ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ BLOG

Ο μακαριστός π. Παΐσιος σε διάλογο με παπικό μοναχό εἶπε τα εξῆς:

«Η ένωση τῶν εκκλησιῶν μόνο αν αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα θα επιτευχθῆ. Όχι μέσω άλλων δρόμων πού τελικά είναι μιά κοροïδία και μία φάρσα. Όπως ο πατριάρχης Αθηναγόρας πού κορόïδεψε τον Παύλο ΣΤ’ και ο Παύλος ΣΤ’ πού κορόïδεψε τον Αθηναγόρα.» (Οδοιπορία στο Άγιο Όρος – Λορέντζο Ντιλέττο σελ. 276).

Γέροντας Παΐσιος: «Αν ζούσαμε πατερικά… θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δεν συγκινούνται από την αγία μας πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δούν και την πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους αγίους μας. Αυτό πού επιβάλλεται σε κάθε ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες δωρεές τῆς Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή τις περισσότερες και αιώνες ευλογίες τοῦ Θεοῦ.» (Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ, Δ. Τσελεγγίδη)

«Ο Ορθόδοξος λαός, οι πιστοί, βιώνουν πολύ έντονα το πρόβλημα τῆς ορθῆς πίστης σε σχέση με τη σωτηρία, ενῶ στη Δύση, απ΄όσο τουλάχιστον διαπίστωσα, δεν υπάρχει αυτή η ευαισθησία. Εδῶ στο Άγιο Όρος μπορείς να βρείς μοναχούς πού φτάνουν να στηλιτεύουν και να καθυβρίζουν τον Πατριάρχη για ζητήματα πίστεως. Τόσο πολύ τους πονάει το πρόβλημα τῆς σωτηρίας. Ο λαός μας έχει μεγάλη ευαισθησία σ’ αυτό το θέμα.» (Ιερομόναχος Ελισσαίος, Οδοιπορία στο Άγιο Όρος – Λορέντζο Ντιλέττο, σελ. 78).

Ως γνωστόν η παναίρεσις τοῦ Οικουμενισμοῦ αμφιβάλλει περί τοῦ Πνεύματος τῆς Αγίας Γραφῆς, περί τῆς γνησιότητος τῆς Ιεράς Παραδόσεως, περί τῆς ορθότητος τῆς διδαχῆς τῶν Αγίων, περί τῆς ισχύος τῶν αποφάσεων τῶν Οικουμενικῶν Συνόδων και περί τοῦ απαραχαράκτου τῆς διδασκαλίας τῆς Εκκλησίας.

Ο Οικουμενισμός εκβάλλει τους Ορθοδόξους εκ τῆς Εκκλησίας, απομακρύνει διαπαντός τους αιρετικούς από την Ορθοδοξία και κηρύσσει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ανύπαρκτον επί γής, χάριν τῶν ιδιοτελῶν αυτοῦ σκοπῶν. Όπως ο διάβολος απεμάκρυνε τους Πρωτοπλάστους εκ τοῦ Παραδείσου, τον Ιούδαν εκ τοῦ Κυρίου, απομακρύνει και τους αιρετικούς από την Ορθόδοξο Εκκλησία.

«…Ο μεγάλος πόνος του [τοῦ Γέροντος Παïσίου] και η ξεκάθαρη αντίθεσίς του διά τις κατά καιρούς – και με διαφόρους προφάσεις – διενεργούμενες συμπροσευχές ορθοδόξων μετά αιρετικῶν και πολύ περισσότερον μετά ετεροθρήσκων· ακόμη και ειδωλολατρῶν! Παρά την προσπάθειά του να αυτοσυγκρατῆται και να μην εκδηλώνεται δημοσίως – διότι την στάσιν του, όπως έλεγε «θα την εκμεταλλευόντουσαν μερικοί για ιδιοτελείς εμπαθείς σκοπούς και θα γινόταν μεγαλύτερο κακό» – σε μερικές περιπτώσεις «πού ξεπερνούσαν κάθε όριο» άφηνε να εκραγή η ιερά του αγανάκτησις. Δεν δίσταζε τά συνέδρια αυτά με τις συμπροσευχές τους (λ.χ. για την είρήνη τοῦ κόσμου) να τά αποκαλέση «κουρελούδες τοῦ διαβόλου, από τις οποίες κανένα καλό δεν εἶναι δυνατόν να βγῆ». Ενθυμούμεθα μίαν τέτοιαν «έκρηξίν» του παρουσία συγκεντρωμένων πατέρων, πρίν την έναρξιν αγρυπνίας σε γειτονικό του κελλί εξ’ αφορμῆς τῆς πρώτης «Ασσίζης» το 1986. (Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Προσκυνητῶν Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης σελ. 124).

Με όσα ανέφερα μέχρι εδῶ, το κείμενο τοῦ 1965 στην ελληνική γλώσσα κάνει λόγο για «άρση αναθεμάτων», στο δε λατινικό για «άρση ακοινωνησίας». Πρέπει να διευκρινισθῆ. Αν έγινε άρση τῶν αναθεμάτων, όπως γράφεται στο ελληνικό κείμενο, τότε υφίσταται ακοινωνησία. Αν έγινε άρση ακοινωνησίας, όπως γράφεται στο λατινικό και γαλλικό κείμενο, τότε γιατί γίνεται ο θεολογικός διάλογος προκειμένου να αρθῆ η ακοινωνησία; Η άρση τῶν αναθεμάτων δεν σημαίνει και άρση τῆς ακοινωνησίας και δεν μπορεί να γίνεται σύγχυση. Πάντως για τον ορθόδοξο πιστό δεν υπάρχει ούτε άρση αναθεμάτων ούτε άρση ακοινωνησίας. Ασφαλῶς το σχίσμα και η αίρεση παραμένουν.

«Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι ότι τα γραφόμενά μου δεν εἶναι τίποτε άλλο, παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ.κ. Άθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναῖκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν τοῦ κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλι, βρῆκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζοῦν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό εἶναι και το πνεῦμα τῆς εποχῆς μας· η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενῶ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρῶτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχῶς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακρυά. Τό αποτέλεσμα ἦταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμᾶς, τα τέκνα τῆς Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβον Θεοῦ.
Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν εἶδα να έχουν ούτε ψύχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλοῦν για αγάπη και ενότητα, ενῶ οι ίδιοι δεν εἶναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.»
(Απόσπασμα από επιστολή Γέροντος Παïσίου κατά φιλενωτικῶν και Οικουμενιστῶν, Ορθόδοξος Τύπος αρ. φύλλου 1680, 9-3-2007 σελ. 1, 5)  

Εἶναι δυνατόν ἆραγε να υπάρχει το πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς στο Οικουμενιστικό Πατριαρχείο Κων/λεως ή επικρατεῖ το πνεύμα τῆς πλάνης, τῆς απάτης και τῆς συγχύσεως;

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος