Οι εντυπώσεις της μαθήτριάς μας, Χρυσάνθης Γενναράκη, για την διαδικτυακή εκδήλωση του τμήματός της για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στις 24 Μαρτίου. Από εμάς πολλά συγχαρητήρια στη Χρυσάνθη, όπως και σε όλα τα παιδιά του τμήματος αλλά και στους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς του τμήματος, κο Καραμέτο και κα Τζιώνη.
Αν μετά από χρόνια σας ρωτούσε κάποιος τι σας έμεινε από την θεατρική διαδικτυακή σας παράσταση, τι θα του γράφατε; Με τι επιχειρήματα θα του δείχνατε το μεγαλείο των εξοδιτών τις δύσκολες εκείνες ώρες που συγκίνησε τον μεγάλο μας εθνικό ποιητή να γράψει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»;
Καμία γιορτή δεν έμοιαζε σαν κι αυτή. Πρώτη φορά μέσα στη δύσκολη εποχή προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε ίσως και την πιο γενναία πράξη, μέσα από έναν τρόπο νέο για όλους. Τα συναισθήματα μου είναι μπερδεμένα θα μπορούσα να πω. Ένας άψυχος υπολογιστής προσπάθησε να μεταφέρει τη γνώση, τον πόνο και τον ηρωισμό. Όμως παρόλη την απομόνωση, νομίζω ότι τα κείμενα του Διονυσίου Σολωμού, καθώς και το μεγαλείο της πράξης αυτής των Μεσολογγιτών πέρασε στην οθόνη σαν ταινία, όπως αυτές που βλέπουμε στην τηλεόραση.
Οι άνθρωποι του Μεσολογγίου μετά από πολύχρονη σκλαβιά άρχισαν να μην αντέχουν τον τουρκικό ζυγό. Η πείνα, που δεν τους άφηνε να σηκώσουν τα όπλα τους, είχε γίνει αβάσταχτη. Οι αρρώστιες έκαναν και αυτές το δικό τους κακό, σκότωναν κόσμο χωρίς τουφέκια. Παρόλα αυτά οι Μεσολογγίτες δεν το έβαζαν κάτω. Θα πολεμούσαν μέχρι τελευταίας πνοής. Τι οξύμωρο σχήμα Θεέ μου, να είσαι ελεύθερος αλλά πολιορκημένος και πολιορκημένος από παντού αλλά ελεύθερος. Το κρύο εκείνου του χειμώνα, η πίεση του Πασσά, τα παιδιά που χάνονταν έκαναν τους Μεσολογγίτες να πάρουν τη μεγάλη απόφαση… Είχε έρθει η ώρα για την έξοδο του Μεσολογγίου.
Ίσως από τους πιο χαρακτηριστικούς στίχους του μεγάλου εθνικού μας ποιητή είναι: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί, και η μάνα το ζηλεύει. Τα μάτια πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μένει. Στέκει ο Σουλιώτης παράμερα και κλαίει: «Έρμο τουφέκι, σκοτεινό, τι σ’ έχω εγώ στο χέρι; Όπου ‘συ μου ‘γινες βαρύ και ο Αγαρηνός το ξέρει». Μπορεί το Μεσολόγγι να ήταν μικρό, αλλά έγραψε και αυτό τη δικιά του σελίδα στη παγκόσμια ιστορία, όπου μέχρι και αυτή δάκρυσε με αυτά τα γεγονότα.
Λήψη αρχείου