ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Οι παλαιοί πατέρες τής Εκκλησίας, άλλες αποκλίσεις από τήν πίστη τίς ονόμασαν αιρέσεις, άλλες σχίσματα (Πατερική Θεολογία π. Ι. Ρωμανίδου). Αιρέσεις ονόμασαν αυτούς πού είχαν αποσχιστεί τελείως καί είχαν αποξενωθεί από τήν ίδια τήν πίστη, ενώ σχίσματα (ονόμασαν) αυτούς πού φιλονίκησαν μεταξύ τους γιά κάποιες αιτίες εκκλησιαστικές καί γιά ζητήματα πού μπορούν νά διευθετηθούν (σχίσμα Ν.Η. καί Π.Η.). Στήν πράξη, μερικές φορές χρησιμοποιείται ο όρος «σχίσμα», αντί τού όρου «αίρεση».
Μιλάμε γιά «σχίσμα τών Εκκλησιών», όταν αναφερόμαστε στούς Λατίνους. Οι Λατίνοι όμως αποκόπηκαν από τήν Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, κυρίως γιά λόγους αιρέσεως: γιά τό «φιλιόκβε». Τότε είχαν μόνο αυτή τήν κακοδοξία. Αργότερα, πρόσθεσαν κι?άλλες, αυτές, πού μας χωρίζουν μέχρι σήμερα. Τέτοιες είναι οι διδασκαλίες τους γιά τήν Θεία Χάρη, τά δόγματα γιά τό «πρωτείο» καί «αλάθη το» κ.τ.λ. Επομένως, όταν λέμε «σχίσμα των Εκκλησιών» (Ορθοδοξία ? παπισμός), δέν κυριολεκτούμε, γιατί υπάρχει καί αίρεση στή μέση.
         Είναι δυνατόν ένας πιστός νά γνωρίζει, άν ο επίσκοπός του είναι αιρετικός; (Ρωμηοί πατέρες τής Εκκλησίας π. Ιωάννου Ρωμανίδου). Βεβαίως, είναι! Έχει δικαίωμα καί υποχρέωση γι?αυτό. Ο κάθε ορθόδοξος είναι μέλος του σώματος τής Εκκλησίας, πού κατά τήν εγκύκλιο τών Πατριαρχών τής Ανατολής τού 1848, είναι υπερασπιστής της. Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει στούς Γαλάτες: «Αλλά καί εάν ημείς ή άγγελος εξ?ουρανού ευαγγελίζηται υμίν, παρ?ό ευαγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1,8). Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε πιστός οφείλει νά εξετάζει άν όσα διδάσκουν οι ποιμένες του είναι ορθόδοξα. Όσοι κηρύττουν κακοδοξίες, αυτούς ο Απ. Παύλος τους αναθεματίζει. Τούς αποκόπτει δηλαδή απ?τήν Εκκλησία. Καί η Εκκλησία μέ τή σειρά της αναθεματίζει, όσους δέν αναθεματίζουν αυτούς, πού η ίδια αναθεματίζει!
          Γιά νά μπορέσει όμως ένας πιστός νά κρίνει, άν ο επίσκοπός του είναι Ορθόδοξος, ή όχι, πρέπει όχι μόνο ο ίδιος νά γνωρίζει τήν Ορθόδοξη Πίστη, αλλά νά διαθέτει καί τήν κοινή λογική γιά τή σωτηρία τής ψυχής του. Πώς μπορεί λοιπόν μέσα στήν Εκκλησία νά κρύβονται άνθρωποι, καί μάλιστα επίσκοποι, που νά μήν είναι κήρυκες τής αληθείας, πού είναι η Ορθόδοξη Πίστη; Πώς είναι δυνατό δηλ. νά υπάρχουν μέσα στήν Εκκλησία επίσκοποι αιρετικοί; Καί ποιές είναι οι συνέπειες σέ μιά τέτοια περίπτωση γιά τήν Εκκλησία; (αίρεση ή σχίσμα) ?br>          Η βάση τής ορθοδόξου Εκκλησιολογίας είναι τά όσα γράφει ο Απ. Παύλος στούς Κορινθίους (Α?Κοριν. κεφ. 12-14). Εκεί διαβάζουμε, ότι ο ίδιος ο Θεός ορίζει τό ποιοί είναι μέλη τής Εκκλησίας (Α?Κορ. 12,28). Απαριθμεί στήν κορυφή τούς Αποστόλους. Στή συνέχεια τούς προφήτες. Τελευταίους τοποθετεί τά «γένη γλωσσών». Αυτοί είναι όσοι έχουν αποκτήσει τήν «νοερά προσευχή» (Ι. Ρωμανίδου «Ιησούς Χριστός, η ζωή τού Κόσμου» Ορθ. Τ. 25-3-88).|
         Τά πρόσωπα αυτά, κατά τόν Απ. Παύλο, είναι τά μέλη τής Εκκλησίας. Είναι οι «εμπειρίαν έχοντες». Όσοι δηλαδή αξιώθηκαν νά φθάσουν στήν «Θεωρία του Θεού», στό νά βλέπουν τήν «δόξα» Του (Ιωάν. 17,24) πού είναι η Θεότητα Του. «Θεωρία του Θεού» είναι η «Θέωση» καί ο «φωτισμός». Στή «Θέωση» είναι μόνο οι Απόστολοι καί οι Προφήτες. Οι λοιποί είναι στό στάδιο του «φωτισμού».
         Ο Απ. Παύλος αναφέρει δύο ακόμη κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί δέν είναι μέλη τής Εκκλησίας. (Το προπατορικόν αμάρτημα, Ιωαν. Ρωμανίδου σελ. Κ.Θ.). Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι οι «ιδιώτες» καί οι «άπιστοι» (Α?Κορ. 14, 22-23). «Ιδιώτες» στους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες ήταν, όσοι είχαν ζητήσει νά γίνουν μέλη τής Εκκλησίας, είχαν διανύσει μέ επιτυχία τό στάδιο τής «καθάρσεως» καί φτάσει στά πρόθυρα τού «φωτισμού». Είχαν βαπτισθεί, αλλά δέν είχαν ακόμη αποκτήση τή «νοερά προσευχή». Οι «άπιστοι» ήταν οι άνθρωποι, πού δέν είχαν ακόμη ζητήσει νά γίνουν μέλη τής Εκκλησίας.
         Γιά νά γίνει κάποιος μέλος τής Εκκλησίας, γιά νά φτάσει στό «φωτισμό» ή στή «Θέωση», πρέπει νά θεραπεύσει «τό πεπτωκός μέρος τής ψυχής του. Η μέθοδος αυτής τής θεραπείας είναι «ασκητική». Μετά τήν παύση τών διωγμών τό 313 μ.Χ., η ασκητική ζωή στίς ενορίες άρχισε νά εκλείπει, γι?αυτό δημιουργήθηκε ο ησυχαστικός μοναχισμός ώς νοσοκομείον θεραπείας τού πεπτωκότος ανθρώπου. Πρόβλημα στήν Εκκλησία άρχισε νά δημιουργείται μεταγενέστερα όταν άρχισαν νά γίνονται επίσκοποι, άτομα, πού στήν εποχή τών πρώτων χριστιανών θά ήταν «ιδιώτες», ή «άπιστοι»! Δέν είχαν δηλαδή τήν «άνωθεν» χειροτονία. Δέν ήταν «κληρικοί» αλλά «λα?κοί» γιατί δέν είχαν λάβει τό Άγιο Πνεύμα. Αυτούς τούς «κληρικούς» πού έλαβαν χειροτονία μόνο από ανθρώπους, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, τούς αποκαλέι «κλέπτες καί ληστές»! (Πατερική Θεολογία π. Ιωαν. Ρωμανίδου, σελ. 103-104). Αυτός είναι καί ο λόγος πού εμφανίστηκαν στή ζωή τής Εκκλησίας οι αιρέσεις. (Είναι καί επίσκοποι ορθόδοξοι σήμερα «ιδιώτες ή άπιστοι;») Αιρετικός δέν είναι μόνο εκείνος, που εισάγει νέα δόγματα στήν Εκκλησία, αλλά καί όποιος δέν έχει φτάσει στό «φωτισμό» ή στή «Θέωση», καί δέν έχει λάβει τήν «άνωθεν» χειροτονία. (Αυτή είναι η αιτία τής αιρέσεως καί τού σχίσματος στήν Εκκλησία).
         Οι Φράγκοι δέν δέχθηκαν οι επίσκοποι νά προέρχονται από τόν ησυχασμό, γι?αυτό πολέμησαν τόν Ορθόδοξο μοναχισμό. Διέλυσαν 412 μοναστήρια τήν εποχή τής Βαυαροκρατίας γιά νά θάψουν τήν Ορθόδοξη Παράδοσή μας καί νά «φραγκέψουν» τούς Έλληνες!
         Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης λέει ότι, ο παπισμός προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά στήν Εκκλησία, από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις καί τά σχίσματα (Θεοδρομία 3, Ιούλιος ? Σεπτ. 2003, σελ. 384).
         «Όσοι διδάσκουν καί παραδίδουν διαφορετικά, λέει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, από αυτά πού εδίδαξε καί παρέδωσε ο Χριστός στούς Αποστόλους καί δι?αυτών στήν Εκκλησία είναι ψευδοπροφήτες, ψευδοδιδάσκαλοι καί ψευδοποιμένες πού κατασπαράσσουν τά πρόβατα. Αυτοί, ευρίσκονται εκτός τής Εκκλησίας. Δέν πρέπει νά ακούμε τή διδασκαλία τους καί νά τούς ακολουθούμε», («Τά όρια της Εκκλησίας» Θεοδρομία 3, Ιούλιος-Σεπτ. 2003, σελ. 384).