ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΝΩΜΕΣ

είναι χαρακτηριστικό του άντρα που μιλάει για το δίκαιο, να μιλάει σωστά και να μη δείχνει την πίκρα του με χολωμένη γλώσσα
ἀνδρός τοι τό μέν εὖ δίκαιον εἰπεῖν, εἰπόντος δέ μή φθονεράν ἐξῶσαι γλώσσας ὀδύναν

η προσπάθεια χωρίς φόβο είναι η πιο καλή
πόνος ὁ μή φοβῶν κράτιστος

όποιος περηφανεύεται για πράγματα που δεν έγιναν, είναι ντροπή μεγάλη
κομπεῖν δ᾿ ἔστ᾿ ἀτελῆ σύν ψεύδεσιν αἰσχρόν ὄνειδος

γιατί όποιος ξέρει το καλό που πήρε να πληρώνει με το καλό, πολύτιμος φίλος μπορεί να γίνει
Ὅστις γὰρ εὖ δρᾶν εὖ παθὼν ἐπίσταται, παντὸς γένοιτ’ ἂν κτήματος κρείσσων φίλος

Όταν δεν έχεις βάσανα, πρέπει τη δυστυχία να βλέπεις, κι όταν ζεις καλά, τότε κυρίως νά ‘χεις το νου σου μήπως άξαφνα καταστραφεί η ζωή σου
Χρὴ δ’ ἐκτὸς ὄντα πημάτων τὰ δείν’ ὁρᾶν, χὤταν τις εὖ ζῇ, τηνικαῦτα τὸν βίον σκοπεῖν μάλιστα μὴ διαφθαρεὶς λάθῃ

γιατί για τους γενναίους εχθρός τους είναι η ντροπή και το καλό η τιμή τους
τοῖσι γενναίοισί τοι τό τ’ αἰσχρὸν ἐχθρὸν καὶ τὸ χρηστὸν εὐκλεές

όπου οι φαύλοι-αχρείοι αξίζουν περισσότερο από τους καλούς-δίκαιους, το καλό χάνεται και επικρατούν οι πονηροί
ὅπου θ’ ὁ χείρων τἀγαθοῦ μεῖζον σθένει κἀποφθίνει τὰ χρηστὰ χὠ δειλὸς κρατεῖ

άνδρα κακό δεν αφανίζει ο πόλεμος, μα τους καλούς εξολοθρεύει πάντα
Πόλεμος οὐδέν’ ἄνδρ’ ἑκὼν αἱρεῖ πονηρόν, ἀλλὰ τοὺς χρηστοὺς ἀεί

κι όσοι από τους ανθρώπους δεν πειθαρχούν στα λόγια των δασκάλων τους γίνονται παραβάτες
οἱ δ’ ἀκοσμοῦντες βροτῶν διδασκάλων λόγοισι γίγνονται κακοί

δύστυχες γενιές των ανθρώπων, που η ζωή σας ξεπέρασε το μέτρο
ὦ δύστανα γένη βροτῶν οἷς μή μέτριος αἰών

όταν κάνεις κάτι για το κέρδος, δεν πρέπει να διστάζεις
Ὅταν τι δρᾷς ἐς κέρδος, οὐκ ὀκνεῖν πρέπει

ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ
Μα δεν το θεωρείς ντροπή να λέει κανείς ψέματα;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Καθόλου, αν τα ψέματα φέρνουν τη σωτηρία

ΝΕ. Οὐκ αἰσχρὸν ἡγῇ δῆτα τὰ ψευδῆ λέγειν;
ΟΔ. Οὔκ, εἰ τὸ σωθῆναί γε τὸ ψεῦδος φέρει

βλέπω πως στους ανθρώπους η γλώσσα τα κατευθύνει όλα κι ακολουθούν τα έργα
ὁρῶ βροτοῖς τὴν γλῶσσαν, οὐχὶ τἆργα, πάνθ’ ἡγουμένην

για μένα, βασιλιά μου, καλύτερα να χάσω τίμια παρά να έχω μια άτιμη νίκη
βούλομαι δ’, ἄναξ, καλῶς δρῶν ἐξαμαρτεῖν μᾶλλον ἢ νικᾶν κακῶς

οὔτ᾿ ἄν ἐγώ ἐών Βελβινίτης ἐτιμήθην οὕτω πρός Σπαρτιητέων , οὔτ᾿ ἄν σύ, ἄνθρωπε, ἐών Ἀθηναῖος
ούτε θα με τιμούσαν όπως με τίμησαν οι Σπαρτιάτες αν είχα γεννηθεί Βελβινίτης, αλλά ούτε κι εσένα ποτέ, αν και είσαι Αθηναίος
(απάντηση Θεμιστοκλή στον Τιμόδημο από τις Αφίδνες, ο οποίος υποστήριξε πως οι τιμές της Σπάρτης για το Θεμιστοκλή οφειλόταν όχι στον ίδιο, αλλά στη φήμη της πόλης του, της Αθήνας)