ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Γνώρισμα παντός Ορθοδόξου Χριστιανού είναι νά αγωνιά καί νά αγωνίζεται, ώστε νά ευρίσκεται εις τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν τού Χριστού. Ο διάβολος τού οικουμενισμού λυσσά εις τήν κυριολεξίαν μόνον όταν ακούη τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ εις τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν. Λυσσά, μισεί καί δάκνει τούς υπερμάχους, τούς ομολογητάς τής όντως αληθείας.
         Ο εν Ελλάδι οικουμενισμός δέν ανέχεται νά τόν αποκαλύπτουν καί νά τόν διακηρύσσουν, διότι παρεμβάλλονται ως προσκόμματα εις τήν αντίχριστον οικουμενιστικήν πορείαν του καί τήν καθυστερούν. Τό μείζον, γίνονται αφορμαί νά προβληματίζεται κάθε καλοπροαίρετος πιστός καί νά διερωτάται πού είναι η σώζουσα  Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία;
         Μέ μέθοδον τήν εκκοσμίκευσιν, τήν δολιότητα καί υποκρισίαν, ο αντίχριστος, εκκλησιομάχος, αντιεκκλησιολογικός οικουμενισμός, γίνεται «αρωγός» στήν ιδεολογικοποίησιν καί θρησκειοποίησιν τής Ορθοδοξίας! Έτσι πάς τίς βλέπει τούς συγχρόνους προκαθημένους τού οικουμενισμού, νά συνεχίζουν ακωλύτως νά εκπορνεύουν τήν Ορθοδοξίαν, εναγκαλιζόμενοι τόν αμετανόητον Παπισμόν, νά τόν ομολογούν καί ως «αδελφήν Εκκλησίαν», η οποία «έχει αποστολική διαδοχή καί μυστήρια» καί νά διακηρύσσουν ότι «οι πατέρες εκινήθησαν από τόν διάβολον καί εδημιούργησαν τό Σχίσμα μέ τον Παπισμόν» καί είναι άξιοι συγχωρήσεως καί τού ελέους τού Θεού.
         Ο Παπισμός ως γνωστόν, όχι μόνον συντηρεί, αλλά καί δραστηριοποιεί τήν επάρατον Ουνίαν εις τόν Χώρο τής Ανατολής καί στήν Ελλάδα, τόν δούρειον αυτόν ίππον, ο οποίος μέ τήν υποκίνηση καί τήν σταθερή υποστήριξή του αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια γιά στενώτερους δεσμούς. Η Ορθοδοξία δέν ομιλεί γιά ένωση ή ενότητα, αλλά περί επιστροφής τών παπικών εις τον πατρικόν οίκον (Ορθόδοξον).Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ, οι οποία πνέει σήμερον μέ ιλιγγιώδη ταχύτητα, ήρχισεν μέ κάθε επισημότητα πρίν 100 περίπου έτη, καί έτυχεν τής αποδοχής της υπό Πατριαρχών καί Συνόδων! Ενεφανίσθη μέ τήν γνωστήν παναιρετικήν Εγκύκλιον τής Πατριαρχικής Συνόδου τής Κων/λεως του 1920, καί ήρχισεν εφαρμοζομένη μέ τό «Πανορθόδοξον Συνέδριον», Κων/λεως (Μα?ος-Ιούνιος 1923).
         Η εκκλησιολογία τών «αδελφών εκκλησιών» καί η εξίσωση τής Ορθοδοξίας μέ τις αιρέσεις, εκφράζονται μέσα σέ λίγα λόγια: «Υπάρχουν πολλά χριστιανικά δόγματα (μονοφυσιτικό, προτεσταντικό, παπικό, ορθόδοξο κ.α.). Οι πιστοί όλων των δογμάτων είναι αδελφοί, έχουν αγαστές σχέσεις συνεργασίας καί συναλληλίας μεταξύ τους.» Έτσι υιοθετείται πλέον η χειρότερη εκκλησιολογική πλάνη και αίρεση.
         Υπήρξε ποτέ περίοδος στή ζωή τής Μίας Εκκλησίας, κατά τήν οποίαν οι αιρέσεις καί οι αιρετικοί εθεωρούντο μέλη τής Εκκλησίας; Ή η θέση ότι ο Χριστός δέν είναι τό μοναδικό φώς, η μόνη οδός σωτηρίας, η μόνη αλήθεια καί ζωή, καί μπορούν καί στίς άλλες θρησκείες οι άνθρωποι νά σωθούν; Σέ ποιό αγιογραφικό καί πατερικό κείμενο βρίσκει κανείς αυτήν τήν εκκλησιολογία τής αγαστής συναλληλίας μέ τίς αιρέσεις καί τίς πλάνες, τήν εκκλησιολογία τών αδελφών αιρετικών; Γι?αυτό όπως αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος (Β.Ε.Π.Ε.Σ 33,199) είναι καλύτερα, συμφέρει, χωρίς επισκόπους καί ιερείς νά γίνονται οι συνάξεις στούς ναούς, παρά νά ριφθούν οι πιστοί μαζί μέ τόν επίσκοπο καί τους ιερείς στην κόλαση, ως μετά Άννα καί Κα?άφα.
         Τό ναρκωτικό του Οικουμενισμού, τής νέας αυτής θρησκείας του αντιχρίστου, τής παναιρέσεως αυτής κατά τόν Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατά μικράς δόσεις επί δεκαετίες καί καλυμμένο μέ ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν τήν Ουνία, μέ παρερμηνευόμενα χωρία τής Αγίας Γραφής καί τών πατέρων τής εκκλησίας, έχει ναρκώσει τίς συνειδήσεις τών περισσοτέρων καί μάλιστα πολλών κληρικών καί θεολόγων, καί οδηγεί μέ τήν EXPRESS αμαξοστοιχία πρός τή Ραβέννα γιά τήν πλήρη ένταξη (ΚΟΙΝΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ? ΚΟΙΝΟΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ). 

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ 

         «Αποδεχόμαστε όλα τά δόγματά της, όλους τούς ιερους κανόνες της, όλες τίς οικουμενικές καί τοπικές συνόδους καί αποκρούουμε καί αποκηρύσσουμε όλες τίς αιρέσεις, παλαιές καί νεώτερες, καί μεταξύ αυτών τίς πάμπολλες του Παπισμού καί του Προτεσταντισμού. Όσοι τίς δικαιολογούν ως θεολογούμενα, όσοι αναγνωρίζουν τά μυστήρια καί τήν Χάρη τών δήθεν αδελφών εκκλησιών, τών αιρέσεων, τών δήθεν εκκλησιών, αυτοί σχίζουν καί διαιρούν τούς Ορθοδόξους πιστούς καί υπόκεινται στά σχετικά επιτίμια τών ιερών κανόνων, πού δέν έχουν παλιώσει, ούτε έχουν ακυρωθή, αλλά ίσχυαν, ισχύουν καί θά ισχύουν πάντοτε. Η Νέα Εποχή, η καινή κτίση, άρχισε διά τής ενανθρωπήσεως, διά τής Γεννήσεως του Χριστού, καί συνεχίζεται διά τών Αποστόλων καί τών Πατέρων. Δέν τήν αρχίζουν τώρα οι πατριάρχες καί οι αρχιεπίσκοποι, πού διακρίνουν τίς εποχές καί διαιρούν τήν Εκκλησία, γιά νά αποφύγουν τίς συνέπειες τής συνεχείας καί τής ταυτότητος.» (Περιοδ. Θεοδρομία) 

         Μέσα στό κλίμα τής δήθεν Νέας Εποχής, πού διαμορφώνει ο παπικός καί προτεσταντικός Οικουμενισμός, μέ απώτερο όραμα τήν πανθρησκεία τού αντιχρίστου, προβάλλονται καί μεγαλύνονται όσοι κληρικοί καί θεολόγοι υμνούν καί προσκυνούν τό θηρίο τής Αποκαλύψεως, τό θρησκευτικό συγκρητισμό τού αντιχρίστου, τήν ισοπέδωση θρησκειών καί ομολογιών, τό πολυπολιτισμικό καί πολυθρησκευτικό μοντέλο τής δήθεν Νέας Εποχής, πού επαναφέρει τόν κόσμο στό σκοτάδι καί στή διαφθορά τής πρό Χριστού Εποχής.
         «Η δογμάτων ακρίβεια καί η ορθότης τού Βίου», κατά τόν Άγιον Ιωάννην τόν Χρυσόστομον, η ενότητα δόγματος καί ήθους, πλήττεται σήμερα από τόν δογματικό μινιμαλισμό τού οικουμενισμού, διαχριστιανικού καί διαθρησκειακού, ως καί από τήν εκκοσμίκευση.-