ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

ΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΚΑΙ  Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΙΣ ΤΟΥ

Ὀ Πάπας τῆς Ρώμης εἶναι ὄχι μόνο ὁ μεγαλύτερος αἱρετικός ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀλλά καί ὁ ἀδηφάγος λύκος ὁ ὁποῖος, μέσα σέ διάστημα 10 αἰώνων, κατώρθωσε νά παρασύρη στήν  αἵρεσι πλήθη ὁλόκληρα Ὀρθοδόξων καί νά τά ὑποτάξη στήν  ἐξουσία του.  Γιά νά κατανοήσωμε τί σημαίνει νά ὑποδέχεται ἐπίσημα ἠ Ἐκκλησία τόν μεγαλύτερο αἱρετικό ὅλων τῶν αἰώνων, πρέπει νά ἀναφέρωμε τά λόγια τοῦ ἁγ. Ἰωάννου του Χρυσοστόμου, τά ὁποῖα προσδιορίζουν τήν θέσι μας σ’ αὐτήν τήν περίπτωσι.  Λέγει λοιπόν ὁ χρυσορρήμων ἅγιος «ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως Χριστοῦ συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ βασιλέως φίλος εἶναι, ἀλλ’ οὐδέ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλά σύν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται».  Αὐτός δηλαδή πού ἔχει ὁποιαδήποτε μορφή φιλίας καί συνεργασίας καί σχέσεως μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ἔχη στήν ἄλλη ζωή καμμία σχέσι μέ τόν Χριστό, ἀλλά θά καταδικασθῆ μαζί μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ.  Εἶναι δέ γνωστό σέ ὅλους ὅτι οἱ πρῶτοι καί μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ αἱρετικοί, διότι αὐτοί πολεμοῦν τό βασικώτερο γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τήν ἀλήθεια, ἄνευ τῆς ὁποίας δέν ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία.  Δι’ αὐτό σέ ἄλλη ὁμιλία τονίζει ὁ χρυσορρήμων φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας τά ἑξῆς: ………………….  Ἴσως δέν θά ὑπῆρχε διαυγέστερη διδασκαλία στό θέμα τῶν σχέσεων μέ τούς αἱρετικούς καί μάλιστα ὁμολογουμένη ἀπό τό στόμα ἑνός οἰκουμενικοῦ διδασκάλου.  Μέ ἁπλά λόγια λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι ὁποιαδήποτε συγκατάβασις μέ τούς αἱρετικούς, νά δεχθοῦμε δηλαδή νά συμφάγωμε μαζί των ἤ νά ἔχωμε φιλικές σχέσεις ἤ νά ἔχωμε εἰρήνη μέ αὐτούς σημαίνει ὅτι αὐτομάτως ἐκπίπτομε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί μεταπίπτουμε στό στρατόπεδο τῶν αἱρετικῶν.  Καί πρέπει νά προσέξωμε ὅτι δέν ἀναφέρει οὔτε διενοήθη ὁ ἅγιος νά τούς ἀναγνωρίσωμε ὡς ἀδελφή ἐκκλησία, νά τούς ἀναγνωρίσωμε ὡς Ἐπισκόπους, νά ἀναγνωρίσωμε ὅτι ἔχουν ἔγκυρα τά μυστήρια ἤ νά ἔχωμε μαζί των θεολογικούς διαλόγους, συμπροσευχές ἤ συνιερουργίες, ἄρσι ἀναθεμάτων κλπ. ἀλλά εἶπε ὅτι ἐκπίπτουμε τῆς Ἐκκλησίας ἐάν  μόνο ἔχωμε συνεστιάσεις καί φιλικές σχέσεις μέ τούς αἱρετικούς.  Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες οἱ ὁποῖοι συναγελάζονται ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, τούς ἀναγνωρίζουν ὡς Ἐπισκόπους, ἀδελφές Ἐκκλησίες κλπ. ἔχουν πρό πολλοῦ ἀναχωρήσει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί δέν τούς συνδέει μέ αὐτήν τίποτε ἄλλο πέραν τῆς ἐξωτερικῆς των ἐμφανίσεως.  Διότι ἄν ὑποθέσωμε ὅτι ἐνῶ ἀντιμετωπίζουν ἔτσι τούς αἱρετικούς, εὑρίσκονται ἀκόμη μέσα στήν Ἐκκλησία, σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔγινε αἱρετική διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς ἤ ὅπως θαυμάσια ἀναφέρει ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἡ Ἐκκλησία ἀπό ἄσπιλος καί ἀμόλυντος νύμφη τοῦ Χριστοῦ σύμφωνα μέ τόν ἀπ. Παῦλο, ἔγινε ἐσπιλωμένη καί βεβορβορωμένη δηλαδή ἔγινε πόρνη, ἐπειδή ἐπέλεξε ἄλλο νυμφίο.  Διά τούς σημερινούς λοιπόν Ἐπισκόπους, Ἀρχιεπισκόπους καί Πατριάρχες θά συμβαίνει ἕνα ἀπό τά δύο. Ἤ δηλαδή εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ποιμένες καί ὁδηγοί τῆς ἱστορικῆς πορείας της, ὁπότε ἡ Ἐκκλησία ἐξέπεσε, ὑπέπεσε σέ ναυάγιο, ἔγινε αἱρετική ἤ ἔθεσαν τούς τούς ἑαυτούς των ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς συμπλεύσεώς των μέ τούς αἱρετικούς, ὁπότε ὀφείλουν οἱ Χριστιανοί ἄν θέλουν νά σωθοῦν νά ἀπομακρυνθοῦν ἐκκλησιαστικά ἀπό αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, διότι ἡ αἵρεσις μεταδίδεται πρωτίστως διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας καί στούς ἔχοντας ὑγιές φρόνημα.  Εἶναι λυπηρό καί δεῖγμα τῆς ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν καί τῆς συγχύσεως ἀφ’ ἑνός μέν νά εἶναι τόσο φανερή καί ἀπροκάλυπτη ἡ στάσις καί ἡ σχέσις τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων μέ τούς αἱρετικούς καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ στάσις τῶν Ὀρθοδόξων, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ δηλαδή νά εἶναι τόσο ἀπαθής, ἀδιάφορη, δουλική καί γλοιώδης ἀπέναντι, στήν ἀποστασία τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων.  Οἱ Ἐπίσκοποι δηλαδή σήμερα ἄλλαξαν, στρατόπεδο, ἄλλαξαν κεφαλή καί ἀρχηγό, ἄλλαξαν πορεία καί ἔδειξαν ἐμφανέστατα ὅτι εἶναι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί ὁ λαός ἐξακολουθεῖ νά τούς ἀκολουθεῖ καί νά τούς ἀποδέχεται ὡς ἀντιπροσώπους τοῦ Χριστοῦ καί κυβερνῆτες τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας.  Μέ ἄλλα λόγια ὁ λαός σήμερα, εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό ἀδιαφορία, εἴτε ἀπό λανθασμένες διδαχές, ἀποδέχεται νά ὑπακούη καί νά καθοδηγῆται ἀπό αὐτούς πού ἔγιναν ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί ἔχουν σάν σκοπό νά τόν ὁδηγήσουν στήν ἀγκάλη καί στό στρατόπεδο τῶν αἱρετικῶν.

……………….  Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ πατέρες τόν ἔχοντα οἱοδήποτε ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα δέν τόν ὀνομάζουν ἀφέντη ἤ ἀρχηγό ἤ ἡγεμόνα καί ἐξουσιαστή, ἀλλά τόν ὀνομάζουν προστάτη. Θά ἀναφέρουμε ἕνα χαρακτηριστικό χωρίο τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου διά νά κατανοήσωμε τή θέσι τῶν ἐχόντων, τά ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά τά λαμβάνουν.  Γράφοντας λοιπόν ὁ ὅσιος στήν ἡγουμένη Εὐφροσύνη ἡ ὁποία προσφάτως εἶχε ἐκλεγεῖ ὑπό τῆς ἀδελφότητος στό ἡγουμενικό ἀξίωμα λέγει τά ἑξῆς:  ………………..  Δηλαδή ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι ὅποιος κυνηγήση καί ἁρπάξη κάποιο ἐκκλησιαστικό ἀξίωμα, κινούμενος ἀπό φιλοδοξία καί ἐγωϊσμό εἶναι μισητός καί βδελυκτός ἀπό τόν Θεό καί δέν δύναται οὔτε νά σώση τό ποίμνιο, οὔτε νά σωθῆ ὁ ἴδιος.  Ὅποιος ὅμως ἐκ τοῦ ἀντιθέτου δεχθῆ νά γίνη προστάτης τοῦ ποιμνίου χωρίς ἐμπάθεια πρός τό ἀξίωμα, ἀλλά κάνοντας ὑπακοή στόν Θεό καί στόν λαό του, θά γίνη φίλος καί ἀγαπητός ἀπό τόν Θεό, θά σώση τούς ἄλλους καί θά σωθῆ καί ὁ ἴδιος.  Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ἀπό τό καταπληκτικό αὐτό λόγο τοῦ ὁσίου ὅτι ὅταν ὑπάρχουν κακοί καί φίλαρχοι ποιμένες, δύναται κάποιος νά σωθῆ μόνο κατά λάθος καί ὁπωσδήποτε ἀπό μόνη τήν ἀγαθή του προαίρεσι καί μακριά ἀπό τήν ποιμαντική φροντίδα αὐτῶν τῶν Ἐπισκόπων.  Σήμερα λοιπόν πού κατά κανόνα τέτοιους Ἐπισκόπους ἔχουμε, οἱ ὁποῖοι πέραν ὅλων τῶν ἄλλων ἀναιδῶς καί ἀνερυθριάστως ὑποδέχονται, τιμοῦν καί ἀναγνωρίζουν τούς ἀρχηγούς τῶν αἱρέσεων καί μάλιστα δηλώνουν ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ ὑψίστη χριστιανική ἀρετή, συναγελάζονται καί συμπορεύονται μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί ἀπαιτοῦν τυφλή ὑπακοή ἀπό ὅλους, τί ἄραγε θά πρέπει νά κάνη ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἄν θέλη νά μήν ναυαγήση καί αὐτός μαζί των; ……………………………

Εἶναι ἀνάγκη λοιπόν νά ἀφήσωμε τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία νά μᾶς διδάξη καί ὁριοθετήση τόν δρόμο πού θά ἀκολουθήσωμε καί ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί ἀποστασίας σώζουσα γραμμή καί Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. …………..

Ποιός ἄραγε ὤθησε τόν λαό νά τηρήση αὐτή τή στάσι καί ἀπό ποῦ  ἔλαβε ἐντολές;  Ἡ στάσι του  στόν ἐρχομό τοῦ αὐτοκράτορος καί τῶν Ἐπισκόπων ἀπό τήν Ἰταλία ἦταν πολύ ἐχθρικώτερη, σέ σημεῖο νά κινδυνεύσουν οἱ ὑπογράψαντες τήν ἕνωσι Ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τά ἱστορικά ἀπομνημονεύματα τοῦ Συρόπουλου, νά χάσουν καί τήν ἴδια τήν ζωή των.  Αὐτά ὅλα καταμαρτυροῦν τήν ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἡ ὁποία ἔλεγε ὅτι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν ἦτο διακοσμητικό στοιχεῖο ἤ θεατής μιᾶς παραστάσεως, οὔτε ἄβουλος ἀποδέκτης τῶν δεσποτικῶν αὐθαιρεσιῶν, ἀλλά ἀντιδροῦσε μέ κάθε τρόπο καί ἀπεμακρύνετο ἐκκλησιαστικῶς ἀπό τούς ἀποστάτας Ἐπισκόπους.

Εἶναι κοινῶς ἀποδεκτό ὅτι τά χρόνια πού διερχόμεθα θεωροῦνται ἔσχατα.  Τό κύριο χαρακτηριστικό αὐτῶν τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι ἡ πλάνη καί ἡ ἀποστασία.  Ὅπως λοιπόν ἐξελίσσονται τά πράγματα καί σύμφωνα μέ τά ἔργα τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε, πρέπει νά κάνωμε τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού πράττουν καί πού διδάσκουν. Διότι στό θέμα τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης οἱ Ἐπίσκοποι σήμερα ἔχουν γίνει ἐπιστήμονες, σέ σημεῖο πού νά συναγωνίζωνται ἄριστα τούς Παπικούς καί δή τούς Ἰησουΐτες. Ἄν λοιπόν μᾶς δίδουν εὐλογία νά λειτουργοῦμε, νά μή λειτουργοῦμε καί ἄν μᾶς ἐμποδίζουν ἐμεῖς νά λειτουργοῦμε, ἄν μᾶς λένε σέ κάτι νά μήν δίνωμε σημασία, ἐμεῖς νά τό προσέχωμε πολύ καί ἄν μᾶς ποῦν αὐτό εἶναι μεγάλη ἁμαρτία (π.χ. ἡ ἀνυπακοή σ’ αὐτούς) ἐμεῖς νά ἀδιαφοροῦμε, ἄν μᾶς ὁδηγοῦν πρός τήν δύσι, ἐμεῖς νά πηγαίνουμε ἀντίθετα, ἄν ὑπογράφουν διαζύγια, ἐμεῖς νά μήν τά δεχώμεθα ὡς ἔγκυρα, ἄν ἀναγνωρίζουν ἁγίους, ἐμεῖς νά δυσπιστοῦμε πρίν βεβαιωθοῦμε ὅτι εἶναι ὄντως ἅγιοι, ἄν μᾶς μιλοῦν γιά ἀγάπη, ἐμεῖς θά ὑπολαμβάνωμε ὅτι εἶναι ἀπάτη, ἄν μᾶς ὁμιλοῦν γιά ἀποστολική διαδοχή, ἐμεῖς θά τούς προτάσουμε  τήν ἀποστολική πίστι, χωρίς τήν ὁποία δέν ἐνεργεῖ ἡ ἀποστολική διαδοχή, ἄν μᾶς λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐπισκοποκεντρική, ἐμεῖς θά λέμε ὅτι εἶναι Χριστοκεντρική, ἄν βαπτίσουν τούς αἱρετικούς ἑτεροδόξους καί τήν αἵρεσι σάν μία ἄλλη παράδοσι, ἐμεῖς θά κατοχυρωνώμεθα στά ἀναθέματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πού εἰπώθηκαν γιά ὅλους τούς αἱρετικούς, μέ τά ὁποῖα ἀναθεματίζονται καί αὐτοί πού δέν τούς ἀναγνωρίζουν ὡς αἱρετικούς, ἄν μᾶς λένε ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, θά τούς λέμε νά μᾶς τό ἀποδεικνύουν διά τῶν ἔργων γιά νά τό πιστεύσωμε, ἄν μᾶς προτάσσουν τήν ἀγάπη καί τήν θέτουν πάνω ἀπό τήν ἀλήθεια, ἐμεῖς θά κατοχυρωνώμεθα ὅτι ἰσχύει τό ἀντίθετο, ἄν μᾶς λένε ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τόν λάο καί νά μήν ἀνησυχοῦμε ἐμεῖς θά πρέπει νά ἐννοήσωμε ὅτι εἴμεθα ἀπροστάτευτοι καί ἄν δέν ξυπνήσουμε θά γίνουμε λεία τῶν ἐχθρῶν, ἄν μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς ἐξέλεγξε καί ὅτι αὐτοί δέν ἐπιθυμοῦσαν τό ἀξίωμα, ἐμεῖς θά ἀντιλαμβανώμεθα ὅτι εἶναι αὐτόκλητοι σωτῆρες μας, ἄν μᾶς διδάσκουν ὅτι τά θέματα τῆς πίστεως θά τά λύσουν οἱ ποιμένες, ἐμεῖς θά πιστεύωμε ὅτι ἡ λύσις διά τούς Ἐπισκόπους σημαίνει κατάλυσις καί διάλυσις καί παράλυσις τῶν πάντων, δηλαδή προδοσία καί ἀποστασία, ἄν ὑπογράφουν συμφωνίες καί ἀκυρώνουν τά ἀναθέματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, θά κατανοοῦμε ὅτι αὐτοκαθαιροῦνται καί αὐτοαναθεματίζονται μαζί μέ αὐτούς πού ἀθωώνουν καί κοντολογίς, ἄν δέν γνωρίζωμε στίς ἡμέρες μας τήν πορεία πού πρέπει νά ἀκολουθήσωμε καί ἀμφιβάλλωμε διά τό δέον γενέσθαι, εἶναι ἀσφαλές νά πράττωμε τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού θά μᾶς προτρέπουν οἱ Ἐπίσκοποι καί νά ἀποδοκιμάζωμε δημοσίως καί ἐκκλησιαστικῶς τά ἔργα των. Γιατί εἶναι ἀψευδής καί προφητικός γιά τίς ἡμέρες μας ὁ λόγος τοῦ χρυσορρήμονος οἰκουμενικοῦ διδασκάλου «οὐδένα γάρ δέδοικα ὡς τούς Ἐπισκόπους πλήν ὀλίγων» μέ μόνη διαφορά ὅτι τό πλήν ὀλίγων ἴσχυε διά τήν ἐποχή του, ἐνῶ σήμερα ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι συμμετέχουν μέ τόν τρόπο τους στην προδοσία καί τήν ἀποστασία.  ……………………

Κλείνοντας  τίς σκέψεις αὐτές πρέπει νά ἐπισημάνωμε  ὅτι κατά τήν ἱστορική πορεία τῆς  Ἐκκλησίας ὅλες οἱ αἱρέσεις πού  ἀνεφύησαν καταπολεμήθηκαν ἀπό  ἁγίους, ἡ δέ ὀρθόδοξος πίστις διεσώθη  ὄχι μόνο μέ κόπους καί ἱδρῶτες ἀλλά καί μέ αἷμα.  ……………….  Δέν εἶναι σωστό λοιπόν στήν ἐποχή μας νά αἰτιώμεθα τόν Πάπα, οὔτε νά καταλογίζωμε εὐθύνες στούς οἰκουμενιστές καί λατινόφρονες Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους, ἀλλά νά θρηνοῦμε καί νά ἐλεεινολογοῦμε τούς ἑαυτούς μας, διότι κατά τόν καιρό τοῦτο τῆς αἱρέσεως καί ἀποστασίας, ἐπιλέξαμε ὁ καθένας μας τόν τόπο  τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί τοῦ βολέματος καί τήν ὁδό τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς ἀπραξίας.   Ὁ Πάπας πιστός στήν γραμμή του, ὅ,τι ἔκανε ἀπό τό σχίσμα καί μετά  συνεχίζει νά κάνη καί σήμερα, οἱ δέ Οἰκουμενιστές  Ἐπίσκοποι καί κληρικοί ὅ,τι ἐπέλεξαν ἀγωνίζονται νά τό φέρουν εἰς πέρας.  Ἐμεῖς ὅμως  πού ἀρεσκόμεθα νά ὀνομαζώμεθα λαός τοῦ Θεοῦ, ἀντιοικουμενιστές καί Ὀρθόδοξοι, κατανοήσαμε λάθος τή θέσι μας στήν Ἐκκλησία καί μέ τόν ἐφησυχασμό καί τήν ἀπραξία μας βοηθοῦμε στήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως καί τόν τελικό ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

…………………….. κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ἤ ἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθαι μετά τῶν λατινοφρόνων εἰδ’ οὖν τήν αὐτήν αὐτοῖς ὑφέξετε κόλασιν».

………….

Αποσπάσματα από το περιοδικό Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, τεύχος 2, Μάρτιος-Απρίλιος 2010