ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

Αυτοί που σκέφτονται βιαστικά σφάλλουν
φρονεῖν γὰρ οἱ ταχεῖς οὐκ ἀσφαλεῖς

Πλούτε και βασιλεία, τέχνη των τεχνών, πόσος φθόνος για σας δημιουργείται μέσα στην πολυπόθητη ζωή του ανθρώπου
῏Ω πλοῦτε καὶ τυραννὶ καὶ τέχνη τέχνης ὑπερφέρουσα, τῷ πολυζήλῳ βίῳ ὅσος παρ’ ὑμῖν ὁ φθόνος φυλάσσεται

Δε θα θυμάται κανείς την καλή σου βασιλεία, αν ορθοποδήσουμε αργότερα και τσακιστούμε τώρα, γι’ αυτό και με ασφάλεια στήριξε και ανόρθωσε τη χώρα
ἀρχῆς δὲ τῆς σῆς μηδαμῶς μεμνώμεθα στάντες τ’ ἐς ὀρθὸν καὶ πεσόντες ὕστερον, ἀλλ’ ἀσφαλείᾳ τήνδ’ ἀνόρθωσον πόλιν

Γιατί πιστεύω πως και από τις θλίψεις, αν τύχει στο τέλος και ξεφύγεις, όλα είναι καλά (τέλος καλό, όλα καλά)
λέγω γὰρ καὶ τὰ δύσφορ’, εἰ τύχοι κατ’ ὀρθὸν ἐξελθόντα, πάντ’ ἂν εὐτυχεῖν

μόνο ο χρόνος φανερώνει τον δίκαιο άντρα· τον κακό καιμια μέρα φτάνει για να τον μάθεις
χρόνος δίκαιον ἄνδρα δείκνυσιν μόνος• κακὸν δὲ κἂν ἐν ἡμέρᾳ γνοίης μιᾷ

Κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να μακαρίζουμε πριν δούμε την τελευταία του μέρα, πριν περάσει το τέλος της ζωής του χωρίς πόνο
θνητὸν ὄντ’ ἐκείνην τὴν τελευταίαν ἰδεῖν ἡμέραν ἐπισκοποῦντα μηδέν’ ὀλβίζειν, πρὶν ἂν τέρμα τοῦ βίου περάσῃ μηδὲν ἀλγεινὸν παθών

Είναι ωραίο όταν έχεις τη σκέψη σου μακριά από τις δυστυχίες
τὸ γὰρ τὴν φροντίδ’ ἔξω τῶν κακῶν οἰκεῖν γλυκύ

Του κακού θυμού πόσο κακό είναι το τέλος!
κακοῦ θυμοῦ τελευτὴν ὡς κακὴ προσγίγνεται

Και οι πολλές απειλές πάνω στον πολύ θυμό μάταια ξεστομίζονται, αφού όταν ο νους επανέρχεται, αποδεικνύονται φρούδες οι απειλές
Πολλαὶ δ’ ἀπειλαὶ πολλὰ δὴ μάτην ἔπη θυμῷ κατηπείλησαν, ἀλλ’ ὁ νοῦς ὅταν αὑτοῦ γένηται, φροῦδα τἀπειλήματα

Αυτά που αποκτούνται με δόλο και όχι με τι δίκιο δεν είναι βέβαια
τὰ γὰρ δόλῳ τῷ μὴ δικαίῳ κτήματ’ οὐχὶ σῴζεται

Στα δίκαια και ο μικρός νικά τον μεγάλο
Τοῖς τοι δικαίοις χὠ βραχὺς νικᾷ μέγαν.

Όποιος στη ζωή του επιδιώκει πράγματα πάνω από το μέτρο και αφήνει τη μετριοπαθή ζωή, θα φανεί, σύμφωνα τουλάχιστον με τη δική μου γνώμη, ότι τον διακατέχει η ανοησία. Κι αυτό γιατί ο μακρύς χρόνος τα πολλά τα οδηγεί κοντά στη λύπη, ενώ τα ευχάριστα δε θα τα δει πουθενά όποιος επιζητεί τα παραπάνω του δέοντος·
῞Οστις τοῦ πλέονος μέρους χρῄζει τοῦ μετρίου παρεὶς ζώειν, σκαιοσύναν φυλάσσων ἐν ἐμοὶ κατάδηλος ἔσται.᾿Επεὶ πολλὰ μὲν αἱ μακραὶ ἁμέραι κατέθεντο δὴ λύπας ἐγγυτέρω, τὰ τέρποντα δ’ οὐκ ἂν ἴδοις ὅπου, ὅταν τις ἐς πλέον πέσῃ τοῦ δέοντος• ὁ δ’ ἐπίκουρος ἰσοτέλεστος, ῎Αϊδος ὅτε Μοῖρ’ ἀνυμέναιος ἄλυρος ἄχορος ἀναπέφηνε, θάνατος ἐς τελευτάν.

Ποιο τέλος θα έχει η τόλμη και το θράσος; Γιατί αν μεγαλώνουν οι γενιές μ’ αυτά, ο τελευταίος ξεπερνώντας σε πανουργία τον προηγούμενο, τότε οι θεοί πρέπει σ’ αυτή τη γη να προσθέσουν μια νέα που να χωρέσει τους άδικους και από τη φύση τους κακούς
τί τέρμα τόλμης καὶ θράσους γενήσεται; εἰ γὰρ κατ’ ἀνδρὸς βίοτον ἐξογκώσεται, ὁ δ’ ὕστερος τοῦ πρόσθεν εἰς ὑπερβολὴν πανοῦργος ἔσται, θεοῖσι προσβαλεῖν χθονὶ ἄλλην δεήσει γαῖαν, ἣ χωρήσεται τοὺς μὴ δικαίους καὶ κακοὺς πεφυκότας

Αλίμονο, έπρεπε να υπάρχει στους ανθρώπους ξεκάθαρο σημάδι και ορθή κρίση, για να ξεχωρίζουν ποιος είναι αληθινός φίλος και ποιος όχι, να έχουν, επίσης, και δύο φωνές όλοι οι άνθρωποι, τη μια τίμια και την άλλη ό,τι να ‘ναι, ώστε να φανερώνει η τίμια τα άδικα της ψεύτικης, και να μην εξαπατόμαστε
φεῦ, χρῆν βροτοῖσι τῶν φίλων τεκμήριον σαφές τι κεῖσθαι καὶ διάγνωσιν φρενῶν, ὅστις τ’ ἀληθής ἐστιν ὅς τε μὴ φίλος, δισσάς τε φωνὰς πάντας ἀνθρώπους ἔχειν, τὴν μὲν δικαίαν, τὴν δ’ ὅπως ἐτύγχανεν, ὡς ἡ φρονοῦσα τἄδικ’ ἐξηλέγχετο πρὸς τῆς δικαίας, κοὐκ ἂν ἠπατώμεθα