ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Συνέχεια από εδώ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
Δ΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΣΥΝΑΡΜΟΖΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞ ΑΚΟΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ι.  ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΝΤΑΣΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στην εισαγωγική πίστη οδηγεί η αγαθή προαίρεση. Στην εξ ακοής Πίστη οδηγεί το κήρυγμα και ο λόγος του Θεού. Στην ενυπόστατη Πίστη οδηγεί η πνευματική γνώση. Η Πίστη όμως που οδηγεί στην Θεογνωσία, σαφώς, είναι η εξ ακοής Πίστις, αφού η πνευματική γνώση προηγείται της τελείας Πίστεως και δεν έπεται αυτής της Πίστεως. Η εξ ακοής Πίστη μας οδηγεί στην Εκκλησία, και με τα άγια Μυστήρια της μας εγκεντρίζει στο Σώμα του Xριστού. Χωρίς την Πίστη αυτή, ως κανόνα Αληθείας και περιεχόμενο δογματικής διδασκαλίας, δεν θα γνωρίζαμε για τον Χριστό και δεν θα συνδεόμασταν μαζί Του δια των αγίων Μυστηρίων. Επομένως, η Πίστις αυτή είναι η αιτία να γίνουμε μέλη Χριστού. Γιατί; Διότι, δια της Πίστεως σωζόμαστε: “εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ” (Γαλ. 2,16). Εφόσον, λοιπόν, στην εν Χριστώ ζωή όλα ξεκινούν από την Πίστη όχι μόνο ο κάθε Χριστιανός, κληρικός και λαϊκός, αλλά και η Εκκλησία θεσμικά ως διοίκηση θα πρέπει να αγρυπνά επισκοπώντας να μην απολεσθεί η δυνατότητα της Θεώσεως.

II. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Γράφει ο Μέγας Βασίλειος: “Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τῇ περὶ τὸ ἴδιον πλάσμα εὐσπλαγχνίᾳ, ἐλθὼν ἐπὶ γῆς ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός, καὶ διὰ Παρθένου ἁγίας σαρκωθείς, καὶ πάντα τὰ θαύματα ἐκεῖνα ἃ διὰ τῶν εὐαγγελίων μεμαθήκαμεν ἐργασάμενος ὡς Θεός, καὶ διὰ πάσης τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ τὸ τῶν ἀνθρώπων εὐεργετήσας γένος, καὶ πᾶν ὁτιοῦν τῶν ἀνηκέστων διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν παθὼν παρὰ τῶν εὐεργετηθέντων, τέλος ἐσταυρώθη, καὶ σταυρωθεὶς ἀπέθανε, καὶ ἀποθανὼν ἠγέρθη τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ. Καὶ μετὰ τὸ ἐγερθῆναι αὐτόν, καὶ πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν φιλάνθρωπον πληρῶσαι οἰκονομίαν, ὅτε ἤμελλεν ἀναλαμβάνεσθαι ὅθεν κατέβη, παρέδωκε τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς τὴν πίστιν· ἀπελθόντες, φησί, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος. Ἡμεῖς τοίνυν κατὰ τὴν παράδοσιν τοῦ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ κατὰ τὴν πίστιν τῶν ἐν Νικαίᾳ συναχθέντων ἁγίων πατέρων τριακοσίων δεκὰ καὶ ὀκτώ, ὡς παρελάβομεν οὕτως καὶ βαπτίζομεν, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος· ὡς δὲ βαπτίζομεν, οὕτω καὶ πιστεύομεν, εἰς πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα· ὡς δὲ πιστεύομεν, οὕτως καὶ δοξάζομεν, πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα. Ταύτην τὴν πίστιν τηρήσωμεν παρακαλῶ, μέχρι τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ τοῦ παραδεδωκότος ἡμῖν Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”.

III.  ΚΡΑΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΠΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ

Επειδή, λοιπόν, όχι μόνο όλη η πορεία του πιστού στην εν Χριστώ ζωή, από την κάθαρση έως και την Θέωση, γίνεται δια της Χάριτος αλλά και διότι, όλο το έργο της Θείας Οικονομίας, δια του οποίου σωζόμαστε και θεωνόμαστε, έγινε δι’ αυτής της κοινής ενέργειας της αδιαιρέτου Τριάδος που καλείται Χάρις, γι’ αυτό κρατούμε αυτή την ομολογία της Πίστεως για να μην απολέσουμε την Χάριν δια της οποίας ενεργείται κάθε τι που αφορά την σωτηρία μας. Λέγει ο Μέγας Βασίλειος σχετικά με το πρώτο: “Λογιζέσθω δὲ καὶ τὴν ἀποστολικὴν ἐξήγησιν περὶ Τριάδος, ἐν ᾗ μίαν ἐνέργειαν ὁρῶμεν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος· ὡς οὐκ ὄντος κτιστοῦ καὶ ποιητοῦ τὴν φύσιν οὔτε τοῦ Υἱοῦ οὔτε τοῦ Πνεύματος”. Ενώ για το δεύτερο επισημαίνει: “Καὶ γὰρ εἰ μὴ Θεότητα λέγει κατοικεῖν ἐν ἡμῖν διὰ τοῦ Πνεύματος κατοικοῦντος, λέγοντος τοῦ Ἰωάννου, «Ἐν τούτῳ γινώσκομεν, ὅτι ἐν ἡμῖν ἐστιν, ἐκ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔδωκεν ἡμῖν,» πᾶσαν ἀπολεῖ τὴν ἐλπίδα. Εἰ γὰρ μὴ Θεὸς ἐν ἡμῖν, οὔτε ζωῆς οὔτε ἀγαθῶν αἰωνίων τευξόμεθα. Λέγει δὲ καὶ πάλιν ὁ Παῦλος·«Οὐκ οἴδατε, ὅτι ναὸς τοῦ Θεοῦ ἐστε, καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;» και σε άλλο σημείο πάλι ο Βασίλειος λέγει: “Οὐ γὰρ παρὰ τοῦ Πνεύματός τινα λαμβάνομεν ὥσπερ παρὰ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα, ἀλλ’ αὐτὸ προσιὸν ἡμῖν καὶ ἁγιάζον ὑποδεχόμεθα· Θεότητος κοινωνίαν, καὶ υἱότητος μετουσίαν, καὶ τῆς αἰωνίου κληρονομίας ἀῤῥαβῶνα, καὶ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ἀπαρχήν”.

IV. Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Επειδή όμως η Εκκλησία δεν είναι μόνο Σώμα Χριστού αλλά αποτελεί συνάμα και την κοινότητα δράσεως του Αγίου Πνεύματος, εν τη Οικονομία, καθ’ όσον η Εκκλησία είναι το κατ’ εξοχήν πεδίον ενεργείας αυτού, διαμένοντας ο Παράκλητος εντός αυτής δεν την οδηγεί μόνο “εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν” αλλά, όπως η ψυχή συνέχει το σώμα, έτσι και το Πνεύμα συνέχει και διακρατεί την Εκκλησία. Όπως είπε ίδιος ο Κύριος: “ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν”(Iω, 16,13). Γράφει ο Μέγας Βασίλειος: “Πάντα ὁμοῦ συμπληροῖ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματος, ἀλλήλοις δε ἀναγκαίαν τήν ἐκ τῶν χαρισμάτων ἀντιδίδωσιν ὠφέλειαν. Ὁ μέν γάρ Θεός ἔθετο τά μέλη ἐν τῷ σώματι, ἕν ἑκάστον αὐτῶν καθώς ἠθέλησεν. Τά μέντοι μέλη τό αὐτό μεριμνῶσιν ὑπέρ ἀλλήλων, κατά τήν πνευματικήν κοινωνίαν τῆς συμπαθείας αὐτῆς ὑπαρχούσης. Διόπερ εἶτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη· εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη . Καί ὡς μέλη δέ ἐν ὅλῳ, οἱ καθ’ ἕνα ἐσμέν ἐν τῷ Πνεύματι· ὅτι οἱ πάντες ἐν ἑνί σώματι εἰς ἕν Πνεῦμα ἐβαπτίσθημεν”. Tο Πνεύμα της Αληθείας, λοιπόν, συνιστά τον “κρίκο”, ο οποίος συνδέει τους ανθρώπους με την Εκκλησία ως μέλη της και μεταξύ τους εν χρόνω και τόπω δια της Πίστεως.

V. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΔΡΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Γράφει ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: “Γιὰ ὅλο τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ μεσολαβεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη παρουσία του στὸν κόσμο μέχρι τὴν δευτέρα του παρουσία, ὁ Χριστὸς ἔδωσε στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ στοὺς διαδόχους τους τὸν παρακάτω νόμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μθ.28,19). Τοῦτο σημαίνει νὰ διδάσκετε ὄχι ὅ,τι κάποιος ἄλλος θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ σκεφθῆ, ἀλλὰ ὅ,τι ἐγὼ παρήγγειλα, καὶ τοῦτο μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Καὶ συμπληρώνει: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμὴν» (Μθ.28,20). Οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβαν αὐτὸν τὸν νόμο καὶ θυσίασαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ τὸν τηρήσουν. Καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ τοὺς ὑποχρεώσουν νὰ μὴ κηρύττουν ὅσα κηρύττουν ἐπ’ ἀπειλῇ τιμωρίας καὶ θανάτου, τοὺς ἀπαντοῦσαν: «Εἰ δίκαιον ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἤ τοῦ Θεοῦ, κρίνατε. Οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν» (Πρ.4,19-20). Ὁ σαφὴς αὐτὸς νόμος παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στοὺς διαδόχους τους, ἔγινε ἀποδεκτὸς ἀπὸ τοὺς δευτέρους καὶ ἔχει ἰσχὺ διαχρονικὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αἰτίας τοῦ νόμου τούτου ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ στύλος καὶ ἡ βάσις τῆς ἀληθείας”.

VI. Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ

Ἀκολούθως ἀκοῦστε τί ἀναφέρεται στὸν Προφήτη Ἰεζεκιὴλ ποὺ ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες βρισκόταν σὲ ἔκστασι προσευχῆς καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ ἡμέρες ἄκουσε τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «Υἱὲ ἀνθρώπου, σκοπὸν δέδωκά σε τῷ οἴκω Ἰσραήλ, καὶ ἀκούσῃ ἐκ στόματός μου λόγον» (Ἰεζ.3,17), καὶ διακήρυξε στὸ λαό. Νὰ ὁ νόμος γιὰ σένα! Ἂν δῆς ἕναν ἄνομο ποὺ διαπράττει ἀνομία καὶ δὲν τοῦ πῆς: ἄφησε τὴν ἀνομία σου καὶ ἄλλαξε δρόμο, «ὁ ἄνομος ἐκεῖνος ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» (Ἰεζ.3,18). Ἀντιθέτως, ἂν διακηρύξης στὸν ἄνομο ὅτι θὰ πρέπει νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὴν ἄνομη ὁδό του καὶ αὐτὸς δὲν ξεφύγη, τότε ἐκεῖνος ὁ ἄνομος θὰ πεθάνη στὴν ἀνομία του, ἐνῶ ἐσὺ θὰ σώσης τὴν ψυχή σου. Παρόμοια ἂν δῆς ἕνα δίκαιο ποὺ ἀρχίζει νὰ κλονίζεται στὴν ἀρετή του καὶ δὲν τὸν στηρίξης καὶ δὲν φροντίσης νὰ τὸν φέρης στὸν ἴσιο δρόμο μὲ τὰ λόγια σου, τότε ἐκεῖνος ὁ δίκαιος ἐπειδὴ ἁμάρτησε, θὰ πεθάνη στὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ τὴν ψυχή του θὰ ζητήσω ἀπὸ τὰ χέρια σου ποὺ δὲν τὸν στήριξες. Ἂν ὅμως προειδοποιήσης τὸν δίκαιο ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἁμαρτάνη καὶ αὐτὸς παύση νὰ ἁμαρτάνη, τότε ὁ δίκαιος θὰ ζήση κι’ ἐσὺ θὰ σώσης τὴν ψυχή σου (Βλ. Ἰζ.3,19-21).

VII.  ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΝΤΕΛΛΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Πῶς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ εἶναι τόσο θρασύς, ποὺ νὰ διαστρέψη τὰ πάντα στὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὸ συνεπάγεται καταστροφὴ καὶ στοὺς δύο, ποιμένες καὶ ποίμνιο; Ἂν ἡ σωστικὴ δύναμις τῆς διδασκαλίας ἑξαρτιόταν ἀπὸ τὴν γνώμη μας πάνω σ’ αὐτὴν καὶ τὴν συναίνεσί μας σ’ αὐτήν, τότε θὰ εἶχε νόημα τὸ νὰ συλλάβη κάποιος ἄνθρωπος στὸ νοῦ του νὰ ἀνοικοδομήση τὸν Χριστιανισμὸ σύμφωνα μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες ἤ τὶς ἀξιώσεις τῆς ἐποχῆς καὶ νὰ τὸν προσαρμόση κατὰ τοὺς πόθους τῆς ἁμαρτωλῆς του καρδιᾶς. Μὰ ἡ σωστικὴ δύναμις τοῦ χριστιανικοῦ νόμου δὲν ἐξαρτᾶται καθόλου ἀπό μᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καθιέρωσε ἐπακριβῶς τὴν ἀκριβῆ ὁδὸ τῆς σωτηρίας.Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξη. Συνεπῶς καθένας ποὺ διδάσκει μὲ ὁποιονδήποτε διαφορετικὸ τρόπο, σημαίνει πὼς παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ὁδὸ καὶ καταστρέφει τὸν ἑαυτό του καί σᾶς. Τί λογικὴ ὑπάρχει σ’ αὐτό;

VIII.  ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΩΝ

Προσέξατε πόσο αὐστηρὴ κρίσις ἐλέχθη, ὅταν κάτι παρόμοιο συνέβη στὸ ἔθνος τοῦ Ἰσραὴλ κατὰ τὰ δύσκολα χρόνια τῆς αἰχμαλωσίας του. Μερικοὶ Προφῆτες ἀπὸ οἶκτο γιὰ τοὺς βασανισμένους καὶ τοὺς ἀρρώστους μιλοῦσαν στὸ λαὸ ὄχι ὅπως ὁ Κύριος παρήγγειλε, ἀλλὰ ὅπως ἡ καρδιὰ τους τοὺς ὑπαγόρευε. Γι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος ἔδωσε τὶς ἑξῆς διαταγὲς στὸν Ἰεζεκιήλ: «Καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, στήριξον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ τὰς θυγατέρας τοῦ λαοῦ σου τὰς προφητευούσας ἀπὸ καρδίας αὐτῶν καὶ προφήτευσον ἐπ᾿ αὐτὰς καὶ ἐρεῖς· τάδε λέγει Κύριος· οὐαὶ ταῖς συῤῥαπτούσαις προσκεφάλαια ὑπὸ πάντα ἀγκῶνα χειρὸς καὶ ποιούσαις ἐπιβόλαια ἐπὶ πᾶσαν κεφαλὴν πάσης ἡλικίας τοῦ διαστρέφειν ψυχάς· αἱ ψυχαὶ διεστράφησαν τοῦ λαοῦ μου, καὶ ψυχὰς περιεποιοῦντο». (Ιζ.13.17-18). Τοῦτο σημαίνει: Ἀλλοίμονο σὲ κείνους ποὺ διατάζουν κάθε εἶδος ἰδιαιτέρας μεταχειρήσεως καὶ προτείνουν τέτοια μαλθακὴ ἀγωγὴ, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν αἰσθάνεται τὴν παραμικρὴ δυσαρέσκεια, οὔτε ἀπὸ τοὺς ἐπάνω οὔτε ἀπὸ τοὺς κάτω, ἀδιαφορώντας ἐὰν τοῦτο εἶναι γιὰ τὴν σωτηρία ἤ τὴν καταστροφή, εὐάρεστο ἤ ἀποκρουστικὸ στὸ Θεό. Ἀλλοίμονο σ’ αὐτούς, διότι «τάδε λέγει Κύριος…τὰ προσκεφάλαια ὑμῶν καὶ ἐπιβόλαια», δηλαδὴ τὴν μελιστάλακτη καὶ παρήγορη διδασκαλία σας, «ἐφ’ ἃ ὑμεῖς ἐκεῖ συστρέφετε ψυχάς», θὰ διαρρήξω ἀπὸ τὰ χέρια σας, θὰ ἐλευθερώσω τὶς διεστραμμένες ψυχὲς ἀπὸ αὐτὴ τὴν διδασκαλία σας καὶ θὰ σᾶς ἐξολοθρεύσω, διαφθορεὶς (Βλ. Ἰζ.13,20-21).

IX. ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΩΝ

Αὐτὸ εἶναι τὸ ὄφελος τῆς ἰδιαιτέρας μεταχειρίσεως καὶ τῆς ἐπιεικείας, τὸ εἶδος ποὺ θέλετε νὰ ἀκοῦτε ἀπὸ τοὺς ἱεροκήρυκες! Ὅταν βάλετε ὅλα τοῦτα βαθειὰ στὴν καρδιά σας, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ θέλετε νὰ κάνουμε ὁποιεσδήποτε παραχωρήσεις στὸ χριστιανικὸ δόγμα, ἔχοντας τὴν λανθασμένη ἐπιθυμία νὰ σᾶς εὐχαριστήσουμε. Ἀντίθετα μάλιστα ὀφείλετε νὰ ἀπαιτῆτε ἐπίμονα νὰ παραμένουμε στὸ δόγμα, ὅσο τὸ δυνατὸν αὐστηρὰ καὶ ἀκλόνητα. Ἔχετε ἀκούσει ποτὲ γιὰ τὰ συγχωροχάρτια τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης; Νὰ τί εἶναι αὐτά: Ἰδιαίτερη μεταχείρισις καὶ ἐπιείκεια, τὰ ὁποῖα δίνει ἀψηφώντας τὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἀπὸ αὐτὰ ὅλη ἡ Δύσις εἶναι διεφθαρμένη στὴν πίστι καὶ στὸν τρόπο ζωῆς, καὶ τώρα χάνεται στὴν ἀπιστία καὶ στὸν ἀχαλίνωτο βίο μὲ τὰ συγχωροχάρτια της. Ὁ Πάπας ἄλλαξε πολλὰ δόγματα, χάλασε ὅλα τὰ Μυστήρια, ἀκύρωσε τοὺς κανόνες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν ρύθμισι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διόρθωσι τῶν ἠθῶν.Ὅλα πλέον ἄρχισαν νὰ πηγαίνουν ἀντίθετα στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, καὶ ἔγιναν χειρότερα καὶ πιὸ χειρότερα.

X. Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Κατόπιν ἐμφανίστηκε ὁ Λούθηρος, ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος ἀλλὰ ἰσχυρογνώμων. Αὐτὸς λοιπὸν εἶπε: «Ὁ Πάπας ἄλλαξε τὰ πάντα ὅπως ἤθελε, γιατί νὰ μὴν κάνω κι’ ἐγὼ τὸ ἴδιο;» Ἄρχισε λοιπὸν νὰ τροποποιῆ καὶ νὰ ξανατροποποιῆ τὰ πάντα μὲ τὸν τρόπο του, καὶ ἵδρυσε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν νέα λουθηρανικὴ πίστι, ἡ ὁποία ἐλάχιστα μοιάζει μὲ ὅσα ὁ Κύριος παρήγγειλε καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μᾶς παρέδωσαν. Μετὰ τὸ Λούθηρο παρουσιάστηκαν φιλόσοφοι. Κι’ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰ τους εἶπαν: «Ὁ Λούθηρος καθιέρωσε γιὰ τὸν ἑαυτὸ του μία νέα πίστι, δῆθεν βασισμένη στὸ Εὐαγγέλιο, στὴν πραγματικότητα ὅμως στηριγμένη στὸ δικό του τρόπο σκέψεως. Γιατί λοιπὸν κι’ ἐμεῖς νὰ μὴ συνθέσουμε δόγματα βασισμένα μόνο στὸ δικό μας τρόπο σκέψεως, ἀγνοώντας τελείως τὸ Εὐαγγέλιο;» Ἄρχισαν κι’ αὐτοὶ πλέον νὰ σκέπτωνται ὀρθολογιστικά, καὶ νὰ εἰκάζουν περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ κόσμου, περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καθένας μὲ τὸν τρόπο του, καὶ ἀνακάτεψαν τόσα πολλὰ δόγματα, ὥστε μόνο νὰ τὰ ἀπαριθμήση κανείς, ζαλίζεται ὁ νοῦς του. Τώρα οἱ δυτικοὶ ἔχουν τὶς ἑξῆς ἀντιλήψεις: Πίστευε ὅ,τι νομίζεις καλύτερο ζῆσε ὅπως σου ἀρέσει, ἱκανοποίησε ὁ,τιδήποτε θέλγει τὴν ψυχή σου. Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἀναγνωρίζουν κανένα νόμο ἤ περιορισμὸ καὶ δὲν ὑποτάσσονται στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὁδὸς τους εἶναι εὐρεία, ὅλα τὰ ἐμπόδια ἐκτοπίστηκαν. Μὰ ἡ εὐρεία ὁδὸς ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, καθὼς λέγει ὁ Κύριος. Ἐκεῖ ὠδήγησε ἡ χαλαρότης στὴν διδασκαλία!

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ε΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΙΕΣΠΑΡΜΕΝΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

Ι.  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙ’  ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ

Η Εκκλησία, όπως ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως, είναι μία. Και καθώς λέει ο Άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λουγδούνου: “Όπου είναι η Εκκλησία εκεί είναι και το Άγιο Πνεύμα, και όπου ευρίσκεται το Άγιο Πνεύμα εκεί είναι και κάθε Χάρη” (Κατά των αιρέσεων. Βιβλίο 3, κεφ. XXIV). Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πολύ χαρακτηριστικά επισημαίνει: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί, καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί» (Αναίρεσις γράμματος Ιγνατίου, 3). Εφόσον, λοιπόν, όπου βρίσκεται η Εκκλησία εκεί είναι και το Άγιο Πνεύμα και όπου είναι η Εκκλησία εκεί υπάρχει η Αλήθεια, τότε σαφώς όπου δεν υπάρχει η Αλήθεια δεν υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται ο Παράκλητος, αφού Αυτός είναι το Πνεύμα της Αληθείας και οδηγεί την Εκκλησία μόνο εις την Αλήθειαν και όλην την Αλήθεια.

II. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Και αντίστροφα, αν υπάρχει κάποια “Ομολογία” ως εκκλησιαστική κοινότητα που να έχει την Αλήθεια τότε δεν υπάρχει περίπτωση αυτή να έχει ξεχωριστή οντότητα από το Σώμα του Χριστού και μην βρίσκεται στην ενιαία Εκκλησία. “Τὸ γὰρ τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα οὐ χωρισμοῦ, ἀλλὰ ἑνώσεώς ἐστι, καὶ συμφωνίας ὄνομα… Εἰ δὲ ὁ τόπος χωρίζει (=τοὺς πιστούς), ἀλλ’ ὁ Κύριος αὐτοὺς συνάπτει κοινὸς ὤν” γράφει ο Άγιος Χρυσόστομος (Εἰς Α΄ Κορ., Ὁμιλ. Α΄1: PG 61,13). Ομολογίες που δεν έχουν όλη την αλήθεια ως δογματική διδασκαλία δεν έχουν τελικά την απόλυτη Αλήθεια που αποτελεί πρόσωπο, το Πρόσωπο του Θεανθρώπου, ο οποίος είναι ο Χριστός που δεν μερίζεται αλλά πάντοτε είναι ένας και ο αυτός, ο «εἷς τῆς ἁγίας Τριάδος» που ενηνθρώπησε και θα έχει μία και μόνο Εκκλησία, η οποία είναι Σώμα Χριστού.

III.  Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η ενότητα στην Εκκλησία είναι ενότητα του Πνεύματος που συνέχει το Σώμα του Χριστού και ξεκινά από την μία πίστιν μας σε έναν Τριαδικό Θεό λαμβάνοντας στην συνέχεια το ένα και μόνο Βάπτισμα. Επομένως, η αρχή είναι η Πίστις. Από την Πίστη ξεκινά αλλά και διατηρείται η ενότητα. Γι’ αυτό ο Απόστολος συνιστά στους Εφεσίους: “σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα”(Εφ. 4,3-5). Όλοι όσοι ομολογούμε στο ορθοδόξως (δηλαδή, όχι μόνο να λέμε καθώς απαγγέλλουμε το “Πιστεύω… εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν” αλλά και να το εννοούμε, μη επικυρώνοντας στην Σύνοδο της Ιεραρχίας τις αποφάσεις της εν Κολυμβαρίω (Ψευτο)Συνόδου, και έτσι να δεχόμαστε εκεί πολλές Εκκλησίες) την μία και την αυτή Πίστιν, όπως είναι διατυπωμένη στο Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, πιστεύουμε στον ίδιο Θεό και έχουμε λάβει το ένα και το αυτό Άγιο Βάπτισμα.

IV. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΙΗΡΗΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η αναφορά μας δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, εν Αγίω Πνεύματι, στην μία Κυριότητα που είναι “εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ὑμῖν”(Εφ.4,6) εκ των “πραγμάτων” δεν δίνει περιθώρια να δεχτούμε κάποια θεωρία περί διηρημένης Εκκλησίας. Διότι αυτό δεν είναι εφικτό, δεν γίνεται μία κεφαλή να έχει δύο ή περισσότερα σώματα! Έτσι, είμαστε όλοι μαζί οργανικά ενωμένοι ως μέλη στο ένα και το αυτό Σώμα της Εκκλησίας. Και ενώ η Εκκλησία έχει οικουμενικό χαρακτήρα, διότι υπάρχει στον κόσμο με τη μορφή των διαφόρων κατά τόπους Εκκλησιών, αυτό όμως δεν μειώνει κατ’ ελάχιστο την ενότητά της. «Η Εκκλησία, φωτισμένη από το φως του Κυρίου, άπλωσε τις ακτίνες της σε όλη την οικουμένη, όμως το φως, το πανταχόθεν εκχυνόμενο, παραμένει το ίδιο και η ενότητα του σώματος παραμένει αδιαίρετη. Η Εκκλησία απλώνει σε όλη την οικουμένη τους φορτωμένους με καρπούς κλάδους της, οι πλούσιες πηγές της ρέουν σε μακρινές αποστάσεις… και όμως παρ’ όλα ταύτα η Κεφαλή παραμένει μια, όπως μια είναι η αρχή και μια η μητέρα, πλούσια σε καρπούς» (Άγιος Κυπριανός Καρχηδόνας «Περί της ενότητος της Καθολικής Εκκλησίας»).

V. ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΣ

Ο Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου, επίσης, δηλώνοντας αυτή την ενότητα την αποδίδει στο ένα και αυτό κήρυγμα που έφερε στις ψυχές την εξ ακοής Πίστιν. Γράφει: «αὐτὸ τὸ κήρυγμα ἔχοντας παραλάβει ἡ Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ τὴν Πίστη, καθὼς προείπαμε, μολονότι εἶναι διεσπαρμένη σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὰ φυλάσσει ἐπιμελῶς, σὰν νὰ κατοικεῖ σὲ ἕνα σπίτι· καὶ πιστεύει ὁμοίως σὲ αὐτά, σὰν νὰ ἔχει μία ψυχὴ καὶ τὴν ἴδια καρδία καὶ τὰ κηρύσσει αὐτὰ ὁμοφώνως καὶ τὰ διδάσκει καὶ τὰ παραδίδει, σὰν νὰ ἔχει ἕνα στόμα» (PG 7, 552A). Επομένως, σωστά έχει επισημανθεί ότι δεν υπάρχει «ἐν ἑνότητι δογματικὴ διαφορετικότης» μεταξὺ ἐκκλησιῶν, όπως φαντάζονται οι Οικουμενιστές. Ξεκινώντας από αυτή την βάση, ομιλούμε πλέον, και για εκκλησιαστική ενότητα σε αδιάκοπη σχέση με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η οποία βεβαίως, εκφράζει συγκεκριμένη Πίστη, αυτή την εξ ακοής Πίστη που δεχθήκαμε και ομολογήσαμε για να βαπτισθούμε και -Χάριτι Θεού- θα την ομολογούμε μέχρι να απέλθουμε από τον κτιστό αυτό κόσμο στην Βασιλεία του Θεού.

VI. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗ ΠΙΣΤΙΣ

Η εκκλησιαστική όμως αυτή ενότητα ευρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με το Μυστήριο της Ευχαριστίας μόνο όταν, οι επίσκοποι των κατά τόπους Εκκλησιών κρατούν απαραχάρακτη την κοινή Πίστη ως Κανόνα Αληθείας Δογματικής Διδασκαλίας. Όταν, δηλαδή, δεν παραχαράσσουν ότι «παντοῦ, πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη». Οι πιστοί στις συνάξεις τέτοιων, Ορθοδόξων επισκόπων, όπως, και πρεσβυτέρων που χειροτονήθηκαν κανονικώς και κρατούν την αμώμητο Πίστη, καθώς μεταλαμβάνουν του Ενός Σώματος του Χριστού, ενώνονται αληθινά και πραγματικά σε ένα και καθολικό Σώμα της Εκκλησίας μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με τον Χριστό, μέσα στην μεταμορφωτική δύναμη του Πνεύματος. “Εάν «πάντες ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μετέχομεν», πάντες ένα σώμα συγκροτούμε (Α’ Κορ. 10,17), διότι ο Χριστός δεν μερίζεται. Για τον λόγο αυτό η Εκκλησία ονομάζεται Σώμα Χριστού ενώ εμείς είμαστε επί μέρους μέλη, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο (Α Κορ. 12, 27)” (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας).

VII.  Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Συνεπώς, η ενότητα συντελείται, ολοκληρώνεται, με την συμμετοχή όλων στην Αγία Αναφορά, εφόσον όμως κρατούμε την διαχρονικά αδιαίρετη και καθολική Πίστη που εκφράζει το κανονικώς τελούμενο Βάπτισμα που λάβαμε και όπως μας την κληροδότησαν ως υψίστη παρακαταθήκη οι άγιοι Πατέρες με τις Συνόδους εκείνες που αναγνώρισε το Σώμα της Εκκλησίας! Μετέχοντες, λοιπόν, στον ίδιο «άρτο», υπό αυτές τις προϋποθέσεις «ενούμεθα» όλοι σ’ ένα Σώμα, το Σώμα του Χριστού (PG 61,200) εκφράζοντας διαχρονικά εφόρου ζωής ως ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού την ομολογία της Πίστεως όχι μόνο λεκτικά αλλά με στάση ζωής. Η εν Χριστώ ζωή δεν είναι ωραία πνευματικά λόγια είναι μετοχή στην πορεία του Θεανθρώπου και μετοχή στις άκτιστες ενέργειες για να μην ισχυριζόμαστε οτιδήποτε αλλά εκείνα που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος.

VIII.  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ

Επομένως, α. η γεωγραφική θέση των κατά τόπους Εκκλησιών στην Ευρώπη, Αφρική, Ασία, Αμερική, Αυστραλία, β. η ιδιαίτερη κατανομή τους ως διοικητικών θεσμών στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβυγενή και νεώτερα Πατριαρχεία ή Αρχιεπισκοπές, Μητροπόλεις, κ.ο.κ επισκοπές, ενορίες, ιερές μονές που αποτελούν τα διοικητικά μέρη της και γ. η διασπορά εκκλησιαστικών κοινοτήτων, συνάξεων ή και μεμονωμένων ακόμη προσώπων λόγω του χωρισμού σε παλαιό και νέο εορτολόγιο, καθώς και με την αποτείχιση λόγω Οικουμενισμού και παρεισφρήσεως εκκλησιολογικής αιρέσεως με την Σύνοδο του Κολυμβαρίου, σαφώς δεν διαιρεί την Εκκλησία, εφόσον μένουν εν τη Εκκλησία κρατώντας το κάθε μέρος ή μέλος αυτής απαρασάλευτα τον Κανόνα της Αληθείας, όχι προσχηματικά αλλά πραγματικά και ουσιαστικά, δια της ομολογίας και της υπερασπίσεως της Ορθοδόξου διαχρονικής και καθολικής Πίστεως και έτσι τελούν ή συμμετέχουν στα Μυστήρια εκφράζοντας την στις Συνάξεις με προεστούς που ως κληρικοί έχουν με κανονική χειροτονία και αποστολική διαδοχή!

IX. Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΘΕΣΜΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Η οργανωμένη θεσμικά και μόνο θρησκευτική κοινότητα όταν δεν κρατά την Ορθόδοξο Πίστη δεν συνιστά την Εκκλησία του Χριστού. Οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες διατηρούν διορθόδοξες σχέσεις έχοντας ως συνδετικό κρίκο την κοινή Πίστη που τους διασφαλίζει την μετοχή στην Χάρι, και έτσι βιώνουν την ενότητά τους τόσο μυστηριακά με συλλείτουργα, όσο και συνοδικά με οργάνωση συνάξεων και Συνόδων των Προκαθημένων και εκπροσώπων των δεκατεσσάρων (14) πανορθοδόξως αναγνωρισμένων ανά την υφήλιο, Ορθοδόξων Εκκλησιών (Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών). Η οργάνωση / διάρθρωση της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας και η λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως Συντονιστικού και μόνο Κέντρου με τον πατριάρχη ως πρώτο μεταξύ ίσων των ανά των κόσμο Ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων αλλά και κάθε Επισκόπου των Εκκλησιών αυτών δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να στήνει Συνόδους και να παίρνει ανορθόδοξες αποφάσεις που είναι υποχρεωμένο το χριστεπώνυμο πλήρωμα να ακολουθήσει, και μάλιστα, όταν αυτές οι σύνοδοι λειτουργούν, σαφώς, με αντικανονικό τρόπο.

Χ.  Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΑ

Πρέπει κάποτε να μάθουμε να ξεχωρίζουμε στην εποχή μας την πλάνη από την αλήθεια, την Ορθοδοξία από την αίρεση, την κανονικότητα από την αντικανονικότητα. Όποια ομολογία ως χριστιανική κοινότητα έχει αλλοτριώσει την διδασκαλία της Πίστεως της Εκκλησίας και εμμένει στο διαφορετικό δογματικό περιεχόμενο από το “Πιστεύω” της Ορθοδοξίας χωρίς να μετανοεί αμαρτάνει προς θάνατον, δηλαδή, προς αιώνια απώλεια των ψυχών που βρίσκονται σ’ αυτή εγκλωβισμένες και σαφώς αποτελεί αίρεση. Όσοι, λοιπόν, εκ των εκκλησιαστικών ταγών, επισκόπων και όχι μόνο αλλά και από το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ενώ τους γίνεται υπόδειξη, ότι συγκοινωνώντας με τους καταδικασμένους αιρετικούς, θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας εφόσον μεν παρακούουν εις την Εκκλησιαστικήν συνείδησιν όπως αυτή εκφράζεται δια του Κανόνος της Πίστεως μέσα από τις αποφάσεις των Αγίων Συνόδων και σύνολης της Γραπτής και Αγράφου Αγίας Παραδόσεως αυτομάτως αποκόπτονται. Εάν όμως δικαιολογούνται, όπως οι σύγχρονοι Οικουμενιστές, τα πράγματα είναι συγκεχυμένα όχι γιατί δεν γνωρίζουμε αλλά διότι ο ένας καλύπτει τον άλλον και ενώ όλοι συνοδεύουν και συνοδοιπορούν, το ποίμνιο έχει άγνοια που τους ακολουθεί στην απώλεια, γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη τότε συνοδικής αποφάσεως Πανορθοδόξου ή κάποιας Μεγάλης Συνόδου που να μην περιορίζεται στα πλαίσια μιας τοπικής Εκκλησίας τουλάχιστον, ώστε να καταδικάσει την παναίρεση.

Συνεχίζεται