Παρακολουθώντας αυτό το βίντεο είδα κάποιες μορφές μιζέριας από τις οποίες η τεχνολογία θα μπορούσε να μας βγάλει.
Για παράδειγμα, η προσπάθεια εγκλεισμού της γνώσης και της αλληλεπίδρασης των εκπαιδευόμενων σε αμφιθέατρα και αίθουσες, είναι μια μίζερη προσέγγιση της μάθησης. Όπως, και ο περιορισμός των απαιτήσεων ενός μαθήματος στη συγγραφή από τους εκπαιδευόμενους λίγων σελίδων, με παραδοσιακή μορφή (κατά κανόνα κείμενο), ενώ στην πραγματική τους ζωή οι εκπαιδευόμενοι συνηθίζουν να ανταποκρίνονται σε πιο σύνθετα και περίπλοκα προβλήματα και με πιο πλούσιους τρόπους διάδρασης.

Επίσης, είναι ενοχλητικό να περιορίζεις έναν εκπαιδευόμενο σε ατομικές εργασίες, όταν έχει μάθει να συνεργάζεται και να επικοινωνεί με πολλούς ανθρώπους που δεν έχει συναντήσει προσωπικά και που μπορεί να είναι κορυφαίοι σε εξειδικευμένους τομείς γνώσης. Είναι μιζέρια να του ζητάς να κάνει μόνο ένα πράγμα-μια άσκηση-ένα καθήκον, όταν έχει μάθει να κάνει ο ίδιος πολλά πράγματα μαζί (multi-tasking). Όπως είναι μιζέρια να χάνεται η ατομική ταυτότητα του εκπαιδευόμενου σε ένα αμφιθέατρο με εκατοντάδες φοιτητές, τη στιγμή που μπορεί αυτή η ταυτότητα να είναι συνεχώς εμφανής και διακριτή μέσα από την συνεισφορά του ίδιου σε ένα συνεργατικό Google έγγραφο.

Η τεχνολογία μπορεί να μας σώσει από την τυραννία του εκπαιδευτικού που μονοπωλεί τη γνώση και την διαχειρίζεται σαν να είναι προσωπικό του κτήμα και εύρημα. Μπορεί να μας σώσει από την ανεδαφική εκμετάλλευση της γνώσης για την προσωπική προβολή και κοινωνική ανέλιξη.Πώς; Μα φυσικά με τα σύγχρονα εργαλεία της περισυλλογής, καταγραφής και διαμοιρασμού της συλλογικής γνώσης, της καθολικής και παγκόσμιας συνείδησης, και με τα εργαλεία μαζικής επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης γόνιμης και δημιουργικής.

Μπορεί να μας σώσει κυρίως από την τυραννία του εαυτού μας…