Μαθηματικά και …άλλα πολλά! Και όχι μόνον!
Είναι κιόλας 2 εβδομάδες που γύρισα στο σχολείο. Ομολογώ, πως μου έλειψε. Αλλά, εδώ και λίγες μέρες, παρατηρούσα μια κινητικότητα ορισμένων συναδέλφων. Διαισθανόμουν μια κρίση άγχους, ένα «κάτι τι» να περιφέρεται στην «καθηγητόσφαιρα». Απορροφημένη όμως απο θέματα που έπρεπε να διευθετηθούν, όπως να βρώ ημερομηνίες για τα διαγωνίσματά μου, να “επανακαταλάβω” το γραφείο και την καρέκλα μου, να μάθω κάτι παραπάνω για τους μαθητές μου, δεν είχα σταθεί περισσότερο στο θέμα. Έμαθα όμως. Το πρόβλημα ήταν, τί θα γίνει τη Δευτέρα, ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου. Ο «σοφός Σολομών» (η αφεντιά μου, δηλαδή), έδωσε την τυπική, πλην αληθινή, για τα σχολικά δεδομένα, απάντηση: «ότι γίνεται κάθε χρόνο». Αμ, δέ! Γιατί, όταν έγιναν οι κατανομές, κανένας δεν ήθελε να «αναλάβει» την γιορτή.
Μα, ανατίθενται οι… μνήμες; Πρέπει να ανατεθεί σε έναν «δάσκαλο», η ηθική υποχρέωση να μεταφέρει, ίσως και τις μοναδικές του μνήμες απο την σύγχρονη ιστορία της χώρας, στους μαθητές του; Τα παιδιά μας – ευτυχώς – δεν έχουν μνήμες από κανένα γεγονός της σύγχρονης ιστορίας. Οι λέξεις, «χούντα», «δικτατορία», «εξέγερση», «φασισμός» αν δεν τους είναι τελείως άγνωστες, έχουν χάσει λίγο-πολύ το νόημά τους και μια σύγχυση αγγίζει το μυαλό και την σκέψη τους.
Έχει, νομίζω, κάποιος το δικαίωμα να σκεφτεί, ότι οι πολίτες που δεν ενδιαφέρονται να κρατήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη και να κάνουν τα παιδιά τους κοινωνούς των γνώσεων και των εμπειριών τους, της Ιστορίας του τόπου τους, είναι πολίτες που θέτουν το μέλλον των παιδιών τους σε κίνδυνο. Θέλοντας ή μη τα αποκόβουν από ζωτικές πηγές, που είναι ικανές να τροφοδοτήσουν την ψυχή τους με αξίες και ιδανικά, να δημιουργήσουν αντιστάσεις απέναντι στη φτήνεια και των εκχυδαϊσμό των ημερών μας.
Ειμαστε λοιπόν κι εμεις υπεύθυνοι για την δική τους άγνοια. Εμεις οι γονείς τους, γιατί δεν συζητάμε μαζί τους όσο χρειάζεται. Εμείς οι καθηγητές τους, γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί οτι μερικές φορές τα ουσιαστικότερα μαθήματα δεν προβλέπονται απο τα αναλυτικά προγράμματα και δεν βρίσκονται στις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Αναφερόμαστε λοιπόν σε γεγονότα σαν κι αυτό που τιμάμε σήμερα επετειακά – μουσειακά και σχεδόν πάντα, με την αίσθηση της ρουτίνας.
Ο καλύτερος τρόπος για να δείξει κάποιος τον σεβασμό του και να αποδώσει τιμή είναι να προσπαθήσει να κάνει πράξη εκείνα, για τα οποία αγωνίστηκαν εκείνοι, που υποτίθεται πως τιμά. Ας γυρίσουμε στο βασικό σύνθημα των ημερών εκείνων και ας θυμηθούμε ποιό ήταν και τι απ΄όλα δεν έμειναν λόγια αλλ’ έγιναν ή γίνονται έργα.
ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Όσον αφορά το ΨΩΜΙ φαίνεται ότι ζούμε σε μια περίοδο παγκόσμιας άρσης σημαντικών κατακτήσεων των εργαζομένων, σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, πού «κανείς» δεν γνωρίζει τίποτε για το «έγκλημα» και τον περιορισμό της ποιότητας σε αρκετούς τομείς της ζωής των ανθρώπων. Οι γεωπολιτικές συνθήκες, από τότε έχουν αλλάξει κατά πολύ, η ανθρωπομορφική σύνθεση της σημερινής κοινωνίας, πόρω απέχει απο την τότε εποχή.
Στο θέμα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γιατί πολύ απέχουμε απο τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που θα είναι ελκυστικά και θα ανακαλύπτουν τάσεις και κλίσεις του ανθρώπου και θα του ανοίγουν πνευματικούς και καλλιτεχνικούς ορίζοντες, με πνεύμα στραμμένο στο μέλλον της επιστήμης και την γνώσης. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φώναζαν εκείνα τα παιδιά και είναι γεγονός πως οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν στη χώρα μας. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο για να φτάσουμε στη πλήρη ισοτιμία των πολιτών ανεξάρτητα απο φύλο, θρήσκευμα, κοινωνική θέση και υπηκοότητα. Οσο για την εθνική ανεξαρτησία, νομίζω οτι δεν μπορούμε να καυχηθούμε για την εφαρμογή μιας πλήρως ανεξάρτητης πολιτικής.
Ως πολιτεία, ως χώρα έχουμε νομίζω απομακρυνθεί απο τα οράματα του πολυτεχνείου. Αν τελικά απομακρυνθήκαμε τόσο απο εκείνον τον εαυτό μας ή αν ποτέ δεν είμασταν ειλικρινείς, τότε ας σταματήσουμε τις ψεύτικες αποδώσεις τιμών σε εκείνα τα ηρωϊκά παιδιά. Αν όχι τότε ας επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας εμείς οι μεγαλύτεροι και ας βοηθήσουμε τους νεότερους να διαλέξουν, αν όλα αυτά τους αφορούν, αφού πρώτα τους δείξουμε όλα αυτά που σηματοδοτούν μια άλλη στάση ζωής, απ’αυτήν που επικρατεί σήμερα.
ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ- ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, έλεγε η φωνή εκείνων των παιδιών με τα μακριά μαλλιά που τους έλεγαν αλήτες και ζητούσαν ?’να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση”. Που να βρίσκονται αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που τα μαλλιά τους έχουν προ πολλού γκριζάρει;
Πολλοί απ΄αυτούς γύρισαν την πλάτη τους σε κείνη τη νιότη. Κάποιοι έγιναν επώνυμοι απόκτησαν θέσεις κέρδισαν αξιώματα. Καμιά φορά το αγωνιστικό παρελθόν εξαργυρώνεται και μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι όταν αποκηρύσσεις το παρελθόν σου οι αντίπαλοί σου σπεύδουν να σε δεχθούν, γιατί αποτελείς γι αυτούς το πιο πολύτιμο άλλοθι. Κάποιοι άλλοι κουράστηκαν. Απογοητεύθηκαν κι απελπίστηκαν. Τρέλλες της νιότης, είπαν, και η ωριμότητα τους έκανε πιο … συνετούς.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που εξακολουθούν την ιδια πορεία με το ίδιο ήθος. Ίσως με λιγότερο πάθος και λιγότερο ενθουσιασμό. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από τιμές και δόξες. Δεν είναι ήρωες αλλά αληθινοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που …χαμηλώνουν γιατί απο μακριά δεν «ζωγραφίζονται τα όνειρα, δεν διακρίνεται η αλήθεια». Είναι η ζωή που συνεχίζεται, είναι η μικρή ελπίδα, πού όλοι έχουμε ανάγκη…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.