Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν επιβεβαίωσε, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές στο Λονδίνο, την υποψία που είχε ο ελληνικός λαός – ότι δηλαδή η Κομισιόν, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το ΔΝΤ εξαπάτησαν με το περιβόητο Μνημόνιο τους Ελληνες προτάσσοντας ως πρόσχημα τρομοκράτησης του πληθυσμού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού προκειμένου να πετύχουν άλλους στόχους, τους οποίους δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημόσια! «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος», δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Δανός αξιωματούχος του ΔΝΤ που προίσταται της ομάδας των ξένων οικονομικών επικυρίαρχων της πατρίδας μας, ο οποίος περιέφερε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Παρίσι, «αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Διευκρίνισε δε με καμάρι στους ξένους κερδοσκόπους του Σίτι του Λονδίνου ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό – δηλαδή η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων!

Η ομολογία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική από πολιτική σκοπιά. Αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο σφαγιασμός των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συντάξεων δεν ήταν μια δυσάρεστη αναπότρεπτη συνέπεια των «τραγικών» δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας, μιας κατάστασης που εξανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει δήθεν με «πόνο ψυχής» στη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία.

Αντιθέτως, αποκαλύπτει ότι οι περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν από την αρχή συνειδητός στόχος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ηταν αυτοσκοπός και όχι ανεπιθύμητη παρενέργεια. Αυτή η αποκάλυψη, πέρα από το γεγονός ότι αναδεικνύει όλο το εύρος της υποκρισίας των θεατρινισμών του Ανδρέα Λοβέρδου στις τηλεοράσεις με τους κλαυθμυρισμούς του για το πόσο δήθεν πονούσε ο ίδιος κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, υποδηλώνει επίσης ότι σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν προτίθεται η κυβέρνηση Παπανδρέου να ξαναδώσει πίσω σε εργαζομένους και συνταξιούχους τα εισοδήματα που τους λεηλάτησε!

Υπό το πρίσμα αυτών των αποκαλύψεων αντιλαμβάνεται κανείς πολύ καλύτερα τώρα το πραγματικό βάθος της δήλωσης του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη στη ΝΕΤ, στις αρχές Μαΐου, ότι «το ΔΝΤ ήταν η πρώτη επιλογή και η μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου 2009 και μετά», δηλαδή από την επομένη των βουλευτικών εκλογών που έφεραν θριαμβευτικά τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία για να βελτιώσει τη ζωή των Ελλήνων, στη βάση του θρυλικού πλέον συνθήματός του «λεφτά υπάρχουν!».

Οι ομολογίες του «γκαουλάιτερ» του ΔΝΤ δικαιώνουν όλους τους Ελληνες και ξένους αναλυτές που ευθύς εξαρχής έχουν επισημάνει και επιμένουν ότι το Μνημόνιο έχει στόχο τη διασφάλιση της ομαλής και ελεγχόμενης από τους ξένους επικυρίαρχους ροής χρημάτων για την εξόφληση των δανείων που έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα οι ξένες τράπεζες, σχεδόν στο σύνολό τους ευρωπαϊκές. Το Μνημόνιο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη βελτίωση των θεμελιωδών μακροοικονομικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας. Αλλωστε, η βελτίωση είναι αδύνατη στο πλαίσιο του Μνημονίου για αυτό και με το που θα λήξει τυπικά η τριετής διάρκεια της ισχύος του, όλα τα δημοσιονομικά ελληνικά μεγέθη θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά που παρέλαβε, με τη χώρα βυθισμένη ταυτόχρονα σε ύφεση!

Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ της πριν υπαχθεί στο ταπεινωτικό και καταστροφικό καθεστώς του Μνημονίου και με τη λήξη του Μνημονίου θα έχει τουλάχιστον… 145% (!) του ΑΕΠ, υποδηλώνει πόσο άσχετοι είναι οι στόχοι του Μνημονίου με τη μείωση του χρέους. Δικαίως ο κόσμος αναλογίζεται τρομοκρατημένος ότι αν με δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα που «γδέρνουν» τόσο άγρια τον κοσμάκη, με δημόσιο χρέος 145% που θα αφήσει το ΔΝΤ, τι είδους μέτρα θα επιχειρήσει να πάρει εναντίον του λαού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν εξακολουθεί τότε να βρίσκεται στην εξουσία; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν θα έχει δει κανείς αυτό που θα μας κάνει να ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του…

ΓΛΥΚΑΘΗΚΑΝ τόσο πολύ η ΕΕ και το ΔΝΤ από την άνευ ορίων ενδοτικότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου στο θέμα του Μνημονίου, όπου δεν διαπραγματεύεται τίποτα και απλώς εκτελεί τυφλά τις απαιτήσεις τους, ώστε άρχισαν να θέτουν σε κυκλοφορία σενάρια επέκτασης του καθεστώτος του Μνημονίου, το οποίο λήγει στα μέσα του 2012, μέχρι το… 2020!!! Με δεδομένο το ότι τότε το δημόσιο χρέος θα είναι πολύ μεγαλύτερο (145% αντί του 115% του ΑΕΠ το 2009), κύκλοι του ΔΝΤ και της Κομισιόν δηλώνουν από τώρα «πρόθυμοι» να συνεχίσουν να «βοηθούν» την Ελλάδα με δάνεια που τη «γδέρνουν» μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων και κάνουν τις ξένες τράπεζες να θησαυρίζουν.

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης για έναν άνδρα; Η αποτρίχωση; Φυσικά όχι! Να χάσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα για ένα κονσέρτο; Φυσικά ναι!

Η Heineken, επίσημος χορηγός του Τσάμπιονς Λιγκ, αποφάσισε να κάνει αυτόν τον εφιάλτη πραγματικότητα και με ένα πρωτότυπο event που έλαβε χώρα στην Ιταλία στις 21 Οκτωβρίου 2009 (ανήμερα της αναμέτρησης Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν για τη φάση των ομίλων της διοργάνωσης), έριξε στην παγίδα της 1136 άνδρες.

Πως; Με σύμμαχο δεκάδες Ιταλίδες και Ιταλούς που προσεφέρθηκαν να βοηθήσουν, έπεισε να φέρει σε θέατρο άνδρες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να θυσιάσουν την τηλεόραση και το ματς για να παρακολουθήσουν ένα βαρετό κονσέρτο με βιολιά.

Το κονσέρτο άρχισε κανονικά, οι άνδρες άρχισαν από νωρίς να βαριούνται -έχοντας πάντα στο μυαλό τους την αναμέτρηση στο Μπερναμπέου- και κάποια στιγμή, στο ειδικό video wall που υπήρχε στη σκηνή, άρχισαν να φαίνονται τα παρακάτω… λυτρωτικά μηνύματα:

“Είναι δύσκολο να πεις όχι στο αφεντικό σου;”

“Ακόμα πιο δύσκολο να πεις όχι στην φιλενάδα σου;”

“Πως μπόρεσες να φανταστείς ότι θα χάσεις αυτόν τον μεγάλο αγώνα;”

“Ρεάλ και Μίλαν έχουν βγει στο γήπεδο. Ας απολαύσουμε μαζί τον αγώνα!”

Αίφνης, τα βιολιά άρχισαν να παίζουν τον πασίγνωστο πλέον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ και στο video wall έγινε σύνδεση με το Sky Sports και το Μπερναμπέου για την ζωντανή μετάδοση του ματς. Τέλος καλό, όλα καλά για τα 1136 θύματα που έπεσαν στην πιο πρωτότυπη διαφημιστική παγίδα…

Κάνουν το γύρο του κόσμου με σκάφος μόνα τους, σκαρφαλώνουν στις ψηλότερες κορυφές του κόσμου και τρέχουν σε αγώνες μηχανών. Είναι όλα τους παιδιά, μερικά από τα οποία δεν έχουν συμπληρώσει την ηλικία για να δουν χωρίς συνοδό μια ταινία στο σινεμά.

Την περασμένη Κυριακή, ένας 13χρονος έγινε ο μικρότερος σε ηλικία αναβάτης αγωνιστικών μηχανών που έχασε τη ζωή του στην πίστα της Ιντιανάπολις των ΗΠΑ, όταν έπεσε από τη μηχανή του και στη συνέχεια χτυπήθηκε από 12χρονο αναβάτη, εγείροντας το ερώτημα: Πόσο μεγάλος πρέπει να είναι κάποιος όταν μιλάμε για τέτοιου είδους ακραία αθλήματα;   «Δεν είναι απλά μικροί ενήλικες», δήλωσε ο δρ. Λάιλ Μιχέλι, διευθυντής του τμήματος αθλιατρικής στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης. «Τα παιδιά είναι διαφορετικά, πρέπει να προστατεύονται από την κοινωνία». Ο Πίτερ Λενζ έπεσε από τη μηχανή του στη διάρκεια του γύρου προθέρμανσης και μετά χτυπήθηκε από τον 12χρονο Χαβιέ Ζαγιάτ. Παιδιά που ξεπερνούν τα όρια δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο Μότσαρτ συνέθετε μουσική όταν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του μάθαιναν το αλφάβητο, ενώ ο Τάιγκερ Γουντς έδειξε τις ικανότητες του στο γκολφ ήδη από δύο ετών.

Ωστόσο, όπως επισημαίνουν πολλοί παιδοψυχολόγοι, υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ακαδημαϊκές ή πολιτιστικές δεξιότητες και τα παιδιά που ρισκάρουν τη ζωή τους. Ο 13χρονος Τζόρνταν Ρομέρο έγινε ο μικρότερος σε ηλικία κατακτητής της κορυφής του Έβερεστ, η 16χρονη Τζέσικα Γουότσον έκανε τον περίπλου της Γης χωρίς βοήθεια, ενώ η 14χρονη Ολλανδή Λόρα Ντέκερ επιχειρεί να καταρρίψει το ρεκόρ της Γουότσον.

«Πολλοί έφηβοι, από φυσική άποψη, μπορούν να κάνουν παρόμοια πράγματα με τους ενήλικες επειδή ο σωματότυπος τους έχει διαμορφωθεί και έχουν μυϊκή δύναμη», δήλωσε ο Ρόμπιν Σίλβερμαν, ψυχολόγοις που ειδικεύεται στην παιδική και εφηβική ανάπτυξη. «Εκεί που κάνουμε λάθος είναι ότι αυτοί οι έφηβοι έχουν πρόβλημα με τον παρορμητικό έλεγχο, τη διαχείριση του άγχους και την αφηρημένη σκέψη. Πρέπει πραγματικά να καταλάβουν τους κινδύνους». «Αν κάτι τους ενθουσιάζει θέλουν να το κάνουν, δε σκέφτονται τις πιθανές επιπτώσεις όπως κάνουν οι μεγάλοι», πρόσθεσε.

Σε κάποιες περιπτώσεις, οι ίδιοι οι γονείς δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να επιβάλουν όρια στη συμπεριφορά και τις επιθυμίες των παιδιών τους, όπως επεσήμανε η Κίκι Βάινγκαρτεν, εκπαιδευτική και οικογενειακή σύμβουλος. «Έχεις κάποιους γονείς που απολαμβάνουν τη διαφορετικότητα των παιδιών τους». Ενώ, κάποιοι άλλοι γονείς, ανησυχούν μήπως τα παιδιά τους δεν τους συμπαθήσουν. «Όχι, δε χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος φίλος τους, πρέπει να είσαι μια φιγούρα με αρχές», επισημαίνοντας ωστόσο ότι δεν θα πρέπει όλοι οι έφηβοι να μεταχειρίζονται ως ανεύθυνοι, γιατί έτσι εμποδίζεται η ανάπτυξη της εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης τους.

Η σύγχρονη εικόνα της Ιαπωνίας είναι στηριγμένη σε σαθρές βάσεις. Τη δεκαετία του 1980, σχεδόν όλοι οι Ιάπωνες θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως ανήκοντες στη μεσαία τάξη, ενώ άλλες κοινά παραδεκτές αντιλήψεις αφορούσαν την προσφορά δια βίου απασχόλησης από τις μεγάλες εταιρίες και τη διατήρηση του πνεύματος των σαμουράι από την ιαπωνική μαφία, τη γιακούζα. Όπως, όμως, και όλοι οι εθνικοί μύθοι που εμπεριέχουν ψήγματα αλήθειας, η αξία των αντιλήψεων αυτών βρίσκεται στο τι αποκαλύπτουν για όσους τις πιστεύουν.

Το βιβλίο «Contemporary Japan» (Σύγχρονη Ιαπωνία) του διευθυντή ιαπωνικών σπουδών του παραρτήματος του αμερικανικού πανεπιστημίου Temple στην Ιαπωνία Τζεφ Κίνγκστον, διαλύει ή επεξηγεί πολλές από τις εσφαλμένες αυτές απόψεις. Θέμα του η εξέλιξη της Ιαπωνίας από το 1989, ημερομηνία ανόδου του αυτοκράτορα Χιροχίτο στο Θρόνο των Χρυσανθέμων και εποχή της διάρρηξης της φούσκας στην ιαπωνική οικονομία. Αν και οι διεργασίες της οικονομικής στασιμότητας της χώρας έχουν μελετηθεί ενδελεχώς, οι επιπτώσεις της στην ιαπωνική κοινωνία δεν είχαν απασχολήσει τους πανεπιστημιακούς.

Η κρίση της δεκαετίας του 1990 έφερε στην επιφάνεια τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κοινωνίας, από τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών και οικιακής βίας, μέχρι τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και την ανηθικότητα των δημόσιων προσώπων που με τη σειρά της υπέσκαψε την εμπιστοσύνη των Ιαπώνων στο κράτος.

Την ίδια στιγμή, η μεσαία τάξη της χώρας βρέθηκε σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση, με την μισθολογική ανισότητα να εντείνεται και τα ποσοστά παιδικής φτώχειας (14%) να αποτελούν ρεκόρ μεταξύ των βιομηχανικών κρατών.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ιαπωνία είναι δημογραφική και αφορά κατά κύριο λόγο τη γήρανση του πληθυσμού. Η ηθελημένη διατήρηση του αναχρονιστικού οικογενειακού μοντέλου, με το σύζυγο να είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος πλήττει τις ελπίδες δημογραφικής ανάκαμψης.

O  Κίνγκστον εκτιμά ότι η Ιαπωνία μπορεί να αντιμετωπίσει με ίδια μέσα τα προβλήματά της και ότι αυτό συντελείται αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά, η χώρα εκπλήσσει με την άρνησή της να συζητήσει θεμελιώδη θέματα, όπως τη μετανάστευση ή να αντιμετωπίσει κρίσιμα προβλήματα όπως το θηριώδες κρατικό χρέος.

Παρά τα μειονεκτήματά της, η ιαπωνική κοινωνία αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα του 21ου αιώνα με λύσεις του 20ου, ενώ αυτή είναι -σύμφωνα με τον Κίγκστον- η αιτία της παραλυσίας της Ιαπωνίας. “K”

Ελάτε στη θέση του. Είσαι μεροκαματιάρης των 700, άντε 1.000 euros. Ολημερίς και ολονυχτίς βολοδέρνεις μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα δάνεια τρέχουν. Οι ανάγκες κατραπακιές σού ρίχνουν. Τα καθημερινά έξοδα καλπάζουν.

Τα παιδιά σου από τα κέφια μιας ξένης τρόικας θα κριθεί αν θα πεθάνουν ή θα ζήσουν. Θεέ μου. Καλύτερα να μην ξυπνήσω. Πριν από τη χώρα πρώτος εγώ θα χρεοκοπήσω. Λίγο έλεος, λίγο οίκτο.

Μια τόση δα ελπίδα. Ετσι να ανασάνω. Ετσι για να ψευτοζήσω. Τίποτα. Στου ανάλγητου την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Αυτό το ετοιμόρροπο πλάσμα. Αυτό το δείγμα ανθρώπου. Αυτό το απομεινάρι ενός πάρτι που κάποιοι το έστησαν χωρίς να τον ρωτήσουν. Αυτόν που την ψήφο του για μία ακόμη φορά θα τη ζητήσουν. Αυτόν που στο όνομά του έχουν συμβεί πλιάτσικα, διαπλοκές, εγκλήματα, όλες οι γνωστές και άγνωστες του τόπου πομπές. Αυτόν λοιπόν γιατί να τον ενδιαφέρει ποιος το υπουργείο της Οικονομίας και ποιος την Υγεία θα κουμαντάρει. Για αυτόν όλος αυτός ο επικοινωνιακός θόρυβος εκλαμβάνεται σαν ταινία με εξωγήινους που κατεβαίνουν σε μια γεωγραφική κουκκίδα με το όνομα Ελλάντα. Και όπου σκάνε από τα γέλια βλέποντας ονόματα σπουδαίων πολιτικών να γράφονται και να σβήνονται και να ξαναγράφονται και να ξανασβήνονται σε ένα τεφτέρι πρωθυπουργικό. Τους οποίους τους καλοπληρώνει για να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και οι οποίοι μετακινούνται από υπουργείο σε υπουργείο όπως οι τουρίστες στα νησιά, στις παραλίες και στα μουσεία. Και το θηριώδες και ανατριχιαστικό ερώτημα αυτού του καταρρέοντος ανθρώπινου είδους ένα και απλό: Αυτοί αποτυχημένοι και όμως ξανά στα υπουργεία και ξανά μοσχοπληρωμένοι. Εγώ που σκοτώνομαι για φραγκοδίφραγκα και που δουλεύω διπλοβάρδια, γιατί ανά πάσα στιγμή να κινδυνεύω από τα αφεντικά μου; Γιατί σ΄ αυτή την ελληνική Δημοκρατία, η Πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι το διαχρονικό άσυλο της Αποτυχίας. Και γιατί σ΄ αυτό το σύστημα η Εργασία είναι ο διαρκής εφιάλτης μιας καθημερινής δοκιμασίας. Γι ΄αυτό!  ΤοΒΗΜΑ

Κάθε ομάδα έχει τέσσερις βασικούς και οκτώ αναπληρωματικούς. Στο παιχνίδι κυριαρχούν η δύναμη, το πάθος και η ταχύτητα για τη νίκη. Σε αντίθεση όμως με ό,τι ξέρουμε στον αθλητισμό, ηττημένοι δεν υπάρχουν ποτέ, διότι στο ράγκμπι με αναπηρικό αμαξίδιο όλοι οι παίκτες καθίστανται νικητές. Το πρώτο Διεθνές Πρόγραμμα ράγκμπι με αναπηρικό αμαξίδιο ξεκινά την επόμενη Πέμπτη, 16 Σεπτεμβρίου, στον Κολινδρό της Πιερίας και διοργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό σωματείο «Αλλη όψη», που έχει στόχο την προβολή του συγκεκριμένου αθλήματος στην Ελλάδα. Το σπορ, που γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα με τετραπληγία.

Οπως σημειώνει ο ιδρυτής του σωματείου κ. Α. Διβάνογλου, «το συγκεκριμένο σπορ έχει ξεκινήσει από τον Καναδά το 1984 και έγινε παραολυμπιακό άθλημα το 1994». «Στην Ελλάδα δεν έχει καμία προβολή πέρα από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη χώρα μας.Σκοπός μας λοιπόν είναι να το γνωρίσουν τα τετραπληγικά άτομα στην Ελλάδα και να ασχοληθούν μαζί του γιατί πραγματικά αξίζει» σημειώνει. «Ενας αισιόδοξος στόχος είναι να σχηματίσουμε μια ομάδα και να λάβουμε μέρος στο μεγάλο διεθνές τουρνουά που θα γίνει την άνοιξη στην Κολονία της Γερμανίας. Με μεγάλη ευχαρίστηση έχουμε δει να υπάρχουν αρκετές αιτήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα,δεδομένου ότι οι θέσεις είναι περιορισμένες. Εχουν ήδη καλυφθεί οι 10 στις 15» καταλήγει ο κ. Διβάνογλου.

Ο ίδιος είναι φυσικοθεραπευτής, με διδακτορικό στην Κάκωση Νωτιαίου Μυελού, και λέκτωρ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ιδρυσε το σωματείο όταν διεπίστωσε ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος εκπαίδευσης αναπήρων στην Ελλάδα. Ετσι, το 2007 η «Αλλη όψη», η οποία ασχολείται αποκλειστικά με άτομα παραπληγικά και τετραπληγικά, ξεκίνησε τη δράση της.

«Ως τώρα έχουμε τις εισφορές όσων συμμετέχουν στο σωματείο. Για το πρόγραμμα ράγκμπι έχουμε ως τώρα τα χρήματα από τις συμμετοχές, μια μικρή χορηγία από μια επιχείρηση, κι από εκεί και πέραελπίζουμε ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να συνεισφέρει» συμπληρώνει. «Για εμάς είναι πολύ σημαντική αυτή η διεξαγωγή, καθώς θέλουμε τα άτομα με τετραπληγία να μην κάθονται σπίτι τους, αλλά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα. Γι΄ αυτό και δεν μας ενδιαφέρει ακόμη και να “μπούμε μέσα” οικονομικά.Απώτερος σκοπός μας πάντως είναι να τεθούμε υπό την αιγίδα της Παραολυμπιακής Επιτροπής» τονίζει ο κ. Διβάνογλου. Στους αγώνες θα συμμετάσχει μια αξιολογήτρια από το Βέλγιο, η οποία θα κρίνει τον βαθμό της αναπηρίας σε κάθε αθλητή, ώστε να σχηματιστούν ομάδες όσο το δυνατόν πιο ισότιμες. Πάντως μόνο απλή γυμναστική δε θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το ράγκμπι με αμαξίδια, αφού πρόκειται για ένα άθλημα ιδιαίτερα σκληρό και με πάρα πολλές επαφές μεταξύ των αμαξιδίων. «Στο πρόγραμμα που διεξάγουμε εμείς δεν θα υπάρξουν τόσο σκληρά παιχνίδια, στα υψηλότερα επίπεδα όμως υπάρχουν δυνατές συγκρούσεις και μπορεί ακόμη και να τραυματιστεί κάποιος. Οχι σοβαρά όμως, καθώς το ειδικό αμαξίδιο είναι έτσι κατασκευασμένο έτσι ώστε να παρέχει τη μέγιστη ασφάλεια στον αθλητή» σημειώνει ο κ. Διβάνογλου. Εξηγεί μάλιστα ότι «είναι ειδικά φτιαγμένα ώστε και να προλαμβάνουν τραυματισμούςαλλά και να προσαρμόζονται ανάλογα με το άτομο. Υπάρχουν αμαξίδια που είναι για άμυνα και άλλα που είναι για επίθεση.Η διαφορά τους είναι ότι αυτά της άμυνας είναι πιο μακριά προκειμένου να μπορούν καλύτερα να μπλοκάρουν τον αντίπαλο» .

Στη διοργάνωση αυτή επίσης θα συμμετάσχουν παίκτες από Γερμανία και Σουηδία, οι οποίοι θα προπονήσουν όσους θέλουν να εξασκηθούν στο συγκεκριμένο σπορ. Κάθε ημέρα θα υπάρχουν δύο δίωρες προπονήσεις, αλλά και κάποιοι αγώνες μεταξύ των νεοσύστατων ομάδων.  TOBHMA

Ο Eλληνας τελικά ως φαίνεται έχει το φροντιστήριο στο DNA του! Το λέω αυτό διότι ακόμη και φοιτητές στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο πηγαίνουν σε φροντιστήριο για να περάσουν τα μαθήματα του ιδρύματος. Το ελληνικό κράτος δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους άνω των 25 ετών, οι οποίοι έχουν διαμορφώσει εν πολλοίς τους επαγγελματικούς δρόμους που θα ακολουθήσουν, να σπουδάσουν μία επιστήμη που τους ενδιαφέρει. Aλλωστε, ο θεσμός του Ανοιχτού Πανεπιστημίου από τη φύση του έχει ως βασική φιλοσοφία να προσφέρει σε όσους επιθυμούν τη δυνατότητα να σπουδάσουν κάτι το οποίο πάντα ονειρεύονταν, αλλά δεν τα κατάφεραν στην ηλικία μεταξύ 18 και 25. Ουσιαστικά, να κάνουν το μεράκι τους, να πλουτίσουν ως άτομα. Κι όμως, πρόσφατα, 40χρονος φοιτητής του ΕΑΠ μου εκμυστηρεύθηκε ότι εκτός από τα δίδακτρα (περίπου 3.000 ευρώ) που κατέβαλε για να εγγραφεί στις τέσσερις θεματικές ενότητες – μαθήματα της σχολής του, έδωσε άλλα περίπου 2.000 ευρώ για το φροντιστήριο ώστε να είναι πανέτοιμος στις εξετάσεις του ΕΑΠ.

Το ζήτημα έχει δύο όψεις. Από τη μία, είναι το άγχος των φοιτητών, οι οποίοι δεν δείχνουν να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, αλλά καταφεύγουν στον γνωστό τυφλοσούρτη του φροντιστηρίου για να αντιμετωπίσουν τις εξετάσεις. Αυτό έμαθαν στο γυμνάσιο, στο λύκειο, ακόμη και στο (συμβατικό) πανεπιστήμιο, αυτό αναπαράγουν και σε τούτη την περίπτωση, στην οποία η μελέτη και η πρόσκτηση γνώσης γίνεται από μεράκι. Εκτός κι αν πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση καταστρατήγησης ουσιαστικά ενός θεσμού, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα. Πρόκειται για την περίπτωση που οι φοιτητές δεν σπουδάζουν στο ΕΑΠ για το κέφι τους, αλλά έχουν στόχο να αναβαθμίσουν τα ακαδημαϊκά προσόντα τους (π. χ. από την κλίμακα της τεχνολογικής εκπαίδευσης να περάσουν σε εκείνη της πανεπιστημιακής) και να διεκδικήσουν έτσι αύξηση των αποδοχών τους. Η άλλη όψη του ζητήματος αφορά στο ίδιο το ΕΑΠ. Στην περίπτωση αυτή το ερώτημα είναι εάν οι καθηγητές του ιδρύματος έχουν οργανώσει τόσο σύνθετα και συμπυκνωμένα μαθήματα, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μη βλέπουν άλλη λύση για να τα περάσουν παρά να προσφύγουν στο φροντιστήριο. Την εκδοχή αυτή δίνει ο 40χρονος φοιτητής, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στην «Κ» ότι το ίδιο το ίδρυμα ακυρώνει την αποστολή του και μέσω του περιεχομένου των μαθημάτων του αναπαράγει το μοντέλο που βλέπουμε να επικρατεί στο γυμνάσιο, στο λύκειο και στο συμβατικό πανεπιστήμιο. Δηλαδή, ακυρώνει την ίδια του την αποστολή.

Oπως και να έχει, η σπουδή πολλών φοιτητών του ΕΑΠ να πάνε φροντιστήριο για να τα καταφέρουν στις εξετάσεις επιβεβαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δύσκολα θα αλλάξει εάν από το δημοτικό δεν διδάξουμε στα παιδιά πως να μαθαίνουν και να αγαπούν τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται να κυνηγούν μόνο το αποτέλεσμα παπαγαλίζοντας βιβλία…

Tου Αποστολου Λακασα

Τον ορισμό της φιλίας έχει επαναπροσδιορίσει το Facebook, από τη στιγμή που έγινε δημοφιλές και πέτυχε ευρύτατη διείσδυση σε όλες τις ηλικίες που χρησιμοποιούν υπολογιστή ή κινητό τηλέφωνο νέας γενιάς. Φίλοι ή «φίλοι», όμως; Πόσο πραγματική είναι η φιλία με κάποιον που πατάει ένα κλικ κάνοντας «Like» σε ένα σου σχόλιο, που σε βομβαρδίζει με μηνύματα, παροτρύνοντάς σε να δηλώσεις την προτίμησή σου στις επαγγελματικές του ασχολίες, τα μουσικά και κινηματογραφικά του γούστα ή τη συναίνεσή σου σε ομάδες του τύπου «Να μαζευτούμε ένα εκατομμύριο άτομα που μας αρέσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης»;

Πόσο πραγματικά φίλος είναι εκείνος που δεν έχεις το τηλέφωνό του, που δεν κάνετε παρέα, που είναι φίλος ενός φίλου κάποιου φίλου σου, σε γνωρίζει από την επαγγελματική σου ιδιότητα ή απλώς έχει δει τη φωτογραφία σου και του άρεσες; Αυτή η νέα έννοια της φιλίας, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι το βασικό θέμα γύρω από το Facebook, τη διασημότερη και πολυπληθέστερη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.

Η φιλία είναι και το βασικό θέμα γύρω από την ταινία «The social network», που αφηγείται την ιστορία της δημιουργίας του Facebook, μέσα από μια φιλία που διαλύθηκε με πολύ θόρυβο. Το «The social network», που σκηνοθετεί ο Ντέιβιντ Φίντσερ, έχει προγραμματιστεί να βγει στις αίθουσες στις αρχές Νοεμβρίου και αναμένεται να είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία του πρώτου μισού της φετινής κινηματογραφικής σεζόν. Κυρίως επειδή πρόκειται για ένα θέμα μέσα στην επικαιρότητά του, πολύ φρέσκο, με τους κεντρικούς χαρακτήρες ακόμη ενεργούς. Το Facebook ιδρύθηκε μόλις το 2004 και μέσα σ’ αυτά τα έξι τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια χρήστες. Ομως, όπως λέει και το διαφημιστικό σλόγκαν στην αφίσα της ταινίας, «δεν μπορείς να κάνεις 500 εκατομμύρια φίλους χωρίς να κάνεις και μερικούς εχθρούς».  “Κ”

Σε όσους ονειρεύονται και παλεύουν για ένα καλύτερο σχολείο ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματά μας, κάναμε την προσευχή μας και λέγαμε πως δυο και δυο κάνουν τέσσερα.

Τώρα, δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα -κάνουν την ψυχή μας.

Κ’ ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο -κάνουν ένα Θεό.

Κ’ ένας Θεός κάνει όλα.

Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;

Ο δάσκαλος δεν ξέρει.

Εμείς το ξέρουμε πως κάνει: ένα.

Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.

(Γιάννης Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού)

Ενώ η διελκυστίνδα υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικών ομοσπονδιών γίνεται κάθε χρόνο για τα κενά εκπαιδευτικών, η ουσία είναι τελικά ότι τα ελληνικά σχολεία πάσχουν από ελλείψεις σε βοηθητικό προσωπικό και από ανορθολογική αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Η τελευταία μελέτη του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση έδειξε ότι η Ελλάδα έχει τη μικρότερη αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό και τη μεγαλύτερη αναλογία μαθητών ανά βοηθητικό προσωπικό. Πρόκειται, δηλαδή, για εργαζόμενους όπως καθαρίστριες κ.λπ., που έχουν σημαντικά πόστα στην ομαλή λειτουργία του σχολείου. Μάλιστα, οι ελλείψεις τους φέτος θα είναι ακόμη πιο έντονες, καθώς το υπουργείο Παιδείας έχει προγραμματίσει τη λειτουργία 800 ολοήμερων σχολείων σε πιλοτική βάση με νέο αναλυτικό πρόγραμμα και αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

Το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς θα χτυπήσει την προσεχή Δευτέρα για τους περίπου 1,5 εκατ. μαθητές των δύο βαθμίδων και τους περίπου 165.000 νηπιαγωγούς δασκάλους και καθηγητές. Φέτος, η έναρξη της χρονιάς είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της αύξησης των συνταξιοδοτήσεων εκπαιδευτικών και της μείωσης του αριθμού των προσλήψεων μονίμων. Ετσι, ήταν προφανές ότι το πρώτο σφύριγμα για την ετήσια διελκυστίνδα θα ακουγόταν νωρίς. Από τα μέσα Αυγούστου η ΟΛΜΕ και η Διδασκαλική Ομοσπονδία έκαναν λόγο για 22.000 κενά. Με το πέρασμα του χρόνου, ο αριθμός μειώθηκε, και πλέον σοβαρή εκτίμηση θα μπορεί να γίνει από Δευτέρα, όταν θα τοποθετηθούν στα σχολεία οι αναπληρωτές.

Σύμφωνα με την αρμόδια υφυπουργό Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου, βάρος δόθηκε στον έγκαιρο προγραμματισμό των κινήσεων και στη σωστή αξιοποίηση του προσωπικού. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα αναλογούν 8,5 μαθητές ανά εκπαιδευτικό, όταν η μέση αναλογία των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 13,1 και της Ευρώπης 12,1. Υπερβολικός αριθμός αποσπασμένων στα σχολεία και ανορθολογική κατανομή των ωρών εργασίας των εκπαιδευτικών είναι οι βασικές αιτίες για την ύπαρξη οργανικών και λειτουργικών κενών. Να σημειωθεί ότι οργανικό κενό προκύπτει όταν απουσιάζει κάποιος εκπαιδευτικός από μία θέση, ενώ τα λειτουργικά κενά αφορούν τις ώρες διδασκαλίας που πρέπει να γίνουν και γι’ αυτές δεν υπάρχει εκπαιδευτικός. Αυτό δημιουργείται διότι το υποχρεωτικό ωράριο κάθε καθηγητή εξαρτάται από τα χρόνια υπηρεσίας του. Οι πρωτοδιόριστοι πρέπει να διδάξουν 21 ώρες εβδομαδιαίως, με τη συμπλήρωση 5ετίας οι ώρες μειώνονται στις 19, μετά την 7ετία στις 18 και μετά την 20ετία στις 16. Εάν, π.χ., οι ώρες των φιλολογικών μαθημάτων είναι 20 και ο καθηγητής έχει ανώτατο ωράριο 16 ώρες, προκύπτει λειτουργικό κενό 4 ωρών.

Από την άλλη η Ελλάδα έχει έλλειψη σε βοηθητικό προσωπικό. Στο βοηθητικό προσωπικό περιλαμβάνονται οι καθαρίστριες, οι φύλακες, οι τραπεζοκόμοι, οι επιστάτες. Στην Ελλάδα 3.333 μαθητές αναλογούν σε έναν βοηθητικό υπάλληλο, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 74,1. Αρνητική αναλογία για τη ζητούμενη ποιότητα…

Θέμα επιβίωσης αναμένεται να τεθεί για πολλά ιδιωτικά σχολεία την επόμενη σχολική χρονιά, εξαιτίας της φυγής μαθητών προς τα δημόσια σχολεία λόγω της οικονομικής κρίσης. Ιδιοκτήτες σχολείων μιλούν για 25 έως 30% μείωση του αριθμού των μαθητών, ενώ ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών κ. Μιχάλης Κουρουτός ανέφερε στην «Κ» ότι το πλήγμα, εύλογα, είναι μεγαλύτερο για τα σχολεία των περιοχών με χαμηλά εισοδήματα. Αποτέλεσμα είναι οι ιδιοκτήτες, για να αναστρέψουν την κατάσταση, να κάνουν εκπτώσεις στα δίδακτρα έως και 50%. Με βάση τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, πέρυσι στα 861 ιδιωτικά σχολεία των δύο βαθμίδων φοίτησαν 93.351 μαθητές και εργάστηκαν 8.606 εκπαιδευτικοί. Τελικά, το «πάγωμα» των διδάκτρων για το 2010-2011 δεν κατάφερε να ελαχιστοποιήσει τη φυγή μαθητών. Με βάση τα στοιχεία της Γ.Γ. Εμπορίου, τα υποχρεωτικά δίδακτρα το 2009-2010 κυμάνθηκαν από περίπου 2.500 έως και 10.500 ευρώ.

Του Αποστολου Λακασα