ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

Οι γυναίκες είναι ανόητες, δεν τ᾿ αρνιέμαι· όταν, όμως, ο άντρας απατά τη γυναίκα του παραμερίζοντάς τη, τότε κι αυτή θέλει να τον μιμηθεί και να βρει άλλον άντρα. Έπειτα βέβαια, η κατηγορία για μας μεγεθύνεται, ενώ για κείνους, που είναι και οι υπαίτιοι, δε λέει κανείς κακό
μῶρον μέν οὖν γυναῖκες, οὐκ ἄλλως λέγω· ὅταν δ᾿ ὑπόντος τοῦδ᾿, ἁμαρτάνῃ πόσις τἄνδον παρώσας λέκτρα, μιμεῖσθαι θέλει γυνή τόν ἄνδρα χἅτερον κτᾶσθαι φίλον. κἄπειτ᾿ ἐν ἡμῖν ὁ ψόγος λαμπρύνεται, οἱ δ᾿ αἴτιοι τῶνδ᾿ οὐ κλύουσ᾿ ἄνδρες κακῶς

Να γνωρίζει ο καθένας, όμως, αυτό, άμα αποπλανήσει δηλαδή ξένη γυναίκα με κρυφές αγάπες και αναγκαστεί κατόπιν να την πάρει, είναι δυστυχισμένος, αν νομίζει πως θα είναι πιστή σ᾿ εκείνον, όταν δεν ήταν με τον πρώτο της άντρα
ἴστω δ᾿, ὅταν τις διολέσας δάμαρτά του κρυπταῖσιν εὐναῖς εἶτ᾿ ἀναγκασθῇ λαβεῖν, δύστηνός ἐστιν, εἰ δοκεῖ τό σωφρονεῖν ἐκεῖ μέν αὐτήν οὐκ ἔχειν, παρ᾿ οἷ δ᾿ ἔχειν

Εσύ Αφροδίτη που εξουσιάζεις το αλύγιστο πνεύμα θεών και ανθρώπων, μαζί σου και ο Έρωτας με τα ποικιλόχρωμα φτερά του που με τις γρήγορες σαΐτες του τους κυκλώνει. Πετάει πάνω από τη στεριά αλλά και από τη θάλασσα την πολύβουη. Όπου χιμήξει με το χρυσό του φως καίει και τρελαίνει τις καρδιές, σ᾿ ανθρώπους και σε ζωντανά των βουνών, των θαλασσών και όλων όσων τρέφονται από τη γη και τα βλέπει ο φλογερός ήλιος· εσύ μόνο Αφροδίτη είσαι η βασίλισσα όλων αυτών
σύ τόν θεῶν ἄκαμπτον φρένα καί βροτῶν ἄγεις, Κύπρι, σύν δ᾿ ὁ ποικιλόπτερος την ἀμφιβαλών ὠκυτάτῳ πτερῷ. ποτᾶται δέ γαῖαν εὐάχητόν θ᾿ ἁλμυρόν ἐπί πόντον. θέλγει δ᾿ ᾿Έρως, ᾧ μαινομένᾳ κραδίᾳ τη πτανός ἐφορμάσῃ χρυσοφαής, φύσιν ὀρεσκόων σκυλάκων πελαγίων θ᾿ ὅσα τε γᾶ τρέφει τά τ᾿ ἀέλιος αἰθόμενα δέρκεται ἄνδρας τε· συμπάντων βασιληίδα τιμάν, Κύπρι, τῶνδε μόνα κρατύνεις

Έρωτα, Έρωτα που στάζεις πόθο στα μάτια εκείνων που τις ψυχές τους κυριεύεις γεμίζοντας τις με γλυκιά ταραχή, μη φανείς ποτέ σε μένα για κακό μου μήτε φανείς άτακτος κι αταίριαστος. Γιατί ούτε φωτιά ούτε αστροπελέκι υπάρχει σαν το βέλος της Αφροδίτης που με τα χέρια του ρίχνει ο Έρωτας, ο γιος του Δία…
Τον έρωτα, όμως, τον αφέντη των ανθρώπων, τον κλειδοκράτορα των καμαρών του πόθου της Αφροδίτης, δεν τον σεβόμαστε, που ξεκληρίζει τους ανθρώπους και τους γεμίζει με δυστυχίες σ᾿ αυτούς σαν έρθει
Ἔρως Ἔρως, ὅ κατ᾿ ὀμμάτων στάζεις πόθον, εἰσάγων γλυκεῖαν ψυχᾶ χάριν οὕς ἐπιστρατεύσῃ, μή μοι ποτε σύν κακῷ φανείης μηδ᾿ ἄρρυθμος ἔλθοις. οὔτε γάρ πυρός οὔτ᾿ ἄστρων ὑπέρτερον βέλος, οἷον τό τᾶς Ἀφροδίτας ἵησιν ἐκ χερῶν Ἔρως, ὁ Διός παῖς…
Ἔρωτα δέ, τόν τύραννων ἀνδρῶν, τόν τάς Ἀφροδίτας φιλτάτων θαλάμων τόν κληδοῦχον, οὐ σεβίζομεν, πέρθοντα καί διά πάσας ἰόντα συμφορᾶς θνατοῖς, ὅταν ἔλθῃ

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουνε πολύ βαθιές φιλίες που να πηγαίνουν μέχρι τα βάθη της ψυχής, ενώ και οι αγάπες τους να είναι χαλαρές που εύκολα να μπορείς άλλοτε να τις διώχνεις και άλλοτε να τις κάνεις ακόμη πιο σφιχτές…
Λένε πως οι υπερβολικές αγάπες κάνουν περισσότερο κακό παρά ευχαριστούν τους ανθρώπους, ενώ κάνουν κακό και στην υγεία. Γι’ αυτό και προτιμώ το μέτρο από την υπερβολή
χρῆν γάρ μετρίας εἰς ἀλλήλους φιλίας θνητούς ἀνακίρνασθαι καί μή πρός ἄκρον μυελόν ψυχῆς, εὔλυτα δ᾿ εἶναι στέργηθρα φρενῶν από τ᾿ ὤσασθαι καί ξυντεῖναι…
…βιότου δ᾿ ἀτρεκεῖς ἐπιτηδεύσεις φασί σφάλλειν πλέον ἤ τέρπειν τῇ θ᾿ ὑγιεία μᾶλλον πολεμεῖν. οὕτω τό λίαν ἧσσον ἐπαινῶ τοῦ μηδέν ἄγαν

Όταν ο χρυσομάλλης Έρωτας τεντώνει τα δίδυμα του πόθου τόξα, το ένα δίνει ευοίωνη και χαρούμενη ζωή, ενώ το άλλο σύγχυση και ανακατωσούρα. Όμορφή μου Αφροδίτη, μη φέρεις την παραζάλη στην κάμαρά μου. Μακάρι το πάθος μου να είναι με μέτρο, οι πόθοι μου αγνοί, και απλά να χαίρομαι τον έρωτα· τις περίσσιες ηδονές δεν τις θέλω
ὅθι δή δίδυμ᾿ Ἔρως ὁ χρυσοκόμος τόξ᾿ ἐντείνεται χαρίτων, τό μέν ἐπ᾿ εὐαίωνι πότμῳ, τό δ᾿ ἐπί συγχύσει βιοτᾶς. ἀπενέπω νιν ἁμετέρων, Κύπρι καλλίστα, θαλάμων. εἴη δέ μοι μετρία μέν χάρις, πόθοι δ᾿ ὅσιοι, καί μετέχοιμι τάς Ἀφροδίτας, πολλάν δ᾿ ἀποθείμαν

Έρωτα, όταν πέσεις με υπερβολική ορμή, δε φέρνεις στους ανθρώπους ούτε καλή φήμη ούτε αρετή· αν, όμως, έρθει ήρεμη η θεά του έρωτα, δεν υπάρχει γλυκύτερη θεά απ’αυτήν
ἔρωτες ὑπὲρ μὲν ἄγαν ἐλθόντες οὐκ εὐδοξίαν οὐδ’ ἀρετὰν παρέδωκαν
ἀνδράσιν• εἰ δ’ ἅλις ἔλθοι Κύπρις, οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτως.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στον πόθο
Πόθος τ’ οὐδὲν ἄπαρνον

Η Αφροδίτη καλεί τον έρωτα να τρυγήσει τους καρπούς που μέλι πλημμυρίζουν και τις παρθένες που είναι στολισμένες με την αμάλαγη ομορφιά , ο κάθε περαστικός, νικημένος από τον πόθο, ρίχνει με τη ματιά του σαΐτα λιγωμένη
† καρπώματα στάζοντα κηρύσσει Κύπρις κάλωρα κωλύουσαν θωσμένειν ἔρῳ, † καὶ παρθένων χλιδαῖσιν εὐμόρφοις ἔπι πᾶς τις παρελθὼν ὄμματος θελκτήριον τόξευμ’ ἔπεμψεν, ἱμέρου νικώμενος.

Γιατί βλέπω τη νεότητα εκείνης να γλυκοφουντώνει, ενώ τη δική μου να μαραίνεται· στον άντρα αρέσει να κόβει με πόθο της νιότης τον ανθό και ν’ αποτραβιέται από τις ώριμες
῾Ορῶ γὰρ ἥβην τὴν μὲν ἕρπουσαν πρόσω, τὴν δὲ φθίνουσαν• ὧν ἀφαρπάζειν φιλεῖ ὀφθαλμὸς ἄνθος, τῶν δ’ ὑπεκτρέπει πόδα

Δε στέκει καλά στα μυαλά του όποιος πάει να χτυπηθεί με τον έρωτα σαν πυγμάχος. Γιατί αυτός εξουσιάζει και τους θεούς ακόμα, όπως του αρέσει, και βέβαια και μένα
῎Ερωτι μὲν γοῦν ὅστις ἀντανίσταται πύκτης ὅπως ἐς χεῖρας οὐ καλῶς φρονεῖ.
Οὗτος γὰρ ἄρχει καὶ θεῶν ὅπως θέλει, κἀμοῦ γε

Η γυναίκα για όλα τ᾿ άλλα φοβάται και δεν έχει θάρρος ούτε μπορεί να βλέπει πολεμικά όπλα· όταν, όμως, νιώθει προδομένη στον έρωτά της, δεν υπάρχει χειρότερη φόνισσα απ᾿ αυτή
γυνή γάρ τἄλλα μέν φόβου πλέα κακή τ᾿ ἐς ἀλκήν καί σίδηρον εἰσορᾶν· ὅταν δ᾿ ἐς εὐνήν ἠδικημένη κυρῇ, οὐκ ἔστιν ἄλλη φρήν μιαιφονωτέρα

Πιστεύω πως ο γάμος γίνεται στέρεος, αν κάποιος τον κάνει οδηγημένος από έρωτα
ἔγωγε γιγνώσκων ὅτι νέωι γάμος βέβαιος οὗτος γίνεται ἐάν δι ᾿ ἔρωτα τοῦτο συμπεισθῆι ποιεῖν

Αλλά δεν είναι εύκολο πάντοτε ο ερωτευμένος να γνωρίζει τι τον συμφέρει
ἀλλ᾿ οὐ ῥάιδιον ἐρῶντα συνιδεῖν ἔστι τι ποτε συμφέρει