ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

έχω μάθει από πάντα να μισώ τον προδότη, και που άλλη καμιά σαν αυτή δε φοβούμαι χειρότερη αρρώστια
τοὺς προδότας γὰρ μισεῖν ἔμαθον, κοὐκ ἔστι νόσος τῆσδ᾽ ἥντιν᾽ ἀπέπτυσα μᾶλλον

γιατί του νου η αποκοτιά, δίχως σωστή κρίση, κι απ’ το τίποτα πιο λίγο αξίζει
αὐθαδία γὰρ τῷ φρονοῦντι μὴ καλῶς αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν οὐδενὸς μεῖζον σθένει

Μα όλα ο χρόνος που γερνά μας τα μαθαίνει
ἀλλ᾽ ἐκδιδάσκει πάνθ᾽ ὁ γηράσκων χρόνος

καλύτερα είναι κανείς μ’ όμοιούς του (της σειράς του) να παντρεύεται κι άνθρωπος, φτωχός όντας, μ’ όσους τα πλούτη τα μεγάλα χαίρονται, μ’ όσους για την αρχοντογενιά τους επαίρονται, γάμους αταίριαστους να μην ταιριάζει
τὸ κηδεῦσαι καθ᾽ ἑαυτὸν ἀριστεύει μακρῷ, καὶ μήτε τῶν πλούτῳ διαθρυπτομένων μήτε τῶν γέννᾳ μεγαλυνομένων ὄντα χερνήταν ἐραστεῦσαι γάμων

καλύτερα κανείς να πεθάνει μια και καλή, παρά να τυραννιέται κάθε μέρα
κρεῖσσον γὰρ εἰσάπαξ θανεῖν ἢ τὰς ἁπάσας ἡμέρας πάσχειν κακῶς.

κ’ είναι στους δύστυχους καλό να ξέρουν από πρίν, τί τους περιμένει
τοῖς νοσοῦσί τοι γλυκὺ τὸ λοιπὸν ἄλγος προυξεπίστασθαι τορῶς

γιατί δεν υπάρχει άλλη πιο αισχρή αρρώστια από το ψέμα
νόσημα γὰρ αἴσχιστον εἶναί συνθέτους λόγους

γιατί και να κλαυτεί κανείς και να θρηνήσει τα πικρά του πάθη, όταν θα βρει δάκρυα από κείνους πού τον ακούν, θα βρει και μεγάλη παρηγοριά
ὡς τἀποκλαῦσαι κἀποδύρασθαι τύχας ἐνταῦθ᾽, ὅπου μέλλοι τις οἴσεσθαι δάκρυ πρὸς τῶν κλυόντων, ἀξίαν τριβὴν ἔχει

Είναι γλυκό με θαρρετές ελπίδες τη ζωή σου όλες τις μέρες να περνάς, και ν’ ανασταίνεις με το φως της ευτυχίας και της χαράς την ψυχή σου
ἁδύ τι θαρσαλέαις τὸν μακρὸν τείνειν βίον ἐλπίσι, φαναῖς θυμὸν ἀλδαίνουσαν ἐν εὐφροσύναις

γιατί ‘ναι κέρδος σωστά να κρίνεις κι άλλος γι’ άμυαλο να σ’ έχει
κέρδιστον εὖ φρονοῦντα μὴ φρονεῖν δοκεῖν

γιατρός τα λόγια πάνω στην οργισμένη ψυχή
ὀργῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι

γλώσσα αστόχαστη ζημιά δική της κάνει
γλώσσῃ ματαίᾳ ζημία προστρίβεται

η συμφορά όμοια γυρνώντας πότε στον ένα κάθεται, πότε στον άλλο
ταὐτά τοι πλανωμένη πρὸς ἄλλοτ᾽ ἄλλον πημονὴ προσιζάνει

Εύκολο είναι για κείνον που είναι έξω απ’ τα δεινά, να δίνει συμβουλές κι ορμήνειες σ’ αυτούς που πάσχουν
ἐλαφρὸν ὅστις πημάτων ἔξω πόδα ἔχει παραινεῖν νουθετεῖν τε τὸν κακῶς πράσσοντ᾽

γιατί κατάρα το ‘χει ο τύραννος να μην πιστεύει τους φίλους
ἔνεστι γάρ πως τοῦτο τῇ τυραννίδι νόσημα, τοῖς φίλοισι μὴ πεποιθέναι