Σκοπός της παρούσας έρευνας, που πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 2016, είναι η αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης στα σχολεία της χώρας μας σε σχέση με το φαινόμενο ου σχολικού εκφοβισμού και της βίας. Ως επιμέρους στόχοι τέθηκαν:
- Η διερεύνηση της μορφής και της έκτασης του φαινομένου στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
- Η μελέτη των συναισθημάτων και των τρόπων παρέμβασης των εκπαιδευτικών ή άλλων προσώπων-φορέων σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού και βίας.
- Η διερεύνηση των διαφορών με βάση το φύλο ως προς τη θυματοποίηση και τον εκφοβισμό.
Στην έρευνα συμμετείχαν:
τρεις χιλιάδες εξακόσιοι εξήντα επτά (3.667) μαθητές Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και
τριάντα τρεις χιλιάδες εκατόν δώδεκα (33.112) μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Πηγή: Υ.Π.Ε.Θ
Γεια σας, κύριε Γλαβά. Διάβασα την έρευνα και παρατήρησα ότι το επίπεδό της είναι αξιόλογο και θα βοηθήσει στην συνειδητοποίησή μας. Κάτι που δεν αναφέρθηκε όμως είναι η ψυχολογική βία, όπου ο θύτης προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις / αυθεντίες του στο θύμα , κι εκείνο δεν ξέρει τι να κάνει.
Μία κατάσταση που εγώ θεωρώ ψυχολογική βία είναι η πίεση από τους γονείς/φίλους/διάφορους να είμαστε ”άνδρες”, να είμαστε ευγενικοί στις κοπέλες, κι από την άλλη εκείνες να είναι πιο ”θηλυκές”.
Ψυχολογική βία ασκεί και άθελά του ένας ζητιάνος που υποφέρει από αναπηρία, αφού μας βάζει σε θέση να τον λυπηθούμε, μας τρομάζει η κατάστασή του, κι εδώ το θύμα είναι και θύτης.
Αναφερόμενος στον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ο οποίος μέσω του βιβλίου του “Αιμήλιος” ή “Περί Αγωγής” υποστηρίζει ότι η εκπαίδευση του μαθητή πρέπει να οφείλεται στην προσωπική του αναζήτηση, με τον δάσκαλο μόνο ως καθοδηγητή προς τη γνώση, πιστεύω ότι το ίδιο πρέπει να συμβεί με εμάς τους απλούς “παρατηρητές” στο φαινόμενο της βίας. Πρέπει η έξαρση να γίνει μέσα μας. Η έρευνα μιλάει για βελτίωση των θεσμών, όμως η αλλαγή στα άτομα θα είναι άμεση. Εξ άλλου ,η έρευνα πρότεινε τρόπους για αντιμετώπιση της βίας, τι θα γινόταν όμως εάν τα άτομα, οι μαθητές, ήταν συνειδητοποιημένοι;
Όταν συναντώ ένα περιστατικό βίας, θέλω να αντιδράσω άγρια, ίσως και να χτυπήσω, όμως κάτι μέσα μου με σταματάει. Αυτό το κάτι μπορεί να βοηθήσει στην εξάλειψη του φαινομένου.
Αντί να λέμε στους μαθητές τρόπους για να σταματήσουν το φαινόμενο κατά την εξέλιξή του, δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να τους μάθουμε να μην φτάνουν σε αυτό το σημείο; Έτσι, και η πιθανότητα εμφάνισης ενδοσχολικής βίας θα μειωνόταν, και σε περίπτωση που ο μαθητής θα ήταν παρόν στο συμβάν, η ιδεολογία του, θα τον οδηγούσε στην αντιμετώπιση.
Μπάκος Παναγιώτης
Πηγές :
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82,_%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF_%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE%CF%82
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%B1#.CE.A8.CF.85.CF.87.CE.BF.CE.BB.CE.BF.CE.B3.CE.B9.CE.BA.CE.AE_.CE.B2.CE.AF.CE.B1
Παναγιώτη, ομολογώ ότι είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση σου και πολύ εύστοχα τα παραδείγματα που αναφέρεις. Πράγματι, «το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν» σε όλα τα θέματα άρα και σ΄ αυτό της σχολικής βίας και της βίας γενικότερα, απ΄ όπου κι αν προέρχεται. Θεωρώ ως κύριο μέλημα του σχολείου την ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, παράλληλα με την πνευματική τους καλλιέργεια. Οι αρχές, οι αξίες, τα ιδανικά, ο σεβασμός οποιασδήποτε ανθρώπινης ύπαρξης, η αποδοχή της διαφορετικότητας κ.α. θα ‘πρεπε να είναι σε πρώτη προτεραιότητα στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει και μάλιστα οι πράξεις και τα λόγια των μεγαλυτέρων, τις περισσότερες φορές, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση.