Μεγάλη η εμπειρία της εκπαίδευσης. Είναι αλήθεια οτι της ωφείλω πολλά. Απο 25 χρονών «αλητεύω» στα σχολεία. Στα 25 λοιπόν έκανα τις 2 πρώτες μετα-σχολικές ,μετα-φοιτητικές μου φίλες. Με την μία μετράμε ήδη 20 χρόνια φιλίας. Η άλλη, «έφυγε» πέρσι γεμίζοντας μας πόνο. Κοριτσάκι, αμνός του Θεού. Η πολιτεία μερίμνησε να ανανεώνω τις γεωγραφικές μου γνώσεις, στέλνοντας με σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής. Τυχερή, δε λέω, γιατί, πολλοί απο σας έχετε γνωρίσει και την …παραμεθόριο. Ευτυχώς, γνωρίζοντας ο καλός Θεούλης τί «χάπατο» ήμανε- το γνωστό σύνδρομο, που λέγαμε- έστελνε δίπλα μου καλούς ανθρώπους. Τα δύσκολα μου τα φύλαγε …αργότερα. Μετά τους παιδικούς μου φίλους -σταθερές αξίες, ευαγγέλια- έκανα φίλους καρδιάς στην εκπαίδευση. Λίγους αλλά της…καρδιάς. Με αρκετούς άλλους χαθήκαμε. Η απόσταση και η καθημερινότητα είναι, βλέπετε, ανηλεείς. Μην φανταστείτε, βέβαια οτι το ΥΠΕΠΘ με κανάκευε. Χέρι-πόδι με πήγαινε. Πέρασα και απο την ιδιωτική εκπαίδευση. Τα σχολεία τα μεγάλα, τα ακριβά. Κι εκεί είμαι ευγνώμων. Στα 40 μου…ενηλικιώθηκα (νά τα τα δύσκολα που λέγαμε). Το είπα και στον «σοσιαλιστικών και δημοκρατικών ιδεών» ιδιοκτήτη: «Σας ευχαριστώ γιατί στο σχολείο σας μπήκα αρνί και βγήκα …λύκος!».  Όταν πέρασε ο θυμός, κράτησα το “καλό”αυτής της εμπειρίας. Ότι είχα κι απο κει,2 πολύ καλούς φίλους. Τότε, η δημόσια εκπαίδευση έδειξε όλη την μεγαλοψυχία της, (σε έναν άνθρωπο που ήξερε, οτι η μόνη δουλειά που ήθελε να κάνει και να την κάνει ευσυνείδητα ήταν η εκπαίδευση). Σού λέει: Αυτήν πριν πεθάνει ας την διορίσουμε! Και με έστειλε στην …πατρίδα! Γ΄Χίου, ετών 40, 2 παιδιά στο Λύκειο και….υπερηψούτε!
Δεν θα ξεχάσω τον Διευθυντή μου – καλή του ώρα, και μιλάμε τακτικά και βλεπόμαστε- που είπε: «Εσύ εδώ… υπηρετείς θητεία». Δεν με ειρωνευόταν. Εγώ για καλό το πήρα. Ανθρωπογνωσία μεγάλη στη Χίο. Μάτσο οι εμπειρίες απο τις αvθρώπινες σχέσεις. ?Αλλος πήγε εκεί για να κάνει τη «φοιτητική ζωή» που έχασε, άλλος για να ξεχάσει τα προσωπικά του προβλήματα. Ανθρωπογνωσία σας λέω. Όαση σ΄ αυτήν την θητεία -πλην της μυροβόλου Χίου, των μαθητών μου και των ανθρώπων της Βολισσού- η Λυδία. Η συγκάτοικός μου. Με στήριξε αφάνταστα, γιατί ένοιωθα «φαντάρος». Μαζί περάσαμε τα 4 στάδια του “πένθους”. Το σόκ, τον θυμό, την κατάθλιψη κα την αποδοχή.  Η Αλεξάνδρα, άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην… «Ιστορία των φίλων της ωριμότητας»! Και μετά ο “Οδυσσέας” κατέληξε στην Ιθάκη του, ήλθαμε Πειραιά και δέσαμε κάβο.
Απρόσμενα πήρα οργανική θέση, απρόσμενα βρήκα έναν εξαιρετικό σύλλογο. Μην μπαίνετε στον πειρασμό να με θεωρήσετε τόσο αφελή ή κουτή ή χαζοχαρούμενη (σας υπενθυμίζω ότι μετά το τελευταίο ιδιωτικό είμαι και λίγο…λύκος). Θα αναρωτιέστε: Μα όλοι εσένα σου αρέσανε; Κανέναν «περίεργο» δεν γνώρισες; Πολλούς. Και παράξενους, και λωλαμένους, όλα τα ζώα του …δάσους. Εξ άλλου τί είναι το σχολείο; Μια μικρογραφία της κοινωνίας. Το θέμα δεν ήταν οι “φανεροί”. Τους φανερούς «παράξενους» τους τακτοποιώ μια χαρά! Τί τάχω τα γαλόνια! Το θέμα είναι αυτοί που κρύβουν την «παραξενιά». Εγώ εδώ έχω κάνει σημαντικές προόδους – γιατί όποιος καεί στον χυλό…- αλλά χάνω κάποια… γράδα. Βέβαια, είναι και η φτιαξιά κάθε ανθρώπου, ο χαρακτήρας του. Που λένε ότι πρώτα πάει ο άνθρωπος και μετά το χούϊ; Πάντα θεωρώ τους πάντες a priori καλοπροαίρετους. Αμ, δε...
Τελευταίο δωράκι της εκπαίδευσης, η Επιμόρφωση Β΄Επιπέδου. Δεν με τραβήξανε, ούτε με παρακαλέσανε. Απο μόναχή μου πήγα. Το τί έχω αποκομίσει δεν μπορώ ακόμη αναλυτικά να σας πώ.  Τώρα που  τελείωσα, θα ξεκουραστώ και μετά θα αναστοχαστώ (αυτή είναι λέξη που χρησιμοποιείτε κατά κόρον στα fora αυτά….Έχω μάθει κι άλλες! Αλλά, αργότερα…).   Prima vista όμως, μπορώ να πώ ότι χάρηκα για την γνωριμία των συνεπιμορφούμενών μου, με κάποιους πιστεύω ότι  θα βρισκόμαστε τακτικά, χάρηκα γιατί ξανασυνάντησα φίλη απο τα πανεπιστημιακά χρόνια και λές και δεν έχει περάσει χρόνος απο τότε, όταν μιλάμε. Σε τεχνικά θέματα, έμαθα να blog-άρω -ήταν μέσα στο Α.Π του σεμιναρίου- και το παράξενο είναι ότι άρχισα να βρίσκω ένα ενδιαφέρον και να το χαίρομαι κιόλας. (Εμ, χάρηκες; Πάρε νά χεις!). Έμαθα αρκετά πράγματα ιστολογώντας. Απόψεις, τεχνικές, εκπαιδευτικά νέα, ερευνητικά αποτελέσματα, πολλά. Υπήρξε ένας διάλογος με συναδέλφους.  Άλλοτε  χιουμοριστικός, άλλοτε κριτικός.  Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς, ο διάλογος είναι πάντα για καλό. Υπήρξαν συνάδελφοι που με βοήθησαν πολύ με τις γνώσεις τους και τις παρατηρήσεις τους.  Το αντίθετο δυστυχώς, δεν συνέβει, γιατί στο blogging η αφεντιά μου, ακόμα  μαθαίνει, και πολύ αμφιβάλλω αν  θα μάθει κι άλλο. Άρχισα να έχω φίλους  και στο ΠΣΔ, νόμισα, και άρχισα τις χαρές…Σαν το σκύλο, που του τρέχουν τα σάλια.  Δεν τις άκουσα τις μπαρμπα-φίλες μου,τις σοφές.

Αλλά στο … «ζητήσατε τον άνθρωπο» το μέσον υστερεί, ξεγελάει. Κι αν κάποιος λίγο αφεθεί, γιατί πιστεύει ότι ο άλλος έχει την ίδια καλή προαίρεση, έχει χιούμορ, έχει αντίληψη, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να σου  έλθει μία.. αστρική  σφαλιάρα και να γράψεις… «10 κάσα». Είτε γιατί επλανήθης πλάνην οικτράν και ο άλλος σ΄αυτά  έχει “άγνωστες λέξεις” ή το χιούμορ του και η αντίληψή του δεν τακιμιάζουν με την δική σου.   Δεν γίνεται κολεγιά, πως το λένε.  Ωφείλεις να τα προβλέπεις αυτά, στην ηλικία σου, χρυσή μου.  Και μου τόλεγαν οι φίλες μου. Μαζέψου! Τί πράγμα είναι αυτό με σένα! Να μην τα ταιριάζουν το «μέσα»σου με το «έξω» σου;

Χρωστάω πολλά στη εκπαίδευση! Γιατί κοιτώντας γύρω μου κάθε μέρα ανακαλύπτω ότι, αν θέλω να κοιμάμαι «ήσυχη» και να μην ακούω αυτήν την τόσο σκληρή φωνή που λέγεται συνείδηση, πρέπει να μάθω στα παιδιά που διδάσκω εκτός της «τεχνικής επίλυσης μαθηματικών ασκήσεων», και τους νόμους της ζωής -δεν ξέρω αν το εκφράζω σωστά-για να είναι προϊδεασμένα για το τί μέλλει γενέσθαι «εκεί έξω»!  Αλλά για ποιούς νόμους μιλάω, η ανόητη; Αυτούς που ο καθένας τους έχει μυριάδες «παραθυράκια», και ανοίγουν κι άλλα τόσα κατά πως θα του φανεί του καθ΄ενός; Αυτούς που  εγώ  ακόμα δεν έχω μάθει…

Εδώ δε μου φταίει η Εκπαίδευση. Α! Όλα κι όλα. Με τον εαυτό μου τάχω και ….του την φυλάω! Μου την έχω στημένη…. Και ξέρετε αυτή η μάχη του  «εγώ με μένα», είναι πολύ οδυνηρή! Έχει λήξει και το anti-RTPsyndrom εμβόλιο.  Αλλά είπαμε, το σύνδρομο αυτό το΄ χω πια, φορεμένο σκουλαρίκι!