Γράψε, ω! γράψε ανεγκέφαλο στυλό
Τα γράμματά μου θέλω να ορίσω!…
Το ξέρω δεν είναι και κάτι θαυμαστό
Μπορώ πιο καλά, αν προσπαθήσω!…

Ωχ! κι αυτή η δασκάλα ξανά με κοιτά …

Σ’ εμένα κοιτά, κάτι λέει…

Γράψε, ω! γράψε ανεγκέφαλο, πια!
Βοήθα! η ζωή μου δεν σου φταίει!…

Ω! άλλο μη μπλέκεις καλό μου το ρο…
Μη μπλέκεις το ρο με το σίγμα!
Σαν τρία το έψιλον γράφεις, θαρρώ…
Δε νοιώθεις; μου βάζεις το ‘στίγμα’!…

Δεν έχεις διόλου ενσυναίσθηση πια!…
Σταμάτα! Κοιτάζει η δασκάλα…
Τα άλλα της τάξης τελειώσαν παιδιά!
Συντόμευε, βιάσου, τρεχάλα!…

Δε θέλω, καλό μου, να γράφεις λευκό!
Για άσπρο μιλάει η ιστορία…
Την έχω διαβάσει πενήντα, θαρρώ,
φορές! Γελάς; Δεν είναι ώρα γι αστεία!

Ω! σε ικετεύω καλό μου στυλό
Τον πόνο μου νοιώσε για λίγο
Σε πέντε γραμμούλες μονάχα γραπτό
Και λάθη σωρό, πώς τα κρύβω;

Λοιπόν! κάτι πρέπει να γίνει θαρρώ…
Προτείνω μια λύση: ειρήνη!
Αρκεί να δηλώνεις καλό μου στυλό
Τα λάθη… δική σου ευθύνη!

(ποίημα από ένα μαθητή με δυσγραφία).

Είναι απογοητευμένος…
Δουλεύει σκληρά, αλλά τα γραπτά και ο δάσκαλος άλλα λένε…
Δυσκολεύεται; Το γραπτό του δε διαβάζεται;
Δυσγραφία… Κούραση… Όμως,  δεν είναι τεμπέλης… Προσπαθεί και έχει ενδιαφέρον, αλλά… Ναι, έχει ακατάστατο γράψιμο και γενική ακαταστασία, αλλά… δεν είναι τεμπέλης ο καλός μας μαθητής. Την προσοχή μας θέλει και με τα μάτια του γεμάτα αγωνία ζητά βοήθεια…

Ας κατανοήσουμε τις ανακολουθίες του μικρού. Ας τον ενθαρρύνουμε να χρησιμοποιήσει έναν επεξεργαστή κειμένου στον υπολογιστή του, ακόμη και ενός ηλεκτρονικού ορθογράφου. Ας τον βοηθήσουμε να χρησιμοποιήσει στρατηγικές διόρθωσης. Θέλει χρόνο, να τον έχει. Διόρθωση του κειμένου μετά από ένα μικρό διάλειμμα!!!! Ας του επιτρέψουμε να μαγνητοφωνήσει τις εργασίες του ή ακόμη να κάνει μια διαφορετική παρουσίαση της εργασίας του, ενισχύοντας τις θετικές πλευρές του. Ας τον ενθαρρύνουμε να είναι υπομονετικός με τον εαυτό του.
Δυσγραφία…ένα βραχυκύκλωμα μεταξύ εγκεφάλου και χεριού. Κανονικά ο εγκέφαλος λαμβάνει την πληροφορία, την επεξεργάζεται και έπειτα στέλνει μήνυμα στο χέρι να διαμορφώσει τη συγκεκριμένη πληροφορία μέσω της γραφής, αλλά το δυσγραφικό χέρι δεν μπορεί να καταλάβει αυτά τα μηνύματα του εγκεφάλου και δημιουργείται σύγχυση, ανορθόγραφες λέξεις, κακοσχηματισμένες γραμμές και σχήματα. Η δυσγραφία  είναι ένα εξελισσόμενο πρόβλημα, προκαλεί κούραση στο γράψιμο,  δυσχεραίνει τη γραπτή ανταλλαγή ιδεών, προκαλεί φτωχή οργάνωση του κειμένου τόσο σε επίπεδο γραμμής όσο και σε επίπεδο σελίδας και  δε σχετίζεται με την ευφυΐα του παιδιού ή τη νοημοσύνη του. Είναι μια από τις πολλές όψεις  μιας μαθησιακής διαφοράς.
Το παιδί έχει ανάγκη να είναι αποδεκτό και αγαπητό για αυτό που είναι, για ό,τι είναι, για ό,τι κι αν είναι. Έχει ανάγκη να το αγαπάνε και να το φροντίζουν ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του, ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, παρά τις αδυναμίες και τις αστοχίες του. Έχει ανάγκη  από μία άνευ όρων αποδοχή από το δάσκαλο, από τη δασκάλα. Πηγή

Αρκεί μόνο μια απλή σκέψη, μια ευφάνταστη ιδέα καθώς περπατάς στους δρόμους της πόλης και ιδού! Χωρίς χρώματα και πινέλα, μόνο με μερικά μεγάλα αυτοκόλλητα, ο καλλιτέχνης του δρόμου Aakash Nihalani έκανε το θαύμα του!

Ο Δημήτριος Χριστοδούλου είναι μαθηματικός και φυσικός, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου του 1951, ενώ διδάσκει στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο (ETH) της Ζυρίχης, ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα της  Ευρώπης. Η έρευνά του αφορά τη Θεωρία των Μερικών Διαφορικών Εξισώσεων, της Διαφορικής Γεωμετρίας, της Θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας, των εξισώσεων του Einstein καθώς και της Μηχανικής των ρευστών. Ήταν 17 ετών όταν άφησε πίσω την Ελλάδα για μεταπτυχιακές σπουδές στη φυσική στο Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ, ήταν μόλις στη Β’ Λυκείου τότε. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του μέσα σε 3 χρόνια και το μέλλον ήταν μπροστά του. Το 1972, αν και μόλις 22 ετών επέστρεψε στην Ελλάδα ως καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παραιτήθηκε μετά από μικρό χρονικό διάστημα για την επόμενη στάση της καριέρας του, ως ερευνητής στο CERN στη Γενεύη. Έχει διδάξει σε πολλά Πανεπιστήμια, στο Syracuse της Νέας Υόρκης, στο Princeton, στο Ινστιτούτο Courant της Νέας Υόρκης και από το 2001 έως σήμερα βρίσκεται στο ETH στη Ζυρίχη. Έχει αναγορευθεί σε Επίτιμο Διδάκτορα σε πλειάδα Πανεπιστημίων όπως το  Brown University, το Boston University,  το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κ.α. Η διδακτορική του διατριβή περιείχε την κεντρική ιδέα, που οδήγησε στη συνέχεια τον S. Hawking, τον J. Bekenstein και άλλους στη τελική διατύπωση της θερμοδυναμικής των Μελανών Οπών και της ακτινοβολίας Hawking. Στο πλαίσιο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, έχει αποδείξει (σε συνεργασία με τον S. Kleinerman), την ευστάθεια του χωρόχρονου Minkowski στον οποίο ζούμε και έχει διατυπώσει αυστηρά θεωρήματα σχετικά με τον σχηματισμό των Μελανών Οπών. Το 2011 του απενεμήθη το βραβείο Shaw, εκ των πιο σημαντικών βραβείων, γνωστό ως το «Νόμπελ της Ασίας», για το σύνολο της προσφοράς του στα Μαθηματικά, το 2008 το βραβείο Αστρονομίας Tomalla, το 1999 το βραβείο Bocher της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρίας, το 1993 το βραβείο του Ιδρύματος Mac Arthur για τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Τον Ιούλιο του 2000 δέχθηκε το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. (Το Τάγμα του Φοίνικος απονέμεται από την ελληνική κυβέρνηση σε Έλληνες πολίτες που υπερέχουν στις τέχνες και τις επιστήμες.) Είναι μέλος της Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών.

Ακούγοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλά περί Εκπαιδεύσεως, εχθές, πάλι μ΄έπιασε το… παράπονο!

“Η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ώρα που γεννιέται  μέχρι την ώρα που πεθαίνει” και η ” διαμόρφωση της παιδείας του εξαρτάται από όλα όσα προσλαμβάνει, από όσα συμβαίνουν γύρο του”.

Τί βλέπουμε γύρο μας αυτές τις μέρες; Το χάος…Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες πιά. Οι άνθρωποι “έβγαλαν νύχια”. Καλές συμπεριφορές, ευγένεια, επαγγελματική δεοντολογία είναι λέξεις που ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Η “καλημέρα” ακούγεται δύσκολα και τα χαμόγελα σπανίζουν.

Και πώς αλλοιώς, όταν η ανεργία έχει ανέβει σε δισθεώρατα ύψη, όταν οι μισθοί έχουν πέσει σε Καιάδες; Όταν αντί να αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, αναλογιζόμενοι το μέγεθος του λάθους μας-γιατί δεν μπορεί: κάπου έχουμε κάνει κι εμείς λάθη..- ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον και όλοι μαζί στους “άλλους”.

“Η εκπαίδευση είναι επένδυση και πάθος”!!! Τούτη η χώρα με την εκπαίδευση δεν “τό’χε”, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση των μαθητών μου. Ποτέ δεν επένδυσε σ΄αυτήν και ποτέ δεν την ερωτεύτηκε. Μα κανένας… Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε, όσο κανένας άλλος, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, για πολιτικούς σκοπούς και ίδια οφέλη. Δεν την νοιάστηκε άνθρωπος!

Ακόμα και τώρα, τις μέρες της δικής μας “κατοχής”, αντί η εκπαίδευση να γίνει πρώτη προτεραιότητα, ακρωτηριάζεται με τον χειρότερο τρόπο: με τυχαία και μη αναστρέψιμα χτυπήματα.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών; Μα πώς , μπορείς να ζητήσεις  σ΄έναν κακομαθημένο, κακοπληρωμένο, έντρομο, καχύποπτο δημόσιο δάσκαλο να  ερωτευθεί ή να συνεχίζει να έχει το ίδιο πάθος;

Αγαπητοί αναγνώστες,

Είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.

Έχω διδάξει και διδαχθεί σε όλων των ειδών τα σχολικά κτήρια. Και σε αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν ενάμιση αιώνες πριν, και σε κτήρια της δεκαετίας του 60, και σε άλλα της δεκαετίας του 90, που μάλιστα λόγω κακοτεχνιών των εργολάβων δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με το σεισμό, αλλά και στου τελευταίου τύπου εκπαιδευτικά διδακτήρια, τις περίφημες προκατασκευασμένες, μεταλλικές κατασκευές που ονομάζουμε “προκάτ” και που αποδείχτηκαν ως το πιο «διαδεδομένο», «σύγχρονο», «επίτευγμα» της σημερινής ελληνικής εκπαίδευσης.
Μετά από τόσο χρόνια δάσκαλος η πολιτεία αποφάσισε να με ρωτήσει για το χώρο του διδακτηρίου. Όχι για την παλαιότητά του, όχι για την ακουστική του, όχι για το αν λειτουργεί σωστά η ηλεκτρική εγκατάσταση ή αν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα σώματα θέρμανσης. Αν βουλώνουν οι απαράδεκτες υδρορροές, αν κλείνουν οι πόρτες, αν διαλύονται τα πόμολα και τα μεταλλικά στόρια (παρεμπιπτόντως δεν έχουν προβλεφθεί κουρτίνες για την καλύτερη ακουστική ή για να αναβαθμιστεί αισθητικά αλλά και παιδαγωγικά ο χώρος) και φυσικά όχι για την υγιεινή του η οποία δεν είναι κατάλληλη ούτε για άλλου είδους θηλαστικά, μια και τα κτήρια δεν ανασαίνουν και δεν μπορούν να καθαριστούν επαρκώς.
Φυσικά δεν ρωτήθηκα ούτε για τον εξωτερικό τους χώρο, ούτε για το που είναι χτισμένα ούτε για το θέμα της λάσπης και του νερού αλλά ούτε και της αποχέτευσης των όμβριων.
Με ρώτησαν όμως για τη χωρητικότητα τους. Προσέξτε με αγαπητοί μου, όχι για τα τετραγωνικά τους, αλλά για το πόσους μαθητές μπορούμε να στοιβάξουμε (συγγνώμη) να τοποθετήσουμε για να διδαχθούν σε αυτές.
Και με ρώτησαν επίσημα, μέσω της βάσης δεδομένων του προγράμματος Survey όπου γίνεται η επίσημη καταγραφή της κατάστασης στην εκπαίδευση σε πανελλήνιο επίπεδο.
Επειδή όμως στις οδηγίες συμπλήρωσης αναφέρεται ότι για κάθε μαθητή προβλέπεται από τον κανονισμό 1,5 τ.μ., θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

Οι αίθουσες προκάτ είναι περίπου 22 τ.μ. Άρα 22:1,5 = 16 μαθητές περίπου. Κάτι που έχουν ήδη συμπληρώσει οι περισσότεροι διευθυντές. Έτσι είμαστε «σύννομοι» και δεν έχουμε ξεφύγει από τον προβλεπόμενο κανονισμό. Μπράβο μας!
Βέβαια το 1,5 τμ είναι βάσει ερευνών και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την αγγλοσαξονική μεθοδικότητα, ακρίβεια και οργάνωση. Διερευνώντας μάλιστα προηγούμενα επιτεύγματα στο λίγο παλαιότερο παρελθόν αυτών των ερευνητών για την κατανομή ατόμων στο χώρο (μπορείτε μάλιστα να το κάνετε κι εσείς διερευνώντας στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά όπως χωρητικότητα, χώρος ανά άτομο κλπ) βρέθηκα μπροστά και σε άλλους παρόμοιους κανονισμούς κατανομής ατόμων όπως για παράδειγμα στο πώς ήταν σχεδιασμένα τα βρετανικά δουλεμπορικά πλοία σύμφωνα με τους κανονισμούς.
Βέβαια τα πράγματα στις ελληνικές αίθουσες είναι καλύτερα από ένα δουλεμπορικό σε ό,τι αφορά την κατανομή των μαθητών. Ο χώρος που προβλέπεται ότι αναλογεί σε κάθε μαθητή (1,5 τμ) είναι σαφώς μεγαλύτερος. Δεν φτάνει όμως τις προδιαγραφές που έχουν αποφασίσει βάσει κανονισμού άλλοι πρόγονοι, Βαυαρών αυτή τη φορά, ερευνητών για άλλου είδους άτομα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Πολωνία.
Ούτε βέβαια τολμάμε να κάνουμε σύγκριση με την προβλεπόμενη από τους κανονισμούς αναλογία «αμνοεριφίων» ανά τ.μ στους στάβλους της ελληνικής επικράτειας. Καθαρά για λόγους ενημέρωσης να σας πληροφορήσω ότι για κάθε αρσενικό πρόβατο ή γίδι σε σύγχρονες εγκαταστάσεις προβλέπονται μόνο για την ανάπαυσή του 1,4 – 1,7 τμ. Χωρίς να υπολογίζεται ο χώρος που καταλαμβάνουν οι διάδρομοι οι ταΐστρες κλπ, κάτι που ανεβάζει την αναλογία σε πάνω από 2τ.μ ανά ζώο.
Και συγκεκριμένα 661τ.μ. στάβλου : 240 προβατίνες = 2. 75 τμ ανά προβατίνα ή 661τ.μ.: 200 = 3.31 ανά γίδι.

Και φυσικά δε γράφω αυτό το άρθρο για σας βάλω να κάνετε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Δεν πιστεύω ότι η «Ελληνική Πολιτεία» βλέπει τις σχολικές αίθουσες ως δουλεμπορικά, στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στάβλους. Απλά κάπου πρέπει να «μαζέψουμε» τους μαθητές και ζητάει από τους διευθυντές των σχολείων την σύμφωνη γνώμη.
Το πρόβλημα είναι ότι η Πολιτεία δεν συνυπολογίζει πως μέσα στην αίθουσα δεν υπάρχουν μόνο μαθητές.
Στην κάθε αίθουσα, εκτός από μαθητές, υπάρχουν πρώτ’ απ’ όλα βιβλιοθήκες. Βέβαια είναι φυσικό η πολιτεία να μην το γνωρίζει γιατί, στο δικό μας σχολείο για παράδειγμα, οι βιβλιοθήκες και τα βιβλία είναι κατά κύριο λόγο δωρεά των απλών γονέων και χωριανών και όχι του κράτους. Αυτό σημαίνει 22 τ.μ εμβαδό – 1.5 τ.μ (για μια τουλάχιστον βιβλιοθήκη) = 20,5 τ.μ. ελεύθερος χώρος.
Απ’ αυτό το χώρο θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που πάλι δεν μας τον έχει προμηθεύσει η πολιτεία και δυστυχώς πρέπει να βρίσκεται πάνω σε γραφείο. Άρα: 20,5 τ.μ – 1 τμ = 19,5 τ.μ.
Φυσικά δεν μπορούμε να συνυπολογίζουμε ξεχωριστό χώρο με μοκέτα που τα παιδιά θα δουλεύουν σε κύκλο ή θα τη χρησιμοποιούν ως γωνιά βιβλίου ή ξεκούρασης. Αυτές είναι «παιδαγωγικές υπερβολές και πολυτέλειες» για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ούτε φυσικά για χώρο του ψυγείου ολοήμερου σχολείου ή φούρνου μικροκυμάτων. Ας πούμε ότι για ένα σύντομο χρονικό διάστημα 6 χρόνων που τα παιδιά φοιτούν στο δημοτικό σχολείο δε χρειάζονται να φάνε κάτι. Άλλωστε θα προκαλέσουν τη ζήλεια των συμμαθητών τους που οι γονείς τους είναι άνεργοι και πραγματικά πεινάνε.
Πάλι όμως κάτι λείπει…Κάτι άλλο πιάνει χώρο στην αίθουσα…!
Α, ναι! Μα πώς και της διέφυγε της Πολιτείας;
Σε κάθε αίθουσα υπάρχει και η έρμος ο δάσκαλος ή η δασκάλα που αγνοήσαμε την ύπαρξή τους. Καλό θα ήταν να τον ή την συνυπολογίσουμε δίνοντάς τους τουλάχιστον 1.5 τμ (όσο χώρο δίνουμε και σε κάθε μαθητή) για να βάλει και την έδρα αλλά και μια καρέκλα. Άρα 19 τμ – 1,5 = 17,5 τμ. ελεύθερος χώρος. Αν το διαιρέσουμε λοιπόν με το 1,5 αναλογούν 11,66 μαθητές. Ας πούμε 12 για να μη χρειαστεί να «διαμελιστεί» κανένας.
Τουλάχιστο με τη δική μου λογική αυτό το νούμερο πρέπει να γράψουμε στην ηλεκτρονική φόρμα για την μέγιστη χωρητικότητα μαθητών σε αίθουσες προκάτ.

Αγαπητοί αναγνώστες.
Όπως ανέφερα παραπάνω, είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.
Δε με διόρισε κανένας, δε με μετέθεσε κανένας αλλά ούτε και με σπούδασε ποτέ, πριν ή μετά το διορισμό μου. Δεν πέρασα ποτέ την πόρτα πολιτικού γραφείου κι αν έχω κάτι που να θυμάμαι από τη δουλειά μου αυτό είναι μόνο μια συνάντηση με μια παλιά μου μαθήτρια που μου είπε ένα απλό: «Ευχαριστώ δάσκαλε» μέσα από την ψυχή της…!
Και σήμερα για πρώτη φορά έχω κλειστεί στο καβούκι μου, χωρίς καμία υποστήριξη από το συνδικαλιστικό μου φορέα. Για πρώτη φορά δεν τολμάω να κάνω απεργία γιατί θα χάσω το σπίτι μου, δεν τολμώ να διαμαρτυρηθώ γιατί θα χάσω τη δουλειά μου, δεν τολμώ να πληρώσω τις φορολογικές μου υποχρεώσεις γιατί θα πεινάσουν τα παιδιά μου.
Πρώτη φορά ντρέπομαι για τον εαυτό μου και γι’ αυτό που η ανοχή μου και, γιατί όχι, οι πολιτικές μου επιλογές έφεραν στον τόπο.
Είμαι, όπως κι εσείς, ένας άνθρωπος που βλέπει να τα χάνει όλα. Το μισθό μου, το αυτοκίνητό μου, την υγειονομική μου περίθαλψη, όλα. Εκτός από δυο πράγματα. Το ένα είναι η παιδεία μου, που τη χρωστάω στους δικούς μου δασκάλους και το άλλο είναι κάποιο ίχνος από την αξιοπρέπειά μου, που απορρέει από το λόγια μου, τα έργα μου και τις παραλείψεις μου. Και με αυτές τις λέξεις θέλω να χτυπήσω δυνατά την καμπάνα στην πολιτεία και να επαναλάβω το να μην ξεχνάει ότι υπάρχει και ο δάσκαλος και η δασκάλα.
Κι αν έγραψα αυτές τις γραμμές είναι για έναν απλό λόγο. Για να μπω αύριο στην τάξη και να διδάξω στους μαθητές μου πόσα άτομα πρέπει να χωράει η κάθε αίθουσα και να μπορέσω, χωρίς πια να ντρέπομαι, να τους κοιτάξω για μια ακόμα φορά στα μάτια.
Τ.Δ
Δάσκαλος

Διαβάζοντας στην “Κ” το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη μου ήλθε στο μυαλό το εξής γεγονός: Περίμενα μια φίλη σε γνωστή αλυσίδα κινηματογράφων. Μια Κυριακή απόγευμα. Πήγα νωρίς, έβγαλα τα εισιτήρια και είχα πέσει σε βαθύ συλλογισμό αν θα επέλεγα παγωτό ή pop-corn. Την απόφασή μου διέκοψε μια παρεούλα απο πιτσιρίκια, αγόρια και κορίτσια, καλοντυμένα. Μικρά παιδάκια. Απο τα συμφραζόμενα θα ήταν απο ΣΤ΄ δημοτικού έως Α΄Γυμνασίου. Φαίνεται τα άφησαν οι γονείς τους να δουν την ταινία και να τα παραλάβουν μετά. Τα παιδάκια λοιπόν, αφού έβγαλαν τα εισιτήρια, περίμεναν μπροστά απο τα εκδοτήρια να έλθει η ώρα να πάνε στην αίθουσα.

Αντί λοιπόν να “τιτιβίζουν”, να γελάνε, να μιλάνε δυνατά, να πειράζονται – προσπαθώ να ανακαλέσω δικές μου παιδικές μνήμες ή έστω των παιδιών μου – ξεκίνησε ένα ανελέητο σπρώξιμο του ενός με το άλλο. Στάσεις πολεμικών τεχνών με πόδια, χέρια ala Κουνγκ Φου. “Μπουκέτα” (=μπουνιές) υπο τύπον αστείου. Κλωτσιές, σφαλιάρες και άλλες τέτοιου τύπου αβρές χειρονομίες.

Έφριξα. Στεναχωρήθηκα. Τρόμαξα.
-Μα καλά πού ζείς; με ρώτησα…
Δεν ξέρεις ότι σε κάθε διάλειμμα το πλέον αγαπημένο παιχνίδι είναι το …κεφαλοκλείδωμα. Πάντα η απάντηση των παιδιών ίδια:
-Αφού παίζουμε καλέ κυρία!

Η βία λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Δυστυχώς…Στο διάλλειμα, στο διαπροσωπικό τους παιχνίδι, στα video-games. Ποιός δεν έχει προσέξει τις γηπεδικού τύπου εκφράσεις ενθουσιασμού, χαράς ακόμα και λύπης ή αγανάκτησης;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί; Επι της ουσίας όμως; Λέγαμε συνήθως, φταίνε οι γονείς και …απελθέτω! Λες κι εμείς δεν είμαστε – οι περισσότεροι – γονείς. Λες κι εμείς οι εκπαιδευτικοί τους είμαστε μόνο “δια την καλλιέργειαν του πνεύματος”!
Το βλέπαμε “το τρένο” που ερχόταν. Οι λέξεις “σχολικός εκφοβισμός”, “σχολική βία”, “bullying” μπήκαν στη ζωή μας πρόσφατα. Κάτι σαν την “δια βίου”. Τέτοιες …”μοντερνιές”!!!!!

Ζητήσαμε ποτέ ως κλάδος ειδικούς να μας ενημερώσουν για το θέμα; Να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης; Να απαιτήσουμε κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία και, όπου χρειάζεται και ψυχολόγους. Οι σχολές γονέων, φορέας που έπρεπε να είναι πανταχού παρόν όπου υπήρχε ανάγκη, ολιγώρησαν. Το κράτος απόν απο την κοινωνία και εμείς συνεργοί του. Δυστυχώς…

Μάζευε τώρα εκπαιδευτικέ, τα κουμπιά της Αλέξαινας.

Ποιός να μου το’ λεγε! Ότι τώρα στην …ώριμη ηλικία θα ξανακαθόμουν στα θρανία!!!

Αποφάσισα λοιπόν η τάλαινα, να βελτιωθώ δια της μαθήσεως, παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΚΠΑ “Τεχνολογίες της Πληροφορίας για την Εκπαίδευση”.

Δια βίου μάθηση δεν έλεγε η αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας; Ε! Για μένα προορίζονταν οι “πόντοι”! Αλλά, δε έλαβα καλά υπ΄όψιν μου τη σοφία του λαού που λέει: “Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…”!!!!

Πήγα λοιπόν η καλή σου, με το νεανικό προφίλ -τρομάρα μου- κι ξαναβρέθηκα στα έδρανα του Χημείου και του ΤΕΙ Πειραιά.
Ομολογώ οτι στο κτίριο της Ναυαρίνου είχα να πάω απο το 1982. Πραγματικά, συγκινήθηκα. Θες η ατμόσφαιρα, θες συγχρωτισμός με το φοιτηταριό, θες η ανεμελιά των παιδιών, νωχελικά απλωμένη στα σκαλάκια, έφεραν αυτόματα deja vu της δικής μου νιότης.

Όλα διαφορετκά! Το μόνο ίδιο, αλλά στο πολύ εμπορικό, σκανδαλώδες πια, οι “βιτρίνες” των κομμάτων. Θλίψη…Απογοήτευση… Αυτές οι πανέξυπνες μούρες, αυτά τα υπέροχα παλλικαράκια και οι χαριτωμένες κοπελλίτσες, που η ζέση τους για ζωή μπορεί να σε κάνει να παλέψεις με βουνά, “τσιμπάνε” τόσο πολύ στο δόλωμα του κάθε κόμματος.

Εκεί συνάντησα και μια μαθήτρια μου προ 12ετίας. Την Κατερίνα.
-Κυρία! Τί κάνετε εσείς εδώ;
(θα νομίζει οτι κάνω κανένα μεροκάματο στην καντίνα ή στην καθαριότητα, σκέφτηκα, για να συμπληρώσω τον πενιχρό μισθό μου με κανένα εξτραδάκι..)
-Εσύ; (ρώτησα για να κερδίσω χρόνο)
-Το δεύτερο μεταπτυχιακό μου!!!!! Αλλά εσείς κυρία; Εσείς;
Ξεστόμισα σχεδόν με αιδώ τον λόγο… ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στην Ιωάννα, την συμφοιτήτριά μου, που χάζευε το θέαμα.
Φυσικά και σε ένα ποστ δεν μπορώ να σας μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου, από τον Ρουβίκωνα που και με την θέλησή μου αλλά και με την “σμπρωξιά” της Simeterrae μου, διαβαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι “κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο”, αλλά παίρνω ανάσες ζωής. Η ωριμότητα (έτσι θα λέμε τις 10ετίες που έχουμε στην πλάτη μας, πια! Πιο δόκιμος όρος) βοηθάει να διαπιστώνεις πώς θες να είσαι και πώς θες να μην γίνεις. Ζηλεύω τους “συμφοιτητές” μου. Γιατί έχουν μεγαλύτερη κατάρτιση, περισσότερες δεξιότητες. Η αντιληπτική τους ικανότητα είναι στο maximum. Η ζωντάνια τους δεν περιγράφεται. Φυσικά -μεταξύ μας – μερικές φορές δεν τους “πιάνω” αλλά κάνω τεχνιέντως τον …κινέζο (η ωριμότητα που λέγαμε…).

Εκείνο όμως που κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται, ακόμα παραπάνω λόγω των ημερών, είναι το πλήθος των νέων ανθρώπων που μέσω της κατάρτισης, της παραπάνω εκπαίδευσης ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, οι πιο τυχεροί. Και σε θέση εργασίας, οι λιγότερο τυχεροί. Θα είναι έτσι; Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο- στα τέλη του προηγούμενου αιώνα- ένα Πανεπιστήμιο “σκληρό” και αυταρχικό, δεν είχαμε την κατάρτιση αυτών των παιδιών. Νομίζω όμως, νομίζω, ότι είχαμε …μόορφωση. Θα μου πείτε: Γι αυτό τα κάνατε …μαντάρα; Σιωπώ….

Σήμερα τελειώνει το Α εξάμηνο. Επιβίωσα. Θα επανέλθω σύντομα….