ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Ο Παπισμός αντικρούεται υπό τής Ορθοδοξίας δι?αντιπαπικών εκκλησιαστικών αποφάσεων ανά τους αιώνας, κατά τόν εκάστοτε παρουσιαζόμενον παπικόν κίνδυνον. Τοιαύτη ορθόδοξος αντιπαπική αντίκρουσις εγένετο καί τόν δέκατον ένατον αιώνα μάλιστα διά τής μεγαλειώδους ομολογιακής Εγκυκλίου τών Ορθοδόξων Πατριαρχών τής Ανατολής τού έτους 1848.

            Διά τής Εγκυκλίου ταύτης ομολογείται η αλήθεια, ότι η θεία διδασκαλία τής ορθοδόξου πίστεως είναι «πεπληρωμένη (έχει ολοκληρωθή πλήρως)»1 καί ήδη εσφράγισται (έχει σφραγισθή), μή επιδεχομένη μήτε μείωσιν μήτε αύξησιν μήτε αλλοίωσιν»¹. «Καί ο τολμών» ¹ νά πράξη «τούτο, ήδη ηρνήθη τήν πίστιν του Χριστού, ήδη εκουσίως (θεληματικώς) καθυπεβλήθη εις τό αιώνιον ανάθεμα»¹.
            Η λεγομένη εκκλησία του αιρεσιάρχου Πάπα, δέν είναι η παλαιά Ορθόδοξος Δυτική Εκκλησία του Χριστού, αλλά ο εκτός τής Εκκλησίας του Σωτήρος «Παπισμός»¹, λέγει η Εγκύκλιος. Δηλαδή, είναι «αίρεσις»¹ κατακεκριμένη καί ανατεθεματισμένη¹, ομοίως καί ο Πάπας καί οι άλλοι παπικοί. Διό ούτοι αληθώς δέν είναι Χριστιανοί, αλλά εκτός τής Εκκλησίας «αιρετικοί»¹, αβάπτιστοι καί ανίεροι, ήτοι άνευ θείας Ιερωσύνης καί θείων Μυστηρίων καί τής εν Χριστώ σωτηρίας.
            Καί αποκαλύπτουσιν οι Ορθόδοξοι Ιεράρχαι τής Εγκυκλίου τού 1848, ότι δύο είναι αι μεγαλύτεραι αιρέσεις, παλαιότερον «ο Αρειανισμός»¹ και «σήμερον»¹ «ο Παπισμός»¹. Καί «αιρετικός εστι (είναι)»¹ «ο μικρόν γούν (βεβαίως) εκκλίνων τής ορθοδόξου πίστεως»¹, ήτοι «ο καί μικρόν γούν τι παρεκκλίνων τής ορθής πίστεως»¹. Αλλά ο παπικός αιρετικός παρεκκλίνει τής ορθοδόξου πίστεως, ουχί είς «τι (εις κάτι)»¹, αλλά εις πολλάς καί μεγάλας κακοδοξίας αιρέσεως!
            Οι παπικοί αιρετικοί ωκοδόμησαν τήν αίρεσιν των «επί τήν άμμον»¹ τών πολυπληθών αιρετικών παπικών κακοδοξιών, καί εις βαθμόν, ώστε οι Αρχιερείς τής Εγκυκλίου τού έτους 1848 νά διακηρύττωσιν, ότι «τά πάντα»¹ εκαινοτόμησεν εις τήν Δυτικήν Εκκλησίαν ο Παπισμός καί τά κατέστρεψε. Καί εγένετο αύτη «εκκλησία τών καινοτομιών»¹, ήτοι τών παπικών κακοδοξιών καί η αίρεσις τού Παπισμού! Ταύτα «τά σοφά κακουργήματα»¹ τού Πάπα καί τά άλλα ως τό περί παπικού πρωτείου, αλάθητου, Filiogue, κτιστής χάριτος κ.λ.π.
            Καί τέλος άλλη μία βαρυσήμαντος πρόταση τών Πατριαρχών τής Συνόδου αυτής, πού θέτει πρό τών ευθυνών του κάθε συνειδητό ορθόδοξο χριστιανό: «Παρ? ημίν ούτε Πατριάρχαι ούτε Σύνοδοι εδυνήθησάν ποτε εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής τής θρησκείας εστίν αυτό τό σώμα τής Εκκλησίας ήτοι ο λαός».