28 Οκτωβρίου 1940. Ημέρα μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας. Η Επέτειος του «Όχι» θυμίζει την άρνηση των Ελλήνων στις ιταλικές αξιώσεις.

Είναι η ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσίγραφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά.

Κάθε χρόνο η εβδομάδα πριν από την 28η Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη στην επέτειο του ΟΧΙ.

Δραστηριότητες, κατασκευές, τραγούδια…

Φέτος λόγω των μέτρων Πρόληψης της διασποράς του κορωνοιού οι γιορτούλες μας έγιναν ανά τμήμα, δεν έγιναν παρελάσεις και η κατάθεση στεφάνων περιορίστηκε στο ελάχιστο.

Στο μέγιστο όμως όπως κάθε χρόνο ήταν η Εθνική μας Υπερηφάνεια!

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΕΛΛΆΔΑ!

Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας  στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1940 στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά.

Η μικρή Ελλάδα υψώνει το ανάστημά της και αρνείται να υποταχθεί στους δυνατούς. Αυτό αποτελεί από μόνο του μια μεγάλη νίκη, μια τεράστιας σημασίας ιστορική στιγμή και αυτό είναι που γιορτάζουμε φυσικά και όχι την αρχή ενός πολέμου.

Το Νηπιαγωγείο μας όπως κάθε χρόνο συμμετείχε κι εφέτος μαζί με τις υπόλοιπες σχολικές μονάδες της Αιγείρας, στις εορταστικές εκδηλώσεις ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου με εκκλησιασμό,  κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο και παρέλαση.

Φυσικά η  εβδομάδα πριν από την Επέτειο ήταν επίσης όπως  κάθε χρόνο αφιερωμένη σε αυτή. Πολλές συζητήσεις, ιστορικές αναφορές, ομαδικές και ατομικές κατασκευές και εργασίες, παρακολούθηση βίντεο, ταινιών και ντοκουμέντων της εποχής, τραγούδια κλπ

Φέτος ξεκινήσαμε τις δραστηριότητες μας με την παρουσίαση του “κουτιού του στρατιώτη” μια ιδέα βασισμένη στο “Κουτί της 28ης Οκτωβρίου”(http://www.popi-it.gr) .

Παρουσιάσαμε λοιπόν στα παιδιά ένα κλειστό κουτί  με διάφορα πράγματα μέσα τα οποία ανυπομονούσαν πολύ  να δουν  τι ήταν.

Όταν το ανοίξαμε αρχίσαμε να τα βγάζουμε ένα ένα, να τα παρατηρούμε, να τα συζητάμε, να προβληματιζόμαστε, να μπαίνουμε στο κλίμα. 

Παλιές εφημερίδες και βιβλία της εποχής, φωτογραφίες, το γράμμα του στρατιώτη προς τα παιδιά του, κασκόλ και κάλτσες, ένα CD με τραγούδια, μια εικόνα του Χριστού, ένας χάρτης και μια σημαία αποτελούν αρκετά ισχυρά στοιχεία για να ανάψει το ενδιαφέρον. Ερωτήσεις, απαντήσεις και η ζωντανή ιστορία μας μπροστά στα μάτια των παιδιών

Εντοπίσαμε στο χάρτη την Αιγείρα,την Αθήνα, την Αλβανία, την Πίνδο

Διαβάσαμε το βιβλίο “Το έπος του Σαράντα” του Μανδηλαρά από τη σειρά “Η πρώτη μου ιστορία”

Και το διήγημα “Από το Ημέρολόγιο ενός μουλαριού” της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη και περιγράψαμε τα πάμπολλα συναισθήματα και τις εικόνες που μας δημιουργήθηκαν από το κείμενο τα οποία προσπαθήσαμε και να ζωγραφίσουμε στη συνέχεια. 

Παρακολουθήσαμε σαν σε σινεμά με προτζέκτορα αποσπάσματα από τη συνταρακτική ταινία του Γκρεγκ Τάλας  “Το ξυπόλητο τάγμα” (1953) που παρουσιάζει την αληθινή ιστορία μιας ομάδας 160 ορφανών παιδιών στη Θεσσαλονίκη της κατοχής.

Εντοπίσαμε το τεράστιας σημασίας “ΟΧΙ” του σαράντα, ασχοληθήκαμε με τη δομή του, τα γράμματά του, τη σύνθεσή του

Ενδιαφερθήκαμε για τη σημαία μας, τα χρώματά της το συμβολισμό της και τη συγκρίναμε με τις σημαίες άλλων χωρών. Φτιάξαμε ένα μοτίβο με σημαίες ακολουθώντας το δοσμένο σε ένα φύλλο εργασίας με μαθηματικούς στόχους:

ΣΗΜΑΙΕΣ φυλλο εργασίας

ΣΗΜΑΙΕΣ φυλλο εργασίας

Μάθαμε τον εθνικό ύμνο και τραγούδια όπως το “Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του’, “Ειρήνη” και “Ο μικρός στρατιώτης” και τα παρουσιάσαμε στη γιορτή μας (δείτε τα  βίντεο από το youtube)

και φυσικά κάναμε πολλές εργασίες και κατασκευές:

“Ασπρογάλανο πανί”

της Γαλάτειας Σουρέλη

Mιλούσανε δυο νεράιδες:

— Τι σημαία να δώσουμε σ’ αυτή τη χώρα; είπαν κι έδειξαν την Ελ­λάδα.

— Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.

— Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, τι χρώμα θέλεις να ‘χει η σημαία σου;

— Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, σκληρός ο τόπος. Και η δουλειά σκληρή. Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας. Γι΄ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε  τη σημαία μας.

Τα ‘γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.

— Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ’ άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.

Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ’ ασημένια λαχταριστά ψάρια.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, εμάς οι ψυχές μας είναι δοξασμένες στο γαλανό νερό. Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει τη σημαία μας.

Τα ‘γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το ‘δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.

— Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.

Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ’ ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

— Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.