ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

         Η Οικουμενιστική κίνησις ούτε επί τής αγάπης βασίζεται, ούτε τή ενότητα καί ειρήνην δύναται νά φέρη, ως ισχυρίζονται οι Οικουμενισταί, αλλά απατά τήν οικουμένην, όπως καί πάσα αίρεσις. Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία καί η πιό τέλεια παγίδα πού έστησε ο διάβολος, ο εχθρός τής εν Χριστώ σωτηρίας τού ανθρώπου. Είναι τό δηλητήριο πού παραλύει τήν ψυχή καί τήν κάνει ανίκανη νά πιστέψη, ανίκανη νά δή τό φώς, ανίκανη καί νά διψάση ακόμα γιά τήν αλήθεια. Σκοτίζει τόν νού τού Ορθοδόξου καί τόν κάνει, αντί νά αγαπάη τόν άρρωστο καί νά προσπαθεί νά τόν γιατρέψει, νά αγαπάη τήν ίδια τήν αρρώστια του καί αντί νά αγαπάει τόν αιρετικό, νά αγαπάη τήν αίρεσή του. Είναι ο Οικουμενισμός, ο υπουλότερος αντίπαλος τών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών καί η μεγίστη αίρεσις τών αιώνων.

         Στό βιβλίο «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», στή σελίδα 144 διαβάζουμε:«Συχνά έλεγε ότι ορισμένες βαριές αμαρτίες τίς αισθανόταν σάν δυσοσμία. «Η αμαρτία έχει αποφορά»……………………………………………………………………………………….
Όταν δέ κάποιος επίσκοπος τόν ρώτησε μέ κάποιον τρίτο γιά τόν οικουμενισμό, έκανε προσευχή, γιά νά τόν πληροφορήσει ο Θεός. «Μία δυσωδία μέ γεύση ξυνή, αλμυρή, πικρή… Νά! Αυτό ήταν τό αποτέλεσμα», έλεγε μέ αποτροπιασμό.» 

Η ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
         Ο Οικουμενισμός ανεδύθη εκ τού Προτεσταντισμού (παγκόσμιος κίνησις ζωής καί εργασίας ? παγκόσμιος κίνησις πίστεως καί τάξεως). Εντός τού αιρετικού τούτου κόσμου ενεφανίσθη ως ιδέα εξωτερικής ενότητος, διεμορφώθη θεωρητικώς καί πρακτικώς καί εν τέλει ωργανώθη εις τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τών Εκκλησιών».
Αι Οικουμενιστικαί κακοδοξίαι είναι αι βάσεις τού Οικουμενισμού. Διά τών κακοδοξιών τούτων, ο Oικουμενισμός ασεβεί πρός τόν Θεόν, αθετεί τήν Εκκλησίαν, αρνείται τήν Ορθόδοξον Χριστιανικήν Πίστη, συντάσσεται μετά τού κόσμου καί τού άρχοντος αυτού διαβόλου, καί οδηγεί τούς ανθρώπους εις αιωνίαν απώλειαν. Αποφεύγει «συστηματικώς τάς συζητήσεις «δογματικής φύσεως ζητημάτων». Σιωπά «συστηματικώς» επί τής πίστεως, ενώ ενισχύει τήν διαλογικήν πολυλογίαν επί «πρακτικών» ζητημάτων καί προωθεί τόν «διάλογον» καί πρός τούς αλλοθρήσκους. Η σιγή επί θεμάτων πίστεως χαρακτηρίζεται από τόν Άγιον Γρηγόριον Παλαμάν «ως τρίτον είδος αθε?ας».
         Αρνείται τήν Μίαν Αγίαν Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν, τήν Ορθόδοξον Εκκλησία τού Κ.Η.Ι.Χριστού καί διδάσκει τήν κακόδοξον ΘΕΩΡΙΑΝ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ. Διά τής ψευδοδόξου ταύτης θεωρίας τήν Μίαν Εκκλησίαν τήν δέχεται διεσπασμένην εις πλήθος «Εκκλησιών», τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν τού Κυρίου τήν καταβιβάζει εις θέσιν αιρέσεως, τάς αιρέσεις τας αναβιβάζει εις θέσιν «Εκκλησιών», τόν δέ Χριστιανισμόν τόν νοεί ως τό συνονθύλευμα πάντων τούτων. Εξισώνει τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν πρός τάς αιρέσεις καί πάσας τάς αιρέσεις τας ονομάζει «Εκκλησίας».

         Ετέρα βάσις τού Οικουμενισμού είναι τό «πνεύμα τού κόσμου» καί όχι τό «πνεύμα τού Θεού». Ο κόσμος «όλος εν τώ πονηρώ κείται». «Η επιθυμία τής σαρκός, η επιθυμία τών οφθαλμών καί η αλαζονεία τού βίου» διακατέχουν τόν Οικουμενισμόν. Η κοσμική αντίληψις τού Οικουμενισμού περί Χριστιανισμού απαντάται καί εις τό νόημα, τό οποίον ούτος δίδει εις τάς λέξεις, «ενότης, αγάπη» κ.λπ.
         Τό κοσμικόν πνεύμα τού Οικουμενισμού καταφαίνεται από τό ενδιαφέρον του διά τήν πρόσκαιρον ζωήν καί όχι τήν αιώνιον. Ο Οικουμενισμός βασίζεται επί τών ανθρώπων, ως καί πάσα άλλη κοσμική οργάνωσις. Ο άνθρωπος καί όχι ο Θεός είναι η βάσις τού Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι ανθρωπισμός υπό ένδυμα θρησκευτικόν καί οργάνωσιν κοσμικήν.

ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
         Ο Οικουμενισμός, ως καί αι πλείσται πρό αυτού αιρέσεις, ακολουθεί τακτικήν πανούργον, ομοιάζουσαν περισσότερον πρός τήν τού Μασωνισμού. Η γενική γραμμή τής οικουμενιστικής τακτικής δύναται νά διατυπωθή ως ακολούθως:
1)     Τακτική αποσιωπήσεως τής πίστεως καί φυγομαχίας.
2)     Τακτική αποδυναμώσεως ατόμων καί Εκκλησιών.
3)     Τακτική οικουμενιστικής διαπαιδαγωγήσεως.
Μέ άλλα λόγια ο Οικουμενισμός συντελεί εις τήν αποσιώπησιν καί αποθάρρυνσιν παντός, τό οποίον οικοδομεί τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, καί ενθάρρυνσιν καί ενίσχυσιν παντός, τό οποίον απομακρύνει τής Ορθοδοξίας καί ενώνει εκτός ταύτης πάντας τούς αποβάλλοντας τό φρόνημα τού Θεού καί εμφορουμένους υπό τού πνεύματος «τού κόσμου τούτου». 

ΚΑΚΟΔΟΞΟΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
       Οι ανά τούς αιώνας Οικουμενισταί επεδίωξαν νά κατοχυρώσουν θεωρητικώς τήν Οικουμενιστικήν ένωσιν ή ενότητα Ορθοδοξίας καί αιρέσεως, διά καινοφανών κακοδόξων θεωριών. Ούτως, ενώ αι πρακτικού χαρακτήρος οικουμενιστικαί κινήσεις εθίζουν τούς πολλούς εις τήν εξωτερικήν ενότητα, καί οι Οικουμενισταί επίσκοποι μετά τών συνεργατών των προωθούν τήν διοικητικήν ενότητα, οι θεωρητικοί τού Οικουμενισμού υπεραμύνονται τής αδογματίστου ενότητος ή ενώσεως, διά σχετικών θεωριών καί απόψεων. Αυταί είναι:
Α)        Η θεωρία τής μεσότητος ως πρός τά δόγματα
Β)        Η θεωρία τής κατ?οικονομίαν καί κατά συγκατάβασιν ενώσεως καί υποχωρήσεως ως πρός τό Δόγμα
Γ)        Η θεωρία τών Εκκλησιαστικών καινοτομιών
Δ)        Η θεωρία τών ρεόντων Εκκλησιαστικών τύπων (καινοτομίες περί τούς τύπους)
Ε)        Η θεωρία τού συγχρονισμένου Χριστιανισμού.

         Ογδόντα καί πλέον έτη σοβεί η κρίση εκ τού Οικουμενισμού στήν Εκκλησία μας καί μάς αποδυναμώνει. Η Οικουμενιστική εγκύκλιος τού 1920 τού Πατριαρχείου Κων/λεως, έφερε κατήφορο ο οποίος συνοψίζεται στά παρακάτω χτυπητά γεγονότα:
– Άρση τών αναθεμάτων κατά τών παπικών τό 1965 (Σύνοδοι Μ. Φωτίου καί Μιχαήλ Κηρουλαρίου).
– Ένταξη ως οργανικών μελών στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τών Εκκλησιών όλων τών Ορθοδόξων Εκκλησιών (σταδιακά). Ας σημειωθή ότι ο πάπας ποτέ δέν δέχθηκε νά γίνει οργανικό μέλος τού Π.Σ.Ε. γιά νά μή ομολογήσει τήν εξίσωσή του μέ τίς λοιπές Εκκλησίες πού τίς βλέπει σάν «απολωλότα πρόβατα» τής μάνδρας του!
– Συμφωνία τού Σαμπεζύ γιά ένωση μέ τους Μονοφυσίτας.
– Συμφωνία τού Μπελεμέντ τού Λιβάνου περί αναγνωρίσεως τής παπικής ως ισοτίμου καί ισοκύρου Εκκλησίας. Δηλαδή πλήρης άρνησις στήν πράξη τής Μίας Αγίας τού Συμβόλου τής Πίστεως Εκκλησίας του Χριστού.
– Αναγνώρισις εις τήν Ραβένναν τού Πρωτείου τού πάπα.

         Εις τήν μακροχρόνιον διάβρωσιν καί τήν βαθμιαίαν κατάλυσιν τής οικοδομής τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό τού Οικουμενισμού, οι Ορθόδοξοι δέον, όπως αντιτάξουν τήν υπεράσπισιν καί ανοικοδόμισιν ταύτης, διά τής διδαχής τών Αγίων Πατέρων, τήν τάξιν τών Ιερών Κανόνων καί τήν πράξιν τών Αγίων. Επιβάλλεται μιμούμενοι τούς πατέρες τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, νά συγκροτήσουν αντιοικουμενιστικήν Ορθόδοξον Σύνοδον μέ τούς συγκεκριμένους σκοπούς:
·        Νά καταδικασθή η αίρεσις ή παναίρεση τού Οικουμενισμού
·        Νά κληθούν εις μετάνοιαν οι παρασυρθέντες από τόν Οικουμενισμόν καί παρατραπέντες επίσκοποι.
·        Οι αμετανόητοι νά αφορισθούν καί εκβληθούν τής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

 Γίνου πιστός άχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τής ζωής (Αποκαλ.). Ο έχετε κρατήσατε άχρις ού άν ήξω. «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».«Οίδα σου τά έργα….. ούτως ότι χλιαρός εί, καί ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ τού στόματός μου.» (Αποκάλ. κεφ. Γ στίχ. 15-17)