Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν επιβεβαίωσε, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές στο Λονδίνο, την υποψία που είχε ο ελληνικός λαός – ότι δηλαδή η Κομισιόν, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το ΔΝΤ εξαπάτησαν με το περιβόητο Μνημόνιο τους Ελληνες προτάσσοντας ως πρόσχημα τρομοκράτησης του πληθυσμού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού προκειμένου να πετύχουν άλλους στόχους, τους οποίους δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημόσια! «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος», δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Δανός αξιωματούχος του ΔΝΤ που προίσταται της ομάδας των ξένων οικονομικών επικυρίαρχων της πατρίδας μας, ο οποίος περιέφερε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Παρίσι, «αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Διευκρίνισε δε με καμάρι στους ξένους κερδοσκόπους του Σίτι του Λονδίνου ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό – δηλαδή η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων!

Η ομολογία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική από πολιτική σκοπιά. Αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο σφαγιασμός των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συντάξεων δεν ήταν μια δυσάρεστη αναπότρεπτη συνέπεια των «τραγικών» δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας, μιας κατάστασης που εξανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει δήθεν με «πόνο ψυχής» στη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία.

Αντιθέτως, αποκαλύπτει ότι οι περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν από την αρχή συνειδητός στόχος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ηταν αυτοσκοπός και όχι ανεπιθύμητη παρενέργεια. Αυτή η αποκάλυψη, πέρα από το γεγονός ότι αναδεικνύει όλο το εύρος της υποκρισίας των θεατρινισμών του Ανδρέα Λοβέρδου στις τηλεοράσεις με τους κλαυθμυρισμούς του για το πόσο δήθεν πονούσε ο ίδιος κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, υποδηλώνει επίσης ότι σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν προτίθεται η κυβέρνηση Παπανδρέου να ξαναδώσει πίσω σε εργαζομένους και συνταξιούχους τα εισοδήματα που τους λεηλάτησε!

Υπό το πρίσμα αυτών των αποκαλύψεων αντιλαμβάνεται κανείς πολύ καλύτερα τώρα το πραγματικό βάθος της δήλωσης του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη στη ΝΕΤ, στις αρχές Μαΐου, ότι «το ΔΝΤ ήταν η πρώτη επιλογή και η μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου 2009 και μετά», δηλαδή από την επομένη των βουλευτικών εκλογών που έφεραν θριαμβευτικά τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία για να βελτιώσει τη ζωή των Ελλήνων, στη βάση του θρυλικού πλέον συνθήματός του «λεφτά υπάρχουν!».

Οι ομολογίες του «γκαουλάιτερ» του ΔΝΤ δικαιώνουν όλους τους Ελληνες και ξένους αναλυτές που ευθύς εξαρχής έχουν επισημάνει και επιμένουν ότι το Μνημόνιο έχει στόχο τη διασφάλιση της ομαλής και ελεγχόμενης από τους ξένους επικυρίαρχους ροής χρημάτων για την εξόφληση των δανείων που έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα οι ξένες τράπεζες, σχεδόν στο σύνολό τους ευρωπαϊκές. Το Μνημόνιο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη βελτίωση των θεμελιωδών μακροοικονομικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας. Αλλωστε, η βελτίωση είναι αδύνατη στο πλαίσιο του Μνημονίου για αυτό και με το που θα λήξει τυπικά η τριετής διάρκεια της ισχύος του, όλα τα δημοσιονομικά ελληνικά μεγέθη θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά που παρέλαβε, με τη χώρα βυθισμένη ταυτόχρονα σε ύφεση!

Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ της πριν υπαχθεί στο ταπεινωτικό και καταστροφικό καθεστώς του Μνημονίου και με τη λήξη του Μνημονίου θα έχει τουλάχιστον… 145% (!) του ΑΕΠ, υποδηλώνει πόσο άσχετοι είναι οι στόχοι του Μνημονίου με τη μείωση του χρέους. Δικαίως ο κόσμος αναλογίζεται τρομοκρατημένος ότι αν με δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα που «γδέρνουν» τόσο άγρια τον κοσμάκη, με δημόσιο χρέος 145% που θα αφήσει το ΔΝΤ, τι είδους μέτρα θα επιχειρήσει να πάρει εναντίον του λαού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν εξακολουθεί τότε να βρίσκεται στην εξουσία; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν θα έχει δει κανείς αυτό που θα μας κάνει να ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του…

ΓΛΥΚΑΘΗΚΑΝ τόσο πολύ η ΕΕ και το ΔΝΤ από την άνευ ορίων ενδοτικότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου στο θέμα του Μνημονίου, όπου δεν διαπραγματεύεται τίποτα και απλώς εκτελεί τυφλά τις απαιτήσεις τους, ώστε άρχισαν να θέτουν σε κυκλοφορία σενάρια επέκτασης του καθεστώτος του Μνημονίου, το οποίο λήγει στα μέσα του 2012, μέχρι το… 2020!!! Με δεδομένο το ότι τότε το δημόσιο χρέος θα είναι πολύ μεγαλύτερο (145% αντί του 115% του ΑΕΠ το 2009), κύκλοι του ΔΝΤ και της Κομισιόν δηλώνουν από τώρα «πρόθυμοι» να συνεχίσουν να «βοηθούν» την Ελλάδα με δάνεια που τη «γδέρνουν» μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων και κάνουν τις ξένες τράπεζες να θησαυρίζουν.

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Η σύγχρονη εικόνα της Ιαπωνίας είναι στηριγμένη σε σαθρές βάσεις. Τη δεκαετία του 1980, σχεδόν όλοι οι Ιάπωνες θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως ανήκοντες στη μεσαία τάξη, ενώ άλλες κοινά παραδεκτές αντιλήψεις αφορούσαν την προσφορά δια βίου απασχόλησης από τις μεγάλες εταιρίες και τη διατήρηση του πνεύματος των σαμουράι από την ιαπωνική μαφία, τη γιακούζα. Όπως, όμως, και όλοι οι εθνικοί μύθοι που εμπεριέχουν ψήγματα αλήθειας, η αξία των αντιλήψεων αυτών βρίσκεται στο τι αποκαλύπτουν για όσους τις πιστεύουν.

Το βιβλίο «Contemporary Japan» (Σύγχρονη Ιαπωνία) του διευθυντή ιαπωνικών σπουδών του παραρτήματος του αμερικανικού πανεπιστημίου Temple στην Ιαπωνία Τζεφ Κίνγκστον, διαλύει ή επεξηγεί πολλές από τις εσφαλμένες αυτές απόψεις. Θέμα του η εξέλιξη της Ιαπωνίας από το 1989, ημερομηνία ανόδου του αυτοκράτορα Χιροχίτο στο Θρόνο των Χρυσανθέμων και εποχή της διάρρηξης της φούσκας στην ιαπωνική οικονομία. Αν και οι διεργασίες της οικονομικής στασιμότητας της χώρας έχουν μελετηθεί ενδελεχώς, οι επιπτώσεις της στην ιαπωνική κοινωνία δεν είχαν απασχολήσει τους πανεπιστημιακούς.

Η κρίση της δεκαετίας του 1990 έφερε στην επιφάνεια τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κοινωνίας, από τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών και οικιακής βίας, μέχρι τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και την ανηθικότητα των δημόσιων προσώπων που με τη σειρά της υπέσκαψε την εμπιστοσύνη των Ιαπώνων στο κράτος.

Την ίδια στιγμή, η μεσαία τάξη της χώρας βρέθηκε σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση, με την μισθολογική ανισότητα να εντείνεται και τα ποσοστά παιδικής φτώχειας (14%) να αποτελούν ρεκόρ μεταξύ των βιομηχανικών κρατών.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ιαπωνία είναι δημογραφική και αφορά κατά κύριο λόγο τη γήρανση του πληθυσμού. Η ηθελημένη διατήρηση του αναχρονιστικού οικογενειακού μοντέλου, με το σύζυγο να είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος πλήττει τις ελπίδες δημογραφικής ανάκαμψης.

O  Κίνγκστον εκτιμά ότι η Ιαπωνία μπορεί να αντιμετωπίσει με ίδια μέσα τα προβλήματά της και ότι αυτό συντελείται αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά, η χώρα εκπλήσσει με την άρνησή της να συζητήσει θεμελιώδη θέματα, όπως τη μετανάστευση ή να αντιμετωπίσει κρίσιμα προβλήματα όπως το θηριώδες κρατικό χρέος.

Παρά τα μειονεκτήματά της, η ιαπωνική κοινωνία αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα του 21ου αιώνα με λύσεις του 20ου, ενώ αυτή είναι -σύμφωνα με τον Κίγκστον- η αιτία της παραλυσίας της Ιαπωνίας. “K”

Ο κόσμος συλλέγει αποδείξεις και πολλές εταιρείες έσπευσαν να δημιουργήσουν προγράμματα με τα οποία οι χρήστες μπορούν να οργανώσουν καλύτερα τις αποδείξεις τους.
Αν θέλετε λοιπόν ένα σύμμαχο στο χαρτομάνι, εντοπίσαμε τα παρακάτω site – προγράμματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε online ή να τα εγκαταστήσετε στον υπολογιστή σας.

TaxFriend.gr: Με την υπογραφή της Singular Logic, το Tax Friend σας βοηθάει να κατατάξετε τις αποδείξεις σας και σας δίνει χρήσιμες συμβουλές.

Aforologito.gr: Εύκολη πλατφόρμα καταχώρισης των αποδείξεων η οποία κληρώνει κάθε μήνα μετρητά αλλά και πίτσα και κόκα κόλα.

Αpodeixeis.com.gr: Online εφαρμογή που σας επιτρέπει να κατατάξετε, να μετρήσετε αλλά και να εκτυπώσετε και να σώσετε το τελικό αρχείο.

eReceipts.gr: Το e-receipts διαφέρει από τα υπόλοιπα προγράμματα καθώς μπορείτε να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας και να ελέγχετε από εκεί τις αποδείξεις σας.

Noetron.gr: Άλλο ένα πρόγραμμα το οποίο κατεβάζετε δωρεάν στον υπολογιστή και σας βοηθάει να υπολογίσετε τις αποδείξεις. Υπάρχει και έκδοση Java που παίζει σε κάθε λειτουργικό σύστημα.

Τα τρία αυτά εξαιρετικά χρήσιμα εργαλεία θα σας βοηθήσουν να ταξινομήσετε τις αποδείξεις σας και να βάλετε μια σειρά σε όλα αυτά τα χαρτάκια που συλλέγετε με τόση ευλάβεια. Επίσης θα σας βοηθήσουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό καθώς κατατάσσουν τα έξοδα σας ανά κατηγορία κι έτσι γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή τι ξοδεύετε και που. Ωστόσο κρατήστε κάπου στην άκρη του μυαλού σας ότι, χρησιμοποιώντας αυτά τα προγράμματα, μοιράζεστε όλες σας τις καταναλωτικές σας συνήθειες αν και δεν χρειάζεται να τους δηλώσετε προσωπικά δεδομένα όπως ονοματεπώνυμο, ΑΦΜ και δελτίο ταυτότητας. Όμως πάντα θα υπάρχει κάποιος, κάπου, κάποτε, που θα μπορεί να σας απειλήσει λέγοντας «ξέρω τι αγόρασες πέρυσι το καλοκαίρι»…

Σίμος Κοσμετάτος

Διαβάζω στα ΝΕΑ:

Περίπου 6 δισ. ευρώ ετησίως κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο τα περίπου 50 επιδόματα που χορηγούνται στους δημοσίους υπαλλήλους και επιφέρουν αποκλίσεις μισθών ως και 88%. Η κυβέρνηση στοχεύει στην περικοπή των δαπανών αυτών κατά 10% (περίπου 600 εκατ. ευρώ) που σημαίνει μείωση των μισθών από 150 ως 700 ευρώ μηνιαίως ενώ αναμένεται και η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης και το πάγωμα των μισθών για μηνιαίες αποδοχές άνω των 2.000 ευρώ. Οι ενώσεις των δημοσίων υπαλλήλων αναμένουν και την εισοδηματική πολιτική για να καθορίσουν τη στάση τους ενώ ορισμένοι κλάδοι έχουν ήδη εξαγγείλει απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλοι μιλούν για κεκτημένα δικαιώματα που δεν πρέπει να θιγούν.

Παράδειγμα: Εκπαιδευτικός (καθηγητής στο Δημόσιο) με 30 χρόνια προϋπηρεσία εισπράττει περίπου 1.500 καθαρά. Ο βασικός του μισθός (μικρά) είναι 1.584 ευρώ και δικαιούται τα εξής επιδόματα: Το οικογενειακό (35 ευρώ), το εξωδιδακτικό (350 ευρώ), το διδακτικής προετοιμασίας (105 ευρώ) και κίνητρο απόδοσης (100-150 ευρώ).

Αυτό το “πονάει χέρι κόβει χέρι ” του Έλληνα πολύ με εκνευρίζει.  Η πολιτική των επιδομάτων “βόλεψε” όλες τις κυβερνήσεις. Γιατί δεν το ενέταξαν στον βασικό μισθό ποτέ; Τί έκαναν τα σωματεία; (Άλλοι αργόσχολοι αυτοί! Πού ακούστηκε το πληρώνομαι, αλλά είμαι συνδικαλιστής;). Βρείτε κύριοι πρώτα πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχετε, πόσοι πληρώνονται, απο πού και πόσοι εμφανίζονται στην δουλειά τους.  Σταματήστε να γεμίζετε τα γραφεία των Υπουργλων και των Υπουργείων με όλους τους “ημέτερους”. Έλεος πιά! Κι άλλα χρόνια ραγιάδες; Άμα έχω κι εγώ 40μσυμβούλους γίνομαι όχι υπουργός αλλά και πρόεδρος της Δημοκρατίας (σχήμα λόγου! Με κάθε σεβασμό στον θεσμό και στο πρόσωπο του Προέδρου) .Βάλτε κάτω πόσα χρήματα ξοδεύονται απο όλες τις επιτροπές ( 2 ετοιμάζουν οι εθνοπατέρες τώρα, και βάλε πόσες άκουσα χθές απο το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) που απο του ψύλλου το πήδημα ξεπηδούν, μαζέψτε την κρατική κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος απο ταξίδια και μετακινήσεις των διοικούντων, μαζέψτε τα επιδόματα των δικαστικών, των εργαζομένων στην Βουλή και σε διάφορες θέσεις που είναι κρυμμένες πίσω… απο τον ήλιο!  Και να σας πώ και κάτι άλλο; Αν τα φοράτε τα παντελόνια σας, ξεκινήστε απο τους δικούς μισθούς και των δικαστικών και αφήστε τους εκπαιδευτικούς και όσους είναι στην ίδια με αυτούς μοίρα, τελευταίους.Κανένας πολίτης δεν θέλει να δεί το κράτος του να καταρρέει. Αλλά δεν θα πληρώσει πρώτος και μόνον αυτός το “μάρμαρο”. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο μέσος πολίτης που δεν φοροδιαφεύγει και που στην πλάτη του, οι έχοντες την εξουσία, τον καταλήστευσαν…

«Κληρονόμησα πολλά χρήματα, που δεν τα χρειάζομαι». Ο 69χρονος Πέτερ Φόλμερ είναι ένας από τους 44 πλούσιους Γερμανούς που συνυπογράφουν δημόσιο αίτημα προς την κυβέρνησή τους, προκειμένου να φορολογηθούν με 5% επί του κληρονομηθέντος πλούτου τους.

Ο επικεφαλής του διαδικτυακά δημοσιευμένου αιτήματος των 44, ο συνταξιούχος γιατρός Ντίτερ Λέμκουλ, εμπνεύσθηκε την ιδέα, όταν η γερμανική κυβέρνηση διοχέτευσε δεκάδες δισ. ευρώ για να σώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα που κατέρρεε. Ο γιατρός Λέμκουλ, ασφαλώς όχι ο πλουσιότερος πολίτης της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης και μιας από τις κορυφαίες του κόσμου, αντέδρασε: «Θυμώνω όταν σκέφτομαι ότι ξαφνικά βρήκαμε τόσα χρήματα για τις τράπεζες, χρήματα που πριν δεν είχαμε για να χρηματοδοτήσουμε κοινωνικά, εκπαιδευτικά ή περιβαλλοντικά προγράμματα».

Η απάντησή του ήταν η προσφορά. Οχι εκ του υστερήματος, αλλά εκ του περισσεύματος. Προσφορά στην πατρίδα του, προσφορά στους ασθένεστερους οικονομικά συμπολίτες του, προσφορά στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, εντός της οποίας και ο ίδιος ζει.

Η προσφορά των 44 πλούσιων Γερμανών είναι ένυλη έκφραση κοινωνικής συνείδησης και φιλοπατρίας. Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι αυτοί είναι Γερμανοί, προτεστάντες, εθνικιστές, σοσιαλδημοκράτες, τέτοια ηχηρά καφενόβια, και ότι «εδώ» είναι αλλιώς. Οι κοινωνίες δεν προκόβουν με στερεότυπα, με αγκυλώσεις, με προσχήματα, που κρύβουν άτεχνα τη δειλία, την απληστία, τον πιο στείρο εγωτισμό. Ο,τι συμβαίνει στη Γερμανία μπορεί να συμβεί κι εδώ. Κι εδώ υπάρχουν μεγάλες κληρονομιές, υπνώττουσες περιουσίες αφορολόγητες, τεράστια περισσεύματα.

Και ασφαλώς υπάρχουν κι εδώ κάποιοι «44» πατριώτες με περισσεύματα, που μπορούν να αναλάβουν ανάλογη πρωτοβουλία, να ερεθίσουν συνειδήσεις και ευαισθησίες, να θέσουν έτσι, εμμέσως έστω, τα ζωτικά ζητήματα της δημοκρατίας: συναινετική αναδιανομή του πλούτου, στερέωση της κοινωνικής συνοχής, διεύρυνση του κοινωφελούς δημόσιου χώρου. Θα δούμε τους Ελληνες «44» να προσκαλούν; Περιμένουμε.  Του Niκου Γ. Ξυδακη

Νομίζω οτι θα περιμένουμε πολύ! Η εποχή των μεγάλων ευεργετών έχει περάσει ανεπιστρεπτί και όσοι ευεργετούν ακόμα – γιατί πιστέψτε με υπάρχουν και τέτοιοι- το κάνουν αθόρυβα και προς όφελος των συνανθρώπων τους με ίδια μέσα και άμεσα. Όχι μέσω της πολιτείας. Γιατί άραγε; Βέβαια το γερμανικό παράδειγμα αν γινόταν και”πρός μίμησι” θα ήταν ευχής έργον αλλά…άλλος τόπος επαέ !

 έχουν ανακαλύψει φορολογούμενοι και επιχειρήσεις για να κλέβουν συστηματικά την Εφορία όταν υποβάλλουν τις φορολογικές τους δηλώσεις είτε μέσω ταχυδρομείου είτε ηλεκτρονικά. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από στοιχεία που έχει συγκεντρώσει η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (ΤΑΧΙS) και η Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων (πρώην ΣΔΟΕ) και δημοσιεύει «Το Βήμα». Στην Ελλάδα η φοροδιαφυγή τα τελευταία χρόνια έχει γιγαντωθεί με αποτέλεσμα τα δημόσια έσοδα να βρίσκονται πέραν των άλλων λόγων (οικονομική κρίση, αναποτελεσματικοί έλεγχοι, κτλ.) στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μη έχοντας άλλη επιλογή και αφού πρώτα επέβαλε σειρά φοροεισπρακτικών μέτρων σε ιδιοκτήτες ακινήτων, αυτοκινήτων, χρηστών κινητών τηλεφώνων, κτλ., στρέφει πλέον το ενδιαφέρον του σε αυτό που λέγεται «πάταξη της φοροδιαφυγής». Οπως αναφέρει στο «Βήμα» ανώτερος παράγοντας του υπουργείου Οικονομίας, πλέον, με την τεχνολογία που υπάρχει και με τα συστήματα διασταυρώσεων που χρησιμοποιούνται από το σύστημα ΤΑΧΙS είναι πολύ δύσκολο κάποιος να φοροδιαφεύγει και να μην ελεγχθεί κάποια στιγμή. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες επιχειρήσεις, ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι θα εντοπιστούν, φοροδιαφεύγουν συστηματικά και αυτό διότι τα πρόστιμα που τους επιβάλλονται είτε είναι αρκετά χαμηλά είτε για διάφορους λόγους (πτωχεύσεις, μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων, κτλ.) δεν πληρώνονται ποτέ.

Ορισμένοι φορολογούμενοι για να έχουν σημαντική επιστροφή φόρου ή για να μην πληρώσουν καθόλου φόρο τη μια χρονιά δηλώνουν στους κωδικούς «003» και «004» ότι έχουν τέσσερα παιδιά, την επόμενη χρονιά κανένα και την τρίτη χρονιά επτά παιδιά! Επίσης, παρατηρείται το φαινόμενο ορισμένοι φορολογούμενοι (στην πλειονότητά τους άγαμοι) να δηλώνουν εισόδημα ακριβώς 13.000 ευρώ ή 14.000 ευρώ και αντίστοιχα ένα ή δύο τέκνα, έτσι ώστε να μην προκύπτει φόρος για βεβαίωση, αφού τα ποσά αυτά εμπίπτουν στα όρια του αφορολόγητου, ενώ σε περιπτώσεις διαζυγίου- διάστασης τα τέκνα δηλώνονται «λανθασμένα» και από τους δύο γονείς. Αλλοι, ενώ έχουν πάρει στεγαστικό δάνειο για αγορά δεύτερης ή εξοχικής κατοικίας, εμφανίζουν τους τόκους του δανείου τους ως πρώτης κατοικίας για να έχουν έκπτωση από τον φόρο 20% ή και παραπάνω αν πρόκειται για παλαιό δάνειο. Ετσι, εξετάζεται από το υπουργείο Οικονομικών η περίπτωση να ζητείται η συνδρομή των τραπεζών προκειμένου να γίνουν επαληθεύσεις των στοιχείων που αναγράφονται στις φορολογικές δηλώσεις. Εχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιοι να επισυνάπτουν πλαστές βεβαιώσεις τραπεζών ότι το δάνειο αφορά πρώτη κατοικία, ενώ αρκετοί στους τόκους του δανείου προσθέτουν παρανόμως και το κεφάλαιο που έχουν πληρώσει για στεγαστικό δάνειο πρώτης κατοικίας για να τύχουν μεγαλύτερης επιστροφής. Για …περισσότερα… εδώ!

Η ιδέα δεν είναι καινούργια: να κατασκευάσουμε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ηλιακούς συλλέκτες στην έρημο Σαχάρα και να μεταφέρουμε το ρεύμα στην Ευρώπη μέσω καλωδίων υψηλής τάσης. Στη θεωρία, ακούγεται απλό, πρακτικά όμως είναι πολύ σύνθετο και ιδιαίτερα δαπανηρό. Ωστόσο, πρόκειται για έναν τρόπο παραγωγής ενέργειας με μηδενικούς ρύπους, ενώ αν καλυφθεί με συλλέκτες μία έκταση του μεγέθους της Αυστρίας, θα μπορούσε να προμηθευθεί ρεύμα ολόκληρος σχεδόν ο κόσμος. Η αρχή για το έργο πάντως έγινε στις 13 Ιουλίου. Η μεγαλύτερη εταιρεία ασφάλισης ασφαλιστικών εταιρειών στον κόσμο, Munich Re, κάλεσε 20 επιχειρηματικούς κολοσσούς (συμπεριλαμβανομένης της Siemens, της RWE, της ΕΟΝ και της Deutsche Bank) να σχηματίσουν κοινοπραξία με την επωνυμία Desertec. Αν όλα πάνε καλά, η κοινοπραξία θα κατασκευάσει μια ολόκληρη λεγεώνα από ηλιακούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας στην Αφρική και στην Αραβία και θα τους διασυνδέσει με το δίκτυο διανομής ενέργειας της Ευρώπης. Οι σταθμοί που σχεδιάζονται θα είναι «θερμο-ηλιακοί» και όχι τα γνωστά μας φωτοβολταϊκά συστήματα. Με άλλα λόγια, αντί να μετατρέπουν την ηλιακή ακτινοβολία απευθείας σε ενέργεια, χρησιμοποιώντας πανάκριβους ημιαγωγούς πυριτίου, θα χρησιμοποιούν φθηνά μεταλλικά κάτοπτρα, τα οποία είτε θα κατευθύνουν την ακτινοβολία σε καυστήρες, που με την σειρά τους θα κινούν τουρμπίνες ατμού, είτε σε δοχεία που περιέχουν άλατα με χαμηλό σημείο τήξεως, όπου η θερμότητα θα αποθηκεύεται για να κινεί τις τουρμπίνες τις νυχτερινές ώρες. Επιπλέον, η μεγάλη αυτή επένδυση στη Σαχάρα πολύ πιο συμφέρουσα από τα φωτοβολταϊκά. Εάν η επένδυση υλοποιηθεί, το κόστος της θα ανέλθει σε περίπου 400 δισεκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές, σε μία περίοδο 40 χρόνων. Το ρεύμα που θα παράγεται θα είναι αρκετό για να καλύψει το 15% των ευρωπαϊκών αναγκών του 2050, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής και της Αραβίας, μέσω καλωδίων HVDC, τα οποία, σε αντίθεση με τα καλώδια συνεχούς ρεύματος, είναι σε θέση να μεταφέρουν ρεύμα σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς σημαντικές απώλειες.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα φιλόδοξο σχέδιο. Δεν είναι όμως και παρανοϊκό. Οπως λέει και ένα παλιό κινέζικο ρητό, ακόμη και τα μεγάλα ταξίδια, αρχίζουν με ένα μικρό βήμα.

The Economist

 η ακριβότερη πόλη του κόσμου για το 2009 εκθρονίζοντας τη Μόσχα που είχε καταταχθεί πρώτη το 2008. Στον κατάλογο με τις 143 πόλεις η Αθήνα βρίσκεται στην 28η θέση, τρεις θέσεις χαμηλότερα από την κατάταξη της περασμένης χρονιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι «φθηνότερες» από την Αθήνα είναι πόλεις όπως το Αμστερνταμ, το Σαν Φρανσίσκο, η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη, οι Βρυξέλλες, το Μαϊάμι, η Αγία Πετρούπολη και το Βερολίνο. Η ετήσια έρευνα της αμερικανικής εταιρείας παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών Μercer βασίζεται στο κόστος διαβίωσης της Νέας Υόρκης, η οποία κατατάσσεται 8η αυτή τη χρονιά και είναι η ακριβότερη αμερικανική πόλη. Την πεντάδα με τις πιο ακριβές πόλεις συμπληρώνουν κατά σειρά η Οζάκα της Ιαπωνίας, η Μόσχα, η Γενεύη και το Χονγκ Κονγκ. Εντυπωσιακή είναι η άνοδος του Ντουμπάι στην 20ή θέση (από την 52η που βρισκόταν το 2008) καθώς και δύο κινεζικών πόλεων, της Σενζέν και της Γουανγκτσού από την 61η στην 22η θέση και από την 70ή στην 23η θέση αντιστοίχως. «Λόγω της οικονομικής ύφεσης παρατηρήσαμε σημαντικές διακυμάνσεις στις συναλλαγματικές ισοτιμίες, γεγονός που είχε επιπτώσεις στην κατάταξη των πόλεων» λέει η ερευνήτρια της Μercer Ναταλί Κονσταντέν Μετράλ. Αυτό άλλωστε εξηγεί και την πτώση πολλών ευρωπαϊκών πόλεων, όπως του Λονδίνου (16η το 2009, 3η το 2008) και της Μαδρίτης (37η το 2009, 28η το 2008) όπου μειώθηκαν σημαντικά οι τιμές των ακινήτων. Επίσης η Γλασκώβη και το Μπέρμιγχαμ βρέθηκαν αντιστοίχως στην 129η και στην 125η θέση υποχωρώντας 60 θέσεις σε σχέση με τον αντίστοιχο πίνακα του 2009. Η πρωτεύουσα του Καμερούν Ντουάλα (32η θέση) είναι η ακριβότερη πόλη της Αφρικής ενώ το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής βρέθηκε στην τελευταία θέση της κατάταξης. Η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας Καράκας (15η) αναδείχτηκε η πόλη με το υψηλότερο κόστος διαβίωσης για τη Νότια Αμερική. Το Σίδνεϊ (66η θέση), το οποίο υποχώρησε κατά 51 θέσεις, είναι η ακριβότερη πόλη της Ωκεανίας. Εκτός από την αγορά κατοικίας, η διατροφή, οι μεταφορές, η ένδυση και η ψυχαγωγία συγκαταλέγονται μεταξύ των 200 αγαθών και υπηρεσιών το κόστος των οποίων συνυπολογίζεται στην έρευνα.Η κατάταξη των πόλεων αφορά το κόστος διαβίωσης για τους ξένους εργαζομένους οι οποίοι είναι εγκατεστημένοι στις αντίστοιχες πόλεις.

Ζητώ συγνώμη, που δεν μεταφράζω την ιστορία, αλλά νομίζω ότι θα …”χάσει”.  

It is the month of August, on the shores of the Black Sea . Ιt is raining, and the little town looks totally deserted. It is tough times, everybody is in debt, and everybody lives on credit.  Suddenly, a rich tourist comes to town. He enters the only hotel, lays a 100 Euro note on the reception counter, and goes to inspect the rooms upstairs in order to pick one.  The hotel proprietor takes the 100 Euro note and runs to pay his debt to the butcher. The Butcher takes the 100 Euro note, and runs to pay his debt to the pig grower. Τhe pig grower takes the 100 Euro note, and runs to pay his debt to the supplier of his feed and fuel. The supplier of feed and fuel takes the 100 Euro note, and runs to pay his debt to the town’s prostitute, that in these hard times, gave her “services” on credit. The hooker runs to the hotel, and pays off her debt with the 100 Euro note to the hotel proprietor to pay for the rooms that she rented when she brought her clients there.  The hotel proprietor then lays the 100 Euro note back on he counter so that the rich tourist will not suspect anything. At that moment, the rich tourist comes down after inspecting the rooms, and takes his 100 Euro note, after saying that he did not like any of the rooms, and leaves town.

No one earned anything. However, the whole town is now without debt, and looks to the future with a lot of optimism…. And that, ladies and gentlemen, is how the U.S. government under President BHO, and the State of California , under Governor Arnold are doing business today!

… Tο βέβαιο είναι ότι κάτι πραγματικά συνέβη στη Σύνοδο του G20 στο Λονδίνο. Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους ηγέτες που βρέθηκαν στις 2 Απριλίου στην πρωτεύουσα της Βρετανίας είχαν κατά νου την αποτυχημένη έκβαση μιας προηγούμενης συνόδου στην ίδια πόλη το 1933. Τότε δεν είχε βρεθεί καμία θετική λύση, αντιθέτως τα επόμενα χρόνια υιοθετήθηκε ο προστατευτισμός, ο οποίος οδήγησε τελικά στον πόλεμο. Η έμμονη ιδέα λοιπόν των επικεφαλής των ισχυροτέρων οικονομιών δεν ήταν άλλη παρά να προφυλάξουν τις χώρες τους από την ύφεση που επαπειλείται στη συνέχεια της βαθιάς παγκόσμιας κάμψης που βιώνουμε σήμερα. Κι ακόμη, ο συνυπολογισμός του κινδύνου από μια ενδεχόμενη επιστροφή σε πολιτικές προστατευτισμού καθώς και η επανεκκίνηση της διαδικασίας ανάκτησης της εμπιστοσύνης. Ο Μπαράκ Ομπάμα, ερωτώμενος κατ΄ επανάληψη για το αν εκτιμά ότι τα μέτρα που ελήφθησαν στο Λονδίνο εγγυώνται πως η κάμψη δεν θα μετεξελιχθεί σε βαθιά ύφεση, απάντησε με περισσή σύνεση ότι στην οικονομία δεν μπορούμε να προδικάσουμε τίποτα, αλλά και ότι καμία χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει δρώντας αυτόνομα. Είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε δει ποτέ ως σήμερα αντίστοιχη ομοφωνία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ασφαλώς υπό την προϋπόθεση ότι κάθε χώρα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της κυρίως ως προς τη δεδηλωμένη αντίθεση στον προστατευτισμό.

Δεν εξετάστηκαν ωστόσο δύο ζητήματα- ίσως γιατί δεν ήταν η κατάλληλη περίσταση- αποφασιστικής σημασίας, καθώς από αυτές τις λύσεις θα εξαρτηθούν εν μέρει οι νέοι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεων που ανατέλλουν μπροστά μας. Από το πρώτο εξαρτάται η τύχη των νομισμάτων γενικότερα και ειδικά του δολαρίου. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική κίνηση από τη Ρωσία και την Κίνα οι οποίες ζήτησαν τη δημιουργία ενός «καλαθιού νομισμάτων» το οποίο θα αντικαταστήσει το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγματικών αποθεμάτων. Η Κίνα ιδιαιτέρως, ως πιστωτής των ΗΠΑ, ανησυχεί για το ενδεχόμενο μιας μακράς και ανεξέλεγκτης πτώσης του δολαρίου, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του εξωτερικού χρέους των Αμερικανών. Φοβάται με λίγα λόγια την πιθανότητα να πληρωθεί σε ένα νόμισμα-«μαϊμού». Η Κίνα τρέμει μπροστά στην ιδέα μιας νομισματικής αναταραχής. Ωστόσο μέσω του νομίσματος διασφαλίζεται η ισχύς και η κυριαρχία μιας δύναμης. Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια στον 20ό αιώνα για να αντικατασταθεί η βρετανική λίρα από το δολάριο ως βασικό νόμισμα των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Ζούμε λοιπόν μια νέα περίοδο αντικατάστασης ενός εργαλείου από ένα άλλο.

Το μελλοντικό νόμισμα αναφοράς ίσως είναι το ευρώ. Αυτό είναι και το δεύτερο ζήτημα το οποίο δεν συζητήθηκε: η ενότητα δηλαδή της Ευρώπης ή, το λιγότερο, η συνοχή η οποία οφείλει να διέπει τη χάραξη της οικονομικής της πολιτικής. Οι Γερμανοί δεν θέλουν κάτι τέτοιο, ενώ οι Γάλλοι το στηρίζουν μόνο στα λόγια. Και έτσι η αταξία συνεχίζεται. Ακόμη και η Μέρκελ και ο Σαρκοζί συνέστησαν κοινό άξονα στο Λονδίνο. Σκέφτηκαν άραγε έστω και μια στιγμή τη δύναμη που θα είχε μια ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη; Τότε το ευρώ θα έθετε δικαιωματικά υποψηφιότητα ως νόμισμα συναλλαγματικού αποθέματος. Κάτι που θα είχε ασφαλώς ευεργετικά αποτελέσματα για τις οικονομίες μας. Και όμως, σε αυτό το νέο μοίρασμα της τράπουλας η Ευρώπη μοιάζει να υστερεί. Αν επιμείνουμε στην Ευρώπη των κρατών τότε το λιγότερο που θα δούμε θα είναι η Ιστορία που θα μας αφήνει πίσω της…

Ο κ. Jean-Marie Colombani είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde».