ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Σημ. Συνεχίζουμε την δημοσίευση τῶν άρθρων τοῦ π. Παïσίου Παπαδοπούλου που αποτελοῦν οδοδεῖκτες για την Θεάρεστη Ενότητα τῶν Ορθοδόξων στην Μία Εκκλησία.
Διευκρινίζουμε ότι σκοπός μας είναι η καταπολέμηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμοῦ και η επαναφορά τῆς ενότητος τῶν Ορθοδόξων, και όχι η προβολή απόψεων για τον τρόπο «Αποτειχίσεως» (διακοπή μνημονεύσεως τοῦ αιρετίζοντος επισκόπου ή διακοπή εκκλησιαστικῆς κοινωνίας από την αιρετίζουσα οικουμενιστική «Εκκλησία»). Ν.Γ.Σ.

Συνέχεια από εδώ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΣΤ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΟΣΟΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ

Ι.  Η ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ

Εφ’ όσον προσδιορίσαμε ότι η Εκκλησία, στα έσχατα τουλάχιστον, είναι πλέον η μαγιά, το λήμμα εκείνο, που μολονότι είναι διασκορπισμένο σε πρόσωπα, ομάδες, συνάξεις, εκκλησιαστικές κοινότητες ως ενορίες ή επισκοπές και όπου αλλού υπάρχει όντως Ορθοδοξία, στο παλαιό και στο νέο ημερολόγιο, ως σύνολο των πιστών κληρικών και λαϊκών, και αποτελεί το σώμα του Χριστού, επειδή είναι συνδεδεμένο με την κεφαλή του, κρατώντας με την ομολογία την αποκαλυφθείσα Πίστη, η οποία είναι αυτή που πρωτίστως μας προσδιορίζει εκκλησιαστικά, ερχόμαστε τώρα να δούμε τί είναι ο Οικουμενισμός μέσα στην Εκκλησία. Επειδή στο Σώμα του Χριστού δεν υπάρχει μόνο η Θεία φύση αλλά και η ανθρώπινη που υποστασίασε ο Υιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνοντάς την δημιουργικώς και όχι σπερματικώς, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, ωστόσο εγκεντρίζοντας εμάς στο πανάμωμο Σώμα Του ως στρατευομένη Εκκλησία ανάλαβε την φθορά και την αμαρτωλότητά μας με το γίνει για χάριν μας κατάρα: “Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα”(Γαλ. 3,13). Γι’ αυτό θα εξηγήσουμε με παραδείγματα στην συνέχεια αυτού του κεφαλαίου: Πώς οι Οικουμενιστές ενώ βρίσκονται θεσμικά στην διοίκηση της Εκκλησίας εν τούτοις είναι εκτός Εκκλησίας, όπως ο καρκίνος είναι μεν στο σώμα μέχρι όμως να αφαιρεθεί, αφού είναι θέμα χρόνου το να αποκοπεί χειρουργικά.

ΙΙ.  Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ ΤΟΥ

Για να εξηγήσουμε, πώς η Εκκλησία προσβάλλεται από την Παναίρεση του Οικουμενισμού θα αναπτύξουμε τον λόγο μας παραβολικώς, όπως έκανε και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός για να διδάξει. Το να μελετούμε εκκλησιολογικώς την σχέση της Εκκλησία με την παναίρεση του Οικουμενισμού, καθώς, και την τακτική – στρατηγική με την οποία η Εκκλησία πρέπει να αντιμετωπίσει την αίρεση ομοιάζει με τον τρόπο που ο οργανισμός μας αποκρίνεται για να αντισταθεί σε μία λοίμωξη, ωστόσο ομοιάζει καταπληκτικά με την περίπτωση της προσβολής του από καρκίνο ενδογενώς. Η παραβολική αυτή εξεικόνιση αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο όχι μόνο τον ρόλο ως εξάπλωση της εσχατολογικής αυτής αίρεσης αλλά και τον τρόπο της γενέσεώς της, καθώς, και την κατάληξη του οργανισμού, αν δεν αντιμετωπισθεί εγκαίρως και επιτυχώς. Η απόδοση της πνευματικής αυτής νόσου ως της καρκινικής μάστιγας, που κατατρώγει τα σπλάχνα της στρατευομένης Εκκλησίας έως ότου ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων αποκόψει συνοδικώς τον κακοήθη αυτόν όγκο και την θεραπεύσει τελείως, μη αφήνοντας διόλου στίγματα, έχει χρηστική και μόνο προοπτική. Προκειμένου να εξηγήσει το πως λειτουργεί η αίρεσις στο Σώμα της Εκκλησίας, μάλιστα η συγκεκριμένη παναίρεσις ως η πιο επικίνδυνη κακοδοξία όλων των εποχών της εκκλησιαστικής ιστορίας, εξηγεί και δεν διατυπώνει κάτι θεολογικά εσφαλμένο για το Σώμα του Χριστού.

ΙΙΙ.  ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ

Η συντονισμένη αντίδραση αθροίσματος κυττάρων και μορίων στους ιστούς, εκ των οποίων, μάλιστα ορισμένοι είναι εξειδικευμένοι να αναχαιτίζουν λοιμώξεις που καλείται ανοσοαπόκριση θα μπορούσε να ταυτισθεί με την χριστιανική απολογητική που αντιμετωπίζει τους έξωθεν της Εκκλησίας εισβολείς. Όμως στην Εκκλησία το πρόβλημα δεν εμφανίζεται μόνο ως εξωτερικός πειρασμός αλλά και εσωτερικά που αναπτύσσεται, όπως στον οργανισμό ο καρκίνος. Σε αυτή την περίπτωση ο οργανισμός λειτουργεί διττώς: α. παρεμποδίζοντας τη ανάπτυξη ορισμένων όγκων, β. διεγείροντας ανοσοαπόκριση σε μερικούς τύπους καρκίνου, των οποίων η θεραπεία απαιτεί την διέγερση δραστικών μηχανισμών στους οποίους αντισώματα και Τ λεμφοκύτταρα έχουν τον κύριο ρόλο της αντιμετώπισης συγκεκριμένων καρκινικών κυττάρων. Αυτό έκανε ανέκαθεν η Εκκλησία με το κατηχητικό, ποιμαντικό και αγιαστικό της έργο, θέτει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης υγιών κυττάρων, ήτοι προσώπων, που θα εξελιχθούν φυσιολογικά στο Σώμα της και, βέβαια, για την παρεμπόδιση πνευματικής νόσου μέσα στο κλίμα της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης, καθώς, και με τις συνθήκες άμυνας που δημιουργούσε από την άλλη. Επιπλέον δε, πάντοτε επιστράτευε τα πρόσωπα εκείνα που είχαν τις ικανότητες και, κυρίως την Χάριν προς αποστολή να αντιμετωπίζουν την εσωτερική προσβολή που δημιουργούσε το τοξικό κλίμα του τύφου (αλαζονεία) των αιρετικών.

IV. ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ – ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο καρκίνος συνήθως για να αναπτυχθεί στον οργανισμό χρειάζεται ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς χρειάστηκε και ο Οικουμενισμός. Ο χρόνος παθοφυσιολογικά ευνοεί τις πολλαπλές γενετικές μεταλλάξεις για να μετασχηματιστούν τα φυσιολογικά κύτταρα σε καρκινικά. Έτσι, και στην ανθρώπινη πλευρά του σώματος της Εκκλησίας υπήρξαν πρόσωπα που ως κύτταρα αλλοτριώθηκαν- μεταλλάχθηκαν σταδιακά ως προς την Πίστη, η οποία είναι αυτή που διαιωνίζει –στην ιστορική πορεία της- την ταυτότητα της Εκκλησίας, και υπό αυτή την έννοια αποτελεί το γενετικό της υλικό. Και όπως μια και μόνο μετάλλαξη σε ένα ογκογονίδιο ή ογκοκατασταλτικό γονίδιο δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε μεταβολές στον γενετικό κώδικα του κυττάρου και να το μετασχημαίσει αλλά συσσωρεύονται πολλαπλές μεταλλάξεις μέσω κλωνικής επέκτασης για να προκύψει καρκίνος. Έτσι και στην Εκκλησία, διάφορα πρόσωπα που λειτουργούν ως διαφορετικοί μηχανισμοί, αφού έχουν διαφορετικό ρόλο μέσα στο Σώμα της, ανάλογα με την θέση και το χάρισμα τους, έπειτα από μια σειρά παρανομιών ως σύνθεσις ποικίλων παραγόντων και σταδιακά έφτασαν να αλλοτριωθούν, όμως εκουσίως, αφού υπάρχει το αυτεξούσιο και η ελευθερία, και τελικά να φτάσουν στο να χάσουν την δυνατότητα να ελέγχουν τον εαυτό τους μέσα στο Σώμα του Χριστού. Διότι, αυτό συμβαίνει και στα κύτταρα. Ενώ αρχικά ήταν φυσιολογικά κύτταρα, όταν έπαθαν την πρώτη βλάβη στον γενετικό τους κώδικα, παράχθηκε στην συνέχεια πληθυσμός κυττάρων με αυτήν την μετάλλαξη, στην οποία επιδρώντας και διάφοροι εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες, συνέχισαν να μεταβάλουν τους ποικίλους μοριακούς μηχανισμούς και τις βιοχημικές διεργασίες τους στους διάφορους τύπους κυττάρων, εκ των οποίων τα προσβεβλημένα υπό της νόσου, πλέον, στασίασαν μη αναγνωρίζοντας τα παρακείμενά τους, και προσπαθώντας να αυξηθούν αυτονομημένα κάνουν ζημία.

V. ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Τα καρκινικά κύτταρα στασιάζουν, δηλαδή, δεν υπακούουν στα σήματα που αναστέλλουν την ανάπτυξη. Ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα του σώματος ανταποκρίνονται υποτασσόμενα στους φυσιολογικούς περιορισμούς που δημιουργεί η διακυττάρια επαφή και έτσι αναστέλλεται ο πολλαπλασιασμός τους. Αυτονομούμενα, λοιπόν, τα καρκινικά κύτταρα, όπως οι Οικουμενιστές που δεν υποτάσσονται στην Αλήθεια που είναι Πρόσωπο Αυτό του Θεανθρώπου και στην Πίστη που μας αποκάλυψε και μας κληροδοτήθηκε από την Αγία μας Παράδοση, λειτουργούν όχι με την ευσέβεια αλλά με την επιθυμία που ανάβει η φαντασία τους. Έμαθαν να διαμορφώνουν την δόξα τους (γνώμη) όχι σύμφωνα με την πορεία της νοεράς οδού(νους→διάνοια→δόξα) αλλά αντίστροφα μέσω της αισθησιαρχικής οδού(δόξα←φαντασία←αίσθησις). Γι’ αυτό αντιστέκονται αμετανόητοι στην φωνή της Εκκλησίας, διότι πολύ απλά δεν εκφράζουν την φωτισμένη εμπειρία των Αγίων Πατέρων, οποία επειδή δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν στην κοινωνία με τους αιρετικούς προσπαθούν να την εξοβελίσουν. Έτσι, υπέστησαν οι ίδιοι αλλαγή και αλλοτρίωσαν επίσης και όσους γέννησαν πνευματικά. Και όπως ακριβώς τα καρκινικά κύτταρα δεν οδηγούνται στην απόπτωση μη υπακούοντας στον νόμο της φυσιολογίας αλλά μετά από τις μεταλλάξεις οδηγούνται πιο γρήγορα σε περαιτέρω μεταλλάξεις και ο αυξανόμενος αυτός ρυθμός ανάπτυξης τελικά τα οδηγεί στον σχηματισμό του κακοήθους όγκου ως συσσώρευση μάζας που λέγεται νεοπλασία και ειδικά καρκίνος όταν προκαλεί μετάσταση, έτσι ακριβώς έγινε στην πράξη με τους Οικουμενιστές! Η μία παρανομία έφερε την άλλη και στο τέλος δεν θα μείνει τίποτε από όσα μας κληροδότησαν οι Άγιοι Πατέρες! Και όπως συμβαίνει να κληρονομούνται κάποιες μεταλλάξεις σε κληρονομήσιμους καρκίνους, όπως είναι τα οικογενή ρετινοβλαστόματα, η οικογενής πολυποδίαση του εντέρου και η πολλαπλή ενδοκρινική νεοπλασία, έτσι πλέον το κακό δεν μένει μόνο στους πρωτεργάτες του Οικουμενισμού αλλά εξαπλώνεται και σε όλο το σώμα της στρατευομένης Εκκλησίας!

VI. ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΔΡΑΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Όπως τα κύτταρα που εξελίσσονται σε καρκινικά, έτσι και οι Οικουμενιστές αναπτύσσουν έργο μεταβολίζοντας κακώς την ενέργεια, καθ’ υπερβολή με γλυκόλυση και, μάλιστα, αναερόβια, η οποία βασικά σε εσωτερικές συνθήκες υποξίας, λόγω έλλειψης άσκησης και κακής –κατά κανόνα- οξυγόνωσης των ιστών. Επομένως, η απουσία οξυγόνου και η υπέρμετρη πρόσληψη σακχάρων με την διατροφή, δημιουργεί συνάμα και την υπέρμετρη έκκριση ινσουλίνης που σε σύγχρονες έρευνες έχει επισημανθεί ότι επηρεάζει τον αυξητικό παράγοντα καρκίνου ή και παίρνει την θέση του αυξητικού παράγοντα καρκίνου. Στον Οικουμενισμό η έντονη φιλοδοξία και η οίηση στερεί το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής αλλά και της Εκκλησίας, την ταπείνωση, από τα πρόσωπα που χειροτονήθηκαν επίσκοποι, όχι, γιατί αιτία είναι η χειροτονία, αλλά διότι το μόνο ενδιαφέρον των ατόμων αυτών μιας ολόκληρης ζωής είναι το αξίωμα και τίποτα άλλο. Ιδιαίτερα, στον καιρό μας τα πρόσωπα που λαμβάνουν την αρχιεροσύνη, κατά κανόνα είναι άτομα που δεν ζουν για τον Χριστό και το έργο Του αλλά για να αναρριχηθούν σε αρχιερατικούς θρόνους έχοντας ως κέντρο όλου του κόσμου μόνο τον εαυτό τους. Η φιλαυτία όμως, καθώς επισημαίνεται στην φιλοκαλία, είναι η γεννήτρα όλων των παθών, κατά κάποιο τρόπο ο αυξητικός παράγοντας καρκίνου. Η καύση της καρδίας τους, λοιπόν, όχι για να απολαύσουν τα μέλλοντα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών για την οποία είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός, αλλά για τα αγαθά του κόσμου τούτου που “ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται” (Iω, 5,19) δεν τους αφήνει να αγωνισθούν για την Αλήθεια της Πίστεως γιατί ο αγώνας έχει κόστος και, ενδεχομένως, να χάσουν τον θρόνο αλλά και όλα εκείνα τα κοσμικά αγαθά, από τα οποία τρέφεται το πάθος της φιλαυτίας.

VII.  ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΑΜΥΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΙΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΝΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Λησμονούν αυτό που συνιστά ο Θεολόγος Ιωάννης: Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ”· Γι’ αυτό, έπειτα, αφού γίνουν επίσκοποι όχι μόνο δεν έχουν τις προϋποθέσεις να αντιδράσουν, όπως τα ογκοκατασταλτικά γονίδια στα μεταλλαγμένα, πλέον, κύτταρα, ώστε να παρεμποδίσουν τον όγκο στον οργανισμό της Εκκλησίας αλλά γίνονται και οι ίδιοι καρκινικά κύτταρα που έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν αναγνωρίζουν τα παρακείμενα κύτταρα, διότι δεν υπακούουν στους φυσιολογικούς περιορισμούς της ανάπτυξης, αφού δεν αποκρίνονται στην διακυττάρια επαφή να ανασταλεί η ανάπτυξής τους και έτσι, εξαπλώνονται σπρώχνοντας κύτταρα, και εν συνόλω, αθροιστικά και υγιείς ιστούς, κάνοντας επιπλέον και μετάσταση σ’ αυτούς, όπως ακριβώς και οι Οικουμενιστές σπρώχνουν τους υγιής κληρικούς, οι οποίοι κακομοίρικα και παθολογικά δέχονται την ανάπτυξη του καρκίνου στον οργανισμό της Εκκλησίας και συγκοινωνούν ακόμη μαζί τους. Έτσι, τελικά, μολύνονται και οι ίδιοι, διότι όχι μόνο καλύπτουν τους Οικουμενιστές, όχι μόνο δεν επιτρέπουν σε άλλα υγιή κύτταρα να αντιδράσουν αλλά και οι ίδιοι τελικά προσβάλλονται, αφού εθίζονται με το κακό, την μετάσταση, αυτού του πνευματικού καρκίνου της Εκκλησίας.

VIII. ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Σε έναν υγιή φυσιολογικά οργανισμό τα παραγόμενα καρκινικά κύτταρα λόγω εσωτερικών ή εξωτερικών παραγόντων ή και σε συνδυασμό αυτών αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό μας σύστημα σαν ξένα και δεν επιβιώνουν γιατί θανατώνονται με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαραχθούν και να δημιουργήσουν έναν καρκινικό όγκο. Τα καρκινικά κύτταρα παράγουν ουσίες που δεν παράγουν τα φυσιολογικά κύτταρα του οργανισμού. Το κύτταρο αυτό θέλοντας να μην μολύνει όλο το σώμα ειδοποιεί το ανοσοποιητικό πως έγινε καρκινικό βγάζοντας στη επιφάνεια του τις ουσίες αυτές. Οι ουσίες αυτές προσδένονται μόνο πάνω σε ειδικές πρωτεΐνες – υποδοχείς τις MHC τάξης I. Έτσι, τα κυτταροτοξικά Τ- Κύτταρα το αναγνωρίζουν και το καταστρέφουν. Ορισμένα καρκινικά κύτταρα όμως έχουν την ικανότητα να βγάζουν λιγότερους υποδοχείς MCH I στην επιφάνεια τους, άρα λιγότερες ορατές ουσίες που αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό, κι έτσι διαφεύγουν του θανάτου. Μήπως, λοιπόν, συμβαίνει στην περίπτωση των Οικουμενιστών και αυτό το παράδοξο; Ενώ κηρύσσουν “γυμνή τη κεφαλή” αίρεση, η πονηρία τους να έχει ξεπεράσει κάθε όριο, ώστε να μην βγάζουν στην επιφάνεια, όπως σε παλαιότερες εκκλησιαστικές περιόδους τα προς αναγνώριση αίρεσης σαφή κακόδοξα στοιχεία, τα οποία ως αιρετικά φρονήματα σκεπάζουν τόσο επιμελώς στις Συνοδικές τους ενέργειες προκειμένου να ισχυρίζονται ότι δεν αλλοτριώνουν τίποτα. Και, βέβαια, ισχυρίζονται ότι δεν άλλαξαν τον εκκλησιολογικό όρο της Πίστεως στο Κολυμβάρι και ότι περί τεχνικού όρου επρόκειτο η αναγνώριση των διαφόρων Ομολογιών ως Εκκλησιών, ενώ οι ενέργειές τους στην καθημερινή τους πρακτική στις διαχριστιανικές σχέσεις δείχνουν και αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο;

IX. Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ;

Είναι αυτονόητο ότι για την αποτελεσματική εξουδετέρωση του καθημερινά παραγομένου μεγάλου αριθμού καρκινικών κυττάρων απαραίτητη είναι η άριστη λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος το οποίο εποπτεύει, αναγνωρίζει και εξουδετερώνει κάθε καρκινικό κύτταρο που γεννιέται. Χάρη σε αυτό, τα εκατομμύρια καρκινικά κύτταρα που παράγονται καθημερινά εξουδετερώνονται με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσουμε καρκίνο. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν συμβεί αυτό τότε κάποιο ή κάποια καρκινικά κύτταρα που θα επιβιώσουν θα πολλαπλασιασθούν και θα δημιουργήσουν κάποιον καρκινικό όγκο. Τα καρκινικά κύτταρα χρησιμοποιούν μηχανισμούς για να ξεγελάσουν τα κυτταροτοξικά κύτταρα και τα φαγοκύτταρα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα από την άλλη διαθέτει μηχανισμούς που αποτελούν το βιολογικό του «οπλοστάσιο» προκειμένου να εξουδετερώνει τα καρκινικά κύτταρα. Οι κύριοι «οπλίτες» του οργανισμού ενάντια στον καρκίνο που στοχεύουν και “πυροβολούν” τα καρκινικά κύτταρα είναι τα λεγόμενα κυτταροτοξικά Τ-κύτταρα. Ωστόσο, δυστυχώς, πολλοί όγκοι εκλύουν ένα μυστηριώδες χημικό «κοκτέιλ» το οποίο αποδυναμώνει τα Τ-κύτταρα όταν συρρέουν κοντά τους για να τους εξολοθρεύσουν. Επίσης, είναι διαπιστωμένο ότι ο καρκίνος δεν συρρικνώνεται χωρίς τη βοήθεια των μακροφάγων. Είναι όμως, πλέον, γνωστό ότι οι περισσότεροι όγκοι εκφράζουν ένα σήμα που ονομάζεται CD47, το οποίο μπορεί να θέσει τα μακροφάγα σε βαθύ ύπνο και να τα εμποδίσει να κάνουν τη δουλειά τους. Στην πρώτη περίπτωση οι ερευνητές βρήκαν, ότι «εξοπλισμένα» με ιντερλευκίνες τα Τ-κύτταρα όχι μόνο παραμένουν ζωντανά μετά την έγχυση εμφανίζοντας, μάλιστα, ακόμη και σημάδια βελτίωσης της υγείας τους αλλά ανακάλυψαν και έναν τρόπο για να επικεντρώσουν τη δράση των φαρμάκων αποκλειστικά στα Τ-κύτταρα χωρίς να “λούσουνε” ολόκληρο το σώμα με ιντερλευκίνες». Στην δεύτερη περίπτωση βρήκαν ότι μια ώθηση στον μεταβολισμό των μακροφάγων μπορεί να ξεπεράσει αυτό το σήμα CD47 και να ενεργήσει σαν ένα ξυπνητήρι για να τα αναζωογονήσει και να τα προετοιμάσει να κάνουν τη δουλειά τους. Και όλοι διερωτώμεθα, αν υπάρχουν τρόποι η ιατρική επιστήμη να βρίσκει μεθόδους να ενισχύει τους αμυντικούς μηχανισμούς, η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού άφησε τον Οικουμενισμό να δρα ανεξέλεγκτα και δεν αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά του που συνιστούν αίρεση και δεν αντιμετωπίζει τον, εν γνώσει και με πανουργία, διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό στον οποίο οδηγούμαστε φανερά με την αφελή αναμονή του κοινού ποτηρίου; Πέρα από τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου και όλα όσα προηγήθηκαν από την αμοιβαία αποδοχή των βαπτισμάτων μεταξύ των κακόδοξων ομολογιών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας στα πλαίσια της βαπτισματικής θεολογίας και όχι μόνο με τις συμπροσευχές, καθώς και τις λειτουργικές πράξεις και συμπροσευχές κατά την Θεία Ευχαριστία, όπως και με την συμμετοχή των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών μέχρι και την άρση των αναθεμάτων επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, καθώς και την συνοδική απόφαση του Πατριαρχείου Αντιοχείας, η οποία προβλέπει την διευθέτηση ζητημάτων μεταξύ κοινών λειτουργικών πράξεων ανάμεσα σε ενορίες του Πατριαρχείου και των μονοφυσιτών που δεν έχει ακόμη ανακληθεί, έστω και αν δεν έχει γενικευθεί ακόμη η εφαρμογή της στην πράξη, διαπιστώνεται ότι αυτοί που τάχθηκαν να εποπτεύουν ως επίσκοποι τον εκκλησιαστικό οργανισμό δεν λειτουργούν πλέον ως το ανοσοποιητικό σύστημα του Σώματος της Εκκλησίας και έχουν πλέον αχρηστευθεί;

X. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΑΙΡΕΣΗΣ

Πολλοί παράγοντες εσωτερικοί (υπερβολικό στρες, κακή διατροφή, κακή οξυγόνωση, κακός μεταβολισμός, κόπωση κλπ.), καθώς και εξωτερικοί παράγοντες (ακτινοβολίες, φάρμακα, λοιμώξεις, χημικές ουσίες κλπ.) μπορούν να αυξήσουν σημαντικά τον ρυθμό παραγωγής καρκινικών κυττάρων στον οργανισμό μας. Οι συνθήκες λειτουργούν αθροιστικά και σε συνδυασμό πάντοτε, έτσι προκύπτουν τα καρκινικά κύτταρα που παράγουν ουσίες οι οποίες δεν αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό σύστημα και από τα φυσιολογικά κύτταρα του οργανισμού. Το ίδιο γίνεται και στην Εκκλησία υπάρχουν εσωτερικοί παράγοντες υπάρχουν όμως και εξωτερικοί, όπως τα γεωπολιτικά σχέδια, νομοθετικά πλαίσια και η εξωτερική πολιτική όχι μόνο των μεγάλων δυνάμεων και κρατών αλλά και της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού που στην ροή της ιστορικής πορείας παγίωσαν συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο και δημιούργησαν ορισμένο κλίμα που ήθελαν, το οποίο τους ευνοεί να προωθούν συγκεκριμένα πρόσωπα και να εδραιώνουν τις προπαγάνδες τους στον Οικουμενικό, κυρίως, Θρόνο αλλά και στα άλλα Πατριαρχεία και τις Αρχιεπισκοπές. Εφ’ όσον, λοιπόν, στον φυσιολογικό οργανισμό υπάρχει τρόπος να ενισχυθεί το σύστημα άμυνας, το οποίο σε τελική ανάλυση δείχνει και την κατάσταση της υγείας στον οργανισμό μας, στο σώμα της Εκκλησίας δεν υπάρχει τρόπος να ενισχυθεί η άμυνα με την φανέρωση των προϋποθέσεων που οδήγησαν ιστορικά στην επικράτηση του Οικουμενισμού και την άμεση ένωση όλων των ορθόδοξων δυνάμεων για σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου; Δεν είναι πλέον καιρός όχι μόνο να δημοσιευθούν οι εργασίες που φανερώνουν την αλλαγή πορείας του Φαναρίου με την επίδραση ξένων παραγόντων αλλά και να θελήσουμε να συνεργαστούμε στην Εκκλησία όλοι, του Παλαιού και νέου εορτολογίου ως η μία αληθινή Εκκλησία επειδή ακριβώς έχουμε την αυτή βάση της Πίστεως και δεν αποτελούμε χωριστές Εκκλησίες, και να διευθετηθούν τότε τα όποια προβλήματα συνοδικά σε μία όντως Ορθόδοξη Σύνοδο αντί να ερίζουμε δαιμονοκίνητα;

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ζ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΣΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

Ι. “ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΟΝ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ”

Η Θεολογία δεν είναι λογομαχία αλλά, με την γενική έννοια του όρου, είναι λόγος περί Πίστεως, Λατρείας και εν Χριστώ ζωής εν τη Εκκλησία του Θεού για τον άνθρωπο, όταν είναι μέλος Χριστού και προχωρά, τουλάχιστον, από την κάθαρση προς τον φωτισμό, για να μην αποκλείσουμε τους μη φωτισμένους και επισημάνουμε ότι είναι αποκλειστικά λόγος εκείνων που “Θεωρούν” όσα ο Κύριος τους αποκαλύπτει μέσα στο απαύγασμα του Ακτίστου Φωτός Του. Είναι επικίνδυνο να ζει κανείς στα πάθη, και την ακαταστασία της ψυχής του να την μεταφέρει στην Εκκλησία, γι’ αυτό: «ου παντός… το περί Θεού φιλοσοφείν, ου παντός» (Γρηγορίου Θεολόγου,PG. 36, 13).Το να ομιλεί κανείς σχετικά με την Πίστη σημαίνει ότι γνωρίζει, τουλάχιστον, καλά στην εξ ακοής Πίστη. Και πάλι αυτό δεν φτάνει· διότι, αν κανείς είναι αμέτοχος της ενυποστάτου Πίστεως δεν μπορεί να διεισδύσει στο βάθος, την αλήθεια των πνευματικών ζητημάτων γι’ αυτό: «δυσθήρατος εστιν ο της αληθείας λόγος» (Μ.Βασιλείου, PG. 31, 200), και «επικίνδυνον εστιν ου μόνον τοίς αγνοούσιν, αλλά και τοίς επισταμένοις το περί πίστεως λαλείν» (Αναστασίου Σιναίτου, PG. 89, 768). ΘΕΟΛΟΓΙΑ εστί το περί Θεού λέγειν, όπερ μέγα. «όρος γάρ εστιν άναντες (απότομως ανηφορικόν) ως αληθώς δυσπρόσιτον η Θεολογία»(Γρηγορίου Νύσσης,PG. 44, 373). Έχοντας συνείδηση περί αυτού ενώ ξεχώρισα την θέση μου εξ αρχής με την αποτείχιση από την αίρεση που εισήγαγε θεσμικά η διοίκηση της Εκκλησίας με την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου δεν θέλησα να ηγηθώ του αγώνος εκτός Μονής, ούτε βγήκα σε περιοδείες αλλά έμεινα με την Χάριν του Θεού στην λειτουργική μου βάση και γράφω περισσότερο αμυνόμενος, διότι μέχρι τώρα η Μητρόπολις Φλωρίνης ήθελε να με παρουσιάσει ότι κάνω σχίσμα, συνεπώς, έπρεπε να απαντώ, διότι ποτέ δεν δέχτηκα ότι είμαι εκτός Εκκλησία.

II. Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΟΙ ΤΡΙΚΑΜΗΝΙΚΟΙ ΑΔΙΚΩΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΚΘΕΤΟΥΜΕ

Και ενώ βγήκαμε ορισμένοι πατέρες στον αγώνα της αποτείχισεως στερούμενοι όχι μόνο αποδοχών αλλά και των μοναστηριών μας, στα οποία είμαστε οι κτήτορες, και διωκόμενοι παντοιοτρόπως παρουσιάζονται τώρα, ορισμένοι λαϊκοί που ισχυρίζονται ότι διδάσκουμε οικουμενιστική Εκκλησιολογία, διότι δεν συνευδοκούμε στην κρίση τους να θέτουν εκτός Εκκλησίας τους Χριστιανούς που ακολουθούν το Πάτριο εορτολόγιο. Σαφώς, πρόκειται για την ομάδα των προσώπων του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά που ο αγώνας της αποτείχισης γι αυτούς, στην πραγματικότητα, δεν τους κόστισε και τίποτε, διότι δεν στερήθηκαν και κάτι, αν μάλιστα, δεν ήταν και μια εκτονωτική ψυχαγωγία –γηπεδικού τύπου- που βγάζουν όλο το μένος τους εναντίον αδελφών, τάχα για αγώνα εναντίον της αιρέσεως, που και αυτό δεν γνωρίζω αν ισχύει, διότι καθώς έχω υπ’ όψιν μου για το εκκλησιαστικό θέμα της Λάρισας ξεκίνησαν την αποτείχισή τους νωρίτερα. Και είναι να θαυμάζει κανείς για το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, αν δεν προσέξει να κρατήσει τον φόβο του Θεού στην ψυχή του και λίγο το γνώθι σ’ αυτόν! Και, βέβαια, δεν θα έγραφα τίποτα σχετικά, αν δεν μου απέδιδαν “μιὰ νέα αἱρετική-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ἐκκλησιολογία” με άρθο της Τετάρτης 26/5/2019 με το να γίνουν οι “αλάνθαστοι” και αυτόκλητοι κριτές και να μας “θέτουν” όλους εκτός Εκκλησίας, επειδή θέλουμε και κρατούμε την εκκλησιαστική Παράδοση στο θέμα του ημερολογίου και ακολουθούμε το πάτριο εορτολόγιο, εφ’ όσον διαπιστώνουμε ότι το η αλλαγή του εορτολογίου προξένησε την διαίρεση στην Εκκλησία της Ελλάδος και έγινε με σκοπιμότητα την σταδιακή εισαγωγή της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού στην μάνδρα του Χριστού!

III.  Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ

Ποιά είναι η κατηγορία που μας αποδίδουν; “ἀνακατεύει σχίσμα καὶ αἵρεση· στὴν ὁποία ἐκκλησιολογία δηλ. χωροῦν σχισματικοί, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι”. Πάντοτε, με την Χάριν του Θεού, ήμουν κατά των αιρέσεων, γι’ αυτό και είχα ορισθεί ενταταλμένος της Μητροπόλεως Φλωρίνης για θέματα αιρέσεως και παραθρησκείας. Όταν σταμάτησα να είμαι ο εντεταλμένος το έκανα, διότι εκεί στις πανορθόδοξες συνάξεις που γίνονταν, του Παπικούς δεν τους θεωρούσαν αιρετικούς, και γενικά ασχολούμασταν μόνο με τους Πεντηκοστιανούς και τις Σέκτες. Έτσι, κατενόησα ότι χάνω τον καιρό μου ανάμεσά τους, και για να μην δημιουργώ πρόβλημα στον τότε επίσκοπό μας Φλωρίνης Θεόκλητο παραιτήθηκα, διότι έβλεπα ότι ήταν άλλης νοοτροπίας. Τουλάχιστον, τα τρία αυτά έτη της αποτειχίσεως, όμως, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ξεχωρίζω την αίρεση από την Ορθοδοξία, γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο έκανα την ορθόδοξη αποτείχιση σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και όχι απλώς διακοπή μνημονεύσεως. Όταν, εκείνο, το απόγευμα προ της ημερίδας του Ωραιοκάστρου βρέθηκα στην οικία του π. Θεοδώρου Ζήση το απαίτησαν οι Αγιορείτες που τώρα δεν με χρειάζονται γι’ αυτό και κάνουν ημερίδες μόνοι τους στην Πτολεμαΐδα, και δεν καλούν ούτε τον π. Ιγνάτιο ούτε την ταπεινότητά μου. Αν, τότε όμως, δεν είχα παρέμβει η αποτείχιση δεν θα είχε τον Ορθόδοξο χαρακτήρα της, και τα πράγματα θα ήταν πολύ άσχημα. Αν, έπειτα, από όσα διαδραματίσθηκαν στο κελλί του Γέροντος Γαβριήλ, άφηνα κάποια πράγματα χωρίς να ξεχωρίσω την θέσιν μου θα ήμουν ζευγμένος στο άρμα των αποφάσεων τους και της άρνησης της αγιότητος και όχι μόνο της αγιοκατάταξης του Γέροντος Παϊσίου. Αλλά για κάθε τι, θα έπρεπε να τους ερωτώ ενώ οι ίδιοι δεν με ρωτούσαν ποτέ και μόνοι τους κανόνιζαν για Σερβία και Ρουμανία τις σχετικές συνεννοήσεις και τα θέματα της αποτείχισης. Και γνωρίζουν πολύ καλώς οι Τρικαμηνικοί ότι δεν χαρίζομαι σε πρόσωπα, συνεπώς, δεν έχω την εύνοια των παραπάνω προσώπων, διότι διαφωνώ σε κάποια βασικά σημεία στρατηγικής αλλά και θεώρησης, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά και, μάλιστα, προκύπτουν κάθε φορά και νέα, που ενώ προσπαθώ να τους πλησιάσω φεύγω ολοένα και μακρύτερα, διότι ακούω την μία φορά ότι το Μεσονυκτικό της Κυριακής δεν έχει σωστή τριαδολογική θεολογία, επειδή συγκεκριμένα λέει για: Νου, Λόγο και Πνεύμα για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα αντίστοιχα. Την άλλη ακούω να αμφισβητείται η πατρότητα των 150 κεφαλαίων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπου και εκεί γίνεται λόγος πάλι για νου, λόγο και Πνεύμα και σε λίγο θα αμφισβητηθεί, εν προκειμένω, και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής που και ο ίδιος μιλά γι’ αυτά. Έτσι όταν ομιλώ για αυτά και μετά έχω ταραχή αποφεύγω τους εν λόγω Πατέρες μέχρι να διαπιστώσω ότι αλλάζει κάτι, διότι καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Όσο, λοιπόν, και αν τους αγαπώ όλους, και εσάς, μολονότι, κινήστε πάντοτε με κακία εναντίον μου, δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε αν δεν αλλάξετε νοοτροπία. Διαφωνώ, συνεπώς, και με τρεις ομάδες προσώπων και δεν έχουν κανένα λόγο να με στηρίξουν. Δεν πειράζει, διότι τελικά με στηρίζει ο Θεός, επειδή λέω την αλήθεια. Δεν προβληματίζεστε όμως καθόλου ,γιατί δεν προχωρά καθόλου η αποτείχιση; Μόνο οι μητροπολίτες σφάλλουν; Με αυτό το ήθος που πηγαίνουμε; Επομένως, αν, όπως ισχυρίζεται ο ανώνυμος αρθρογράφος, ίσως ο Παναγιώτης Σημάτης ότι, “Εἶναι αὐτὴ ἡ ἐκκλησιολογία ποὺ
α) ἐν μέρει δέχονται οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες,
β) γιὰ τὴν ὁποία σωπαίνουν οἱ Θεσσαλονικεῖς πατέρες (ποὺ ἀρνοῦνται συμφεροντολογικὰ νὰ πάρουν θέση) καὶ γ) γιὰ τὴν ὁποία ἀγάλλονται οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ ἀπέκτησαν ἀποκλειστικὸ διδάσκαλο δογματολόγο γιὰ τὰ ἱστολόγιά τους”, εφ’ όσον είναι σωστή και δεν μπορούν να βρουν κάτι αιρετικό, τότε γιατί να την απορρίψουν; Αν πάλι σφάλλω εκκλησιολογικά, ας μας υποδείξουν, όχι με γενικότητες αλλά κατά κεφάλαιο και παράγραφο, ποιό είναι το αιρετικό, το οποίο γράφω και πού σφάλλω;

IV. ΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΑΚΑΤΕΥΩ: ΣΧΙΣΜΑ – ΑΙΡΕΣΗ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Στο: http://paterikiparadosi.blogspot.com/…/…/blog-post 416.html

ο ανώνυμος αρθογράφος – σχολιαστής δεν μας υποδεικνύει σε ποιό κεφάλαιο και σε ποιά παράγραφο συγχέουμε την Ορθοδοξία με το σχίσμα και την αίρεση! Γράφει: “ἀνακατεύει σχίσμα καὶ αἵρεση· στὴν ὁποία ἐκκλησιολογία δηλ. χωροῦν σχισματικοί, αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι” Πού όμως γίνεται αυτό δεν το σημειώνει! Επομένως, υπάρχει δόλος και πονηρία. Ορίστε, λοιπόν, τι κάνει. Επειδή έχει πρόβλημα ο ίδιος με την παράγραφο § 1 του ΣΤ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που επιγράφεται:

“Η ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΟΣΟΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ”

και συγκεκριμένα στο κείμενο: Εφ’ όσον προσδιορίσαμε ότι η Εκκλησία, στα έσχατα τουλάχιστον, είναι πλέον η μαγιά, το λήμμα εκείνο, που μολονότι είναι διασκορπισμένο σε πρόσωπα, ομάδες, συνάξεις, εκκλησιαστικές κοινότητες ως ενορίες ή επισκοπές και όπου αλλού υπάρχει όντως Ορθοδοξία, στο παλαιό και στο νέο ημερολόγιο, ως σύνολο των πιστών κληρικών και λαϊκών, και αποτελεί το σώμα του Χριστού, επειδή είναι συνδεδεμένο με την κεφαλή του, κρατώντας με την ομολογία την αποκαλυφθείσα Πίστη, η οποία είναι αυτή που πρωτίστως μας προσδιορίζει εκκλησιαστικά, ερχόμαστε τώρα να δούμε τί είναι ο Οικουμενισμός μέσα στην Εκκλησία” , και πιο ειδικά, αυτό που τον ενοχλεί είναι η φράση: “στο παλαιό και στο νέο ημερολόγιο…”, διότι διαφορετικά και οι ίδιοι είναι “σχισματικοί” έτσι, τουλάχιστον, μας θεωρούν οι Οικουμενιστές και όσοι τους ακολουθούν πιστά, γι’ αυτό:

V. ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΟΥΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ VΙII ΤΟΥ Ε’ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΧΤΥΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!

Όταν κανείς δεν μπορεί να χτυπήσει κάτι, που είναι θεολογικά ορθό, επειδή παρουσιάζονται στην συνάφειά του τα νοήματα, τα οποία εκθέτουμε και όχι ξεκομμένα, ψάχνει να βρει τον τρόπο να το κάνει στην συνέχεια αλλού. Εκεί που θα μπορέσει! Γυρεύει, όμως, την αφορμή, διότι δεν προσέχει τα γραφόμενα ως προς τα νοήματά τους αλλά τον ενδιαφέρει να πλήξει το κύρος του συγγραφέως και, μάλιστα, να τον εξουθενώσει και να τον αχρηστεύσει επικοινωνιακά, διότι δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις και τις σκοπιμότητές του. Αυτά, τώρα, γίνονται από εκκλησιαστικά πρόσωπα που βγήκαν και στην αποτείχιση! Και δεν έχει ευθύνη καθόλου ούτε ο Γέροντάς τους ούτε όλοι αυτοί που συνεργάζονται μαζί τους; Μάλιστα, ο σκοπός σύμφωνα με αυτούς –που είναι και παπικό μοντέλο θεώρησης- αγιάζει τα μέσα δείχνει κακεντρέχεια! Κατά τα άλλα κρατούμε Ορθοδοξία. Λοιπόν, τί θα μπορούσαν να βρουν στην παράγραφο: § VIII του Ε’ Κεφαλαίου; Παραθέτω το κείμενο, παρακάτω, για τους αναγνώστες και παρακαλώ, αλλά και προκαλώ όσους δεν έχουν καλή προαίρεση, να μου υποδείξουν, ποιό είναι το σημείο που συγχέω την αίρεση, το σχίσμα και την Ορθοδοξία σε ότι είχα γράψει στο Ε’ κεφάλαιο και την παράγραφο VIII. Ορίστε τι είχα γράψει τότε στην συγκεκριμένη παράγραφο:

§ VIII. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ

“Επομένως, α. η γεωγραφική θέση των κατά τόπους Εκκλησιών στην Ευρώπη, Αφρική, Ασία, Αμερική, Αυστραλία, β. η ιδιαίτερη κατανομή τους ως διοικητικών θεσμών στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβυγενή και νεώτερα Πατριαρχεία ή Αρχιεπισκοπές, Μητροπόλεις, κ.ο.κ επισκοπές, ενορίες, ιερές μονές που αποτελούν τα διοικητικά μέρη της και γ. η διασπορά εκκλησιαστικών κοινοτήτων, συνάξεων ή και μεμονωμένων ακόμη προσώπων λόγω του χωρισμού σε παλαιό και νέο εορτολόγιο, καθώς και με την αποτείχιση λόγω Οικουμενισμού και παρεισφρήσεως εκκλησιολογικής αιρέσεως με την Σύνοδο του Κολυμβαρίου, σαφώς δεν διαιρεί την Εκκλησία, εφ’ όσον μένουν εν τη Εκκλησία κρατώντας το κάθε μέρος ή μέλος αυτής απαρασάλευτα τον Κανόνα της Αληθείας, όχι προσχηματικά αλλά πραγματικά και ουσιαστικά, δια της ομολογίας και της υπερασπίσεως της Ορθοδόξου διαχρονικής και καθολικής Πίστεως και έτσι τελούν ή συμμετέχουν στα Μυστήρια εκφράζοντας την στις Συνάξεις με προεστούς που ως κληρικοί έχουν με κανονική χειροτονία και αποστολική διαδοχή”!

VI. ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΗΡΙΑΣ ΤΟΥΣ

Επειδή θα κρίνονταν ως ανορθόδοξοι από τους αναγνώστες τους, και για να μην εκτεθούν σιωπούν στο παραπάνω κείμενο, διότι, τί έχουν να αντιτείνουν θεολογικά; Και, όπως ο πάνθηρας ενεδρεύει ορμούν εκεί που δεν υπάρχει η συνολική συνάφεια, στο συμπέρασμα του κειμένου, που τοποθετείται εισαγωγικά στο επόμενο κεφάλαιο. Εκεί τους “παίρνει” κάπως να χιμήξουν. Στο σημείο που χτυπούν όμως, λησμονούν ή μάλλον σκοπίμως παραβλέπουν, ότι είναι εισαγωγικό και συνδέει τα δύο κεφάλαια και, βέβαια, υπενθυμίζει τον αναγνώστη, ότι η Εκκλησία είναι όλοι όσοι κρατούν την Πίστη στο παλαιό και το νέο ημερολόγιο, και αυτό είναι που τους ενοχλεί, όχι μόνο η θέση πάνω στην οποία χτίζεται η Εκκλησιολογία που παρουσιάζω αλλά και η στρατηγική, ώστε να ενωθούμε σε αυτή την βάση. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η βάσις αυτή είναι ισχυρό θεμέλιο και δύναται επ’ αυτού να υπάρξει ενότητα. Ενότητα για τους Τρικαμηνικούς όμως, σημαίνει αναίρεση όλης τους της προσπάθειας, αφού σκύλιασαν να βγάλουν σχισματοαιρετικούς τους παλαιοημερολογίτες. Υπήρχε περίπτωση να δεχτούν κάτι τέτοιο; Θα προτιμούσαν να κατέλθουν στην κόλαση, στον Άδη, παρά να ενωθούν το νέο με το Πάτριο εορτολόγιο!

VII.  ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΩ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟΛΗΨΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ

Γνωρίζουμε όλοι, πολύ καλά, ότι το θέμα του ημερολογίου δεν είναι ζήτημα δογματικό. Όμως, ο λόγος για τον οποίο άλλαξε το ημερολόγιο αφορά θέμα πρωτίστως εκκλησιολογικό. Αφού, διέσπασε την λειτουργική ενότητα στο χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτή, οπωσδήποτε, πρέπει να αποκατασταθεί, αν αληθινά πιστεύουμε ότι είμαστε Σώμα Χριστού. Όταν κάποιος πραγματικά πονά για την Εκκλησία δεν κυνηγά μόνο την αίρεση αλλά αγωνίζεται και για την ενότητα στο Σώμα του Χριστού. Τα δύο, μαζί μας κάνουν γνησίους μαθητές του Χριστού. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες. Όπως, έχει καθένας μας την υποχρέωση να κρατήσει την Πίστη, έχει την υποχρέωση να κρατά, και την ενότητα. Δεν είναι δυνατόν να λέμε στους παλαιοημερολογίτες ότι ανάγουν σε δογματικό ζήτημα το ημερολόγιο, και να το ανάγουν οι ίδιοι οι νεοημερολογίτες σε δόγμα, λέγοντας γι’ αυτούς, ότι δεν είναι στην Εκκλησία του Χριστού. Αν, όμως δεν είναι ετερόδοξοι, σαφώς, είναι ομόδοξοι. Γνωρίζετε, πολύ καλά, ότι η αντιμετώπισης του προσώπου μου στο παλαιό δεν υπήρξε και τόσο καλή από άτομα, που εκδήλωσαν και εκδηλώνουν όχι μόνο επιφυλακτικότητα και καχυποψία αλλά και έναν εριστικό τρόπο, ο οποίος εκφράζει ορισμένους συγκεκριμένους πυρήνες εντός των Γ.Ο.Χ. Θα πρέπει να ισχυρίζομαι γι’ αυτούς ότι δεν είναι στην Εκκλησία; Αυτό, δεν μπορώ να το ισχυρισθώ, ούτε για τους Ματθαιϊκούς που δεν αναγνωρίζουν έγκυρα μυστήρια στο νέο ημερολόγιο. Αυτό, όμως είναι μία πλάνη και όχι αίρεσις! Όπως πλάνη είναι και η δική σας θεώρηση, να μην τους αναγνωρίζεται ως την Εκκλησία του Χριστού και μόνιμα να τους επιτίθεσθε με τον πιο άσχημο τρόπο. Όταν, κάποιους συνέχεια τους λέει κανείς κατηγορώντας τους, ότι δεν είναι Εκκλησία, τί θα του πουν αυτοί, θα αναγνωρίσουν ότι είναι στην Εκκλησία; Αν, όμως δεν είναι αίρεσις, διότι, το μόνο για το οποίο δεν μπορείτε να κατηγορείτε τους παλαιοημερολογίτες είναι ότι έχουν κάποια αίρεση ή να τους πείτε ότι είναι Οικουμενιστές, γι’ αυτό και αποτελούν Σώμα Χριστού ενώ οι νεοημερολογίτες που δεν διέκοψαν κοινωνία σαφώς είναι μολυσμένοι από την αίρεση και αυτό το γνωρίζουμε όλοι, πώς αρνείστε ότι είναι στην Εκκλησία;

VIII.  Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όμως, το θέμα έχει και δογματική προοπτική, αφού η αλλαγή του ημερολογίου έγινε με σκοπιμότητα την ένωση με τους Φράγκους και Παπικούς. Και μόνο αυτό, θα πρέπει να είχε ανακαλέσει στην τάξη την διοικούσα Εκκλησία στο νέο ημερολόγιο και να καταδικάσει όχι μόνο τον Οικουμενισμό αλλά και να επιστρέψει στο Πάτριο εορτολόγιο, διότι το ένα έγινε προϋπόθεσις του άλλου. Μήπως, σφάλουμε σ’ αυτό; Ισχυρίζεστε ότι το εορτολογικό δεν είναι σωτηριολογικό. Σαφώς, και δεν είναι θέμα σωτηρίας, όμως είναι θέμα Παραδόσεως και υπακοής στην επί τόσους αιώνες λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, την οποία σεβάστηκαν οικουμενικές, τοπικές και πανορθόδοξες σύνοδοι, άγιοι και εκατομμύρια πιστών. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τον 16^ο αιώνα, που έγινε και προβλήθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο με όλες τις αλλαγές, που έφερνε στο εορτολόγιο της Εκκλησίας, τρεις διαδοχικές Πανορθόδοξες Σύνοδοι καταδίκασαν αυτήν την αλλαγή και, μάλιστα, με αναθέματα. Πατέρες δε της εποχής εκείνης ονόμασαν την αλλαγή αυτή νεοφανή αίρεση και παγκόσμιο σκάνδαλο, επομένως, οι άγιοι αξιολόγησαν το γεγονός. Μπορείτε, ίσως, να ισχυρισθείτε ότι οι παλαιοημερολογίτες έχουν φανατισμό. Όντως, επειδή δεν υπήρξε σημαντική κατήχηση, ίσως κατά περιπτώσεις προσώπων να έχουν σημειωθεί ακρότητες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν Ορθοδοξία και ότι δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού.

IX. ΟΥΤΕ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Πολλοί εκ του νέου ημερολογίου ισχυρίζονται όμως, ότι αποτελούν ξεκάθαρα σχίσμα. Ούτε αυτό ισχύει! Αν υπάρχουν γεγονότα που δημιουργήθηκαν από σκοπιμότητα και έγιναν αυτά αιτία να υπάρξει διάσπαση, όπως στην περίπτωση του 1924 που η Εκκλησία της Ελλάδος με την αλλαγή του ημερολογίου ξεκόπηκε από την Εκκλησιαστική Παράδοση, το σύνολο σχεδόν της διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος, γι’ αυτό αντιδρώντας ορισμένα μέλη της Συνόδου αυτής έμειναν στην Αγία Παράδοση, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά! Θα ισχυρισθείτε ότι η αιτία της απόσπασης της από την Παράδοση δεν αφορά αλλοτρίωσιν περί την Πίστιν οι αλλαγές όμως εις την Παράδοσιν της Εκκλησίας επάγουν, τελικά, αλλοτρίωσιν περί την Πίστιν! Και αυτό το γνωρίζουμε καλά, διότι το είδαμε να επαληθεύεται στο Κολυμβάρι. Δεν βαρύνει η ευθύνη, κυρίως, αυτούς που ξεχώρισαν την θέσιν τους για την εορτολογική καινοτομία αλλά τα μέλη της Συνόδου που αποστάτησαν από την λειτουργική ενότητα της Ιεράς Παραδόσεως. Αν, μάλιστα, το εγχείρημα της αποστασίας από την λειτουργική ενότητα έγινε όχι απλώς με συνέργεια της πολιτείας αλλά, διότι αυτή κίνησε τα νήματα με σκοπιμότητα, πολλώ μάλλον δια εντολών της Μασονίας και επιπλέον, όταν αυτό αποσκοπούσε στην επίτευξιν εδραιώσεως του Οικουμενισμού, τότε τα πράγματα φανερά δείχνουν ότι οι χριστιανικές κοινότητες που αποσχίστηκαν από την συνολική διοίκηση έκαναν σχίσμα επαινετό, προκειμένου να κρατήσουν την Αγία Παράδοση, δια της οποίας κρατούν και την Ορθόδοξο Πίστη απαρασάλευτον. Διότι η εορτολογική αλλαγή σκοπό είχε την ένωση με τους ετεροδόξους, μάλιστα, με τους Λατίνους των οποίων η κακοδοξία είναι καταδικαστέα.

X. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ποιά είναι τα στοιχεία που μας συνδέουν με την κεφαλή της Εκκλησίας τον Κύριο μας Ιησού Χριστό για να αποτελούμε το Σώμα του Χριστού, συνεπώς, την Εκκλησία Του;

1. Η Πίστις (ταυτότητα της καθολικής Πίστεως)
2. Το Βάπτισμα
3. Η Θεία Ευχαριστία.

Εννοείται, ότι πρέπει να υπάρχει και Αποστολική Διαδοχή και κανονικές χειροτονίες. Εφ’ όσον, υπάρχουν οι προϋποθέσεις αυτές, κατά κανόνα στους επισκόπους του Πατρίου εορτολογίου δεν ψάχνουμε να βρούμε, αν είναι στην Εκκλησία! Τα υπόλοιπα, και, αν ακόμη υπάρχουν κάποιες υπερβάσεις κανονικής φύσεως, μπορούν με εκκλησιαστικό συνοδικό τρόπο να διορθωθούν, εφ’ όσον υπάρχει καλή θέληση για την ενότητα των αληθινά ορθοδόξων. Άραγε, πως θα νιώθατε, αν ήσασταν ιερείς και βρισκόσασταν μπροστά στην Ιερά Πρόθεση και θα ψάχνατε να βρείτε ποιούς πρέπει να μνημονεύσετε; Και δεν εννοώ μόνο ποιούς λαϊκούς αλλά και κληρικούς να μνημονεύσετε. Εκεί, θα συνειδητοποιούσατε, ότι αιρετικός ο ένας, σχισματικός ο άλλος, μήπως τελικά, δεν υπάρχει κανένας να μνημονεύσουμε, και μόνο εσείς, είστε η Εκκλησία του Χριστού;

Συνεχίζεται