Μετά τον τυφώνα «επιμόρφωση», ξεκίνησα να αναδιαμορφώνω τους χώρους στην βιβλιοθήκη, για να τοποθετήσω ότι …είχε συσσωρευθεί στο γραφείο μου όλον αυτόν τον καιρό. Σε κάθε τέτοια διαδικασία, πάντα βρίσκω «ένα» βιβλίο, που θα μου φτιάξει τη μέρα! Για μια ακόμη φορά, κράτησα στα χέρια μου, τις … αναμνήσεις της μητέρας μου! Εποχή; 1940- 1941! Σύμπτωση; … Μοιράζομαι μαζί σας …
«Όταν ο Έλλην αρνηθή, την ποθητήν Ελλάδα, τότε κι εγώ θα σ΄αρνηθώ γλυκειά μου φιλενάδα», «Εν τω ανθώνι φθείρονται τα άνθη και τα ία, έν μόνον μένει άφθαρτον, η παρ΄ημίν φιλία». «Τί ιδέα έχετε για τον Έλληνα στρατιώτη, δια τον Βρετανόν, τον Γερμανόν και τον ηττα-λό;», «Χειρότερος απο σκυλί έγινε ο Μουσολίνι, που στην Ελλάδα ήθελε κυρίαρχος να γίνει/28-12-40», «Χριστούλη που γεννήθηκες ετούτη τη βραδιά, γλύτωσε την πατρίδα μας απ΄την πικρή σκλαβιά/24-12-40», και σταματώ, αναγνωρίζοντας τα γράμματα της γιαγιάς μου: 23-4-1941:
«Τα μάτια μου δεν το ήλπιζαν ποτές πως θα ιδούνε, μέσα εις την Ελλάδα μας τους Γερμανούς να μπούνε»! Και στο τέλος του λευκώματος υπάρχει η επιστολή του Γεωργίου Α. Βλάχου προς τον Α. Χίτλερ, επιστολή που η μητέρα μου είχε μάθει απ΄έξω-όπως μου είχε εξομολογηθεί. «…αυτούς τους στρατιώτας φύλακας, θα υπάρξη στρατός δια να τους κτυπήση;Ο ολίγος στρατός όπως εστάθη εις την Ήπειρον θα σταθή, εαν κληθή και εις την Θράκην. Και θα αγωνισθή και θα αποθάνη. Και θα αναμείνη την εκ Βερολίνου επιστροφήν του δρομέως, ο οποίος ήλθε προ πέντε ετών και έλαβεν απο την Ολυμπίαν το φώς, δια να μεταβάλη εις δαυλόν την λαμπάδα και να φέρει την πυρκαϊάν εις τον μικρόν την έκτασιν, αλλά μέγιστον τούτον τόπον, ο οποίος αφού έμαθε τον κόσμον όλον να ζεί, πρέπει τώρα να τον μάθει να…αποθνήσκη».
Συλλογίζομαι την γενιά της μητέρας μου και των φιλενάδων της: της Μαίρης, της Άννας, της Ρόζας, της Βαρβάρας, του «Ξανθού άγγελου», της «Δούκισσας της Ουαλίας», της «Χαβάγιας», βλέπετε δεν υπέγραφαν όλες με τα όνοματά τους! Παιδική αθωότητα, σε όλο της το μεγαλείο. Πόσα όνειρα δεν πήγαν χαμένα; Πόσα σπίτια δεν τα έκλεισε ο πόλεμος; Πόσοι γονείς ήλθαν σε απόγνωση; Αναρωτιέμαι συχνά πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή τους, αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος. Απο τις αλάνες του παιχνιδιού και τα κουκλόπανα, μεγάλωσαν απότομα. Κάποιοι κλήθηκαν στα 14 τους να θρέψουν οικογένεια. Δεν πρόλαβαν να σπουδάσουν, να ερωτευθούν, να ονειρευτούν. Πώς είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς πεινασμένος; Πώς μπορεί να ζεί κάποιος με τον φόβο; Πως νταγιαντιέται ο…θάνατος;! Πόσοι γονείς δεν έφτασαν στην απόγνωση; Πόσο αδικημένη γενιά!

Μεγαλώνοντας, οι εθνικές επέτειοι με συγκινούν ολοένα και περισσότερο. Και για να προλάβω τους κακόπιστους, τα συναισθήματά μου κάθε χρόνο είναι και διαφορετικά. Ο τρόπος εορτασμού τους στα σχολεία, δεν μου λέει τίποτε, θα έλεγα ότι με …κουράζει, αφού κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Μόνο τα πρόσωπα των μαθητών αλλάζουν. Πόσα θα είχαμε να πούμε στα παιδιά μας, αν ήταν το μεράκι αυτό που θα οργάνωνε την εκδήλωση, η γνώση και όχι η ανία και μεμψιμοιρία που μας διακρίνει. Η έννοια κάθε εθνικής επετείου διαστρεβλώθηκε στις συνειδήσεις των παιδιών μας. Σ΄αυτό βέβαια βοήθησε ότι -ευτυχώς- τα σημερινά παιδιά δεν έχουν μνήμες. Η γενιά αυτή δεν υπάρχει πιά – οι γονείς μου είναι υπερήλικες, αλλά το μικρό τους θαύμα τό΄χουν κάνει και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους, όσον αφορά την μεταφορά των αναμνήσεων – και εμείς έχουμε πάψει να διηγούμαστε στα παιδιά τις «ιστορίες» των γονιών μας. Τώρα πιά, μόνο ο «εφιάλτης μιας χούντας» επικρέμεται στα κεφάλια μας, κάθε φορά που κάποιοι θέλουν να μας «τρομάξουν». Εκεί πρέπει, λέει, να θυμόμαστε! Ποιοί; Η δικιά μου η γενιά ήταν δεν ήταν στο δημοτικό σχολείο! Ας επανέλθω όμως στις γενιές του ΄40.

Φυσικά δεν μπορώ να μην αναλογιστώ τι θα γινόταν σήμερα αν οι γείτονές μας αποφάσιζαν να μεγαλώσουν την επικράτειά τους. Πόσοι πιστεύετε ότι θα αφήναν το φρεντοτσίνο τους για να τρέξουν στα σύνορα; Κι όλα αυτά τα Hummer; Τα Cherokee; Να αδειάσει η …Μύκονος; Να μην ανοίξουν τα Πέντε- Οκτώ Πηγάδια; Να μην κάνουμε σκί στην Αράχωβα; Όπου φύγει-φύγει… Μόνο κάτι Λιακόπουλοι μπορεί να επιδίδονταν σε ανταρτοπόλεμο. Μήπως να έχει δίκιο ο Τζιμάκος που μας αποκαλεί… ελβετόψυχους, αμερικανοτσολιάδες;

Χαράς τον Έλληνα που ελληνοξεχνά…

Για την Μαίρη, την Άννα, τη Ρόζα , τη Βαρβάρα, τον «Ξανθό Άγγελο », τη «Δούκισσα της Ουαλίας», τη «Χαβάγια », για τη μητέρα μου…