Η τελευταία εργασία της φετινής χρονιάς στο 3ο Πειραματικό Νηπιαγωγείο ήταν αφιερωμένη στον πατέρα. Ήταν και η τελευταία εργασία και για εμένα στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο, ως υπεύθυνη του ολοήμερου προγράμματος επί δύο συνεχόμενα χρόνια.

Από την αρχή της χρονιάς ήθελα να πραγματοποιήσω δράσεις σχετικές με τον πατέρα, τις οποίες όμως δυστυχώς δεν κατάφερα να υλοποιήσω. Επειδή δεν ήθελα να μην κάνω κάτι, αποφάσισα την προτελευταία μέρα του σχολείου να την αφιερώσω στον πατέρα. Ο Ιούνιος άλλωστε είναι αφιερωμένος στον πατέρα και επίσημα στην κοινωνία μας, άσχετα αν δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ως γεγονός.

Πήραμε λοιπόν πηλό με τα παιδιά και σκεφτήκαμε, με δική μου παρότρυνση, να φτιάξουμε μια καρδιά, προκειμένου να την κάνουμε μπρελόκ. Έφτιαξε κάθε παιδί μια δική του μοναδική καρδιά, αλλά δυστυχώς τις αφήσαμε έξω για να στεγνώσουν και το πρωί τις βρήκαμε κατεστραμμένες από την βροχή που έριξε την νύχτα. Λυπηθήκαμε, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Τα παιδιά πρότειναν να τις ξανακάνουμε, αλλά ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου και επειδή δεν προλαβαίναμε αποφασίσαμε να κάνουμε μια καινούργια καρδιά από γυαλιστερό κόκκινο χαρτόνι, όπου στο μπροστινό της μέρος τα παιδιά ζωγράφισαν τον εαυτό τους με τον πατέρα τους και στο πίσω έγραψαν

“Μπαμπά σε αγαπώ πολύ γιατί ….”.

Την τελευταία μέρα λοιπόν κατά την αποχώρηση πήραν σχεδόν όλοι οι μπαμπάδες μια μικρή καρδιά από τα παιδιά τους, γιατί κυρίως μπαμπάδες ήταν αυτοί που συμμετείχαν στην αποχώρηση των παιδιών κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς και θέλω να πιστεύω ότι το χάρηκαν, γιατί και αυτοί το αξίζουν και ίσως κάποιες φορές και με το παραπάνω!