᾳ τῶν ἤδη γνωστοποιηθέντων κατὰ τὸ τελευταῖον διάστημα ἐπισήμων κειμένων τοῦ Ἁγίου Ὄρους – τόσον τῶν θέσεων αὐτοῦ πρὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ὅσον καὶ τῆς ἀποτιμήσεως τῶν τελικῶν κειμένων τῆς Συνόδου». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ΕΔΙΣ ἀνανεώνει καὶ ἐπαναβεβαιώνει τὸ κύρος καὶ τὴν ἰσχὺ τῶν προηγουμένων δύο ἁγιορειτικῶν κειμένων. Καὶ τὰ τρία λοιπόν, αὐτὰ κείμενα ἀποτελοῦν ἕνα ἑνιαῖο σύνολο ἔκφρασης τοῦ «θεσμικοῦ» φορέα τοῦ Ἁγ. Ὄρους γιὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης.
  2. Μελετώντας κάποιος μὲ προσοχὴ τὸ «Μήνυμα» ἀντιλαμβάνεται ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες δὲν ἀναφέρονται μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀλλὰ οὔτε κἂν μὲ θετικὰ λόγια καὶ ἱκανοποίηση γιὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, γιὰ ἕνα τέτοιο “μεῖζον ἐκκλησιαστικὸ γεγονός”. Μάλιστα, διαβάζοντας πίσω ἀπὸ τὶς γραμμὲς διακρίνει κανεὶς ὅτι ὁ συντάκτης τοῦ «Μηνύματος» θεωρεῖ μὲν τὰ ὅσα ἔγιναν στὴν Κρήτη ὡς ἐκκλησιολογικῶς μᾶλλον ἀπαράδεκτα, ἐν τούτοις δὲν τολμᾶ αὐτὸ νὰ τὸ πεῖ expresis verbis, ἀλλὰ πολὺ συγκεκαλυμμένα. Ἔτσι συμβαίνει τὸ ἑξῆς παράδοξο: Τὸ κείμενο νὰ τιτλοφορεῖται «Μήνυμα τοῦ Ἁγ. Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου» ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καμία σαφής ἀποτίμηση τῆς Συνόδου, καμία σαφής ἀναφορὰ οὔτε θετική οὔτε ἀρνητικὴ γιὰ τὶς ἀποφάσεις της!

Μήπως, ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου δὲν ἔχει τὴ θεολογικὴ δυνατότητα γιὰ μία τέτοια ἀποτίμηση;  Ἀσφαλῶς ὄχι!  Ὁ π. Βασίλειος καὶ θεολογία καὶ γράμματα πολὺ καλὰ γνωρίζει. Συνεπῶς, ἐπέλεξε νὰ μὴν μιλήσει με σαφήνεια γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Κρήτης . οὔτε θετικὰ οὔτε ἀρνητικά!

  1. Τὸ «Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου» ἀντὶ νὰ ἀναφερθεῖ στὴ Σύνοδο κάνει ἐκτενέστατη ἀναφορὰ – ἐκ πρώτης ὄψεως περιττὴ – στὴν περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλία τῆς πίστεώς μας ἐν συσχετισμῷ πρὸς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου. Γιὰ ποιὸ λόγο, ἄραγε; Προφανῶς, ἐπειδὴ ἐπιλέγοντας νὰ μὴν ἀναφερθεῖ στὴ Σύνοδο καθ’ ἑαυτὴ σχολιάζει τὶς σοβαρὲς ἀρνητικὲς συνέπειες τῆς Συνόδου γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας! Ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴ σοβαρότητα τῶν συνεπειῶν τῆς Συνόδου μόνο προσφεύγοντας στὴν περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλία καὶ στὴ νίκη τοῦ Κυρίου κατὰ τῶν δυνάμεων τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου μπορεῖ νὰ τὸ κάνει! Τόσο σοβαρὰ πρέπει νὰ ἀξιολογεῖ τὶς συνέπειες τῆς Κρήτης…

Προσδιορίζεται ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ σκοπὸς συγγραφῆς τοῦ «Μηνύματος». Γράφουν οἱ Ἁγιορεῖτες: «Διαρκῶς παρατηρεῖται μιὰ ὑποβόσκουσα ταραχὴ προκαλουμένη ἀπὸ ἀντιδράσεις κατὰ ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου (Κρήτη, 2016). Προτείνονται ἀποτειχίσεις καὶ διακοπαὶ τοῦ μνημοσύνου τῶν οἰκείων ἐπισκόπων. Ἐπειδὴ εἴμεθα ἀποδέκται αὐτῶν τῶν ἀνησυχιῶν, καὶ εὑρισκόμενοι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθύνομεν πρὸς ὅλους τὸν χαιρετισμὸν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ: Εἰρήνη ὑμῖν. Δὲν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν ὁ Ἀναστάς Κύριος».

Εἶναι τραγικό: Ἡ Σύνοδος ποὺ συνεκλήθη γιὰ νὰ διατρανώσει – τάχα – τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἔξω γίνεται αἰτία τῆς διασπάσεώς Της καὶ δημιουργίας «ταραχῶν» καὶ «σχισμάτων»! Ἀλήθεια, καὶ τί δὲν κρύβει ἡ φράση «Δὲν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν ὁ Ἀναστάς Κύριος»! Δὲν λέει τὸ κείμενο ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς διότι ὅλα καλῶς ἐξελίχθηκαν στὴν Κρήτη, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι μαζί μας ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἐν τῇ πανσθενουργῷ Του δυνάμει μπορεῖ καὶ  ἐλευθερώνει τὴν Ἐκκλησία Του ἀπὸ τὸ πνεῦμα πλάνης! Στὸ ἴδιο πνεῦμα σὲ ἄλλο σημεῖο τὸ «Μήνυμα» τονίζει ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχοῦν, διότι ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ μπορεῖ καὶ «ἀποβάλλει ὅσα αὐτὸ θεωρεῖ ξένα», ἐνῶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ»! «Δι’ αὐτὸ κάθε φόβος εἶναι περιττός, ὡς φανέρωσις ὀλιγοπιστίας»!

Μὲ ἄλλα λόγια τὸ Ἃγ. Ὄρος στὸ μήνυμά του ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἐκφράζει τὴ δυσφορία του γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς Συνόδου, ἀλλὰ καθησυχάζει τὸ λαό, διότι «Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον “χειμάζεται, ἂλλ’ οὐ καταποντίζε-ται· κλυδωνίζεται, ἂλλ’ οὐ γίνεται ὑποβρύχιος · δέχεται βέλη, ἀλλ’ οὐ δέχεται τραύματα”». Ποιὸς ὅμως εἶναι στὴν παρούσα περίσταση αὐτὸς ποὺ ἐξ αἰτίας του «χειμάζεται», «κλυδωνίζεται» καὶ «δέχεται βέλη» ἡ Ἐκκλησία; Ποιὸς ἄλλος παρὰ ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος!

  1. Ἀξίζει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες γιὰ τὴν ὅλη ταραχὴ καὶ τὴν κρίση ἑνότητας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν μέμφονται τοὺς ἀντιδρῶντες στὶς ἀποφάσεις τῆς Κρήτης ὡς «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτές» ἢ φανατικοὺς κοκ οὔτε ζητοῦν τὴν τιμωρία τους. Μάλιστα ἐπαναβεβαιώνοντας τὸ κύρος τῆς Εἰσηγήσεως τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς (13/26.11.16) ὁ «θεσμικὸς» φορέας τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἐγκαλεῖ σαφῶς τὴν ἴδια τὴ Σύνοδο γιὰ τὴν ταραχὴ καὶ τὴν κρίση ἑνότητος ποὺ ὑπάρχει στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γράφει ἡ Εἰσήγηση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς: «Δ. Σήμερoν ἡ διατήρησις τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕν ὀδυνηρόν αἴτημα. Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καί ἀλλαχοῦ ἀκούονται διαμαρτυρίαι καί δυστυχῶς ἀναπτύσσονται ἕως καί σχισματικαί τάσεις. Ἀναμφιβόλως εἰς αὐτό συμβάλλουν καί αἱ ἀμφισημίαι εἰς τά συνοδικά κείμενα, ἡ ἀσάφεια τῶν ὁποίων δημιουργεῖ προϋποθέσεις δι᾽ οἰκουμενιστικήν ἑρμηνείαν των καί ἑπομένως ὁδηγεῖ εἰς κρίσιν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς εἰς τούς ἐν ἐξελίξει θεολογικούς διαλόγους εἶναι δύσκολον νά παραμερισθοῦν τά «κεκτημένα» τῶν παρελθουσῶν δεκαετιῶν. Τά κείμενα τῆς Συνόδου πρέπει νά ὑπερβοῦν τήν μονομέρειαν, ἡ ὁποία ὀφείλεται εἰς τό ὅτι αὐτά ἠγνόησαν τήν ἰσχυράν θεολογικήν παράδοσιν πού ἐχάραξαν σύγχρονοι θεοφόροι Πατέρες καί ἔγκριτοι θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι διεῖδον τήν πορείαν τῶν οἰκουμενικῶν διαλόγων ὡς μίαν οἰκουμενιστικήν παρέκκλισιν. Ὄχι μόνον «ζηλωτικαί», ὡς λέγεται, ἀλλά καί ὑγιεῖς φωναί ἀναζητοῦν λόγον ἀληθείας διά νά πεισθοῦν καί νά ἀναπαυθοῦν»!

Τὸ Ἃγ. Ὄρος εἶναι στὸ σημεῖο αὐτὸ σαφέστατο!

  1. α) Ἀποτελεῖ θετικὸ σημεῖο τοῦ «Μηνύματος» μὲ εὐθεῖα ἀναφορὰ στὴν Κρήτη ἡ φράση ὅτι «Μὲ τὴν ἀπομάκρυνσιν τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν μίαν καὶ ἁγίαν Ἐκκλησίαν ἀκολουθοῦν αἳ γνωσταὶ ἀλλοιώσεις εἰς τὸν δυτικὸν κόσμον».  Τὸ Ἃγ. Ὄρος δὲν χαρακτηρίζει τὴν Ρώμη ὡς «Ἐκκλησία», ἀλλὰ σημειώνει ὅτι ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία! Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ ἁγιορειτικοῦ κειμένου εἶναι  σαφέστατη αἰχμὴ κατὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς Κρήτης καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας.

β) Εὐθεῖα ἀναφορὰ κατὰ τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (§23) ἀποτελεῖ καί ἡ παράγραφος τοῦ ἁγιορειτικοῦ Μηνύματος «Αὐτοὶ ποὺ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας ψάλλουν, διότι τὸ ζοῦν: “Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχὴν καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον”, δὲν ἀντιπροσωπεύουν μίαν θρησκευτικὴν ἄποψιν, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ προτρέπωνται νὰ ἀποφεύγουν τὸν προσηλυτισμόν, διότι θυσιάζουν τὴν ζωήν των διὰ νὰ ἀναγγείλουν εἰς τὸν κόσμον ὅτι “ἑάλω ὁ θάνατος θανάτῳ”. Τὸ πολύτιμον ποὺ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία – καὶ τὴν τρέφει – εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως. Καὶ δὲν ἔχει ἄλλον τρόπον νὰ προσφέρη τὴν ἀγάπην Της ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πασχάλιον πρόσκλησιν: “Δεῦτε πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως».

Συνεπῶς, γιὰ τὸ Ἃγ. Ὄρος γνήσια ἀγάπη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκφράζει μόνο ἡ ἱεραποστολικὴ πρόσκληση πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ ἐνταχθοῦν στὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὄχι ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀγαπολογία ἡ ὁποία πλεονάζει στὰ κείμενα τῆς Κρήτης καὶ γενικότερα στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση!

Πόσο θὰ εἴμαστε ὡς Ὀρθόδοξοι ἀναπαυμένοι ἐὰν στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὑπῆρχε ἀναφορὰ ὡσὰν αὐτὴ τοῦ ἁγιορειτικοῦ Μηνύματος:  «Θεωροῦμεν δὲ ἀχαριστίαν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἔλλειψιν ἀγάπης πρὸς πάντας τοὺς ἀδελφοὺς — τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν — ἐὰν δὲν τονίζωμεν μετὰ πάσης παρρησίας καὶ σαφηνείας τὸν πλοῦτον τῆς Χάριτος ποὺ ἀπολαμβάνομεν ζῶντες ἐντὸς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»!  Ἀλλά, τὸ πνεῦμα τῆς Κρήτης εἶναι, δυστυχῶς, ξένο πρὸς αὐτὸ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους …

γ) Μὲ λεπτότητα καὶ πολὺ συγκεκαλυμμένα ὁ συντάκτης τοῦ Μηνύματος ἀναφέρεται στὸ κείμενο τῆς Κρήτης μὲ τίτλο «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας» – τὸ ὁποῖο βλέπει τὴν ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας χωρὶς ἐσχατολογικὸ προσανατολισμὸ ἀλλὰ τὴν περιορίζει σὲ ἐγκόσμια πλαίσια – καὶ σημειώνει: «Θὰ ἔπρεπε τότε νὰ ἐξέλθωμεν εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ εἰς τὰς ρύμας συνεργαζόμενοι μετὰ τῶν ἄλλων καταδίκων εἰς τὴν χώραν τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου ἐπιζητοῦντες βελτίωσιν τῶν συνθηκῶν τῆς συμφορᾶς. Ἀλλὰ ἄπαγε τῆς βλασφημίας! “Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός”. Καὶ ὅλοι ἀναμένουν βοήθειαν ἐκ τῶν τῆς Ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότων».

δ) Δὲν εἶναι ἄνευ σημασίας ὅτι οἱ  Ἁγιορεῖτες ἀναφερόμενοι στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ τονίσουν πολλὲς φορὲς καὶ μὲ ἔνταση τὴν ἰδιαίτερη σπουδαιότητα ποὺ ἔχει ἡ ὀρθότητα τῆς πίστεως καὶ ἡ διαφύλαξή της ἀπαρα-χαράκτου ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: «Ὃλη ἡ ζῶσα οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας ἑδράζεται εἰς τὸ θεμέλιον τῆς πίστεως. Κάθε ἀλλοίωσις εἰς τὴν ἀλήθειαν τοῦ δόγματος προκαλεῖ ρωγμὰς καὶ ἀλλοιώσεις εἰς τὸν χῶρον τῆς ζωῆς». Ποιός δὲν κατανοεῖ τὴ σπουδαιότητα τῆς ἀναφορᾶς αὐτῆς σὲ σχέση μὲ ὅσα ἔχει ἀποφασίσει ἡ Κρήτη;

ε) Ὁ συντάκτης τοῦ Μηνύματος τονίζει ὅτι «τὸ Ἅγιον Ὅρος ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν μετὰ σαφηνείας διετύπωσε τὰς ἀπόψεις του διὰ τοὺς γινομένους διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν». Ἀποσιωπᾶ ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σύνοδος περιφρόνησε τελείως καὶ ἀποφάσισε ἐντελῶς ἀντίθετα πρός τὶς πάγιες θέσεις τοῦ Ἁγ. Ὄρους γιὰ τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.

στ) Τέλος, οἱ Ἁγιορεῖτες ἂν καὶ προσπαθοῦν νὰ καθησυχάσουν τὶς ταραγμένες συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἀπὸ ὅσα θλιβερὰ συνέβησαν στὴν Κρήτη, ἐν τούτοις πιστεύουν ὅτι ἡ ἐγρήγορση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Ἔτσι, ἐπικαλοῦνται τὴν «ἱστορικὴ ἐγκύκλιο (1848)» τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ὅτι «παρ’ ὑμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ» καὶ παράλληλα δηλώνουν ὅτι «δὲν θέλομεν νὰ προτείνωμεν ἐφησυχασμὸν ἀδιαφορίας, ἀλλὰ νὰ ὑπογραμμίσωμεν τὴν σημασίαν τῆς ἐγρηγόρσεως καὶ τῆς πίστεως».

Γ. Ἴσως κάποιοι διαβάζοντας αὐτὸ τὸ σχολιασμό μου στὸ «Μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου» μὲ ἐγκαλέσουν γιὰ ἔλλειψη ἀντικειμενικότητας καὶ γιὰ προσπάθεια δικαιολογήσεως τῶν ἀδικαιολογήτων. Ἴσως ἔχουν δίκιο γιὰ τὴ μομφὴ τους αὐτή! Ἴσως εἶναι ἀλήθεια! Ὁ σεβασμός μου στὴν Ἁγιορειτική παράδοση καὶ στοὺς σημερινοὺς φορεῖς της (Καθηγουμένους ἢ ἁπλοὺς Κοινοβιάτες καὶ Κελλιῶτες μοναχοὺς) μὲ ἐξαναγκάζει νὰ προσεγγίζω τὴ στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τῆς Συνόδου μὲ πολὺ ἀγαθὸ λογισμό. Δὲν θέλω νὰ πιστέψω ὅτι τὸ Κάστρο ἔπεσε, παρά τὶς Κεκρόπορτες ποὺ ἔχουν διάπλατα ἀνοίξει…

Γιὰ νὰ εἶμαι ὅμως ἀπολύτως εἰλικρινὴς – αὐτὸ νομίζω σημαίνει σεβασμὸς – μὲ τοὺς λίαν σεβαστούς μου Πατέρες τοῦ Ἁγ. Ὄρους, θὰ περίμενα καὶ ἐγὼ, ὃπως καί πολλοί ἂλλοι πατέρες καί ἀδελφοί, ἀπὸ τὸν ἐπίσημο «θεσμικὸ» ἐκφραστὴ τους λόγο σαφέστερο ποὺ νὰ λέει τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους πέρα καὶ μακριὰ ἀπὸ συγκεκαλυμμένες διατυπώσεις καὶ σκοπιμότητες ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς. Τὸ «Μήνυμα τοῦ Ἁγ. Ὄρους περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ἐν Κρήτῃ Συνόδου» ἀπευθύνεται σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία: στοὺς Προκαθημένους, στοὺς λοιποὺς ἐπισκόπους, στὸν ὑπόλοιπο κλῆρο, στὶς μοναστικὲς Ἀδελφότητες, σὲ θεολόγους, ἀλλὰ καὶ στὸν ἁπλὸ λαό, ποὺ ὅλοι περιμέναμε ἐναγωνίως ἀπὸ τὸ Ἃγ. Ὄρος νὰ  ἐκφράσει μὲ σαφήνεια καὶ πληρότητα τὴν ἄποψή του γιὰ τὴ Σύνοδο.

Ἦταν ἡ Σύνοδος πραγματικὰ «Ἁγία καὶ Μεγάλη»; Ἀναδείχθηκε, τελικά, ὁ ἐκφραστὴς τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καὶ αὐτοσυνειδησίας; Οἱ ἀποφάσεις της εἶναι καρπὸς θείου φωτισμοῦ καὶ ἐλάμψεως τοῦ Παρακλήτου;  Ποιὰ ἡ ἂποψη τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἐπ’  αὐτῶν τῶν κρισίμων ἐρωτημάτων;

Τὸ Μήνυμα τοῦ Ἁγ. Ὂρους ἀναμφισβήτητα εἶναι ὑψηλοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου, μεστὸ χριστολογικῶν, ἐκκλησιολογικῶν, ἀνθρωπολογικῶν καὶ ἐσχατολογικῶν νοημάτων. Κανένα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης δὲν τὸ πλησιάζει! Μακάρι νὰ ἦταν συνοδικὸ κείμενο – θὰ ἀναδείκνυε τότε τὴ Σύνοδο πραγματικὰ Ἁγία καὶ Μεγάλη, πραγματικά Πανορθόδοξη!

Ὅμως ἀναφερόμενο στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης νομίζω πώς εἶναι ἐξαιρετικὰ ἄτολμο, ἀρνεῖται νὰ ἀκουμπήσει ἐπὶ τὸν «τύπον τῶν ἥλων» καὶ κυρίως διαφέρει πάρα πολὺ ὡς πρὸς τὴ σαφήνεια καί τήν παρρησία συγκρινόμενο μὲ παλαιότερα ἀλλὰ καὶ πρόσφατα ἀντίστοιχα ἁγιορειτικά κείμενα. Ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὰ δύο τελευταῖα Ἱεροκοινοτικὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα μνημονεύει ἡ διαφορὰ εἶναι μεγάλη. Φαίνεται νὰ συνθλίβεται ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ἀπὸ «τὴν ὑπερχιλιόχρονη, ἀλλά καί τήν πρόσφατη ἁγιορειτική ὁμολογιακή παράδοση»[7], πού δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ τὰ ὅσα ἔγιναν στὴν Κρήτη, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἀπὸ τὶς γνωστὲς σὲ ὅλους πιέσεις τοῦ Φαναρίου ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ εὐθεῖα ἀμφισβήτηση τῶν ἐπιλογῶν του ἀπὸ τοὺς  Ἁγιορεῖτες.

Ἔτσι, τὸ ἁγιορειτικό Μήνυμα θέλει νὰ πεῖ κάτι ἀλλὰ φαίνεται νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ! Καὶ τὴν ἀλήθεια δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκρύψει, ἐπαινώντας ὡς ἁγιοπνευματικὴ τὴ Σύνοδο, ἀλλὰ καὶ τὸ Φανάρι δὲν θέλει νὰ δυσαρεστήσει ἐκφράζοντας μὲ σαφήνεια τὴ θέση του. Σὲ τέτοιες ὅμως περιπτώσεις κινδυνεύει – ὀρθότερα, πέτυχε – νὰ μὴν ἀναπαύσει κανένα καὶ τὸ κρισιμότερο νὰ διακυβεύσει τὴν ἴδια τὴν ἀξιοπιστία του…

Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν μπορῶ νὰ δικαιολογήσω στὸ «Μήνυμα» εἶναι ἡ ἐξίσωση τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύσσοντος αἵρεση ἐπισκόπου μὲ τὸ σχίσμα. Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τῆς παρούσης ἡ ἀναίρεση τῆς πεπλανημένης αὐτῆς ἀπόψεως[8].  Θὰ ἤθελα μόνο δύο ἐπισημάνσεις:

α) Ἀσφαλῶς μία διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι πιθανό νὰ ὁδηγήσει σὲ σχίσμα, ἀλλὰ ἡ ἲδια ἡ διακοπή, αὐτή καθ’ ἑαυτή, δέν εἶναι σχίσμα, καί δὲν εἶναι καθόλου βέβαιο ὅτι κάθε διακοπή θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ σχίσμα. Συνεπῶς, δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς σχισματικὸς καθένας ποὺ διακόπτει δικαιολογημένα τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου του. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐπ’ αὐτοῦ ἀποφανθεῖ  συνοδικῶς  καὶ συνεπῶς ὀφείλουμε ὅλοι νὰ σεβόμαστε τὴ συνοδικὴ ἀπόφανση καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Ἡ Ἐκκλησία μας διὰ τοῦ 15ου κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας εἶναι σαφὴς γιὰ ὅσους δικαιολογημένα διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου τους. Προστάζει ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς σχισματικοί: «ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀποφανθεῖ συνοδικῶς καί μέ σαφήνεια: ἡ κανονική διακοπή μνημοσύνου δέν εἶναι σχίσμα ἀλλά φροντίδα ἀποτροπῆς «σχισμάτων καί μερισμῶν»…

β) Ἐρωτῶ: Ἦταν σχισματικοὶ καὶ βγῆκαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ Μητροπολίτες Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, Φλωρίνης Αὐγουστίνος καὶ Παραμυθίας Παῦλος ὅταν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μέχρι τοῦ θανάτου του; Ἦταν σχισματικὸ καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας σχεδὸν ὅλο τὸ Ἃγ. Ὄρος ὅταν διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μέχρι τοῦ θανάτου του;

Ἄς μοῦ ἐπιτρέψει ὁ συντάκτης τοῦ ἁγιορειτικοῦ Μηνύματος, σεβαστός μου π. Βασίλειος (Γοντικάκης), νὰ ἀναφερθῶ σὲ δύο ἐπιστολές:

i) Στὴν ἀπὸ  21.11.1968[9] μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα δικαιολογεῖ γιατί δὲν εἶχε – μέχρι τότε –  διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα «πράγμα σπάνιο γιά Κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὅπως χαρακτηριστικὰ σημειώνει. Στὴν ἐπιστολὴ μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρονται μὲ ἀξιομίμητη καλογερικὴ σαφήνεια καὶ εὐθύτητα μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Τό ὅτι στή Μονή Σταυρονικήτα μνημονεύεται σήμερα τό ὄνομα τοῦ Πατριάρχου – πράγμα σπάνιο γιά Κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους –, τοῦτο γίνεται κατ’  ἀνοχήν, ἀπό σεβασμό στήν Ἐκκλησία, καί ὄχι σάν ἔκφρασι καταφάσεως στή γραμμή αὐτή. Αὐτό δέ εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά τό ποῦμε, γιά νά μή δημιουργοῦνται ψευδαισθήσεις σ’ αὐτούς πού βλέπουν τήν Ἐκκλησία ἐξωτερικά, οὔτε φόβους στούς πιστούς ἀδελφούς (νά δημιουργοῦμε). Θά ἦταν πράγματι τουλάχιστον ἄστοχη, ἄν μή ἀθλία, ἡ ἀποστολή ἐκείνου πού στό χῶρο τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἐνσυνείδητα θά προωθοῦσε τέτοιες ἰδέες (σημ. συντ.: ἐννοεῖ τὶς οἰκουμενιστικὲς ἀπόψεις καὶ πρακτικές του Πατριάρχου Ἀθηναγόρα).

Πιστεύουμε ὅτι ἡ στάσις πολλῶν Ἁγιορειτῶν καί τῶν ἐνσυνείδητα πιστῶν σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀρνητική. Ἡ ἄρνησις πρός τόν Πατριάρχην δέν εἶναι ἄρνησις πρός τήν ἀγάπην οὔτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι «ὄχι» πρός τό ψευδές καί «ναί» πρός τήν Ἀλήθειαν, πού κρύβει μέσα της ἡ Ἐκκλησία.

Ὅταν οἱ πιστοί διακρίνουν διαφορές, πού ὑπάρχουν μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ἑτεροδόξων, δέν σημαίνει ὅτι ἐπιθυμοῦν τό σχίσμα καί τή διαιώνισί του, ἀλλά ζητοῦν τήν ἀληθινή ἑνότητα, τή μόνη σωτήριο γιά ὅλους. Εἶναι ἄρα αὐτό ἕνας σταυρός, πού ὑποφέρουν ἀπό ἀγάπη γιά τούς ἀδελφούς….

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού φάνηκαν «σκληροί» στή διατήρησι τοῦ Δόγματος, εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀγάπησαν περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον τόν ἄνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τά ἀπύθμενα βάθη του καί δέν θέλησαν ποτέ νά τόν κοροϊδέψουν μέ τίς συνθηματολογίες ἐφήμερης καί ἀνύπαρκτης ἀγάπης, ἀλλά τόν σεβάστηκαν προσφέροντάς του τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀλήθειας, πού χαρίζει τή μακαρία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή.

Δέν εἶναι λοιπόν ἡ πιστότης στό Δόγμα στενοκεφαλιά οὔτε ὁ ἀγώνας γιά τήν Ὀρθοδοξία μισαλλοδοξία, ἀλλά ὁ μοναδικός τρόπος ἀληθινῆς ἀγάπης».

Ποιοὶ ὑπογράφουν τὸ μνημειῶδες αὐτὸ κείμενο;

  1. Ἀρχιμ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ [ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ] Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα
  2. Ἱερομ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ [ΧΑΤΖΗΕΜΜΑΝΟΥΗΛ]
  3. Μοναχός [ΑΓΙΟΣ] ΠΑΪΣΙΟΣ

    ii) Ἡ δεύτερη ἐπιστολὴ εἶναι τῆς 7.10.1970[10] τῆς Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα, ὅταν καὶ αὐτὴ πλέον διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἀκολουθώντας τὸ λοιπὸ Ἃγ. Ὄρος. Γράφει ἡ Μονὴ πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγ. Ὄρους: «Συγκεκριμένως εἰς τήν ἡμετέραν Μονή, παρ’ ὅλην τήν ἁγιορείτικην ἀντίδρασιν, ἐμνημονεύαμεν μέχρι τινός τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος φειδόμενοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος. Μετά δέ τήν περί Φιλιόκβε καί Πρωτείου, ὡς ἁπλῶν ἐθίμων, δήλωσιν τοῦ Πατριάρχου, ἐπαύσαμεν τό μνημόσυνον, αἰσθανθέντες ὅτι ἐξέλιπεν πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἤ προθεσμία ἀναμονῆς. Αἱ παρόμοιαι δηλώσεις δέν ἀποτελοῦν μόνον ἀναίρεσιν τῆς Θεοδιδάκτου καί ζωηφόρου παραδόσεως τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀλλά συγχρόνως  ἐμπαιγμόν πρός τόν ταλαίπωρον Δυτικόν κόσμον, … Τό νά ἀκολουθῇ ὅθεν τάς πατριαρχικάς καί οἰκουμενικάς ἀκροβασίας κανείς, δέν ἀπάδει ἁπλῶς πρός τήν Ὀρθόδοξον ἱεροπρέπειαν ἀλλά καί ἀντίκειται πρός τήν στοιχειώδη σοβαρότητα»!

Ποιὸς λέει αὐτὰ καὶ ὑπογράφει τὴν ἐπιστολὴ διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου; Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα Ἀρχιμ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ [ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ] ἐκ μέρους τῆς Ἀδελφότητος!

Ἴσως κάποιος ἀντιτάξει ὅτι ἄλλες οἱ συνθῆκες σήμερα. Αὐτὸ ἀκριβῶς λέω καὶ ἐγώ: οἱ οἰκουμενιστικὲς δηλώσεις καὶ πράξεις τοῦ Ἀθηναγόρα ὠχριοῦν μπροστὰ σὲ ὅσα διαπράττονται στὴν μετὰ-Ἀθηναγόρα ἐποχὴ καὶ ἰδιαιτέρως στὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τοὺς ἐν Φαναρίῳ: πχ. «Ὁμολογία Θυατείρων»(1975)[11], συμπροσευχὲς μέχρι καὶ ἀτελῆ συλλείτουργα ἐν Φαναρίῳ καὶ Ρώμῃ, de facto ἀναγνώριση τῆς Οὐνίας παρὰ τὶς λεκτικὲς καταδίκες[12], συμφωνίες μέ τούς ἑτεροδόξους πού ἀκυρώνουν τή συνοδική καί πατερική παράδοση κοκ!

Καὶ τὸ χείριστο ὅλων: ἔχουμε συνοδικὴ, «πανορθόδοξη» ἐπικύρωση-ἀποδοχὴ-ἀναγνώριση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν κακοδόξων κειμένων τοῦ ΠΣΕ[13] ἀπὸ τὴν τάχα καὶ «Ἁγία καὶ Μεγάλη» Σύνοδο τῆς Κρήτης.

Τί ἄλλο πρέπει νὰ γίνει,  σεβαστοί μου Πατέρες;

Φρίττω ὅταν συλλογίζομαι ὅτι ὁ Χαριτωμένος ἁγιορείτης Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης μᾶς φανέρωσε ὅτι κατόπιν πολλῆς του προσευχῆς ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκάλυψε – ἒτσι εἶπε ὁ Γέροντας – ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση κυριαρχεῖται ἀπὸ πονηρὰ πνεύματα[14] καὶ μία Σύνοδος ποὺ θέλει νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ὡς Ὀρθόδοξη(!) ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὸν οἰκουμενισμὸ  τὸν  ἀποδέχθηκε!

Ἀλήθεια, ποίου πνεύματος ἦταν, τελικὰ,  ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης;

Ταπεινῶς ἐλπίζαμε ὅτι ἡ σημερινὴ, ἐπίσημη, «θεσμικὴ» ἔκφραση τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ἀκολουθώντας τὴ νηπτική πρακτική θεογνωσίας τοῦ ἀειμνήστου ἁγιορείτη Γέροντα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη θὰ μᾶς τὸ ἔλεγε μὲ τὴν ἐπιβεβλημένη καλογερικὴ εὐθύτητα…

Ἀκόμα καί τώρα, πάντως, «προσβλέπομεν μετ’ ἐλπίδος»,  ἐλπίζοντες ὅτι «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει»…

[1]  http://www.romfea.gr/images/article-images/2017/06/DIPLI_CRETE.pdf

[2]  Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς, Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν, «Σχόλιο γιὰ σύσταση ἀταραξίας καὶ ἐφησυχασμοῦ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὂρος», 6.7.2017, στὸ  http://aktines.blogspot.gr/2017/07/blog-post_94.html   καί  Δ. Ἀναγνώστου, «Τό παρασκήνιον τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Διπλῆς Συνάξεως», Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 2172/7-7-2017 καί στό http://aktines.blogspot.gr/2017/07/blog-post_37.html#more, Ἰ. Μπουγά, «Τό Ἅγιον Ὂρος τάσσεται ὑπέρ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καταδικάζοντας τίς ἐναντίον της αἱρετικές φωνές», 3.7.17,  στό http://www.amen.gr/article/to-agion-oros-tassetai-yper-tis-agias-kai-megalis-synodou-katadikazodas-tis-enadion-tis-airetikes-fones

[3] http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/8611-parembasi-tou-agiou-orous-gia-tin-agia-kai-megali-sunodo

[4] http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/01/blog-post_23.html

[5] Βλ. ἐπιστολὲς πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότητα τῶν Ἱ. Μονῶν  Καρακάλλου (6.3.16), Γρηγορίου (22.3.16), Κουτλουμουσίου (26.3.16), Ξηροποτάμου (26.3.16), Φιλοθέου (26.3.16) καί  Ζωγράφου (27.4.16), Θεοδρομία, ΙΗ (2016), τ. 1-2, σ. 189-204 καί  στό http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/04/blog-post_36.html.  Ἰδιαίτερα σημαντικά εἶναι τά κείμενα τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου  πρό τῆς Συνόδου (Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου, «Σχόλια καὶ προτάσεις ἐπὶ τῶν σχεδίων κειμένων  τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», 4/17.3.16, στό  http://www.monastery.gr/epikaira/Synodos/I.M.OSIOY_GRHGORIOY_AGIOY_OROYS_SXOLIA_KAI_PROTASEIS_EPI_TON_SXEDION_KEIMENON.pdf) καί μετά τή Σύνοδο (Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου, «Ἐκτιμήσεις περί τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», 6/19.9.2016, στό  http://www.monastery.gr/epikaira/Synodos/EKTIMHSEIS_SYNODOY.pdf)

[6] Μνημονεύω ἰδιαίτερα τὸ κείμενο «Ἔμπονος κραυγὴ Κελλιωτῶν Πατέρων τοῦ Ἁγ. Ὄρους πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν, Μάρτιος 2017,  Θεοδρομία, ΙΘ (2017), τ. 1, σ. 30-47, και στὸ  http://aktines.blogspot.gr/2017/04/blog-post_80.html#more  καὶ τὸ  κείμενο Ἁγιορειτῶν Πατέρων, «Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότητα», 20.6./3.7.2016,  Θεοδρομία, ΙΗ(2016), τ. 3-4, σ. 488-494.

[7]  Εἰσήγηση Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς,  13/26.11.2016.

[8]  Παραπέμπουμε στίς  σχετικές ἀναφορές τοῦ κανονικῶς διακόψαντος τὸ μνημόσυνο πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδ. Ζήση, ὁ ὁποῖος μὲ πληρότητα καὶ σαφήνεια ἀπαντᾶ σὲ κάθε καλοπροαίρετη ἀντίρρηση  καὶ  ἀπορία ἀλλὰ καὶ ἀνασκευάζει κάθε κακοπροαίρετη κριτικὴ σχετικὴ μὲ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ ζήτημα: π. Θ. Ζήση, «Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση  ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία», τοῦ ἰδίου, «Δήλωση διακοπῆς μνημοσύνου», Θεοδρομία, ΙΘ (2017), τ. 1, σ. 3-13, 48-65, καὶ στὸ  π. Θ. Ζήσης, Μετὰ τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης, Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἡ δικαστική μου δίωξη, ἐκδ. Τὸ Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη, 2017, σ. 73-88, 89-115.

[9]   Ὀρθόδοξος Τύπος,  φ. 1680/9.3.2007, σ. 1,5

[10]  Ὀρθόδοξος Τύπος,  φ. 142/15.6.1971, σ. 4,  καί  «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὂρος  20142, σ. 104-107.

[11]  βλ. Μητρ. Ναυπάκτου Ἰερόθεος, «“Ὁμολογιακὴ” διγλωσσία, ἀσάφεια καὶ σύγχυση», Παρέμβασις, Ἰούνιος  2016.

[12]   Φαναριώτικα “κατορθώματα” μὲ τοὺς Οὐνίτες, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ τραγικὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανὸς ὅταν ἒγραψε ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι «καταντήσαμε Οὐνίτες»:

α) ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπέδωσε ἅγιο Ποτήριο στὸν Οὐνίτη πρώην “Ἀρχιεπίσκοπο” ἐν Ἀθῆναις  Δημήτριο Σαλάχα, ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του (!),  ἐνῶ ἀπέστειλε εὐχαριστήριο ἐπιστολὴ στὸν Οὐνίτη “Ἀρχιεπίσκοπο” Οὐκρανίας γιὰ τὶς εὐχές του γιὰ εὐόδωση τῶν ἐργασιῶν τῆς Πανορθοδόξου! Τὸ Πατριαρχικὸ εὐχαριστῶ ἦρθε μετὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα… κατεδίκασε τὴν Οὐνία…

β) Ὁ Μητρ. Προύσης Ἐλπιδοφόρος κατὰ τὴ διάρκεια “ἀρχιερατικῆς Λειτουργίας” Οὐνιτῶν στὴν Ἰταλία (25.10.2015) ἀπήγγειλε τὸ «Πιστεύω», ἀντάλλαξε λειτουργικὸ ἀσπασμὸ μὲ τὸν οὐνίτη “ἐπίσκοπο  καὶ τὸν ἄκουσε στὴ Μ. Εἴσοδο  νὰ μνημονεύει τοῦ «πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου». Στὸ τέλος, ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος ἀπὸ Ὡραίας Πύλης στὴν προσφώνησή του πρὸς τὸν Οὐνίτη “ἐπίσκοπο” εἶπε τὰ ἑξῆς ἀδιανόητα γιὰ Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο: «Σήμερα ἔγινε μεγάλη χαρὰ στὸν οὐρανό, καὶ οἱ Ἄγγελοι ἀνέβαιναν καὶ κατέβαιναν μὲ τὰ φτερά τους, πετώντας πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας! Γιατὶ ἀκόμη μία φορὰ ἡ Κωνσταντινούπολη, ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαῖος, ἔστειλε στὰ παιδιά του τὰ ἀγαπημένα, σὲ σᾶς ὅλους, ἕνα Ἱεράρχη τῆς Κωνσταντινούπολης. (Δὲν ἀκούγεται  εὐκρινῶς) … χρησιμοποιοῦμε

      δύο Πατέρες μας, τον πάπα Φραγκίσκο καὶ στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ Θεὸς νὰ τοὺς δίδει ὑγεία, νὰ τοὺς δίδει χρόνια πολλά, γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγοῦν, ὅλους μας, στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀγάπης! Τὴν χαρά μας αὐτὴ τὴν ὀφείλομε καὶ στὴν ἀδελφικὴ πρόσκληση τοῦ θεοφιλεστάτου ἀδελφοῦ, τοῦ ἀγαπημένου Ἐπισκόπου Μύρων κ. Δονάτου, ὁ ὁποῖος ποιμαίνει αὐτὴν τὴν ἐπαρχία σὰν ἄγγελος Κυρίου» (βλ. www.youtube.com/watch?v=zp15aaXPCWM  καί https://www.youtube.com/watch?v=bVghw-sjp5Y)!

Τέτοιες ἀσχημοσύνες δὲν εἶχε τολμήσει οὔτε ὁ Ἀθηναγόρας…

[13]  π. Ἀν. Γκοτσοπούλου, «Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης  καὶ τὸ  Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ)», 28.9.2016, στὸ http://www.impantokratoros.gr/F99804D6.el.aspx

[14]  π. Ἀν. Γκοτσοπούλου, «Ὁ  οἰκουμενισμὸς–τὰ  ἀκάθαρτα  Πνεύματα καὶ  ἡ  Σύνοδος τῆς Κρήτης», 28.9.2016, στὸ  http://www.impantokratoros.gr/43815419.el.aspx

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2017/07/173062017.html

14 Ιουλίου, 2017

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠIΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΛΗΟΦΙΛΟ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΣΕΡΡΩΝ

Τοῦ θεολόγου Οδυσσέως Τσολογιάννη 

Προς τον πατερα Μακαριον Φιλοθεου επισκοπον

Εις Σιδηροκαστρον. 

                              Σουρωτη Θερμης Θεσσαλονικης 13.7.2017

Αγαπητε και σεβαστε (για το φρικτο αξιωμα σου) παληοφιλε πατερα Μακαριε Φιλοθεου. Θα μου επιτρεψεις με την ευχη σου, να σου μιλησω, μετα από πολλα πολλα χρονια, στα ισια, φιλικα, απλα και ανθρωπινα, ακομα και ολιγον τι ….εριστικα!!! όπως παληα στο οικοτροφειο της Αποστολικης Διακονιας της Αθηνας.

Αφησες την Κυπρο, αδελφε και την Αθηνα και  ηρθες και εγκατασταθηκες σαν δεσποτης πλεον στο Σιδηροκαστρο Σερρων εδώ και 15 χρονια. Ποτε δεν το περιμενα εσυ να γινης δεσποτης. Το πώς εγινες, το γνωριζουμε ολοι μας πολύ καλα. Κριμασιν οις οιδε Κυριος…… Μακαρι να φανης ανταξιος του αξιωματος που καταφερες να λαβης γιατι ο σημερα εορταζων πατηρ Παϊσιος ειδε την Κολασι γεματη από κληρικους, παπαδες και δεσποταδες.

Όμως, όμως, κατά διαστηματα, τι βλεπω και τι ακουω; Βλεπω στα μιντια και ακουω για σενα να πρωτοστατης σε διαφορα ….κατορθωματα, π.χ. για ένα μοναστηρι 60 μοναζουσων του Σιδηροκαστρου που ερημωσε και διαλυθηκε ή για καποιες φιλοπατριαρχικες δηλωσεις σου στα μιντια των κοσμικων και ασχετων θλιβερων δημοσιο-καφρων της ταλαιπωρης πατριδας μας  που …ψοφουν για σκανδαλοθηρικες ειδησεις.

Επισης, εμαθα ότι συμμετειχες αγαλλομενω ποδι, στην θλιβερη συναξι του Κολυμπαριου της Κρητης σαν κανονικο αυτης μελος αλλα χωρις δικαιωμα ψηφου. Και παρα ταυτα, εξαναγκασθηκες  και εσυ να υπογραψης οσα ειπωθηκαν εκει και οσα καταγραφηκαν σαν πρακτικα της συναξεως.

Πρακτικα πραγματικα διαβολικα. Πρακτικα φρικτα και πρωτοφανη. Που ξεσηκωσαν ανεμους και θυελλες, αστραπες και βροντες, πλημμυρες και πνιγμους και καταποντισμους και όλα αυτά προμηνυεται να επαυξηθουν και να γινουν ολο και σφοδροτερα. Ηθελα ναξερα εφερες καποια αντιρρησι εσυ προσωπικα, στα όλα ελεχθησαν εκει μεσα; Από οσο ξερουμε, οχι μονο δεν αντιλογησες και δεν αντεδρασες, αλλα ελαφρα τη καρδια και μαλλον ενθουσιωδως,

υπεγραψες την εκκλησιοποισι των Αιρεσεων,

επειδη αυτό σου ζητησε να πραξης ο Αιρεσιαρχης του Φαναριου. Και ερχεται το πρωτο ερωτημα: Είναι δυνατον, εσεις οι αρχιερεις, να κανετε ότι θελει εκεινος και ότι επιτασσει εκεινος, σαν πιστα και αφωσιωμενα …κοπελια του;

Όμως, μετα από όλα αυτά τα τρομερα και φοβερα, ιδιαιτερα οσα υπεγραψες και εσυ προσωπικα στο Κολυμπαρι της Κρητης, …..ιδου αιφνιδιος κεραυνος εν αιθρια!!! Καλεισαι από τους πρωτους να υποστης ταλαιπωριαν λογω της ελλειψης σωφρονος ορθοδοξου σκεψεως από την πλευρα σου. Ενας ταπεινος και απλοϊκος λευϊτης σου, επαψε το μνημοσυνο σου, διοτι στην Αμερικανοκινητη συναξι του Κολυμπαριου, δεν υπεραμυνθηκες της ορθοδοξου Πιστεως και εκκλησιοποιησες, δηλαδη βεβαιωσες προφορικα αλλα και ενυπογραφα ότι οι Αιρεσεις αποτελουν εκκλησιες. Τι είναι αυτό που διεπραξες, πατερα Μακαριε;  Γιατι δεν διαχωρισες την θεσι σου, απο εκεινη εκει την …χαβρα των Οικουμενιστων, όμως ουτε και  μεχρι σημερα το επραξες; Αρα συμφωνεις με ολη σου την καρδια στα οσα υπεγραψες και συνεχιζεις μαλιστα να υπεραμυνεσαι ολων αυτων των απαραδεκτων που συνεβησαν εκει και εχουν αναστατωσει ολοκληρο τον ορθοδοξο κοσμο και όχι μονο στην Ελλαδα αλλα και σε αλλα κρατη και σε άλλες ορθοδοξες εκκλησιες.

Πατερ Μακαριε, αυτή η πεισματικη και η υπεροπτικη στασι σου, να μην μετανοεις γι αυτά τα αιρετικα και απαραδεκτα που υπεγραψες, αλλα και να μην δινης λογαριασμο σε κανενα, αλλα ουτε να δινης το δικαιωμα σε κανενα, ουτε στον κληρο της μητροπολεως Σιδηροκαστρου, ουτε στον πιστο λαο, να σκεπτωνται ελευθερα και ορθοδοξα και να εχουν το δικαιωμα της γνωμης των στα ζητηματα της Πιστεως, αλλα τα θελεις να είναι …..προβατα αβουλα και απραγα μεσα στην Εκκλησια, ενώ αποτελουν την ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ της Εκκλησιας κατά την συνοδο των πατριαρχων του 1848 και αυτο σε αφηνει εκθετο, υπολογο, και ….μαλλον υποδικο. Αυτή η ελλειψι αυτογνωσιας που θα μπορουσε να σε συνεφερει για να αισθανθης τι εγκλημα διεπραξες κατα της Πιστεως των Ορθοδοξων και η εμφανης και δεδηλωμενη υπεροψια σου, σε μετετρεψε σε …θηριο ανημερο και ωρμησες επανω στον αξιο αγωνιστη λευϊτη σου και θελεις να τον …ξεσκισης κυριολεκτικα επειδη τολμησε να σε ελεγξη για όλα αυτά και ιδιαιτερα γιατι τολμησε και αμφισβητησε την …ορθοδοξια σου!!!!

Εχω στα χερια μου δυο εγγραφα σου, απευθυνομενα στον σεβαστο και αξεπαινο Αγωνιστη πατερα Φωτιο Τζουρα, που με τις τελευταιες του πραξεις απεδειξε ότι αγαπαει περισσοτερο από σενα τον Χριστο μας και την Πιστι Του. Ναι αυτό, δυστυχως για σενα,  είναι μια πολύ μεγαλη αληθεια, αλλα η αυτοκρατορικη μιτρα και η πατεριτσα που ανεπιτρεπτα φορας, σε τυφλωνουν και δεν σε αφηνουν αυτό να το δης και να το κατανοησης.

Πατερα Μακαριε, όταν χειροτονηθηκες επισκοπος δεν ορκιστηκες ότι θα υπερασπιζεσαι πρωτα και παντου και παντοτε, ότι υπο παντων επιστευθη; Δηλαδη την Ορθοδοξη Πιστι που μας παρεδωσε ο Ιδιος ο Θεος σαν το Πολυτιμοτερο Αγαθο; Και εθεσε σαν Φυλακες και Φρυκτωρους εσας τους Επισκοπους και τους κληρικους και τους μοναχους  να την προσεχετε και να την φυλασσετε, σαν το ….Χρυσομαλον Δερας; Όμως, εκει στο Κολυμπαρι, προδοθηκε η Πιστι. Και εσενα προσωπικα, ενώ σου δοθηκε η ευκαιρια να πης τα πρεποντα και τα δεοντα και να υπερασπισθης την Ορθοδοξη Πιστι και να μην δεχθης να γινη η αναμειξι και η επιμολυνσι Της με τις Αιρεσεις, δεν το επραξες αυτό, το παρελειψες και πειθαρχησες στον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο που σας υποχρεωσε να δεχθειτε να υπογραψετε την ΤΑΥΤΙΣΙ και ΕΞΟΜΟΙΩΣΙ των Αιρεσεων με την Εκκλησια.

Και ετσι, πατερα Μακαριε, εγινες ηθικος αυτουργος του ξεπουληματος Της. Δεν είναι δυνατον, πατερ, δεν ειχατε το δικαιωμα να ταυτισετε τις Παμπαλαιες Σατανικες Αιρεσεις της Ιστοριας που μπασταρδεψαν και παραμορφωσαν το προσωπο του Χριστου και του Αγιου Του Ευαγγελιου και με την  Αγια και Αμολυντη Εκκλησια του Χριστου. Είναι απλο, πολύ απλο και αυτό το απλο το καταλαβαινουν ολοι οι νουν εχοντες και ιδιαιτερα οι νουν Χριστου εχοντες και εν τοις στερνοις αυτων τον Χριστον κατεχοντες.

Και ξαφνικα  εμφανισθηκε ο ….αγραμματος, όπως προκλητικα το διακηρυξες, απλοϊκος λευίτης σου και υψωσε το αναστημα του μπροστα σου, σηκωσε το δακτυλο του  και σε ηλεγξε και σου ζητησε να ανακαλεσης την υπογραφη σου, πραγμα που δεν το επραξες και μαλλον παραμενεις ενας αμετανοητος στις απαραδεκτες το ολιγωτερον, αποφανσεις της συναξεως της Κρητης. Και  εχεις το θρασος να γραφης στον πατερα Φωτιο ότι, «ουδεποτε αρνηθηκα την Ορθοδοξιαν μου, την πιστιν μου και την παραδοσιν μου. Εδωσα στην μητροπολι τα παντα. Δεν προδωσα τιποτα από οσα μου εμπιστευθηκε η Εκκλησια μας. Όμως ….ομως, ειμαι και ευπειθης στον πατριαρχη ….».

Εδω είναι το προβλημα, πατερ Μακαριε, ότι εισαι ευπειθης και πειθαρχικος στον πατριαρχη και δεν ευπειθησες και δεν πειθαρχησες στον Θεο και δεν υπερασπισθηκες την Πιστι του Κυριου Ημων Ιησου Χριστου, αλλα την ταυτισες και την εκανες ΕΝΑ με τις Αιρεσεις που μισει και απεχθανεται οσο τιποτα άλλο ο Θεος.

Ο ταπεινος πατηρ Φωτιος, εσπευσε και υπερασπιστηκε την Πιστι των Πατερων μας, με σοβαροτατες, για τον ιδιο, συνεπειες, θυσιαζοντας γι αυτην τα παντα. Όμως εσυ ο μορφωμενος, όπως εγκαυχασαι, δεν ακους έναν αμορφωτο, δεν υποτασσεσαι σε έναν ταπεινο λευιτη, καθησες και του εγραψες δυο εγγραφα, εκβραζοντας ολοκληρο το μενος σου και την απυθμενη κακια σου. Περαν των πολλων αλλων απαραδεκτων που αναφερεις στα εγγραφα σου αυτά, εδωσες ιδιαιτερη βαρυτητα στον μισθο που λαμβανε ως εφημεριος και  εφθασες στο σημειο να επιμετρησεις οσα χρηματα πηρε συνολικα τα 12 χρονια της εφημεριας του. Γιατι το εκανες αυτό, πατερ; Για να αποδειξης, τι; Ποιο εγκλημα βγαινει από την συνολικη καταγραφη τους; Με αυτά τα χρηματα ζουσε την οικογενεια του, ποιο είναι το κακο;

Εσυ, πατερ Μακαριε, υποτιθεται ότι εισαι ενας καλογηρος και ωρκιστηκες ισοβια ακτημοσυνη, ετσι δεν είναι και αρα μπορεις να ζησης μονο με …εληες και ψωμι. Εσυ στα 15 χρονια που ….υπηρετεις …ΣΑΝ ….ΕΙΛΩΤΑΣ!!!!!, όπως ακουστηκε να λες εσυ ο ιδιος στην τηλεορασι, ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΑΣ το πανελληνιο, ποσα χρηματα εισεπραξες από το Ελληνικο δημοσιο όλα αυτά τα χρονια; Ποσες εκατονταδες χιλιαδες πηρες; Kαι αυτα τα πηρες επαξια; Τα εργασθηκες; Μπορεις να μας τα ανακοινωσης να τα δουμε; Ποσα εισεπραξες από άλλες πηγες και από τα αγια μυστηρια; Από το εμποριο του κηρου και αλλων εκκλησιαστικων αντικειμενων, που θα αξιζε να γινη καποιος εξονυχιστικος ελεγχος από το ΣΔΟΕ; ΄Η μηπως θαθελες να σου πω και για τα προγραμματα του ΕΣΠΑ που μαθαινω ότι και εκει αναμιγνυεσαι; Εσυ, λοιπον, ποσα πηρες; Μετρησες τα δικα σου ποσα ηταν; Και ετσι απλα και φιλικα και συναδελφικα, σε ρωτω, πληρωνεσαι και οταν γυριζεις στις πολλες φιεστες και στα πολλα πολλα πανηγυρια για τα οποια εχεις ιδιαιτερη αρεσκεια και προτιμησι; Εκει πας για ….μπουγιο, για διασκεδασι, για …φιγουρα  και για καλο φαϊ. Πληρωθηκες και για τις μερες αυτες; Και σε ποιον εδωσες καποιον λογαριασμο; Ποιος σε ηλεγξε ποτε; Εδωσες στον φτωχο λαο της περιοχης Σιδηροκαστρου, όπως τον χαρακτηριζεις, έναν, εστω και έναν μεχρι σημερα, εδώ και 15 χρονια, έναν λεγω, απολογισμο για να δη και να χαρη την …αφιλοχρηματια του  …ειλωτα!!!!! επισκοπου του!!!!;;;

Ο γενναιος λευϊτης πατηρ Φωτιος, θυσιασε θεσι, θυσιασε χρηματα, θυσιασε ανεσι, εμεινε παμπτωχος και χωρις δεκαρα στην τσεπη, αλλα και το σπουδαιοτερο ολων, ηθελημενα στερειται τελειως και αυτην την συνταξι του, αφου είναι νεωτατος ακομα και δεν συμπληρωσε τα αναλογα ενσημα για να μπορει να διεκδικησει εστω και την κατωτατη συνταξι.  Μενει αοικος, ασκεπης, αμισθος, γυμνος και παμπτωχος στους πεντε δρομους.

Και όχι μονον, πατερα Μακαριε. Υπαρχει και μια άλλη σκληρη σκληροτατη πραγματικοτητα. Κουβαλαει στους αδυναμους και ασθενικους ωμους του (ειναι φιλασθενος εδώ και χρονια) και τα δυο ανηλικα παιδια του, που εσυ λιγο οψιμα εμφανιζεσαι να τα σκεφτεσαι και να ενδιαφερεσαι ταχα γι αυτά!!!  Ας δουμε όμως πως το γραφεις: Θα ηθελα να προστατευσω τα παιδια σου παση θυσια…αλλα….αρκει να ενεργησεις προς τουτο και εσυ…

Τι εννοεις αραγε; Αυτος παυει το μνημοσυνο σου και τον απειλεις, μαλιστα σαν πρωτη απειλη, ότι θα τον αφησεις χωρις μισθο και χωρις δεκαρα για να τα ….ταϊση τι, ….βελανιδια; Τι παραλογισμος είναι αυτος; Μεχρι σημερα δεν τοκανες και δεν τα προστατεψες, θα το κανης τωρα που θα του κοψης και την μισθοδοσια; Πως και τινι τροπω; Πολλα περιεργα και ασαφη και τρελλα μας λες, πατερ αγιε.  

Τον κατηγορεις πως με τον χωρισμο του, δεν σου παρεδωσε το πετραχηλι του. Και τι θα ετρωγαν τα παιδια του εάν σου παρεδινε το πετραχηλι του;

Θα τον διοριζες στα κηροπλαστεια και στις άλλες επιχειρησιακες εμπορικες …δοσοληψιες της μητροπολεως; Τους λογους του χωρισμου του, δεν τους γνωριζεις; Ποιος του εδωσε το διαζυγιο; Εσυ δεν του το εδωσες; ΄Η τα γραφεια της μητροπολεως σε εξαπατησαν; Αρα, πατερ Μακαριε, τους λογους τους γνωριζες και τους γνωριζεις εσυ πολύ καλα, αλλα και ολος ο κοσμος της περιοχης, αφου εσυ ο ιδιος του το εδωσες το διαζυγιο. Εάν ηταν υπαιτιος, γιατι  δεν ζητησες τοτε το πετραχηλι του, αν εκρινες ότι υπαιτιος του χωρισμου είναι ο ιδιος; Κι όμως αυτό το γεγονος που αποδεικνυει ότι ο λευϊτης σου αυτος, είναι περισσοτερον ολων αξιεπαινος το εκμεταλλευεσαι για να κανης και τον εξυπνο και τον κακο και τον εμπαθη. Κριμα, πατερ Μακαριε, κατι τετοιες στιγμες δειχνουμε ή το μεγαλειο μας ή την αθλιοτητα μας. Και λυπουμαι γιατι εδώ εμφανιζεσαι να επιλεγης το δευτερο. Αν κανω λαθος θελω να μου το πης. Θα σου το δειξη η αυτοκριτικη που εσυ ο ιδιος θα διενεργησης. Αν καμνω λαθος και σε αδικω, θελω να μου το δικαιολογησεις.

Διαβαζοντας, λοιπον, τα δυο κειμενα σου, εκπληττομαι και τον νουν καταπληττομαι, τρανως και μεγαλως, στα οσα εις αυτά καταγραφονται.

Μολις πληροφορηθηκες την αποτειχισι από σενα του πατρος Φωτιου, ωργισθης αποτομως και ανεπιτρεπτως και ευθυς αμεσως …επεβης του αρματος του «νεφεληγερετου Δια» και εξ αρχης απειλεις …θεους και δαιμονες. Και πες μου τι άλλο να αναφερω, ποσο να προχωρησω και τι να πρωτοαναλυσω; Βλεπω να πνεεις μενεα και να εκπεμπεις αστροπελεκια και αρχιζεις αμεσως να επιβαλης ποινες και να προσπαθεις να κατασκευασεις κατηγοριες εωλες, αστηρικτες και φανταστικες.

Πατερα Μακαριε, φρονιμα. Μεχρι χθες ησουνα ενας θεολογακος και τιποτα περισσοτερο. Και ξαφνικα εγινες – όπως εγινες – δεσποτης. Ευκολα, πολύ ευκολα εξαπτεσαι ενώ πανω από όλα για να διοικησεις χρειαζεται ψυχραιμια και συνεσι. Εσεις οι αρχιερεις, ποιοι νομιζετε ότι ειστε; Μου δινετε την εντυπωσι, ότι δεν αισθανεστε απλα σαν αυτοκρατορες ( όπως ντυνεστε), αλλα σαν …θεοι επι της γης. Διακονος του Ιησου Χριστου του Ναζωραιου εισαι, δεν το σκεπτεσαι; Οι εξαψεις σου, δεν σε αφηνουν να σκεπτεσαι φρονιμα και ορθα. Αναδειχθηκες, όπως αναδειχθηκες επισκοπος, με πρωτη υποχρεωσι σου να υπερασπιζεσαι την Ορθοδοξη Πιστι. Και αυτό εσυ μεχρι σημερα ουδεποτε το επραξες, αν και γεμισε η Εκκλησια με Αιρετικους που μολυνουν τους επισκοπικους θρονους. Ασφαλως τους γνωριζεις; Θελεις να σου τους απαριθμησω; Πρωτος και καλυτερος φιγουραρει στον υψηλοτερο θρονο για να τον βλεπουμε ολοι, αυτος τον οποιον καθημερινα μνημονευεις. Το ονομα του, πατριαρχης Βαρθολομαιος. Δεν παρακολουθεις οσα συνεχως λεγει και πραττει εδώ και 25 χρονια που μεθοδευμενα και σχεδιασμενα, ελαβε τα ηνια του Οικουμενικου πατριαρχειου; Ποτε ηνοιξες το στομα σου για να τον ελεγξης στα οσα ανορθοδοξα λεγει αυτος κατά τακτα διαστηματα και εκβραζει του ερκους των οδοντων του και δημιουργει κρισιν συνειδησεως σε πολλους και αποτελει σημερα τον Μεγαλο Πειρασμο της Εκκλησιας; Κατά τα αλλα διαμαρτυρεσαι που σε ελεγχει ο απλοϊκος λευϊτης σου;

Πες μου, πατερ αδελφε, εξεφρασες ΠΟΤΕ εστω και μια διαφωνια στα οσα εκεινος λεγει και πραττει ανελλιπως και εχουν καταγραφει και εχουν κατασκανδαλισει συμπαντα τον Ορθοδοξον κοσμον;

Με εντυπωσιαζει ιδιαιτερα που επανερχεσαι και ξαναμιλας για τον μισθο που εσυ υπογραφεις για να παιρνη ο απλοϊκος σου εφημεριος. Δεν μου λες, πατερ, δικα σου είναι αυτά τα χρηματα που λαμβανουν οι ιερεις σου; Την τσεπη σου αδειαζεις και όλο το περιεχομενο της το σκορπας στους αδυνατους και στους πτωχους και εσυ ζεις με ….ελιες και ψωμι, σαν καλογηρος που εισαι και ωρκιστηκες ακτημοσυνη;

Καπου γραφεις και για την ολιγογραμματια του πατρος Φωτιου ενώ εσυ εισαι μορφωμενος και με τιτλους και με πτυχια. Παντως θα τολμουσα να σου πω ότι στα εγγραφα σου υπαρχουν αρκετα ασυγχωρητα ορθογραφικα και συντακτικα λαθη, που αποκαλυπτουν καχεκτικη μορφωσι, αλλα το αφηνω για να το αναλυσω άλλη φορα. Ευχομαι όμως αφου συνελθης, να ….ανακρουσης πρυμναν και να μην με αναγκασης να αποκαλυψω και αυτην την εικονα σου.

Ειδα και το δευτερο εγγραφο σου, που αποτελει το κατηγορητηριο που προσαπτεις στον γενναιο πατερα Φωτιο Τζουρα. Γραφεις ότι θα τον δικασης βασει του Κατοχικου νομου 5383/1932.  Αληθεια, πατερ Μακαριε, είναι δυνατον, εσεις οι αρχιερεις να συνεχιζετε να δικαζετε ακομα και σημερα βασει αυτου του αδικου, εξωφρενικου, κυριολεκτικα τερατωδους νομου; Ελεγε ο αειμνηστος πατηρ Αυγουστινος, ο Νεοχρυσοστομος επισκοπος της Φλωρινας: Με αυτόν τον νομο ….ουδε Σκυθαι και Σαυρομαται (βαρβαρικοι λαοι), δικαζουν. Τοσο τερατωδης είναι. Και όμως αυτόν τον νομο βρηκατε και χρησιμοποιειτε οι αρχιερεις για να δικασετε τους πραγματι ειλωτες κληρικους σας. Και ετσι ακολουθειτε και εφαρμοζετε το λεγομενο ….Κυκλωπειον δικαιον.

Ρε, πατερ Μακαριε, αληθεια Θεον δεν φοβαστε, ανθρωπους δεν ντρεπεσθε; Πως τολματε και δικαζετε με έναν νομο που ο ιδιος ο επισκοπος είναι ο διωκτης, ο ιδιος ο κατηγορος, ο ιδιος είναι ο εισαγγελεας, ο ιδιος είναι ο δικαστης, ο ιδιος διοριζει τους συνδικαστες υφισταμενους της προτιμησεως του και ο ιδιος βγαζει τις αποφασεις και καταδικαζει τον κατηγορουμενο κληρικο; Ποιος θα ακουση αυτά τα εξωφρενικα και αδιανοητα που εφαρμοζετε με τον νομο 5383/1932 και δεν θα εκραγη από θυμο και αγανακτησι;

Και αυτό λεγεται δικαστηριο; Και μαλιστα αρχιερατικο;Μαλλον με Καρμανιολα μοιαζει και με ΣΦΑΓΕΙΟ!!!! 

Ξεχνατε το ΤΡΟΜΕΡΟ Ματθ. 5,20; « Λεγω γαρ Υμιν ότι εάν μη περισσευση η Δικαιοσυνη Υμων πλειον των γραμματεων και Φαρισαιων, ου μη εισελθητε εις την Βασιλειαν των Ουρανων». Τοσο μεγαλο είναι το παραπτωμα αυτό ώστε, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, αποκλειεσθε από την Βασιλεια των Ουρανων. Ένα τετοιο δικαστηριο θα στησετε για να δικασετε και τον Αγωνιστη κληρικο σας πατερα Φωτιο Τζουρα; Δεν γνωριζετε ότι δεν μπορειτε να τον δικασετε παρα μονο βασει του ΙΕ΄Κανονα της Πρωτοδευτερας συνοδου, τον οποιο και κατά γραμμα εφηρμοσε και ο οποιος όχι απλα τον αθωωνει, αλλα και τον επαινει και τον στεφανωνει, αφου  «και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον».

Και αφου, πατερ Μακαριε, εφαρμοσετε το …..Κυκλωπειο δικαιο, μετα ….χωρις κανενα ελεγχο συνειδησεως ….θα πατε να κοινωνησετε το σωμα και το αιμα του Χριστου, του οποιου την Πιστι ατιμασατε; Και τι θα λαβετε; Δεν φοβαστε μηπως λαβετε κριμα και κατακριμα; Αληθεια ξερετε τι κανετε, πατερ Μακαριε; 

Πολύ θα ηθελα να σε ακουγα να λες, αυτά που ειπε άλλος συναδελφος σου: Αναρωτηθηκε και ειπε, γιατι να τον διωξω τον πατερα που επαψε το μνημοσυνο μου; Μηπως γινω θεομαχος; Μηπως εκεινος (παρομοια περιπτωσι κληρικου που επαψε το μνημοσυνο του), αρεσει στον Θεο με αυτό που κανει εκεινος και όχι εγω; Δεν το γνωριζετε ότι ετσι εκφρασθηκε εκει στην Κεφαλλονια ο νεος σεμνος και ευλαβης μητροπολιτης της; Και χαρηκε και τον καμαρωσε και τον επηνεσε παν στομα και πασα γλωσσα ορθοδοξου, αυτόν τον αξιεπαινο και θεοχαριτωτο επισκοπο, το ονομα Δημητριος.

Και δεν μου λες, πατερ Μακαριε. Με τι κατηγοριες θα τον δικασης; Ειδα να αραδιαζεις τεσσερα χαρακτηριστικα …παραπτωματα!!!

Σχισμα, απειθεια της προϊσταμενης αρχης, σκανδαλισμο των πιστων, και εξυβρισι και συκοφαντια.

Όταν ειδα αυτές τις κατηγοριες σκεφτηκα ότι εκανες καποιο λαθος που τις εστειλες στον πατερα Φωτιο. Εκανες λαθος παραληπτη και τοστειλες σε λαθος διευθυνσι και σε λαθος κληρικο.

Εγω, διαβαζοντας τις κατηγοριες αυτές, ακριβως αυτές, σκεφτηκα ότι θα επρεπε να τις αποδωσης στον εαυτο σου. Σε ΕΣΕΝΑ τον επισκοπο Μακαριο Φιλοθεου.

ΕΣΥ, εισαι αυτος που δημιουργησε ΣΧΙΣΜΑ μεσα στην Εκκλησια με οσα υπεγραψες στο Κολυμπαρι και εισαι υποδικος για προκλησι πραγματικου σχισματος.

ΕΣΥ, απειθησες και καταφρονησες την Προισταμενην σου εκκλησιαστικην αρχην, που είναι ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ Κυριος Ιησους Χριστος και ακουσες και πειθαρχησες  σε άλλη προϊσταμενη αρχη, στον Αιρεσιαρχη Πατριαρχη, που όχι μονο στο Κολυμπαρι, αλλα και αλλαχου, οπου βρεθει και οπου σταθει, κηρυττει γυμνη τη κεφαλη, δημοσια και στεντορεια τη φωνη και με κάθε μηχανικο μεσο και με κάθε τροπο  αιρετικα πραγματα και Αιρεσεις πολλες και μεγαλες και τον θεοκαταρατο και λαομισητο Οικουμενισμο και την Πανθρησκεια του Αντιχριστου.

ΕΣΥ, επεφερες σκανδαλισμον στους πιστους της ενοριας των Αγιων Αποστολων του Σταυροδρομιου και γι αυτό ακριβως όταν μετεβης στον εσπερινο ΟΥΔΕΙΣ κατοικος του χωριου εισηλθε στον ναο, αλλα λογω του σκανδαλισμου που τον προκαλεσες απουσιασε και εκανες εσπερινο με τους παπαδες που εσυ ο ιδιος κουβαλησες. Αποδοκιμαστηκες πληρως, πατερ Μακαριε και αυτό συνεβη σε εσενα τον ιδιο, μπροστα στα ματια σου, αυτό ακομα δεν το χωνεψες;

Τελος ΕΣΥ, κατηγορεισαι και για εξυβρισι της Αγιωτατης Πιστεως των Ορθοδοξων και της Πατρωας Ευσεβειας, αφου εκει στο Κολυμπαρι  την εξομοιωσες με τις Αιρεσεις Απωλειας, που αιωνες τωρα στελνουν τους ανθρωπους στην Κολασι.

Επομενως πατερ Μακαριε, θα πρεπει το εγγραφο αυτό να σου το στειλη πισω ο πατηρ Φωτιος και να σου υπενθυμισει ότι ΕΣΥ εισαι ο κατηγορουμενος και οχι αυτος, εκανες λαθος και το εστειλες σε ξενο παραληπτη.

Πατερ Μακαριε, περιμενω να ηρεμησης και να συνελθης και να ορθοφρονησης.  Ακουσε τον παληοφιλο σου. Περιμενω να δειξης ότι λατρευης τον Φοβερον ΖΩΝΤΑ Θεο και όχι τους χωματενιους σκωληκανθρωπους, που σημερα ζουν και φθανουν στο σημειο να απειλουν, ενω αυριο θα πεθανουν.

Αλλωστε μας εφιστα ολους ο Κυριος δια των αποστολων Του, το :Πειθαρχειν δει Θεον μαλλον ή ανθρωποις; (Πραξ.5,29).

Και αυτό είναι μια ακομα κατηγορια εναντιον σου και σου την προσαπτω εγω αυτην την κατηγορια, ότι αντι να πειθαρχησης στον Θεο και στους Αγιους Του, πειθαρχησες στους ανθρωπους αυτης της γης και μαλιστα στους εχθρους Του, που ως λυκοι βαρεις και λυσσαλεοι επεβησαν αλλαχοθεν στην Μανδρα της Εκκλησιας Του και την λυμαινονται και την καταρριπτουν καταγης ως βοραν εις τους Χοιρους (Αιρετικους).

Με τον προσηκοντα σεβασμο
και την αδελφικη αγαπη μου
Οδυσσεας Τσολογιαννης
τηλ. 6972-896024


Πηγή: https://apotixisi.blogspot.gr/2017/07/blog-post_13.html

4 Ιουλίου, 2017

Μητροπολίτης Καλαβρύτων: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ! Η Ιεραρχία μας ΔΕΝ ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ!


ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Η ΑΡΝΗΣΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ 

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ (Ι.Σ.Ι.)

ΤΗΣ 27ης ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

_______Με τήν ανάρτησή μας της 26ης Ιουνίου ανακοινώσαμε εν συντομία τους λόγους, ένεκα των οποίων δεν θα συμμετείχαμε στις εργασίες της εκτάκτως συγκληθείσης  Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Ήταν η ΔΗΛΩΣΙΣ

«Αρνούμαι να συμμετάσχω στην παρούσα Σύνοδο της Ιεραρχίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας! ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΣΥΜΠΡΑΞΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!»

____________Με τήν σημερινή μας ανάρτηση ολοκληρώνουμε την ενημέρωση των πιστών, δηλ. των Μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, τα οποία είναι συνυπεύθυνα εάν και όταν η αγία Ορθοδοξίας μας προδίδεται! Δηλ. εκθέτουμε λεπτομερέστερα τους λόγους, οι οποίοι μας ανάγκασαν να μη συμμετάσχουμε στη Συνεδρία της 27ης Ιουνίου, όπως αυτοί αναφέρονται πρός το ιερό Σώμα της Ιεραρχίας με το παρακάτω δημοσιευόμενο έγγραφο. 

_______Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα γεγονότα μας έχουν δικαιώσει πλήρως!  Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ! Η Ιεραρχία μας ΔΕΝ ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ! Δεν ανταποκρίθηκε στις κρίσιμες αυτές στιγμές! Ό,τι οι σεπτοί Ιεράρχες δεν κατανόησαν, φαίνεται πως το αντιλήφθησαν οι κοσμικοί άνθρωποι! Μιά Αθηναϊκή εφημερίδα μόλις χθές έγραψε:

«Επώδυνο Διαζύγιο Συνοδικότας και Πνευματικότητας.

Υποταγή της Ιεραρχίας στην Πολιτεία και μετατροπή των Θρησκευτικών σε αιρετικό γνωστικισμό»!!!! 

 (‘Ελεύθερη “Ωρα, 02.07.2017, ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ, σελ. 2)

__________Αδυνατούμε και να το φαντασθούμε! Δεν το χωράει το μυαλό μας. Γι’ αυτό καί τό θέμα τό ψάχνουμε!

________Σήμερα, λοιπόν, σας παρουσιάζουμε την τοποθέτησή μας πρός την Ι.Σ.Ι.. Τό θέμα άνοιξε! Το πρόβλημα ετέθη! Τα γεγονότα θα αποδείξουν το ποιός έχει δίκηο καί ποιός έχει άδικο!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 03 Ιουλίου 2017

****************

Προς
την  Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας
της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ιω. Γενναδίου, 14
115 21 ΑΘΗΝΑΣ

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί Σύνεδροι,

Μετ’ εκπλήξεως ου της τυχούσης ελάβομεν και μετά πολλής προσοχής ανέγνωμεν το από 20ης  ληγ. μηνός «Δελτίο Τύπου» της Δ.Ι.Σ., δια του οποίου γνωστοποιούνται Ημίν

α) ότι «η εργασία της Τριμελούς εξ Αρχιερέων Επιτροπής της Εκκλησίας και η συνεργασία Της με τους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Παιδείας…είχαν ως αποτέλεσμα την κατάργηση των παλαιών Φ.Ε.Κ. και την δημοσίευση νέων για το μάθημα των Θρησκευτικών»  και

β) ότι «η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε ομοφώνως την έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας…την ερχόμενη Τρίτη 27  Ιουνίου προς ενημέρωση του Σώματος σχετικώς».

Μετά βαθυτάτου σεβασμού προς το Ιερόν ημών Σώμα, ου μην αλλά και μετά της οφειλομένης παρρησίας, προαγόμεθα ίνα γνωρίσωμεν προς Υμάς  απαντητικώς τα κάτωθι:

  1. Εξ όσων γνωρίζομεν η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας συγκαλείται πάντοτε κατά τας διατάξεις του άρθρου 6 παράγρ. 1 και 2 του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήτοι δια Πράξεως του Μακαριωτάτου Προέδρου, επί τη βάσει δε Ημερησίας Διατάξεως κλπ……….
  2. Σκοπός της συγκαλουμένης Ι.Σ.Ι., συμφώνως πάντοτε προς το Δελτίον Τύπου, είναι «η ενημέρωση του Σώματος σχετικώς», δηλ. συγκαλούμεθα δια να ακούσωμεν τα θετικά η και αρνητικά αποτελέσματα, ήγουν τα επιτεύγματα η  «τα κατορθώματα» της Τριμελούς Επιτροπής!

Δηλ. τυπικώς, δεν θα έχωμεν την δυνατότητα διεξαγωγής διαλόγου, πολλώ δε μάλλον δεν πρόκειται να λάβωμεν Αποφάσεις, είτε προς έγκρισιν, είτε και προς απόρριψιν των αποφασισθέντων εν σχέσει με το Μάθημα των Θρησκευτικών εις την Δημοσίαν Εκπαίδευσιν μεταξύ της ημετέρας Επιτροπής και των αθέων Παραγόντων του Υπουργείου της α-Παιδείας.

Με άλλας λέξεις, ως φαίνεται συγκαλούμεθα προκειμένου να επικυρώσωμεν τα αποφασισθέντα και άρα να εφαρμόσωμεν το λαϊκόν λόγιον «πετάει ο γάϊδαρος; Πετάει!».  Κατόπιν τούτου …… αρνούμαι να μετάσχω εις τας εργασίας μιας  ατύπως συγκαλουμένης Συνόδου.

  1. Ας έλθωμεν τώρα εις μίαν επί πλέον παρατήρησιν.

Συμφώνως προς τας διατάξεις του Καταστατικού Χάρτου (άρθρον 9, παράγρ. ε’ και στ’), τα αφορώντα εις το δογματικόν περιεχόμενον των Διδακτικών Βιβλίων της τε Στοιχειώδους και της Μέσης Εκπαιδεύσεως  ως πρός το μάθημα των Θρησκευτικών υπάγονται και ανήκουν εις την αρμοδιότητα της Δ.Ι.Σ. και ουχί της Ι.Σ.Ι.  Η ενημέρωσις της Ιεραρχίας, εφ’ όσον μάλιστα η Μήτηρ  Ἐκκλησία θεωρεί εαυτήν δεδικαιωμένην εις τον αγώνα Της, θα ηδύνατο να συντελεσθή με ένα αναλυτικόν Δελτίον Ενημερώσεως η και με ένα σχετικόν άρθρον εις το Περιοδικόν «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»!  Η κατεπείγουσα ……. σύγκλησις του Σώματος της Ιεραρχίας «προς ενημέρωσιν» οδηγεί την σκέψιν μας εις μίαν κεκαλυμμένην επιχείρησιν «κουκουλώματος» των πεπραγμένων και επί ζημία της Μητρός Εκκλησίας αποφασισθέντων! Είθε να είμεθα εις πλάνην!

Το γεγονός, ότι το Υπουργείον α-Παιδείας έσπευσεν να ανακοινώση,   ότι κατήργησε  όλας τας Αποφάσεις του κ. Φίλη (δια των δημοσιευθέν-των Φ.Ε.Κ. υπ’ αριθμ. 2104 & 2105),  εις την ελαχιστότητά μας δημιουργεί μεγίστην ανησυχίαν! «Δεκτές έκανε ο Γαβρόγλου τις θέσεις της Εκκλησίας για τα Θρησκευτικά» και μάλιστα «με εντολή του Τσίπρα» αναγράφεται σήμερον εις την ημερήσιον Τύπον των Αθηνών (βλ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ, σελ. 10).

Παρατήρησις: Είναι άραγε αξιόπιστον και αξιοσέβαστον πρόσωπον ο κ. Γαβρόγλου, ο υποστηρικτής και θαυμαστής των Gays; Δεν ανεγνώσατε δηλώσεις του εις την Βουλήν; Δεν αντελήφθητε την αιτίαν, ένεκα της οποίας επιχειρεί την κατάργησιν των πανελλαδικών Εξετάσεων δια τα Πανεπιστήμια κλπ; Ιδού, λοιπόν, η εκ μέρους του δοθείσα εξήγησις: Οι εξετάσεις, είπεν εις την Βουλήν,  είναι «αναξιόπιστες και τυραννικές για τους 18χρονους, επειδή δεν μπορούν να βγουν για ποτό το Σαββατόβραδο, αλλά και να ερωτευθούν»!!!!!! (βλ. ΕΣΤΙΑ, 15.06.2017, σελ. 8).
Προς επιβεβαίωσιν των ύπερθεν παρακαλώ Υμάς να αναγνώσετε σημερινόν δημοσίευμα της εφημερίδος ΤΟ ΒΗΜΑ με τίτλον: «Κάποιος να τον μαζέψει!»

 Ιδού τι γράφει: «….κάποιος να μαζέψει τον υπουργό Παιδείας και γρήγορα! Εως τώρα ήταν γραφικός. Τώρα γίνεται επικίνδυνος……Συμπέρασμα; Είτε είναι ασυνείδητος, είτε μας κοροϊδεύει κατάμουτρα…» (βλ. σελ. Α 36)

Διερωτώμεθα: είναι δυνατόν αυτός ο άθεος και αναίσχυντος Υπουργός της Παιδείας κ. Γαβρόγλου να είναι ηττημένος εις το θέμα του Διαλόγου δια τα Θρησκευτικά και συγχρόνως να δημοσιοποιή ο ίδιος την ήτταν του; Η λογική επεξεργασία των δεδομένων οδηγεί την σκέψιν μας εις την αντίθετον κατεύθυνσιν!  Δηλ. ότι ο κ. Γαβρόγλου εις την διεξαχθείσαν αναμέτρησιν μεταξύ Εκκλη-σίας και Πολιτείας-Κυβερνήσεως είναι Ο ΝΙΚΗΤΗΣ! Υποκρίνεται όμως ότι υπεχώρησεν, παρέχων ούτως ημίν υπνωτικόν φάρμακον, και δια του τρόπου αυτού παραπλανά την Εκκλησίαν! Παρουσιάζει δηλ. το «μαύρο ως άσπρο» κατά την λαϊκήν ρήσιν! Ας μη λησμονώμεν, ότι οι κ.κ. Τσίπρας, Φίλης, Γαβρόγλου και αρκετοί άλλοι του κυβερνώντος Κόματος ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ούτε εις τον Χριστόν, ούτε εις την Ελλάδα, ούτε και εις τον ελληνοχριστιανικόν Πολιτισμόν! Και όχι απλώς ΔΕΝ  ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ, αλλά και ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΕΙ ΩΣ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΙΝ, ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Η Κυβέρνησις ΣΥΡΙΖΑ εξ ορισμού εξαπατά τον Ελληνικόν Λαόν! Κατά την προηγηθείσαν έκτακτον Συνέλευσιν ημών της 9ης του μηνός Μαρτίου είχον την ευκαιρίαν να Σας προειδοποιήσω! «Πρέπει να διερωτηθούμε για την ειλικρίνεια των λόγων και των υποσχέσεών τους. Παρακαλώ, να διερωτηθούμε: Μήπως στην πράξη άλλα λέγουν, άλλα εννοούν και τελικώς άλλα εφαρμόζουνΔυστυχώς Υμείς άπαντες, αγαπητοί μου εν Χριστώ Αδελφοί, ως Σώμα απερρίψατε ασυζητητί τας προειδοποιήσεις και αιτιάσεις μου! Προκειμένου να υποβοηθήσω την μνήμην Σας παραθέτω ως συνημμένον την αγόρευσίν μου κατά την Συνεδρίαν της 9ης Μαρτίου 2017.

Εφ’ όσον το σεπτόν Σώμα της Ιεραρχίας μας υπνώττει μακαρίως, καθ’ ον χρόνον τόσον η Ορθοδοξία μας, όσον και η Εθνική μας Ταυτότης, βάλλονται μετά πείσματος υπό των Αθέων του ΣΥΡΙΖΑ∙ εφ’ όσον το σεπτόν Σώμα της Ιεραρχίας μας αρνείται να δώση προσοχήν εις την αγωνιώδη κραυγήν της ψυχής μου, εις την κραυγήν αγωνίας ενός ελαχίστου μεν, αλλά συγχρόνως και προβεβηκότος εις την ηλικίαν Αδελφού Σας, διατί να προσέλθωμεν εις την Σύνοδον της προσεχούς Τρίτης; Διατί να συμμετάσχωμεν εις τας εργασίας ενός Σώματος Ηγετικών Στελεχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Οποίον συνεδριάζει, δια να «κουκουλώση» και να αμνηστεύση την συντελουμένην προδοσίαν των Αρχών του Ευαγγελίου και της Χριστιανικής Ηθικής;

Τα θεμέλια της συντελουμένης προδοσίας ετέθησαν δια της αποδοχής της «Μεταπατερικής Θεολογίας», της εκ μέρους της Εκκλησίας αποδοχής της νεοφανούς Ενώσεως μοντερνιζόντων Θεολόγων «Ο ΚΑΙΡΟΣ», συγχρόνως δε δια του αποκλεισμού και της εν έργω ολοκληρωτικής περιφρονήσεως της ευφήμως γνωστής «Πανελληνίου Ενώσεως των Θεολόγων» (Π.Ε.Θ.).  Τα θεμέλια της συν-τελουμένης προδοσίας της Ορθοδοξίας μας ετέθησαν ωσαύτως δια  του διορισμού Θεολόγων, προερχομένων εκ της παρατάξεως «ΚΑΙΡΟΣ» εις τον Διοικητικόν Οργανισμόν της Εκκλησίας μας, εις την μεικτήν Επιτροπήν Διαλόγου δια το μάθημα των Θρησκευτικών, εις το Επιτελείον των Συμβούλων του Υπουργού Παιδείας, Προϊστάμενος του οποίου τυγχάνει ο έως προ τινος Διευθυντής του εκκλησιαστικού Περιοδικού «ΘΕΟΛΟΓΙΑ» ([1]) κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου κλπ.

Η συντελουμένη προδοσία της Αγίας Ορθοδοξίας μας έχει ήδη καταδειχθή δια της ΣΙΩΠΗΣ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ,  δηλ. δια της τηρουμένης σιγής τόσον εκ μέρους Ημών αυτών ως ηγετικών Προσώπων, όσον και εκ μέρους του Διοικητικού Οργανισμού της Εκκλησίας (της Δ.Ι.Σ. και της Ι.Σ.Ι.) εις πλείστα όσα καυτά θέματα της επικαιρότητος, όπως πχ. δια την κατάργησιν της αργίας της Κυριακής ημέρας, δια την θέσπισιν του Συμφώνου Συμβιώσεως των ομοφυλοφίλων, δια την υιοθεσίαν τέκνων εκ μέρους των προναφερθέντων, δια την ψήφισιν του Νόμου «περί ρατσισμού», δια την έκδοσιν των Διαζυγίων υπό των Συμβολαιογράφων κλπ. δια εισαγωγήν της Εβδομάδος σεξουαλικής Αγωγής εις την Εκπαίδευσιν,  δηλ. «τις έμφυλες ταυτότητες», δια τον «Φάκελλον του Μαθητού» κλπ.

  1. Η απουσία μας από τας εργασίας της εκτάκτως και όλως ατύπως συν-ερχομένης Ιεραρχίας ας θεωρηθή ως ΑΡΝΗΣΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΤΕΛΟΥΜΕΝΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ! Η ιστορία θα μας κρίνη! Ο Πανάγαθος Θεός ας μας ελεήση!

 Ως επίλογον και ως επιβεβαίωσιν των ύπερθεν διατυπωθεισών θέσεών μας θα Σας παρουσιάσωμεν τα λόγια του τέως Υπουργού  κ. Φίλη:

Ο κ. Φίλης «…σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών επανέλαβε, ότι  “δεν μπορεί να είναι ομολογιακό, αλλά πρέπει να παρουσιάζει το θρησκευτικό φαινόμενο, τις γνώσεις για όλες τις θρησκείες, με έμφαση βέβαια στον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό“. Εμφανίστηκε μάλιστα δικαιωμένος καθώς τα νέα προγράμματα σπουδών “τα αγκαλιάζει η πλειοψηφία των θεολόγων ενώ η επιτροπή της Εκκλησίας τελικά δέχθηκε ο διάλογος να μη γίνει από μηδενική βάση, όπως στην αρχή εζητείτο και υπήρξε η αφορμή της έντασης, αλλά με βάση τα νέα προγράμματα, και αυτό αποτελεί για εμένα δικαίωση” είπε ο πρώην υπουργός Παιδείας» (βλ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 18.06.2017, σελ. Α12).

Επιτρέψατέ μοι να Σας υπομνήσω, ότι κατά την Συνεδρίαν του Σώματος της 9ης Μαρτίου ε.ε. ημείς εθίξαμεν το θέμα, διατυπώσαντες τα εξής:

«Την ασάφεια και την σύγχυση επιπροσθέτως επιτείνει το ανακοινωθέν της Ιεραρχίας της 6ης Οκτωβρίου 2016, όπου εσημειώθη ένα σημαντικό λάθος. Ενώ, ως Ιεραρχία   είχαμε συμφωνήσει, ότι ο διάλογος θα αρχίσει από μηδενική βάση, στο ανακοινωθέν της Ι.Σ.Ι., αντιθέτως, αναγράφεται ότι ο διάλογος θα ασχοληθή με το τρέχον Πρόγραμμα Σπουδών. Άλλο, επομένως, είναι μία συζήτηση «για το τρέχον Πρόγραμμα» και άλλο μία συζήτηση «από μηδενική βάση».  Υπογραμμίζω το σοβαρώτατο αυτό λάθος, το οποίον τελικώς θα αποβή επί ζημία της Εκκλησίας».

Δυστυχώς η Ιεραρχία του Μαρτίου ε.ε. δεν κατεδέχθη να ασχοληθή με την καταγγελίαν μας! Τα γεγονότα ουχί μόνον μας εδικαίωσαν, αλλά και εν τινι μέτρω αποδεικνύουν την συντελουμένην ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ της Ορθοδοξίας μας.

Ας επανέλθωμεν εις τον τέως Υπουργόν της α-Παιδείας.  

Ο κ. Φίλης, λοιπόν,  άνευ τινός δισταγμού εμφανίζεται να λέγη τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια: «Εγώ μπορεί να έφυγα, τα νέα θρησκευτικά όμως έμειναν»! Και προσθέτει: «Τα νέα βιβλία των Θρησκευτικών, για τα οποία ξέσπασε η διαμάχη, θα είναι τον Σεπτέμβριο στα σχολεία…..Ο Φίλης μπορεί να έφυγε, αλλά τα νέα προγράμματα έμειναν κι αυτό είναι το σημαντικό»  (βλ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 11.06.2017, σελ 10-11) …..

**************

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αδελφοί και Πατέρες,

Έως χθες εκ μέρους της Εκκλησίας κατά κόρον ελέγετο, ότι ο διάλογος θα αρχίση  από «μηδενικήν βάσιν»! Ο τέως Υπουργός κ. Φίλης ισχυρίζεται, ότι «η επιτροπή της Εκκλησίας τελικά δέχθηκε ο διάλογος να μη γίνει από μηδενική βάση, όπως στην αρχή εζητείτο και υπήρξε η αφορμή της έντασης, αλλά με βάση τα νέα προγράμματα»!

  • Ø Με  όλον τον σεβασμόν Σας ερωτώ , τι εκ των δύο ισχύει;
  • Ø Διάλογος εγένετο από μηδενικήν βάσιν;
  • Ø Ή  με βάσιν τα νέα Προγράμματα;

Με  όλον τον σεβασμόν και πάλιν Σας ερωτώ:

Ποίος  εμπαίζει, ποίον;

        Η Επιτροπή Διαλόγου, την Ιεραρχίαν;

        Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Λαόν;

        Ο κ. Φίλης, τους Δημοσιογράφους;

Η μήπως όλοι Ημείς εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους; 

Ταύτα πάντα μας εξαναγκάζουν, ίνα μη προσέλθωμεν εις τας εργασίας της ατύπως συγκαλουμένης Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας  της προσεχούς Τρίτης 27ης Ίουνίου μόνον και μόνον δια να μη συμπράξωμεν εις την συντελουμένην προδοσίαν της αμωμήτου Ημών Πίστεως, της αγίας Ορθοδοξίας μας.

Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

(1) Ο κ. Γιαγκάζογλου παράλληλα με τα καθήκοντα του στην Ιερά Σύνοδο είναι Σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Έρευνας, Σχεδιασμού και Εφαρμογών Α  του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ).

Από τη δεκαετία του 1990 και επί κυβερνήσεως Σημίτη μαζί με άλλους θεολόγους που αργότερα συγκρότησαν τον Πανελλήνιο Θεολογικό Σύνδεσμο «Καιρός» εκπόνησαν το σχέδιο της μετατροπής του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό. Οι θεολόγοι, που συγκρότησαν τον Σύνδεσμο, έχοντας θέσεις στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο από καιρό είχαν επιχειρήσει να επιβάλουν τις απόψεις τους για το μάθημα των θρησκευτικών. Δεν το είχαν επιτύχει έως ότου πήραν την εξουσία τα Κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και ανέλαβε υπουργός Παιδείας ο κ. Φίλης.

            Ο κ. Γιαγκάζογλου, ως εμπνευστής και συνδημιουργός του νέου τρόπου διδασκαλίας των θρησκευτικών, ήρθε σε αντίθεση προς την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία με σαφήνεια απεφάσισε πέρυσι, ότι εμμένει στη διατήρηση του μαθήματος ως έχει, με τις απαραίτητες προσθήκες και ενημερωτικές πληροφορίες για τις άλλες θρησκείες και τους ετεροδόξους χριστιανούς.

 Έως τις 7 Σεπτεμβρίου και παρά τη δημόσια διαφωνία του με την Συνοδική απόφαση ο κ. Γιαγκάζογλου διατηρούσε τη θέση του στη Σύνοδο, μαζί με αυτή του συμβούλου του κ. Φίλη. Όμως μετά τη δήλωση στη Βουλή των Ελλήνων του Υπουργού Παιδείας, ότι θα υλοποιηθεί η πρόταση του κ. Γιαγκάζογλου και των συνεργατών του στο ΙΕΠ και τη δική του δήλωση στο ΑΠΕ – ΜΠΕ (2/9/2016), ότι με την θρησκειολογία, που εισηγήθηκε και υποστηρίζει να διδάσκονται οι μαθητές στο σχολείο, «η Ορθοδοξία μπαίνει σε διάλογο με τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις», η θέση του στη διεύθυνση του περιοδικού της Ιεράς Συνόδου «Θεολογία» έγινε ακόμη πιο δύσκολη. Τελικά οδηγήθηκε στην παραίτηση, προτιμώντας να είναι απέναντι από την Εκκλησία και μαζί με τον κ. Φίλη. Είναι παιδαγωγικά, ψυχολογικά, θεολογικά και εκκλησιολογικά απαράδεκτο τα παιδιά των 14 και 15 ετών με το θρησκειολογικό μάθημα, όπως το διαμόρφωσε ο κ. Γιαγκάζογλου μαζί με τους συνεργάτες του, «να μπουν σε διάλογο με τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις», όταν αυτός ο διάλογος είναι γνωστό ότι είναι δυσχερέστατος μεταξύ ενηλίκων και εμπείρων θεολόγων…

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.vimaorthodoxias.gr/nea/paraitithike-o-giagkazoglou/

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ:

Προς τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος, δια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail).

ΣΥΝΗΜΜΕΝΟΝ 1ον:

 Η αγόρευσις ημών ενώπιον της Ι.Σ.Ι.-Συνεδρία της 9ης Μαρτίου 2017

ΣΥΝΗΜΜΕΝΟΝ 2ον:

 Άνάρτησις εις το ημέτερον BLOG: mkka.blogspot.com της 30ης Σεπτεμβρίου 2016 με θέμα: «ΣΕΙΣΜΟΣ ΠΟΛΛΩΝ ΡΙΧΤΕΡ ΟΙ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ»

 ~~~~~~~~~~~~~~~~

Συνεδρία της 9ης Μαρτίου 2017

Αγόρευσις ενώπιον της Ι.Σ.Ι.

Μακαριώτατε,

Συνηθίζω να ομιλώ την ωμή γλώσσα της αληθείας και δια τον λόγον αυτόν δεν αρέσω σε πολλούς!  Εισηγητικά, θα ήθελα να είπω, ότι στο θέμα του διαλόγου με την Πολιτεία για το μάθημα των Θρησκευτικών οφείλουμε να προχωρούμε με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, αλλά  και με κάποια πονηρία, θα έλεγα!

  Συμφωνῶ με τα περισσότερα από όσα είπεν ο άγιος Φιλίππων, αλλά θα ήθελα να τα αναλύσω λίγο. Συζητούμε με μία Κυβέρνηση αναξιόπιστων αριστερών και πολεμίων της Εκκλησίας ανθρώπων.Ας θυμηθούμε, γιατί είναι αναξιόπιστοι; 

α) Είπαν ΟΧΙ στα Μνημόνια, αλλά  τα εφαρμόζουν με τον πιο σκληρό τρόπο! Και εφαρμόζοντας τα Μνημόνια, βυθίζουν στην δυστυχία τον Ελληνικό Λαό!

β) Το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, το οποίον προκάλεσαν, ήταν ένα πανηγυρικό ΟΧΙ! Και όμως το μετέτρεψαν σε ΝΑΙ!

Επομένως τα πρόσωπα, με τα οποία συνδιαλεγόμεθα, δεν είναι αξιόπιστα. Είναι πολύ σημαντικό, Μακαριώτατε, ότι ζητήσατε, και είναι αποδεκτό από όλους μας, ο διάλογος για το μάθημα των Θρησκευτικών να αρχίσει από μηδενική βάση και ο κ. Πρωθυπουργός συνεφώνησε! Αυτό, όμως, στο οποίο συνεφώνησε ο κ. Πρωθυπουργός,  δηλαδή ότι ο διάλογος ξεκινάει από μηδενική βάση, το εννοούσε όπως εμείς το  έχουμε στο μυαλό μας η μήπως εννοούσε κάτι άλλο; Πρέπει να διερωτηθούμε για την ειλικρίνεια των λόγων και των υποσχέσεών τους. Παρακαλώ, να διερωτηθούμε: Μήπως στην

 πράξη άλλα λέγουν, άλλα εννοούν και τελικώς άλλα εφαρμόζουν;

 Στο ερώτημα, λοιπόν, αν οι παράγοντες  του Υπουργείου Παιδείας θα τηρήσουν αυτό το οποίον υποσχέθηκε προς Υμάς, Μακαριώτατε, ο Πρωθυπουργός δημιουργεί σε όλους μας μια σύγχυση. Την ασάφεια και την σύγχυση επιπροσθέτως επιτείνει το ανακοινωθέν της Ιεραρχίας της 6ης Οκτωβρίου 2016, όπου εσημειώθη ένα σημαντικό λάθος. Ενώ, ως Ιεραρχία   είχαμε συμφωνήσει, ότι ο διάλογος θα αρχίσει από μηδενική βάση, στο ανακοινωθέν της Ι.Σ.Ι., αντιθέτως, αναγράφεται ότι ο διάλογος θα ασχοληθή με το τρέχον Πρόγραμμα Σπουδών. Άλλο, επομένως, είναι μία συζήτηση «για το τρέχον Πρόγραμμα» και άλλο μία συζήτηση «από μηδενική βάση».  Υπογραμμίζω το σοβαρώτατο αυτό λάθος, το οποίον τελικώς θα αποβή επί ζημία της Εκκλησίας.

Ως αποτέλεσμα, λοιπόν, όλα αυτά έχουν δημιουργήσει κάποια σύγχυση! Έχω μάλιστα την πληροφορίαν, ότι η συσταθείσα Επιτροπή συζητά με το Υπουργείο, επί τη  βάσει μάλιστα και του προαναφερθέντος ανακοινωθέντος της Ι.Σ.Ι., για το τρέχον Πρόγραμμα Σπουδών! Ταπεινώς, όθεν φρονώ, ότι έχουμε πρόβλημα πλέον! Υπάρχει κάποια σύγχυση! Οπότε θα πρέπει να περιμένουμε την εξαπάτηση της Εκκλησίας από την Πολιτεία! Πολύ φοβούμαι, ότι θα ευρεθούμε προ τετελεσμένων  γεγονότων.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ταπεινώς θα έλεγα, ότι επειδή έχει ήδη ασκηθή υπό της Π.Ε.Θ. προσφυγή ενώπιον του  Σ.τ.Ε., καλόν θα ήτο να αναμένουμε την Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας,  μήπως και αυτό (δηλ. το Σ.τ.Ε.) μας δώσει λύση στο πρόβλημα. Και ταύτα λέγω, παρά το γεγονός, ότι αμφιβάλλω για το εάν εκεί θα μας δικαιώσουν, καθ’ όσον στη Χώρα μας σήμερα όλα είναι κατευθυνόμενα. Ζούμε σε μία ατμόσφαιρα, όπου όλα είναι θολά!

  • Ø Παρακαλώ, επιτρέψατέ μοι να Σας εκθέσω πως έχει σήμερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ακούστε πως παρουσιάζεται μέσα από  διάφορα δημοσιεύματα:
  • Ø Δημοσίευμα εφημερίδος στην Αμερική μας πληροφορεί: «Κραυγή αγωνίας μητέρας από την Νέα Υόρκη  για  αυτά τα οποία θα διδάσκωνται στα Σχολεία τα παιδιά ακόμα και από το νηπιαγωγείο». Ομιλεί για την αθεϊστική και σεξουαλική διαπαιδα-γώγηση των μαθητών στα Σχολεία.
  • Ø Έπειτα έχουμε ένα δημοσίευμα του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ». Άναφέρεται -και το προσυπογράφω- στην ωμή παραβίαση της σεξουαλικής ουδετερότητος.
  • Ø Έπειτα έχουμε τα αποτεφρωτήρια των Νεκρών, δια των οποίων  παραβιάζεται ευθέως το περιεχόμενον της πίστεώς μας.
  • Ø Έχουμε επίσης ένα δημοσίευμα από την Ουκρανία το οποίον λέγει, ότι με Κυβερνητική Απόφαση ορίζεται, πως υπάρχουν το άρσεν, το θήλυ και το ακαθόριστο φύλο!

Επιπροσθέτως ένα χθεσινό δημοσίευμα λέγει, ότι η Κυβέρνηση προωθεί την αλλαγή του Συντάγματος και θέτει διάφορα ερωτήματα ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας. (Καταθέτω δια τα Πρακτικά τα ως άνω δημοσιεύματα των εφημερίδων).

Κατόπιν όλων αυτών, ταπεινώς φρονούμεν, ότι δεν πρέπει να αρκεσθούμε στο γεγονός, ότι είμαστε συνομιλητές  με την Κυβέρνηση, αλλά το μυαλό μας οφείλει «να παίρνει και ανάποδες στροφές», ώστε να βλέπουμε προς το που μας οδηγούν, τι λέγουν, τι εννοούν και τι πιστεύουν. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε αυτό που πρέπει, δηλ. την Ορθοδοξία μας και την Ορθόδοξη διδαχή στα παιδιά μας.

Επιτρέψατέ μοι να προσθέσω κάτι ακόμη. Το Υπουργείο Παιδείας, ενώ υποσχέθηκε, ότι κατά το τρέχον σχολικό έτος θα συνεχίσει  να χρησιμοποιεί τα παλαιά διδακτικά βιβλία, δυστυχώς εφαρμόζει τα Νέα Εκπαιδευτικά Προγράμματα. Δεν παρέδωσαν τα παλαιά βιβλία στους Καθηγητές, ώστε αυτά  να αποτελέσουν την διδακτέα ύλη προς τους μαθητές! Αντιθέτως με την εισαγωγή ενός νέου μοντέλου, που ακούει στο όνομα «Φάκελλος του Μαθητού» μας εξαπατούν! Με το Φάκελλο αυτό εισάγεται, εμμέσως πλην σαφώς, το Νέον Πρόγραμμα Σπουδών  δοκιμαστικώς στην Εκπαίδευση, οπότε το νέο πανθρησκειακό πνεύμα, που υπάρχει στα νέα διδακτικά βιβλία, προωθείται ολοταχώς!

Επί πλέον Σας πληροφορώ, ότι τα νέα διδακτικά βιβλία έχουν ήδη εκτυπωθή από το Εθνικό Τυπογραφείο και είναι έτοιμα! Σας ερωτώ, λοιπόν: Τι είδους διάλογο, κάνουμε με το Υπουργείο Παιδείας, όταν αυτοί έχουν ήδη ετοιμάσει τα πάντα;  Μήπως στο διεξαγόμενο διάλογο θα πρέπει να χτυπάμε «μία στο καρφί και μία στο πέταλο»; Δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι μόνο με τον διάλογο! Ένα σημείωμα, το οποίον έχω, λέγει: «η εφαρμογή των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών σταδιακά ολοκληρώνεται. Φέτος 2016-2017 εστάλησαν στο ΦΕΚ, έγιναν Νόμος και εστάλησαν για εφαρμογή στα Σχολεία χωρίς έντυπο βοηθητικό υλικό. Την επομένη χρονιά 2017-2018 θα υπάρχει και το έντυπο βοηθητικό υλικό για την πληρέστερη εφαρμογή τους».

Για τα νέα βιβλία, τα οποία θα προέλθουν από τον Διάλογο, και περί των οποίων μας λέγουν, ότι θα ξαναγραφούν, δεν υπάρχει κάποια χρηματική πίστωση. Άρα, ταπεινά φρονώ, ότι πρέπει να είμαστε πάρα πολύ επιφυλακτικοί και να σκεφτόμαστε -το τονίζω- πίσω από αυτό, το οποίο μας υπόσχονται, τι πραγματικά θα εφαρμόσουν; Είμεθα σε διαπραγματεύσεις και σε διμερή διάλογο με μια Κυβέρνηση αθέων! Άρα θα πρέπει να είμεθα καχύποπτοι! Και, εάν, παρ’ελπίδα, διαπιστώ-σουμε, ότι δεν πετυχαίνουμε τίποτα με τον Διάλογο, τότε «να κατέλθουμε στους δρόμους» και με τρόπο δυναμικό να διεκδικήσουμε το προνόμιον, το οποίον μας παρέχει το Σύνταγμα της Ελλάδος περί των Σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Σας υπενθυμίζω, ότι  το Σύνταγμα ορίζει σαφώς την θέση μας στο Ελληνικό Κράτος. Η Ορθοδοξία, γράφει, είναι η επικρατούσα Θρησκεία στη Χώρα μας! Όλοι οι άλλοι, όπως π.χ. οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι κλπ. είναι απλώς αποδεκτοί ένεκα της ανεξιθρησκείας. Παρά ταύτα οι Καθηγητές των Θρησκευτικών των άλλων Δογμάτων η Θρησκειών εισέρχονται ελευθέρως στα Δημόσια Σχολεία και  διδάσκουν ανεξελέγκτως το δικό τους μάθημα των Θρησκευτικών στα δικά τους παιδιά, ενώ, αντιθέτως εις τον ομιλούντα δεν παρέχουν το δικαίωμα να επισκέπτεται ένα Δημόσιο Σχολείο της Επαρχίας του! Μας θεωρούν ως εξωσχολικόν παράγοντα και μας απαγορεύουν την επικοινωνίαν μας με την μαθητιώσαν Νεολαίαν! Αντιθέτως κατά τα πρώτα χρόνια της ταπεινής μου ποιμαντορίας επισκεπτόμουν ελευθέρως τα Λύκεια του Αιγίου και των Καλαβρύτων και είχα ένα ελεύθερον  διάλογον με τους μαθητές ιδίως της τελευταίας τάξεως. Συζητούσα με τους μαθητές και απαντούσα στις απορίες των. Ξαφνικά όμως κάποια στιγμή έγινα εξωσχολικός παράγων, οπότε μου απαγορεύθηκε η είσοδος στα Δημόσια Σχολεία

Ένα ακόμη σημείο θα ήθελα να προσέξουμε. Στη Θράκη, στα Δημόσια Νηπιαγωγεία και Δημοτικά εισάγουν τώρα ως μητρικήν γλώσσαν την Τουρκικήν!

Μακαριώτατε,

Αγαπητοί μου εν Χριστώ Αδελφοί,

Σήμερα χάνεται η Ορθοδοξία μας! Χάνεται επίσης  και η Ελλάδα μας! Η Ελληνορθόδοξος Παράδοσις ευρίσκεται υπό διωγμόν! Επομένως η θα πάμε στον διάλογο με «το γάντι» η θα πάρουμε μαζί μας και «κανένα καρυοφίλι»! Μήπως πρέπει να κηρύξουμε μια νέα Επανάσταση; Μήπως πρέπει να γίνουμε και εμείς ένας νέος Παλαιών Πατρών Γερμανός; Και εν ανάγκη, να πέσουμε επί των επάλξεων! Να αγωνισθούμε και πάλι  «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία»;

Σας ευχαριστώ.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

  ~~~~~~~~~~~~~~~~

Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας

Προσωπικό Ιστολόγιο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου

Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2016

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΕΙΣΜΟΣ ΠΟΛΛΩΝ ΡΙΧΤΕΡ ΟΙ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

mathima-thriskeutikon-1

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016    

Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, παρά να προκληθεί «σεισμός» πολλών ρίχτερ με το θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα. Και τούτο επειδή ο Υπουργός Παιδείας θέλησε να επιβάλλει και να εφαρμόσει ριζικές αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.  

ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ

Κατά την συζήτηση στη Βουλή κάποιου νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας, παράλληλα ο κ. Υπουργός μίλησε για την εφαρμογή νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών, όπως αναφέρει η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 12/3/16, θα διδάσκεται το μάθημα ως μείγμα στοιχείων από τον Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τον Κομφουκιανισμό.

«Το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να αναμορφωθεί…», είπε ο κ. Υπουργός. Τα θρησκευτικά πρέπει να πάψουν να είναι ομολογιακό μάθημα και να γίνουν μάθημα γνώσεως των θρησκειών…». 

ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ

Το Υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ», Της 15/9/16, υποστηρίζει ότι ήταν αναγκαία η ριζική αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών, κάνοντας λόγο για επίγνωση των κινδύνων που προκύπτουν από την «θρησκευτική απομόνωση», αλλά και τις ποικίλες πολιτικές και ιδεολογικές χρήσεις της θρησκείας. Στόχος του Υπουργείου είναι να τονισθεί η ανάγκη της ειρηνικής συνυπάρξεως ανθρώπων με «διαφορετικές θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις» ή άλλες διαφορές…».

Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.). Στα νέα Προγράμματα Σπουδών αναγνωρίζεται ότι το μάθημα των θρησκευτικών χρειάζεται να προσφέρει γνώση και κατανόηση για τα θρησκευτικά «πιστεύω» και τις θρησκευτικές εμπειρίες, να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών στην ποικιλία των θρησκευτικών δυνατοτήτων και ηθικών αντιλήψεων, καθώς και να ενθαρρύνει τους μαθητές, ώστε να ευαισθητοποιηθούν προς τις θρησκείες και τις θρησκευτικές διαστάσεις της ζωής. Με αυτούς τους στόχους το μάθημα των θρησκευτικών καλείται να αξιοποιήσει την προώθηση της διαφοροποίησης στη διδασκαλία – μάθηση και αξιολόγηση, την καθιέρωση και ενίσχυση της καινοτομίας και της δημιουργικότητας σε όλα τα επίπεδα…»( Εφημ. « δημοκρατία» 7/9/16).

ΑΝΗΣΥΧΙΑ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Κάθε καινοτομία, πάνω σε πολυετείς δοκιμασμένες και αποτελεσματικές μεθόδους και πρακτικές, σίγουρα προκαλεί τριγμούς στο σύστημα και σ’ αυτούς που καλούνται να την εφαρμόσουν ανησυχία και προβληματισμό.

Βρισκόμαστε στην αρχή του σχολικού έτους και σύμπασα η σχολική κοινότητα δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, γονείς, βιώνουν μια πρωτόγνωρη αγωνία και έναν έντονο προβληματισμό. Τί θα γίνει; Τί θα ισχύσει; Τα παιδιά προμηθεύτηκαν τα βιβλία του μαθήματος των θρησκευτικών τα διδασκόμενα μέχρι τώρα. Το Υπουργείο εξαγγέλλει νέο Πρόγραμμα Σπουδών, σε ύλη και μεθόδους. Το διδακτικό προσωπικό δεν γνωρίζει καν την ύλη, το περιεχόμενο και το πρόγραμμα. Αυτά και άλλα συσσωρευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα οδηγούν τους εκπαιδευτικούς σε απόγνωση. «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ» γράφει η εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» 9/9/16. «Οι ρυθμίσεις του Υπουργείου Παιδείας δια την λειτουργία των σχολείων και οι αλλοπρόσαλλες και διαδοχικές εγκύκλιοι, πέρα από την υποβάθμιση του περιεχομένου εκπαιδευτικού έργου έχουν δημιουργήσει αναστάτωση σε όλον τον εκπαιδευτικό κόσμο».

ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ

Το μάθημα των θρησκευτικών στην πατρίδα μας συνταγματικά είναι συνδεδεμένο με την επικρατούσα θρησκεία που είναι η ορθόδοξη χριστιανική.

Ανέκαθεν η πολιτεία σε παρόμοιες παρεμβάσεις έκανε διάλογο, όχι τυπικόν, αλλά ουσιαστικό με την Εκκλησία και από κοινού διεμόρφωναν στο σύνολο το μάθημα των θρησκευτικών όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.

Δυστυχώς στην περίπτωση αυτή η Εκκλησία παραγκωνίστηκε, περιφρονήθηκε και εμπαίχτηκε. Ο κ. Υπουργός της Παιδείας δηλώνει σε συνέντευξη του: «καμία αλλαγή, δεν γίνεται χωρίς διάλογο. (Εφημ. «δημοκρατία» 12/9/16).

«Δεν πρόκειται να υπάρξουν μονομερείς ενέργειες στο θέμα των θρησκευτικών»διαβεβαιώνει τον Αρχιεπίσκοπο σε συνέντευξη του 29/9/15 (Εφημ. «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» 29/9/15).

Η Εκκλησία της Ελλάδος έδωσε την ευκαιρία για γόνιμη διαλογική σύνθεση προς την πολιτεία, παρά ταύτα και τις δεσμεύσεις του κ. Υπουργού, ότι δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες, ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα και η Εκκλησία υπέστη αιφνιδιασμόν. Η ανακολουθία αυτή προκάλεσε αντιδράσεις στους κόλπους της Εκκλησίας, με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο να δηλώνει με πόνο και να χαρακτηρίζει τις ενέργειες «Απαράδεκτα και επικίνδυνα πράγματα, που δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά θα προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στην παιδεία γενικότερα στην κοινωνία και ρήξη στις σχέσεις Εκκκλησίας Κράτους» (20/9/16).

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΙ

Πέρα από την επίσημη αντίδραση της Εκκλησίας, δια στόματος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, θέση πήραν η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους με επιστολή που έστειλε στις 4/4/16 προς τον Υπουργό Παιδείας κ. Φίλη, και εξέφρασε την αντίθεση της για την επιχειρούμενη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό. Όπως αναφέρουν μεταξύ άλλων οι Αγιορείτες Πατέρες: «Η μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογικόν… θα αποτελέσει σοβαρόν πλήγμα εις το ευαίσθητον χώρον της Παιδείας και μας ευρίσκει απολύτως αντίθετους».

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.) εξέδωσε δελτίον τύπου, 5/9/16, Αρ. Πρωτ. 109, στο οποίο αναφέρει:

  • Απαιτούμε ΙΣΟΝΟΜΙΑ
  • Λέμε όχι στον γκεμπελικής εμπνεύσεως προσηλυτισμό των μαθητών στην πολυθεΐα της πολυθρησκείας
  •  Καλούμε τον ορθόδοξο ελληνικό λαό να αντισταθεί στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων –ατομικών δικαιωμάτων του.

Η Π.Ε.Θ. αναφερόμενη επίσης στον επικεφαλή και την ομάδα του Ι.Ε.Π. που συνέταξαν τα νέα Προγράμματα Σπουδών, λέγει: «…η ομάδα του ως εντολοδόχοι του κ. Φίλη, με όπλα την προπαγάνδα, την διαστρέβλωση της αλήθειας, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, δεν διστάζουν να καταπατήσουν, στην πράξη, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων, δείχνοντας, ταυτόχρονα, αφενός την εναντίωση τους τόσο προς την ορθόδοξη παράδοση, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και αφετέρου την περιφρόνηση τους προς τους Θεολόγους συναδέλφους τους καθώς επίσης και προς τους Ορθόδοξους γονείς και μαθητές.

Οι ως άνω Θεολόγοι, με τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο σε πολυθρησκειακό ή θρησκειολογικό ή πανθρησκειακό, μέσω της εφαρμογής του νέου Προγράμματος, διαπράττουν, σε συνεργασία με τον κ. Φίλη, δύο αδικήματα (σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις έγκριτων νομικών): α) Το αδίκημα του Προσηλυτισμού στην αθεΐα και μάλιστα σε βάρος ανήλικων παιδιών, που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά και β) Το αδίκημα της ανισονομίας, αφού το πολυθρησκειακό ή όπως το ονομάζει ο κ. Φίλης Θρησκειολογικό αυτό Πρόγραμμα εφαρμόζεται ή μάλλον επιβάλλεται, ρατσιστικά, μόνον στους ορθόδοξους μαθητές. Οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες Έλληνες μαθητές απολαμβάνουν –και πολύ σωστά – από το Υπουργείο Παιδείας το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τη δική τους πίστη από διδάσκοντες και ύλη, που οι θρησκευτικές τους κοινότητες επιλέγουν και εγκρίνουν. Αντίθετα, με το πολυδιαφημισμένο από το νεομαρξιστικό κατεστημένο στην Ελλάδα, νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών, οι Ορθόδοξοι μαθητές, αντίθετα με το Σύνταγμα και τον εκπαιδευτικό Νόμο, δεν θα διδάσκονται πλέον, τη δική τους πίστη, αλλά αναγκάζονται να διδαχθούν ένα μείγμα από όλες τις θρησκείες…».

Εμείς, ως γονείς, ως Χριστιανοί, ως Έλληνες πολίτες που δεν επιθυμούμε την αλλοίωση, την παραχάραξη, την μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε μάθημα που να προσφέρει μόνο γνώσεις και όχι πίστη και ζωή αντιτασσόμεθα στα νέα μέτρα και συντασσόμεθα με την θέση της Εκκλησίας μας, του Αγίου Όρους και της Π.Ε.Θ. και δηλώνουμε ότι θα είμαστε παρόντες σε κάθε ενδεχόμενη αγωνιστική κίνηση.  Η ιστορική συγκυρία μας  θέτει όλους ενώπιον των ευθυνών μας. Η συνεργασία και σύνθεση παράγουν δημιουργία και πρόοδο. Η μονομέρεια και ο αυταρχισμός παράγουν γκρίνια και αναποτελεσματικότητα.

Ευχόμεθα και ελπίζουμε να πρυτανεύσει πνεύμα ειλικρινούς  συνεργασίας μεταξύ  Πολιτείας και Εκκλησίας στο πολύ σοβαρό θέμα που έχει προκύψει.

Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου
Πρωτ. π. Χρήστος Τσάκαλος

Πηγή: http://mkka.blogspot.gr/2017/07/blog-post_3.html

27 Ιουνίου, 2017

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας καί ὁ σοφός Παπαδιαμάντης!

 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Σήμερα, 27/6/2017, ξημέρωσε μία ἡμέρα ξεχωριστή γιά τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Στήν ἔκτακτη Συνεδρίασή της καλεῖται νά ἀναμετρηθεῖ μέ τήν ἱστορική, μά πάνω ἀπ’ ὅλα τήν πνευματική εὐθύνη της, γιά τό μέλλον αὐτοῦ τοῦ ταλαίπωρου τόπου καί τήν ὕπαρξη τοῦ καταπροδωμένου, μά ὄχι ἄμοιρου εὐθυνῶν, λαοῦ του. “Ὁ κόμπος” ἔχει πρό πολλοῦ “φθάσει στό κτένι”, ἀλλά τό κτένι δέν θέλει νά δοκιμάσει τίς ἀντοχές του. Κι ἄν αὐτό ἀπό κάποιους θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὡς συνετή ἐπιφύλαξη, ὅμως, ἡ ἐπί μακρόν παραμονή τοῦ κόμπου πού δέν λύνεται, ἔρχεται νά ἀπειλήσει τό κτένι μέ ἀκύρωση καί κατάργησή του.

Ὅπως συνηθίζεται, δυστυχῶς, παρ’ ἡμῖν, ὅταν δημιουργεῖται κάποιο σοβαρό πρόβλημα πού καταδεικνύει βαθύτερα καί καίρια ζητήματα, οἱ περισσότεροι, ἐμπλεκόμενοι καί παρακολουθοῦντες, τό ἀντιμετωπίζουν ἐπιδερμικῶς καί μόνο στίς ἐπιφανειακές του διαστάσεις. Ἴσως γίνεται ἀπό φόβο καί ἀπροθυμία νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ οὐσία, ἡ ὁποία συνήθως ἀφορᾶ πολλούς καί ἐπιμερίζει εὐθῦνες χωρίς ἐξαιρέσεις, κυρίως, σέ ὅσους ἀρνοῦνται νά τίς ἀναλάβουν. Ἔτσι ἀπό τήν προφανή πρόθεση καί ἐπιδίωξη τῶν κυβερνώντων νά ἀλλοιώσουν τήν πνευματική φυσιογνωμία αὐτοῦ τοῦ τόπου καί νά ξεριζώσουν τήν Πίστη καί τίς Παραδόσεις τοῦ λαοῦ πού τόν κατοικεῖ ἐδῶ καί μερικές χιλιετίες, περάσαμε ἀφελῶς ἤ τεχνηέντως στή δῆθεν ἀντιπαράθεση μεταξύ τῆς προοδευτικότητος κάποιων καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ συντηρητικοῦ μοντέλου. Κάπου ἐκεῖ βρῆκε ἔδαφος καί ἡ πλέον καταστρεπτική γιά τήν τύχη αὐτῆς τῆς χώρας καί τῶν πολιτῶν της προσπάθεια τῶν διακριτικῶν καί ψύχραιμων προθύμων νά ἀναλάβουν ρόλο συμβιβαστικό καί διαλλακτικό. Ποῦ; Ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἄλλη ἄποψη καί μάλιστα τῆς πλειοψηφίας ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀκόμη καί ὡς πρόσχημα καί ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ὠμή ἰδεοληπτική ἐπιβολή τοῦ ψευδο-προοδευτισμοῦ. Μόνον ἀφελεῖς καί ὀνειροπόλοι δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τό ζητούμενο ἐν προκειμένω δέν εἶναι ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιά τίς προθέσεις τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας ἤ σέ ποιό βαθμό πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μία συμβιβαστική λύση μεταξύ τῶν προτάσεών του καί τῶν ἀπόψεων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά κατά πόσον οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους καί ἱκανοί, ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἀποφασιστικότητος, νά ὑπερασπισθοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας. Ὅλοι καταλαβαίνουν, ὅλοι γνωρίζουν, ὅλοι ἔχουν ἐνημερωθεῖ, ἀλλά καίτοι Ἱεράρχες δέν εἶναι καθόλου βέβαιο κατά πόσον ἱεραρχοῦν σωστά καί ὑπεύθυνα τήν σπουδαιότητα καί κρισιμότητα τῶν θεμάτων. Ἡ πραγματική ἀλήθεια, διότι ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, εἶναι ὅτι ἡ Πίστη, οἱ Παραδόσεις, ἡ ἱστορία καί ἡ Γλώσσα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι στό στόχαστρο τῆς προσπάθειας τῶν κρατούντων (μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, ὄχι μόνο τῶν κυβερνώντων) νά ἀλλάξει ριζηδόν ἡ πνευματική καί ἱστορική φυσιογνωμία καί ἰδιοπροσωπεία τῆς χώρας και τοῦ λαοῦ της. Γιά νά ἐπιβεβαιώσω, ὅμως, τά ἀνωτέρω καί νά αἰτιολογήσω τόν “περίεργο” τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου, θά ἀναφέρω ἕνα χαρακτηριστικό καί ἐνδεικτικό παράδειγμα τοῦ συγκριτιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, τόν ὁποῖο (χαρακτήρα) ἐφ’ ὅσον ἀναφερόμαστε εἰδικῶς στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά μπορούσαμε κάλλιστα νά τόν ἀποκαλέσουμε σαφῶς οἰκουμενιστικό, δηλαδή παναιρετικό καί πανθρησκειακό! Λοιπόν, ὁ φάκελλος τοῦ μαθήματος (δηλαδή, τό πρόπλασμα τοῦ νέου βιβλίου) τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπου περιέχεται τό ἔντυπο ὑλικό γιά τά Θρησκευτικά τῆς Α΄ Γυμνασίου, μεταξύ τῶν Θεματικῶν Ἑνοτήτων του καί συγκεκριμένα στήν 3η Θεματική Ἑνότητα ἀσχολεῖται μέ τήν παρουσίαση τοῦ “Πῶς ζοῦν οἱ Χριστιανοί” καί ποιά εἶναι “Ἡ νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας” (σημείωση: Προσέξτε ὅτι ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ). Ἐκεῖ “ἑρμηνεύοντας τήν πρόταση ζωῆς τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας” (σημ.: ἐπίσης προσέξτε ὅτι συνεχίζει νά ἀναφέρεται στήν μία Χριστιανική Ἐκκλησία) τονίζει “τήν ζωή μέ νόημα”τῶν μελῶν της καί εἰδικότερα ἀναφέρεται στή ζωή αὐτή πού χαρακτηρίζεται ἀπό “εὐθύνη γιά τήν κτίση”. Ἐδῶ, ὁ μαθητής διδάσκεται ἀπό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορές, κατά σειρά, στόν ὅσ. Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, τόν ὅσ. Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, τόν Ἅγιο Μόδεστο καί τόν “Ἅγιο Φργκίσκο τῆς Ἀσσίζης”! Ὡς γνωστόν, ὅμως, τέτοιος Ἅγιος δέν ὑπάρχει στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας! Ἤ, ἄν θέλετε, ὁ ἀναφερόμενος ὡς Ἅγιος Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης εἶναι μοναχός τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 13ο αἰώνα (1182-1226 μ.Χ.) ὑπῆρξε ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν μοναχῶν καί αὐτός στό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν προβάλλεται ὡς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς πρότυπο ζωῆς γιά τούς μαθητές! (βλ. σελ. 86, 87 καί 89 τοῦ Φακέλλου). Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἐν λόγω “ἅγιος” τῶν Παπικῶν(θά μποροῦσαν ἔστω νά τόν ἀναφέρουν ὡς ἅγιο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως κακῶς ἔχωμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε τήν αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ), εἶναι περισσότερο γνωστός καί γιά τό φαινόμενο (πλάνη) τῶν “στιγμάτων τοῦ Χριστοῦ”, τά ὁποῖα δύο χρόνια πρίν τόν θάνατό του ἐμφάνισε στό σῶμα του καί τά ὁποῖα ὄχι μόνον ὁ ἴδιος θεώρησε (προφανῶς πεπλανημένως) θεῖο σημεῖο, ἀλλά ἐπεκτάθηκε ὡς “θεῖο φαινόμενο” στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καί μάλιστα τιμᾶται μέ εἰδική ἑορτή στό ἑορτολόγιό του! Κι ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, ἡ ὁποία, ἐκτός τοῦ ὅτι ἀφήνει ἀμάρτυρο ἕνα τέτοιο “σημεῖο” γιά τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνά τόν κόσμο καί διαχρονικῶς, θέλει καί ἐπιστημονικῶς τεκμηριώνει τήν ἐξήγησή του ὡς “σαρκωμάτων προερχομένων ἀπό κακοήθη ἑλονοσία, ἡ ὁποία προκαλεῖ αἱμοραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα τοῦ ἀσθενοῦς” (βλ.Δρ.E.F.Hartung, TIMEΛονδίνου, 11/3/1935) ἤ καί ὡς  φαινόμενο ἐντοπιζόμενο σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν» προσωπικοτήτων(βλ. DanielFessler (2002). “Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata”. Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences). Βεβαίως,θά ἀντιτείνει κάποιος ἐνταῦθα τήν λογοτενική φιλοτέχνιση τοῦ πορτραίτου τοῦ Φραγκίσκου ὡς ἁγίου,στό γνωστό ἔργο τοῦ Ν. Καζαντζάκη φτωχούλης τοῦ Θεοῦκαί τήν κυκλοφορήσασα τελευταίως “ὀρθόδοξη” ἀπεικόνιση τοῦ ἐν λόγω “ἁγίου” μέ πρωτοβουλία ἐπισκόπου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας! Ἐπί τοῦ πρώτου δέν χρειάζεται νομίζω κάποιος ἰδιαίτερος σχολιασμός, ἐπί τοῦ δευτέρου,ὅμως, ἀξίζει νά ὑπενθυμίσωμε ὅτι πρόκειται γιά πρωτοβουλία τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας,Ἐπισκόπου Φαναρίου κ. Ἀγαθαγγέλου, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν “φαεινή” ἰδέα νά ἁγιογραφηθεῖ “ὀρθοδόξως” ὁ “ἅγιος” Φραγκίσκος, προκειμένου νά δωρηθεῖ ἡ ψευδεπίγραφη αὐτή εἰκόνα στόν φερώνυμο σημερινό Πάπα, μέ τήν χαρακτηριστική ἀφιέρωση: Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆ Αὐτοῦ Ἁγιότητι, τῶ Πάπα καί Ἐπισκόπῳ Ρώμης κ. κ. Φραγκίσκῳ διά χειρός τοῦ ἐπισκόπου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου!!! (σημείωση: Στή συγκεκριμένη “εἰκόνα” ὁ ἁγιογράφος εἶχε μάλιστα τήν πρόνοια νά μή παραλείψει νά ἀποδώσει καί τά “στίγματα τοῦ Ἰησοῦ” στό σῶμα τοῦ “ἁγίου”!). Ὅλα τά ἀνωτέρω, τόσο τό νέο Πρόγραμμα σπουδῶν στά πάλαι ποτέ Θρησκευτικά (καί νῦν πανθρησκειακά) τῶν ἑλληνοπαίδων, ὅσο καί ἡ κρίσιμη Συνεδρίαση τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἡ ὁποία ἐλπίζομε ὅτι δέν θά παραπέμψει μέ τίς ἀποφάσεις της στό Εὐαγγελικό “ἐάν τό ἐν σοί φῶς σκότος, τό σκότος πόσον;”καί θά τολμήσει, τουλάχιστον σ’ αὐτό τό θέμα, νά ὀρθοτομήσει τόν λόγο τῆς ἀληθείας) θεωροῦμε ὅτι εἶναι χρήσιμο νά φωτισθοῦν καί ἐλεγχθοῦν ἀπό μία ἔντιμη καί σοφή φωνή ἐκ τοῦ παρελθόντος, τήν ἀγάπη καί γνώση τῆς ὁποίας γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου, τά Γράμματα καί τήν ἀληθινή Πίστη κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει. Πρόκειται γιά ἕνα σχόλιο τοῦ “ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων” (δηλαδή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας) τοῦ σοφοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη πού σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή ἀπό τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, μεταξύ πολλῶν ἄλλων παρομοίων προβολῶν, τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης ὡς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει σημειολογικά τήν εὐθύνη ὅλων γιά τήν περαιτέρω πορεία μας. Συγκεκριμένα, σέ κείμενό του τό ὁποῖο προοριζόταν γιά τόν “Καζαμίαν τῆς Ἀκροπόλεως” τοῦ 1893, ὁ ἀπαράμιλλος Σκιαθίτης Λογοτέχνης ἀσχολούμενος ἐλεγκτικά μέ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων τίς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροί ἀσχολούμενοι μέ τήν δημοσιογραφία, πρός ἄγραν ἀγοραστῶν καί τελικῶς πρός γελοιοποίηση τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐπιστήμης καί παραπλάνηση τοῦ πλήθους, σημείωνε καυστικά καί μαχητικά μεταξύ ἄλλων: “….ὑπερακοντίζομεν τὸν ἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνις οὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία οὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ ….(ἀναφέρεται σέ Δυτικές Καινοτομίες καί τίς ἑορτές τῶν Παπικῶν)….. ἐν τοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματα τοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱ Χαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἀδύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκος καὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν­ Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέα κοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα.”!(Ἀλ. Παπαδιαμάντη Ἅπαντα, ἐκδ. Δόμος, 1988, σελ. 302-308).Καιρός, λοιπόν, νά ξεκαθαρίσουμε μέ ὀρθόδοξο πνεῦμα καί ὄχι σχολαστικό, ποιά εἶναι τά «κοράκια» πού δέν χρειάζεται νά τρέφωμε, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν ὁποία θέλουμε νά ἀνήκωμε, τί δέν μποροῦμε ποτέ καί ἐπ’ οὐδενί νά ἀσπασθοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε, ἐάν θέλωμε νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί, τέλος, νά μήν ἐπιτρέψωμε νά γελοιοποιεῖται ἡ Πίστη μας καί νά ἐξευτελίζεται ἡ ἴδια ἡ ἐπιστημοσύνη μέ τήν μετατροπή τοῦ σημαντικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ ….”Καζαμία” τοῦ κακοῦ καιροῦ!

18 Ιουνίου, 2017

ΝΕΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ

Με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι ένας ακόμη ευλαβής ιερέας, ενός μικρού χωριού της Μακεδονίας μας, ο π.Φώτιος, που υπάγεται στην μητρόπολη Σιδηροκάστρου, ανακοίνωσε επίσημα σήμερα, Κυριακή 18/7/2017, την ΔΙΑΚΟΠΗ μνημόνευσης του επισκόπου του, με την συμπλήρωση ενός χρόνου από την έναρξης της ψευδοΣυνόδου της Κρήτης.

256

Έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημάνουμε ότι ο ευλαβής ιερέας μεγαλώνει μόνος του τα 2 ανήλικα παιδιά του, ότι υποφέρει εδώ και πολλά χρόνια από σοβαρά προβλήματα υγείας, ότι ζει φτωχικά σε σπιτάκι που του παραχώρησε ο τοπικός Δήμος και δεν έχει ακόμη ξεπληρώσει τις δόσεις από το αυτοκίνητο που έχει, κι όμως πήρε αυτή την μεγάλη απόφαση, εμπιστευόμενος τον Θεό και όχι την κοσμική “λογική”.

 531

Μέσα στην εκκλησία το κλίμα ήταν απίστευτα συγκινητικό. 

Με δάκρυα στα μάτια και ο ίδιος και οι ενορίτες του εξέφρασαν την αγάπη και την ενότητα τους. 

Ο ίδιος τους βεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την ενορία του και το ποίμνιο του, παρά μόνον αν τον υποχρεώσουν και τον ΕΚΔΙΩΞΟΥΝ από αυτή, αλλά ακόμη και τότε έχει όλα τα ονόματα των ενοριτών του και δεν θα πάψει να τους μνημονεύει έναν έναν. Μέσα στον ναό του χωριού υπήρχε και μικρό τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Λουκά Κριμαίας.

 759

Τους ενημέρωσε ακόμη ότι με τη βοήθεια του Θεού βρέθηκε ένα (ιδιωτικό) παρεκκλήσιο στην περιοχή, που αγοράστηκε με χρήματα πιστών και αν του απαγορεύσουν να λειτουργεί (όπως έκαναν παρανόμως κάποιοι μητροπολίτες προς ιερωμένους που διέκοψαν την μνημόνευση τους), αυτός δεν θα δεχθεί την παράνομη (σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες) απόφαση, δεν θα εγκαταλείψει τους πιστούς και θα συνεχίσει να λειτουργεί εκεί.

Το κείμενο επιστολή προς τον δεσπότη του, εκτός από τον ιερέα, συνυπογράφουν στελέχη της ενορίας του (ένας επίτροπος, ένας ψάλτης και ένας θεολόγος).

Σε λίγες ώρες θα δημοσιεύσουμε και το βίντεο με την συγκινητική ατμόσφαιρα μέσα στην εκκλησία (ο κόσμος ειδικά προς το τέλος, ξεσπούσε σε χειροκροτήματα, φωνάζοντας “Άξιος”). 

(οι φωτογραφίες από τον ναό του μικρού χωριού Σταυροδρόμι Σερρών, όπου διαμένει και λειτουργεί ο π.Φώτιος)


Ομιλία π. Φωτίου, προς τους ενορίτες του:

Αδελφοί μου,

Γνωρίζεται πάρα πολύ καλά με την βοήθεια του Θεού, μεγαλώνω τα δύο μου παιδιά μόνος, με πολύ κόπο και μόχθο παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που χρόνια τώρα με ταλαιπωρούν. 

Από την στιγμή που ανέλαβα καθήκοντα Ιερέα δεν αποκόμισα περιουσία και ουδέποτε σκοπός και στόχος μου ήταν αυτός. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως και το αυτοκίνητο που έχω στην κατοχή μου είναι ανεξόφλητο στην τράπεζα και υπάρχει πιθανότητα κατάσχεσής του σε περίπτωση μη αποπληρωμής των δόσεων του δανείου.

Παρόλα αυτά, μετά από πολύ ώριμη σκέψη, αναγκάστηκα να ακολουθήσω αυτό που μου επιτάσσει η συνείδησή μου και το καθήκον μου ως Ιερέας αλλά και ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός. Η απόφαση αυτή μπορεί να θεωρηθεί πολύ δύσκολη για μένα προσωπικά αλλά και για το μέλλον των παιδιών μου.

Πρωτίστως, θα ήθελα να επισημάνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων πως η απόφασή μου αυτή δεν σχετίζεται με καμία απολύτως προσωπική διαφορά με τον Δεσπότη μας τον οποίο σέβομαι και πάντα θα σέβομαι και θα εκτιμώ. Αναγκάζομαι να προσφύγω στην παύση της μνημόνευσής του, γιατί δεν λαμβάνει θέση στα πραχθέντα και λεγόμενα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου όσον αφορά την αιρετική του στάση λόγω στενής συνεργασίας με τον επικεφαλής της Λατινόφρονης εκκλησίας και όλων των άλλων αιρέσεων ανά τον κόσμο που στην ψευδοσύνοδο του Κολιμπαρίου Κρήτης τον Ιούνιο του 2016 προσπάθησε να τις αναβαθμήσει σε ισότημες εκκλησίες. Επίσης σε δηλώσεις του, δημοσίως αποκαλεί – προσφωνεί τον Πάπα ώς Αγιότατο αλλοιώνοντας την αλήθεια ενώ αυτό δεν υφίσταται στην πραγματικότητά. Επίσης στο πρόσωπο αυτού αναφέρθηκε και ο μεγάλος Άγιος της Ορθοδοξίας μας ο Κοσμάς ο Αιτωλός που είπε ρητά και αναντίρρητα: «Τον Πάπα να καταράσθε». 

Ελπίζω η ενέργειά μου αυτή να λειτουργήσει ως καταλυτικό φάρμακο στην αρρώστια αυτή που αποκαλείται Οικουμενισμός – Πανθρησκεία για να συνετίσει τον καλό μας Δεσπότη και να τον επαναφέρει στους κόλπους της αληθινής Ορθόδοξης πίστης μας. 

Γνωρίζεται όλοι σας τον χαρακτήρα μου την ανοχή μου και την υπομονή που έχω σε όλα τα θέματα αλλά αδυνατώ να ανεχθώ άλλο την προδοσία προς την ορθοδοξία μας που τόσοι Άγιοι Πατέρες μάτωσαν, μαρτύρησαν και πρόσφεραν την ζωή τους στην διατήρηση της ορθής πίστης μας για την διατήρηση των Ιερών Κανόνων της Πίστεως μας. 

Προς ενημέρωσή σας, θα ήθελα να σας διαβάσω την επιστολή που πρόκειται να στείλω άμεσα στον Δεσπότη μας.

Ακολουθεί η επιστολή προς τον δεσπότη Σιδηροκάστρου κ.Μακάριο (αναγνώστηκε σήμερα στους ενορίτες και θα αποσταλεί στον μητροπολίτη αύριο):

 

Προς: Μητροπολίτην Σιδηροκάστρου κ. Μακάριον 

Αριθμός Πρωτοκόλλου 1
Σταυροδρόμι: 18-06-2017 


 ΠΑΥΣΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ 

ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΠΑΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 

 

Σεβασμιώτατε· 

« ‘Εχρην μέν ήμας άεί της έαυτων συναισθανομένους άναξιότητος σιγήν άγειν, καί Θεω τήν των ήμαρτημένων ήμίν προσάγειν έξομολόγησιν. ‘Αλλ’ έπειδή πάντα καλά έν καιρω αύτων, όρώ δέ τήν ‘Εκκλησίαν, ήν ό Θεός ώκοδόμυσην έπι τω θεμελίω των ‘Αποστόλων καί Προφητων, όντος άκρογωνιαίου Χριστού του Υίου αύτου, Βαλλομένην ώσπερ θαλαττίω κλύδωνι, κύμασιν άλλεπαλήλοις κορυφουμένω, έξ έπαχθεστάτης φοράς των πονηρων πνευμάτων κυκωμένην τέ καί ταραττομένην, καί τόν χιτώνα Χριστού τόν άνωθεν ύφαντόν, διαιρούμενον, όν άσεβων διελειν. ηύθαδιάσαντο παιδες, καί τό σώμα αύτου είς διαφόρους κατατομάς τεμνόμενον, ό έστιν ό του Θεου λόγος, καί ή της ‘Εκκλησίας άνωθεν κεκρατηκυια παράδοσις, ούκ εύλογον ήγησάμην σιγαν, καί δεσμά επιθείναι τη γλώσση τήν ήπειλημένην άπόφασιν ύφορώμενος, τήν φάσκουσαν» «έάν ύποστείλης, ούκ εύδοκεί έν σοί ή ψυχή μου» καί «έάν ίδης τήν ρομφαίαν έρχομένην, καί μή άναγγείλης τω αδελφώ σου, έκ σου έκζητήσω τό αίμα αύτου». – ‘Αγίου ‘Ιωάννου Δαμασκηνου (ΡG 94, 1232 Α). 

Συναισθανόμενοι τω όντι τήν άναξιότητά μας, παρακολουθώντας δ’ όμως τίς όσημέραι προδοσίες πού επιτελουνται άπό ύψηλά ίστάμενα έκκλησιαστικά πρόσωπα είς τήν περιοχή του δόγματος καί της εύσεβείας έπί έτη έτών, έξήγειρε τήν συνείδησίν μας. Τό κατ’ άρχάς άναμέναμε έπισκόπους νά ήγηθούν, του προκειμένου σταδίου πρός νομίμου άγώνος. Τουτο μή επισυμβαίνοντος ηύξανε τήν άγωνία άλλά καί τήν θλίψιν μας. «Πορθείται σύνολος ή των πατέρων διδασκαλία καί τά περί τήν πίστιν ναυάγια πυκνά, σιγα των εύσεβούντων τά στόματα» (Μεγάλου Βασιλείου ‘Επιστ. 92). 

‘Αλλ’ όμως άς θέσουμε τά πράγματα είς τήν σειράν τους: 

Σεβασμιώτατε· 

Πολύς λόγος γίνεται περί του Οίκουμενισμου, όμιλούν περί αίρέσεως ή καί παναιρέσεως. Λέγει ό ‘Άγιος ‘Ιουστίνος Πόποβιτς: «‘Ο οίκουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, δια τάς ψευδοεκκλησίας της Δυτικης Εύρώπης. Μέσα του εύρίσκεται ή καρδιά όλων των Εύρωπαϊκών ούμανισμων, μέ έπικεφαλης τόν Παπισμόν. Όλοι δέ αύτοί οί ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αί ψευδοεκκλησίαι, δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως είς τήν άλλην αίρεσιν. Τό κοινόν εύαγγελικόν όνομά των είναι ή παναίρεσις». ‘Αγίου ‘Ιουστίνου Πόποβιτς « ’Η όρθόδοξος ‘Εκκλησία καί ό Οίκουμενισμός» (Σελίδα 224 – 1974). 

‘Αρχης γενομένης από τας αίρετικάς έγκυκλίους του 1902 καί 1904 του Πατριάρχου ‘Ιωακείμ Γ΄ (‘Ελευθεροτέκτονος του ίδίου ίδέ Μιχάλη Φυσεντζίδη « ‘Επιφανείς καί Διάσημοι Έλληνες ‘Ελευθεροτέκτονες – Τόμος Α΄ – Σελίδα 165), όπου όμιλεί διά «άναδενδράδας του Χριστιανισμου» άναφερόμενος είς τάς ψευδοεκκλησίας της Δύσεως. Τουτη ή στροφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ώς πρός τήν σύνολη πατερική παράδοσίν μας όπου θέλει τήν Δύση έκτός ‘Εκκλησίας είναι πρωτοφανής καί άπονενοημένη. Κατόπιν, σειράν έχει τό Διάγγελμα του Οίκουμενικού Πατριαρχείου «Πρός τάς άπανταχού ‘Εκκλησίας του Χριστου» του 1920. Όπου ή θεωρία των κλάδων διδάσκεται «γυμνή τη κεφαλη» θεωρώντας καί πάλιν, ώς άνωτέρω: «…… μή λογιζομένων άλλήλας ώς ξένας καί άλλοτρίας, άλλ’ ώς συγγενείς καί οίκείας έν Χριστω «καί συγκληρονόμους καί συσσώμους της έπαγγελίας του Θεου ‘εν Χριστω» καί συνεχίζει « ‘Η καθ’ ήμάς ‘Εκκλησία φρονει, ότι ή των διαφόρων Χριστιανικων ‘Εκκλησιων (ήτοι των έτεροδόξων) προσέγγισις καί κοινωνία ούκ άποκλείεται ύπό των ύφισταμένων μεταξύ αύτων δογματικων διαφορων ….». Τήν σκυτάλιν λαμβάνει τό «Πανορθόδοξο» Συνέδριο του 1923 έπί Οίκουμενικού Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη (Μασόνου του ίδίου ίδέ Μιχάλη Φυσεντζίδη ένθα άνωτέρω – Σελίδα 173), τη αληθεία άντορθόδοξο τοιουτο, κατά τόν πολύ Κασσανδρείας Είρηναίο, πού άπεφάσισε μεταξύ των άλλων καί τήν άλλαγή του ημερολογίου πρός συνάντησιν μέ τήν Δύση. Τουτο έπραγματοποιήθη τό 1924 άνατρέποντας αίωνόβιον παράδοσιν καί διασπώντας τήν έορτολογική ένότητα άντικανονικώς καί μονομερώς είσαγόμενον. 

Καί ό κατήφορος συνεχίζεται μή εύρίσκοντος άναχώματα καί έμπόδια ώς πρός τήν καταστροφική πορεία του. 

Συμμετοχή είς το Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο ‘Εκκλησιών). Τας πανορθοδόξους συνόδους της Ρόδου όπου άπεφασίσθη ό έπί ίσοις όροις διαλόγους μέ τόν Παπισμό ήτοι ό άπεφθος χρυσός της ‘Ορθοδοξίας τίθεται είς τήν αύτήν τάξιν μέ τό κίβδηλον καί άγενές μέταλλον της Δύσεως, καί φθάνομεν ούτως είς τήν «άρσιν» των άναθεμάτων του 1965, χωρίς νά άρθούν τά αίτια πού προκάλεσαν τό σχίσμα (Filioqve, Πρωτειον, ‘Αλάθητον κ.ά.). 

‘Αφου παραλείπομεν σωρείτην όλον άβαριών περί τήν πίστην έρχόμεθα είς τήν συμφωνία του Σαμπεζώ της Ελβετίας (1991) όπου ό μονοφυσιτισμός άναγνωρίζεται ώς ‘Εκκλησία καί τό Πατριαρχείο ‘Αντιοχείας βάσει αύτού ένώνεται μέ τούς Μονοφυσίτας (μυστιριακή διακοινωνία – intercommunion) καί ό ύπόλοιπος όρθόδοξος χριστιανικός κόσμος συνεχίζει νά έχει έκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους ώς καί πρώτα (Ούτε γάτα ούτε ζημιά). 

‘Η συμφωνία του Μπαλαμάντ του Λιβάνου (1993) όπου άναγνωρίζεται ό Παπισμός καί ή Ούνία ώς Έκκλησία μέ τά αύτά Μυστήρια, ‘Ιερωσύνη καί ‘Αποστολική διαδοχή ώς καί ή ‘Ορθόδοξος. ‘Επειδή όμοιάζουν άπίστευτα τά λεγόμενα άνασύρουμε έν απόσπασμα άπό τήν έν λόγω συμφωνία: «Καί άπό τίς δύο πλευρές άναγνωρίζεται ότι αύτό πού ό Χριστός ένεπιστεύθη στήν ‘Εκκλησία Του – όμολογία της άποστολικης πίστεως, συμμετοχή στά ίδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική ‘Ιερωσύνη πού τελεί τή μοναδική θυσία του Χριστου, άποστολική διαδοχή των επισκόπων – δέν δύναται νά θεωρείται ώς ιδιοκτησίας της μιάς καί μόνον άπό τίς ‘Εκκλησίες μας. Στά πλαίσια αύτά, είναι προφανές ότι κάθε είδους άναβαπτισμός άποκλείεται» (Περιοδικό ‘Επίσκεψις, Τεύχος 496 / 1993). 

Μία σειρά συμφωνιών Ραβέννας 2004, Porto Alegrο 2006, Bonsan 2013 όπου οί προδοσίες είναι του αύτου μεγέθους καί του αύτου μήκους κύματος μέ τίς άνωτέρω, έάν μή καί μεγαλύτερες. 

Είς τήν διάρρευσιν των τόσων δεκαετιών έχουμε συμμετοχή των προκαθημένων σέ λειτουργίες άμφοτέρωθεν των πλευρων καί μέ κοινό Ποτήριο (intercommunion – όρα Ραβέννα). Τό 2006 καί 2014 είς τό Φανάρι ίδιαίτερα όπου έχουμε άπαγγελία του Πάτερ ήμών ύπό του Πάπα, Λειτουργικούς άσπασμούς καί πάλιν άναγνώρισιν του Παπισμού ώς ‘Εκκλησία. 

Είς τήν θρονικήν έορτή του Φαναρίου (30-11-1998) ό Πατριάρχης Βαρθολομαίος, προσφωνών τήν Παπική άντιπροσωπίαν, έτόνισε τήν άνάγκην πλήρους ένώσεως μέ τά της Ρώμης. ‘Αναζητών έν συνεχεία τούς ύπαιτίους του σχίσματος θεωρεί συνυπευθύνους γι’ αύτό παπικούς καί όρθοδόξους, τονίζοντας ότι «ή μετάνοια ήμών διά τό παρελθόν είναι άπαραίτητος» προσέθεσε δέ καί κάτι πού ούδέποτε έτόλμησαν νά προφέρουν όρθόδοξα χείλη καί μάλιστα άρχιερατικά: «Οί κληροδοτήσαντες είς ήμάς τήν διάσπασιν προπάτορες ήμών, υπήρξαν άτυχή θύματα του άρχεκάκου όφεως καί ευρίσκονται ήδη είς χείρας του δικαιοκρίτου Θεού!!! (‘Εκκλ. Αλήθεια 16-12-1998). 

Συνεπώς κατ’ αύτόν όλοι οί Άγιοι Πατέρες άπό τήν έποχήν του τελικού σχίσματος (1054) μέχρι της σήμερον, οί άγωνισθέντες διά τήν παραμονήν της ‘Ορθοδοξίας είς τήν άλήθειαν καί άρνηθέντες τήν ύποταγήν της είς τήν παπικήν αίρεσιν ύπήρξαν θύματα του Διαβόλου! 

Γιά νά συγκεντρωθούν όλα όσα είπώθησαν, έγράφησαν και έπράχθησαν, πέραν κάθε ύπερβολής, χρειάζεται έκδόσεως πολυσέλιδου βιβλίου (Τόμου). 

‘Ημείς ένταύθα θά σταθούμε στήν κορύφωση του κακού (κερασάκι της τούρτας) τήν συνοδική πλέον άναγνώριση των αίρέσεων ώς έκκλησίες, ένθα καί
έστάθη ή σταγών έκείνη όπου τό ποτήριον ύπερχείλησε. Τό ποτήριον λέγομεν τό της συνειδήσεώς μας, πού παρακολουθώντας τά γενόμενα κατέστη άδύνατον πλέον να το φέρη άνευ έμπρακτου έξωτερικεύσεως της. « … δι’ Οίκουμενικής Συνόδου ή ‘Ορθοδοξία θά καταργηθη» κατά τήν πρόρρησιν του Φλαμιάτου. 

‘Ας δούμε τί άπεφάσισε ή περί ής ό λόγος περιλάλητη «’Αγία και Μεγάλη Σύνοδος». ‘Υπήρξε πράγματι «όνομα και πράγμα» ή διέψευσε ήμας καί τόν έαυτόν της; 

Πολλές οί μελέτες αίτινες έχουν δει τό φως της δημοσιότητας καί όμιλούν γιά παταγώδη άποτυχία της έν λόγω Συνόδου (Κολυμπαρίου) πού δέν είναι: 

ΟΥΤΕ άγία, ΟΥΤΕ μεγάλη, ΟΥΤΕ σύνοδος. 

‘Εδώ βεβαίως δέν θά άναπτύξουμε όλη τήν επιχειρηματολογία περί της άπορρίψεώς της. Παρά ταυτα. Δέν συμμετείχον τέσσερεις έκκλησίες, τό Πατριαρχείο ‘Αντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας. Συνεπώς ή άρχή της όμοφωνίας πήγε περίπατο. 

Προφανως έχαρακτηρίσθη ώς σύνοδος των προκαθημένων, μιάς καί ψήφον είχον μόνον τούτοι. Μας έχει συνηθίσει λοιπόν ό Οίκουμενισμός νά μας ξαφνιάζει ώς πρός τίς μεθόδους καί τίς πρακτικές του, άλλά τουτο είναι «άνω ποταμών». 

Έχομεν έπισκόπους τριών ταχυτήτων. Οί έπίσκοποι οί όποίοι δέν είχον τήν εύκαιρία νά παρευρεθούν είς τήν σύνοδον καί βεβαίως ούτε νά ψηφίζουν. ‘Αλλοι έξ αύτων παρευρέθησαν έν τουτοις άνευ δυνατότητας ψήφου, δίκην γλάστρας, καί τρίτον οί προκαθήμενοι. Καταργώντας αίωνόβια πράξιν της έκκλησίας μας πού θέλει όλους τούς έπισκόπους να ψηφίζουν. Συνεπώς ίσχύει τό παπικής προελεύσεως καί έμπνεύσεως ότι ό προκαθήμενος δέν είναι «primus inter pares = πρώτος μεταξύ ίσων» άλλά «primus sine paribus = πρώτος άνευ ίσων». 

‘Ως πρός τίς άποφάσεις της τυγχάνουν, πέραν κάθε άμφισβητήσεως, άντορθόδοξες. 

‘Ημείς πιστοί είς τό ότι δέν θά άναπτύξουμε όλες τίς άποφάσεις της θ’ άρκεσθούμε μόνο είς τήν προκαλέσασα τήν μεγαλυτέραν άναστάτωσιν (ντόρον). 

Πρόκειται περί της περιωνύμου έκτης παραγράφου (Σχέσεις της ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον), όπου (θά χρησιμοποιήσουμε άπόσπασμα αύτολεξεί έκ κειμένου του Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αίγιαλείας κ. ‘Αμβροσίου):

 «Ναι, στήν Κρήτη γιά πρώτη φορά οί διάφορες χριστιανικές ‘Ομολογίες ένδύονται τόν μανδύα της έκκλησιαστικότητας! ‘Υπερίσχυσε δηλαδή περιληφθέν στό άρθρο 6 του κειμένου του Σαμπεζώ «’Η Όρθόδοξη ‘Εκκλησία άναγνωρίζει τήν ίστορική ύπαρξιν (είς τό τελικό κείμενο περιέχει τήν λέξιν όνομασίαν) άλλων Χριστιανικών ‘Εκκλησιών καί Ομολογιών μή εύριπομένων έν κοινωνία μέτ’ αύτής» (έκ του: «’Η μεγάλη σύνοδος της Κρήτης έπλήγωσε τό σώμα της ‘Ορθοδοξίας»). Τουτη τήν άπόφαση δέν τήν ύπέγραψαν ούκ όλίγοι έπίσκοποι μεταξύ των όποίων ό σεβασμιώτατος ‘Ιερόθεος Βλάχος, ο Μπάτσκας Είρηναίος Μπούλοβιτς καί όπως αποκαλύπτει ό ίδιος οί περισσότεροι έκ της άντιπροσωπείας της ‘Εκκλησίας του, τέσσερεις άρχιερείς της Κύπρου, άσχετα έάν στά πρακτικά δέν φαίνεται τουτο. Τί σημασία έχει αύτό άλλωστε γιά τόν Οίκουμενισμό καί τούς φορείς του (δεν ίδρώνει τό αύτί τους). Καί οί τέσσερεις ‘Εκκλησίες πού δέν προσήλθαν (λέγει ό Μητροπολίτης Μπάτσκας Είρηναίος: «’Ας μή απατώμεθα ή κρυπτώμεθα: «τό προβληματικόν τουτο κείμενον είναι ή πρώτη καί κύρια αίτία της άρνήσεως των τεσσάρων ‘Ορθοδόξων Πατριαρχείων νά συμμετάσχουν είς τήν Σύνοδον» είς τό «διατί δεν ύπέγραψα» κείμενό του). 

Όσον άναφορά τήν ‘Ελλαδική ‘Εκκλησία καίτοι ή ‘Ιερά Σύνοδος του Μαΐου 2016 είχε πάρει άλλες άποφάσεις έντούτοις ή άντιπροσωπεία μέ τόν προκαθήμενο δέν τίς τήρησε (έγένοντο μαγειρέματα» όπως προσφυώς λέγεται). Τό ότι οί άποφάσεις έγένοντο δεκτές τουτο προκύπτει άπό τήν είσήγησιν είς τήν ‘Ιεραρχία του σεβασμιωτάτου Σερρών Θεολόγου ού μήν άλλά καί άπό τήν έγκύκλιο πού άπεστάλλη πρός τόν λαό. («Γιά τήν Άγια καί Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης» ‘Ιανουάριος 2017). 

Τούτων ούτως εχόντων, Σεβασμιώτατε· 

Μετά έμπόνου προσευχής καί καταλλήλου προετοιμασίας προβαίνουμε είς τό μόνον σωτήριον διάβημα πού μας άπομένει έφ’ όσον καί καθ’ όσον ύμείς άπρακτειτε καί κωφεύεσθαι είς τας τόσας φωνάς πού έξέρχονται έφ’ όλον των σημείων του ορίζοντος καί βοούν καί λέγουν ή σύνοδος αύτή υπήρξε άντορθόδοξος καίτοι έπροβλήθη ώς όρθόδοξος καί πανορθόδοξος. 

Προβαίνουμε λοιπόν, είς αύτό πού έντέλλονται οί ίεροί κανόνες της ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας ΙΕ΄ της Α – Β Συνόδου καί ό ΛΑ΄ ‘Αποστολικός είς τήν διακοπήν άπάσης έκκλησιαστικής κοινωνίας μέθ’ ύμων και μέθ’ όλων των έχόντων κοινωνία μαζί σας, στοιχούμενοι τή έκκλησιαστική πράξει «ό κοινωνών άκοινωνήτω άκοινώνητος έσται» άποφεύγοντας ούτω των μολυσμάτων έκ της κοινωνίας της αίρέσεως. Παύουμε λοιπόν τό μνημόσυνον σας είς τάς ίεράς άκολουθίας, πολλού γε καί δή είς τάς ‘Ιεράς Λειτουργίας. 

‘Εδώ χρήζει νά δώσουμε όρισμένες έξηγήσεις: 

  1. Δέν φρονούμε Άκυρα – ‘Ανυπόστατα Μυστήρια ήτοι δέν ταυτίζουμε τόν μολυσμόν μέ τά Άκυρα Μυστήρια. Ήτοι δέν πιστεύουμε ότι έξέλιπε ή Χάρις έκ των Μυστηρίων άλλ’ ότι είς τούς έν γνώσει μεταλαμβάνοντας άποβαίνει είς κρίμα καί κατάκριμα (ίδετε παράδειγμα ‘Ιούδα).
  1. Δέν είσερχόμεθα είς παρατάξεις Παλαιοημερολογιτών (Γ.Ο.Χ.) ή δέν δημιουργούμε άλλη νέα. Συνεπώς δέν δημιουργούμε σχίσμα.
  1. Θά μνημονεύεται Πάσης ‘Επισκοπής ‘Ορθόδοξου …., ή θά παρέρχεται άνευ ούδεμίας προσφωνήσεως.
  1. ‘Η όποια κανονική έπιτίμηση καί έάν μας επιβληθεί είναι αύτονόητο πώς είναι άνευ κύρους καί ίσχύος διότι ό λόγος πού διακόπτουμε της μεθ’ ύμών κοινωνία είναι θέμα πίστεως καί μόνον.

Διά του λόγου τό άσφαλές θά καταγράψουμε παρακάτω τό του άφορόντος ήμάς τμημα του κανόνος (ΙΕ΄) όπου διακελεύει: «…. Οί γάρ δι’ αίρεσιν τινα παρά των ‘Αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας έαυτούς διαστέλλοντες, έκείνου δηλονότι τήν αίρεσιν δημοσία κηρύττοντας, καί γυμνή τη κεφαλη έπ’ ‘Εκκλησίας διδάσκοντος, οί τοιουτοι ού μόνον τη κανονικη έπιτιμήσει ούχ ύπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως έαυτούς της πρός τόν καλούμενον. ‘Επίσκοπον κοινωνίαν άποτειχίζοντες, άλλά καί της πρεπούσης τιμής τοις όρθοδόξοις άξιωθήσονται. Ού γάρ έπισκόπων, άλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσον, καί ού σχίσματι τήν ένωσιν της ‘Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά σχισμάτων καί μερισμών τήν ‘Εκκλησίαν έσπούδασαν ΄ρύσασθαι». 

Σαφέστατα άναφέρεται ότι ού μόνον τη κανονικη έπιτιμήσει ούχ ύπόκεινται πρό συνοδικής καί τά έξής άλλά καί ώς ‘Ορθόδοξος πρέπει νά τιμηθούν οί τοιουτοι άφού σπουδάζουν νά έλευθερώσουν τήν ‘Εκκλησία άπό τα σχίσματα πού είσαγάγει ό Αίρετικός. 

Συνεπώς δέν θά ληφθεί ύπ’ όψιν οίαδήποτε κανονική επιτίμηση καί έάν μας έπιβληθεί διότι θά είναι άνομος καί παράνομος. Πρός τουτοις, θά συνεχίσει ή τέλεσις της Θείας Λειτουργίας ώς και πρώτα καί τολμώντες λέγομεν, Χάριτι Χριστού, μέ άναπεταμένα τά φτερά της συνειδήσεώς μας ότι έπιτελούμε χρέος καθηκόντως καί έπιτακτικως. 

Είς τήν τυχούσαν ένστασιν ότι ‘Υμείς δέν είσθαι αίρετικός, τό τοιουτον χρήζει έρεύνης, είναι ζητούμενον δέν είναι δεδομένο. Γνωστού όντος ότι συμμετείχατε είς τήν σύνοδον της Κρήτης έν τουτοις, καίτοι διέρρευσαν δώδεκα όλοι μήνες, ούδέν έποιήσατε, ούδέν έλαλήσατε, ούδέν έγράψατε. (Άκρα του τάφου σιωπή!!!). 

Τουτο μέν θά πρέπει πρώτον, δημοσίως καί ουχί κατ’ ίδίαν, νά διακηρύξετε, συμφωνείται μέ τήν έκτη παράγραφο ότι οί έτερόδοξοι είναι ‘Εκκλησίες ή όχι; Τουτο δέ νά παύσητε τό μνημόσυνο του Πατριάρχου Βαρθολομαίου ώς αίρεσιάρχου καί των κοινωνούντων αύτω. Διότι άποτελεί άξίωμα είς τήν ‘Εκκλησία μας ότι ό «κοινωνών ακοινωνήτω» καθιστα τόν έαυτό του άκοινώνητο. 

Θέλετε άποδείξεις διά νά μήν όμιλούμε έκ κοιλίας; Θά τίς έχετε: 

– «…. Πλήν μολυσμόν έχει ή κοινωνίαν έκ μόνου του άναφέρειν κάν ‘Ορθόδοξος είη ό αναφέρων» ‘Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου ΡG 99, 1669 Α. 

– «…. ‘Εχθρούς γάρ Θεού ό Χρυσόστομος ού μόνον τούς αίρετικούς άλλά καί τοις τούς τοιούτοις μεγάλη καί πολλή τη φωνη απεφήνατο», του ίδίου ΡG 99, 200. 

– “…. Οί μέν τέλεον περί τήν πίστιν έναυάγησαν οί δέ εί καί τοις λογισμοις ού κατεμποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αίρέσεως συνόλλυνται», του ίδίου ΡG 99, 1164 Α. 

– «…. ‘Επισκήπτομαι πάσι τοις έν τη Κύπρω λαϊκοις, όσοι της καθολικής ‘Εκκλησίας έστε τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί άπό των ύποπεσόντων ίερέων τη λατινικη ύποταγή καί μηδέ είς έκκλησίας τουτοις συνάγεσθαι μηδέ εύλογίαν έκ των χειρών αύτών λαμβάνειν τήν τυχούσαν κρεισσον γάρ έστίν έν τοις οίκοις ύμών τω Θεω προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή έπ’ έκκλησίας συνάγεσθαι μετά λατινοφρόνων είδ’ ούν τήν αύτήν αύτοις ύφέζεται κόλασιν», Άγιος Γερμανός ό νέος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έντός των ‘Απάντων ‘Ιωσήφ Βρυεννίου. Τά Εύρεθέντα Β΄ Τόμος σελίδα 26. 

Διακρίνεται πώς ύπάρχει άλλη δυνατότητα; Βεβαίως όχι. ‘Ελπίζουμε καί εύχόμεθα τά κρείττονα, νά πρυτανεύση ή σύνεσης, ή περίσκεψης ή άνωθεν κατεχομένη. ‘Όχι δέν μισούμε τά πρόσωπα, έξ άγάπης όρμώμεθα καί μόνον. 

«’Εστι γάρ καί κακή όμόνοια, έστι καί καλή διαφωνία. Και γάρ οί τόν πύργον οίκοδομούντες ώμονόησαν έπί κακω τω έαυτων, και οί αύτοί ούτοι πάλιν άκοντες μέν, έπί συμφέροντι δ’ όμως, έσχίσθησαν». 

Έστι ούν σχισθήναι καλως, καί έστι όμονοήσαι κακως. ‘Εάν ό όφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έκκοψον αύτόν. ‘Εάν ό πούς σου έκτεμε αύτόν’’. ‘Είδε άπό μέλους άποσχίζεσθαι χρή, κακώς συνημμένου, ού πολλω μάλλον άπό φίλων κακως ήνωμένων ήμιν; Ώστε ού πανταχου όμόνοια καλόν, ούδέ πανταχού διάστασις κανόν». ‘Ιερού Χρυσοστόμου όμιλ. νζ΄ είς τό κατά ‘Ιωάννην. 

Άλλωστε φύλαξ της πίστεως, κατά τήν έγκύκλιον του 1848 είναι αύτός τουτος ό λαός. 

«Ούκ άρνησόμεθά σε, φίλη όρθοδοξία, ού ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας ούκ άφιστάμεθά σου μήτερ εύσέβεια έν σοί έγεννήθημεν καί σοί ζώμεν, καί έν σοί κοιμηθησόμεθα, εί δέ καλέσει καιρός, καί μυριάκις ύπέρ σου τεθνηζόμεθα των του Χριστού άποστόλων έσμέν μαθηταί των λεγόντων «ό τοις άκοινωνήτοις κοινωνων, καί αύτός άκοινώνητος, καί εί τίς άκοινωνήτω, κάν έν οίκω συνεύξηται, καί ούτος αφοριζέσθω». ‘Ιωσήφ Βρυεννίου «Τά εύρεθέντα» Τόμος Β΄ σελίδα 28. 

Είθε ή ‘Εκκλησία καί πάλιν νά άπολαύση τήν άπολεσθείσα είρήνη της έκ του των Πατρός των Φώτων και διασκεδάσει Κύριος τας Βουλάς των εχθρών της ‘Εκκλησίας Του. 

Αμήν Γένοιτο! 

Τζούρας Φώτιος
‘Ιερέας 

 (συνυπογράφουν)

Σαλονικίδης Κωνσταντίνος
Ιεροψάλτης 

Παρασκευόπουλος Θεοφάνης
Επίτροπος

Μαυρίδης Βασίλειος
Θεολόγος

  σελ7

 

Πηγή: opaidagogos.blogspot.com

http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/06/blog-post_58.html

16 Ιουνίου, 2017

ΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙ “ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ”

xristos_ambelos_1

Πέμπτη, 15 Ιουνίου 2017

ΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙ “ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ”

Προσφάτως, και μέσα από κάποιες αναρτήσεις και σχόλια σε διάφορα ιστολόγια του νέου ημερολογίου, θίχτηκε και η περί “ακύρων Μυστηρίων” θέση των Παλαιοημερολογιτών (όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως με τις Εγκυκλίους του 1950 και του 1974), ως το κυριότερο εμπόδιο για την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων Αντιοικουμενιστών του Παλαιού και του Νέου ημερολογίου.

Αφού ενημερώσουμε, για άλλη μια φορά, πως αυτή η άποψη ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών είναι άκυρα, δεν αποτελεί φρόνημα κάθε Παλαιοημερολογίτη, δηλώνουμε πως δεν αποδεχόμαστε την θέση αυτή, δεχόμενοι αντιθέτως την θέση πως για το θέμα της εγκυρότητος των μυστηρίων μόνη αρμόδια να τοποθετηθεί είναι η Εκκλησία συνοδικά τότε που θα καταδικασθεί ο Οικουμενισμός και οι οικουμενιστές.


Από την άλλη όμως υπάρχει και η αντίστοιχη θέση περί “ακύρων Μυστηρίων” των Παλαιοημερολογιτών, όπως αυτή εκφράσθηκε από την κρατούσα Εκκλησία της Ελλάδος:


α. Μέσα από την υπ’ αριθμόν 2389/2203 της 16-4-1926 Εγκύκλιο της, περί Ημερολογίου, σύμφωνα με την οποία “αι αποφάσεις της Εκκλησίας είναι απολύτως υποχρεωτικαί, ο δε μη υπακούων, δεν ανήκει πλέον εις αυτήν, στερείται των μέσων της θείας χάριτος, αποσχίζεται και αποκόπτεται αυτής και υπόκειται εις αιωνίαν κόλασιν” (Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, τόμος β΄, σελ. 1405-1409).


β. Μέσα από την Συνεδρία της Ιεραρχίας της στις 3-8-1946 στην οποία αποφασίστηκε πως “πάντα τα Μυστήρια, τα τελούμενα (υπό παλαιοημερολογιτών ιερέων) θεωρούνται άκυρα και μηδέποτε γενόμενα” (αυτόθι, τόμος δ΄, σελ. 2556).


γ. Μέσα από την Εγκύκλιο της 28-7-1948 που αναφέρει πως “οι χειροτονηθέντες υπό των καθηρημένων και αυτοκαλουμένων επισκόπων παλαιοημερολογιτών, προκειμένου να προσέλθωσιν εις τους κόλπους της Εκκλησίας, δέον να γίνωνται δεκτοί διά χειροτονίας” (Aι Συνοδικαί Εγκύκλιοι, τόμος β΄, σελ. 470-471).


δ. Μέσα από το Πόρισμα της στις 8-11-1958 σύμφωνα με το οποίο: “Οι υπό των αυτοκαλουμένων Επισκόπων παλαιοημερολογιτών, δήθεν χειροτονηθέντες, προσερχόμενοι εις την Εκκλησίαν, γίνονται δεκτοί διά χειροτονίας… τους γάμους δέχεται τούτους ως μη τελεσθέντας” (Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, τόμος ε΄, σελ. 2952-2953). [Στην συζήτηση της ιεραρχίας που επακολούθησε ειπώθηκαν τα εξής: Κοζάνης Διονύσιος: “Αφήκαμεν, Μακαριώτατε και Σεβ. Άγιοι Αδελφοί, εκκρεμές το ζήτημα των υπό παλαιοημερολογιτών ψευδοϊερέων τελεσθέντων γάμων. Εις τα εγκριθέντα πορίσματα αναφέρεται ότι τους εν λόγω γάμους η Εκκλησία δέχεται ως μη τελεσθέντας. Θα προβαίνωμεν λοιπόν εις την επανάληψιν το Μυστηρίου;” Αττικής Ιάκωβος: “Βεβαίως”. Αθηνών Θεόκλητος: “Είναι ορθόν και ν’ αποφασισθή η επανάληψις του Μυστηρίου, την απόφασιν όμως ημών ταύτην να μη κοινολογήσωμεν” (αυτόθι)].


ε. Μέσα από την Γνωμάτευση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων του 2006 σύμφωνα με την οποία: “Τα Μυστήρια των Παλαιοημερολογιτών θεωρούνται ως μη γενόμενα και θα πρέπη να επαναλαμβάνωνται εξ υπαρχής(
http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/aftoxeires.htm).

στ. Μέσα από τις εκατοντάδες αναχειροτονίες, αναβαπτίσεις και εν γένει επαναλήψεις Μυστηρίων, που τελέσθηκαν από Παλαιοημερολογίτες, καθώς και μέσα από τις δεκάδες δηλώσεις μεμονωμένων νεοημερολογιτών Ιεραρχών περί “ακύρων Μυστηρίων” των πρώτων.


ζ. Μέσα από τις αμέτρητες πράξεις βίας εναντίον των Παλαιοημερολογιτών, φυλακίσεις, εξορίες, δίκες, ξυλοδαρμούς, αποσχηματισμούς, αφορισμούς, σφραγίσματα ναών, ποδοπάτημα της Θείας Κοινωνίας, ανατροπή επιταφίων, ξύρισμα κληρικών και φόνους, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της περί “ακύρων Μυστηρίων” θεωρίας, και για τις οποίες κατέχουμε ειδικό αρχείο με αποδεικτικά στοιχεία.


Εμείς ως ιστολόγια δηλώνουμε πως δεν αποδεχόμαστε την θέση περί “ακύρων Μυστηρίων”, όπως παραπάνω αναφέραμε, και ζητούμε από τους παραπάνω συγγραφείς και τα ιστολόγια του νέου ημερολογίου, να δηλώσουν και εκείνοι την απόρριψη της αντίστοιχης αυτής θέσεως, δηλαδή περί “ακύρων Μυστηρίων” των Παλαιοημερολογιτών, που ακολουθούν Ορθοδόξους Επισκόπους με Αποστολική Διαδοχή, ώστε να αρθεί εκατέρωθεν το πρώτο αυτό εμπόδιο για την ενότητα μεταξύ των Αντιοικουμενιστών του Παλαιού και Νέου Ημερολογίου.

Ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό (Διαχειριστής και Συνεργάτες)

Ιστολόγιο Εν Τούτω Νίκα

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/06/blog-post_15.html
http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/06/blog-post_17.html

Σχόλιο δικό μου:

Συμφωνώντας με τη δήλωση παραθέτω:

«ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕ»

Άγρυπνοι με προσευχή, μέχρις ου ο Λυτρωτής εις την γῆν φανερωθῆ.

Ο εχθρός είναι ισχυρός (ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ – ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ), η δε σάρξ είναι ασθενής· Μόνος βοηθός Χριστός, αγρυπνία εκτενής.

Έφθασε καιρός τοῦ να αποτινάξωμεν κάθε νωχέλεια, αδιαφορία και πλαδαρότητα. Στηριζόμενοι στο πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς, ν’ ανατρέψωμεν κάθε πλάνη οικουμενιστική και, ενωμένοι με το ίδιο φρόνημα τῆς πίστεως, να την συντρίψωμεν και να θεραπεύσωμεν από κοινοῦ το σχίσμα.

ΣΤΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΔΡΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

© 2025 ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG   Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση