…Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες… Austin Morris Allegro! Το σουβλάκι  με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε… να στο χαλάσει. Τόσο καλά.

Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και ο πράσινος ήλιος. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», βυθίσατε το “ΧORA”  , και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη.

Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η κ. Μιμή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της “Κολινός.” «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης».   Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα…

Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).

Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι …μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊ  τυπάδες, χαϊχλίδογλου κυρίες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από “τεκνά και σεξοβόμβες”. Ένα ατέλειωτο τσιφτετέλι σ΄όλη η χώρα! 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV’s, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε  λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα βρε….

Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π….ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη συρμαγιά τους.  Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι.

Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων …. τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.

Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα. Τhe party is over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά…..

“Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας…

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.”

Μικης Θεοδωράκης

Η Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας, Leonora Seeling, εξεγείρεται με τα επιτιμητικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα και ζητά την επιβολή ενός έκτακτου πολιτιστικού φόρου για τη δημοσιονομική διάσωση της Ελλάδας.

Μιλήσαμε τον τελευταίο καιρό για τα άκομψα γερμανικά δημοσιεύματα με αφορμή τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα, προσπαθήσαμε να τα ερμηνεύσουμε, μιλήσαμε επίσης για τα πιο αντικειμενικά και για ολίγα πραγματικά βαθυστόχαστα άρθρα για την Ελλάδα. Αλλά, για να ολοκληρώσουμε την παλέτα, μας έλειπε ο αντίποδας, δηλαδή μια άνευ όρων θερμή συνηγορία υπέρ της Ελλάδος από γερμανική γραφίδα. Και να που αυτή η θερμή συνηγορία έφθασε στο γραφείο μας, σταλμένη από τον μικρό εκδοτικό οίκο της Στουττγάρδης με το αρχαιοπρεπές όνομα Αρύκανδα, όπως η αρχαία πόλη της Λυκίας.

Το βιβλιαράκι, γραμμένο σε μορφή αγόρευσης προς τους πολίτες της Ελλάδος, φέρει τον τίτλο “5 σεντ για να σώσουμε την Ελλάδα”. Δεν το υπογράφει κάποιος από τους γνωστούς χειριστές ελληνικών θεμάτων στη Γερμανία. Η συγγραφέας λέγεται Leonora Seeling, έχει διδάξει σε γερμανικά και γαλλικά πανεπιστήμια ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής, έχει εκδώσει λογοτεχνία, ξέρει από πολλά ταξίδια της την τελευταία δεκαετία την Ελλάδα και τώρα ξεσπαθώνει.

Πώς θα γεμίσει ο ελληνικός κορβανάς
Ξεσπαθώνει, επειδή αφορμή για τη δημόσια αγόρευσή της είναι ο ενοχλητικός ακριβώς τόνος των δημοσιευμάτων για την Ελλάδα. Το ζήτημα γι’ αυτήν δεν είναι να επισημανθούν οι αδυναμίες της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά να βρεθούν πάση θυσία λόγοι για να σωθεί η Ελλάδα, η Ελλάδα που είναι πολύτιμη σαν κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

H Leonora Seeling λοιπόν προτείνει την επιβολή σε ευρωπαϊκό επίπεδο ενός μηδαμινού, συμβολικού πολιτιστικού φόρου, 5 γλίσχρα σεντ σε όποιον χρησιμοποιεί σήμερα ελληνικές λέξεις. Μόλις ο Γερμανός πει Idee, μόλις ο Γάλλος προφέρει Ιdée, μόλις ο Άγγλος ξεστομίσει Ιdea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, δημοκρατία και πολιτική, μουσείο και Ευρώπη και ευρώ και πάει λέγοντας. Με πάθος και εμμονή και έκδηλη χαρά η Leonora Seeling υπολογίζει τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον άδειο ελληνικό μπεζαχτά. Είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν αυτό τον φόρο στην Ελλάδα, χωρίς τα πνευματικά και επιστημονικά επιτεύγματα της οποίας δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε ευρωπαϊκός πολιτισμός ούτε ευρωπαϊκή τεχνολογία, ούτε τα αεροπλάνα θα κινούνταν ούτε τα πλοία θα έσχιζαν τα πελάγη.

Απροκάλυπτη και συγκαλυμμένη διαφθορά
Το δεύτερο ζητούμενο της συγγραφέως είναι να συμμαζευτούν οι γερμανικοί κάλαμοι που με τόσο δασκαλίστικο ύφος έσπευσαν να καταδικάσουν την ελληνική πρακτική και την ελληνική νοοτροπία. Δίπλα στην αφελώς απροκάλυπτη ελληνική διαφθορά, τη “δημοκρατική διαφθορά” όπως την αποκαλεί, υπενθυμίζει τη μεγαλόσχημη και υποκριτική διαφθορά στη γερμανική οικονομία και πολιτική. Συγκρίνει τις αποδοχές ενός Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου μαζί με τις περικοπές του 10% με το υψηλότερο επίδομα που υπό ορισμένες προϋποθέσεις παίρνει ο Γερμανός άνεργος, προτείνει μείωση των ελληνικών αγορών γερμανικών όπλων κατά 50% και άλλα πολλά. Η Leonora Seeling, το συγκρατούμε αυτό το όνομα από τη Στουττγάρδη, είναι απλά μια μορφωμένη Γερμανίδα που της πάτησαν τον κάλο επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα. Ναι, εδώ υπάρχει και αυτό το είδος.

Πηγή: Deutsche Welle

Θα αργήσουμε πολύ να συμβιβαστούμε με τη νέα θέση μας στον κόσμο, με τη νέα πορεία που ξεκινάει η χώρα μας. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα είναι τόσο ηττημένη χωρίς ηρωικό άλλοθι, χωρίς πόλεμο, χωρίς φυσική καταστροφή, χωρίς να φταίει είτε ξένος παράγοντας είτε κάποιο μεγάλο και απατηλό εθνικό όραμα. Φτάσαμε στο αδιέξοδο λόγω των δικών μας αδυναμιών, της δικής μας ανικανότητας να διαχειριστούμε την ανεξαρτησία μας και να ανταποκριθούμε στις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Σαν την Μπλανς Ντιμπουά, την πρώην όμορφη, αλκοολική χήρα στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, πορευτήκαμε με τις αδυναμίες μας και με την ανάμνηση ενός λαμπρότερου παρελθόντος που μόνο εμείς θυμόμαστε. Εως τη στιγμή της απόλυτης αδυναμίας. Τότε, όπως η Μπλανς, αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε στη μοίρα του αδύνατου και να συμβιβαστούμε με την ανάγκη να στηριχθούμε στην ελεημοσύνη των άλλων, στην «καλοσύνη των ξένων».
Παρόλο που αυτή ήταν η μόνη κατάληξη που θα μπορούσε να έχει η ξέφρενη πορεία των τελευταίων χρόνων, το σοκ της ήττας είναι πρωτόγνωρο για έναν λαό που έως τώρα ζούσε ατάραχος με τους μύθους του και αρνιόταν να απεγκλωβιστεί από τις κακές συνήθειές του. Το ότι οι μύθοι μας ήταν συγκρουόμενοι και αυτοαναιρούμενοι δεν μας προβλημάτιζε. Πώς ήταν δυνατό να είμαστε έθνος ανάδελφο και την ίδια ώρα να αισθανόμαστε ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει; Πώς μπορούσαμε να είμαστε νοικοκυραίοι στο σπίτι μας και να μη μας νοιάζει ότι το κράτος σπαταλούσε και τα δικά μας χρήματα και αυτά που δανειζόταν; Πώς μπόρεσε ένας λαός που αμφισβητεί τα πάντα (και γι’ αυτό κατάφερε όσα κατάφερε στη μακραίωνη ιστορία του) να παραδοθεί άνευ όρων στη φαυλότητα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ που λεηλάτησε τη χώρα, ενώ μας κολάκευε με παραμύθια περί της ιδιαιτερότητάς μας και αγόραζε τη σιωπή μας με δανεική ευημερία;
Και τώρα, ο υπερήφανος λαός περιμένει από την ελεημοσύνη άλλων για να έχουμε αρκετά χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, να μοιράσουμε επιδόματα ανεργίας, να υπάρξει κάποια κίνηση στη βουβή πλέον αγορά. Εδώ οδήγησε η ολέθρια συμμαχία ανάμεσα σε πολιτικούς που έδιναν στον λαό ό, τι ζητούσε, αρκεί να τους ψήφιζε, και έναν λαό που ψήφιζε πολιτικούς που του έταζαν τα αδύνατα, σαν να μην περίμενε κανείς την ημέρα που θα έπρεπε να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Η ψεύτικη ευημερία δημιούργησε μια ομίχλη αδιαφορίας για την πραγματικότητα, την εντύπωση ότι μπορούσαμε να ανεχθούμε την ανικανότητα των πολιτικών μας, την απληστία οικονομικών παραγόντων και την αναποτελεσματικότητα κρατικών λειτουργών χωρίς αυτό να μας οδηγεί στην καταστροφή. Η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια θα μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα (case study, θα λέγανε οι φίλοι μας στο εξωτερικό) για την αναπόφευκτη καταστροφή μιας χώρας, όταν οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών και δεν τολμούν να λύσουν προβλήματα που χρονίζουν.
Αυτή τη στιγμή μας διακατέχει ντροπή για την κατάντια μας: επαίτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εμείς, που οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες με απόλυτη επιτυχία, που ανεβάσαμε το επίπεδο ζωής μας σχεδόν στον μέσο όρο των μελών της Ε. Ε., με την ιστορία και τον σπουδαίο πολιτισμό μας, με μια Διασπορά που διαπρέπει στα πανεπιστήμια, στα επαγγέλματα και στις επιχειρήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Χωρίς άλλοθι, χωρίς σκέψη, γίναμε η χλεύη άλλων λαών, συνώνυμοι του άσωτου και του διεφθαρμένου.
Μετά το πρώτο σοκ αυτών των ιστορικών ημερών έπεται η οργή – όχι η οργή των καθημερινών διαδηλωτών, αλλά ο βαθύς θυμός ενός λαού που καταλογίζει ευθύνες στον ίδιο του τον εαυτό και σε αυτούς που τον κυβέρνησαν. Το πραγματικό κόστος που θα πληρώσουμε δεν θα είναι τόσο σε μειωμένες αποδοχές και χαμένες προσδοκίες, όσο στην απαξίωση του ονόματος του Ελληνα και της Ελλάδας. Αυτή είναι η κατάντια μας και το βαρύ φορτίο που θα σηκώσουμε. Και αν υπάρχει κάτι που να επιτρέπει κάποια αισιοδοξία, είναι ότι η έλευση του ΔΝΤ και της βοήθειας της Ε.Ε. θα μας αναγκάσει να αξιολογήσουμε αυτό που είμαστε και να το διορθώσουμε. Είναι μοναδική ευκαιρία και ο μόνος τρόπος να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας.
Οφείλουμε να απαιτήσουμε μια καλύτερη χώρα και να τη δημιουργήσουμε. Για την τιμή μας. Για τα παιδιά μας.

Tου Νικου Κωνστανταρα

…Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό – όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό – ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους… Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως
ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας . Να ξετρελαθούμε πό την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες
λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπωνμας. […]

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ’ τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ’ τον… Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ’ τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ’ τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ’ το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις…

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.  Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο
μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή
νομίζω πως θα μας πείσει…

Του Γιάννη Ξανθούλη

1. Θα αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς και έτσι θα αναθερμανθούν και πάλι οι σχέσεις στις γειτονιές όπου κανείς πλέον δε λέει καλημέρα στον άλλον.

2. Τα παιδιά δε θα φεύγουν ούτε στα 40 από το πατρικό τους και θα μπορούν έτσι να φροντίζουν τους γονείς τους χωρίς να ξοδεύουν σε γηροκομεία και αποκλειστικές.

3. Θα ξαναζωντανέψει το ταβερνάκι της γειτονιάς, που με ελάχιστα ή και βερεσέ θα καλύπτει τη βραδινή έξοδο.

4. Θα λανσαριστεί νέα μόδα διατροφής, όπως ρεβίθια αλάδωτα με ρίγανη, ρύζι με μαραθόσπορο και ραδίκια ποσέ.

5. Θα γνωρίσει νέες δόξες ο Καραγκιόζης με παραστάσεις όπως Ο Καραγκιόζης στο Βατοπέδι, Ο Καραγκιόζης Υπουργός, Ο Καραγκιόζης τραπεζίτης, Ο Καραγκιόζης χρηματιστής…

6. Δεν θα χρειασθεί να ολοκληρωθεί το πείραμα CERN, μιας και οι επιστήμονες θα έχουν μπροστά τους ολοζώντανο το μεγάλο «ΜΠΑΜ».

7. Ο ρατσισμός θα δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί οι αλλοδαποί ξέρουν περισσότερα από φτώχεια και πείνα, και μπορούν να μας διδάξουν τα «μυστικά» της επιβίωσης.

8. Θα εκτιναχθεί στα ύψη ο δημογραφικός δείκτης – κάτι πρέπει να κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα σου όταν δεν έχεις δουλειά.

9. Θα ανέβει το μορφωτικό επίπεδο, αφού οι μαθητές θα το ρίξουν στο διάβασμα λόγω αφραγκιάς.

10. Θα αυξηθούν οι συνδέσεις adsl γιατί το internet είναι φτηνό μέσο “διασκέδασης”. Που λεφτά για έξω …

11. Τέλος στην παχυσαρκία, η οποία κάνει θραύση στην Ελλάδα! Θα τρώμε λιγότερο (οι τιμές έχουν κορυφωθεί ενώ οι μισθοί έχουν πατώσει), θα κάνουμε περισσότερη γυμναστική (για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας εκεί που πήγε το πετρέλαιο), θα περπατάμε περισσότερο (εκεί που πήγε η βενζίνη). Θα γίνουμε ένας λαός κομψός και «φιτ».

Διαβάζω στην “Κ” και εξανίσταμαι. Είμαι που είμαι, απογίνομαι.  Μόνο που δεν μας λέει η κ.Υπουργός, ποιοί κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα; Θα λογοδοτήσουν; (Όπως λογοδότησαν οι υπαίτιοι του …Χρηματιστηρίου!!!).Ποιοί κατασπατάλησαν τα 500 δισ.; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Η μεσαία τάξη, γενικότερα; Οι συνταξιούχοι; Διότι αυτά τα χρήματα εδόθησαν. Πού πήγαν; Απλή ερώτηση: Κάθε χρόνο ακούω να γίνεται αύξηση του ποσοστού για την Παιδεία. Απο 3,5% στο 5%. Αυτό το “ζαβό”, “λειψό” 3,5% όμως είναι ΠΟΛΛΑ λεφτά! Τα έχουμε δεί στα σχολεία; Να ρωτήσουμε κάτι …”ξεκούδουνες” επιτροπές, μήπως; Επίσης τα χρήματα για την Άμυνα είναι ΠΟΛΛΑ λεφτά! Θα έπρεπε να είμαστε οπλισμένοι σαν …αστακοί! Κι εμείς είμαστε …μαριδούλες! Πού είναι αυτά τα χρήματα; Σίγουρα δεν τα έχει ο συνταξιούχος 90χρονος πατέρας μου! Ούτε εγώ! Ούτε σεις, συνάδελφοι της τάξης! Εντύπωση μου κάνει επίσης, ότι το Σύνταγμα μόλις αυτές τις ημέρες το διάβασαν οι εθνοπατέρες! Περί κατάργησης του υπαλλήλου-όταν δεν υπάρχει η οργανική-του δημοσιονομικού κανόνα και, και, και…Γεμίσαμε όμως τις δημόσιες υπηρεσίες: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΛΠ, Ολυμπιακή με τα πολιτικά μας ρουσφέτια! Να μην γίνω όμως γραφική! Αλλά να δεν τα χωράει το λιγοστό μυαλό μου όλα τούτα! Αμ! όλη αυτή η τρομολαγνεία; Λες  και γίνεται πόλεμος! Και γιατί είμαι τόσο σίγουρη ότι πολλοί θησαυρίζουν εις βάρος μας; Γιατί μου μοιάζει κατασκευασμένο όλο τούτο;  Γιατί είμαι τόσο σίγουρη ότι υπήρχε και άλλη/ες λύση/εις. Γιατί;;;;;

 Συνταγματικά πλαίσια οικονομικής πολιτικής

Της Ντορας Μπακογιαννη

H προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης είναι γεγονός. H Eλλάδα έχει μπροστά της μια δύσκολη και σκληρή διαδικασία, τουλάχιστον τριετίας. H μεγάλη πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία είναι μέσα σε αυτή την περίοδο αν θα καταφέρουμε να ξεκινήσουμε τη σταδιακή μείωση του χρέους, περιορίζοντας τις δημόσιες δαπάνες και ξεκινώντας μια καινούργια αναπτυξιακή διαδικασία.

Κοιτάζοντας πίσω, αυτές τις ιστορικές στιγμές, βλέπουμε ότι το νεοελληνικό κράτος από της γεννήσεώς του -και ακόμη πιο πριν, από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια- έκανε, με εξαίρεση ελάχιστες κυβερνήσεις (π.χ. Χαριλάου Τρικούπη, Ελευθερίου Βενιζέλου, Κωνσταντίνου Καραμανλή), οικονομική πολιτική με κριτήρια άσχετα προς την οικονομία.

Η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια έζησε ένα όργιο κακοδιαχείρισης, καθώς οι εθνικοί πόροι, αλλά και τα δάνεια, διοχετεύθηκαν -κατά μεγάλο μέρος- για την εξυπηρέτηση αλλότριων, ιδίως κομματικών, συμφερόντων. Στα «κομματικά συμφέροντα» εντάσσω και την, ιδίως από το 1981 και μετά, ψευδεπίγραφη άσκηση «κοινωνικής πολιτικής» η οποία, ενώ δεν έλυσε κανένα κοινωνικό πρόβλημα, διόγκωσε το κράτος και τις δαπάνες του και επέτεινε όλα αυτά τα φαινόμενα.

Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, καθώς την τελευταία τριακονταετία όλα τα φαινόμενα κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και άσκησης αλυσιτελούς οικονομικής πολιτικής επιτάθηκαν. Δεν είναι τυχαίο που η περίπτωσή μας περιγράφεται διεθνώς ως «ελληνική τραγωδία». Διότι τι άλλο παρά τραγωδία είναι το γεγονός ότι αυξήσαμε το χρέος μας στο 113% του ΑΕΠ χωρίς ούτε την οικονομία να καταστήσουμε ανταγωνιστική ούτε τα κοινωνικά προβλήματα να λύσουμε, ενώ κατασπαταλήσαμε και πεντακόσια δισεκατομμύρια ευρώ; Τριακόσια του χρέους και διακόσια των κοινοτικών ενισχύσεων. Θυμίζω ότι μεταξύ 1912 και 1922 η Ελλάς διεξήγαγε τέσσερις πολέμους, δύο Βαλκανικούς, ένα Παγκόσμιο και τον Μικρασιατικό, χωρίς καν να πλησιάσει σε αυτό το σημείο.

Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει βαθιές τομές και ριζικές ανατροπές και γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Ξεκινώντας από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Είναι βέβαιον ότι με τις τελευταίες αναθεωρητικές προσπάθειες του Συντάγματος χάσαμε, με κοινή ευθύνη όλων μας, πολλές ευκαιρίες. Διαβάστε όλο το άρθρο »

Οι λέξεις έβγαιναν δειλά από το στόμα του. Το βλέμμα του έκοβε βόλτες στο πάτωμα. Έμοιαζε πνιγμένος στην ντροπή. Ανασηκωμένοι ώμοι, σκυμένο κεφάλι, σώμα δύσπιστο, απόμακρο και φοβισμένο. Ήταν στιγμές που ένιωθα ανήμπορος. Σα να μας χώριζε ένας γυάλινος τοίχος.

Ο Τζον Νας, ο βραβευμένος με Νόμπελ μαθηματικός, δεν ήταν ποτέ εύκολος συνομιλητής. Η Σίλβια Νασάρ τον παρουσιάζει στη βιογραφία του («A beautiful Mind», «Ένα Υπέροχο Μυαλό») ως εκκεντρικό και υπερόπτη. Ένας άνθρωπος που έχει επίγνωση της μεγαλοφυΐας του και δε σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο του σε ανώφελες συζητήσεις με αδαείς.

Ο Νας διέφερε από μικρός. Προτιμούσε να λύνει μαθηματικούς γρίφους την ώρα που οι συνομήλικοί του έπαιζαν στη γειτονιά. Ήταν προικισμένος με ένα ανήσυχο μυαλό που διψούσε για εξερεύνηση και γνώση. Κοινωνικά όμως ήταν αδέξιος. Με τρόπους και ωριμότητα μικρού παιδιού.

Ακόμα κι αν είχε ανάγκη την αγάπη, ο Νας δεν ήξερε πώς να την αναζητήσει. Και πολύ περισσότερο δεν ήξερε πώς να την προσφέρει στους άλλους. Ήταν ψυχρός, απλησίαστος, ανέκφραστος. Λες και του είχαν στραγγίσει κάθε ρανίδα συναισθήματος.

Στη δεκαετία του ’50 ο Νας εμφάνισε συμπτώματα σχιζοφρένειας. Κυκλοφορούσε στο ΜΙΤ, όπου επρόκειτο να γίνει μόνιμος καθηγητής, με ένα αντίτυπο των New York Times λέγοντας ότι περιέχει κρυφά μηνύματα από εξωγήινους που μόνο αυτός μπορούσε να αποκωδικοποιήσει. Νόμιζε ότι θα γινόταν κυβερνήτης της Ανταρκτικής. Έβλεπε γύρω του συνωμοσίες.

Πέρασε τα επόμενα 30 χρόνια στη σκιά της κοινωνίας. Επέστρεψε στο Πρίστον όπου έγινε γνωστός ως «Φάντασμα». Στοίχειωνε τις αίθουσες διδασκαλίας, ζητούσε τσιγάρα ή φωτιά από τους φοιτητές, χάραζε στους πίνακες δυσεπίλυτους γρίφους.

Κι όμως, μετά από αυτή την περιπλάνηση στο παράλληλο σύμπαν που δημιουργεί μια ψυχική νόσος ο Νας επέστρεψε στη δική μας μίζερη πραγματικότητα. Σε έναν κόσμο που καυχάται για τον κομφορμισμό του, αλλά είναι απογυμνωμένος από την έκπληξη, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του παραλόγου.

Πριν συναντήσω τον Νας, 82 ετών σήμερα, στο γραφείο του στο Πρίνστον δεν ήξερα πώς να τον αντιμετωπίσω. Έπεσα στην παγίδα των στερεότυπων. Φοβόμουν τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του. Με τρόμαζε το γεγονός ότι ο Νας ταξίδευε για χρόνια στον κόσμο της σχιζοφρένειας. Δεν ήξερα πώς έπρεπε να τον αντιμετωπίσω.

Όταν όμως κάθισα απέναντί του αντιλήφθηκα πόσο λάθος έκανα. Όντως ο Νας είναι εκκεντρικός. Αποφεύγει να σε κοιτάξει στα μάτια, συχνά ψελλίζει τις απαντήσεις του και -σπάνια- χαμογελά με παιδική αθωότητα και ένοχη ντροπή. Όμως τα ταξίδι του μυαλού του δεν τον κάνει ανάξιο συνομιλητή. Το κάθε άλλο. Τον έχει προικίσει με εμπειρίες και εικόνες. Σίγουρα έχει μπολιάσει τη ζωή του με απογοητεύσεις και χαμένες ευκαιρίες, αλλά τον έχει αναδείξει νικητή.

Ο Νας μπορεί και δαμάζει τις σκέψεις του. Αγνοεί τις σειρήνες του παραλόγου που ακόμα τον καλούν κοντά τους. Είναι ένας Οδυσσέας που περιπλανιόταν για χρόνια χωρίς να γνωρίζει και να φαντάζεται ότι ο κόσμος πορευόταν μπροστά εν τη απουσία του. Όταν ξεκαθάρισε τις σκέψεις του ο Νας βρέθηκε σε μια κοινωνία διαφορετική. Κατάφερε όμως να συμβιβαστεί. Συνέχισε να αναζητά λύσεις σε γρίφους και να δημιουργεί.

Εύκολα βαφτίζουμε κάποιον «τρελό» ή «παράξενο». Εύκολα θεωρούμε «επικίνδυνο» όποιον διαφέρει από εμάς. Είναι ανέξοδο και απλοϊκό να βάζουμε ταμπέλες. Γιατί χρειάζεται χρόνος, διάθεση και καθαρό μυαλό για να κατανοήσεις όποιον υποφέρει ή υπέφερε από μια ψυχική ασθένεια. Δεν υπάρχουν εμφανή τραύματα, δεν πρόκειται για πληγές που κρύβονται με έναν επίδεσμο ή επουλώνονται με γιατροσόφια. Πρόκειται για μια αόρατη μάχη, εγκλωβισμένη στο μυαλό του ασθενούς.

Μια σύγκρουση συχνά χωρίς σημάδια την οποία χλευάζουμε ή προς την οποία δυσπιστούμε. Ένα μοναχικό ταξίδι στο οποίο δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το βαρκάρη. Τουλάχιστον, ας φροντίσουμε να βρει γρήγορα λιμάνι και ας μη βουλιάξουμε το πλοίο του με την περιφρόνηση ή την άγνοιά μας. TANEA

Είναι μία από τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται εδώ και μία δεκαετία στα σχολεία του εξωτερικού, φέρνοντας κυριολεκτικά την επανάσταση στον τρόπο διδασκαλίας. Ο λόγος για τους διαδραστικούς πίνακες, δηλαδή οθόνες οι οποίες αντικαθιστούν πλήρως τους παραδοσιακούς μαυροπίνακες, δίνοντας στον καθηγητή τη δυνατότητα να προσθέσει στο μάθημά του φωτογραφίες, βίντεο, γραφικά, αρχεία μουσικής, αλλά και εφαρμογές τις οποίες θα χρησιμοποιήσει απευθείας από το Διαδίκτυο – όπως, για παράδειγμα, το Google Maps ή το Street View.

Και τις οποίες μπορεί να χειριστεί ο ίδιος ή οι μαθητές «απευθείας» πάνω στον πίνακα, αγγίζοντάς τον είτε με έναν ειδικό «μαρκαδόρο» είτε απλώς με τα δάχτυλά του, ανάλογα με το μοντέλο. Η συσκευή που δοκιμάσαμε εμείς, πάντως, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: ο καναδικός TeamBoard, που εισάγει στη χώρα μας η εταιρεία Conceptum, υποστηρίζει τεχνολογία αφής, ώστε τα δάχτυλα ή η άκρη ενός απλού στυλό να έχουν τον ρόλο του ποντικιού.

Ο TeamBoard συνδέεται ενσύρματα σε οποιοδήποτε laptop ή netbook διαθέτει θύρα USB, με το καλώδιο αυτό να έχει διπλό ρόλο αφού όχι μόνο μεταφέρει τα σήματα από τον πίνακα στο PC, αλλά και τροφοδοτεί με ρεύμα τον πίνακα. Για να λειτουργήσει το σύστημα, βέβαια, χρειάζεται κι έναν προτζέκτορα, ο οποίος αναλαμβάνει να προβάλει πάνω στον TeamBoard ό,τι ακριβώς φαίνεται στην οθόνη του υπολογιστή. Αυτό σημαίνει πως η εγκατάστασή του είναι πολύ απλή, ενώ στα πλεονεκτήματά του συγκαταλέγεται επίσης το γεγονός πως το συγκεκριμένο μοντέλο είναι εξαιρετικά ανθεκτικό, ενώ συνοδεύεται και με 10ετή εγγύηση.

Στην πράξη, τώρα, όλα αυτά υπόσχονται πως ένας διαδραστικός πίνακας σαν τον TeamBoard καταφέρνει όντως να κάνει τη σχολική εμπειρία πολύ πιο ενδιαφέρουσα, ακόμη κι αν ο καθηγητής έχει απλώς «φορτώσει» στον υπολογιστή το σχολικό βιβλίο σε μορφή PDF.

Η Conceptum έχει αναπτύξει μία γραμμή εργαλείων ειδικά για τον TeamBoard, με την οποία ο χρήστης έχει δυνατότητα να υπογραμμίσει ολόκληρες παραγράφους από το κείμενο, να απομονώσει λεπτομέρειες ή να προβάλει εικονικά μαθηματικά εργαλεία στην οθόνη, όπως ένα μοιρογνωμόνιο.

Η ίδια γραμμή εργαλείων μπορεί, άλλωστε, να χρησιμοποιηθεί σε έτοιμα εκπαιδευτικά διαδραστικά προγράμματα, που περιλαμβάνουν την ύλη σχεδόν όλων των μαθημάτων του δημοτικού και του γυμνασίου. Ο TeamBoard κυκλοφορεί σε εκδόσεις των 37, 66, 77 και 85 ιντσών, ενώ η Conceptum διαθέτει επίσης στην αγορά μία συσκευή η οποία, όταν συνδεθεί με υπολογιστή και βιντεοπροτζέκτορα, μετατρέπει σε διαδραστικό πίνακα οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια.

Αν και αυτή η συσκευή είναι πιο φθηνή, δεν υποστηρίζει ωστόσο τεχνολογία αφής. K.Δ.

Η ανικανότητα του ανθρώπου, τόσο του άνδρα, όσο και της γυναίκας, να ασχοληθεί με περισσότερα από δύο πράγματα τη φορά (αυτό που στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών ονομάζεται «multitasking» ), οφείλεται στο γεγονός ότι διαθέτει μόνο δύο ημισφαίρια, σύμφωνα με μια νέα έρευνα Γάλλων νευροεπιστημόνων.

Η μελέτη διαπίστωσε ότι όταν ο εγκέφαλος επιχειρεί να καταπιαστεί με πάνω από ένα πράγμα, τότε κάθε ήμισυ του εγκεφάλου διαχωρίζεται, εστιάζεται σε μια μόνο «δουλειά» και καταφέρνει να εκτελεί τις παράλληλες εργασίες με αυτό τον διχασμό. Όμως η προσθήκη ενός τρίτου πράγματος δημιουργεί προβλήματα στον εγκέφαλο, δηλαδή η «κατανομή εργασίας» έχει εγγενή όρια, πράγμα που εξηγεί γιατί δυσκολευόμαστε να είμαστε «πολυδιάστατα» όντα την ίδια στιγμή.

Η μελέτη, υπό τον δρα Ετιέν Κεσλέν της Ecole Normale Superieure και του ερευνητικού ινστιτούτου INSERM του Παρισιού, δημοσιεύτηκε στο “Science”, σύμφωνα με το BBC, τον «Ιντεπέντεντ», το “Science” και το “Live Science”. Οι Γάλλοι ερευνητές θεωρούν ότι η έρευνά τους επίσης μπορεί να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε ανορθολογικές αποφάσεις, όταν έχουν να επιλέξουν από μια μακρά λίστα πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Κεσλέν, «μπορούμε να μαγειρέψουμε και ταυτόχρονα να μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούμε πραγματικά να κάνουμε και ένα τρίτο πράγμα, όπως π.χ. να διαβάσουμε εφημερίδα, γιατί όταν έχουμε τρία ή περισσότερα πράγματα, ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να τα εκτελέσει σωστά».

Οι Γάλλοι ερευνητές, με τη βοήθεια απεικονιστικής τεχνικής (λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας), παρακολούθησαν τους εγκεφάλους 32 εθελοντών (16 ανδρών και 16 γυναικών), ηλικίας 19-32 ετών, που κλήθηκαν να εκτελέσουν διάφορα καθήκοντα. Όταν οι εθελοντές έκαναν ένα πράγμα τη φορά, μόλις το ολοκλήρωναν, μια συγκεκριμένη περιοχή στον μετωπιαίο λοβό ενεργοποιείτο, όταν όμως οι εθελοντές εκτελούσαν δύο καθήκοντα παράλληλα, τότε τα δύο ημισφαίρια χώριζαν τις «δουλειές» και το καθένα αναλάμβανε μια ξεχωριστή εργασία.

Ο εγκέφαλος μπορούσε να ελέγχει ταυτόχρονα και τις δύο παράλληλες δραστηριότητες, όμως μόλις προστίθετο μια τρίτη, τότε ο εγκέφαλος άρχιζε να αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, γιατί δεν διαθέτει…τρίτο ημισφαίριο για να αναθέσει την τρίτη εργασία. Για το λόγο αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι άνθρωποι δυσκολεύονται γενικότερα να διαλέξουν κάτι ή να πάρουν μια απόφαση, όταν οι επιλογές που αντιμετωπίζουν, ξεπερνούν τις δύο σε αριθμό, με συνέπεια συχνά να παίρνουν ανορθολογικές αποφάσεις.

Υπάρχουν πάντως νευροεπιστήμονες, όπως ο Σκοτ Χιούτελ του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, οι οποίοι δεν πείθονται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τέτοιο όριο. Όπως είπε, «όλα εξαρτώνται από το είδος της τρίτης δραστηριότητας και από το κατά πόσο αυτή υποστηρίζεται από άλλα τμήματα του εγκεφάλου» .  “Κ”