ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

Αλλά εσείς που με τις άμυαλες γνώμες σας πέφτετε σε πλάνες, δε θα σκεφτείτε κάποτε γνωστικά και τους ανθρώπους να τους κρίνετε από τον τρόπο που φέρονται και τους καλούς από το ήθος τους; Γιατί αυτοί είναι που διοικούν σωστά τις πόλεις και τα σπίτια τους· τα όμορφα κορμιά που τους λείπει το μυαλό δεν είναι τίποτε άλλο παρά της αγοράς αγάλματα
οὐ μή φρονήσεθ᾿, οἵ κενῶν δοξασμάτων πλήρεις πλανᾶσθε, τῇ δ᾿ ὁμιλία βροτούς κρινεῖτε καί τοῖς ἤθεσιν τούς εὐγενεῖς; οἱ γάρ τοιοῦτοι καί πόλεις οἰκοῦσιν εὖ καί δώμαθ᾿· αἱ δέ σάρκες αἱ κεναί φρενῶν ἀγάλματ᾿ ἀγοράς εἰσίν

Αλλά με τα λόγια αυτούς που μιλούν αντάξια της πόλεως τους επαινούμε, ενώ με τις πράξεις μας υποστηρίζουμε τους αντιπάλους τους
ἀλλ’ ἐν μὲν τοῖς λόγοις τοὺς τῆς πόλεως λέγοντας ἄξι’ ἐπαινοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς ἔργοις τοῖς ἐναντιουμένοις τούτοις συναγωνιζόμεθα

Αλήθεια, τι φοβερό να μιλάς ωραία, ενώ κάνεις λάθη
Ἦ δεινόν εὖ λέγουσαν ἐξαμαρτάνειν

Αγαμέμνονα, δε θα ᾿πρεπε ποτέ τα λόγια να έχουν μεγαλύτερη ισχύ στους ανθρώπους από τα έργα· αλλά, αν κάποιος έπραξε σωστά, σωστά πρέπει και να μιλάει, κι αν πάλι έπραξε πονηρά, αδύναμα να ᾿ναι τα λόγια του, ώστε ποτέ του να μη μπορεί να επαινεί το άδικο. Πονηροί είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να βρουν τέτοιους τρόπους, αλλά δεν μπορούν να είναι για πάντα και στο τέλος καταστρέφονται· κανείς δε γλίτωσε ποτέ μέχρι τώρα
Ἀγαμέμνον, ἀνθρώποισιν οὐκ ἐχρῆν ποτε τῶν πραγμάτων την γλῶσσαν ἰσχύειν πλέον· ἀλλ᾿, εἴτε χρήστ᾿ ἔδρασε, χρήστ᾿ ἔδει λέγειν, εἴτ᾿ αὖ πονηρά, τούς λόγους εἶναι σαθρούς, καί μή δύνασθαι τἄδικ᾿ εὖ λέγειν ποτέ. σοφοί μέν οὖν εἰσ᾿ οἱ τάδ᾿ ἠκριβωκότες, ἀλλ᾿ οὐ δύνανται διά τέλους εἶναι σοφοί, κακῶς δ᾿ ἀπώλοντ᾿· οὔτις ἐξήλυξέ πω

Στη φύση πολύ λίγων ανθρώπων υπάρχει αυτό, να αγαπούν δηλαδή το φίλο τους χωρίς φθόνο, όταν αυτός είναι ευτυχισμένος. Γιατί, όταν στάξει φαρμάκι ζήλιας στην καρδιά, διπλασιάζεται ο πόνος του αρρώστου· και με τις δικές του συμφορές βαρύνεται και στενάζει βλέποντας την ευτυχία των άλλων. Τα λέω αυτά, επειδή τα γνωρίζω· ξέρω πολύ καλά την ψεύτικη, θολής σκιάς, εικόνα αυτών που έδειχναν τόση φιλία σε μένα
παύροις γάρ ἀνδρῶν ἐστι συγγενές τόδε, φίλον τόν εὐτυχοῦντ᾿ ἄνευ φθόνων σέβειν. δύσφρων γάρ ἰός καρδίαν προσήμενος ἄχθος διπλοίζει τῷ πεπαμένῳ νόσον· τοῖς τ᾿ αὐτός αὑτοῦ πήμασιν βαρύνεται καί τόν θυραῖον ὄλβον εἰσορῶν στένει. εἰδώς λέγοιμ᾿ ἄν· εὖ γάρ ἐξεπίσταμαι ὁμιλίας κάτοπτρον, εἴδωλον σκιᾶς, δοκοῦντας εἶναι κάρτα πρευμενεῖς ἐμοί

ο καθένας είναι έτοιμος να στενάζει για κείνον που τον βρήκε συμφορά· χωρίς, όμως, η λύπη να του τρώει τα σωθικά· υπάρχουν κι άλλοι που φαίνεται να χαίρονται με τη χαρά του άλλου, πιέζοντας, όμως, τ᾿ αγέλαστά τους πρόσωπα
τῷ δυσπραγοῦντί τ᾿ ἐπιστενάχειν πᾶς τίς ἑτοῖμος· δῆγμα δέ λύπης οὐδέν ἐφ᾿ ἧπαρ προσικνεῖται· καί ξυγχαίρουσιν ὁμοιοπρεπεῖς, ἀγέλαστα πρόσωπα βιαζόμενοι

πολλοί είναι οι άνθρωποι που τιμούν περισσότερο αυτό που φαίνεται αδιαφορώντας για το δίκαιο
πολλοί δέ βροτῶν τό δοκεῖν εἶναι προτίουσι δίκην παραβάντες