«Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι ‘εξόδευσαν’, για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την ‘βαπτίσουν’ με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη».

Παραδείγματα:

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ”θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ”.

AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!

BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) της αγοράς.

BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.

BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.

BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.

BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.

CARE = από το καρέζω.

COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.

DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα ‘δία’. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.

DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ

DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!

DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.

EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.

EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε

EYES = από το φάεα = μάτια.

FATHER = από το πάτερ (πατήρ).

FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.

FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).

GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.

HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.

HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό ‘ς’ προφέρεται ως ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).

I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.

ILLUSION = από το λίζει = παίζει.

ΙS = από το είς.

KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).

KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (…είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).

LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).

LOVE = λατινικό: love από το ‘λάFω’. Το δίγαμμα (F) γίνεται ‘αυ’ και ‘λάF ω ‘ σημαίνει ”θέλω πολύ”.

MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.

MATRIX = από το μήτρα.

MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.

MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.

MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.

ME = από το με.

MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.

MENACE = από το μήνις.

MENTOR = από το μέντωρ.

MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε’84,2).

MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το… menu!

MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).

MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.

MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).

MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.

MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!

MOW = από το αμάω = θερίζω.

NIGHT = από το νύχτα.

NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (”νέ τρώει, νέ πίνει”), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.

PAUSE = από το παύση.

RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.

RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.

RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.

SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (‘) προφέρεται ως σ = σερπετό.

SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.

SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).

SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.

SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).

TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.

TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.

YES = από το γέ = βεβαίως.

WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ.

Eργασία βασισμένη σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας Αναστασίας Γονέου , Με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα – τροφός όλων των γλωσσών», η Αναστασία Πηγή:

http://durabond.ca/gdouridas/glossa2.html

Ο Eλληνας τελικά ως φαίνεται έχει το φροντιστήριο στο DNA του! Το λέω αυτό διότι ακόμη και φοιτητές στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο πηγαίνουν σε φροντιστήριο για να περάσουν τα μαθήματα του ιδρύματος. Το ελληνικό κράτος δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους άνω των 25 ετών, οι οποίοι έχουν διαμορφώσει εν πολλοίς τους επαγγελματικούς δρόμους που θα ακολουθήσουν, να σπουδάσουν μία επιστήμη που τους ενδιαφέρει. Aλλωστε, ο θεσμός του Ανοιχτού Πανεπιστημίου από τη φύση του έχει ως βασική φιλοσοφία να προσφέρει σε όσους επιθυμούν τη δυνατότητα να σπουδάσουν κάτι το οποίο πάντα ονειρεύονταν, αλλά δεν τα κατάφεραν στην ηλικία μεταξύ 18 και 25. Ουσιαστικά, να κάνουν το μεράκι τους, να πλουτίσουν ως άτομα. Κι όμως, πρόσφατα, 40χρονος φοιτητής του ΕΑΠ μου εκμυστηρεύθηκε ότι εκτός από τα δίδακτρα (περίπου 3.000 ευρώ) που κατέβαλε για να εγγραφεί στις τέσσερις θεματικές ενότητες – μαθήματα της σχολής του, έδωσε άλλα περίπου 2.000 ευρώ για το φροντιστήριο ώστε να είναι πανέτοιμος στις εξετάσεις του ΕΑΠ.

Το ζήτημα έχει δύο όψεις. Από τη μία, είναι το άγχος των φοιτητών, οι οποίοι δεν δείχνουν να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, αλλά καταφεύγουν στον γνωστό τυφλοσούρτη του φροντιστηρίου για να αντιμετωπίσουν τις εξετάσεις. Αυτό έμαθαν στο γυμνάσιο, στο λύκειο, ακόμη και στο (συμβατικό) πανεπιστήμιο, αυτό αναπαράγουν και σε τούτη την περίπτωση, στην οποία η μελέτη και η πρόσκτηση γνώσης γίνεται από μεράκι. Εκτός κι αν πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση καταστρατήγησης ουσιαστικά ενός θεσμού, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα. Πρόκειται για την περίπτωση που οι φοιτητές δεν σπουδάζουν στο ΕΑΠ για το κέφι τους, αλλά έχουν στόχο να αναβαθμίσουν τα ακαδημαϊκά προσόντα τους (π. χ. από την κλίμακα της τεχνολογικής εκπαίδευσης να περάσουν σε εκείνη της πανεπιστημιακής) και να διεκδικήσουν έτσι αύξηση των αποδοχών τους. Η άλλη όψη του ζητήματος αφορά στο ίδιο το ΕΑΠ. Στην περίπτωση αυτή το ερώτημα είναι εάν οι καθηγητές του ιδρύματος έχουν οργανώσει τόσο σύνθετα και συμπυκνωμένα μαθήματα, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μη βλέπουν άλλη λύση για να τα περάσουν παρά να προσφύγουν στο φροντιστήριο. Την εκδοχή αυτή δίνει ο 40χρονος φοιτητής, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στην «Κ» ότι το ίδιο το ίδρυμα ακυρώνει την αποστολή του και μέσω του περιεχομένου των μαθημάτων του αναπαράγει το μοντέλο που βλέπουμε να επικρατεί στο γυμνάσιο, στο λύκειο και στο συμβατικό πανεπιστήμιο. Δηλαδή, ακυρώνει την ίδια του την αποστολή.

Oπως και να έχει, η σπουδή πολλών φοιτητών του ΕΑΠ να πάνε φροντιστήριο για να τα καταφέρουν στις εξετάσεις επιβεβαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δύσκολα θα αλλάξει εάν από το δημοτικό δεν διδάξουμε στα παιδιά πως να μαθαίνουν και να αγαπούν τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται να κυνηγούν μόνο το αποτέλεσμα παπαγαλίζοντας βιβλία…

Tου Αποστολου Λακασα

Σε όσους ονειρεύονται και παλεύουν για ένα καλύτερο σχολείο ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματά μας, κάναμε την προσευχή μας και λέγαμε πως δυο και δυο κάνουν τέσσερα.

Τώρα, δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα -κάνουν την ψυχή μας.

Κ’ ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο -κάνουν ένα Θεό.

Κ’ ένας Θεός κάνει όλα.

Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;

Ο δάσκαλος δεν ξέρει.

Εμείς το ξέρουμε πως κάνει: ένα.

Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, σήμερα που ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.

(Γιάννης Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού)

Ενώ η διελκυστίνδα υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικών ομοσπονδιών γίνεται κάθε χρόνο για τα κενά εκπαιδευτικών, η ουσία είναι τελικά ότι τα ελληνικά σχολεία πάσχουν από ελλείψεις σε βοηθητικό προσωπικό και από ανορθολογική αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Η τελευταία μελέτη του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση έδειξε ότι η Ελλάδα έχει τη μικρότερη αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό και τη μεγαλύτερη αναλογία μαθητών ανά βοηθητικό προσωπικό. Πρόκειται, δηλαδή, για εργαζόμενους όπως καθαρίστριες κ.λπ., που έχουν σημαντικά πόστα στην ομαλή λειτουργία του σχολείου. Μάλιστα, οι ελλείψεις τους φέτος θα είναι ακόμη πιο έντονες, καθώς το υπουργείο Παιδείας έχει προγραμματίσει τη λειτουργία 800 ολοήμερων σχολείων σε πιλοτική βάση με νέο αναλυτικό πρόγραμμα και αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

Το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς θα χτυπήσει την προσεχή Δευτέρα για τους περίπου 1,5 εκατ. μαθητές των δύο βαθμίδων και τους περίπου 165.000 νηπιαγωγούς δασκάλους και καθηγητές. Φέτος, η έναρξη της χρονιάς είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της αύξησης των συνταξιοδοτήσεων εκπαιδευτικών και της μείωσης του αριθμού των προσλήψεων μονίμων. Ετσι, ήταν προφανές ότι το πρώτο σφύριγμα για την ετήσια διελκυστίνδα θα ακουγόταν νωρίς. Από τα μέσα Αυγούστου η ΟΛΜΕ και η Διδασκαλική Ομοσπονδία έκαναν λόγο για 22.000 κενά. Με το πέρασμα του χρόνου, ο αριθμός μειώθηκε, και πλέον σοβαρή εκτίμηση θα μπορεί να γίνει από Δευτέρα, όταν θα τοποθετηθούν στα σχολεία οι αναπληρωτές.

Σύμφωνα με την αρμόδια υφυπουργό Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου, βάρος δόθηκε στον έγκαιρο προγραμματισμό των κινήσεων και στη σωστή αξιοποίηση του προσωπικού. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα αναλογούν 8,5 μαθητές ανά εκπαιδευτικό, όταν η μέση αναλογία των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 13,1 και της Ευρώπης 12,1. Υπερβολικός αριθμός αποσπασμένων στα σχολεία και ανορθολογική κατανομή των ωρών εργασίας των εκπαιδευτικών είναι οι βασικές αιτίες για την ύπαρξη οργανικών και λειτουργικών κενών. Να σημειωθεί ότι οργανικό κενό προκύπτει όταν απουσιάζει κάποιος εκπαιδευτικός από μία θέση, ενώ τα λειτουργικά κενά αφορούν τις ώρες διδασκαλίας που πρέπει να γίνουν και γι’ αυτές δεν υπάρχει εκπαιδευτικός. Αυτό δημιουργείται διότι το υποχρεωτικό ωράριο κάθε καθηγητή εξαρτάται από τα χρόνια υπηρεσίας του. Οι πρωτοδιόριστοι πρέπει να διδάξουν 21 ώρες εβδομαδιαίως, με τη συμπλήρωση 5ετίας οι ώρες μειώνονται στις 19, μετά την 7ετία στις 18 και μετά την 20ετία στις 16. Εάν, π.χ., οι ώρες των φιλολογικών μαθημάτων είναι 20 και ο καθηγητής έχει ανώτατο ωράριο 16 ώρες, προκύπτει λειτουργικό κενό 4 ωρών.

Από την άλλη η Ελλάδα έχει έλλειψη σε βοηθητικό προσωπικό. Στο βοηθητικό προσωπικό περιλαμβάνονται οι καθαρίστριες, οι φύλακες, οι τραπεζοκόμοι, οι επιστάτες. Στην Ελλάδα 3.333 μαθητές αναλογούν σε έναν βοηθητικό υπάλληλο, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 74,1. Αρνητική αναλογία για τη ζητούμενη ποιότητα…

Θέμα επιβίωσης αναμένεται να τεθεί για πολλά ιδιωτικά σχολεία την επόμενη σχολική χρονιά, εξαιτίας της φυγής μαθητών προς τα δημόσια σχολεία λόγω της οικονομικής κρίσης. Ιδιοκτήτες σχολείων μιλούν για 25 έως 30% μείωση του αριθμού των μαθητών, ενώ ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών κ. Μιχάλης Κουρουτός ανέφερε στην «Κ» ότι το πλήγμα, εύλογα, είναι μεγαλύτερο για τα σχολεία των περιοχών με χαμηλά εισοδήματα. Αποτέλεσμα είναι οι ιδιοκτήτες, για να αναστρέψουν την κατάσταση, να κάνουν εκπτώσεις στα δίδακτρα έως και 50%. Με βάση τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, πέρυσι στα 861 ιδιωτικά σχολεία των δύο βαθμίδων φοίτησαν 93.351 μαθητές και εργάστηκαν 8.606 εκπαιδευτικοί. Τελικά, το «πάγωμα» των διδάκτρων για το 2010-2011 δεν κατάφερε να ελαχιστοποιήσει τη φυγή μαθητών. Με βάση τα στοιχεία της Γ.Γ. Εμπορίου, τα υποχρεωτικά δίδακτρα το 2009-2010 κυμάνθηκαν από περίπου 2.500 έως και 10.500 ευρώ.

Του Αποστολου Λακασα

Με 2.645 κενά εκπαιδευτικών θα ξεκινήσει η εφετινή σχολική χρονιά, δήλωσε χθες η υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου και πρόσθεσε ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί με την πρόσληψη αναπληρωτών. Η υπουργός μίλησε χθες για «Κασσάνδρες» στην πολιτική και στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες που ανέβαζαν τις προηγούμενες ημέρες σε δυσθεώρητα ύψη τον αριθμό των κενών και πρόσθεσε ότι «καταφέραμε να καλύψουμε όχι μόνο το σύνολο του πρόσθετου ελλείμματος, αλλά και να μειώσουμε τον αριθμό των κενών σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά όπου βρίσκονταν την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι».

Βεβαίως η κυρία Διαμαντοπούλου παραδέχθηκε ότι τον τελικό αριθμό των κενών αυτών δεν μπορεί να τον έχει το υπουργείο Παιδείας προτού ανοίξουν τα σχολεία και διαπιστωθεί πόσοι εκπαιδευτικοί παρουσιάστηκαν, πόσοι παίρνουν εκπαιδευτικές, αναρρωτικές άδειες κτλ. Εκτός αυτού, στις 10 Οκτωβρίου αναμένεται να αποχωρήσουν πολλοί εκπαιδευτικοί λόγω Ασφαλιστικού. Η υπουργός Παιδείας μίλησε για πιθανά «απρόοπτα» με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και υποσχέθηκε ότι όλες οι κενές θέσεις τελικά θα καλυφθούν, καθώς σε δέκα ημέρες θα γίνει και νέα φάση συμπληρωματικών διορισμών αναπληρωτών.

Η κυρία Διαμαντοπούλου επιβεβαίωσε επίσης ότι κόβονται στο 1/3 τα χρήματα που θα πάρουν εφέτος οι σχολικές επιτροπές για τα λειτουργικά τους έξοδα (θέρμανση, αναλώσιμα κτλ.) και πρόσθεσε ότι όπου υπάρξουν προβλήματα θα επιδιωχθεί πρόσθετη χρηματοδότηση σε συνεννόηση με τα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών. «Είχαμε την εκτίμηση των 8.000 κενών του 2009 και ένα πρόσθετο έλλειμμα 12.000 εκπαιδευτικών που ανέβαζε σε 20.000 τα κενά για την εφετινή χρονιά.Θα βρισκόμασταν πράγματι αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση αν αφήναμε τα πράγματα στον αυτόματο πιλότο» τόνισε χαρακτηριστικά.

Η υπουργός ανακοίνωσε ότι ως τα Χριστούγεννα θα λειτουργήσει και το νέο μέτρο της «κάρτας σχολείου», όπου θα φαίνεται ποια είναι τα κενά, πόσοι εκπαιδευτικοί και ποιων ειδικοτήτων υπηρετούν κ.ο.κ.

Σχετικά με το θέμα της μετακίνησης καθηγητών σε δημοτικά σχολεία για την κάλυψη κενών, η κυρία Διαμαντοπούλου είπε ότι υπήρξαν και κρούσματα ομάδων καθηγητών που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εμποδίσουν το έργο αυτό στα υπηρεσιακά συμβούλια. Η κυρία Διαμαντοπούλου επεσήμανε ακόμη ότι το 87% των βιβλίων θα βρίσκεται τη Δευτέρα που αρχίζουν τα μαθήματα στα σχολεία, ενώ τα υπόλοιπα θα καθυστερήσουν για λίγες ημέρες λόγω της απεργίας των φορτηγών.

Τέλος, η υπουργός Παιδείας απάντησε και σε ερώτηση σχετικά με τις υπερβολικά επιεικείς ποινές που επιβάλλουν τα πειθαρχικά συμβούλια της εκπαίδευσης σε καθηγητές ή δασκάλους που κατηγορούνται για σοβαρά παραπτώματα, όπως η σεξουαλική παρενόχληση, η αδυναμία να διδάξουν κτλ., και δήλωσε «εξοργισμένη» . Είπε μάλιστα ότι η ίδια έχει προσωπικά παραπέμψει 50 αντίστοιχες υποθέσεις σε ανώτατα όργανα του υπουργείου της.

Κόβεται το «δημόσιο φροντιστήριο» (Τελείωσε η επιδότηση του προγράμματος απο την Ευρωπαϊκή Ένωση, τελείωσε και το πρόγραμμα. Ίσως το πιο σωστό μέτρο για τα σχολεία, το οποίο καταφέραμε -έχουμε βάλει και εμείς το χεράκι μας- να το ευτελίσουμε)

Περιορίζεται το πρόγραμμα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης στα σχολεία που είχε ξεκινήσει επί προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ και είχε διαφημιστεί ως «κρατικό φροντιστήριο». Το πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια υπολειτουργούσε, ενώ το υπουργείο Παιδείας «χρωστάει» περίπου 5,5 εκατ. ευρώ στους καθηγητές που δίδαξαν σε αυτό.

Οπως ανακοινώθηκε χθες, το πρόγραμμα θα συνεχίσει να γίνεται με τον ίδιο τρόπο διδασκαλίας μόνο σε μικρά σχολεία και σε αυτά που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές. Στα υπόλοιπα σχολεία, όπου προκύψουν ανάγκες, το πρόγραμμα θα γίνεται μέσω Ιnternet.  (Μου αρέσει αυτός ο ρόλος του διαδικτύου ως …μαϊντανού!!! Να δούμε πότε αλλά και πώς θα έχουμε Internet στα σχολεία, αφού δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε το …ρεύμα!!!) Το πρόγραμμα της ενισχυτικής διδασκαλίας παραμένει ως έχει. Και τα δύο προγράμματα στόχο είχαν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μαθητών με γλωσσικές αδυναμίες και μαθητές που είχαν ανάγκη φροντιστηρίου.  ΤΟΒΗΜΑ

Νέο «ψαλίδι» μπαίνει στις σχολικές μονάδες φέτος παρότι οι μαθητές αυξάνονται. Η συγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα και η ερήμωση της επαρχίας σε συνδυασμό με την ανάγκη για εξορθολογισμό του δικτύου των σχολείων οδήγησε το υπουργείο Παιδείας σε συνολικά 119 καταργήσεις σχολείων, σε 165 υποβιβασμούς (μείωση των οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών) και σε συγχωνεύσεις 38 σχολείων.

Ειδικότερα, για μία ακόμη χρονιά ο αριθμός των δημόσιων νηπιαγωγείων και δημοτικών μειώνεται. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία το 2008 – 2009 λειτούργησαν 10.850 σχολεία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Από αυτά τα 5.697 ήταν νηπιαγωγεία και τα 5.153 δημοτικά. Ομως, η καθιέρωση το 2009 – 2010 της υποχρεωτικής φοίτησης των 5χρονων στο νηπιαγωγείο ευνόησε μόνο τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία. Το 2009-2010 ο αριθμός των ιδιωτικών νηπιαγωγείων αυξήθηκε από 268 σε 403 (+50,4%), ενώ των δημόσιων νηπιαγωγείων μόλις κατά 3 (από 5.697 σε 5.700).

Αντίθετα, τα δημόσια δημοτικά μειώθηκαν από 5.153 σε 5.098 (τα ιδιωτικά επίσης από 366 σε 362). Η μείωση των δημόσιων δημοτικών συνεχίζεται και το 2010-2011, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Παιδείας καταργήθηκαν 48 νηπιαγωγεία και 65 δημοτικά. Επίσης, επτά νηπιαγωγεία συγχωνεύθηκαν σε τρία και 26 δημοτικά σε 12. Οι περισσότερες καταργήσεις έγιναν σε μονοθέσια και διθέσια σχολεία.

Από την άλλη, η έλλειψη μαθητών από τα απομακρυσμένα ορεινά χωριά της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη σύμπτυξη τμημάτων για την καλύτερη αξιοποίηση των εκπαιδευτικών σε μια χρονιά μειωμένων προσλήψεων και πολλών αποχωρήσεων λόγω συνταξιοδότησης, οδήγησε στη μείωση των οργανικών θέσεων σε 21 νηπιαγωγεία και 144 δημοτικά σχολεία. Για παράδειγμα, υπήρξαν δημοτικά που ενώ πέρυσι λειτούργησαν με δύο τμήματα ανά τάξη (άρα είχαν 12 δασκάλους) φέτος θα έχουν 10 θέσεις δασκάλων. Ο υποβιβασμός των σχολείων βοηθά στην εξοικονόμηση κονδυλίων. Η μείωση των τμημάτων οδηγεί σε μείωση του απαιτούμενου αριθμού εκπαιδευτικών αλλά και των… υποδιευθυντών. Και αυτό διότι, σύμφωνα με εκπαιδευτικούς που μίλησαν στην «Κ», έχει παρατηρηθεί σε σχολεία να δημιουργούνται τουλάχιστον εννέα τμήματα (έστω κι αν μπορούσαν τα τμήματα να συμπτυχθούν) ώστε να προκύψει θέση υποδιευθυντή (προβλέπεται σε σχολεία με τουλάχιστον εννέα τμήματα).

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για το 2010-2011 μόλις έξι σχολεία καταργήθηκαν και πέντε συγχωνεύθηκαν. Οι αποφάσεις υπαγορεύθηκαν όχι από τη μείωση των μαθητών (άλλωστε το 2008-2009 οι μαθητές στα δημόσια γυμνάσια και λύκεια αυξήθηκαν σε 629.409 από 621.769) αλλά από την ανάγκη να εξοικονομηθούν κονδύλια. Χαρακτηριστική η περίπτωση γυμνασίου στην Καστέλα με 39 μαθητές. Συγχωνεύθηκε με κοντινό γυμνάσιο του Πειραιά και εξοικονομήθηκαν πόροι για λειτουργικές δαπάνες. Οπως τόνισε στην «Κ» ο περιφερειακός διευθυντής Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Διεύθυνσης Αττικής κ. Ιωάννης Κουμέντος «φτιάξαμε ένα σύστημα που δημιουργεί θέσεις εκπαιδευτικών και εξυπηρετεί συμφέροντα των τοπικών αρχόντων»… Του Αποστολου Λακασα

Συμφωνώ με την εξοικονόμηση πόρων ή καλύτερα με την ΣΩΣΤΗ διαχείρηση του δημόσιου χρήματος!  Υπερθεματίζω με το συμμάζεμα του δημόσιου τομέα.  Αλλά όχι πήραμε ένα “ψαλίδι” και όπου του “φανεί του λολο-Στεφανή”! Να κόψουμε το κουρελάκι αλλά όχι και το … μπατζάκι!  Δεν είναι το σχολείο … κομμωτήριο!   Με 25 -λέμε τώρα- παιδιά στη τάξη, ούτε μάθημα μπορείς να κάνεις, αλλά ούτε  εφημερία! Η θέση του υποδιευθυντή, είναι αναγκαία, όταν οι διευθυντές καλούνται να διαχειριστούν απο το Υπουργείο μέχρι το … καζανάκι! Και σιγά τα επιδόματα “διευθυντικής θέσης”!!!!! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!!!!

Σάλο έχει προκαλέσει στην Καλιφόρνια, την αμερικανική Πολιτεία που «είδε» τους τελευταίους 13 μήνες τα παγκοσμίως αξιοζήλευτα προγράμματα δημόσιας παιδείας και Υγείας της να «πετσοκόβονται» από τον κυβερνήτη Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ λόγω της οικονομικής κρίσης, η είδηση ότι το νέο πολυτελές πανεπιστημιακό κτιριακό συγκρότημα που θα εγκαινιαστεί σε λίγες εβδομάδες στην «Πόλη των Αγγέλων» θα κοστίσει στους φορολογουμένους, ούτε λίγο ούτε πολύ, 578 εκατ. δολάρια. Κόστος που του χαρίζει αυτόματα τον τίτλο του ακριβότερου δημόσιου πανεπιστημίου στην ιστορία των ΗΠΑ.

Το σύμπλεγμα κτιρίων, όπου εκτός από αίθουσες μαθημάτων, αμφιθέατρα και συνεδριακούς χώρους θα στεγασθούν και μερικές χιλιάδες φοιτητές, φέρει το όνομα του δολοφονηθέντος προεδρικού υποψηφίου Ρόμπερτ Κένεντι καθώς χτίστηκε στον χώρο όπου έως πρόσφατα υψωνόταν το ιστορικό ξενοδοχείο Αmbassador- στην κουζίνα του οποίου το 1968 δολοφονήθηκε από τον Παλαιστίνιο Σιρχάν Σιρχάν ο αδελφός τού Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και φαβορί των τότε προεδρικών εκλογών.

Στις υπερπολυτελείς εγκαταστάσεις του, οι οποίες έχουν καταστεί αντικείμενο σκωπτικών σχολίων στη χρεοκοπημένη Καλιφόρνια- αναφέρονται ειρωνικά σε «Ταζ Μαχάλ» των σχολείων και «κρεμ ντε λα κρεμ» της δημόσιας εκπαίδευσης-, θα φοιτήσουν 4.200 φοιτητές. Πολλοί θα κοιμούνται σε εστίες 100 εκατ. δολαρίων, με σπάνιο αρχιτεκτονικό στυλ και ανέσεις ανάλογες ξενοδοχείων πέντε αστέρων.

Το περιοδικό «Αmerican School & University» διατύπωσε μόνο εγκώμια για το συγκρότημα. Ωστόσο δεν διαθέτουν όλοι τον ίδιο ενθουσιασμό. «Ωραία τα καινούργια κτίρια, καλές και οι ανέσεις. Το μόνο κακό είναι ότι το διοικούν οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για το γεγονός ότι ένας στους δύο φοιτητές εγκαταλείπει τη σχολή πολύ προτού πάρει πτυχίο… Κρίμα στα χρήματα των φορολογουμένων» δήλωσε σκωπτικά ο Μπεν Οστιν, εκπρόσωπος της οργάνωσης Ρarent Revolution («Επανάσταση των Γονέων») και μέλος του Συμβουλίου Παιδείας της Πολιτείας της Καλιφόρνιας.

«Φωτογραφίζει» φυσικά τον κυβερνήτη-«εξολοθρευτή», χάρη στις μαζικές περικοπές του οποίου έχασαν μεταξύ άλλων τις θέσεις τους από πέρυσι το καλοκαίρι χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μέλη του διοικητικού προσωπικού, ενώ μειώθηκαν δραματικά και τα κονδύλια για πολιτειακές υποτροφίες.

Στο RFΚ οι τοίχοι κοσμούνται με έργα τέχνης, ενώ στην είσοδο δεσπόζει το επιβλητικό, μαρμάρινο, μνημείο του «Μπόμπι» Κένεντι. Το νέο κτιριακό συγκρότημα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δύο άλλα δημόσια πανεπιστήμια στο Λος Αντζελες, τα πλέον πανάκριβα στις ΗΠΑ: το «Εdward R. Roybal Learning Center», κόστους 377 εκατ. δολαρίων που εγκαινιάστηκε το 2008, και το πιο καινούργιο Visual and Ρerforming Αrts Ηigh School που λειτουργεί από πέρυσι και η κατασκευή τους κόστισε 232 εκατ. δολάρια.

Στη διάρκεια του καλοκαιριού διάβασα ένα -κατα τη γνώμη μου – εξαιρετικό βιβλίο της Jaqueline de Romilly: “Πόσο επίκαιρη είναι Αθηναϊκή Δημοκρατία σήμερα;”. Εν κατακλείδι, η φωτισμένη Ελληνίστρια, υποστηρίζει ότι για να υπάρξει Δημοκρατία πρέπει να υπάρχει “Παιδεία”. Και αντιστρόφως!  Αυτό αποδίδει και το άρθρο Tου Nικου Γ. Ξυδακη.

Το ότι ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος, δεν υπάρχει καμμοία αμφιβολία! Σε όλους τους τομείς. Στο δικό μας “τσαρδί” δεν χρειαζόταν η …υπόδειξη της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ προς τον “συμπαθή κλάδο” των εκπαιδευτικών, όπως μας αποκάλεσε!   Τα “όρντινα” έφθασαν… στην γαλέρα!

Μία ιδέα απο το μενού; 27 μαθητές στην τάξη, υπερωρίες, κενά, κτιριακά προβλήματα, οικονομική δυσπραγία, όχι άλλα λάπι-τόπια, αλλά…Νέες Τεχνολογίες, Πράσινη Τάξη, διαδραστικοί πίνακες! Και απο Παρά; Γιόκ!

Συνειδητοποιώ ότι με τα προεκλογικά:

• “Χρήματα υπάρχουν!”, υπονοούσαν  τα χρήματα που θα περικόπτονταν απο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους! Άλλως πώς; Δεν είδα άλλους μισθούς να περικόπτονται…Άδικα μου έλεγε και  η μαμά μου:” Μπροστά πηγαίνει ο Στρατηγός με το άλογο του…”, παιδί μου…

• “Πρώτα ο μαθητής”! Φυσικά! Θα μπεί στην αίθουσα (ο Θεός να τις κάνει πολλές φορές), πρώτα  οι 27-30 μαθητές, με τον  διαδραστικό πίνακα και αν μείνει χώρος θα μπεί και ο καθηγητής!

Ας οπλιστούμε με δύναμη, συνάδελφοι.  Γιατί οι περισσότεροι απο μας υπομονή διαθέτουμε! Και συνέχεια την …εξασκούμε! Πώς αλλιώς, σε τούτο το …λειτούργημα!  Προσωπικά, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο! Τα παιδιά μας κρατάνε “όρθιους” και μας δίνουν δύναμη, ας το ομολογήσουμε, όσοι τα αγαπάμε! Ας κάνουμε το καθήκον μας, και ας έχουμε το νού μας στις Κασσάνδρες! Ας σηκώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας! Δεν είναι πάντα εύκολο, το αναγνωρίζω, γιατί είμαστε ανάμεσα σε Συμπληγάδες σ’ αυτήν την ηλικία (οικόγενεια, προβλήματα) αλλά και γιατί κάποιοι απο μας απλά …”διεκπεραιώνουν”!!!  Αλλά όσοι θέλουμε να διαχωρίσουμε την θέση μας, επιτέλους ας το κάνουμε!  Ας μην γίνουμε συντελεστές άλλων αποτυχιών στους νέους. Ας μας θυμούνται για το …ξεχωριστό!  Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αγάπη και εκδικούνται τον μαθητοπατερισμό με περιφρόνηση!

Αυτή την γενιά την φτιάξαμε εμείς. Εμείς, πού παραλάβαμε όμως απο τους γονείς μας έναν καλύτερο κόσμο! Ας μην αφήσουμε τα παιδιά μας να ξελασπώσουν. Αυτό είναι δική μας δουλειά!

Καλό μήνα και Καλή Σχολική Χρονιά! Μπορεί και να τα καταφέρουμε…

Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών. Οπως βλέπαμε, εναργώς, ότι η μαζική και η άκριτη εισαγωγή μαθητών στα πανεπιστήμια δεν απέρρεε από ικανοποίηση του δημοκρατικού δικαιώματος στη γνώση, αλλά από τις δημαγωγικές διαθέσεις των κυβερνήσεων, την κόπωση, την ανικανότητα και τη ραθυμία του σύνολου εκπαιδευτικού συστήματος, την πονηρή απόκρυψη της νεανικής ανεργίας, τον ανύπαρκτο εθνικό σχεδιασμό αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, την παθητική υποταγή των μαζών. Αυτές οι ελλείψεις και τα διαρκή εγκλήματα σωρεύτηκαν και οδήγησαν στους εισαγόμενους με 5 και 0,91, στους άνεργους αμαθείς πτυχιούχους, στα πτυχία χωρίς αντίκρισμα («παλιόχαρτα» τα είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Γερ. Αρσένης, ως υπουργός Παιδείας…). Αυτά τα διαρκή εγκλήματα αδιαφορίας, δημαγωγίας και ανευθυνότητας, οδήγησαν στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου κάθε βαθμίδας, δηλαδή στην υποσκαφή των θεμελίων της δημοκρατίας.

Γιατί περί αυτού πρόκειται: η απρόσκοπτη και άκοπη είσοδος όλων σε σχολεία διαλυμένα και ανυπόληπτα, δεν είναι δημοκρατία. Είναι κοροϊδία για τις μάζες. Την ώρα που η αδύναμη οικονομικά οικογένεια στραγγίζεται για φροντιστήρια και κατόπιν για ακριβά τροφεία σε επαρχιακά φοιτητοπάρκινγκ, η ισχυρή οικονομικά οικογένεια παρακάμπτει ολοσχερώς το δημόσιο σχολείο, χορηγεί στο παιδί της μπακαλορεά ιντερνασιονάλ και το εγκαθιστά σ’ ένα πανάκριβο (και καλό) αμερικανικό πανεπιστήμιο.

Οσο πιο μαζικό και «εύκολο» γίνεται το δημόσιο σχολείο, τόσο πιο ταξικό και αντιδημοκρατικό γίνεται στην ουσία του. Και τόσο περισσότερο δυσχεραίνεται ή καθίσταται αδύνατη η ανανέωση της γηγενούς ελίτ, επιστημονικής και διοικητικής, η διαταξική ανανέωση της κοινωνίας με νέο αίμα, η προσφορά ίσων ευκαιριών σε όλους ώστε να διακριθούν οι πιο ταλαντούχοι, και να προκόψουν όλοι. Χωρίς διαρκώς ανανεούμενες ηγεσίες, χωρίς κοινωνική κινητικότητα, χωρίς ουσιαστικές ευκαιρίες για ενδυνάμωση των μεσαίων στρωμάτων, χωρίς έμπρακτη δημοκρατική αγωγή, χωρίς όλα αυτά που εξασφαλίζει το υγιές δημόσιο σχολείο, πού οδηγούμαστε; Μα εδώ που φτάσαμε: στην Ελλάδα της κρίσης, της μιζέριας, της ανισότητας, της έλλειψης οράματος, της δομικής παραβατικότητας. Και σε ένα πολιτικό σύστημα φεουδαρχών και κληρονόμων, ανικάνων και εκφυλισμένων.

Υπόσχεται αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ, η υπουργός Παιδείας. Το 2014! Ειρωνεία; Τότε η ίδια δεν θα είναι υπουργός και η παρούσα κυβέρνηση θα έχει απέλθει προ πολλού. (Τότε, κάποια άλλη κυβέρνηση, κάποιος άλλος υπουργός, θα φέρουν άλλη μεταρρύθμιση…) Και ώς τότε; Τι θα γίνει ώς τότε με τη δημόσια εκπαίδευση, αυτό το συνταγματικό δικαίωμα που σέρνεται στο χώμα, κενό περιεχομένου; Τι γίνεται τώρα;

Η απαιδευσία, ο αποπροσανατολισμός, η σπατάλη ταλέντων, ο αποκλεισμός των ανανεωτικών δυνάμεων, η διαρροή των αρίστων, η κοινωνική αποτελμάτωση, δεν μπορούν να μετατίθενται στις αθηναϊκές καλένδες. Είναι κατεπείγοντα προβλήματα, όσο κατεπείγοντα είναι τα οικονομικά των δημοσίων ελλειμμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να περικόπτει τις συντάξεις των 500 – 600 ευρώ, να ζητάει θυσίες από το λαό και να μην τολμά να εγγυηθεί εδώ και τώρα την εύρυθμη λειτουργία στα πιο ζωτικά πεδία του δημοκρατικού βίου: στο δημόσιο σχολείο και στο εθνικό σύστημα υγείας.

Η διαρκής αποτυχία του δημόσιου σχολείου, που παρακολουθούμε σαν κακόγουστη τραγικωμωδία, σαν το θέαμα της δικής μας κηδείας, καθρεφτίζει τη συλλογική μας αποτυχία σε τούτη την ιστορική καμπή. Την ένιωσα σαν τραύμα αυτή την αποτυχία, όταν διάβασα την πικρή αυτοκριτική ενός δασκάλου με 15 χρόνια στην αίθουσα: «Καταντήσαμε να ψάχνουμε στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς τα ημερολόγια με τις αργίες, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα αναλάβει την αγγαρεία της Πρώτης Δημοτικού, να βλαστημάμε την ατυχία μας –ανήμποροι να αντιδράσουμε συλλογικά, οργανωμένα και μεθοδικά– για την κάθε περίπτωση “δύσκολου παιδιού” που εμφανίζεται στην τάξη μας, και να κοιτάμε τα ρολόγια μας, προσδοκώντας να επιστρέψουμε μια ώρα νωρίτερα στα σπίτια μας, για να φροντίσουμε τα δικά μας παιδιά και να πληρώσουμε όπως όλοι οι Ελληνες τεράστια ποσά για την επιπλέον φροντιστηριακή τους εκπαίδευση…»

Τελείωσα -όπως και πολλοί σαν εμένα- ένα 6τάξιο Γυμνάσιο στον Πειραιά.  Με ποδιά, σχολείο σε πρωϊνή-απογευματινή βάρδια, Σάββατο μάθημα (εκτός απο την 6η Γυμνασίου, που έγινε Γ’ Λυκείου). Τότε καθόμασταν ακόμα και 3-3 στα ξύλινα θρανία…Τότε που εξεταστέα και διδακτέα ύλη δεν συνέπιπταν (!), τότε πού δεν υπήρχε μηχανοργάνωση, πού η ώρα διαρκούσε 45-50 λεπτά ακριβώς. Τότε με το 15 και το 14 περνούσαμε στα Πολυτεχνεία και στα Πανεπιστήμια.  Τότε οι γονείς μας δεν ξεπουλιούνταν για φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Τότε που οι καθηγητές μας πόρω απέχουν απο τους σύγχρονους, μοντέρνους, “άρτια εκπαιδευμένους”, επιμορφωμένους καθηγητές, που όμως είχαν ένα ωράριο 35 ωρών.   Τότε που πραγματικά ήταν δύσκολο να είσαι μαθητής! Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, όπως και οι υπόλοιπες 32 συμμαθήτριες μου το 1979!  Τελείωσα το 1983!  Και, θές το περιβάλλον μου, θές οι κουβέντες με πιο αρμόδιους ανθρώπους, θές “το κλίμα των ημερών”, έγινα παρατηρητής της πορείας της Παιδείας μας! Από το 1983 άρχισε με αργά, μικρά, προδιαγεγραμένα-όπως αποδεικνύεται- η κατρακύλα της Παιδείας….Οι εργατοπατέρες μας άφησαν να αποδυναμωθεί ο ρόλος του καθηγητή, του Γυμνασίου, του Λυκείου.  Το απολυτήριο του Λυκείου έγινε “εν δυνάμει δεδομένο”.   Φουρνιές αγραμμάτων παιδιών φθάνουν στην Α΄Γυμνασίου και πλήθος άλλων καταλήγουν στα ΑΕΙ, ΤΕΙ! Κι εμείς, με μισθούς επισφαλείς-ποιός φρόντισε για να ενσωματωθούν τα επιδόματα στον βασικό μισθό;- αναξιολόγητοι, κάνουμε -οι πλέον ευσυνείδητοι -ότι περνάει απο το χέρι μας για τους μαθητές μας, με τον κίνδυνο να γίνουμε και γραφικοί. Το μόνο που μας έμεινε είναι η παιδαγωγική διαδικασία, όπου και εκεί…ο καθείς εφ’ ω ετάχθη!!!

Άλλαξε η Γαλλία τους τόνους της και την προφορά των λέξεων της; Μήπως η Γερμανία; Η Νορβηγία μήπως; Η Ρωσσία, η Κίνα…Εμείς αλλάξαμε τα φώτα στην γλώσσα μας! Αλλά, πρώτη η Ελλάδα, με την τότε επίτροπό της, δεν υπέγραψε να μην μεταφράζονται τα κείμενα της ΕΕ στα ελληνικά; Ας είναι καλά η…Ολλανδία που πάτησε πόδι (για πάρτη της)!  Δεν διώξαμε τους τόνους μας και μετά τα Αρχαία Ελληνικά απο το πρόγραμμα, όταν σε πολλές χώρες διδάσκονται; Δεν τσακίσαμε την Γραμματική και την Λογοτεχνία μας; Βάζοντας στα βιβλία των Ελληνικών ένα σωρό “τρίχες” ; Δεν λιγοστέψαμε τις ώρες των Θετικών μαθημάτων-ζητώντας βέβαια στις Πανελλαδικές …τέρατα απο τα 17χρονα παιδάκια!- δεν γεμίσαμε το ωρολόγιο πρόγραμμα με ένα πλήθος μαθημάτων για να …βολέψουμε ειδικότητες;  Δεν θεωρήσαμε “αντιδημοκρατικό” το να μπεί ο σύμβουλος στην τάξη μας; Ας μην συνεχίσω…

Στο «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε» του παρακάτω άρθρου, αντιτάσσω το “να πας σχολείο να γίνεις…άνθρωπος” της εποχής της γιαγιάς μου (πού τέλειωσε το σχολαρχείο και έλεγε: “έμαθα γερά γράμματα”, και ήξερε ελληνικά και μαθηματικά που δεν τα ξέρουν μαθητές του …”λίαν καλώς”!!!) και το “να πας σχολείο να …μάθεις γράμματα” των γονιών μου!  Συλλογιστείτε το!

Αν το Λύκειο γίνει ξανά ικανό να αξιολογεί μαθητές, να απορρίπτει τους με ανεπαρκείς γνώσεις τότε ναι να καταργηθούν οι εξετάσεις. Άλλως, όλους αυτούς τους αγράμματους θα τους συναντάμε σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής με τραγικές συνέπειες.

Και να δούμε με τί συνείδηση  θα βάζουμε το κεφαλάκι μας στο …μαξιλάρι!

Κατά τη δεκαετία του 1920 ο πατέρας μου ήταν στο δημοτικό, η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν τέσσερα χρόνια και τα περισσότερα παιδιά, κυρίως τα κορίτσια, δεν την ολοκλήρωναν. Στο δικό μου δημοτικό, δεκαετία του 1950, η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν έξι χρόνια- και έφερνε με τη βία ο χωροφύλακας παιδιά από τα χωράφια που τα είχαν κρατήσει οι γονείς για τις αγροτικές εργασίες. Στη δεκαετία του 1980 ήσαν μαθήτριες οι κόρες μου, είχαν γίνει εννέα τα χρόνια- και συζητάμε να τα κάνουμε δώδεκα: οι στοιχειώδεις γνώσεις για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων απαιτούν τριπλάσιο χρόνο σε σχέση με δύο γενιές πριν. Ούτε ο χρόνος εργασίας άλλαξε τόσο δραστικά, ούτε το προσδόκιμο ζωής, ούτε ο χρόνος συνταξιοδότησης- μόνο η στρατιωτική θητεία μειώθηκε τόσο πολύ γιατί έπαψε να θεωρείται υποχρεωτικό στάδιο της κοινωνικοποίησης, «το μεγαλύτερο σχολείο».

Από την τάξη μου στο δημοτικό στα Λεχαινά, ήμασταν 50-60 παιδιά, φθάσαμε 2-3 στο πανεπιστήμιο, 5%. Στα τέλη του 1960 οι πτυχιούχοι στην Ελλάδα δεν ξεπερνούσαν το 2% του πληθυσμού. Σήμερα είναι κοντά στο 20%, λιγότεροι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο- και ας γράφουν κάποιοι ξανά και ξανά ότι έχουμε τους περισσότερους πτυχιούχους στην Ευρώπη.   Ας όψονται ο Μακρυγιάννης και ο Θεόφιλος… Κάποτε η στοιχειώδης εγγραμματοσύνη απαιτούσε τον χειρισμό συμβολικών συστημάτων που ήσαν σχετικά εύκολο να αφομοιωθούν- εύκολο από τη σημερινή σκοπιά, γιατί τότε έλεγαν «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε», αν και η ρήση, περισσότερο και από την αγανάκτηση του μαθητή, εκφράζει τον αποτροπιασμό αυτών που διαχειρίζονταν τα παραδοσιακά συμβολικά συστήματα της προφορικότητας για τους δαίμονες αμφισβήτησης που δημιουργούσε η εγγραμματοσύνη. Σήμερα τα συμβολικά συστήματα που οργανώνουν τις κοινωνίες μας (από τα σήματα της Τροχαίας ως τις ξένες γλώσσες, τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή ή βίντεο) και είναι αναγκαία για την επικοινωνία, την προσωπική έκφραση μέσα από το τραγούδι και τον χορό ή τη δημιουργία blog, για την κατανόηση της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας του τουρίστα και τη δουλειά στο γραφείο, στο εργοστάσιο ή στο χωράφι- τα συμβολικά συστήματα είναι τόσο πολλά και τόσο πολύπλοκα που δημιουργούν την ανάγκη τής «διά βίου εκπαίδευσης». Το ότι ζούμε σε «κοινωνίες και οικονομίες της γνώσης», σημαίνει πως για να ζουν εν κοινωνία και να μπορούν να παράγουν πλούτο, διανοητικό και υλικό, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να κολυμπούν σε βαθιά, και ενίοτε σκοτεινά, σημειωτικά συστήματα- αλλιώς πνίγονται.

Γιατί χρειάζονται οι εξετάσεις;

Αρκεί μόνο να σκεφθούμε ότι κάποτε για την εκμάθηση της γραφής αρκούσαν το κοντύλι και η πλάκα, ενώ σήμερα απαιτείται ηλεκτρονικός υπολογιστής: παχύτατο στρώμα τεχνολογίας διαμεσολαβεί πια τη γραπτή επικοινωνία. Τα ίδια ισχύουν και για τις αγροτικές εργασίες: ως πριν από 50 χρόνια ο χωρικός διέθετε τη γνώση για να κατασκευάσει το ξύλινο άροτρο (με τη βοήθεια του γύφτου για το υνί), ενώ σήμερα τον ενώνει με τη γη η τεχνολογία των γερμανικών τρακτέρ και των ολλανδικών σπόρων. Και σου λένε μετά, μεταξύ παστεριωμένου τυρού και υβριδικού αχλαδίου, «τι χρειάζεται ΤΕΙ υδροπονικών καλλιεργειών;».   Το ερώτημα είναι γιατί να χρειάζονται εξετάσεις για να μάθεις τις υδροπονικές καλλιέργειες από τη στιγμή που έχεις πιστοποιήσει τη γνωστική σου επάρκεια ως απόφοιτος λυκείου. Σε ποια άλλη χώρα της Ευρώπης συμβαίνει αυτό; Ευτυχώς, η Αννα Διαμαντοπούλου με τις πρόσφατες δηλώσεις της άνοιξε τον δρόμο για το αυτονόητο: την κατάργησή τους.

Ενοχλούν τα πτυχία

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση (γενικότερα, η μεταλυκειακή εκπαίδευση) είναι αναπόδραστη ανάγκη, προϋπόθεση για την κοινωνικοποίηση των νέων, την ένταξή τους στην πολιτισμική πραγματικότητα της εποχής μας, την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους. Αλλά ας όψεται η «Γενιά του ΄30» που, εν ονόματι της «αυθεντικότητας», θεοποίησε την αγραμματοσύνη στο πρόσωπο του Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου- για τούτο διαβάζουμε κάθε τόσο ότι «έχουμε μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων»: ενοχλούν τα πτυχία. Και οι ιερεμιάδες κατά της «αποξενωτικής τεχνολογίας» και της «εργαλειακής γνώσης» δεν είναι παρά η σύγχρονη εκδοχή του «ανάθεμα τα γράμματα και εκείνον που τα βρήκε»: τις εκφωνούν οι κάτοχοι της αυθεντικής γνώσης που αντιδιαστέλλουν «μόρφωση και «εκπαίδευση» (οι ανεκπαίδευτοι Μακρυγιάννης και Θεόφιλος ήσαν βαθύτατα μορφωμένοι).

Οσοι υποστηρίζουν «τι τους θέλουμε τόσους πτυχιούχους;Ας πηγαίνουν σε επαγγελματικές σχολές μετά το γυμνάσιο» , αυτοί θέλουν να στερήσουν από τα παιδιά το κολύμπι σε πλούσια και πολύπλοκα σημειωτικά συστήματα, να τους απαγορεύσουν το λύκειο και τη μεταλυκειακή εκπαίδευση, την πρόσβαση στην ανοιχτή θάλασσα της γνώσης: τα θέλουν εργαλειομηχανές εμβαπτισμένες στην αυθεντικότητα του «λαϊκού ανθρώπου» που ενσωματώνει αυτοφυώς τη σοφία του Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου· και του Καραγκιόζη, το ξέχασα αυτό το πρότυπο των πρεσβευτών της αγραμματοσύνης.  Περισσότερο…