Αυτό που θα διαβάσετε γίνεται στις ευνομούμενες χώρες! Προσέχουν για να …έχουν! Φυσικά έχουν και αυτές τα …”πικάντικα” στον πολιτικό τους γίγνεσθαι! Αλλά, κάντε την αντιπαραβολή: Εδώ, είμαστε εραστές του “ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει …..”. Φυσικά, για τα “γεραματά ” μας ο καθένας πρέπει  να κάνει το κουμάντο του, ιδίοις μέσοις. Είμαι πολύ θυμωμένη με όλα όσα γίνονται στην χώρα μου. Γιατί εργάζομαι, δεν μου χαρίστηκε τίποτε και απο κανέναν, δεν τρώω “το ψωμί” κανενός, πληρώνω όλους μου τους φόρους και με το παραπάνω, ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις που έχω δημιουργήσει  και βρίσκομαι κατηγορούμενη για κλοπή, καλούμαι να μειώσω τον μισθό μου, να χάσω κεκτημένα ετών και κυρίως να βρίσκομαι υπόλογη δια χειλέων κάθε κυβερνητικού “ακαμάτη”, κάθε αγράμματου και κ@λοσφουγγάριου δημοσιογραφίσκου, ότι ανήκω σε εκείνη την κατηγορία υπαλλήλων που “ξύνονται” ολημερίς, που κάθονται τον μισό χρόνο, που βγάζουν μαύρα χρήματα.  Κατηγορούμαι εγώ, που έκλεψαν εκείνοι…

Από τη μια η κρίση, και από την άλλη η καλή κατάσταση της υγείας των ηλικιωμένων θα έχουν ως αποτέλεσμα πολλοί να εργάζονται μέχρι τα εκατό τους χρόνια στο μέλλον. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει έκθεση του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, που εξέτασε δημογραφικά στοιχεία του εργατικού δυναμικού της Αυστραλίας.

Ο δρ. Τζον Μπίαρντ, διευθυντής του Τμήματος Γήρανσης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organisation), ανέφερε ότι αν η Αυστραλία θέλει να ανταπεξέλθει στο υψηλό κόστος που έρχεται με την γήρανση του πληθυσμού της, πρέπει να αποδεχθεί στο εργατικό της δυναμικό υπερήλικες, των 80 και 90 ετών και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και εκατό ετών!

Ο δρ. Μπίαρντ, που βρίσκεται στη Μελβούρνη για να συμμετάσχει σε ανάλογο συνέδριο την επόμενη εβδομάδα, προειδοποίησε ότι η εποχή που το ποσοστό γήρανσης του πληθυσμού θα φτάσει στο απόγειό του, δεν έχει έρθει ακόμα και ότι οποιεσδήποτε επενδύσεις στον τομέα της υγείας ή συνταξιοδότησης των υπερηλίκων, δεν θα σταθούν ικανές να αντιμετωπίσουν το αυξημένο κόστος, που συνεπάγεται η γήρανση του πληθυσμού.

Η μόνη λύση, είπε ο δρ. Μπίαρντ, είναι οι επιχειρήσεις της χώρας να εκμεταλλευτούν την εμπειρία και τις ικανότητες των ηλικιωμένων εργαζομένων τους και να συνεχίσουν να τους απασχολούν. Οι επιχειρήσεις πρέπει να φροντίσουν να μετεκπαιδεύσουν τους ηλικιωμένους εργαζομένους στις νέες τεχνολογίες και να απαλλαχθούν από την ισχύουσα προκατάληψη, ότι τα ηλικιωμένα άτομα δεν μπορούν να μετεκπαιδευθούν αποτελεσματικά.

Οι απόψεις του δρ. Μπίαρντ έχουν ήδη αρχίσει να «πιάνουν τόπο» όσον αφορά τουλάχιστον την κατεύθυνση που έχει χαράξει η πολιτική ηγεσία της Αυστραλίας. Ήδη, ο Θησαυροφύλακας Γουέιν Σουάν ανακοίνωσε πέρυσι ότι η κυβέρνηση μελετά την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, ενώ τον Φεβρουάριο ανακοίνωσε κονδύλι 43,3 εκ. δολ. Αυστραλίας (30 εκ. ευρώ) προκειμένου να στηριχθούν οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι, που επιλέγουν να παραμείνουν ενεργά μέλη του εργατικού δυναμικού της χώρας και μετά την συνταξιοδότηση τους.-

H σημερινή υπουργός Παιδείας είναι μάλλον από τις ευφυέστερες παρουσίες στο πεδίο της επαγγελματικής πολιτικής. Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει τη λογική που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων στον χώρο των αρμοδιοτήτων της.

Αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα-σκάνδαλο του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι αδύνατο να λυθεί, αν δεν αλλάξει ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων – αν δεν απεξαρτηθεί η εκλογή πρυτανικών αρχών από την ψήφο των κομματικών νεολαιών. Αποκλείεται να αναβαθμισθούν τα ελλαδικά πανεπιστήμια, αν δεν επανακριθεί-επαναξιολογηθεί, στο σύνολό του, το διδακτικό – ερευνητικό προσωπικό με κριτήριο τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις σε περιοδικά ή εκδοτικούς οίκους διεθνούς εγκυρότητας.

Τα δύο παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά της λογικής (προφανέστατης) που συναρθρώνει αλυσιδωτά τα προβλήματα με τις λύσεις ασυναφών φαινομενικά προβλημάτων στο υπουργείο Παιδείας. Αγνόησαν αυτή τη λογική ευφυέστατοι και με ηγετικές φιλοδοξίες προκάτοχοι του θώκου της σημερινής υπουργού: ο Αντώνης Τρίτσης, ο Γεράσιμος Αρσένης, και το πλήρωσαν με οριστική πολιτική συντριβή. Το ίδιο σφάλμα μεγέθυνε την πολιτική ασημαντότητα και εξέθεσε ανεπανόρθωτα καλοπροαίρετους υπουργούς – Γιωργάκη Παπανδρέου, Πέτρο Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Αρη Σπηλιωτόπουλο. Το υπουργείο Παιδείας είναι δοκιμαστήριο αδυσώπητο και ανελέητο της ανθρώπινης ποιότητας, της φυσικής ευφυΐας, του πολιτικού ταλέντου.

Αποπειράται τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου το στοιχειώδες και καίριο που οι προγενέστεροί της δεν αποτόλμησαν: Να αποκαταστήσει ποιοτικό έλεγχο και αξιολόγηση της δουλειάς των εκπαιδευτικών, ύστερα από εικοσιοχτώ χρόνια απόλυτης ασυδοσίας, ανεξέλεγκτου «μπάχαλου» που έχει εδραιωθεί ως αυτονόητο «κεκτημένο». Και οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και απειλούν. Οπως αρνούνται, στο όνομα των μελλοντικών συναδέλφων τους (φουτουρολογικός συνδικαλισμός πέρα κι από τον παραλογισμό) και κάθε προϋπόθεση παιδαγωγικής εξειδίκευσης για τον διορισμό στην εκπαίδευση. Το λογικοφανές επιχείρημά τους είναι: ποιος θα τους κρίνει και αξιολογήσει για τη δουλειά τους ή για την παιδαγωγική τους προετοιμασία, όταν κάθε διοικητική αρμοδιότητα στον χώρο της Παιδείας, εδώ και εικοσιοχτώ χρόνια, ασκείται μόνο και αποκλειστικά από αυλόδουλους του εκάστοτε κομματικού κράτους;

Κομματικοποιημένος ώς την πιο αυτεξευτελιστική υπερβολή ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός τρέμει οποιοδήποτε ενδεχόμενο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, ακριβώς επειδή έχει επίγνωση της φαυλεπίφαυλης αθλιότητας του κομματισμού. Ξέρει ότι η αξιολόγηση θα γίνει το πρόσχημα για να εναλλάσσεται στην εκπαίδευση η κυριαρχία του εκάστοτε κομματικού κράτους. Εικοσιοχτώ χρόνια τώρα η κάθε κυβέρνηση διορίζει τους δικούς της γυμνασιάρχες, λυκειάρχες, διευθυντές εκπαίδευσης σε επίπεδο Νομαρχίας, διευθυντές σε επίπεδο Περιφέρειας. Με την «αξιολόγηση» θα επεκταθεί ο έλεγχος του κάθε κομματικού κράτους σε κάθε εκπαιδευτικό – αυτό ξέρουν και φοβούνται οι ίδιοι οι κομματάνθρωποι του συνδικαλισμού.

Το αγνοεί στον δημόσιο λόγο της η κυρία Διαμαντοπούλου. Και παζαρεύει αντιπροτείνοντας φαιδρότητες: «αυτοαξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, προφανώς με υπόδειγμα και μέτρο επιείκειας την κατάργηση της βάσης του 10, που θεσμοθέτησε η υπουργός για την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ντροπής πράγματα, την ώρα που η χώρα ζει την τραγωδία της πτώχευσης, του εξευτελισμού και της χλεύης σε πλανητικό επίπεδο, κατάφωρο έγκλημα της κομματοκρατίας.

Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν λύνονται αποσπασματικά, χρειάζεται επιτελική λογική για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και πρώτη προτεραιότητα, «κλειδί» για να ξαναστηθούν σχολειά και πανεπιστήμια, να λειτουργήσουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις σοβαρότητας και εντιμότητας του εκπαιδευτικού έργου είναι να καταλυθεί η εικοσιοχτάχρονη τυραννία του κομματισμού. Εχει η Αννα Διαμαντοπούλου την ανθρώπινη ποιότητα, τη φυσική ευφυΐα, το πολιτικό ταλέντο να τολμήσει τη ρήξη με αυτή την τυραννία;

Για να ανακάμψει η χώρα από την πτώχευση, τον διεθνή εξευτελισμό, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (αντάλλαγμα για την ελεημοσύνη του ΔΝΤ), πρέπει να προηγηθεί απελευθέρωση της κρατικής λειτουργίας από τα άνομα συμφέροντα της κομματοκρατίας. Εστω και παραδειγματικά, σε επιμέρους τομέα. Και ο τομέας κρατικής λειτουργίας που επηρεάζει αμεσότερα την κοινωνική ψυχολογία, είναι η Παιδεία. Αν εξαλειφθεί με συνέπεια από τα σχολειά και τα πανεπιστήμια ο κομματισμός, θα γεννηθεί προβλέψιμη κοινωνική δυναμική πολύ ευρύτερη. Δυναμική ανάσχεσης της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας, της αργομισθίας, της βάναυσης μετριοκρατίας.

Από τους 180.000 εκπαιδευτικούς (που είναι αριθμός εξωφρενικός για τον πληθυσμό της Ελλάδας) οι 18-20.000 είναι επισήμως αργόσχολοι: αποσπασμένοι για «γραμματειακή υποστήριξη» σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης Νομαρχιών ή Περιφερειών, σε πανεπιστημιακά Τμήματα, σε «πολιτιστικές υπηρεσίες» Δήμων ή Νομαρχιών, σε Μητροπόλεις. Ανεξέλεγκτος ο αριθμός όσων (για πολυποίκιλους λόγους) εργάζονται με εξαιρετικά μειωμένο ωράριο ή των συνδικαλιστών που είναι διά βίου απαλλαγμένοι από κάθε εργασιακή υποχρέωση. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ανελλιπώς μισθοδοτούμενοι αλλά σε μόνιμη «λευκή απεργία» επειδή «διαφωνούν με το σύστημα»! Δάσκαλοι και καθηγητές «λειτουργικώς αναλφάβητοι»: ανίκανοι να συντάξουν έστω και δύο φράσεις πιστοποιητικού ή υπηρεσιακής αλληλογραφίας (υπολογίζονται σε 9.000 οι δάσκαλοι με αγορασμένα πτυχία, χωρίς φοίτηση, από Παιδαγωγικές Ακαδημίες βαλκανικών χωρών). Θλιβερό αλλά συνεχώς αυξανόμενο και το ποσοσστό εξαρτημένων από ναρκωτικά εκπαιδευτικών, όπως και άλλων με σοβαρά ψυχικά νοσήματα ή με βάναυση και χυδαία συμπεριφορά (γυμνασιάρχης – γυμναστής που κάθε πρωί στην «προσευχή» βρίζει τα παιδιά με σεξουαλικές αισχρολογίες). Χώρια οι εκπαιδευτικοί που εκβιάζουν τους μαθητές τους για «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Ολες αυτές οι περιπτώσεις (και πλήθος ανάλογες), ανεξέλεγκτες, ασύδοτες, αχαλίνωτες, έχουν ή κομματική κάλυψη και προστασία ή τη σίγουρη ασυλία που τους προσφέρει η απουσία θεσμών ελέγχου και αξιολόγησης του προσωπικού της εκπαίδευσης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου τολμήσει να συγκροτήσει θεσμικά όργανα αμερόληπτης, ακομμάτιστης, αξιοκρατικής στελέχωσης του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης με ιεραρχική κλιμάκωση ευθυνών, τότε θα την εμπιστευθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος και για την άκρως αναγκαία αξιολόγησή του. Θα την εμπιστευθεί η ελληνική κοινωνία για το ηγετικό της ανάστημα.
Tου Χρηστου Γιανναρα

Είναι γεγονός ότι έχω αρκετές ημέρες να ενημερώσω το ιστολόγιο μου. Οι λόγοι; Πολλοί! Λίγο θέματα υγείας, λίγο κάποιοι οικογενειακοί λόγοι…Αμ! Να πείς ότι και τα γεγονότα δεν βοηθάνε; Αλοιφή στο ψωμί μου! Αλλά …Θυμώνω! Και πιά έχω ορκιστεί, θυμωμένη να μην …ομιλώ! Όμως στο παραπάνω βίντεο-απόσπασμα απο πρωϊνή “ενημερωτική” εκπομπή, ήταν ικανό  να με βγάλει έξω απο τα ρούχα μου! 

Σε ποιόν χτυπάει ο κ. Καμπουράκης το χέρι του; Στον εκπαιδευτικό; Με ποιό δικαιώμα; Του δίκαιου κριτή των πάντων; Του μορφωμένου, αδέκαστου δημοσιογράφου; Ποιός δίνει το δικαίωμα σ΄αυτόν τον “κύριο” να διαρρηγνύει τα ιμάτια του και να παθαίνει υστερία, φωνάζοντας: “αξιολογήστε τους”;    Σε μια εποχή που η οικονομική κρίση και η ανεργία αυξάνουν αλματωδώς (άααλλο θέμα αυτό! Δεν άπτεται όμως της παρούσης…), όταν μειώνονται μισθοί, συνθλίβεται η μεσαία τάξη – στην οποία η “προνομιούχος” κάστα των εκπαιδευτικών ανήκει, φαίνεται ότι αυτή ευθύνεται για τα “καζάντια” της χώρας- ο κ. Καμπουράκης και ο πιστός του συνάδελφος, συναινούν στον στραγγαλυσμό και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Φαίνεται πώς αγνοούν, ότι σε πολλά σχολεία ΔΕΝ φτάνουν οι καρέκλες να καθίσουμε τον “απαυτό μας”, όταν συμπέσουμε αρκετοί καθηγητές μαζί.  Ότι δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες να πάμε να διορθώσουμε και να διαβάσουμε. ‘Οτι δεν υπάρχει διαδίκτυο… Ότι το φωτοτυπικό χαρτί είναι με το δελτίο, ότι και το φωτοτυπικό μηχάνημα πολλές φορές είναι χαλασμένο.  Ένω το Υπουργείο πριμοδοτεί με συν 3 μόρια τους αποσπασμένους στην Κεντρική Υπηρεσία.. Τα “δικά μας” παιδιά! Θα “σουτάρει ” βέβαια τα παιδιά των “άλλων”, για να έλθουν και άλλα δικά μας παιδιά. Πιο πολλοί, πιο καλά! Ή νομίζετε ότι τα “βίσματα” θα πάψουν να υπάρχουν; Έχω σταματήσει πια να ελπίζω…

Μα, καμαρώστε τον δημοσιογράφο, πόσο σθεναρά αντιπαρατίθεται με τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ! Ενεός δίπλα του ο κ. Οικονομέας! Ο “κακός” και ο …”καλός”! Ευτυχής η … Υπουργός! Δούλευε ο ¨δημοσιογράφος” για …χάρη της! 

Να χτυπήσει το χέρι του στην Υπουργό ο κ. Καμπουράκης! Πού δεν εμπιστεύεται το Δημόσιο Σχολείο, για το οποίο ετοιμάζεται  και εκείνη, να εφαρμόσει τα δικά της  σχέδια. Όπως άλλωστε και οι προκάτοχοί της! Χωρίς σχεδιασμό! Και κυρίως χωρίς χρήματα! Ξέρετε, οι λέξεις όπως: διαδραστικοί πίνακες, θρανία, “Νέα Τάξη”, πράσινη εκπαίδευση, ακούγονται “ξύλινες” και θλιβερές όταν ξέρεις εκ των έσω την πραγματικότητα. Να χτυπήσει το χέρι του και στους γονείς, οι οποίοι πρώτοι απαξιώνουν το σχολείο, στα μάτια των παιδιών τους!

Ξεκαθαρίζω ότι δεν σχολιάζω ούτε για τις υπερωρίες, ούτε για το ωράριο, ούτε για την αξιολόγηση, ούτε, ούτε, ούτε…Έχω πολλές φορές σχολιάσει  τα κακώς κείμενα   της Εκπαίδευσης και του κλάδου μας.  Αλλά να χτυπάει και ο καθένας το χέρι του – ποιό ξέρει σε ποιούς χρωστάνε!- στον δάσκαλο αυτό πάει πολύ! Λύπαμαι για τον Πρόεδρο της ΟΛΜΕ! Δεν θα μετείχα σ΄αυτό το ..τραπέζι!

Είναι πολύ δύσκολες οι μέρες που περνάμε… Δεν ξέρω αν “απο εκεί ψηλά” η Ελένη Βλάχου και η Μαρία Ρεζάν βλέπουν πως διαμορφώθηκε η σύγχρονη δημοσιογραφία.

Θυμάμαι:” Τυχαία υπηρέτησα την δημοσιογραφία, αλλά δεν την υπηρέτησα ποτέ στην τύχη. Κάπιο βλέμμα με παρακολουθούσε πάντοτε: του δασκάλου μου! Όπως με παρακολουθούσε και το βλέμμα του πατέρα μου και άλλων ανθρώπων και δεν μου επέτρεψαν να κάνω στην τύχη ένα σωρό αλλά πράγματα. Αισθανόμουν πάντα πώς είχα να δώσω λόγο σε αυτούς. Που ήταν κάτι σαν την συνείσησή μου. Μιά συνείδηση που μια ζωή με παρακολουθούσε σαν …Κέρβερος. (Μαρία Ρεζάν)

H Ώρα της Γης γεννήθηκε το 2007 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όταν δύο εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην κλιματική αλλαγή, σβήνοντας τα φώτα για μία ώρα. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, η Ώρα της Γης άγγιξε 50 εκατομμύρια πολίτες σε 35 χώρες ανά τον πλανήτη, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο κίνημα υπέρ ενός βιώσιμου μέλλοντος.Το 2009, εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών σε ολόκληρο τον πλανήτη συμμετείχαν στη μεγαλύτερη παγκόσμια συμμετοχική δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Περισσότερες από 4000 πόλεις και 88 χώρες βρέθηκαν στον παλμό της Ώρας της Γης πέρυσι, με την Ελλάδα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκτιμάται ότι περισσότερα από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά σε ολόκληρη την Ελλάδα σκοτείνιασαν κατά την Ώρα της Γης, στέλνοντας ένα «εκτυφλωτικό μήνυμα» κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Συνολικά 489 Δήμοι και κοινότητες 1649 επιχειρήσεις, 845 σχολεία καθώς και 325 φορείς σε ολόκληρη τη χώρα συμμετείχαν στην Ώρα της Γης 2009. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΕΣΜΗΕ, κατά την έναρξη της Ώρας της Γης, σημειώθηκε πτώση της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας κατά 500 MW, ποσότητα που είχε ως αποτέλεσμα την εξοικονόμηση 500 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.

Η ανθρωπότητα δεν σταματά τον αγώνα. Η «Ώρα της Γης 2010» δίνει φωνή και δύναμη πίσω στον πολίτη και στις τοπικές κοινωνίες. Σας καλούμε να δώσετε και φέτος τη δική σας ταυτότητα στην παγκόσμια εκστρατεία: «Ώρα της Γης 2010» στις 27 Μαρτίου, στις 20:30 μ. μ. και να πρωταγωνιστήσει η Ελλάδα, για ακόμη μία φορά στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής.
Η Ώρα της Γης διοργανώνεται από το διεθνές δίκτυο του WWF.

Πριν απο επτά χρόνια, ο ιδιόρρυθμος Ρώσος μαθηματικός Γκριγκόρι Πέρελμαν ξάφνιασε τον επιστημονικό κόσμο υποστηρίζοντας ότι είχε λύσει έναν από τους μεγαλύτερους γρίφους των μαθηματικών, τη λεγόμενη Εικασία του Πουανκαρέ κι έπειτα αποσύρθηκε στο καταφύγιό του στην Αγία Πετρούπολη όσο γρήγορα είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο.  Τρία χρόνια αργότερα, ο δρ Πέρελμαν δεν εμφανίστηκε για να παραλάβει ένα βαρύτιμο βραβείο από τη Διεθνή Ένωση Μαθηματικών στη Μαδρίτη. Τώρα, όμως, τον περιμένει έπαθλο ύψους 1 εκατ.
δολαρίων από το Clay Μathematics Ιnstitute του Κέμπριτζ στη Μασαχουσέτη. Το έπαθλο ανακοινώθηκε την περασμένη Πέμπτη από τον Τζέιμς Κάρλσον, πρόεδρο του Ινστιτούτου. Ο Ρώσος μαθηματικός είναι ο πρώτος που τιμάται με αυτό το βραβείο. Θα το δεχθεί ή θα το περιφρονήσει όπως έκανε το 2006; «Θα με ενημερώσει εν ευθέτω χρόνο» δήλωσε ο δρ Κάρλσον, αλλά χωρίς να αναφερθεί σε περισσότερες λεπτομέρειες.

Όταν ο Γκριγκόρι Πέρελμαν έλυσε την Εικασία του Πουανκαρέ, την οποία διατύπωσε ο Γάλλος μαθηματικός το 1904, εργαζόταν ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Στέκλοφ στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Jules Henri Poincaré γεννήθηκε 29 Απριλίου του 1854 στη γειτονιά Cité Ducale της πόλης Nancy της Γαλλίας. Ο πατέρας του, Leon Poincaré, υπήρξε καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης και πήρε τα πρώτα μαθήματα από τη χαρισματική μητέρα του, Eugénie Launois, εξαιτίας της προσβολής του από τη σοβαρότατη τότε ασθένεια της διφθερίτιδας. Συνέχισε τις σπουδές του στο Λύκειο της Nancy (που τώρα ονομάζεται προς τιμή του Λύκειο Henri Poincaré, μαζί με το Πανεπιστήμιο της Nancy) με καταπληκτικές επιδόσεις σε πολλά αντικείμενα και χαρακτηριζόμενος από τον καθηγητή μαθηματικών ως «τέρας των μαθηματικών». Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο εισήλθε στην École Polytechnique, όπου δημοσίευσε την πρώτη του εργασία με τίτλο: «Démonstration nouvelle des propriétés de l’indicatrice d’une surface». Το διδακτορικό του ήταν στην περιοχή των διαφορικών εξισώσεων και είχε τίτλο «Sur les propriétés des fonctions définies par les équations différences».
Ο Poincaré είχε συμβολή σε πάρα πολλά πεδία καθαρών και εφαρμοσμένων μαθηματικών όπως ουράνια μηχανική, μηχανική των ρευστών, οπτική, ηλεκτρισμό, τηλεγραφία, τριχοειδή φαινόμενα, ελαστικότητα, θερμοδυναμική, δυναμική θεωρία, κβαντική θεωρία και φυσική κοσμολογία.
Υπήρξε εκλαϊκευτής μαθηματικών και φυσικής και έγραψε διάφορα βιβλία για το ευρύ κοινό.
Ο Poincaré διατύπωσε ένα από τα πιο διάσημα προβλήματα στα μαθηματικά γνωστό ως Εικασία του Poincaré. Υποστηρίζει ότι «εάν οποιοσδήποτε βρόχος σε ένα δεδομένο τρισδιάστατο χώρο μπορεί να συρρικνωθεί σε ένα σημείο, ο χώρος είναι ισοδύναμος με μια σφαίρα». Το πρόβλημα που τέθηκε το 1904 λύθηκε από τον Ρώσο μαθηματικό Grigori Yakovlevich Perelman.
Επειδή ασχολήθηκε και συνεισέφερε σε ένα ευρύ πεδίο των μαθηματικών περιγράφεται συχνά ως τελευταίος πανεπιστήμων των μαθηματικών. Μεταξύ των άλλων μελέτησε το πρόβλημα των τριών σωμάτων στην ουράνια μηχανική και τις θεωρίες των φωτεινών και ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Θεωρείται ότι συνέβαλε στην ανακάλυψη (με τον Albert Einstein και τον Hendrik Lorentz) της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.
Πέθανε στις 17 Ιουλίου 1912 σε ηλικία 58 ετών στο Παρίσι. 

«Ανέβασε» στο Διαδίκτυο ένα σκαρίφημα της λύσης, το οποίο κατελάμβανε τρεις σελίδες χαρτιού, τραβώντας σαν μαγνήτης το ενδιαφέρον της μαθηματικής κοινότητας.  Έπειτα από ένα ιλιγγιώδες τουρ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο δρ Πέρελμαν επέστρεψε στη Ρωσία και σιγά σιγά σταμάτησε να απαντά στα μηνύματα που έφταναν στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο έως ότου «εξαφανίσθηκε» εντελώς.

Στη Παιδεία και στην Υγεία λάθος “αλλαγές” ευαγγελίζεσθε κύριοι κυβερνώντες! Χωρίς Υγεία και Παιδεία τί πρόοδο μπορεί να έχει ένας λαός; Φυσικά και χρειάζονται δραστικότατα μέτρα, φυσικά και να σταματήσουν τα φαινόμενα φυγοπονίας, ρουσφετολογίας, εγκαθέτων, κομματόσκυλων, και όλα αυτά που μας έχουν στείλει πιο κάτω και απο χώρες της Υποσαχάριας περιοχής, φυσικά και να διορθωθούν τα ΠΟΛΛΑ κακώς κείμενα! Αλλά μόνον αυτά ΔΕΝ διορθώνετε! Με έναν καθηγητή εξαθλιωμένο, με ένα σχολείο φτωχό, με τμήματα 30 μαθητών, τί να την κάνει ο μαθητής την … ηλεκτρονική τάξη; Τί του λείπει του ψωριάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι!!!!

Και με ποιούς καθηγητές; Πώς θα τούς επιμορφώσετε; Α! Ξέχασα! Το …φιλότιμο! Αλλά, αυτό το συναντώ μόνο στην μία …όχθη!  Η άλλη….βρίσκεται στο ¨εγώ και όχι στο εμείς”!

Μετά το Πάσχα, τελικά, θα έλθει στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που αφορά τις εκπαιδευτικές αλλαγές στη σχολική εκπαίδευση και στο σύστημα διορισμών- μεταθέσεων- αποσπάσεων των 200.000 εκπαιδευτικών.

Αυτό δήλωσε στις 16 Μαρτίου στη Βουλή η υφυπουργός Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου επισημαίνοντας ότι «… όσον αφορά το πλαίσιο αποσπάσεων, μεταθέσεων, διορισμών εκπαιδευτικών ισχύουν οι υπάρχουσες διατάξεις. Σύντομα θα έλθει στη Βουλή- και πάντως μετά το Πάσχα- για πρώτη ανάγνωση αρχικά, το νομοσχέδιο που θα αφορά την αλλαγή αυτού του καθεστώτος».

Ωστόσο και με βάση τις αλλαγές οι οποίες περιγράφονται τόσο στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης όσο και στο νομοσχέδιο 3833/2010 «Προστασία της εθνικής οικονομίας- Επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης» που ψηφίστηκε πρόσφατα, στην κόψη του ξυραφιού αναμένεται να βρεθεί τη νέα σχολική χρονιά η λειτουργία των σχολείων, καθώς οι μισθοί του εκπαιδευτικού προσωπικού, οι προσλήψεις και οι διορισμοί, τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη και η ενισχυτική διδασκαλία, οι μεταφορές των μαθητών ακόμη και οι Πανελλήνιες Εξετάσεις πλήττονται άμεσα από τις δραστικές περικοπές!

Οι νέες ρυθμίσεις προκαλούν αναστάτωση σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, ενώ έχουν βεβαίως και σημαντικές συνέπειες στη σχολική εκπαίδευση. Πρώτον και κύριον το υπουργείο Παιδείας ζητά από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και τα σχολεία να επανέλθουν στα τμήματα των 30 μαθητών για να εξοικονομηθούν εκπαιδευτικοί, καθώς στη νέα σχολική χρονιά προβλέπεται μείωση κατά 50% των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και κατά 70% των προσλήψεων αναπληρωτών. Το γεγονός αυτό αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία ιδιαίτερα στις λαϊκές περιοχές που πλήττονται από τη σχολική αποτυχία (Δυτική Αθήνα, Δυτική Θεσσαλονίκη, Πειραιάς κ.λπ.), καθώς και στις περιοχές όπου συγκεντρώνεται μεγάλος όγκος αλλοδαπών μαθητών (Καλλιθέα, Μενίδι, Ταύρος, κέντρο Αθήνας κ.λπ.). Επίσης είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορούν να λειτουργήσουν σε πλήρη ανάπτυξη τα ολοήμερα σχολεία, η πρόσθετη διδακτική στήριξη, αλλά και οι τάξεις υποδοχής, αφού η μείωση των προσλήψεων θα δημιουργήσει εδώ τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Επίσης αποφασίστηκε η μείωση των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε φορείς του υπουργείου Παιδείας κατά 50%. Ακόμη στο νέο νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 38/33/2010) προβλέπεται ότι ο λόγος του αριθμού των ετήσιων διορισμών εκπαιδευτικού προσωπικού προς τον αριθμό των αποχωρήσεων, για την περίοδο από 1/1/2011 έως 31/12/2013, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ένα προς ένα (παρ. 2 του άρθρου 11).

Παράλληλα μειώνεται κατά 100 εκατ. ευρώ το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του υπουργείου Παιδείας και κατά επιπλέον 100 εκατ. ευρώ οι πιστώσεις νέων προγραμμάτων του. Αν συνδυαστεί με την απόφαση του υπουργού Οικονομικών (2/4431/25-1-2010) να περικόψει κατά 10% τις πιστώσεις του τακτικού προϋπολογισμού σε όλα τα υπουργεία (για το υπουργείο Παιδείας κατά 781 εκατ. ευρώ), οι προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις για χορήγηση ενός επιπλέον δισ. ευρώ για την παιδεία το 2010 εξανεμίστηκαν ήδη. Οι περικοπές των κονδυλίων προς τις νομαρχίες για τη μεταφορά των μαθητών θα δημιουργήσουν πρόσθετα προβλήματα σε έναν χώρο όπου υπάρχουν ήδη χρέη προς ΚΤΕΛ και ιδιώτες για μεταφορικό έργο, που φθάνουν τα 100 εκατ. ευρώ.TANEA

Ένα άγγιγμα στον ώμο, ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα σφίξιμο ή μια στιγμιαία αγκαλιά. Πρόκειται για καθημερινές χειρονομίες που μεταδίδουν πολύ περισσότερα μηνύματα από όσα νομίζει κανείς και προδίδουν συναισθήματα, υποστηρίζουν επιστήμονες.  Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους σε μια μορφή της λεγόμενης γλώσσας του σώματος που αγνοούσαν μέχρι προσφάτως, τη φυσική επαφή. Σύμφωνα με σειρά μελετών, τα αγγίγματα μπορούν να οδηγήσουν σε εμφανείς και αρκετές φορές ταχύτατες αλλαγές στον τρόπο που σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Για τον Dacher Κeltner, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, η φυσική επαφή είναι η πρώτη γλώσσα που μαθαίνει ο άνθρωπος και μάλιστα καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής του παραμένει το πλούσιο μέσο επικοινωνίας και έκφρασης συναισθημάτων. Η δύναμη που μπορεί να έχει φαίνεται από μια έρευνα που έκανε ο Μichael W. Κrauw με τους Dacher Κeltner και Cassy Ηuang, η οποία θα δημοσιευθεί φέτος στην επιστημονική επιθεώρηση «Εmotion». Σύμφωνα με τα ευρήματα, οι ομάδες ΝΒΑ των οποίων οι παίκτες αγγίζονταν περισσότερο μεταξύ τους είχαν και την καλύτερη απόδοση στο πρωτάθλημα. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους που τα αγγίγματα αυτά έχουν ευεργετική επίδραση είναι γιατί απελευθερώνουν οξυτοκίνη, την ορμόνη που βοηθά στη δημιουργία αισθήματος εμπιστοσύνης και μειώνει τα επίπεδα της ορμόνης του άγχους, της κορτιζόλης. Το πείραμα.  Σε ένα άλλο πείραμα με επικεφαλής τον Christopher Οveis, καθηγητή Ψυχολογίας του Χάρβαρντ, στο οποίο έλαβαν μέρος 69 ζευγάρια που κλήθηκαν να συζητήσουν με τους ερευνητές δύσκολες περιόδους της σχέσης τους ενώ οι μελετητές παρατηρούσαν τη συχνότητα και τη διάρκεια των αγγιγμάτων μεταξύ τους, διαπιστώθηκε ότι τα ζευγάρια που αγγίζονταν περισσότερο συνήθως εξέφραζαν και μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη σχέση τους.

Για τον επικοινωνιολόγο κ. Θανάση Παπαμιχαήλ, «η σημασία των αγγιγμάτων μπορεί να κατανοηθεί από το γεγονός ότι κατά μέσο όρο ο άνθρωπος μιλά 11 λεπτά την ημέρα αφού μόλις το 7% των μηνυμάτων που επιθυμεί να στείλει στους γύρω του μεταβιβάζεται λεκτικά. Όλα τα υπόλοιπα μηνύματα τα περνά κατά κύριο λόγο με τη γλώσσα του σώματος και φυσικά τα αγγίγματα». Ο επικοινωνιολόγος τονίζει ότι επειδή το άγγιγμα είναι πολυσήμαντο μέσο επικοινωνίας διαφέρει από άνδρα προς άνδρα, από γυναίκα προς γυναίκα, από άνδρα προς γυναίκα και από γυναίκα προς άνδρα. «Οι γυναίκες συνολικά έχουν περισσότερη άνεση από τους άνδρες στο να αγγίζουν η μια την άλλη. Όμως οι άνδρες είναι αυτοί που συνήθως κάνουν την πρώτη κίνηση στο άγγιγμα μεταξύ των δύο φύλων» επισημαίνει ο κ. Παπαμιχαήλ. Μάλιστα, λέει, υπάρχουν ορισμένα κλασικά αγγίγματα:

«Αν κάποιος μας ακουμπήσει με τον δείκτη του, υποδηλώνει απειλή ή κυριαρχία. Ένα άγγιγμα στον ώμο ή στην πλάτη δείχνει ανωτερότητα». Η ψυχολόγος κ. Αλεξάνδρα Καππάτου σημειώνει ότι «η αφή είναι μια από τις σημαντικότερες αισθήσεις μας, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι το άγγιγμα είναι το πρώτο μέσο επικοινωνίας με τη μητέρα μας». Προσθέτει βέβαια ότι «δεν πρέπει να καταλήγουμε σε συμπεράσματα για το τι νιώθει ή σκέπτεται ο άλλος μόνο με βάση τα αγγίγματα. Καλό είναι τα δίνουμε έμφαση και στο βλέμμα προκειμένου να καταλάβουμε». TANEA

Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης.Του Ευγένιου Τριβιζά

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.
1. «Crowd events in the Μetropolitan Αrea», Τhe Κingston Law Review, vol.9, Νo.3, December 1979.
2. Αshley Μontagu, Floyd Μatson «Τhe Dehumanization of Μan», Νew Υork: ΜcGraw-Ηill, 1983

«Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστή μόνος του να φκιάση, ή χαλάση, να λέγη “εγώ”, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” και όχι εις το “εγώ”…». Εκατόν εβδομήντα δύο χρόνια πέρασαν από τότε που ο στρατηγός Μακρυγιάννης ξεκίνησε να γράφει τα «Απομνημονεύματα», παρ’ όλα τα χρόνια που πέρασαν όμως, τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ.

” Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάμουν”.
“΄Εβλεπε κάθε τίμιος άνθρωπος την άχλια κατάστασιν της πατρίδος του, έβλεπα κι’ εγώ ο μικρότερος όλα μας τα πράματα παραλυμένα από την Κυβέρνησιν κι’ απ’ ούλες της αρχές, όξω εις το Κράτος κλεψές κι’ άλλες ακαταστασίες. “Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση …………εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη.
Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Τις πρόσοδες της πατρίδας της κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμε τίποτας, σε ‘πηρεσίαν να μπούμεν, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν.
Αγοράζομεν πρόσοδες, της τρώμεν όλες. Χρωστούν εις το ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας κι’ ο άλλος… Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. “Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς. “΄Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ‘χουν σε τιμή, το ‘χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. “΄Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.”Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ‘φημερίδες. “…ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»;
Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φτειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.
΄Εγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι ΄Ελληνες ν’ αγωνίζονται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «΄Εχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας.
΄Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ‘χουν την επιρροή για ικανότη. “Επειδή τις ολοένα λέγω κατάχρησες, μη στοχάζεστε ότι έχω πάθος εις τους ανθρώπους. Ψάξετε τις ‘φημερίδες, τηράτε και τα πραχτικά των Βουλών, μ’ όλον οπού ‘ναι τέτοιες Βουλές όπου ‘περασπίζονται την κλεψιά και ‘διοτέλεια και πολεμούνε την δικαιοσύνη, και μ’ όλον αυτό θα ιδήτε αν αληθινά είναι αυτά όπου σημειώνω.
Είπα σε πολλά μέρη, λέγω και τώρα, εγώ τα ‘γραψα αυτά όλα κι’ όποιος απ’ όσους μιλώ προσωπικώς στοχάζεται ότι τον αδικώ και είναι κακία μου κι’ όχι αλήθεια, έχει το ελεύτερον να γράψη κι’ αναντίον μου ό,τι λάθη έκαμα εις τον αγώνα της πατρίδος, όχι όμως παθητικώς, αλλά συντροφεμένος με την αλήθεια, με την παρατήρησιν.
” Όμως δεν έχει κανένας το δικαίωμα να γράψη ούτε υπέρ μου, ούτε κατά αν δεν διαβάση πρώτα όλο τούτο αρχή και τέλος κι’ όλα μου τα’ αποδειχτικά και τα χαρτιά μου – και τότε ας γράψη ό,τι ο Θεός τον φωτίση. Κι’ όταν τα διαβάση, τότε ας κάμη την παρατήρησή του, όχι πρωτύτερα. Κ’ εγώ έκαμα λάθη και κάνω, άνθρωπος είμαι. Και πρέπει να γράφωνται και τα καλά μας και τα κακά μας. ”
Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη-Β’ Τόμος, σελ. 211-229-236-251-2-3