ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

φίλοι, όποιος έχει γευτεί τις συμφορές, γνωρίζει καλά πως, όταν πέσει το κακό, οι θνητοί συνηθίζουν τότε όλα να τα φοβούνται· όταν, όμως, τα φέρνει ο θεός καλά, πιστεύουν τότε πως για πάντα θα φυσάει ούριος άνεμος
φίλοι, κακῶν μέν ὅστις ἔμπειρος κυρεῖ, ἐπίσταται βροτοῖσιν ὡς ὅταν κλύδων κακῶν ἐπέλθῃ, πάντα δειμαίνειν φίλον, ὅταν δ᾿ ὁ δαίμων εὐροῇ, πεποιθέναι τόν αὐτόν αἰέν ἄνεμον οὐριεῖν τύχας

Ο άνθρωπος πρέπει να υπομένει τις συμφορές
κούφως φέρειν χρὴ θνητὸν ὄντα συμφοράς.

Τέτοια πάλι γλώσσα δε μ’ αρέσει· γιατί, όταν βρίσκεσαι σε συμφορές, τα σκληρά λόγια, κι αν ακόμα είναι δίκαια, σε δαγκώνουν
Οὐδ’ αὖ τοιαύτην γλῶσσαν ἐν κακοῖς φιλῶ• τὰ σκληρὰ γάρ τοι, κἂν ὑπέρδικ’ ᾖ, δάκνει.

Δεν ταιριάζει στο σοφό γιατρό τη συμφορά με θρήνους να ξορκίζει, όταν μαχαίρι μόνο μπορεί να τη γιατρέψει
οὐ πρὸς ἰατροῦ σοφοῦ θρηνεῖν ἐπῳδὰς πρὸς τομῶντι πήματι

Τι τάχα ευχαρίστηση μπορεί να δώσει η κάθε μέρα, αφού κοντά στο θάνατο μας φέρνει κι ας δείχνει πως τον αναβάλλει;
Τί γὰρ παρ’ ἦμαρ ἡμέρα τέρπειν ἔχει προσθεῖσα κἀναθεῖσα τοῦ γε κατθανεῖν;

Είναι ντροπή για τον άντρα να θέλει πολύ καιρό ακόμη να ζήσει, όταν δε βλέπει καμιά αλλαγή στις συμφορές του
Αἰσχρὸν γὰρ ἄνδρα τοῦ μακροῦ χρῄζειν βίου, κακοῖσιν ὅστις μηδὲν ἐξαλλάσσεται.

Μην προσπαθείς να θεραπεύσεις το ένα κακό με άλλο κακό μεγαλώνοντας έτσι τη φρίκη της συμφοράς
μὴ κακὸν κακῷ διδοὺς ἄκος, πλέον τὸ πῆμα τῆς ἄτης τίθει.

Άμα περάσει το κακό, δεν κάνεις πλέον λόγο γι’ αυτό καθόλου
φρούδου γὰρ ἤδη τοῦ κακοῦ μείων λόγος

Γιατί ο θάνατος σε λυτρώνει από τις δυσβάχταχτες συμφορές
τὸ γὰρ θανεῖν ἐλευθεροῦται φιλαιάκτων κακῶν.

Ποικίλες είναι οι συμφορές των ανθρώπων, καμία δε θα βρεις πουθενά ίδια με άλλη
αἰόλ’ ἀνθρώπων κακά, πόνου δ’ ἴδοις ἂν οὐδαμοῦ ταὐτὸν πτερόν

Είναι το ίδιο πράγμα να έχεις (συμφορές) με το να περιμένεις καινούριες
κοινὰ δ’ ἔχειν τε καὶ μέλλειν.

Όποιος λογαριάζει πως θα ζήσει δύο ή και περισσότερες ημέρες, ματαιοδοξεί· γιατί δεν υπάρχει αύριο, χωρίς κάποιος να πάθει κακό τη σημερινή ημέρα
εἴ τις δύο ἢ καί τι πλείους ἡμέρας λογίζεται, μάταιός ἐστιν• οὐ γὰρ ἔσθ’ ἥ γ’ αὔριον, πρὶν εὖ πάθῃ τις τὴν παροῦσαν ἡμέραν.

Όμως είναι ανάγκη αυτοί που εξετάζουν καλά τα πάντα να φοβούνται μήπως και αυτός που ευτυχεί πέσει κάποτε σε βάσανα
῞Ομως δ’ ἔνεστι τοῖσιν εὖ σκοπουμένοις ταρβεῖν τὸν εὖ πράσσοντα μὴ σφαλῇ ποτε.

Γιατί τίποτα χωρίς βάσανα δεν έδωσε στους ανθρώπους ο βασιλιάς των πάντων, ο Δίας· αλλά ο πόνος και η χαρά σε όλους κάνουν κύκλο, όπως κυκλικά γυρίζει ο αστερισμός της Άρκτου. Γιατί στους ανθρώπους ούτε το μαύρο σκοτάδι ούτε οι συμφορές ούτε τα πλούτη μένουν, αλλά φεύγουν γρήγορα, έρχονται και παρέρχονται, φέρνοντας χαρές και πίκρες σε όλους
ἀνάλγητα γὰρ οὐδ’ ὁ πάντα κραίνων βασιλεὺς ἐπέβαλε θνατοῖς Κρονίδας• ἀλλ’ ἐπὶ πῆμα καὶ χαρὰ πᾶσι κυκλοῦσιν, οἷον ῎Αρκτου στροφάδες κέλευθοι. Μένει γὰρ οὔτ’ αἰόλα νὺξ βροτοῖσιν οὔτε Κῆρες οὔτε πλοῦτος, ἀλλ’ ἄφαρ βέβακε, τῷ δ’ ἐπέρχεται χαίρειν τε καὶ στέρεσθαι