ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

τον μειλίχιο άρχοντα και ο θεός τον βλέπει με καλοσύνη
τόν κρατοῦντα μαλθακῶς θεός πρόσωθεν εὐμενῶς προσδέρκεται

δεν έχει αξία όποιος δεν τον φθονούν
ὁ δ᾿ ἀφθόνητος γ᾿ οὐκ ἐπίζηλος πέλει

μεγάλη δύναμη έχει η βοή του πλήθους -μεγάλη δύναμη έχουν τα λόγια του κόσμου
φήμη γε μέντοι δημόθρους μέγα σθένει

να θεωρείς ευτυχισμένο όποιον μες στη χαρά πεθαίνει
ὀλβίσαι δέ χρή βίον τελευτήσαντ᾿ ἐν εὐεστοῖ φίλῃ

και το να έχεις σύνεση είναι το μεγαλύτερο δώρο του θεού
καί τό μή κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

είναι μεγάλη η ευχαρίστηση ν᾿ αποφύγεις ολότελα της μοίρας το γραμμένο
τερπνόν δέ τ᾿ ἀναγκαῖον ἐκφυγεῖν ἅπαν

είναι στη φύση των ανθρώπων, όποιον πέσει κάτω, να τον κλωτσούν περισσότερο
σύγγονον βροτοῖσι τόν πεσόντα λακτίσαι πλέον

με τον καιρό φεύγει και ο φόβος από τους ανθρώπους
ἐν χρόνῳ δ᾿ ἀποφθίνει τό τάρβος ἀνθρώποισιν

Στη φύση πολύ λίγων ανθρώπων υπάρχει αυτό, να αγαπούν δηλαδή το φίλο τους χωρίς φθόνο, όταν αυτός είναι ευτυχισμένος. Γιατί, όταν στάξει φαρμάκι ζήλιας στην καρδιά, διπλασιάζεται ο πόνος του αρρώστου· και με τις δικές του συμφορές βαρύνεται και στενάζει βλέποντας την ευτυχία των άλλων. Τα λέω αυτά, επειδή τα γνωρίζω· ξέρω πολύ καλά την ψεύτικη, θολής σκιάς, εικόνα αυτών που έδειχναν τόση φιλία σε μένα
παύροις γάρ ἀνδρῶν ἐστι συγγενές τόδε, φίλον τόν εὐτυχοῦντ᾿ ἄνευ φθόνων σέβειν. δύσφρων γάρ ἰός καρδίαν προσήμενος ἄχθος διπλοίζει τῷ πεπαμένῳ νόσον· τοῖς τ᾿ αὐτός αὑτοῦ πήμασιν βαρύνεται καί τόν θυραῖον ὄλβον εἰσορῶν στένει. εἰδώς λέγοιμ᾿ ἄν· εὖ γάρ ἐξεπίσταμαι ὁμιλίας κάτοπτρον, εἴδωλον σκιᾶς, δοκοῦντας εἶναι κάρτα πρευμενεῖς ἐμοί

ο καθένας είναι έτοιμος να στενάζει για κείνον που τον βρήκε συμφορά· χωρίς, όμως, η λύπη να του τρώει τα σωθικά· υπάρχουν κι άλλοι που φαίνεται να χαίρονται με τη χαρά του άλλου, πιέζοντας, όμως, τ᾿ αγέλαστά τους πρόσωπα
τῷ δυσπραγοῦντί τ᾿ ἐπιστενάχειν πᾶς τίς ἑτοῖμος· δῆγμα δέ λύπης οὐδέν ἐφ᾿ ἧπαρ προσικνεῖται· καί ξυγχαίρουσιν ὁμοιοπρεπεῖς, ἀγέλαστα πρόσωπα βιαζόμενοι

πολλοί είναι οι άνθρωποι που τιμούν περισσότερο αυτό που φαίνεται αδιαφορώντας για το δίκαιο
πολλοί δέ βροτῶν τό δοκεῖν εἶναι προτίουσι δίκην παραβάντες

Η Δίκη μέσα στα καπνισμένα φτωχόσπιτα φεγγοβολά, και ανταμείβει την τίμια ζωή. Απομακρύνεται από τα παλάτια των πλουσίων που τα γέμισαν άνομα χέρια με χρυσό, και πηγαίνει στ᾿ άσπιλα φτωχόσπιτα, αδιαφορώντας για την παραφουσκωμένη από τα λόγια ψεύτικη δύναμη του πλούτου· κι όλα τα οδηγεί σ᾿ ένα τέλος
Δίκα δέ λάμπει μέν ἐν δυσκάπνοις δώμασιν, τόν τ᾿ ἐναίσιμον τίει βίον. τά χρυσόπαστα δ᾿ ἔδεθλα σύν πίνῳ χερῶν παλιντρόποις ὄμμασι λιποῦσ᾿, ὅσια προσέβατο δύναμιν οὐ σέβουσα πλοῦτου παράσημον αἴνῳ· πᾶν δ᾿ ἐπί τέρμα νωμᾷ

Αρέσει στην παλιά ύβρη-ανομία να γεννά καινούρια ύβρη στα πάθη των ανθρώπων
φιλεῖ δέ τίκτειν Ὕβρις μέν παλιά νεάζουσαν ἐν κακοῖς βροτῶν

η τύχη δίνει καλά παιδιά στα δίκαια σπίτια
οἴκων γάρ εὐθυδίκων καλλίπαις πότμος ἀεί

η ασέβεια γεννά στη συνέχεια περισσότερα και όμοια μ᾿ αυτή κακά
τό δυσσεβές γάρ ἔργον μετά μέν πλείονα τίκτει, σφετέρᾳ δ᾿ εἰκότα γέννᾳ